Warszawa 1999.08.30

Szanowna Pan
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z pismem z dnia 16 sierpnia 199 r., dotyczącym oświadczenia złożonego przez Senatora Janusza Lorenza na 41 posiedzeniu Senatu w dniu 5 sierpnia 1999 r. uprzejmie informuję Panią Marszałek, że w pełni popieram inicjatywę Pana Senatora oraz starania Krajowej Rady Winiarstwa, które zmierzają w kierunku ukrócenia kryminogennych praktyk nieuczciwych producentów wyrobów winiarskich, których konsekwencją są straty poniesione przez Skarb Państwa, wynikające z nieopłacania należnego podatku akcyzowego i podatku VAT.

Informuję jednocześnie, że w przypadku oficjalnych zawiadomień ze strony Urzędów Kontroli Skarbowej, jednoznacznie stwierdzających naruszenie wymogów szczególnego nadzoru podatkowego przez podmioty prowadzące działalność koncesjonowaną w zakresie produkcji wyrobów winiarskich, w myśl art. 14 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. o wyrobie i rozlewie wyrobów winiarskich oraz obrocie tymi wyrobami (Dz. U. Nr 124, poz. 783), zaistnieje podstawa do wszczęcia postępowania zmierzającego do cofnięcia koncesji.

Oświadczam ponadto, że nie posiadam informacji pozwalających na udzielenie odpowiedzi na pytania postawione w oświadczeniu Pana senatora Janusza Lorenza, dotyczące strat i zaległości budżetowych, na które precyzyjnie i szczegółowo może odpowiedzieć tylko Ministerstwo Finansów.

Trudno nie zgodzić się również z obawami wyrażonymi w przedłożonym przez Pana Senatora Janusza Lorenza oświadczeniu, że sytuacja w przemyśle cukrowniczym jest bardzo trudna a wyniki ekonomiczno-finansowe cukrowni systematycznie pogarszają się. W 1999 roku większość cukrowni prowadzi działalność ze stratą i nie posiada płynności finansowej. Dramatyczna sytuacja na rynku cukru jest wynikiem wielu niekorzystnych uwarunkowań na rynku krajowym m.in.: zwiększenia kwoty A w 1996 r. z 1500 tys. ton do 1630 tys. ton, a następnie do 1650 tys. ton, co spowodowało nadwyżkę podaży cukru na rynku krajowym, szacowaną na ok. 350 tys. ton, jak również na międzynarodowym rynku, gdzie notowano najniższe od lat ceny cukru. W wyniku czego eksport cukru nie jest opłacalny.

W ostatnim czasie z inicjatywy Ministerstwa Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej podjęto szereg działań mających na celu poprawę ochrony celnej krajowego rynku cukru. Przeciwdziałając nadmiernemu importowi cukru z Czech i Słowacji - od 1.01.1998 r. wprowadzone zostały środki ochronne polegające na wycofaniu preferencji celnych na importowany cukier biały z Czech, a od 1.01.1999 r. ze Słowacji, czyli przywrócono cło do wysokości stawki autonomicznej, to jest do poziomu 40% min. 0,17 ECU/kg.

W związku z powyższym w 1999 r. stawki celne na cukier (PCN) wynoszą:

- cło autonomiczne 40% min. 0,17 ECU/kg,

- cło konwencyjne 100% minimum 0,45 ECU/kg,

- oraz cło preferencyjne z Czech i Słowacji w wysokości 40% na cukier trzcinowy surowy i buraczany do rafinacji.

Ponadto w 1999 r. obowiązuje kontyngent WTO dostępu na rynku (Dz. U. Nr 158 z 1998 roku, poz. 1037) w wysokości 60 tys. ton po stawce celnej 40% min. 0,17 ECU/kg oraz kontyngenty preferencyjne po obniżonej stawce celnej:

- z Węgier na cukier surowy (PCN 1701 12) w wysokości 10 tys. ton po stawce celnej 35%,

- z Rumunii w wysokości 15 tys. ton po stawce celnej 15%, w tym 10 tys. ton cukru surowego i 5 tys. ton cukru białego.

W przypadku podniesienia stawki celnej autonomicznej importerzy będą w pierwszej kolejności importować cukier w ramach ww. kontyngentu WTO dostępu do rynku i przyznanych kontyngentów preferencyjnych i dopiero po wykorzystaniu tych kontyngentów import będzie realizowany po podwyższonej stawce celnej, czyli praktycznie podniesienie cła skutkowałoby dopiero po wykorzystaniu ww. kontyngentów.

Ponadto istnieje w roku bieżącym możliwość nałożenia na importowany w 1999 r. cukier opłat celnych dodatkowych wg klauzuli cenowej (Dz. U. Nr 16 z 1999 r., poz. 151).

Import cukru do Polski w latach 1996 - 1999 przedstawiał się następująco:

1. w 1996 r. - 47 tys. ton,

2. w 1997 r. - 54 tys. ton,

3. w 1998 r. - 19 tys. ton.

W okresie od dnia 1 stycznia br. do 15 sierpnia br. do kraju wpłynęło zaledwie 1486,3 ton cukru (informacja Centralnego Inspektoratu Standaryzacji), z tego z Niemiec 1128,0 t., z Czech 298,0 t., z Holandii 20,9 t., z Węgier 20,2 t. i z Wielkiej Brytanii 20,1 t. Natomiast w okresie od 1 stycznia br. do 30 czerwca br. wyeksponowano 250240 ton cukru.

Łączę wyrazu szacunku

Artur Balazs

Warszawa, 31 sierpnia 1999 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek,

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 16 sierpnia 1999 r. znak: AG/043/337/99/IV oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Jerzego Suchańskiego, podczas 41 posiedzenia Senatu RP, w sprawie przekazania z dniem 1 stycznia 2000 r. urzędów pracy pod nadzór samorządów, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów uprzejmie informuję, co następuje:

W kwietniu 1998 r. Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw określających kompetencje organów administracji publicznej - w związku z reformą ustrojową państwa (część piąta), przewidujący wzmocnienie kompetencji samorządów w zakresie zatrudnienia i przeciwdziałania bezrobociu, lecz przy pozostawieniu funkcjonowania urzędów pracy jako administracji socjalnej (nie zespolonej). Projekt ten przekazany został Marszałkowi Sejmu RP przy piśmie z dnia 21 kwietnia 1998 r. znak: RM-10-30-98.

Przyjęcie przez Radę Ministrów powyższych propozycji, poprzedzone było wnikliwymi analizami i dyskusjami pomiędzy zwolennikami i przeciwnikami pozostawienia administracji pracy w gestii administracji rządowej. Problem usytuowania urzędów pracy był również przedmiotem żarliwych dyskusji w trakcie prac legislacyjnych zarówno w Sejmie jak też Senacie RP. Ostatecznie przyjęta przez Sejm RP w dniu 24 lipca 1998 r. ustawa o zmianie niektórych ustaw określających kompetencje organów administracji publicznej - w związku z reformą ustrojową państwa (Dz. U. Nr 106, poz. 668 z późn. zm.) - przewiduje, że z dniem 1 stycznia 2000 r. wojewódzkie urzędy pracy mają zostać włączone w skład urzędu marszałkowskiego, natomiast powiatowe urzędy pracy w skład powiatowej administracji zespolonej.

Aktualnie w Sejmie RP trwają prace legislacyjne nad poselskimi projektami ustaw o zmianie ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu oraz niektórych ustaw (druki nr 967 i 1279), w których proponuje się między innymi funkcjonowanie (po 1 stycznia 2000 r.) urzędów pracy jako administracji specjalnej, przy równoczesnym zwiększeniu kompetencji samorządów w zakresie realizacji polityki zatrudnienia i przeciwdziałania bezrobociu.

Pragnę jednocześnie poinformować Panią Marszałek, że otrzymuję rozbieżne stanowiska co do pożądanego usytuowania urzędów pracy. Za nieprzekazywaniem urzędów pracy samorządom opowiadają się między innymi KK NSZZ "Solidarność", OPZZ, Konfederacja Pracodawców Polskich oraz Naczelna Rada Zatrudnienia. Odmienne stanowisko prezentują przede wszystkim niektóre organizacje i organy samorządowe.

Szanowna Pani Marszałek, pragnę stwierdzić, że arbitrem w toczących się dyskusjach i polemikach dotyczących usytuowania urzędów pracy, może być jedynie Parlament. Wyrażam przekonanie, że decyzja Parlamentu, który w najbliższym czasie rozpatrzy projekt ustaw poselskich dotyczące tej kwestii będzie wynikiem rzeczowej i wnikliwej analizy.

Łączę wyrazy szacunku

Longin Komołowski

Warszawa, 31 sierpnia 1999 r.

Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Pani Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak

Szanowna Pani Marszałek

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Krzysztofa Majkę podczas 41 posiedzenia Senatu w dniu 5 sierpnia 1999 r. w sprawie "braku dostosowania stref numeracyjnych do obowiązującego od 1 stycznia 1999 r. podziału administracyjnego kraju" oraz "podjęcia stosownych działań, których efektem będzie ujednolicenie systemu telekomunikacyjnego", przedstawiam poniższe wyjaśnienia.

Zgodnie z art. 21 ustawy o łączności (Dz. U. z 1995 r. nr 117, po. 564 z późn. zm.) Minister Łączności ustala dla sieci telekomunikacyjnej plany numeracji krajowej oraz przydziela numerację operatorom sieci telekomunikacyjnych użytku publicznego. Plan numeracji nie zawiera zapisów określających zasady taryfikacji. Zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o łączności opłaty za usługi telekomunikacyjne ustala operator, a Minister Łączności może wprowadzić (art. 39 ust. 2) opłaty maksymalne za usługi telekomunikacyjne o charakterze powszechnym.

Nowy podział administracyjny kraju nie zmienił podziału sieci telekomunikacyjnej użytku publicznego.

Stacjonarna sieć telefoniczna w Rzeczypospolitej Polskiej jest podzielona na 49 Stref Numeracyjnych. Połączenia strefowe z zaliczaniem 3 minutowym są to połączenia pomiędzy dwoma abonentami zlokalizowanymi w tej samej strefie numeracyjnej. Połączenia strefowe są zestawiane po wybraniu przez abonenta numeru strefowego abonenta żądanego. Połączenia międzystrefowe są uzyskiwane po wybraniu (po prefiksie "O") numeru krajowego abonenta, składającego się z wskaźnika strefy numeracyjnej i numeru strefowego. Połączenia takie w zależności od odległości (L) siedzib central międzystrefowych zaliczane są wg 4 taryfy (przyL d 100 km) lub 5 taryfy (przy L > 100 km).

Biorąc pod uwagę sposób wybierania numeru (plan numeracji krajowej) i realizację techniczną połączeń (budowę sieci telekomunikacyjnych) nie jest uzasadnione dostosowanie stref numeracyjnych do nowego podziału administracyjnego kraju tak, aby abonenci mieli skrytą numerację strefową i każde z 16 nowych województw charakteryzowało się Nowym Wskaźnikiem Strefy. Każda zmiana granic stref numeracyjnych powoduje konieczność dokonania przebudowy sieci i zmiany numeracji abonentom. Koszty zmiany numeracji poniesione łącznie przez operatora i abonentów szacuje się na ok. 100 - 500 PLN na abonenta a przy konieczności wymiany central analogowych lub budowy nowych wzrastają do 3000 PLN.

Gdyby sieć krajowa w 100% była siecią cyfrową (a jak wiadomo nie jest), podatną na zmiany numeracji, to przy 8 mln abonentów TP S.A. koszty dostosowania planu numeracji a dokładniej SIECI TELEFONICZNEJ RP do nowego podziału administracyjnego kraju wyniosłyby 0,8 mld PLN - 4 mld PLN.

Ponieważ mamy obecnie w kraju 3,5 mln abonentów dołączonych do central analogowych (z tego 0,8 mln przyłączonych do central Strowger'a - zupełnie niepodatnych na zmianę numeracji), to powyższe szacunki należy uzupełnić kosztami wymiany central analogowych na cyfrowe i łączny koszt zadania pt.: "utworzenie 16 stref numeracyjnych" może wynieść:

a) 3,12 mld PLN - 5 mld PLN (wymiana tylko central Strowger'a wraz ze zmianą numeracji, pozostali abonenci tylko zmiana numeracji - o ile w ogóle będzie możliwa), lub

b) 11,95 mld PLN - 12,75 mld PLN (wymiana wszystkich central analogowych wraz ze zmianą numeracji, pozostali abonenci dołączeni do central cyfrowych - tylko zmiana numeracji).

Mając na uwadze przedstawiony wyżej szacunek kosztów dostosowania planu numeracji i liczby stref numeracyjnych do nowego podziału administracyjnego można dopuścić jedynie niewielkie korekty granic stref numeracjynych związane z utworzeniem powiatów i przebiegiem dotychczasowych granic stref numeracyjnych. W całym kraju 84 powiaty są podzielone granicami stref numeracyjnych i abonenci telefoniczni w tych powiatach łącząc się z abonentami z tego samego powiatu, umiejscowionymi za granicą strefy, wykonują obecnie połączenia międzymiastowe (z prefiksem "0" i wskaźnikiem międzymiastowym) zaliczane wg 4 lub 5 taryfy.

W Ministerstwie Łączności i w Telekomunikacji Polskiej S.A. pracują zespoły specjalistów, których zadaniem jest określenie wymaganego zakresu zmian w planach numeracji i taryfikacji.

W pierwszej kolejności określa się jakie zmiany w konfiguracji sieci, numeracji abonentów byłyby konieczne do wykonania w przypadku włączenia wspomnianych obszarów do strefy numeracyjnej w której znajduje się siedziba powiatu. Prace komplikuje fakt niepokrywania się granic powiatów z granicami Okręgów Telefonicznych dla których zostały przyznane określone zasoby numeracyjne. Różna była długość numerów abonentów a i przy tej samej długości (np. 7 cyfr) występują konflikty numeracyjne tzn. numeracja abonentów na obszarze powiatu "poza strefą numeracyjną" występuje już w strefie numeracyjnej, do której ten obszar powiatu zamierza się włączyć.

Rozważa się również możliwość innego taryfikowania połączeń telefonicznych (wykonywanych po wybraniu prefiksu "0" i wskaźnika międzymiastowego) pomiędzy abonentami położonymi w podzielonych granicą strefy numeracyjnej powiatach bez konieczności zmiany numeracji, lecz obecnie sieć krajowa taryfikuje połączenia na podstawie analizy 4 cyfr numeru krajowego. Przy tego typu połączeniach i dwucyfrowym wskaźniku strefy analiza tylko dwóch pierwszych cyfr numeru strefowego jest niewystarczająca do określenia, że połączenie jest zestawiane pomiędzy abonentami tego samego powiatu położonymi w różnych SN.

Jak z powyższego wynika, ewentualne zmiany przyporządkowania obszarów sieci telefonicznych i zmian taryfikacji wymagają dokładnej i pracochłonnej analizy wielu parametrów technicznych, ekonomicznych i dodatkowo dokonania przeglądu koncesji udzielonych operatorom lokalnym.

W przypadku, gdy zmiana numeracji abonentów okaże się możliwa do wprowadzenia, na wniosek TP S.A. Minister Łączności dokona zmian granic stref numeracyjnych i planu numeracji, jednak będzie to dotyczyło korekty granic stref numeracyjnych związanych z utworzeniem powiatów i przebiegiem dotychczasowych granic stref numeracyjnych a nie zmiany granic 49 stref w celu dostosowania do granic 16 województw.

Ustalenie zmian zasad taryfikacji, jak już wspomniano na wstępie niniejszego pisma, nie leży w kompetencji Ministra Łączności, gdyż opłaty za usługi telekomunikacyjne zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o łączności ustala operator.

Z wyrazami Szacunku

Maciej Srebro

Warszawa, dnia 3.IX.1999 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskie

W związku z pismem Pani Marszałek nr AG/043/348/99/IV z dnia 16 sierpnia 1999 r., przy którym nadesłane zostało oświadczenie złożone przez Senatora Grzegorza Lipowskiego podczas 41 posiedzenia Senatu RP w dniu 5 sierpnia 1999 r., uprzejmie informuję iż poleciłem Biuru Postępowania Przygotowawczego Prokuratury Krajowej zbadanie sprawy przedstawionej przez Pana Senatora.

O zajętym stanowisku powiadomię Panią Marszałek odrębnym pismem.

Z poważaniem

Włodzimierz Wolny

Warszawa 1999-09-3

Szanowna Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek

Odpowiadając na pismo Pani Marszałek z dnia 28 lipca 1999 r. (znak: AG/043/309/99/IV) dotyczące zajęcia stanowiska w sprawie oświadczenia złożonego przez Pana senatora Jerzego Cieślaka na 40 posiedzeniu Senatu RP w dniu 23 lipca br. uprzejmie informuję, co następuje:

Problem ograniczonych środków finansowych na zadania i placówki finansowane z budżetu państwa znany jest zarówno Rządowi jak i Parlamentowi RP a deficyt budżetowy, jako instrument polityki budżetowej nie jest oceniany jednoznacznie, ponieważ ma on istotne konsekwencje makroekonomiczne.

Zwiększanie deficytu budżetowego jest ostatecznym i mającym głębokie konsekwencje, wyjściem z trudnej sytuacji budżetu państwa. Wymagane jest przy tym wskazanie źródeł pokrycia tego deficytu i uwzględnienie wielu okoliczności umożliwiających skorzystanie z tych źródeł.

Ta droga zwiększenia możliwości wydatkowych budżetu nie jest metodą skuteczną i ciągłe jej stosowanie grozi głównie wpadnięciem w pułapkę zadłużeniową, a więc jej efekt będzie odwrotny od oczekiwanego.

Odnosząc się natomiast do spraw zgłoszonych przez sygnatariuszy Forum Prezydentów Miast Dolnośląskich uprzejmie wyjaśniam:

1. W związku z reformą ustrojową państwa od 1 stycznia 1999 r. zmieniły się poszczególne kategorie dróg, a w ich obrębie poszczególni zarządcy dróg. Uległy także zmianie algorytmy podziału środków przeznaczonych na drogi publiczne na poszczególne kategorie dróg. Wydatki na drogi publiczne na 1999 r. zostały ustalone w oparciu o przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o finansowaniu dróg publicznych (Dz. U. Nr 123, poz.. 780 z późniejszymi zmianami).

- miastach na prawach powiatu, tj. 1.384,9 mln zł,

- drogach krajowych w miastach na prawach powiatu (z wyjątkiem

- autostrad i dróg ekspresowych), tj. 2.077,3 mln zł.

2. Ponadto informuję że stosownie do art. 44 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000 (Dz. U. Nr 150, poz. 983, z późniejszymi zmianami) z budżetu państwa mogą być udzielane dotacje celowe na dofinansowanie inwestycji realizowanych przez jednostki samorządu terytorialnego jako zadania własne.

3. Zaplanowane w ustawie budżetowej na rok 1999 kwoty części oświatowej subwencji ogólnej oraz dotacji celowych na zadania oświatowe na 1999 r. zostały ustalone przez Ministerstwo Edukacji Narodowej - zgodnie z postanowieniami: art. 2 ust. 1 lit. a) i lit. j) ustawy z dnia 23 października 1987 r. o utworzeniu urzędu Ministra Edukacji Narodowej (Dz. U. z 1987 r. Nr 33, poz. 178, z późniejszymi zmianami), art. 35 i art. 60 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000 (Dz. U. Nr 150, poz. 983) oraz art. 21 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty ((Dz. U. z 1996 r. Nr 67, poz. 329 z późniejszymi zmianami).

4. W związku z prowadzeniem w 1999 r. powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego Kasy Chorych przejęły do finansowania większość zadań ochrony zdrowia realizowanych dotychczas z budżetu państwa.

5. W związku z reformą ustrojową państwa większość zadań z zakresu kultury i sztuki została przekazana w gestię jednostek samorządu terytorialnego, do realizacji jako zadanie własne, finansowane z dochodów własnych. Należy podkreślić, że zgodnie z obowiązującym stanem prawnym, finansowanie przez samorządy zadań z zakresu kultury, winno odbywać się bez udziału dotacji z budżetu państwa.

6 Minister Finansów opiniował projekt dokumentu pn. "Założenia Programu Modernizacji Odrzańskiego Systemu Wodnego - Program Odra 2006", zauważając, iż zasługuje na uwagę, ale wymaga aktualizacji i dostosowania do założeń narodowej strategii rozwoju regionalnego Polski w latach 2000-2006, a także do przyjętych postanowień projektu ustawy o zasadach wspierania rozwoju regionalnego. Projekt ten był wstępnie rozpatrywany przez Komitet Rady Ministrów do Spraw Polityki Regionalnej i Zrównoważonego Rozwoju na posiedzeniu w dniu 6 czerwca br., gdzie ustalono, że do końca czerwca Pełnomocnik Rządu do Spraw Usuwania Skutków Powodzi oraz Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa ustalą wspólny Program. Do dnia dzisiejszego nie dotarła do Ministerstwa Finansów żadna informacja na temat stanu zaawansowania prac nad Programem.

Z poważaniem
Z upoważnienia Ministra Finansów
Sekretarz Stanu
Jerzy Miller

Warszawa 1999-09-06

Senator
Rzeczypospolitej Polskiej
Pan
Wiesław PIETRZAK

Szanowny Panie Senatorze.

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora w sprawie wykorzystania kadry zawodowej kończącej czynną służbę wojskową w straży łowieckiej i jako strażników przyrody uprzejmie informuję, że podzielam zawarte w nim przekonanie o zasadności zatrudniania byłych wojskowych na tych stanowiskach.

Pomijając kwestię przepisów regulujących wydawanie zezwoleń na posiadania broni palnej przez byłych żołnierzy zawodowych (żołnierze ci muszą się ubiegać o pozwolenie na jej posiadanie według ogólnie obowiązujących procedur) trafna jest też zawarta w oświadczeniu diagnoza wartości zawodowych, cech psychoosobowych, możliwości fizycznych i szczególnych predyspozycji byłych wojskowych do pracy w służbach ochrony przyrody.

Te wartości, cechy, predyspozycje i możliwości dostrzegane są w resorcie Obrony Narodowej. Instytucje i osoby z resortu ON, wyspecjalizowane w zakresie rekonwersji kadr, już od 1992 roku podejmują próby ich zdyskontowania w sposób proponowany przez Pana Senatora:

1. W 1992 roku Pełnomocnik Ministra Obrony Narodowej ds. Przekwalifikowania Kadr (odpowiednik obecnej funkcji Pełnomocnika Ministra ON ds. Rekonwersji Kadr) nawiązał roboczą współpracę z kompetentnymi komórkami Ministerstwa Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa. W trybie roboczym uzgodniono, że żołnierze zawodowi zwalniani z wojska w następstwie restrukturyzacji Sił Zbrojnych mogą - po stosownym przeszkoleniu na koszt MON, w ramach rekonwersji kadr - znaleźć zatrudnienie w służbach ochrony środowiska organów samorządowych. W oparciu o bazę dydaktyczną Wojskowej Akademii Technicznej przeszkolono wówczas, na podyplomowych studiach i kursach ochrony środowiska, 166 odpowiednio wyselekcjonowanych osób, przeważnie oficerów (78%), z wykształceniem wyższym (63%), mieszkających w 86 miejscowościach na terenie całego kraju. Mimo bardzo starannego doboru kandydatów i profesjonalnego ich przeszkolenia, tylko kilku z nich znalazło zatrudnienie w służbach ochrony środowiska.

2. W 1995 roku podjęto kolejną próbę zatrudniania w służbach ochrony przyrody oficerów zwalnianych z zawodowej służby wojskowej wskutek zmian strukturalno-organizacyjnych Sił Zbrojnych. Departament Kadr i Szkolnictwa Wojskowego MON nawiązał w tym celu współpracę z Fundacją "GREEN PARK". W liście intencyjnym podpisanym w dniu 10.04.1996 r. przez Dyrektora DK i SzW MON Pana gen. dyw. Józefa Buczyńskiego oraz Dyrektora Generalnego Fundacji Panią Jadwigę Oleszkiewicz, fundacja zobowiązała się m.in. do "stwarzania warunków do zatrudniania były wojskowych, po stosownym przeszkoleniu, w państwowych i samorządowych strukturach służb ochrony środowiska". O inicjatywie tej poinformowano Ministerstwo Ochrony Środowiska (m.in. ówczesnych wiceministrów, Pana Walewskiego i Pana Mierzwińskiego), które ją pozytywnie przyjęło, sugerując podjęcie działań na rzecz tworzenia korzystnego klimatu wokół procesu przekwalifikowania i zatrudniania byłych wojskowych w służbach ochrony przyrody.

Sugestie te potwierdził publicznie Pan Wiceminister Mierzwiński na konferencji prasowej w dniu 8.05.1996 roku, poświęconej w całości problematyce tworzenia straży łowieckiej, straży ochrony przyrody i inspekcji ekologicznej. Uczestniczący w niej wysocy przedstawiciele Ministerstwa Ochrony Środowiska, w obecności Pana Generała Buczyńskiego wyrażali przekonanie, że dzięki współpracy z wojskiem instytucje państwowe i samorządy lokalne pozyskają do pracy wartościowych i "deficytowych" specjalistów. Do Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego MON miały zostać przesłane, po zaistnieniu warunków organizacyjnych, wykazy miejscowości w których utworzone zostaną stanowiska służb ochrony przyrody, z możliwością zatrudniania byłych żołnierzy zawodowych. Potrzeb takich do chwili obecnej Ministerstwo Ochrony Środowiska nie określiło.

Ministerstwo Obrony Narodowej, nadal gotowe jest podjąć współpracę w zakresie doboru, przeszkolenia i kierowania do zatrudnienia w służbach ochrony przyrody i w straży łowieckiej żołnierzy zwalnianych z zawodowej służby wojskowej w wyniku trwających w dalszym ciągu przeobrażeń strukturalno-organizacyjnych Sił Zbrojnych. Wyspecjalizowanymi organami wojskowymi, upoważnionymi w ramach rekonwersji kadr do prowadzenia pośrednictwa pracy na rzecz byłych wojskowych są wojskowe komendy uzupełnień i wojewódzkie sztaby wojskowe. Instytucje te gotowe są w tzw. terenie do współpracy z państwowymi służbami ochrony przyrody w zakresie doboru kompetentnych kandydatów do pracy w tych służbach.

Doceniając troskę Pana Senatora o zawodowe losy kadry zwalnianej z wojska w następstwie restrukturyzacji Sił Zbrojnych, pozwalam sobie jednocześnie wyrazić przekonanie, że rozwiązanie powyższego problemu leży w większym stopniu we współpracy terenowych ogniw administracji wojskowej i samorządowej oraz w gotowości i woli tej ostatniej do nawiązania takowej współpracy, niż w międzyresortowych porozumieniach w tej sprawie. Dowodzą tego dotychczasowe doświadczenia resortu ON wynikające z zatrudniania były żołnierzy zawodowych m.in. w służbach celnych, inspekcji pracy i w straży miejskiej, w oparciu o centralnie zawierane porozumienia.

Z poważaniem

Robert Lipka

Warszawa 1999.09.06

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

W związku z oświadczeniem Pana Senatora Ireneusza Michasia z dnia 23 lipca 1999 r. w sprawie nowego rozkładu jazdy PKP wprowadzającego niekorzystne zmiany w obsłudze transportowej regionu ciechanowskiego, uprzejmie informuję, iż w tej sprawie zwróciłem się do Zarządu PKP jako merytorycznie odpowiedzialnemu za kształt rozkładu jazdy pociągów (zgodnie z ustawą Prawo przewozowe rozkład jazdy opracowuje przewoźnik i podaje go do publicznej wiadomości). Rozkład uwzględnia z jednej strony zgłaszane przez zainteresowane podmioty terenowe potrzeby przewozowe, a z drugiej strony możliwości techniczne, a zwłaszcza ekonomiczne przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe".

Z przedstawionego mi przez PKP stanowiska w tej sprawie (które załączam) wynika, iż obecny kształt rozkładu jazdy pociągów obsługujących Stację PKP Ciechanów został poprzedzony odpowiednimi badaniami komunikacyjnymi, które potwierdziły jego aktualny kształt.

Pragnę podkreślić, iż radykalna poprawa obsługi transportowej w poszczególnych regionach kraju będzie możliwa po przeprowadzeniu procesu restrukturyzacji i prywatyzacji PKP, czego efektem będzie m.in. zwiększenie możliwości aktywnego uczestnictwa samorządów lokalnych w kształtowaniu systemu transportu kolejowego na swym terenie również poprzez udział w kosztach jego funkcjonowania

Tadeusz Syryjczyk.

Warszawa 1999.09.06

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

W odpowiedzi na Pani pismo z dnia 16 sierpnia 1999 r. dotyczące oświadczenia złożonego przez Senatora Janusza Lorenza podczas 41-go posiedzenia Senatu RP w dniu 5 sierpnia 1999 r. w sprawie "Warmińsko-Mazurskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej" S.A. uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

Zarząd Spółki "Warmińsko-Mazurska Specjalna Strefa Ekonomiczna" S.A. z siedzibą w Olsztynie w osobach Pana Lecha Żółkiewicza i Pana Dariusza Długowskiego został zawiedzony uchwałą Rady Nadzorczej nr 61/II/99 z dnia 22.05.99 r.

Rada Nadzorcza podejmując niniejszą uchwałę brała pod uwagę następujące kwestie:

- nierzetelne przygotowanie dokumentacji na ZWZA;

- brak możliwości uzyskania stosownych wyjaśnień od Zarządu w podstawowych sprawach dotyczących działalności Spółki;

- wyniki pracy komisji wyłonionej do przeprowadzenia kontroli prawidłowości wyłaniania inwestorów;

- nieudostępnienie dokumentacji Spółki członkom Rady Nadzorczej biorących udział w komisji ds. zbadania procesu wyłaniania wykonawców inwestycji.

W związku z powyższym Rada Nadzorcza oddelegowała do czasowego sprawowania funkcji członków Zarządu Panią Genowefę Kmieć-Baranowską i Pana Zbigniewa Ciechomskiego.

W stosunku do Zarządu zostało wysuniętych szereg innych zarzutów, m.in.:

- systematyczny wzrost zatrudnienia w Spółce, według oceny Rady nie zawsze racjonalny;

- nieprawdziwe informacje o przeciętnym miesięcznym zatrudnieniu w I kwartale 1999 r.

Na zwyczajnym Walnym Zgromadzeniu Akcjonariuszy Spółki w dniu 16.08.1999 r. podjęto uchwałę o przeprowadzeniu konkursu mającego wyłonić Zarząd Spółki.

Obrady NWZA zostaną wznowione po przerwie w dniu 16 września br.

Emil Wąsacz

Warszawa 1999.09.06

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek

W odpowiedzi na pismo z 28 lipca 1999 r. znak AG/043/322/99/IV dotyczące oświadczenia złożonego przez senatora Zbigniewa Kulaka podczas 40 posiedzenia Senatu RP w dniu 23 lipca 1999 roku, uprzejmie informuję, że Ministerstwo Skarbu Państwa zwróciło się do Zarządu Przedsiębiorstwa Przemysłu Zbożowo-Młynarskiego PZZ Leszno S.A. - Elewator Lasocice z prośbą o wyjaśnienie kwestii związanych z likwidacją Zakładu Zbożowo-Młynarskiego w Rawiczu Sp. z o.o.

Po uzyskaniu wyjaśnień od Zarządu Ministerstwo Skarbu Państwa przekaże zajęte w tej sprawie stanowisko.

Z poważaniem

Emil Wąsacz

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek,

W związku z przekazanym przy piśmie Pani Marszałek z dnia 16 sierpnia 1999 r. znak: AG/043/353/99/IV oświadczeniem senatora Jerzego Suchańskiego dotyczącym zweryfikowania decyzji w sprawie okresu wypłacania gwarantowanego zasiłku okresowego uprzejmie przekazuję następujące stanowisko:

Zgodnie z art. 31 ust. 4a ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414, Nr 106, poz. 668, Nr 117, poz. 756, Nr 162, poz. 1118 i 1126 oraz z 1999 r. Nr 20, poz. 170) gwarantowany zasiłek okresowy przysługuje osobie, która utraciła prawo do zasiłku dla bezrobotnych oraz samotnie wychowuje co najmniej jedno dziecko, do dnia ukończenia przez dziecko szkoły podstawowej, nie dłużej jednak niż do 15 roku życia dziecka.

W związku z reformą systemu oświaty z dniem 1 stycznia 1999 r, szkoła podstawowa stała się szkołą sześcioletnią. Razem ze skróceniem okresu pobierania nauki w szkole podstawowej skróceniu uległ również okres pobierania gwarantowanego zasiłku okresowego przez osoby do niego uprawnione, których dzieci kończą szkołę podstawową. Zmiana przepisów o systemie oświaty podana została do publicznej wiadomości we wrześniu 1998 r. z chwilą ukazania się Dziennika Ustaw Nr 117 publikującego ustawę z dnia 25 lipca 1998 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty (poz. 759). Wcześniej prezentowane były i szeroko dyskutowane założenia tych zmian. Zatem osoby uprawnione do tej formy pomocy, bądź już z niej korzystające, a także ośrodki pomocy społecznej przyznające świadczenie miały możliwość przygotowania się do tych zmian.

Nadmienić należy, iż w styczniu br., z inicjatywy senatorskiej, dokonano nowelizacji tego przepisu (Dz. U. Nr 99, poz. 170) polegającej na wprowadzeniu możliwości zawieszenia gwarantowanego zasiłku okresowego w przypadku, gdy osoba otrzymująca to świadczenie podejmie pracę, miała na celu zmobilizowanie kobiet do poszukiwania i podjęcia pracy, a w konsekwencji do usamodzielnienia się i uniezależnienia od świadczeń z pomocy społecznej. W uzasadnieniu tej nowelizacji wskazywano na niekorzystny de facto dotychczasowy zapis tego artykułu, przyczyniający się do bierności zawodowej i roszczeniowych postaw wśród młodych, zdolnych do pracy kobiet, które jedynie poprzez podjęcie pracy mogą sensownie rozwiązać swoje problemy w sytuacji, gdy ich nastoletnie dzieci nie wymagają szczególnej opieki i całodobowej obecności matki.

W związku z powyższym Ministerstwo Pracy i Polityki Socjalnej nie przewiduje wprowadzenia zmian w zapisie art. 31 ust. 4a ustawy o pomocy społecznej w zakresie rozszerzenia uprawnień do korzystania z tej formy pomocy i przyznania ich osobom, których dzieci uczą się w gimnazjum.

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż utrata prawa do omawianego świadczenia nie wyklucza możliwości przyznania pomocy w innej formie np. zasiłku celowego lub okresowego, o ile osoba znajduje się nadal w trudnej sytuacji i spełnia kryteria ustawowe.

Minister

Up. Sekretarz Stanu

Joanna Staręga-Piasek

Warszawa,1999.09.07

Pani
Prof. dr hab., Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek

W odpowiedzi na oświadczenie, złożone przez Pana Senatora Jerzego Suchańskiego podczas 41 posiedzenia Senatu RP w dniu 5 sierpnia 1999 r. w sprawie zmiany ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 z późn. zm.), przekazane pismem z dnia 18 sierpnia 1999 r. znak: SJB 440-267/99, z upoważnienia prezesa rady Ministrów - pragnę wyjaśnić, że proponowane w oświadczeniu brzmienie art. 35 a ust. 1 pkt. , 2 i 3 jest identyczne z obecnie obowiązującym art. 35 a ww. ustawy.

Natomiast brak - w obecnie obowiązujące ustawie - zapisu proponowanego jako ust. 2, nie wyklucza możliwości upoważnienia przez starostę powiatowego centrum pomocy rodzinie do realizowania zadań należących ustawowo do starosty tj. zwrotu pracodawcom kosztów utworzenia miejsc pracy dla osób niepełnosprawnych oraz udzielania osobom niepełnosprawnym pożyczek na rozpoczęcie działalności gospodarczej lub rolniczej.

Zgodnie z zakresem zadań kierowanych do osób niepełnosprawnych, w ramach działań związanych z reformą administracyjną kraju, ustawowo powierzono powiatowym urzędom pracy zadania dotyczące bezpośrednio osób niepełnosprawnych bezrobotnych i poszukujących pracy tj. pośrednictwo pracy, poradnictwo zawodowe, szkolenia i przekwalifikowania.

Natomiast zagadnienia związane z rehabilitacją społeczną osób niepełnosprawnych, jak uczestnictwo w warsztatach terapii zajęciowej oraz podejmowanie działań zmierzających do ograniczania skutków niepełnosprawności i likwidacji barier - realizowane głównie w formie pomocy finansowej kierowanej do osoby niepełnosprawnej lub rodziny - stanowią ustawowe zadania powiatowego centrum pomocy rodzinie.

Zadania związane z udzielaniem osobom niepełnosprawnym pożyczek na rozpoczęcie działalności gospodarczej oraz współpraca z pracodawcami w tworzeniu miejsc pracy dla osób niepełnosprawnych powinny być realizowane w powiązaniu z lokalnymi potrzebami rynku pracy i trendami rozwoju gospodarczego, przy czym trudno te działania traktować jako formy pomocy osobie niepełnosprawnej i jej rodzinie służące rehabilitacji społecznej, dlatego też ustawa określiła generalnie starostę jako realizatora tych zadań.

Starosta będąc - zgodnie z art. 35 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. Nr 91, poz. 578) - zwierzchnikiem kierowników jednostek organizacyjnych powiatu, może powierzyć realizację tych zadań wybranym przez siebie służbom, zgodnie z lokalnymi potrzebami i własną koncepcją skutecznego działania. Podstawę prawną w tym zakresie stanowi Dział VI Kodeksu Cywilnego, w szczególności art. 95-109.

Pragnę też wyjaśnić, że zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 13 stycznia 1999 r. w sprawie zlecania przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych organizacjom pozarządowym oraz jednostkom samorządu terytorialnego zadań z zakresu rehabilitacji zawodowej, społecznej i leczniczej (Dz. U. Nr 7, poz. 58) zadania te mogą być zlecane jednostkom samorządu terytorialnego, w tym także powiatowym centrom pomocy rodzinie.

W związku z powyższym sądzę, że nie ma konieczności potwierdzania już istniejących możliwości prawnych w tym zakresie.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że trwają prace - podjęte przez Pełnomocnika Rządu do Spraw Osób Niepełnosprawnych - nad wielokierunkowymi zmianami do ww. ustawy, wynikającymi między innymi z konieczności usprawnienia realizacji zadań wobec osób niepełnosprawnych.

W ramach tych prac rozważana jest także możliwość ustawowego przekazania omawianych zadań powiatowym urzędom pracy, które z dniem 1 stycznia 2000 roku - zgodnie z ustawą z dnia 24 lipca 1998 r. o zmianie niektórych ustaw określających kompetencje organów administracji publicznej w związku z reformą ustrojową państwa (Dz. U. Nr 106, poz. 668) - stają się jednostkami samorządu powiatowego.

Z poważaniem

Minister

Up. Sekretarz Stanu

Joanna Staręga-Piasek

Warszawa, dnia 7 września 1999 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

Szanowna Pani Marszałek,

w związku z oświadczeniem senatora Jerzego Cieślaka, złożonym podczas 41. Posiedzenia Senatu RP, w dniu 5 sierpnia 1999 r., przesyłam na ręce Pani Marszałek następujące wyjaśnienia.

Miasto Jelenia Góra otrzymało dotację z rezerwy budżetu państwa w wysokości 3.094.000 złotych na finansowanie instytucji kultury przejętych 1 stycznia 1999 r. od państwa. Jest dla mnie zaskoczeniem informacja, iż środki te pokrywają zaledwie połowę wydatków budżetowych tych instytucji z roku ubiegłego. Dotacja ta miała pokrywać w przypadku teatrów, muzeów i filharmonii 90% różnicy między planami wojewodów a możliwościami finansowymi samorządów, zaplanowanymi przez Ministra Finansów oraz do 60% różnicy - w przypadku bibliotek publicznych i domów kultury, Dochody samorządów w części ustalającej zakres dotacji określa ustawa z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000, nie zaś zapis w konstytucji, mówiący ogólnie o zapewnieniu udziału w dochodach publicznych samorządom. W Jeleniej Górze niedobór, według obliczeń Ministra Finansów, może wynieść 1.761 tysięcy zł. wobec całego budżetu kultury w wysokości 5.850 tysięcy, czyli 30%.

Wymienione przez Pana Senatora imprezy były wspomagane z odrębnych środków Ministerstwa Kultury i Sztuki. Stowarzyszenie Teatralne "Cinema" z Michałowic otrzymało 10.000 zł. na edukacyjne warsztaty teatralne oraz 9.000 zł. na wyjazd do Pragi na "Quadriennale". W planach jest także zrefundowanie kosztów występu Teatru w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie.

Biuro Wystaw Artystycznych otrzymało dofinansowanie akcji Tomasza Domańskiego oraz wydania katalogu w wysokości 4.900 zł. Festiwal Teatrów Ulicznych nie mógł otrzymać w pełni zasłużonego wsparcia ze strony MKiS, ze względu na brak środków. Natomiast inne instytucje kultury z Jeleniej Góry nie składały wniosków o dofinansowanie.

Podzielam opinię uczestników Jeleniogórskiego Forum Kultury, że wymienione placówki, szczególnie zaś największe instytucje przejęte od wojewody, powinny znaleźć wsparcie ze strony państwa, pomimo iż prowadzenie ich jest zadaniem własnym samorządu terytorialnego i, z założenia, powinno odbywać się w oparciu o dochody własne samorządu. Zdaję sobie sprawę ze złożonej sytuacji budżetowej samorządów. Mam nadzieję, że w roku przyszłym utrzymana będzie zasada dotowania największych instytucji kultury z rezerwy celowej budżetu państwa. Liczę jednak, iż władze Jeleniej Góry, stojąc w obliczu niełatwych wyborów związanych z przeznaczeniem niedostatecznych środków na lokalne potrzeby, nie zostawią spraw kultury na ostatnim miejscu. Mam także nadzieję, iż Parlament RP poprze starania Ministra Kultury i Sztuki o wsparcie samorządowych instytucji kultury.

Z wyrazami szacunku

Jacek Weiss