W dniu wczorajszym otrzymałem kopię pisma prezydenta miasta Sieradza, skierowanego do pana premiera. W stosunkowo niewielkim mieście Sieradzu, liczącym czterdzieści pięć tysięcy mieszkańców, w oświacie brakuje ponad 3 milionów 500 tysięcy zł, aby zrealizować podwyżki dla nauczycieli i pracowników szkół, a także zapłacić za energię cieplną i elektryczną, wodę, odbiór ścieków i środki czystości. Niedoszacowanie o podanej wysokości stanowi prawie 30% przyznanej subwencji.

W minioną niedzielę odwiedziłem gminę Osjaków w powiecie wieluńskim, gdzie powstaje jedyne w tej gminie gimnazjum. Pomimo przychylności i wsparcia wojewody łódzkiego, brakuje jeszcze przynajmniej 250 tysięcy zł na dokończenie tej tak ważnej inwestycji. We wspomnianej gminie na normalne funkcjonowanie szkolnictwa oraz odprawy dla nauczycieli brakuje około 300 tysięcy zł. W sumie braki wynoszą prawie 600 tysięcy zł. Przy subwencji w wysokości 1 miliona 456 tysięcy zł jest to 40% tej subwencji.

Liczę na zrozumienie pana premiera w tej tak ważnej z punktu widzenia społecznego i narodowego sprawie.

Szczepienia ochronne są zabiegami medycznymi, mającymi na celu sztuczne uodpornienie organizmu na określone choroby zakaźne przy użyciu szczepionek. Ich szybkie i sprawne wprowadzenie było ogromnym sukcesem polskiej służby zdrowia w okresie powojennym. Szczepienia ochronne stanowią nie tylko skuteczną ochronę poszczególnych osobników przed zachowaniem, ale stosowane systematycznie i w skali masowej mają wpływ na zahamowanie krążenia zarazków w przyrodzie, przez co ograniczają lub uniemożliwiają szerzenie się zakażeń. Są więc ważnym czynnikiem przeciwepidemicznym. To niemal encyklopedyczna definicja szczepień ochronnych.

Jak ta definicja ma się do naszej szarej rzeczywistości? Epidemiolodzy zwracają uwagę, że problemem jest rozpad systemu szczepień. Takie choroby, jak polio, tężec, błonica, gruźlica czy świnka mogą w niedługim czasie stać się groźne, bowiem załamuje się system szczepień i wrócą choroby, które uznaliśmy już za zwyciężone. Dziś statystyki nie pokazują jeszcze skali zjawiska, bo dorastające roczniki są zaszczepione jeszcze przed reformą służby zdrowia. Wtedy dzieci i młodzież miały tak zwaną kartę uodpornienia, obowiązującą do dziewiętnastego roku życia. Dysponowała nią szkoła, a pielęgniarka szkolna wzywała na szczepienie.

W zreformowanej służbie zdrowia zwalnia się pielęgniarki szkolne. Niektóre jeszcze pracują, ale tylko do końca roku szkolnego. Karty uodpornienia wróciły do rodziców, którzy powinni zanieść je do lekarzy rodzinnych, odpowiadających obecnie za szczepienia. Powinni, ale czy rzeczywiście tak postępują? Niektórzy zapomnieli, inni w ogóle nie zapisali się do lekarza rodzinnego, jeszcze inni nie wiedzą, że szczepienia nadal są bezpłatne. Najgorzej jest w dużych miastach. Ocenia się, że w Warszawie wykonuje się około 20% szczepień mniej niż przed reformą. Nie lepiej jest wśród dzieci starszych. Jeśli ich rodzice nie zadbają o terminowość szczepień, dzieci te pozostaną bez opieki.

Od lat niespełniony jest postulat epidemiologów, że obowiązkowe i bezpłatne winno być szczepienie chłopców przeciw śwince. Co roku jest więcej zachorowań, a potem leczy się powikłania, takie jak zapalenie opon mózgowych, bezpłodność i inne.

Oświadczenie swoje kieruję do prezesa Rady Ministrów, a dotyczy ono nierównego traktowania niemieckich firm usługowo-budowlanych w Polsce i odpowiednio polskich w Niemczech - pomimo że wspólna realizacja robót jest na ogół dobrze postrzegana przez zachodnich inwestorów, którzy doceniają zarówno fachowość, jak i rzetelność naszych pracowników. Przez lata trwania tej współpracy załogi nasze miały dzięki niej możliwość doskonalenia zawodowego poprzez zetknięcie się z nowoczesnymi technologiami i sprzętem oraz organizacją i sposobem pracy w warunkach rynku niemieckiego.

Ale to już jest przeszłość. Sytuacja dzisiejsza coraz bardziej rozmija się z tymi założeniami, firmy nasze są coraz częściej dyskryminowane i poddawane ciągłym, nękającym je kontrolom, a mnożone procedury administracyjne wprost uniemożliwiają załatwienie jakichkolwiek spraw. Na to wszystko nie ma żadnej reakcji ze strony polskich władz, które wiedząc o tych zjawiskach, nie reagują na nie. Sami zatem swoją bezczynnością akceptujemy taki stan, a rząd nasz - w oczach naszych partnerów zagranicznych oraz obywateli Polski tam pracujących - jawi się jako słaby i bezbronny.

Oświadczenie to właściwie dotyczy, jako zjawiska, całej branży w kraju, choć wiedzę na ten temat zaczerpnąłem ze złych doświadczeń skądinąd bardzo dobrego, bo od lat funkcjonującego na rynku zarówno polskim, jak i niemieckim, Przedsiębiorstwa Budowlano-Usługowego "Interbud-West" Gorzowie. Od 10 lat na podstawie wymienionego przeze mnie porozumienia wykonuje ono roboty - i to wykonuje je dobrze, niejednokrotnie zdobywając nagrody - ale doświadczenia ostatnich lat, a zwłaszcza miesięcy, wskazują na te trudności, które przed chwilą przytoczyłem.

Styl uprawiania polityki, który zaprezentował pan podczas konfliktu o władzę w Warszawie wraz z niektórymi politykami AWS wywołał słuszne, moim zdaniem, oburzenie moich wyborców. Postępowanie prowokowane i aprobowane przez tych polityków, to nocne zajmowanie siłą pomieszczeń urzędu miasta, to potajemna wymiana zamków w pomieszczeniach zajmowanych przez urzędników - oznaczające paraliż magistratu, który pracuje za pieniądze podatników i powinien służyć lokalnej społeczności. Niestety, niektórzy działacze AWS postępują w ten sposób nie po raz pierwszy.

Kilka miesięcy przed ostatnimi samorządowymi wyborami w Kielcach ekipa radnych działaczy AWS, pod przewodnictwem wojewody Ignacego Partyki, doprowadziła do niemal identycznej sytuacji. To wtedy do politycznego obyczaju prawnicy po raz pierwszy weszły nocne próby zdobycia urzędu miasta, rozwiercanie zamków, blokowanie gabinetów - prowadzące do kompromitacji władzy i paraliżu pracy magistratu. Wszystko to odbyło się na koszt podatników, podobnie jak późniejszy proces w Naczelnym Sądzie Administracyjnym w Krakowie, który udowodnił, że wojewoda naruszył prawo, a prezes Regionalnej Izby Obrachunkowej Leokadia Zagórska sfałszowała dokumenty. Zamiast zapłacić rachunek za swoje kompromitujące postępowanie, w nagrodę pan Ignacy Partyka został mianowany szefem Departamentu Informatyki Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji. Zaś prokuratura uznała zamachy na samorządność jako niską szkodliwość czynu.

Jednym z głównych elementów przemian społeczno-politycznych w Rzeczypospolitej Polskiej w ostatnich dziesięciu latach był dynamiczny rozwój samorządowości lokalnej. Zasady demokracji lokalnej, sformułowane w Europejskiej Karcie Samorządu Terytorialnego, zyskały pełną aprobatę wszystkich kolejnych parlamentów i rządów po 1990 r. Znaczenie samorządu, jego wartość i udział w wypełnianiu funkcji publicznych, było tym obszarem, na którym potrafiły znaleźć porozumienie główne siły polityczne. W tym czasie samorządy lokalne wielokrotnie dowiodły swego pozytywnego znaczenia wśród nowych instytucji demokratycznego państwa. Wyłaniane w drodze demokratycznych i bezpośrednich wyborów organy samorządu terytorialnego były najlepszym gospodarzem mienia publicznego. We władzach samorządowych wielokrotnie dochodziło do koniecznych porozumień i koalicji, nie zawsze będących odzwierciedleniem ogólnokrajowych porozumień politycznych. Nigdy jednak dotychczas nie zdarzył się przypadek bezpośredniej ingerencji administracji rządowej w kształtowanie lokalnych porozumień politycznych, a tym bardziej ingerencji czynionej w interesie jednej partii.

Wprowadzenie zarządu komisarycznego w gminie Warszawa Centrum jest lekceważeniem zasad samorządności, pomijaniem roli sądów w rozstrzyganiu sporów między władzami i przejawem prymatu partyjnych interesów Akcji Wyborczej Solidarność nad zasadami demokratycznego państwa. Za tę sytuację odpowiedzialny jest premier Jerzy Karol Buzek, równie odpowiedzialne są te środowiska Akcji Wyborczej Solidarność, które wymogły na premierze bulwersującą i pośpieszną decyzję o powołaniu komisarza.

Mamy zatem do czynienia z rodzajem zamachu na jedną z podstawowych instytucji demokracji publicznej, z próbą zmienienia wyniku demokratycznych wyborów - naruszającą deklarację rządu polskiego, a także zasady i normy prawa europejskiego. Mamy do czynienia z politycznym gangsterstwem. W takiej sytuacji fakt zorganizowania w zdominowanym przez Akcję Wyborczą Solidarność Senacie - dwa dni po tym zamachu - uroczystości poświęconych dziesięcioleciu polskiej samorządności, uważam za swoistą tragifarsę.

Przed dwunastoma dniami wojewoda wielkopolski wystąpił do premiera z sugestią ogłoszenia w Wielkopolsce stanu klęski żywiołowej w związku z panującą na tym terenie suszą. Chciałbym w swym oświadczeniu wesprzeć propozycję wojewody konkretnymi argumentami, sądzę bowiem, że rząd, przygotowując decyzję w tej sprawie, takich właśnie potrzebuje. Od pewnego czasu do mojego biura nadchodzą apele z różnych gmin północnej Wielkopolski, z których wynika, że susza wyrządziła rolnictwu tego regionu niepowetowane szkody.

Występujący od kwietnia brak opadów atmosferycznych - piszą do mnie członkowie Zarządu Miasta i Gminy Ujście - jak również sporadyczne przymrozki spowodowały niekorzystne zmiany w uprawach rolnych. Susza jest najbardziej dotkliwa dla zbóż jarych, upraw ziemniaków oraz buraków, w nieznacznie mniejszym stopniu wpłynęła na stan zbóż ozimych i rzepaku. Szczególnie dotkliwie jest to odczuwane na glebach lekkich, które dominują w północnej Wielkopolsce. We wspomnianej już przeze mnie gminie Ujście szacują, że straty plonów wyniosą: w zbożach ozimych w wysokości od 25 do 40%, w zbożach jarych w wysokości od 35 do 45%, w rzepaku ozimym w wysokości od 25 do 45%, w ziemniakach w wysokości od 25 do 30% oraz w burakach około 25%.

Pytanie pierwsze: czy Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi pracuje nad programem zapobieżenia skutkom suszy? Pytanie drugie: kiedy program ten zostanie wdrożony? I pytanie trzecie: jaki jest stosunek ministerstwa do propozycji wojewody wielkopolskiego ogłoszenia w tym regionie stanu klęski żywiołowej wraz z wynikającymi z tego faktu konsekwencjami finansowo-ekonomicznymi?

Mieszkańcy wsi Pałapus, Rogóźno i Prosienica w gminie Ostrów Mazowiecka zwrócili się do mnie o pomoc w ratowaniu ich szkół przed likwidacją. Od dłuższego czasu otrzymuję listy z wielu wsi o zamykaniu szkół podstawowych w tych miejscowościach lub ograniczaniu ilości oddziałów w tych szkołach. Niektóre z tych szkół są dobrze wyposażone, posiadają wykwalifikowanych i oddanych dzieciom nauczycieli, osiągają dobre wyniki w nauczaniu i sporcie. Wszystkie szkoły pełnią rolę jedynego ośrodka kultury na wsi, zajmują się także dożywianiem dzieci z najuboższych rodzin. Większość szkół została zbudowana z wykorzystaniem czynów społecznych i od tego czasu pełni funkcję integrującą społeczność wiejską.

Konstytucja gwarantuje wszystkim obywatelom równe prawa. Dzieci wiejskie mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne, na równi z dziećmi miejskimi, i nie powinny być dyskryminowane w tak ważnej dziedzinie życia społecznego, jaką jest prawo do nauki i korzystania z dóbr kultury. Likwidacja szkół w ich wsi powoduje konieczność wyjazdu dzieci do odległych miejscowości. Interweniujący rodzice z gminy Ostrów Mazowiecka nie godzą się z tym, by ich dzieci w wieku od siedmiu do czternastu lat skazywano na dojazdy do szkół odległych o12 km, 14 km, a w przypadku Prosienicy o 40 km, podczas gdy w swoich wsiach mają szkołę na miejscu. Tę odległość będą musiały pokonywać w przyszłości we własnym zakresie, przez las, przekraczając międzynarodową trasę E-18, obecnie zapełnioną tirami. Deklaracje Zarządu i Rady Gminy w Ostrowi Mazowieckiej w zakresie dowozu dzieci nie mogą być przyjęte jako wiarygodne, bo już teraz wiele gmin w Polsce z powodu kłopotów finansowych nie jest w stanie z tego nałożonego na nie obowiązku się wywiązać. Mam informacje, że starsze dzieci odległość 8 km muszą pokonywać pieszo, bo gminy stać tylko na dowożenie dzieci młodszych, z klas od zero do trzy. Sytuacja taka, z przyczyn obiektywnych, grozi nieposyłaniem części dzieci wiejskich do szkół.

2) kto i w jakim zakresie nadzoruje politykę cenową tych jednostek gospodarczych?

Pytając o powyższe kwestie, wyrażam przekonanie, że zarówno minister finansów, jak i prezes NIK podzielają społeczną opinię, że zarówno poziom, jak i tempo wzrostu cen paliw płynnych mają istotny wpływ na funkcjonowanie krajowej gospodarki oraz atmosferę społeczną w Polsce. Ciekawy jestem także reakcji MF i NIK na powszechną sugestię Polaków, że nie ma jeszcze w kraju systemu, który gwarantowałby realistyczny poziom cen paliw płynnych.

Tadeusz Rzemykowski

Szanowny Panie Premierze!

W związku z międzypaństwową umową o zasadach handlu energią elektryczną, podpisaną 25 marca bieżącego roku przez pana Janusza Steinhoffa, ministra gospodarki, z panem Wernerem Mullerem, ministrem gospodarki Niemiec, Polska będzie mogła podwoić eksport energii elektrycznej do Niemiec. Wszystko byłoby w jak najlepszym porządku, gdyż kraj nasz, mając niezrównoważony bilans handlowy, powinien wszelkimi dostępnymi środkami zwiększać eksport.

Dotychczas Polska sprzedawała okresowe nadwyżki energii elektrycznej do Niemiec. Obecnie, z racji swego położenia, ma szansę zarabiać dodatkowo na reeksporcie energii elektrycznej z Rosji do Niemiec. Mój niepokój budzi fakt, że porozumienie polsko-niemieckie daje jednak wyłączność na sprzedaż elektryczności do Niemiec państwowo-prywatnej, niedawno zawiązanej spółce Pol Energia SA. Jej udziałowcami są Polskie Sieci Energetyczne (PSE - firma państwowa), niemiecka spółka Preussen Elektra oraz Kulczyk Holding. Dotychczas cały zysk z eksportu energii elektrycznej czerpała firma państwowa PSE. Odtąd w zyskach będzie partycypowała tylko w jednej trzeciej.

senator RP

Panie Ministrze!

Proszę o wyjaśnienie, dlaczego kurator oświaty w województwie wielkopolskim, korzystając z upoważnienia zawartego w § 24 ust. 2 rozporządzenia MEN z dnia 15 lutego 1999 r. w sprawie warunków i trybu przyjmowania uczniów do publicznych przedszkoli i szkół oraz przechodzenia z jednych typów szkół do innych, w decyzji nr 41 z 18 listopada 1999 r. nie wyłączył ze sprawdzianu osiągnięć uczniów klas ósmych laureatów wojewódzkich konkursów przedmiotowych. Decyzja kuratora wzbudziła olbrzymie oburzenie wśród laureatów, ich rodziców oraz nauczycieli - opiekunów laureatów. Pragnę zwrócić uwagę, że w kuratorium oświaty oraz w delegaturach udzielano nieprawidłowych odpowiedzi, wyjaśniając, że przepisy nie zezwalają na inne uregulowania, ale nie podawano, jakie to przepisy.

Drugi problem, który nasuwa wiele wątpliwości, to postanowienia § 11 decyzji. Dotyczą one uczniów szkół podstawowych z terenu innych województw, którzy składają podanie o przyjęcie do szkół ponadpodstawowych w województwie wielkopolskim. Są oni zobowiązani do wzięcia udziału w badaniu, w miejscu wyznaczonym przez wielkopolskiego kuratora oświaty, czyli egzaminowi muszą się także poddać uczniowie wcześniej z egzaminów zwolnieni. Dlaczego decyzja kuratora wielkopolskiego, nigdzie niepublikowana, ma obowiązywać uczniów, na przykład z Zakopanego?

Uważam, że decyzja pana kuratora jest zaprzeczeniem głoszonych przez ministerstwo poglądów dotyczących wspierania uczniów uzdolnionych oraz popierania nauczycieli, którzy ponoszą dodatkowe nakłady pracy bez rekompensaty finansowej. Jak można jedną nieprzemyślaną decyzją niszczyć zaufanie i dorobek młodzieży, rodziców, nauczycieli?

Problem dotyczy byłego województwa kaliskiego.

Genowefa Ferenc

W związku z przeprowadzoną restrukturyzacją w szpitalu w Lipsku w miesiącu lipcu ubiegłego roku Starostwo Powiatowe z Dyrekcją Zakładu Opieki Zdrowotnej w Lipsku zwróciło się do wojewody mazowieckiego z wnioskiem o przyznanie środków finansowych na utworzenie Oddziału Pielęgnacyjno-Opiekuńczego. Prośba ta została załatwiona odmowie i nie przesłana do Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej, gdyż zgodnie z regulaminem prac grupy do dalszego rozpatrzenia przekazano tylko pięćdziesiąt pierwszych wniosków (powyższy sklasyfikowany na sześćdziesiątym piątym miejscu).

Wniosek do wojewody mazowieckiego o dofinansowanie utworzenia Samodzielnego Zakładu, już nie w ramach ZOZ, również został załatwiony negatywnie, z argumentacją podobną jak dla szpitala.

Jedyna pomoc finansowa w kwocie 40 tysięcy zł została przekazana przez Radę Powiatu. Za fundusze te został zakupiony niezbędny sprzęt, który pokrył tylko niewielką część potrzeb organizacyjnych. Nadal brak wielu urządzeń, na przykład: wyparzacz do naczyń, sprzęt rehabilitacyjny, ssak elektryczny czy aparat EKG. Aktualnie planuje się poszerzenie zakładu o dalsze dwadzieścia osiem łóżek, co w sumie pozwoliłoby na prowadzenie działalności pielęgnacyjno-opiekuńczej dla pięćdziesięciu pacjentów. Funkcjonowanie zakładu przy dwudziestu dwóch łóżkach kształtuje się na granicy opłacalności. Obecnie zwalniane są dalsze pomieszczenia przez administrację ZOZ, które zostaną nieodpłatnie przekazane dla ZP-O.

W przypadku braku środków finansowych spoza kasy chorych, nie będzie możliwe rozszerzenie działalności ani też funkcjonowanie zakładu na wymaganym poziomie.

Z wyrazami szacunku

Wystawy swoich eksponatów muzeum prezentowało między innymi w Niemczech.

Z wyrazami szacunku

Wielce Szanowny Panie Ministrze!

Uprzejmie proszę Pana Ministra o zwiększenie subwencji oświatowej dla miasta Radomia o kwotę 13 milionów 600 tysięcy, w tym na:

II. Skutki wprowadzenia ustawy z dnia 18 lutego 2000 r. zmiana ustawy Karty Nauczyciela - 12 milionów.

Zgodnie z decyzją ministra finansów w dniu 24 marca bieżącego roku województwo mazowieckie otrzymało na to zadanie 4040 tysięcy zł.

Szanowny Panie Ministrze!

We wrześniu ubiegłego roku dr med. Mieczysław Kaplicki złożył wniosek o przyznanie uprawnień kombatanckich, który został zarejestrowany w bazie komputerowej urzędu pod numerem K-1.136.019. Pismo sygnowane przez Naczelnika Wydziału Ewidencji Uprawnień pana mgr Jacka Dorejczyka, informujące petenta o tym, że został zarejestrowany w bazie komputerowej, zawiera obietnicę, że o sposobie rozstrzygnięcia sprawy urząd poinformuje go w formie przewidzianej przez kodeks postępowania administracyjnego.

Ponieważ ten problem, jak i inne podobne wiążące się z działalnością w okresie okupacji hitlerowskiej, dotyczy osób starych, często schorowanych i niedołężnych, pozostających często w trudnej sytuacji materialnej. Pozostawianie ich w niepewności i przewlekanie załatwienia sprawy uważam za co najmniej niewłaściwe, żeby nie użyć innego określenia - okrutne.

Prof. dr hab. Janusz Bielawski

senator RP.

Moje oświadczenie kieruję do Pana Mirosława Handkego, ministra edukacji narodowej.

Takie rozwiązanie spowodowało oczywiście dodatkowe koszty finansowe po stronie rodziców, związane z dojazdami dzieci do szkoły.

W związku z interwencją rodziców w powyższej sprawie wójt gminy Łuków w piśmie skierowanym do rodziców powołując się na art. 17 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 3 września 1991 r., o systemie oświaty, wydaje się, iż słusznie wyjaśnia, że fakt uczęszczania dzieci do gimnazjum położonego poza obwodem miejsca zamieszkania zwalnia gminę z obowiązku zapewnienia dojazdu dzieciom do szkoły oraz skutkuje przekazaniem subwencji oświatowej miastu Łuków.

Kto w związku z tym jest zobowiązany do zapewnienia tego dojazdu?