Za swoisty paradoks uznać można fakt, że w ubiegłym roku ministerstwo delegowało sędziów sądów okręgowych z dawnych miast wojewódzkich do orzekania w sądach obecnych stolic regionów. Tymczasem Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze może przejąć z Wrocławia trzy tysiące pięćset spraw rocznie, co skróci o połowę dojazdy uczestników postępowania procesowego i obniży jego koszty.

Nie służy budowaniu autorytetu wymiaru sprawiedliwości fakt, że przeciążone pracą wydziały sądów okręgowych w miastach wojewódzkich zmuszone są odstępować od określonych prawem procedur. Uprzejmie proszę więc panią minister o wnikliwe rozpatrzenie omawianych problemów.

Roki Sądowe w Czarnkowie zostały powołane przed kilku laty z inicjatywy siedmiu miast i gmin województwa pilskiego. Miały one obsługiwać mieszkańców tego rejonu w sprawach karnych, cywilnych, rodzinnych oraz prawa pracy i czyniły to z powodzeniem, o czym świadczy liczba spraw rozpatrywanych i rozstrzyganych w Czarnkowie. Miasto zainwestowało w tę instytucję spore środki, przekazano nieruchomość, przydzielono mieszkania dla sędziów i pracowników roków. Z powodu decyzji ministerstwa wysiłek ten został zlekceważony.

Decyzja ta jest niefortunna także ze względu na specyficzną sytuację panującą w powiecie czarnkowsko-trzcianeckim. Ten jeden z najważniejszych obszarowo powiatów w Polsce kumuluje animozje i frustracje byłych miast powiatowych Trzcianki i Czarnkowa. Likwidacja Roków Sądowych w Czarnkowie, powiązanych z Sądem Rejonowym w Trzciance, podsyciła animozje obu społeczności miejskich.

Stabilność systemu finansowego naszego państwa jest poważnie zagrożona. Dane dotyczące wysokości ujemnego salda obrotów towarowych w handlu zagranicznym są porażające, nawet dla największych pesymistów. Aby uzmysłowić sobie skalę tego zjawiska, wystarczy zauważyć, że saldo to jest większe niż 7,5% PKB, podczas gdy powszechnie przyjęta graniczna wartość, powyżej której sytuację uznaje się za kryzysową, wynosi 6% PKB.

Wzrost ujemnego salda tych obrotów stanowi nieodłączny element towarzyszący działalności obecnego rządu. Aby nie być gołosłownym, przypominam, że począwszy od roku 1996 w kolejnych latach deficyt ten kształtował się następująco: w 1996 r. - 1,3 miliarda dolarów USA, w 1997 r. - 4,3 miliarda dolarów, w 1998 r. - 6,9 miliarda dolarów, w 1999 r. - 11,6 miliarda dolarów amerykańskich. Co więcej, skala tego tak groźnego zjawiska, które wystąpiło ze szczególnym natężeniem w roku 1999 nie była przez rząd w pełni uświadamiana.

W budżecie na rok 1999 planowana wielkość deficytu wynosiła 7 miliardów 800 tysięcy dolarów, a jeszcze w końcu miesiąca grudnia ubiegłego roku, kiedy trwała debata nad budżetem na rok 2000, rząd oceniał, że deficyt osiągnie wartość około 10 miliardów 600 tysięcy dolarów. Zatem rząd nie tylko nie wykonał w tym zakresie ustawy budżetowej za rok 1999, ale jeszcze nawet w ostatnich dniach ubiegłego roku nie potrafił w miarę dokładnie oszacować tego deficytu.

O czym to wszystko świadczy? Niewątpliwie co najmniej o trzech bardzo negatywnych cechach działalności tego rządu. Po pierwsze, rząd nie potrafi skutecznie wpłynąć na gospodarkę tak, aby zapobiegać narastaniu deficytu. Po drugie, rząd nie umie trafnie prognozować tego zjawiska nawet w skali jednego roku. Po trzecie, rząd nie prowadzi analiz w taki sposób, aby móc prawidłowo oceniać bieżącą sytuację w zakresie kształtowania się salda obrotów w handlu zagranicznym. Jednocześnie rząd nie dopuszcza rzetelnej krytyki swoich działań nawet ze strony własnych ministrów - przypadek ministra Kropiwnickiego.

Obecna sytuacja wymaga szybkich i zdecydowanych przeciwdziałań. Załamanie się w roku ubiegłym eksportu na skalę niespotykaną w minionym dziesięcioleciu - mimo dobrej koniunktury w krajach Unii Europejskiej, ożywienia gospodarki rosyjskiej - jest jedną z przyczyn tego deficytu. Aby to zmienić, rząd musi skoncentrować się na stworzeniu warunków dla eksportu naszych towarów i usług. Musi również przeciwdziałać narastającemu importowi, w tym artykułów konsumpcyjnych.

Ponieważ opinia społeczna jest zaniepokojona tą tak groźną sytuacją, zwracam się do pana premiera o przedstawienie stanowiska rządu w tej sprawie, a w szczególności na następujące pytania. Pierwsze: jakie są przyczyny tak dużej rozbieżności między planowanym deficytem obrotów bieżących w handlu zagranicznym w roku 1999 a jego wartością w budżecie przyjętą na ten rok? Drugie: z czego wynika tak błędna prognoza tego deficytu w roku 1999, pochodząca z ostatniego miesiąca tego roku i stanowiąca podstawę do zaplanowania deficytu w budżecie na rok 2000? Trzecie: jakie przeciwdziałania ma zamiar podjąć rząd, aby opanować tak groźne zjawisko? I czwarte: na ile obecny wzrost deficytu zagraża stabilności gospodarki naszego państwa i interesom poszczególnych obywateli?

Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie oddzielna grupa kupców nabywających węgiel za gotówkę bezpośrednio w kopalniach. Większość z nich nie ma zezwoleń na handel, lecz tylko na usługi transportowe. Pomijając prawo, całe rzesze samochodów jeżdżą po targowiskach, ulicach miast i wsi. Ludzie ci nie odprowadzają podatku VAT od sprzedaży, w większości również podatku dochodowego. Dlatego towar ich jest tańszy i konkurencyjny.

Wydaje mi się, że taka sytuacja może ulec zmianie bardzo niewielkim kosztem. Wystarczy bowiem na szczeblu centralnym wydać wszystkim sprzedającym węgiel stosowne pozwolenie na prowadzenie punktu sprzedaży, co umożliwi organom kontrolującym sprawdzenie ich w każdej chwili, oraz sporządzenie list zakupujących i przesyłanie do stosownych urzędów skarbowych.

Krzysztof Głuchowski.

Szanowny Panie Premierze! Szanowny Panie Ministrze!

Tylko w 1999 r. przejście graniczne znajdujące się na terenie województwa przekroczyło sześćdziesiąt dziewięć milionów osób, co w województwie o stosunkowo niedużej liczbie mieszkańców jest wyraźnie zauważalne.

Mam pełne przekonanie o tym, że porządek publiczny zależny jest w istotny sposób od sprawnego działania policji, w tym głównie służb prewencyjnych, a zwłaszcza patrolowych. Dlatego z niepokojem przyjmuję informacje o coraz większym obciążeniu sił policyjnych w województwie konwojami deportacyjnymi oraz konwojami zleconymi przez Ministerstwo Sprawiedliwości. Realizacja tych zadań powoduje wyłączenie z ulic miast i gmin policjantów, których obecność w tym rejonie jest niezbędna.

3. Ilość przejechanych kilometrów w konwojach deportacyjnych - 269 369.

6. Poniesione koszty związane z konwojami deportacyjnymi - 318 070,90 zł.

10. Ilość przepracowanych godzin w tych konwojach - 65 537,5.

Podstawy wyliczania etatów policyjnych nie uwzględniają realizacji tych zadań, jak również tak znacznego ruchu ludności w tym rejonie.

Łączę wyrazy szacunku,

Jolanta Danielak.

Szanowny Panie Premierze!

Mój niepokój budzi ciężka i stale pogarszająca się sytuacja ludzi bezrobotnych, których liczba z każdym dniem dramatycznie wzrasta, jak również trudna sytuacja finansowa urzędów pracy w zakresie posiadanych środków na aktywne formy zwalczanie bezrobocia.

Jak zapewne Panu Premierowi wiadomo, województwo warmińsko-mazurskie to województwo o największym bezrobociu w kraju, sięgającym około 23%. To rejon, który zamieszkuje duża liczba osób wywodzących się ze środowisk byłych pracowników państwowych gospodarstw rolnych, dlatego też w moim przekonaniu należy je traktować w sposób szczególny. Wiele rodzin z tego województwa żyje w skrajnej nędzy. Osobiście znam wiele takich 4-, 5-osobowych rodzin, gdzie nikt nie pracuje. Ich sytuacja jest niezwykle trudna. Nie mogą liczyć na jakąkolwiek pomoc. Miejscowe ośrodki pomocy społecznej ze względu na niewystarczające fundusze nie są w stanie udzielić pomocy wszystkim potrzebującym, a urzędy pracy nie posiadają odpowiednich środków finansowych na organizację zatrudnienia. Wiele rodzin nie jest w stanie wykształcić dzieci, nie posyła ich do szkół lub też, z braku pieniędzy, przerywa ich naukę.

W tej sytuacji występuję do Pana Premiera z zapytaniami. Czy rząd zamierza podjąć w tej sprawie jakieś działania, czy zna receptę na to, jak ci ludzie mają utrzymać swoje rodziny, jak mają kształcić swoje dzieci? Czy przedstawiciele rządu, na którego czele Pan Premier stoi, mają świadomość i wyobrażenie o losach takich rodzin, o sytuacji rodzin wywodzących się ze środowiska popegeerowskiego? Czy zdają sobie sprawę z tego, jak wiele z nich żyje na krawędzi ubóstwa?

Inną niepokojącą mnie sprawą są postanowienia zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów nr 1265 z dnia 21 grudnia 1999 r. w sprawie określenia powiatów zagrożonych strukturalną recesją i degradacją społeczną, w których stosuje się szczególne instrumenty ekonomiczno-finansowe i inne preferencje oraz przyznaje się prawo do zasiłku i stypendium zamieszkałym w nich bezrobotnym.

Z wyrazami szacunku

Szanowny Panie Premierze!

Zarząd Związku Zawodowego "Metalowcy" oraz pracownicy Fabryki Wagonów w Świdnicy obawiają się skutków, jakie mogą wyniknąć z przeprowadzenia przetargu na dostawę 4500 wagonów towarowych dla PKP. Polskie Koleje Państwowe doprowadziły do utworzenia spółki pod nazwą Konsorcjum Taborowe SA i wygrania przez jej akcjonariuszy przetargu na sumę 1 miliard 300 tysięcy zł. Zdaniem pracowników sposób przeprowadzenia przetargu był nieuczciwy i odbył się z pominięciem przepisów o zamówieniach publicznych. Ze względu na fakt, że spółka Konsorcjum Taborowe SA nie posiada źródeł finansowania, niewykluczone jest, że na dostarczenie 4500 wagonów towarowych dla PKP będą potrzebne środki pochodzące z budżetu państwa, co w istotny sposób powiększy tegoroczny deficyt. Istnieje podejrzenie, że spółka ta powołana została tylko i wyłącznie do obejścia wymaganej przez przepisy naszego prawa procedury przetargowej i jest tworem pozbawionym racji bytu. Zarząd Związku Zawodowego "Metalowcy" oraz pracownicy Fabryki Wagonów w Świdnicy obawiają się, że fundusze przeznaczone na zakup wagonów towarowych trafią po części do kieszeni prywatnych przedsiębiorców. Tym samym zakład w Świdnicy może upaść z powodu braku zamówień na dostawę wagonów. Pracownikom Fabryki Wagonów w Świdnicy grozi utrata miejsc pracy w regionie dotkniętym wysokim bezrobociem. W tej sytuacji domagają się oni ogłoszenia nowego i sprawiedliwego przetargu na dostawę wagonów.

Z wyrazami szacunku

senator RP Wiesław Pietrzak

Szanowny Panie Premierze!

Na terenie tego województwa występuje duża populacja bobrów. Zgodnie z obowiązującymi przepisami za szkody wyrządzone przez zwierzęta chronione, tak więc i bobry, przysługuje odszkodowanie (ustawa o ochronie przyrody, art. 52), które przyznaje wojewoda ze środków uzyskanych na ten cel z budżetu państwa.

Z wyrazami szacunku

Szanowna Pani Minister!

Z doświadczenia wszyscy wiemy, że ze względu na ilość wdrażanych i toczących się postępowań, na wejście sprawy na wokandę oraz na terminy kolejnych rozpraw trzeba czekać nawet kilka miesięcy. Gdy w wyznaczonym terminie nie stawia się świadek lub zachodzą nowe okoliczności, bywa, że rozprawa po dziesięciu minutach zostaje zamknięta i odroczona na kolejne kilka miesięcy. W tej sytuacji, dojazd zainteresowanych do siedziby sądu jest stratą czasu i pieniędzy.

senator Janusz Lorenz

Szanowny Panie Premierze!

Spory pomiędzy społecznościami wsi Koszarawa i Przyborów trwają właściwie od początku istnienia samorządnej gminy Koszarawa. Obserwujemy w tym wypadku trwały rozkład samorządowej wspólnoty, objawiającej się między innymi brakiem udziału radnych z Przyborowa w pracach organów gminy. Z inicjatywy samorządu województwa bielskiego doszło do wielu działań mediacyjnych. Nie dały one jednak żadnego rezultatu. Odbyły się natomiast konsultacje społeczne, które wykazywały jednoznaczne poparcie dla wniosku grupy inicjatywnej na rzecz odłączenia Przyborowa. W tej sytuacji zarówno sejmik samorządowy województwa bielskiego, jak i wojewoda bielski, wydali opinie pozytywne o zmianie granic gminy Koszarawa i wyłączeniu z niej wsi Przyborów. Stanowisko to potwierdził także wojewoda śląski, gdyż w nowym podziale administracyjnym gmina Koszarawa znalazła się w granicach województwa śląskiego.

Pomimo spełnienia wszystkich kryteriów, ku zdziwieniu mieszkańców Przyborowa, wniosek dotyczący tej miejscowości nie znalazł się w grudniowym rozporządzeniu Rady Ministrów, dotyczącym zmian w podziale administracyjnym kraju. Zamiast tego rząd, poprzez wojewodę śląskiego, zaproponował podjęcie rozmów na temat wypełnienia warunków zaproponowanych przez zespół mediacyjny w 1995 r.

Panie Premierze!

senator Janusz Okrzesik

Szanowny Panie Ministrze!

Społeczną działalność Związku Wysiedlonych Ziemi Łódzkiej i jego demokratycznie wybranego zarządu obserwuję z zainteresowaniem od kilku lat. Związek ten powstał w warunkach demokratycznej transformacji ustrojowej jako oddolna inicjatywa społeczna i początkowo skupiał głównie mieszkańców Łodzi. Z czasem rozprzestrzenił się na cały tak zwany Kraj Warty, będący w czasie hitlerowskiej okupacji terenem szczególnej eksterminacji polskości, i obejmuje dziś środkową i zachodnią Polskę.

Członkowie związku byli uczestnikami zbrodniczych nazistowskich wysiedleń, ofiarami rabunku złota i mienia, więźniami obozów przesiedleńczych, traktowanych obecnie na równi z obozami koncentracyjnymi, gdyż przetrzymywano w nich osoby z przyczyn narodowościowych, politycznych i wyznaniowych. W jednym z takich obozów, przy ulicy Łąkowej w Łodzi, dokonywano selekcji rasowej, a wybrane do zniemczenia dzieci kierowano na dalsze badania do innych obozów.

Zbigniew Antoszewski

Szanowny Panie Prezesie!

Z relacji przewodniczącego wynika, że działając na szkodę państwa, na szkodę przedsiębiorstwa, na szkodę Wagonów Świdnica, nie zważając na interes pracujących w tym zakładzie robotników i inżynierów, niektórzy członkowie władz przedsiębiorstwa PKP doprowadzili do utworzenia spółki pod nazwą "Konsorcjum Taborowe SA" i wygrania przez jej akcjonariuszy przetargu na sumę 1,3 miliarda zł. Według interweniujących, przetarg został przeprowadzony nieuczciwie oraz z pomięciem ustawy o zamówieniach publicznych.

Wnoszący swój protest uważają, że z powodu braku źródeł finansowania spółki Konsorcjum SA realizacja dostarczenia czterech tysięcy pięciuset wagonów towarowych dla PKP będzie musiała być realizowana z budżetu państwa. Zdaniem przedstawicieli załogi, spółka została powołana tylko i wyłącznie do obejścia uczciwej procedury przetargowej i jest tworem pozbawionym racji bytu.

W związku z wnioskiem grupy posłów AWS o odwołanie ministra Emila Wąsacza miały miejsce w Sejmie oraz w mediach dyskusje o realizowanym w naszym kraju procesie prywatyzacji majątku narodowego. Z dyskusji tych można było się dowiedzieć o popełnianych w tym zakresie błędach, o udziale kapitału zagranicznego w procesie prywatyzacji oraz o przeznaczaniu środków płynących z prywatyzacji. Zabrakło w nich natomiast informacji o wpływie prywatyzacji na wysokość odprowadzanych do skarbu państwa podatków.