Warszawa, 3.01.2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Po zapoznaniu się z treścią oświadczenia złożonego przez senatora Zbyszka Piwońskiego podczas 47 posiedzenia Senatu RP w dniu 16 grudnia br. dotyczącego przewidywanych zysków i strat wynikających z przystąpienia Polski do struktur europejskich, uprzejmie informuję, że Ministerstwo Edukacji Narodowej podejmie szereg działań stawiających sobie za cel rozpowszechnianie informacji i propagowanie idei integracji.

2. Zapoznanie z celami, podstawami ustrojowymi i instytucjonalnymi Unii Europejskiej.

Celem narady, w której uczestniczyli przedstawiciele kuratoriów oświaty i ośrodków metodycznych z terenu całej Polski, było podkreślenie znaczenia edukacji europejskiej młodego pokolenia w kontekście przygotowania młodzieży do funkcjonowania w warunkach państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Uczestnikom konferencji przekazano pakiet materiałów informacyjnych opracowanych przez Centrum Informacji Europejskiej. zawierał on m.in. następujące informatory:

- dla rolników,

- adresowy,

- ogólny,

- o unii walutowej,

- o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców,

- o programach pomocowych,

Promowaniu i upowszechnianiu idei unii europejskiej wśród uczniów służy, współorganizowany przez Ministerstwo Edukacji Narodowej, Międzynarodowy Konkurs Szkolny "Europa w Szkole". Tegoroczna, dziewiąta polska edycja nosiła tytuł: Zjednoczona Europa - wyzwaniem dla obywatela XXI wieku (regulamin konkursu w załączeniu).

- Polskie Forum Edukacji Europejskiej (obóz dla studentów "Europa bez granic"),

- Polska Rada Ruchu Europejskiego (Kursy dla liderów szkolnych klubów europejskich, Warsztaty multimedialne "Europa kontra Mc Świat" i Warsztaty Europejskie, wydawanie dwumiesięcznika "Europejczyk", programy: Europa dla szkół, Eurobus, Prawa dziecka oraz Okrągły Stół Klubów Europejskich),

- Krakowski Klub Europejski (Małopolski Turniej Europejski),

Mam nadzieję, że zebrany niebawem materiał będzie źródłem wiedzy i inspiracji dla wszystkich nauczycieli, którzy podejmą w środowiskach lokalnych różnorodne inicjatywy promujące przystąpienie Polski do struktur europejskich.

wz. MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Irena Dzierzgowska

Warszawa, 3 stycznia 2000 roku

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z przesłanym przy piśmie Pani Marszałek z dnia 22 grudnia 1999 roku, znak: AG/043/495/95/IV, oświadczeniem pana senatora Jerzego Cieślaka skierowanym do mnie w sprawie poprawy sytuacji polskiego rolnictwa, uprzejmie informuję, że negatywne zjawiska w rolnictwie, spowodowane zostały przede wszystkim ponad 40-letnim okresem blokowania naturalnych zmian strukturalnych w rolnictwie, którymi objęte zostały w tym samy czasie państwa Europy Zachodniej. Okres przemian gospodarczych w Polsce po roku 1989 pociągnął za sobą w kolejnych latach coraz silniejsze poddawanie rolnictwa oddziaływaniu gospodarki rynkowej, przy niewystarczających łagodzących działaniach interwencyjnych Państwa.

- "Pakcie dla rolnictwa i obszarów wiejskich" (dokument przyjęty przez RM 22 lipca 1999 r.

Ten ostatni dokument rząd przedstawił środowiskom zainteresowanym sprawami wsi, związkom i organizacjom społeczno-zawodowym rolników, a także samorządowi rolniczemu. Ma on charakter programu otwartego, który jest negocjowany z partnerami społecznymi. Zawiera kierunki, które należy rozwijać aby doprowadzić do poprawy sytuacji i wzrostu konkurencyjności naszego rolnictwa. Jednocześnie nie pomija on kwestii rozwiązania sytuacji rolników, którzy będą musieli znaleźć alternatywne źródła dochodu i dodatkową pracę poza rolnictwem.

W grupie pierwszej są działania interwencyjne, podejmowane w 1999 roku i planowane w latach kolejnych na rynku zbóż konsumpcyjnych, mięsa wieprzowego, masła i mleka odtłuszczonego w proszku, skrobi ziemniaczanej oraz miodu pszczelego.

I. Podniesiono stawki celne autonomiczne na następujące produkty:

1. z dniem 1 stycznia na:

- pozostałe produkty spożywcze, produkowane na bazie skrobi, mieszanki piekarnicze, w skład których wchodzi proszek jajeczny - z 20% do 27,5%, min. 0,24 EUR/kg;

II. Wycofane zostały preferencje celne w imporcie niektórych produktów pochodzących z krajów, z którymi Polska ma zawarte Umowy SWH, a mianowicie:

1. z dniem 1 stycznia:

2. z dniem 31 marca:

- na mięso wieprzowe świeże, chłodzone lub mrożone w imporcie z Węgier (co oznacza, że stawka celna wynosi 83,3% maks. 0,98 EUR/kg),

Ponadto należy nadmienić, że w br. utrzymano wprowadzone w okresach poprzednich środki ochronne w imporcie kukurydzy, koncentratu pomidorowego i produktów skrobiowych z Czech, Węgier i Słowacji oraz cukru z Czech.

- mięso wołowe, drobiowe, pszenicę - po 25% na każdy kwartał,

V. Inne regulacje ochronne:

1. Z dniem 1 stycznia skrócony został z trzech do jednego miesiąca okres, w którym po zmianach taryfy celnej importerzy mogą sprowadzać towary na poprzednich zasadach, tj. po preferencyjnej stawce celnej.

3. Ustanowiono od 1 czerwca automatyczną rejestrację w przywozie do Polski m. in. mięsa wieprzowego, jadalnych podrobów, mięsa drobiowego, jogurtów, mąki (pszennej, żytnio-pszennej, żytniej, kukurydzianej, jęczmiennej i owsianej), otrąb, śrut i innych pozostałości obróbki zbóż, którą rozszerzono od 7 września o szereg artykułów, w tym m. in.: o ziarno rzepaku i produkty skrobiowe. Na podstawie tej rejestracji możliwe jest uzyskanie przez organy administracji państwowej informacji o wielkości i wartości importu, kierunkach napływu towarów rolnych i spożywczych i o firmach prowadzących działalność importową.

W celu tworzenia warunków dla restrukturyzacji rolnictwa i obszarów wiejskich oraz dostosowywania sektora rolno-wiejskiego do integracji z Unią Europejską, w resorcie rolnictwa przygotowuje się szereg aktów prawnych.

W bieżącym roku skierowany również został przez rząd do parlamentu projekt ustawy zmieniającej ustawę o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 z późn. zmian.), w którym przewiduje się m. in. wprowadzenie podatku VAT w rolnictwie. Przyjęcie powyższych rozwiązań pozwoli na włączenie rolnictwa do systemu rozliczeń z podatku od towarów i usług (VAT), a tym samym umożliwi zwrot podatku VAT zapłaconego przez producentów rolnych m. in. w cenie paliwa rolniczego i nośników energii oraz innych środków do produkcji rolnej.

Ponadto, zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 lutego 1995 r. w sprawie szczegółowych zasad, zakresu i trybu udzielania dopłat do oprocentowania kredytów na cele rolnicze (Dz.U. Nr 19, poz. 92 z późn. zm.), udzielane są producentom rolnym preferencyjne kredyty m. in. na zakup paliwa rolniczego.

W sprawie warunków sprzedaży płodów rolnych informuję, że Agencja Rynku Rolnego w 1999 roku, określając zakres i poziom parametrów, którym powinny odpowiadać zboża w skupie interwencyjnym - oprócz dotychczasowych wyróżników wg pierwszego zakresu, tj. glutenu i jego rozpływalności (dla pszenicy), wilgotności, zanieczyszczeń liczby opadania i wyrównania ziarna - oraz mając na uwadze konieczność dostosowania parametrów w skupie interwencyjnym do stosowanych w UE, zasygnalizowała kierunek ich zmian przez wprowadzenie drugiego zakresu parametrów.

W ramach dostosowywania parametrów jakościowych w interwencyjnym skupie zbóż do stosowanych w UE, ARR już w br. wprowadziła możliwość stosowania drugiego zakresu parametrów , uwzględniającego m. in. oznaczanie zawartości białka i wskaźnik sedymentacyjny. Ponieważ nie wszystkie laboratoria mają możliwość oznaczania parametrów wg drugiego zakresu, na który składają się: zawartość białka i wskaźnik sedymentacyjny (dla pszenicy), wilgotność, zanieczyszczenia, liczba opadania i gęstość w stanie zsypnym, przedsiębiorcy uczestniczący w 1999 r. w skupie interwencyjnym zbóż mogli wybrać odpowiedni zakres oznaczeń. W momencie pełnej integracji Polski z Unią, w skupie interwencyjnym będzie obowiązywać oznaczanie parametrów wymienionych wyłącznie dla drugiego zakresu.

Rozwiązanie problemu gospodarowania na terenach górskich i podgórskich wiąże się ściśle z okresem przygotowawczym do wejścia oraz z wejściem Polski do Unii Europejskiej. Rolnicy państw członkowskich UE mają prawo do płatności rekompensujących na terenach trudnego gospodarowania. Istnieje jednak konieczność współfinansowania tych rekompensat ze środków państw członkowskich, w zależności od wielkości tych obszarów. Dlatego przedłożenie rządowego projektu ustawy powinno mieć miejsce po określeniu wielkości środków, jakie otrzyma Polska z funduszy strukturalnych Unii Europejskiej.

Odnosząc się do nowelizacji ustawy o izbach rolniczych informuję, że obecnie w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi opracowywany jest we współpracy z Krajową Radą Izb Rolniczych projekt ustawy o zmianie ustawy o izbach rolniczych oraz o zmianie niektórych ustaw, rozszerzający dotychczasowe uprawnienia izb rolniczych, w tym także w zakresie doradztwa rolniczego.

Jednocześnie Sejm RP pod koniec grudnia 1999 roku znowelizował ustawę z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną, wprowadzając m. in. rozwiązanie, iż wszystkie ośrodki doradztwa rolniczego zostaną przekazane samorządowi wojewódzkiemu. Projekt ten obecnie znajduje się w Senacie RP. Z uwagi na to prace nad projektem ustawy o zmianie ustawy o izbach rolniczych oraz o zmianie niektórych ustaw zostały wstrzymane do czasu rozstrzygnięcia w Parlamencie problemu dotyczącego funkcjonowania ośrodków doradztwa rolniczego. Zdaniem Ministerstwa samorząd rolniczy powinien mieć realną możliwość realizacji swego ustawowego zdania, jakim jest doradztwo w zakresie działalności rolniczej, wiejskiego gospodarstwa domowego oraz uzyskania przez rolników dodatkowych dochodów (art. 5 ust. 1, pkt 6 ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o izbach rolniczych, Dz.U. z 1996 r., Nr 1, poz. 3 z późn. zm.).

Z wyrazami szacunku

Z up. MINISTRA ROLNICTWA

I ROZWOJU WSI

SEKRETARZ STANU

Henryk Wujec

Warszawa, 2000-01-03

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskie

W odpowiedzi na pismo Pani Marszałek dotyczące oświadczenia złożonego przez senatora Jerzego Suchańskiego podczas 47. posiedzenia Senatu RP w dniu 16 grudnia 1999 roku, uprzejmie informuję, że miałem osobiście uczestniczyć w uroczystościach pogrzebowych Śp. Prof. Henryka Frąckiewicza, rektora Politechniki Świętokrzyskiej, mojego kolegi i przyjaciela. Niestety zwołana w tym dniu nietypowo Rada Ministrów, w której miałem obowiązek uczestniczyć uniemożliwiła mi udział w pogrzebie.

Warszawa, dnia 03.01.2000

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z oświadczeniem złożonym przez Pana senatora Grzegorza Lipowskiego w dniu 16 grudnia 1999 roku na 47 posiedzeniu Senatu RP przesłanym pismem AG/043/498/99/IV w sprawie odmowy przyjęć pacjentów w dniu 14 grudnia 1999 roku w Klinice Okulistycznej w Katowicach uprzejmie informuję, że:

- lekarz specjalista zatrudniony w Klinice określa terminy kolejnych wizyt, pacjent nie musi więc przedstawiać skierowania od lekarza podstawowej opieki zdrowotnej przed kolejnymi wizytami u specjalisty. Przeprowadzone kontrole wykazały skracanie czasu pomiędzy kolejnymi poradami, co nie wynikało ze stanu zdrowia pacjenta, wystąpiło więc zwiększenie porad ponad potrzeby,

- w związku z tym w dniu 8 grudnia br. pani Profesor dr hab. Ariadna Gierek Dyrektor Kliniki Okulistycznej w Katowicach wystąpiła do Śląskiej Regionalnej Kasy Chorych z zapytaniem, czy w związku z przekroczeniem limitu na świadczenia medyczne z zakresu ambulatoryjnej opieki specjalistycznej może przesuwać termin przyjmowania pacjentów zgłaszających się po raz pierwszy na styczeń 2000 roku. Jednocześnie Pani Profesor poinformowała Śląską Regionalną Kasę Chorych, że w Przyklinicznej Poradni Okulistycznej będą przyjmowani pacjenci w trybie nagłym do kontroli po hospitalizacji w Szpitalu Klinicznym oraz pacjenci kontynuujący leczenie w w/wym. poradni.

Franciszka Cegielska

Warszawa, 2000-01-05

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Odpowiadając na pismo z dnia 22 grudnia 1999 r. znak: AG/043/496/99/IV w sprawie oświadczenia złożonego przez pana Senatora Krzysztofa Głuchowskiego podczas 47 posiedzenia Senatu RP, dotyczącego wymuszania przez rejony energetyczne na odbiorcach wiejskich inwestycji w urządzenia elektroenergetyczne oraz gwałtownego podnoszenia opłat za energię elektryczną, uprzejmie informuję, że Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi odbiera podobne sygnały z wielu rejonów Polski.

Z dniem 1 stycznia 1999 r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne uwalniające ceny energii elektrycznej. Obecnie taryfy opłat za energię oraz czynności związane z przyłączeniem do sieci elektroenergetycznej opracowywane są przez właściwe zakłady energetyczne, a zatwierdza je Prezes Urzędu Regulacji Energetyki. Moim zdaniem problemy, z jakimi spotykają się wiejscy odbiorcy energii elektrycznej, wynikają z jednej strony z niewłaściwej interpretacji przepisów ustawy Prawo energetyczne i rozporządzeń wykonawczych przez przedsiębiorstwa energetyczne, z drugiej strony zaś z braku środków w zakładach energetycznych na utrzymanie wiejskich urządzeń elektroenergetycznych w odpowiednim stanie technicznym, co często skutkuje podjęciem monopolistycznych praktyk wymuszania na odbiorcach dodatkowych opłat lub inwestycji.

W obecnym stanie prawnym Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi nie ma wpływu na działalność zakładów energetycznych. Właściwym do interpretacji zapisów Prawa energetycznego i przepisów wykonawczych jest Minister Gospodarki, natomiast sprawy taryf i opłat kontroluje Prezes Urzędu Regulacji Energetyki. Dodatkowo nadzór nad prawidłowością funkcjonowania przedsiębiorstw o charakterze naturalnego monopolu ma Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Do tych urzędów kierowane są skargi i zapytania wiejskich odbiorców energii elektrycznej napływające do Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi traktuje sprawę właściwego stanu technicznego sieci elektroenergetycznej oraz kosztów korzystania z energii jako podstawowy element rozwoju rolnictwa i obszarów wiejskich. Dlatego też wielokrotnie występowałem o podjęcie działań systemowych, mających na celu rozwiązanie problemu złego stanu technicznego wiejskiej sieci elektroenergetycznej i jej postępującej dekapitalizacji, m. in. do Ministrów Gospodarki, Skarbu Państwa, Finansów, Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki. W grudniu 1999 r. przekazałem panu Premierowi Jerzemu Buzkowi opracowanie pt. "Stanowisko MRiRW w sprawie stanu wiejskiej sieci elektroenergetycznej i perspektyw jej rozwoju", w którym m. in. została określona potrzeba działań naprawczych w obszarze wiejskiej sieci elektroenergetycznej.

Z wyrazami szacunku

Z up. MINISTRA ROLNICTWA

I ROZWOJU WSI

Ryszard Brzezik

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 05.01.2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z oświadczeniem Senatora Grzegorza Lipowskiego, złożonym podczas 47 posiedzenia senatu RP w dniu 16 grudnia 1999 roku, dotyczącym Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Katowicach, przekazanym przy piśmie z dnia 22 grudnia 1999 roku, znak: AG/043/498/99/IV, uprzejmie informuję, iż sprawa obsady stanowiska kierownika oddziału zamiejscowego wojewódzkiej stacji sanitarno-epidemiologicznej należy do kompetencji dyrektora wojewódzkiej stacji sanitarno-epidemiologicznej. Dyrektor stacji jako pracodawca kierownika oddziału zamiejscowego nie ma obowiązku konsultowania kandydatury na to stanowisko z Głównym Inspektorem Sanitarnym. Ustawa z dnia 14 marca 1985 r. o Inspekcji Sanitarnej (Dz.U. z 1998 r., Nr 90, poz. 575 z późn. zm.) nie przewiduje również wymogu przeprowadzania postępowania konkursowego na przedmiotowe stanowisko. Jeśli jednak dyrektor wojewódzkiej stacji sanitarno-epidemiologicznej ogłasza konkurs, to również do niego należy jego rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o administracji rządowej w województwie (Dz.U. Nr 91, poz. 577 z późn. zm.) wojewoda jako zwierzchnik zespolonej administracji rządowej kieruje nią i koordynuje jej działalność, zapewnia warunki do skutecznego jej działania oraz ponosi odpowiedzialność za rezultaty działania tej działalności. Ponadto zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o Inspekcji Sanitarnej wojewoda wykonuje zadania Inspekcji Sanitarnej przy pomocy wojewódzkiego inspektora sanitarnego jako kierownika wojewódzkiej inspekcji sanitarnej wchodzącej w skład zespolonej administracji wojewódzkiej.

Z wyrazami szacunku

Franciszka Cegielska

Warszawa, 6 stycznia 2000 r.

Pani Profesor
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Te zasady współpracy z wydawcą istnieją od kilku lat (do poprzednich edycji nie było zastrzeżeń). Senator Ryszard Jarzembowski powinien je znać, ponieważ pierwsze wydanie "Kalendarza Kombatanta" było opracowywanie w roku 1996, kiedy senator Ryszard Jarzembowski współkierował Urzędem ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych.

Zarzut senatora Jarzembowskiego nie jest tylko nietrafny, ale został zgłoszony z pełną znajomością tego stanu rzeczy.

Jacek Taylor

Warszawa, 2000-01-07

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

W świetle powyższej regulacji, zarządcą dla dróg powiatowych jest zarząd powiatu, natomiast zarządcą dla dróg gminnych - zarząd gminy. Podstawowe obowiązki zarządcy drogi określone zostały w art. 20 w/w ustawy, natomiast ogólne zasady finansowania budowy, modernizacji, utrzymania i ochrony dróg publicznych oraz zarządzania nimi regulują przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o finansowaniu dróg publicznych (Dz.U. nr 123, poz. 780 z późn. zm.). Stosownie do zawartych w tej ustawie postanowień, zadania w zakresie budowy, modernizacji i ochrony dróg powiatowych oraz zarządzania nimi finansowane są przez samorząd powiatowy oraz zarządzania nimi finansowane są przez samorząd powiatowy, natomiast zadania w zakresie finansowania budowy, modernizacji, utrzymania i ochrony dróg gminnych oraz zarządzania nimi finansowane są przez samorząd gminny.

Z powyższych uregulowań wynika, że poszczególne kategorie dróg publicznych zostały "przypisane" odpowiednim organom, które z dniem 1 stycznia 1999 r. stały się zarządcami tych dróg zobowiązany do realizacji zadań określonych w ustawie o drogach publicznych. Jednakże zgodnie z art. 19 ust. 4 wspomnianej ustawy zarządzanie drogami publicznymi może być także przekazywane między zarządcami w trybie porozumień.

Realizacja i finansowanie zadań własnych określonego szczebla jednostki samorządu terytorialnego przez inną jednostkę może nastąpić w drodze porozumienia zawartego między zainteresowanymi stronami, o ile organy stanowiące tych jednostek wyrażą, w drodze uchwały, zgodę na zawarcie porozumienia. Dotacje celowe z budżetu określonej jednostki do budżetu jednostki realizującej to zadanie powinny być przekazywane na podstawie zawartego porozumienia.

Z upoważnienia Ministra Finansów

SEKRETARZ STANU

Jerzy Miller

Warszawa, 2000.01.07

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

Organizacja nowo tworzonych zakładów opierała się na ustalonych najpierw obszarach działania poszczególnych jednostek organizacyjnych zgodnie z opracowanymi przez specjalistów w tej dziedzinie kryteriami ilościowymi, merytorycznymi i formalnymi. Następnie ustalano lokalizację siedziby administracji tych zakładów. W przypadku gdy dwie miejscowości spełniały wszystkie merytoryczne kryteria przyjęte dla ustalenia siedziby administracji i kierownictwa zakładu infrastruktury i traktować te miejscowości należało jako równorzędne ośrodki, dopiero wówczas jako dodatkowy (pomocniczy) czynnik przyjmowano fakt lokalizacji innych kolejowych zakładów w tych miejscowościach. Ten społeczny aspekt przekształceń uwzględniony został po uzyskaniu akceptacji środowiska związkowego (central krajowych związków zawodowych działających w przedsiębiorstwie PKP), a jego wzięcie pod uwagę miało na celu wykorzystanie istniejącego w poszczególnych regionach rynku pracy.

W przypadku województwa kujawsko-pomorskiego dwa węzły kolejowe tj. Toruń i Bydgoszcz stanowią równorzędne ośrodki. Skoro merytoryczne argumenty sytuują dwa ośrodki na tym samym poziomie, decyzja podjęta w tym przypadku opierała się na tak zwanych aspektach społecznych, które mają mniejsze to jednak także istotne znaczenie w trwającym procesie restrukturyzacji przedsiębiorstwa PKP. Uwzględniono także centralne położenia Torunia w obszarze działania zakładu oraz usytuowanie w tym mieście urzędu Marszałka.

Wybór Torunia na siedzibę zakładu infrastruktury kolejowej nie pociąga za sobą także żadnych dodatkowych kosztów, nie jest to w żadnym wypadku decyzja pozaekonomiczna - znajdujący się w Toruniu budynek zakładu infrastruktury zostanie wykorzystany na siedzibę administracji zakładu, ani też - decyzja pozaprawna, jak sugeruje to Pani Senator. Proces ich podejmowania jest zgodny z obowiązującą w przedsiębiorstwie PKP procedurą. Decyzje dotyczące wprowadzenia w sektorze infrastruktury dwuszczeblowej organizacji i zarządzania podyktowane są względami ekonomiczno-finansowymi przy zapewnieniu przez sektor realizacji podstawowych zadań.

Tadeusz Syryjczyk

Warszawa, 2000-01-10

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do oświadczenia Pana Senatora złożonego na 47 posiedzeniu Senatu w dniu 16 grudnia 1999 r., dotyczącego reeksportu, systemu podatkowego i celnego, Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi uprzejmie informuje, że trudna sytuacja naszego rolnictwa i mieszkańców obszarów wiejskich, zwłaszcza na terenach zdominowanych przez rolnictwo, spowodowała, że mimo pilnej potrzeby dokonywania trwałych przemian w omawianych sektorach, konieczne okazało się podjęcie działań doraźnych na rzecz poprawy bieżącej sytuacji w rolnictwie. Faktem jest, że realizacja programów restrukturyzacji i unowocześniania rolnictwa może następować w warunkach koniunktury w rolnictwie.

IV. stworzono warunki do odraczania terminów spłaty kredytów zaciągniętych przez rolników na cele bieżące i inwestycyjne,

a. z dniem 1.01.1999 r. na

b. z dniem 31 marca 1999 r. na pszenicę (bez durum) z 20% do poziomu stawki celnej konwencyjnej;

c. z dniem 15 września 1999 r. na rzepak do poziomu stawki konwencyjnej;

d. z dniem 23 września 1999 r. na cukier do poziomu stawki konwencyjnej;

e. z dniem 1 października 1999 r. na masło (PCN 0405) do poziomu stawki konwencyjnej.

a-z dniem 1 stycznia 1999 r.;

b. z dniem 31 marca 1999 r.:

- na mięso wieprzowe świeże, chłodzone lub mrożone w imporcie z Węgier

- na jogurt o zawartości tłuszczu mlecznego od 3 do 6% w imporcie z Unii Europejskiej (co oznacza, że stawka celna dla tego rodzaju jogurtu wynosi 35%), a z dniem 1 października 1999 r. na wszystkie jogurty aromatyzowane w imporcie z UE (podniesiono stawki celne z 8-22 do 29%);

Od 7 czerwca ub. R. wprowadzono obowiązek pobierania opłat celnych dodatkowych przy imporcie mięsa wieprzowego i drobiowego, kwiatów ciętych oraz cukru a od 6 listopada ub. R. przy imporcie szyszek chmielowych, skrobi kukurydzianej, mąki pszennej i żytnio-pszennej oraz syropów skrobiowych.

W roku 1999 rozszerzona została lista towarów z 1998 r., w imporcie których można zastosować opłaty celne dodatkowe, a mianowicie: o tytoń, nasiona traw, skrobię kukurydzianą mąkę oraz glukozę i skrobię glukozową.

W przypadku tych towarów wykorzystanie kontyngentów WTO dostępu do rynku w ubiegłym roku kształtowało się następująco:

5. Inne regulacje ochronne:

a) z dniem 1 stycznia 1999 r. skrócony został z trzech do jednego miesiąca okres, w którym po zmianach taryfy celnej importerzy mogą sprowadzać towary na poprzednich zasadach, tj. po preferencyjnej stawce celnej.

- produkty mleczarskie.

c) ustanowiono od 1.06. ub.r. automatyczną rejestrację w przywozie w 1999 roku:

- jogurtów,

którą rozszerzono od 7.09. ub.r. o:

- ziarno rzepaku,

- produkty skrobiowe.

- mięsa wieprzowego o 32,2%

- pszenicy o 68,2%

- kukurydzy o 59,9%

Po wycofaniu preferencji w imporcie koncentratu pomidorowego z Litwy nie odnotowano jego importu.

Pragnę nadmienić Panu Senatorowi, że szereg z w/w regulacji mających na celu zwiększenie poziomu ochrony rynków rolnych przed importem zostanie również utrzymanych w roku 2000 (np. opłaty tranzytowe). Utrzymane zostały również wycofane w ubiegłych latach preferencje w imporcie z niektórych krajów z którymi Polska zawarła umowy SWH oraz podniesione zostały stawki celne na niektóre wrażliwe towary rolno-spożywcze (mąka pszenna, żytnia, otręby, słód). Planowana jest także do wprowadzenia w 2000 r. automatyczna rejestracja niektórych towarów rolnych.

Bieżąca trudna sytuacja, niekorzystne relacje cen nie tylko dla rolnictwa polskiego, ale i światowego powodują, że w krótkim czasie nie jest możliwe rozwiązanie problemów narosłych w rolnictwie i na wsi przez lata zaniedbań. Jednocześnie z działaniami bieżącymi, a właściwie szybciej, powinny być realizowane zadania powodujące trwałe przemiany w rolnictwie i na obszarach wiejskich.

Warto zwrócić uwagę, że mimo przeznaczenia w bieżącym roku znacznie wyższych niż w latach poprzednich środków na interwencję na rynku rolnym, nie odbyło się to kosztem nakładów na wsparcie przebudowy rolnictwa i wsi.

W ostatnich 2 latach nastąpiła wyraźna zmiana programów z zakresu polityki dla rolnictwa i wsi, przy wykorzystaniu doświadczeń innych krajów, a zwłaszcza Unii Europejskiej.

- Średniookresowa strategia rozwoju rolnictwa i obszarów wiejskich - przyjęta przez Radę Ministrów 21 kwietnia 1998 r. W dokumencie tym po raz pierwszy zostały zróżnicowane instrumenty polityki rolnej na: socjalne, organizacyjne i ekonomiczne, kierowane w zależności od potrzeb i oczekiwań do różnych społeczności wiejskich i rolniczych. Do instrumentów socjalnych, skierowanych przede wszystkim do gospodarstw słabszych, nie mających szans rozwoju w warunkach narastającej konkurencji, zaliczono: przeciwdziałanie bezrobociu, działania na rzecz rozwoju infrastruktury społeczno-technicznej na obszarach wiejskich, reformę ubezpieczeń społecznych rolników oraz regulacje w zakresie ubezpieczeń zdrowotnych i pomocy społecznej. Instrumenty organizacyjne to między innymi: stanowienie prawa, reforma administracyjna kraju, przygotowanie do integracji z UE oraz cały pakiet spraw związanych ze współpracą gospodarczą z zagranicą i ochroną granic. Instrumenty ekonomiczne, to regulacje podatkowe oraz wspieranie finansowe restrukturyzacji gospodarstw rolnych i przemysłu spożywczego, a także otoczenia rolnictwa mające na celu stworzenie w pełni konkurencyjnego sektora rolno-spożywczego.

- Spójna polityka strukturalna rozwoju obszarów wiejskich i rolnictwa - przyjęta przez Radę Ministrów 13 lipca 1999 r. Program ten określa zestaw konkretnych działań długofalowych do realizacji przez samorządy terytorialne, organizacje gospodarcze i społeczne, rolników i mieszkańców wsi przy wsparciu z budżetu państwa, środków samorządowych, środków zagranicznych pomocowych i kredytowych.

Realizacja wymienionych programów jest zadaniem wspólnym dla całego rządu oraz władz regionalnych dla zainteresowanych rolników, zakładów, przedsiębiorców.

Wzrost wydatków budżetowych przewiduje się przede wszystkim w dziedzinach związanych ze zmianami strukturalnymi w rolnictwie i na wsi. Więcej środków przeznacza się na zadania realizowane przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Oznacza to przede wszystkim wzrost nakładów na wsparcie rozwoju infrastruktury na wsi, inwestycji w rolnictwie i na wsi, w tym zwłaszcza na nowe miejsca pracy poza rolnictwem. Zakłada się także wzrost środków na ważny dla rolnictwa postęp biologiczny, ekologię i ochronę roślin oraz doradztwo rolnicze. Środki w budżecie dla rolnictwa nie stanowią wszystkich, które skierowane będą na realizacją zadań na obszarach wiejskich. Uzupełnieniem będą środki z funduszu pracy, z budżetu resortu oświaty, zdrowia, ochrony środowiska i innych.

Odnośnie innych kwestii poruszanych w wstąpieniu Pana Senatora Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi uprzejmie informuje, że import mięsa drobiowego z UE do Polski nie jest subsydiowany.

Natomiast odnośnie opisanego przypadku, dotyczącego uboju usługowego, uprzejmie wyjaśniam, że jest to forma procedury uszlachetniania biernego, która jest regulowana przepisami Kodeksu Cywilnego (art. 151-165) - Ustawa z dnia 9 stycznia 1997 r. - Dziennik Ustaw R.P. nr 23 z 12.03.1997 r. i rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie gospodarczych procedur celnych i procedur uproszczonych - Dz. Ustaw nr 147 z 11.12.1997 r. Kontrola prawidłowego wyliczenia konkretnego przypadku procedury uszlachetniania biernego, w oparciu o obowiązujące przepisy celne, leży w gestii właściwych komórek Głównego Urzędu Ceł i Generalnego Inspektoratu Celnego.

Ponadto uprzejmie informuję, że aktualnie rozważana jest kwestia wprowadzenia instytucji "warunków ekonomicznych" do polskich uregulowań celnych. Instytucja "warunków ekonomicznych" stosowana jest w Unii Europejskiej i służy zabezpieczeniu interesów producentów krajowych. Wprowadzenie tej instytucji do polskich przepisów kodeksu celnego mogłoby skutecznie zapobiegać nadużywaniu procedur uszlachetniania czynnego lub biernego dla uchylania się od opłat należności celnych, a ponadto zwiększać ochronę rynku krajowego.

Odnośnie podatku VAT uprzejmie informuję, że Rada Ministrów w dniu 22 czerwca 1999 r. przekazała do Sejmu RP projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. W projekcie zawarta była propozycja wprowadzenia podatku VAT w rolnictwie, w tym również ryczałtowego zwrotu podatku VAT dla rolników. Sejmowa Komisja Finansów, po dyskusji, postanowiła powołać Podkomisję nadzwyczajną do opracowania rozwiązań dotyczących wprowadzenia podatku od towarów i usług w rolnictwie. Przewodniczącą w w/w podkomisji zastała Pani Poseł Helena Góralska. Posiedzenie Podkomisji odbyło się w pierwszych dniach stycznia 2000 r.

Działania tych służb nakierowane na uszczelnianie granic i przeciwdziałanie przemytowi są obecnie realizowane przede wszystkim w formie:

Ponadto według informacji Prezesa GUS administracja celna:

Następuje także pełna akwizycja Inspekcji Celnej, wyspecjalizowanej służby administracji rządowej powołanej do przeciwdziałania i zwalczania naruszeń prawa obowiązującego w dziedzinie obrotu towarowego i obrotu towarami pochodzącymi z zagranicy, w tym m. in. do kontroli legalności pochodzenia towarów dopuszczonych do obrotu na polskim obszarze celnym. O ile administracja celna jest zobowiązana m. in. do wykonywania szeregu czynności z zakresu przepisów prawa celnego, to Inspekcja Celna skupia się przede wszystkim na organizowaniu i realizowaniu czynności operacyjno-rozpoznawczych oraz kontroli legalności pochodzenia w odniesieniu do towarów wwiezionych już na obszar celny. Inspekcja Celna nie wykonuje więc ustawowych zadań bezpośrednio na przejściach granicznych, lecz wewnątrz kraju i jest swoistą "policją celną", dysponującą szerokim katalogiem uprawnień. Ponadto administracja celna, dla podniesienia skuteczności działania i zbliżenia do standardów unijnych, korzysta z doświadczeń krajów członkowskich UE. Tematyka konsultacji i szkoleń dotyczyła głównie kwestii praktyki operacyjnej (np. techniki metody wykrywania przemytu), kontroli celnej (w tym kontroli post-importowej), stosowania zharmonizowanych z unijnymi przepisów celnych (np. procedur gospodarczych), czy metod i technik analiz ryzyka w stosowanych skutecznej, selektywnej kontroli celnej.

Z wyrazami szacunku

Z up. MINISTRA ROLNICTWA

I ROZWOJU WSI

Jerzy Plewa

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dn. 10.01.2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z przepisami art. 36a ust. 1, 3 i 5 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (j.t. Dz.U. z 1996 r. Nr 67, poz. 329 z późn. zm.), stanowisko dyrektora szkoły lub placówki (...) powierza organ prowadzący szkołę lub placówkę. Kandydat na to stanowisko wyłaniany jest w drodze konkursu. Organ prowadzący szkołę lub placówkę - w tym wypadku jednostka samorządu terytorialnego (zgodnie z art. 3 pkt 5 wzmiankowanej ustawy) - określa regulamin konkursu oraz powołuje komisję konkursową. W jej skład wchodzi: po dwóch przedstawicieli organu prowadzącego szkołę lub placówkę, organu sprawującego nadzór pedagogiczny (o ile nie jest nim organ prowadzący szkołę), rady pedagogicznej, rodziców, a w przypadku placówek opieki całkowitej - rady placówki; oraz po jednym przedstawicielu zakładowych organizacji związkowych. Jednocześnie art. 36a ust. 6 ww. ustawy stanowi, że w przypadku szkół i placówek nowo zakładanych, skład komisji konkursowej określa organ prowadzący tę szkołę lub placówkę, w uzgodnieniu z organem sprawującym nadzór pedagogiczny.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 1976 r. Nr 13, poz. 74 z późn. zm.), organem stanowiącym i kontrolnym w gminie jest rada gminy. W myśl art. 18 ust. 1 powołanej ustawy, zawarta została zasada domniemania kompetencji rady gminy, zgodnie z którą, do jej właściwości należą wszystkie sprawy pozostające w zakresie działania gmin, o ile ustawy nie stanowią inaczej. Analiza przepisów ustaw o samorządzie gminnym i systemie oświaty, pozwala na stwierdzenie, iż kompetencje w zakresie powoływania komisji konkursowej wyłaniającej dyrektorów szkół lub placówek i określania regulaminu jej pracy, posiada rada gminy. W świetle powyższego, niezasadne wydaje się realizowanie przez zarząd gminy czynności przewidzianych dla organu stanowiącego, czyli rady gminy.

Pragnę zaznaczyć, iż zgodnie z regulacją art. 86 ustawy o samorządzie gminnym, organami nadzoru nad działalnością gminną są: Prezes Rady Ministrów i wojewoda, a w zakresie spraw budżetowych - regionalna izba obrachunkowa. W ramach sprawowanego nadzoru wojewoda bada zgodność z prawem uchwał organów gminy, przedkładanych w trybie art. 90 ustawy o samorządzie gminnym. O nieważności uchwały w całości lub w części wojewoda orzeka w terminie nie dłuższym niż 30 dni od daty doręczenia uchwały. W przypadku nieistniejącego naruszenia prawa, organ nadzoru nie stwierdza nieważności uchwały, ograniczając się do wskazania, iż uchwałę wydano z naruszeniem prawa (art. 91 ww. ustawy).

Najdalej idące środki nadzoru przewiduje przepis art. 96 ustawy o samorządzie gminnym, określający, iż w razie powtarzającego się naruszenia przez radę gminy zapisów Konstytucji lub ustaw, Sejm, na wniosek Prezesa Rady Ministrów, może w drodze uchwały rozwiązać radę gminy. Rozwiązanie rady jest równoznaczne z rozwiązaniem wszystkich organów gminy. Jeśli zarząd gminy dopuszcza się powtarzającego się naruszenia Konstytucji lub ustaw, wówczas wojewoda wzywa radę gminy do zastosowania niezbędnych w takim przypadku środków. Jeżeli wezwanie to nie odnosi skutku, wojewoda występuje z wnioskiem do Prezesa Rady Ministrów o rozwiązanie zarządu. W przypadku rozwiązania zarządu, jego funkcję - do czasu powołania nowego zarządu - pełni osoba wyznaczona przez Prezesa Rady Ministrów.

Marek Biernacki

Warszawa, 10 stycznia 2000 r.

Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Trudna sytuacja dochodowa wynika także z faktu rozkładania się dochodów rolniczych na zbyt dużą liczbę pracujących w rolnictwie, a także braku dostatecznych środków finansowych i systemów skutecznej interwencji na rynku rolnym, podobnych do stosowanych w krajach Unii Europejskiej.

W Polsce dotychczas nie stosowano dopłat kompensacyjnych, w znikomym stopniu ingeruje się w ceny produktów rolnych, praktycznie z wyjątkiem cukru, nie były do ostatniego roku stosowane dopłaty do eksportu. Nie występuje również kwotowanie produkcji i obowiązkowe odłogowanie gruntów, a większość produktów rolniczych wytwarzana jest bez zabezpieczenia zbytu, na ryzyko rolników. Obiektywnie trzeba stwierdzić, że sytuacja polskich rolników jest daleko gorsza niż rolników w krajach Unii Europejskiej. Integracja z Unią Europejską ma na celu wyrównywanie szans.

Rolnictwo w Unii Europejskiej przez ponad 40 lat miało zapewnione wysokie wsparcie i ochronę przed konkurencją. Transfery zarówno ze strony podatników, jak i konsumentów zapewniały dopływ pokaźnych środków finansowych do tego sektora. Dzięki temu możliwe było inwestowanie w nowoczesne technologie i skuteczne konkurowanie z rolnictwem państw spoza Unii. Równocześnie utrzymująca się sprzyjająca koniunktura w gospodarce państw Unii Europejskiej umożliwiała absorpcję siły roboczej uwalnianej z rolnictwa.

Obiektywne oceny zachodnich ekspertów wskazują jednak, że polskie rolnictwo mimo to ma dobrą bazę do konkurencji w warunkach europejskich. Dotyczy to także przemysłu spożywczego. Różnorodne nasze produkty, wytwarzane przy znacznie mniejszym zużyciu środków produkcji i taniej, mają szansę po wprowadzeniu powszechnej standaryzacji, poprawie warunków sanitarnych oraz wdrożeniu wymogów fitosanitarnych i weterynaryjnych, skutecznie konkurować na rynkach międzynarodowych.

Charakterystyczną cechą funkcjonowania Unii Europejskiej jest jednolitość warunków we wszystkich krajach członkowskich. Dlatego też proponowany przez Pana Senatora podział produkcji rolniczej na angażującą wysokie nakłady pracy realizowaną w Polsce, a masową, wysoko zmechanizowaną prowadzoną w innych krajach Unii Europejskiej, nie jest możliwy. Podobnie z przypływem siły roboczej. Istnieją także inne przyczyny, które nie uzasadniają takiej propozycji.

W kraju mamy kilkaset tysięcy gospodarstw towarowych, które już obecnie stosując nowoczesne techniki i technologie są zdolne konkurować z gospodarstwami krajów zachodnich, a ponadto obywatele naszego kraju od wielu lat wyjeżdżali z kraju do pracy. Migracja zarobkowa jest elementem globalizacji gospodarki światowej i tego faktu nie sposób nie akceptować. Oczywiście zmienia się charakter tych wyjazdów, na bardziej zorganizowany i bezpieczny z punktu widzenia pracowników.

Analizując efekty, które przynosi i przyniesie dla Polski Wspólna Polityka Rolna Unii Europejskiej, trzeba wskazać na jej obecne skutki, oraz efekty dla polskiego rolnictwa i wsi po uzyskaniu członkostwa.

W sytuacji, kiedy Polska nie jest jeszcze członkiem Unii Europejskiej, skutki Wspólnej Polityki Rolnej dla naszego rynku rolno-spożywczego są niekorzystne i wynikają, jak już wcześniej wspomniałem, z wysokiego wsparcia poziomu unijnego rolnictwa m. in. poprzez stosowanie wysokich barier w imporcie, subsydiów eksportowych i dotacji bezpośrednich. Jej skutki po uzyskaniu członkostwa, będą zależeć m. in. od stopnia przygotowania polskiego rolnictwa do konkurowania na Jednolitym Rynku Unii Europejskiej i możliwości absorpcyjnych środków finansowych oferowanych w ramach Wspólnej Polityki Rolnej i Funduszy Strukturalnych.

- kształtowanie warunków pracy i życia ludności wiejskiej, odpowiadających standardom cywilizacyjnym i pozwalającym mieszkańcom wsi realizować ich cele ekonomiczne, edukacyjne, kulturowe i społeczne (rozwój infrastruktury technicznej i społecznej, tworzenie warunków dla rozwoju pozarolniczej działalności gospodarczej),

- Pakt dla rolnictwa i obszarów wiejskich - przyjęty przez Radę Ministrów 22 lipca 1999 r. jako dokument stanowiący propozycję ugody społecznej dla wspólnego - ponad podziałami politycznymi - rozwiązywania problemów rolnictwa i wsi, zarówno bieżących jak i strukturalnych, wieloletnich. Prace rządowo-związkowego Zespołu ds. Wsi nad uzgodnieniem Paktu rozpoczęły się 1 grudnia br. Powołano 5 grup roboczych, które rozpoczęły prace nad szczegółowymi rozwiązaniami.

Z up. MINISTRA ROLNICTWA

I ROZWOJU WSI

Leszek Kawski

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dn. 10.01.2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

W odpowiedzi na przesłany przez Panią Marszałek przy piśmie z dnia 22 grudnia 1999 r. znak: AG/043/504/99/IV tekst oświadczenia złożonego przez Senatora Pana Krzysztofa Głuchowskiego podczas 47 posiedzenia Senatu RP w dniu 16 grudnia 1999 r., uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko:

Na wstępie pragnę zwrócić uwagę Pana Senatora na kilka aspektów dotyczących właściwości poszczególnych urzędów w sprawach elektroenergetyki, których obszary działania obejmują realizację zadań bezpośrednio związanych z problemami poruszonymi w oświadczeniu oraz generalnych uwarunkowań w jakich następuje wdrażanie nowych przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz.U. Nr 54 poz. 389 z późniejszymi zmianami). Ustawa Prawo energetyczne określa, o czym stanowi art. 1 ust. 1, zasady kształtowania polityki energetycznej państwa, warunki zaopatrzenia i użytkowania paliw i energii oraz działalność przedsiębiorstw energetycznych i wraz z innymi obowiązującymi ustawami wprowadza wyraźny podział zadań pomiędzy organy administracji rządowej w sprawach o kluczowym znaczeniu dla gospodarki energetycznej, sektora elektroenergetycznego i odbiorców.

Stosownie do postanowień przepisów ww. ustawy, zadania z zakresu spraw regulacji gospodarki paliwami i energią oraz promowania konkurencji w obszarze przedsiębiorstw energetycznych o charakterze monopolu naturalnego, realizuje Prezes Urzędu Regulacji Energetyki - centralny organ administracji rządowej, powołany przez Prezesa Rady Ministrów. Do zakresu kompetencji i obowiązków Prezesa URE należy regulowanie działalności przedsiębiorstw energetycznych zgodnie z ustawą i założeniami polityki energetycznej państwa, zmierzające do równoważenia interesów przedsiębiorstw energetycznych i odbiorców paliw i energii (art. 23 ww. ustawy). Prezes URE rozstrzyga również w pierwszej instancji spory pomiędzy przedsiębiorstwami energetycznymi i odbiorcami energii w zakresie określonym art. 8 Prawa energetycznego, oraz współdziała z właściwymi organami w przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym przedsiębiorstw energetycznych.

Celem ustawy i wprowadzanych w życie rozporządzeń Ministra Gospodarki, wydanych na podstawie delegacji ustawowych, szeroko konsultowanych również z udziałem organizacji konsumenckich, jest zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego, oszczędnego i racjonalnego użytkowania paliw i energii, rozwoju konkurencji, przeciwdziałaniu negatywnym skutkom naturalnych monopoli oraz ochrona interesów odbiorców i minimalizacja kosztów. Ustawa - Prawo energetyczne wprowadza zasady rynkowej gospodarki energią elektryczną jako towarem i stara się razem z rozporządzeniami wykonawczymi zapewnić konieczne do tego warunki. Mechanizmy rynkowe tworzone są z jednoczesnym demonopolizowaniem działalności przedsiębiorstw poprzez nałożenie na przedsiębiorstwa energetyczne szeregu obowiązków. Demonopolizacja i urynkowienie rozpoczęły się w zasadzie praktycznie w roku 1999 i proces ten potrwa kilka lat.

Wdrażanie ustawy Prawo energetyczne zmienia w sposób istotny obszar związany z ustalaniem cen energii elektrycznej. Taryfy energii elektrycznej kształtowane zgodnie z postanowieniami ustawy - art. 45 powinny zapewniać pokrycie uzasadnionych kosztów przedsiębiorstw energetycznych w zakresie koncesjonowanej działalności (wytwarzania, przetwarzania, przesyłania i dystrybucji oraz obrotu energią elektryczną) oraz kosztów modernizacji, rozwoju i ochrony środowiska. Również taryfy powinny zapewniać - co jest szczególnie ważne w okresie przejściowym przechodzenia od cen urzędowych do zasad kształtowania cen energii elektrycznej przez przedsiębiorstwa energetyczne - ochronę interesów odbiorców przed nadmiernym wzrostem cen energii, a także taryfy są różnicowane dla różnych grup odbiorców wyłącznie ze względu na uzasadnione koszty realizacji świadczenia, o ile przepisy nie stanowią inaczej. Przedsiębiorstwa energetyczne same ustalają taryfy zgodnie z tymi zasadami i przepisami rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 3 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz zasad rozliczeń w obrocie energią elektryczną, w tym rozliczeń z indywidualnymi odbiorcami (Dz.U. Nr 153, poz. 1002). Ocena prawidłowości sporządzenia taryfy przez koncesjonowane przedsiębiorstwo energetyczne i jej zgodności z obowiązującymi przepisami należy do Prezesa Urzędu regulacji energetyki, który również , stosownie do ustawy - Prawo energetyczne, opiniuje wydane przez Ministra Gospodarki w porozumieniu z Ministrem Finansów szczegółowe przepisy taryfowe.

Prawo energetyczne i rozporządzenia Ministra Gospodarki zmierzają do uzyskania racjonalizacji kosztów, a w szczególności ochrony odbiorców przed nieuzasadnionym wzrostem cen w drodze powiązania opłat za nośniki energii ponoszonych przez poszczególnych odbiorców z wysokością, czasem i miejscem powstawania uzasadnionych kosztów dostawy. Przepisy rozporządzenia określają niezbędne ceny i stawki opłat zawarte w poszczególnych taryfach zapewniając maksymalną przejrzystość taryf w taki sposób, aby odbiorca wiedział ile płaci za określone usługi. Transparentność i przejrzystość taryf ułatwia ich porównywanie pomiędzy różnymi nośnikami energii i przedsiębiorstwami energetycznymi i stymuluje rozwój konkurencji w interesie odbiorcy. Podkreślić należy, że taryfy opracowywane w oparciu o wskazane wyżej przepisy różnią się zasadniczo od ustalanych przez Ministra Finansów do 31 grudnia 1998 r., według przepisów ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o cenach (Dz.U. z 1998 r. nr 27, poz. 195 z późn. zm.), cen urzędowych pozostających w całkowitym oderwaniu od kalkulacji rzeczywistych kosztów.

Powracając do poruszonego w oświadczeniu Pana Senatora Krzysztofa Głuchowskiego problemu przymuszania przez przedsiębiorstwa energetyczne do zakupu energii nagle, po znacznie wyższych cenach niż dotychczas, bez wcześniejszej zmiany umowy, pragnę wyjaśnić, że zatwierdzone zgodnie z dyspozycją art. 47 ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne, taryfy energii elektrycznej, stanowiące zbiór cen i opłat oraz warunków ich stosowania dla energii elektrycznej, wprowadzone jako obowiązujące dla określonych w nim odbiorców w trybie określonym ustawą, są ogłaszane przez Prezesa URE w Biuletynie Branżowym Urzędu Regulacji Energetyki - "Energia elektryczna", w terminie 14 dni od dnia jej zatwierdzenia. Taryfa obowiązuje nie wcześniej niż po upływie 14 dni od jej publikacji; 14 dniowe vacatio legis ma na celu umożliwienie odbiorcom i zainteresowanym podmiotom zapoznanie się z nowymi cenami i opłatami. Przepis art. 47 ustawy - Prawo energetyczne nie ustala sztywnej daty wejścia w życie taryfy, a wyznacza jedynie termin przed upływem którego taryfa nie może obowiązywać. Nowe ceny energii elektrycznej zostały wprowadzone przez przedsiębiorstwa dystrybucyjne w marcu 1999 r. i nie mogły obowiązywać dwa lata wstecz, co miało rzekomo miejsce w przypadku opisanym przez Pana Senatora.

Jednocześnie, mając na uwadze ochronę interesów odbiorców energii elektrycznej przepisy końcowe i przejściowe ww. rozporządzenia w§ 49 wprowadzają ograniczenia polegające na tym, że przedsiębiorstwo energetyczne jest zobowiązane do kształtowania pierwszej taryfy obowiązującej w 1999 r. w ten sposób, aby poszczególne ceny i stawki opłat ustalone w taryfie dla grupy indywidualnych odbiorców w lokalach, nie wzrosły w stosunku do porównywalnych cen i stawek obowiązujących w poprzedniej taryfie więcej niż o 13%, jednocześnie w stosunku do innych grup taryfowych obowiązuje zasada nie powiększania subsydiowania skrośnego. Na podstawie danych statystycznych wynika, że w grupie taryfowej G-11, G-12 obejmującej również rolne gospodarstwa domowe, dynamika wzrostu cen energii elektrycznej w 1999 r. do końca września w stosunku do analogicznego okresu w roku 1998 nie przekroczyła 10% (9,4%).

Okazało się jednak, że przy wzroście nie przekraczającym 13% dla całej grupy taryfowej, ceny i stawki opłat ustalone dla niektórych odbiorców w grupie taryfowej C mogły skutkować wyższym wzrostem opłat. Rzeczywiście, dla odbiorców, którzy pobierają małą moc w stosunku do mocy zapotrzebowanej w umowie i małe ilości energii, opłaty ustalone przez przedsiębiorstwa zajmujące się przesyłem i rozdziałem energii elektrycznej na podstawie cen i stawek opłat zatwierdzonych przez Prezesa URE w lutym br. mogły gwałtownie wzrosnąć w stosunku do cen ustalonych dotychczas w trybie cen urzędowych. Oprotestowywane przez odbiorców znaczne wzrosty cen w indywidualnych przypadkach były spowodowane w większości tym, że wiele umów zawieranych w okresach wcześniejszych przez odbiorców z zakładami energetycznymi przewiduje dostarczanie mocy umownej (zapotrzebowanej) w wielkości znacznie przekraczającej rzeczywiste potrzeby odbiorcy, a praktyka w odniesieniu do budowanych przyłączy powodowała, że odbiorca nie był zainteresowany w dostosowaniu zamawianej mocy do swoich potrzeb. Koszty utrzymywania niezbędnych rezerw (nadwyżkowe moce u wytwórców i w sieci elektroenergetycznej) ponosili bowiem wszyscy użytkownicy energii elektrycznej. W tych przypadkach konieczna jest weryfikacja umów o dostarczanie energii elektrycznej pod kątem rzeczywistych potrzeb.

W dotychczasowym systemie rozliczeń odbiorcy, którzy pobierali niewiele energii praktycznie nie partycypowali w pokrywaniu generowanych przez siebie kosztów stałych. Czynili to za nich odbiorcy zużywający więcej niż średnio energii elektrycznej w danej grupie. W okresie wdrażania rynkowej gospodarki energetycznej uregulowanej ustawą - Prawo energetyczne, kontynuowanie tych anachronicznych zasad nie jest możliwe. Ceny za towar jakim jest energia elektryczna, powinny pokrywać uzasadnione koszty i zapewniać niezbędny rozwój przedsiębiorstw energetycznych, eliminować subsydiowanie jednych grup odbiorców przez inne grupy oraz stymulować racjonalizację użytkowania energii przez odbiorców. Tym bardziej, zgodnie z zasadami gospodarki rynkowej (art. 20 i 22 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej) nie przewiduje się uwzględniania, przy kalkulacji cen i stawek opłat za energię, kondycji ekonomicznej odbiorcy.

Pragnę poinformować Pana Senatora, iż z chwilą zatwierdzenia przez prezesa Urzędu Regulacji taryf, niektóre spółki energetyczne, podjęły w lokalnych mediach kampanie informacyjne dotyczące nowych cen i stawek opłat, przy czym zainteresowanie odbiorców tym tematem nie było zbyt duże. Wzrosło ono znacznie, dopiero po otrzymaniu pierwszych rachunków rozliczających pobraną energię według nowych zasad.

Nawiązując do kolejnego poruszonego tematu, dotyczącego odszkodowań za uciążliwość związaną z wykorzystywaniem gruntów pod sieć przesyłową, pragnę dodać, że w tym zakresie obowiązującym stanem prawnym są przepisy następujących ustaw: z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 1999 r. nr 15, poz. 139), ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. nr 89, poz. 414 z późniejszymi zmianami) oraz ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U nr 115, poz. 741 oraz z 1998 r. Nr 106, poz. 668). Stosownie do ich postanowień wejście na "cudzy" grunt osób trzecich (inwestora) z budową urządzeń energetycznych może nastąpić tylko dla realizacji celu publicznego. Zajęcie prywatnej nieruchomości może nastąpić w umowie cywilnoprawnej albo przez wydanie decyzji administracyjnej. W sytuacji gdy właściciel lub użytkownik wyraża zgodę na wejście na nieruchomość i przeprowadzenie planowanych inwestycji, zawierana jest stosowna umowa, w której m. in. należy uregulować kwestie odszkodowania za powstałe szkody, ewentualnie za zmniejszenie się wartości nieruchomości po wybudowaniu urządzeń, a także kwestie związane z udostępnianiem przez właściciela bądź użytkownika nieruchomości w przyszłości w celu przeprowadzenia konserwacji wybudowanych urządzeń i przewodów, a także usuwania ich awarii. Osobie, na nieruchomości której zrealizowano inwestycję, przysługuje słuszne odszkodowanie za poniesione straty, a także dodatkowe odszkodowanie za obniżenie zawartości nieruchomości, jeżeli na skutek wybudowania obiektów nastąpi takie obniżenie. Ponadto, gdyby w wyniku wykonanych prac, właściciel nieruchomości nie mógł z niej korzystać, może żądać wykupienia nieruchomości po cenach rynkowych. W przypadku odmowy może dochodzić roszczenia przed sądem powszechnym. Odszkodowanie powinno odpowiadać wartości szkody, której wysokość określa rzeczoznawca majątkowy, stosownie do przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 31 lipca 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad wyceny nieruchomości oraz zasad i trybu sporządzania operatu szacunkowego (Dz.U. Nr 98, poz. 612).

Przedstawiając powyższe, chciałbym podkreślić, że celem wprowadzonych ustawą - Prawo energetyczne regulacji cen paliw i energii jest w szczególności przeciwdziałanie negatywnym skutkom naturalnych monopoli, jakimi jest działalność przesyłowa i dystrybucyjna energii elektrycznej oraz ochrona interesów odbiorców i minimalizacja kosztów zaopatrzenia odbiorców w paliwa i energię. Działania te zmierzają do poprawy kondycji gospodarki kraju poprzez racjonalne korzystanie z infrastruktury energetycznej i oszczędne gospodarowanie paliwami i energią, a wprowadzane zmiany powinny doprowadzić do urealnienia cen energii.

Powstałe trudności i niedoskonałości w pierwszym okresie wdrażania nowych regulacji wynikających z ustawy - Prawo energetyczne, spowodowane były brakiem doświadczeń w tym zakresie, jak również nowatorskim charakterem takich regulacji w skali rynku europejskiego. Uzyskane dotychczas doświadczenia pozwolą na usuwanie powstałych nieporozumień w relacji odbiorca a przedsiębiorstwo energetyczne.

Na zakończenie pragnę dodać, iż o zgłoszonych przez Pana Senatora problemach powiadomię Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki. Mam nadzieję, że Prezes URE zgodnie z ustawowymi uprawnieniami, zobowiąże przedsiębiorstwa energetyczne do szerszego informowania odbiorców o wprowadzanych zmianach cen nośników energii. Należy podkreślić, iż Prezes Urzędu Regulacji, posiada uprawnienia nie tylko do zatwierdzania taryf i nakładania kar administracyjnych przewidzianych w art. 56 ust. 1, ale także rozstrzygania w pierwszej instancji sporów w zakresie stosunków umownych między przedsiębiorstwami energetycznymi i odbiorcami, jeżeli istnieje publicznoprawny obowiązek zawarcia umowy - art. 4 ust. 2, art. 7 ust. 1 i 4 oraz art. 9 ust. 4 ustawy, w tym również do kontrolowania parametrów jakościowych dostaw i obsługi odbiorców w zakresie obrotu paliwami i energią elektryczną.

Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia związane z zasadami kształtowania i kalkulacji taryf energii elektrycznej, pozwolą lepiej zrozumieć przesłanki wprowadzenia nowego systemu rozliczeń za energię elektryczną, a troska urzędów centralnych o możliwie niskie obciążanie obywateli kosztami niezbędnej transformacji w sektorze elektroenergetyki, a także o ochronę środowiska, upewni Pana Senatora o staraniach rządu odnośnie łagodnego przejścia tego sektora gospodarki narodowej od modelu sterowanego centralnie do warunków gospodarki rynkowej, bez narażania innych dziedzin gospodarki oraz obywateli na nadmierne koszty.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Janusz Steinhoff

Warszawa, dnia 10 stycznia 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP
Warszawa

W związku z pismem nr 440-392/99 z dnia 28 grudnia 1999 r., przesłanym przez Sekretariat Prezesa Rady Ministrów, dotyczącym ustosunkowania się do oświadczenia senatora Krzysztofa Majki w sprawie sytuacji w Zachodniopomorskiej Regionalnej Kasie Chorych (ZRKCh), uprzejmie informuję, iż Rada ZRKCh, w związku z negatywną oceną pracy Zarządu, w dniu 27 października 1999 r., podjęła uchwałę Nr IV/20/99 w sprawie odwołania Pana Marcina Szulwińskiego ze stanowiska dyrektora ZRKCh. Jednocześnie, uchwałą Nr IV/21/99 z dnia 27 października 1999 r., Rada powołała Pana Mariusza Tarchoniego na stanowisko dyrektora ZRKCh.

W związku z naruszeniem prawa przez Radę Kasy w uchwale Nr IV/20/99, a w szczególności art. 2 Konstytucji RP, gwarantującego prawo do obrony jako podstawową zasadę demokratycznego państwa prawa, Prezes Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych, na podstawie art. 151a ust. 6 oraz 151e ust. 1 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153 z późn. zm.), w dniu 24 listopada 1999 r. wydał decyzję Nr 1135/99/DP, stwierdzającą nieważność Uchwał Rady ZRKCh Nr IV/20/99 oraz Nr IV/21/99.

- Rada ZRKCh, po ponownym przedstawieniu zarzutów oraz wysłuchaniu wyjaśnień Pana Marcina Szulwińskiego, podtrzymała swoje stanowisko z dnia 27 października 1999 r. i uchwałą Nr VII/31/99 z dnia 18 grudnia 1999 r. odwołała Pana Marcina Szulwińskiego ze stanowiska dyrektora Zachodniopomorskiej Regionalnej Kasy Chorych,

- podjęte w dniu 4 grudnia 1999 r. uchwały Rady ZRKCh w sprawie zawieszenia w czynnościach dyrektora Kasy oraz w sprawie powierzenia pełnienia obowiązków dyrektora Kasy, utraciły moc z chwilą podjęcia uchwały Nr VII/31/99 z dnia 18 grudnia 1999 r. w sprawie odwołania dyrektora Kasy Pana Marcina Szulwińskiego.

Odnośnie pokrywania kosztów edukacji pracowników ZRKCh, uprzejmie informuję, iż dyrektor Kasy Chorych jest w pełni uprawniony do kształtowania wewnętrznej polityki zatrudnienia, a dokładanie staranności w celu podwyższania kwalifikacji pracowników jest działaniem wręcz pożądanym. należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 103 Kodeksu pracy, pracodawca ułatwia pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych w zakresie i na warunkach określonych w rozporządzeniu przez Ministra Edukacji Narodowej i Ministra Pracy i Polityki Socjalnej.

Warszawa, dnia 10.01.2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na pismo z 22 grudnia 1999 roku (AG/043/497/99/IV) w sprawie oświadczenia złożonego przez Pana Prof. dr hab. Janusza Bielawskiego Senatora Rzeczypospolitej Polskiej podczas 47 posiedzenia Senatu RP w dniu 16 grudnia 1999 roku w sprawie preparatu p.n. 3TC (Lamivudinum) niezbędnego dla przeprowadzenia leczenia Rafała Maćkowa przekazuję następujące wyjaśnienia.

Zgodnie z ustawą z dnia 6 lutego 1997 roku o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym Minister Zdrowia i Opieki Społecznej określił rozporządzeniem z grudnia 1998 r. (Dz.U. Nr 156) wykazy leków, które są objęte refundacją. Wykazy te obowiązują od 1 stycznia 1999 roku. Wykazy leków refundowanych opracowywane są na podstawie opinii lekarzy specjalistów z poszczególnych dziedzin medycyny oraz w uzgodnieniu z Naczelną Izbą Lekarską oraz Aptekarską. Na podstawie tych opinii lek ten nie został objęty refundacją.

Z uwagi na znaczenie preparatu 3TC (Lamivudinum) pewna ilość tego leku jest obecnie kupowana centralnie z przeznaczeniem dla szpitali.

Uprzejmie informuję, że Minister Zdrowia, w ramach programu polityki zdrowotnej państwa pt. "Leczenie interferonem dzieci i dorosłych z całego kraju" zakupił za około 6,5 mln zł Interferon oraz inne leki przeciwwirusowe m. in. lek p.n.m. Lamivudinum.

Z wyrazami szacunku

Franciszka Cegielska

Warszawa, dn. 11 stycznia 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Policjanci próbowali ustalić organizatora zgromadzenia, jednak mimo wielokrotnych prób żaden z uczestników zgromadzenia nie złożył stosownego oświadczenia. Funkcjonariusze kompanii alarmowej podjęli działania zabezpieczające, polegające na rozwinięciu kordonu oddzielającego demonstrantów od głównego wejścia do Ambasady FR w Warszawie. W zabezpieczeniu brała również udział grupa interwencyjna NJW MSWiA.

Około godz. 12.40 demonstracja rozeszła się, natomiast 40-osobowa grupa przemieściła się pod budynek ww. komisariatu, w oczekiwaniu na zwolnienie zatrzymanych osób. Przed przybyciem tej grupy, z sił wydzielonych z pododdziału alarmowego skierowano funkcjonariuszy do zabezpieczenia wejścia komisariatu przed wtargnięciem osób, które domagały się zwolnienia zatrzymanych. następnie, o godz. 13.40, po sporządzeniu stosownej dokumentacji, osoby zatrzymane zostały zwolnione i demonstranci rozeszli się.

Obecnie prowadzone jest postępowanie wyjaśniające w sprawie skargi Ambasady Federacji Rosyjskiej o brak reakcji Policji na nielegalne zgromadzenie, zorganizowane przez Komitet "Wolny Kaukaz" w dniu 12 grudnia 1999 r.

Ponadto, w Komendzie Stołecznej Policji przeprowadzono postępowanie wyjaśniające w sprawie wniesienia przez Ambasadę Federacji Rosyjskiej w Polsce (za pośrednictwem Protokołu Dyplomatycznego Ministerstwa Spraw Zagranicznych) zarzutu o brak reakcji Policji na nielegalne zgromadzenie Komitetu "Wolny Kaukaz" przed tą placówką dyplomatyczną w dniu 23 listopada 1999 r. W toku postępowania ustalono, że pikieta trwała w godz. 16.30-16.55, liczyła 10 osób i rozeszła się przed przyjazdem Policji. Załoga interwencyjna nie stwierdziła na miejscu zdarzenia żadnych aktów wandalizmu.

Pragnę podkreślić, że organizator opisanych powyżej zgromadzeń nie zastosował się do ustawy z dnia 5 lipca 1990 r. - Prawo o zgromadzeniach (Dz.U. nr 51, poz. 297, z późn. zm.). Nie zawiadomił Starosty Powiatu Warszawskiego o planowanych zgromadzeniach publicznych, a w rezultacie organ ten nie mógł powiadomić o planowanym zgromadzeniu Komendanta Stołecznego Policji. Ponadto przedmiotowym zgromadzeniom nie przewodniczył indywidualnie oznaczony organizator, który odpowiadałby za zgodny z przepisami prawa przebieg zgromadzenia.

Zgodnie z art. 22 ust. 2 Konwencji Wiedeńskiej o Stosunkach Dyplomatycznych, sporządzonej w Wiedniu, dnia 18 kwietnia 1961 r. (Dz.U. z dnia 8 września 1965 r., Nr 37, poz. 232) "Państwo przyjmujące ma szczególny obowiązek przedsięwzięcia wszelkich stosownych kroków dla ochrony pomieszczeń misji przed jakimkolwiek wtargnięciem lub szkodą oraz zapobieżenia jakiemukolwiek zakłóceniu spokoju misji lub uchybieniu jej godności". Stosownie do powyższej regulacji - w trosce o bezpieczeństwo oraz przestrzeganie zasady eksterytorialności Ambasady FR w Warszawie i osób w niej zatrudnionych - działania podjęte przez policjantów i żołnierzy NJW MSWiA były adekwatne do zaistniałej sytuacji oraz zapobiegły dalszej eskalacji zachowań noszących znamiona naruszenia prawa.

Bogdan Borusewicz

Warszawa, 11.01.2000 r.

W odpowiedzi na przekazane przy piśmie z dnia 5 stycznia br. (AG/043/509/99/IV) oświadczenie Pana senatora Tomasza Michałowskiego w sprawie bezrobocia w powiecie częstochowskim i mieście Częstochowa, informuję, że zgodnie z Ustawą o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu z dnia 14 grudnia 1994 r. (Dz.U. z 1997 r. Nr 25, poz. 128. z późniejszymi zmianami) z dniem 1 stycznia 2000 roku prowadzenie polityki regionalnej w zakresie przeciwdziałania bezrobociu jest zadaniem samorządu województwa a podejmowanie i realizacja działań zmierzających do ograniczenia bezrobocia i jego negatywnych skutków jest zadaniem samorządu powiatowego. Dlatego też pytanie dotyczące długofalowego programu pomocy dla poszukujących pracy w powiecie częstochowskim i mieście Częstochowa należy skierować do władz samorządowych woj. śląskiego i powiatu częstochowskiego.

Natomiast ze swej strony pragnę poinformować Panią Marszałek, że Rząd RP jest świadomy powagi sytuacji w zakresie bezrobocia i podejmuje działania zapobiegające negatywnym dla rynku pracy skutkom restrukturyzacji przemysłu w kraju. Uwzględniając ograniczoną skuteczność dotychczasową polityki rynku pracy dla zmniejszania bezrobocia w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej opracowano Narodową Strategię Wzrostu Zatrudnienia i Rozwoju Zasobów Ludzkich na lata 2000-2006. Strategia stanowi zbiór kierunków działań, których realizacja przyczyni się do wzrostu produktywnego zatrudnienia, a więc także do ograniczenia bezrobocia i jego negatywnych skutków. Ten kompleksowy dokument został przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 4 stycznia br., a jego uszczegółowieniem będzie przygotowywany obecnie Narodowy Plan Działań na Rzecz Zatrudnienia w latach 2000-20001.

Z szacunkiem

Longin Komołowski

Warszawa, dnia 12 stycznia 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

Prowadzone w ubiegłym roku z udziałem m.in. przedstawicieli przemysłu niemieckiego rozmowy w sprawie odszkodowań dla ofiar pracy przymusowej i niewolniczej, zakończone ustaleniem globalnej sumy wypłat, dotyczyły wyłącznie zadośćuczynienia finansowego za pracę świadczoną na rzecz firm niemieckich lub Państwa Niemieckiego. Nie odnosiły się one zatem do przypadków, gdy podmiotem korzystającym z pracy poszkodowanych były inne firmy lub państwa.

Według posiadanych przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych informacji toczy się obecnie w Austrii ożywiona dyskusja o charakterze zarówno politycznym jak i prawnym, dotycząca różnych aspektów odpowiedzialności firm austriackich, które w czasie II wojny światowej korzystały z pracy o charakterze przymusowym lub niewolniczym. Powołana została m.in. do życia specjalna komisja historyków, która zajmuje się m.in. analizą tego zagadnienia. Można mieć zatem nadzieję, że w niedługim czasie przygotowane i przedstawione zostaną konkretne inicjatywy strony austriackiej, które zmierzać będą do zaspokojenia uzasadnionych roszczeń osób pokrzywdzonych.

Rola rządu polskiego, podobnie jak to miało miejsce podczas rokowań z firmami niemieckimi, polegać będzie na wspieraniu - w ramach międzynarodowych konsultacji - interesów obywateli polskich.

Warszawa, dnia 12 stycznia 2000 roku

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Jednocześnie należy zauważyć, że relacje pomiędzy bankiem a kredytobiorcą określa przede wszystkim umowa kredytowa, która precyzyjnie opisuje prawa i obowiązki stron umowy. W oparciu o informacje przedstawione w oświadczeniu Pana Senatora Janusza Lorenza nie można stwierdzić czy wstrzymanie kredytowania inwestycji nastąpiło z winy inwestora, który dopuścił się naruszenia istotnych warunków umowy kredytowej (np. przekroczenie budżetu, harmonogramu budowy, utrata zdolności kredytowej itp.) czy też bank nie dotrzymał swoich zobowiązań wynikających z umowy. W tym wypadku kredytobiorcy przysługiwałoby prawo dochodzenia swoich roszczeń na drodze sądowej.

Należy podkreślić, że bank jako odrębny podmiot prawa prowadzi autonomiczną politykę kredytową, włącznie z zastosowaniem wewnętrznych procedur zabezpieczających w celu stworzenia optymalnej jakości portfela kredytowego. Jest to o tyle istotne, że bank typu depozytowo-kredytowego występuje w interesie nie tylko akcjonariuszy, ale także właścicieli depozytów w banku z których to finansowana jest część akcji kredytowej. Fakt ten nakłada na każdy bank obowiązek dokładania szczególnej staranności nad zabezpieczeniem powierzonych środków.

Warszawa, dnia 12 stycznia 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Z wyrazami szacunku

Szanowny Panie Senatorze!

Spodziewaliśmy się, iż milenijny sylwester 1999/2000 zgromadzi dużo więcej uczestników niż stołeczne sylwestry w latach ubiegłych. Liczyliśmy się również z tym, że do warszawiaków dołączy młodzież uczestnicząca w XXII Europejskich Spotkaniach Młodych organizowanych przez Wspólnotę z Taize.

Jednocześnie pragnę podkreślić, że Władze Warszawy wielokrotnie dawały wyraz swojemu stosunkowi do przeszłości i historii Warszawy. Stosunkowi pełnemu poszanowania dla tradycji i tożsamości miasta, dbając o utrwalenie dla przyszłych pokoleń pamięci o warszawskich bohaterach i ich czynach. Materialnym wyrazem tego są liczne pomniki i tablice pamięci wznoszone przy organizacyjnym i finansowym udziale miasta, muzea i wystawy, liczne publikacje historyczne, udział władz stolicy w uroczystościach rocznicowych.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 2000.01.12

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zbigniew Bijak

Stanowisko

w sprawie likwidacji Posterunku Celnego

w Opolu Lubelskim

Wraz z wejściem w życie ustawy Kodeks celny, od 1 stycznia 1998 roku uległ zmianie system prawa celnego, funkcjonowania administracji celnej, dozoru celnego i dokonywania odpraw celnych. Kierunkiem w którym zmierzają wszelkie prawne i organizacyjne działania administracji celnej jest uproszczenie procedur celnych i ograniczenie kontaktu przedsiębiorcy z urzędem celnym. Procedury uproszczone pozwalają podmiotowi na odstąpienie od konieczności przedstawiania towaru w urzędzie celnym, a nawet zezwalają nakładać zamknięcia celne i jedynie rejestrować dokonywanie wywozu lub przywozu towarów.

Miniony rok był dla administracji celnej i kilkuset firm okresem wzajemnego wdrażania tych procedur. W efekcie okazało się, że przedsiębiorstwa stosujące procedury uproszczone nie popełniły większych uchybień formalnych i finansowych. Drobne pomyłki były na bieżąco korygowane. Teraz przed nami okres rozpowszechniania stosowania tych procedur. Taka forma organizacji odpraw celnych przenosząc ciężar odpowiedzialności na przedsiębiorcę, pozwala jednocześnie ograniczyć koszty ponoszone przez Służbę celną i skierować jej działanie na zadania powtórnej kontroli celnej. Strategia ta ma na celu skierowanie środków finansowych administracji celnej na informatyzację i doposażenie służb celnych w nowoczesny sprzęt do kontroli, przy jednoczesnym usprawiedliwieniu działania służb oraz skorygowaniu struktury organizacyjnej urzędów celnych.

Przeprowadzona w Głównym Urzędzie Ceł analiza wykazała, że w Posterunku Celnym w Opolu Lubelskim ilość dokonywanych odpraw jest mała i sezonowa (okres zbiorów owoców i warzyw), przy niewielkim zatrudnieniu. Skuteczne zabezpieczenie interesów podmiotów gospodarczych - tj. dokonywanie sprawnych odpraw celnych, może zostać zabezpieczone poprzez stosowanie przez firmy procedur uproszczonych. Mając jednak na uwadze małe podmioty gospodarcze dokonujące odpraw jednostkowych lub sezonowych, racjonalnym rozwiązaniem byłoby utworzenie miejsca uznanego lub wyznaczonego. W tej sprawie odbyło się już spotkanie dyrektora Urzędu Celnego w Białej Podlaskiej z władzami samorządowymi Opola Lubelskiego i reprezentantami przedsiębiorców.

W świetle przedstawionych wyjaśnień informuję, że likwidacja Posterunku Celnego w Opolu Lubelskim jest uzasadniona i będzie miała miejsce po wejściu w życie stosownych regulacji prawnych.

p.o. DYREKTORA

GABINETU PREZESA

Jacek Kapica

Warszawa, dnia 14 stycznia 2000 r.

Szanowna Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Odpowiadając na wystąpienie Pani Marszałek, przedstawione w piśmie z dnia 5 stycznia 2000 r. Znak: AG/043/514/99/IV, przy którym zostało przekazane oświadczenie złożone przez senatora Grzegorza Lipowskiego, uprzejmie informuję, że podstawą decyzji o odwołaniu pani Urszuli Kulickiej ze stanowiska głównego księgowego Oddziału ZUS w Częstochowie było przede wszystkim to, iż pani Kulicka nie wywiązywała się ze swoich podstawowych obowiązków przedkładając dyrektorowi oddziału i Centrali Zakładu nierzetelne dokumenty, wprowadzając tym samym w błąd Zarząd i Prezesa Zakładu. Ponadto przekraczała swoje kompetencje podpisując pisma w sprawach należących do zakresu działania dyrektora oddziału. Jednocześnie pani Urszula Kulicka nie wykazała się - w ocenie Departamentu Ekonomicznego Centrali Zakładu - wystarczającym poziomem wiedzy merytorycznej. Pragnę podkreślić, że decyzję o odwołaniu podjąłem na wniosek Członka Zarządu do spraw ekonomiczno-finansowych.

Wyjaśniam również, że charakterystyczną cechą stosunku pracy z powołania jest to, że pracownik odwołany ze stanowiska jest - z mocy prawa - zwolniony z obowiązku świadczenia pracy. Jedynie na wniosek lub za zgodą pracownika pracodawca może zatrudnić go w okresie wypowiedzenia przy innej pracy odpowiedniej ze względu na jego kwalifikacje zawodowe. Byłoby zatem sprzeczne z przepisami prawa pracy, gdyby pani Kulicka po odwołaniu świadczyła pracę w charakterze głównego księgowego oddziału.

Warszawa, dnia 14 stycznia 2000 r.

Stacjonarna sieć telefoniczna w Rzeczypospolitej Polskiej jest podzielona na 49 Stref Numeracyjnych. Połączenia strefowe są to połączenia pomiędzy dwoma abonentami zlokalizowanymi w tej samej strefie numeracyjnej. Połączenia strefowe są zestawiane po wybraniu przez abonenta numeru strefowego abonenta żądanego. Połączenia międzystrefowe są uzyskiwane po wybraniu (po prefiksie "O") numeru krajowego abonenta, składającego się z wskaźnika strefy numeracyjnej i numeru strefowego.

Nowy podział administracyjny kraju nie zmienił podziału sieci telekomunikacyjnej użytku publicznego. Biorąc pod uwagę sposób wybierania numeru (plan numeracji krajowej) i realizację techniczną połączeń (budowę sieci telekomunikacyjnych) nie jest uzasadnione dostosowanie stref numeracyjnych do nowego podziału administracyjnego kraju tak, aby abonenci mieli skrytą numerację strefową i każde z 16 nowych województw charakteryzowało się Nowym Wskaźnikiem Strefy. Każda zmiana granic stref numeracyjnych powoduje konieczność dokonania przebudowy sieci i zmiany numeracji abonentom ze wzglądu na kolizje numeracyjne. Koszty zmiany numeracji związane ze zmianą granic stref poniesione łącznie przez operatora i abonentów szacuje się na ok. 100-500 PLN na abonenta a przy konieczności wymiany central analogowych zupełnie niepodatnych na zmianę numeracji lub budowy nowych wzrastają do 3000 PLN. Szerzej problem kosztów związanych z dostosowaniem sieci krajowej do nowego podziału administracyjnego państwa przedstawiłem w piśmie DRT-OS-470-16/1080/99 z sierpnia 1999 r. w związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Krzysztofa Majkę.

Mając na uwadze przedstawiony szacunek kosztów dostosowania planu numeracji i liczby stref numeracyjnych do nowego podziału administracyjnego, można dopuścić jedynie niewielkie korekty granic stref numeracyjnych związane z utworzeniem powiatów i przebiegiem dotychczasowych granic stref numeracyjnych. W całym kraju 84 powiaty są podzielone granicami stref numeracyjnych i abonenci telefoniczni w tych powiatach łącząc się z abonentami z tego samego powiatu, umiejscowionymi za granicą strefy, wykonują obecnie połączenia międzymiastowe (z prefiksem "O" i wskaźnikiem międzymiastowym) zaliczane wg 4 lub 5 taryfy.

Ponieważ operatorzy, jak wiemy, nie wprowadzili jednolitych opłat za połączenia realizowane pomiędzy abonentami w powiatach podzielonych granicami stref numeracyjnych, Minister Łączności planuje wprowadzenie zapisu zmieniającego rozporządzenie w sprawie ogólnych warunków świadczenia usług telekomunikacyjnych w sieci telekomunikacyjnej użytku publicznego i ustalającego, że połączenia telefoniczne w telekomunikacyjnej sieci użytku publicznego pomiędzy abonentami, których stacje telefoniczne zlokalizowane są w różnych gminach na obszarze tego samego powiatu, inicjowane w sieci danego operatora powinny być zaliczane na tych samych warunkach niedyskryminujących abonentów.

Obecnie sieć krajowa taryfikuje połączenia na podstawie analizy 4 cyfr numeru krajowego. Przy tego rodzaju połączeniach i dwucyfrowym wskaźniku strefy analiza tylko dwóch pierwszych cyfr numeru strefowego nie zawsze jest wystarczająca do określenia, że połączenie jest zestawiane pomiędzy abonentami tego samego powiatu położonymi w różnych strefach numeracyjnych, w związku z czym może okazać się konieczna zmiana zasad analizy numerów lub zmiana numeracji abonentów (wskaźnika strefy numeracyjnej i numeru strefowego).

W celu umożliwienia dokonywania zmian numeracji abonentom w planie numeracji krajowej PNK-99TF zamierzamy wprowadzić zapis dopuszczający w sieciach miejscowych na obszarach powiatów podzielonych granicami stref numeracyjnych, przyznawanie na wniosek operatora zakresu numeracji ustalonego dla innej strefy numeracyjnej występującej w tym powiecie.

Jednocześnie uprzejmie informuję Panią Marszałek, że zamiarem Ministra Łączności jest wdrożenie w sieci krajowej "niegeograficznej" numeracji. Po ujednoliceniu numeracji wskaźników strefowych (2 cyfry) i numerów strefowych (7 cyfr) zostanie wprowadzony 9 cyfrowy numer krajowy wybierany przez abonentów w połączeniach strefowych i międzystrefowych (połączenia przejściowo będą uzyskiwane z wykorzystaniem prefiksu "O"). Pierwsze cyfry 9 cyfrowego numeru krajowego związane będą z obszarem numeracyjnym (obszarem obsługi) a nie z obszarem geograficznym związanym np. z granicami powiatów czy województw. Zniknie wtedy problem z wybieraniem lub nie wybieraniem prefiksu "O" oraz wybieraniem lub nie wybieraniem wskaźnika międzymiastowego, gdyż abonenci stacjonarnej sieci telefonicznej będą posiadali numerację jednolitą dziewięciocyfrową i schemat wybierania będzie identyczny ze stosowanym obecnie przy połączeniach z sieci komórkowych do sieci stacjonarnej. Po likwidacji stref numeracyjnych zniknie pojęcie "połączeń międzymiastowych" i operatorzy będą mogli ustalić inne zasady taryfikacji, np. zaliczanie rozmów w zależności od odległości central, do których abonenci są przyłączeni.

Maciej Srebro

Warszawa, dnia 14.01.2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów, odpowiadając na oświadczenie złożone przez Panią Senator Dorotę Kempkę, przesłane przy piśmie Pani Marszałek z dnia 22 grudnia 1999 r. znak: AG/043/482/IV uprzejmie informuję, że problemy zdrowia dzieci i młodzieży Ministerstwo Zdrowia uznaje jako priorytetowe. Stąd też znaczna część działań polityki prorodzinnej państwa, w części dotyczącej poprawy zdrowotności rodziny, ukierunkowana jest na zdrowie dzieci i młodzieży. Zakres zadań realizowanych przez resort zdrowia w odniesieniu do populacji dzieci młodzieży jest bardzo szybki. Ze względu na specyfikę potrzeb zdrowotnych tej populacji, szczególną wagę przywiązujemy do właściwie realizowanej profilaktyki oraz promocji zdrowia.

Wdrożona od 1 stycznia 1999 roku reforma systemu ochrony zdrowia, objęła zmiany organizacyjne, a przede wszystkim zmianę sposobu finansowania całego systemu. Kierunek i zakres reformy wyznaczyła ustawa z dnia 6 lutego 1997 roku o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym. Przekształcenia systemowe w ochronie zdrowia wpłynęły również na zmianę podporządkowania zakładów opieki zdrowotnej, dotychczas sprawujących nadzór merytoryczny w zakresie opieki zdrowotnej nad matką i dzieckiem na poziomie wojewódzkim. Działalność wojewódzkich zespołów (przychodni) opieki nad matką i dzieckiem, funkcjonujących w poprzednich latach (samodzielnie lub w strukturach wojewódzkich szpitali specjalistycznych) finansowana była z budżetu wojewodów. Obecnie funkcję organu założycielskiego większości tego rodzaju zespołów przejął samorząd wojewódzki. Zmiana systemu finansowania działalności zakładów opieki zdrowotnej, finansowanie przez Kasy Chorych faktycznie wykonanych świadczeń zdrowotnych (wymienionych w ustawie), wpłynęła na obniżenie możliwości finansowania działalności merytorycznej wojewódzkich zespołów (przychodni) matki i dziecka, obejmującej głównie nadzór nad jakością świadczeń, analizę stanu zdrowia kobiet i dzieci oraz koordynację działań w zakresie profilaktyki, leczenia, a także koordynację realizacji programów zdrowotnych.

W opinii Ministerstwa Zdrowia, dalsze funkcjonowanie nadzoru merytorycznego w opiece zdrowotnej nad matką i dzieckiem jest niezbędne. Dlatego też od początku ubiegłego roku poszukiwano zgodnego z prawem rozwiązania umożliwiającego zachowanie ciągłości pracy tego nadzoru. Kierownictwo resortu podjęło decyzję o sfinansowaniu ze środków będących w dyspozycji Ministra Zdrowia 65 etatów pracowników zatrudnionych w poszczególnych województwach (w Regionalnych Centrach Zdrowia Publicznego). Niestety ze względu na brak zgodnej z prawem możliwości przeniesienia tych środków do budżetu wojewodów rozwiązanie to nie mogło być zastosowane. Niepowodzeniem zakończyła się również próba zatrudnienia pracowników sprawujących nadzór merytoryczny w opiece zdrowotnej nad dziećmi przez podległe Ministrowi Centrum Organizacji i Ekonomiki Ochrony Zdrowia.

W dniu 16 sierpnia 1999 r. w przedłożonym Ministrowi Finansów projekcie budżetu państwa na rok 2000 wystąpiliśmy z wnioskiem o dokonanie przeniesienia, ze środków ujętych w limicie dla Ministerstwa Zdrowia do budżetu wojewodów, środków o łącznej wysokości 1.204 tys. zł, z przeznaczeniem na zatrudnienie w każdym województwie w zespołach metodyczno-organizacyjnych (rozdz. 8554) pracowników sprawujących nadzór merytoryczny w zakresie opieki zdrowotnej nad matką i dzieckiem - do wniosku załączono szczegółowy podział etatów i środków dla poszczególnych województw (łącznie 65 etatów). Przeniesienie takie zostało dokonane o czym poinformowano wojewodów w dniu 10.01.br.

W piśmie skierowanym do wszystkich wojewodów przedstawiłam informację o przeznaczeniu środków. Równocześnie, powołując się na swoje uprawnienia wynikające z przepisów art. 33 ust. 1 i art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o administracji rządowej w województwie, przedstawiłam prośbę o powołanie nadzoru merytorycznego w zakresie opieki nad matką i dzieckiem, usytuowanego w strukturze administracji rządowej. Zaproponowałam utworzenie dwustopniowego, ściśle skoordynowanego nadzoru merytorycznego w tej dziedzinie, obejmującego szczebel centralny oraz wojewódzki - powierzając jednocześnie funkcję lidera i koordynatora organizacji opieki zdrowotnej nad matką i dzieckiem Instytutowi Matki i Dziecka w Warszawie. Dyrektora tego Instytutu upoważniłam do podejmowania działań w wymienionym zakresie, w skali całego kraju. Do wystąpień skierowanych do wojewodów załączone zostały ramowe zadania nadzoru merytorycznego w zakresie opieki zdrowotnej nad matką i dzieckiem, które w większości pokrywają się z wymienionymi przez Panią Senator.

W celu ujednolicenia metod funkcjonowania nadzoru, w lutym br. Instytut Matki i Dziecka zorganizuje szkolenie dla wskazanych przez wojewodów pracowników, z udziałem specjalistów z dziedziny zdrowia publicznego, pediatrii, położnictwa i ginekologii oraz neonatologii.

Ponadto uznając, że jedynym skutecznym rozwiązaniem problemu świadczeń profilaktycznych na rzecz dzieci i młodzieży jest prawne uregulowanie tego zagadnienia, w projekcie aktualnie nowelizowanej ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym zaproponowaliśmy treść przepisu upoważniającego Ministra właściwego do spraw zdrowia do określenia w drodze rozporządzenia zakresu świadczeń profilaktycznych u dzieci i młodzieży. Rozporządzenie wydane na tej podstawie będzie obligowało organy odpowiadające za organizację świadczeń zdrowotnych do zapewnienia dzieciom i młodzieży badań profilaktycznych w określonym zakresie i terminach. Zgodnie z przepisami ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, świadczenia te będą realizowane przez Kasy Chorych. Natomiast finansowanie badań przesiewowych będzie podzielone pomiędzy Ministerstwo Zdrowia i Kasy Chorych, w zależności od charakteru tych badań. Istotną częścią działalności profilaktycznej na rzecz dzieci będzie promocja zdrowia - zadanie to należy do obowiązków samorządów. W związku z czym oczekuję, że włączą się one do działań w tym zakresie poprzez ich współfinansowanie oraz tworzenie odpowiednich struktur.

Z wyrazami szacunku

Franciszka Cegielska

Warszawa, 14.01.2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskie

p.o. SEKRETARZA

Komitetu Integracji Europejskiej

Podsekretarz Stanu

Program Informowania Społeczeństwa (PIS) został opracowany w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej i po przyjęciu przez Komitet Integracji Europejskiej 10 marca 1999 r. był wstępnie omawiany na posiedzeniu Rządu 30 marca 1999 r. Aktualna wersja dokumentu, przyjęta przez Rząd 4 maja 1999 r., uwzględnia uwagi zgłoszone przez poszczególne resorty jak i przez organizacje pozarządowe. Okres od grudnia 1998 r., tj. od chwili omawiania PIS na posiedzeniu KIE, aż do marca 1999 r., był wykorzystany na szeroką konsultację ze środowiskami i organizacjami pozarządowymi. Większość zaproponowanych w ich wyniku uwag i postulatów została uwzględniona w ostatecznej wersji.

Program ma na celu przygotować społeczeństwo do przyszłego członkostwa, poprzez uświadomienie mu korzyści i konsekwencji oraz wpływu integracji na życie każdego obywatela. W związku z powyższym jest adresowany do całego społeczeństwa, do środowisk popierających proces integracji, ale także do przeciwnych tej idei jak i niezdecydowanych. Zakłada przy tym zróżnicowanie treści i formy komunikatu dla różnych grup społecznych będących odbiorcami programu. Nie obejmuje specjalistycznych działań skierowanych do instytucji rządowych i innych naczelnych organów władz państwa.

Do partnerów Programu należą organizacje pozarządowe, samorządy, media, szkoły oraz ośrodki zajmujące się integracją europejską. PIS zakłada nawiązanie bliskiej współpracy z organizacjami pozarządowymi opartymi na zasadzie partnerstwa i budowania dialogu społecznego. Organizacje te mają możliwość uzyskania wsparcia merytorycznego i finansowego w podejmowanych działaniach informacyjno-edukacyjno-promocyjnych dotyczących integracji. Szczególnie bliska współpraca dotyczy organizacji proeuropejskich. Formy współpracy z organizacjami pozarządowymi, to przede wszystkim: konferencje, spotkania z osobami zajmującymi się bezpośrednio procesem integracyjnym, szkolenia, uczestnictwo w imprezach organizowanych przez organizacje pozarządowe, wysyłka materiałów informacyjnych, Internet, artykuły w gazetkach wydawanych przez organizacje pozarządowe, mass-media, zaangażowanie organizacji pozarządowych w debatę społeczną, powiązanie krajowych organizacji pozarządowych z organizacjami międzynarodowymi, debaty w mediach, kontakt organizacji pozarządowych z regionalnymi Centrami Informacji Europejskiej, ankiety rozpoznające zapotrzebowania i opinie organizacji pozarządowych, dofinansowanie specjalistycznych wydawnictw książkowych.

Drugim bardzo ważnym partnerem Programu są samorządy. Współpraca z nimi opiera się na sieci: regionalnych zespołów działających na rzecz informacji i edukacji w zakresie integracji europejskiej, regionalnych Centrów Informacji Europejskiej oraz na kooperowaniu z organizacjami wspomagającymi działanie gmin. Skupia się przede wszystkim wokół dystrybucji i zabezpieczeniu sprawnego przepływu informacji oraz realizacji szeroko zakrojonych działań szkoleniowo-edukacyjnych.

Zgodnie z zasadą przyjętą w PIS, przekazywana informacja ma być najwyższej jakości, czyli obiektywna, rzetelna i aktualna, co wymaga korzystania z wiarygodnych, stale aktualizowanych źródeł informacji. Zakładany jest szybki i prosty przekaz informacji, a więc dysponowanie sprawną siecią dystrybucji, do której należą: elektroniczne nie-masowe środki przekazu (internet, intranet), mass-media (prasa, radio, TV), mailing, sieć dystrybucji posiadana przez organizacje pozarządowe.

Realizacja PIS przebiegać będzie w trzech fazach: negocjacji, referendum, akcesji. Jego sukces wymaga ścisłej współpracy administracji publicznej oraz poparcia i zaangażowania najważniejszych sił politycznych, środowisk opiniotwórczych oraz autorytetów społecznych.

I Przygotowano koncepcję utworzenia sieci współpracujących z Centrum Informacji Europejskiej UKIE ośrodków spełniających rolę Regionalnych Centrów Informacji Europejskiej (RCIE).

• Inicjowanie współpracy w sferze administracji publicznej na rzecz integracji z Unią Europejską (UE).
• Podejmowanie szeroko rozumianych działań informacyjno-edukacyjnych dla pracowników administracji rządowej i samorządowej uczestniczącej w realizacji zadań związanych z procesem integracji europejskiej, w tym zwłaszcza na temat warunków organizacyjnych i instytucjonalnych związanych z procedurami korzystania z funduszy pomocowych i strukturalnych.

- Organizacja programów szkoleniowych dla pracowników administracji publicznej z zakresu wiedzy o integracji europejskiej.

III Pan Premier Jerzy Buzek, Przewodniczący Komitetu Integracji Europejskiej, 3 listopada 1999 r. powołał Narodową Radę Integracji Europejskiej. Jest ona organem opiniodawczo-doradczym działającym przy Premierze - Przewodniczącym KIE. Zadaniem Rady jest m.in. konsultowanie procesu dochodzenia Polski do członkostwa w UE, inicjowanie dialogu społecznego w zakresie integracji europejskiej, wypracowywanie społecznego porozumienia w sprawie strategii integracyjnej. W skład Rady weszli przedstawiciele partnerów społecznych (organizacji społeczno-zawodowych) i różnych środowisk polskiego społeczeństwa, autorytety instytucjonalne i personalne - blisko 50 osób. Członkowie Rady utworzą środowiskowe rady konsultacyjne. Zgodnie z założeniami Programu Informowania Społeczeństwa przewidywane jest powołanie rad: strategii informacyjnej, młodzieży, organizacji pozarządowych, nauki i kultury, przedsiębiorców oraz dodatkowo rad skupiających środowiska wsi, samorządu, sektora publicznego i, w miarę potrzeb, innych. Aktualnie dobiegają końca przygotowania do powołania ww. rad.

V Rozwijana jest współpraca z prasą poprzez publikowanie wkładek do czasopism dotyczących integracji europejskiej, artykułów sponsorowanych i reklam prasowych, z radiem UKIE zawarł "Porozumienie o współpracy z Polskim Radiem S.A.", zrealizowano kilka cyklów audycji np. "Unia Europejska na antenie Programu I PR", "Dni Unii Europejskiej na antenie RP", kontynuowana jest stała współpraca z Programem III PR, Radiem Olsztyn, Radiem ZET. Z telewizją publiczną nie doszło do podpisania umowy o współpracy nie mniej realizowane są programy we współpracy z redakcją teleturniejów programu II TVP, Telewizją Edukacyjną - "Uczymy się w Europie", "Twarzą w twarz", itp. Realizowane są okresowe konferencje prasowe.

Jedną z najpopularniejszych form współpracy uczniów i nauczycieli na rzecz upowszechniania wiedzy o Europie, która rozwija się od początku lat 90-tych jest szkolny klub europejski. Klub ten skupia młodzież klas starszych szkoły podstawowej lub ponadpodstawowej. Pełni rolę "kółka zainteresowań", w którym organizowane są wystawy, sztuki teatralne, przygotowywane festyny szkolne, redagowane gazetki szkolne i przeprowadzane konkursy, organizowane "dni europejskie" itp. (szerzej o publikacji UKIE, seria: "Biblioteka Europejska" nr 5).

Profesjonalnie działający klub europejski nie musi mieć osobowości prawnej, wystarczy zapał uczniów, pomoc nauczycieli i opieka dyrektora szkoły. W chwili obecnej w bazie danych Departamentu Informacji i Kształcenia Europejskiego UKIE, prowadzonej od 1992 r., zarejestrowanych jest 348 klubów europejskich, zarówno szkolnych jak i międzyszkolnych. Poza szkołami kluby europejskie istnieją także w innych instytucjach służących dzieciom i młodzieży, np. w Domach Dziecka, w Bibliotekach Publicznych. Szkolne kluby europejskie często oczekują patronatu wojewódzkiego kuratorium oświaty lub ośrodka metodycznego. Z doświadczenia ze współpracy z klubami wynika, że akceptacja kuratora dla ich działalności jest bardzo istotna z uwagi na sprawowany nadzór pedagogiczny nad szkołami, ale w rzeczywistości, decyzja o utworzeniu klubu w placówce należy do wyłącznej kompetencji jej dyrektora.

Szkolne kluby europejskie działające w Polsce zostały włączone do ogólnoeuropejskiej sieci klubów z siedzibą w Lizbonie. Baza szkolnych klubów europejskich działających w Polsce, zorganizowana w Departamencie Informacji i Kształcenia Europejskiego UKIE udostępniana jest różnym organizacjom rządowym i pozarządowym, zainteresowanym nawiązaniem współpracy z klubami. Departament prowadzi także wysyłkę wszystkich publikacji UKIE do klubów. Nauczyciele, będący ich opiekunami mogą także liczyć na wsparcie merytoryczne ze strony Departamentu. W styczniu br. uruchomiona zostanie na stronie internetowej UKIE szczegółowa informacja nt. szkolnych klubów europejskich: sposobu ich zakładania, nawiązywania współpracy oraz lista adresowa.

Warszawa, dn. 19.01.2000 r.

Pani prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do oświadczenia Pana Senatora Romana Skrzypczaka, złożonego na 40. posiedzeniu Senatu RP w dniu 23 lipca 1999 r., w sprawie nadania statusu miasta miejscowości Prusice (woj. dolnośląskie), uprzejmie informuję, że z dniem 1 stycznia 2000 r. - zgodnie z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 grudnia 1999 r. w sprawie nadania statusu miasta miejscowościom oraz zmiany granic miast (Dz.U. Nr 110, poz. 1268) - ww. miejscowości został nadany status miasta.

Marek Biernacki

Warszawa, dnia 13 stycznia 2000 r.

Pan
Ryszard Sławiński
Senator
Rzeczypospolitej Polskie

Dotyczy: koncesji dla Gminy Miasta Radomia.

W związku ze skierowanym do Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji oświadczeniem złożonym na 47 posiedzeniu Senatu RP w dniu 16 grudnia 1999 roku, dotyczącym zakończenia postępowania w sprawie cofnięcia koncesji na rozpowszechnianie programu radiofonicznego udzielonej Gminie Miasta Radom informuję, że zgromadzona przez KRRiT dokumentacja zawiera dane niezbędne do podjęcia decyzji.

Juliusz BRAUN