Warszawa, 1999.04.23

W odpowiedzi na list Pani Marszałek w sprawie oświadczenia Pana Senatora Kazimierza Drożdża, złożonego w trakcie 33. posiedzenia Senatu w dniu 30 marca 1999 r. w sprawie kolejowej sieci transportowej na Ziemi Kłodzkiej, a w szczególności przywrócenia połączenia kolejowego na linii Kłodzko - Kudowa Zdrój przedstawiam, co następuje:

1. Powodzie w latach 1997 i 1998 w dużym zakresie zniszczyły infrastrukturę kolejową, przez co PKP zmuszone zostało, ze względu na bezpieczeństwo ruchu, zamknąć niektóre linie kolejowe. Wśród tych linii jest właśnie linia Kłodzko - Kudowa Zdrój.

3. Oprócz wymienionej wyżej linii nr 309, na innych liniach kolejowych przebiegających przez Ziemię Kłodzką wystąpiły również uszkodzenia popowodziowe. I tak na linii nr 286 Kłodzko - Wałbrzych należy odbudować most na km 0,3; na odcinku tej linii od km 24,5 do km 38,6 konieczna była odbudowa przepustów i mostów. Prace wykonywane były w latach 1997 i 1998 i zostały zakończone. Poniesione na ten cel koszty wyniosły 508,6 tys. zł.

4. Podobnie na linii nr 276 Wrocław - Międzylesie (granica państwa) prowadzącej do przejścia granicznego z Czechami niezbędna jest naprawa 54 obiektów inżynieryjnych (mosty, wiadukty, przepusty), odbudowa 4 rozdzielni trakcyjnych (Kłodzko, Bystrzyca Kłodzka, Kłodzko Główne, Kłodzko Nowe). Roboty zostały rozpoczęte w 1997 r. i kontynuowane w roku 1998. Dotychczas na remont tej linii wydano 1 452,7 tys. zł. Pozostały do wykonania zakres robót wymaga nakładów finansowych w wysokości 236,7 tys. zł. Kwota ta została zgłoszona do planu na 1999 r.

* * *

Warszawa, dn. 28 IV 99r.

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Panią Senator Genowefę Ferenc podczas 33 posiedzenia Senatu RP w dniu 31 marca 1999 r., w sprawie decyzji Wielkopolskiego Urzędu Wojewódzkiego w Poznaniu odmawiającej wyrażenia zgody na wyjazd służbowy do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej dyrektorowi Ośrodka Doradztwa Rolniczego w Marszewie, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów przedkładam poniższe wyjaśnienia.

Współpraca międzynarodowa - prowadzona także przez jednostki nadzorowane przez wojewodę - odbywa się na podstawie porozumień, zawieranych za zgodą wojewody. Dyrektor generalny każdego z urzędów administracji rządowej, wyrażając zgodę na wyjazd zagraniczny pracownika urzędu lub jednostki nadzorowanej, zobowiązany jest kierować się jasno określonymi kryteriami, dotyczącymi celowości i zasadności konkretnego służbowego wyjazdu zagranicznego.

Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Marszewie nie przedłożył Wojewodzie Wielkopolskiemu - ani sam, ani za pośrednictwem byłego Wojewody Kaliskiego, żadnych informacji dotyczących jego współpracy z Michigan State University a jego dyrektor - Pan Wojciech Domagalski, występując z wnioskiem o wyrażenie zgody na wyjazd do USA, nie przedłożył stosownej dokumentacji. Jednocześnie okoliczności, a także forma i treść zaproszenia, związane z wyjazdem świadczyły, iż zaproszenie uzyskane od profesora Roberta Bandurskiego z Michigan State University miało charakter prywatny.

Janusz Tomaszewski

* * *

Warszawa, dnia 30.04.1999 r.

Pan
Bolesław Sulik
Przewodniczący KRRiTV

O godz. 7.30 - 25 minutowe "Notowania" i o godz. 13.10 półgodzinny "Tydzień".

Trudno dziś mówić jak będą wyglądały programy rolne w ramówce jesiennej, ale zapewniam zarówno Pana Przewodniczącego jak i Pana Senatora, że tak jak do tej pory, będziemy je traktowali z należytą troską.

Z poważaniem
Biuro Programowe TVP S.A.
DYRKETOR
Andrzej Kwiatkowski

* * *

Warszawa, 30 kwietnia 1999 r.

Pani
prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP
w miejscu

Sojusz Północnoatlantycki, decydując się na akcję zbrojną w Jugosławii działał w sytuacji, gdy Rada Bezpieczeństwa ONZ nie była w stanie podjąć odpowiedniej akcji w ramach stosownych zapisów Karty NZ. Niemożność podjęcia decyzji dopuszczającej użycie siły wynikała ze sprzeciwu Rosji oraz Chin. Ma to szczególne znaczenie w kontekście niewypełnienia przez rząd jugosłowiański żadnego z żądań skierowanych przez Radę Bezpieczeństwa pod jego adresem w trzech rezolucjach Rady (nr 1160 z 31 marca 1998 r., nr 1199 z 23 września 1998; nr 1203 z 24 października 1998).

Rada Bezpieczeństwa, podejmując te rezolucje, stwierdziła wyraźnie, iż działa w ramach Rozdziału VII Karty NZ dotyczącego akcji podejmowanych w związku z zagrożeniem pokoju, naruszeniem pokoju oraz aktami agresji. Ponadto w rezolucji nr 1203 Rada uznała, iż sytuacja w Kosowie "stanowi zagrożenie dla pokoju i bezpieczeństwa w regionie". Wspomniane rezolucje przestrzegają też przed groźbą katastrofy humanitarnej, o ile Jugosławia nie zaprzestanie represji skierowanych przeciwko kosowskim Albańczykom.

Sojusz, podejmując decyzję o akcji w Jugosławii, nawiązuje do idei interwencji z przyczyn humanitarnych. Koncepcja ta odwołuje się do powszechnie uznanego prawa człowieka do otrzymania pomocy humanitarnej w sytuacji skrajnego zagrożenia zdrowia lub życia. Zobowiązanie się państw do powstrzymania się od uniemożliwiania udzielania pomocy ludziom, których życie i/lub zdrowie są zagrożone, zostało wyartykułowane w Konwencjach Genewskich z 1949 r. dotyczących między innymi ochrony rannych, chorych i jeńców wojennych, a następnie w Protokołach Dodatkowych z 1977 r. o ochronie ludności cywilnej. Obowiązek ten stosuje się zarówno do sytuacji konfliktowych o charakterze międzynarodowym jak również wewnętrznym.

Odnośnie kwestii "dowolnej kwalifikacji powodów interwencji" wskazanych przez Pana Senatora, pragnę zauważyć, iż polscy politycy, zarówno na forum wielostronnym, jak i podczas dwustronnych kontaktów polsko-tureckich, nie unikali poruszania problemu kurdyjskiego. Konsekwentnie opowiadając się za niestosowaniem siły w rozwiązywaniu konfliktów, Polska stoi na stanowisku, że rozwiązanie problemu kurdyjskiego winno nastąpić metodami pokojowymi.

W tym kontekście kryzys w Kosowie należy traktować jako przypadek szczególny. Władze FRJ i prezydent S. Milośewić cały czas demontowali brak woli politycznej uregulowania kwestii Kosowa. Wobec wyczerpania pokojowych środków jej uregulowania i nieustępliwości S. Milośevicia i jego akcji czystek etnicznych w Kosowie, Sojusz Północnoatlantycki, zgodnie ze swymi wcześniejszymi ostrzeżeniami - zmuszony był podjąć akcję zbrojną, aby nie dopuścić do katastrofy humanitarnej w Kosowie i destabilizacji na Bałkanach. Stanowisko RP w sprawie Kosowa wynika też z polityki prowadzonej przez Polskę jako przewodniczącego OBWE w 1998 r. oraz naszego członkostwa w Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego.

* * *

Warszawa, 04.05.1999 r.

Ww. umowa, na podstawie której polskie firmy realizują na terenie Niemiec usługi eksportowe w formie kontraktów o dzieło, ma zasadnicze znaczenie dla współpracy gospodarczej i usług w obrocie handlu zagranicznego między RP a RFN; w 1998 roku do RFN oddelegowanych zostało 17 tys. pracowników polskich przedsiębiorstw budowlanych.

W pierwszych latach realizacja umowy przebiegała prawidłowo. Wyraźny regres nastąpił w połowie 1992 roku kiedy stan zatrudnienia pracowników polskich firm w RFN przekroczony został o około 80%. Fakt ten zbiegł się z bardzo niekorzystną sytuacją w Niemczech związaną z poważnymi problemami społecznymi i gospodarczymi b. NRD, wzrastającym bezrobociem oraz konfliktami pomiędzy ówczesną koalicją rządową a SPD inspirowanymi przez związki zawodowe i zrzeszenia pracodawców. Żądano wówczas, aby Niemcy odstąpiły od zawartych umów umożliwiających Polsce i innym byłym krajom socjalistycznym realizację eksportu usług w RFN.

Przekroczenie limitu strona niemiecka uznała jako naruszenie postanowień umowy rządowej oraz za pretekst do wstrzymania dopuszczania realizacji nowych kontraktów. Wprowadziła także jednostronnie, mimo sprzeciwu strony polskiej, szereg utrudnień w wykonywaniu umów o dzieło realizowanych po 1992 r. do których należy zaliczyć:
- wprowadzenie znacznych opłat za wydawanie zezwoleń na pracę,
- ograniczenie dostępu do rynku inwestycyjnego na obszarach dotkniętych wysokim stanem bezrobocia,
- przyjęcie procedury tzw. "kwotowania" tj. uzależnienie liczby polskich pracowników realizujących kontrakt od stanu zatrudnienia własnych pracowników w firmie niemieckiej zawierającej umowę o dzieło,
- zakaz zawierania kontraktów ze zleceniodawcami utrzymującymi zatrudnienie w niepełnym wymiarze czasu pracy,
- niedopuszczanie kontraktów na tzw. roboty kominowe i z użyciem materiałów ogniotrwałych.

Polsko-niemiecka umowa rządowa z 1990 r. nie podlegała ratyfikacji a jedynie zatwierdzeniu przez Radę Ministrów stąd jej stosunkowo niska ranga w hierarchii aktów prawnych. Zapis (art. 4 "b" umowy) nakładający na polskie firmy obowiązek wynagradzania pracowników na podstawie niemieckich układów zbiorowych automatycznie implikuje konsekwencje dublowania się polskich i niemieckich przepisów w związku z oddelegowaniem naszych pracowników na terytorium RFN i w konsekwencji wywołuje od lat kontrowersje interpretacyjne.

Obecnie, problemem przysparzającym najwięcej trudności jest wprowadzony pośrednio niemiecką ustawą o delegowaniu pracowników obowiązek przynależności polskich przedsiębiorstw budowlanych do niemieckiej Kasy Urlopowej i Wynagrodzeń Wyrównawczych Budownictwa (ULAK). Problem ten jest kolejnym elementem niemieckiej strategii (niestety skutecznej), zmierzającej do ograniczenia konkurencyjności i zatrudnienia cudzoziemskich pracowników kontraktowych, w tym pracowników polskich stanowiących ponad 70% tej grupy. Przynależność polskich pracodawców do kasy ULAK, poprzez obowiązek odprowadzania aż 14% stawki godzinowej brutto danego pracownika, znacznie podwyższa koszty realizacji kontraktów, które stają się nieopłacalne.

Omówione powyżej działania strony niemieckiej były przedmiotem wielu polskich interwencji na szczeblu szefów państw, rządów, ministrów, parlamentarzystów itd. W żadnym przypadku strona niemiecka (pod dużą presją polityków i związków zawodowych) nie odstąpiła od podjętych działań, a wprowadzane systematycznie restrykcje prezentowała na zasadzie jednostronnego dyktatu warunkującego utrzymanie umowy. Do ostatnich działań należy zaliczyć obrady polsko-niemieckiej grupy roboczej (w styczniu br.), gdzie poruszony został problem obowiązku przynależności polskich firm do kasy ULAK. Powołano wówczas zespół ekspertów obu państw dla dokonania analizy regulacji prawa pracy w zakresie uprawnień urlopowych i przedstawienia propozycji rozwiązań. Niestety jedynym - jak dotąd - rezultatem prac tego zespołu było sporządzenie protokołu rozbieżności, w którym strona niemiecka jako jedyne rozwiązanie widzi dostosowanie polskiego prawa w omawianym zakresie do regulacji niemieckich.

Należy podkreślić, że restrykcje te znacząco obniżyły globalną wartość usług, głównie budowlanych, w obrocie handlu zagranicznego z RFN. Zmniejszyła się efektywność ekonomiczna polskich usług jak również sytuacja samych firm stawianych w nierównej pozycji z firmami niemieckimi. Wiele firm już zrezygnowało ze współpracy z Niemcami. Znaczna liczba pozostałych zamierza to uczynić w najbliższym czasie, o ile warunki współpracy nie ulegną zmianie .Obecny stan zatrudnienia w RFN sięga 1/2 ustalonego w umowie limitu.

Jak więc wynika z powyższego postulaty przedstawione przez Porozumienie Organizacji Pozarządowych Budownictwa, które stanowią załącznik do oświadczenia Senatora G. Lipowskiego, poruszane były niejednokrotnie niemal na wszystkich poziomach. Uważam też, że możliwości załatwienia problemu na szczeblu Pełnomocników Umowy zostały wyczerpane. Dlatego też w sprawie warunków umowy zwróci się w najbliższych dniach do Kanclerza Federalnego RFN Prezes Rady Ministrów.

Strona polska zgromadziła wiele argumentów, które mogłyby przemawiać za wypowiedzeniem umowy z naszej inicjatywy, przeważał jednak argument o strategicznym znaczeniu umowy dla obrotów handlowych, korzyściach dla firm i pracowników. Należy zaznaczyć, iż po ratyfikacji Układu Europejskiego w 1994 r. umowa z RFN stała się precedensowym i jedynym porozumieniem z krajem członkowskich UE, regulującym kwestie zatrudnienia w ramach przepływu usług.

Warszawa, dnia 4 maja 1999 r.

W związku z pismem AG/043/104/99/IV z dn. 23 marca 1999 r., które dotyczy oświadczenia Pana senatora Zbigniewa Kulaka, z uwagi na skomplikowany charakter sprawy - konieczność zbadania dokumentów i procedur (m.in. konsultacji z BGŻ i MSP), uprzejmie proszę o przedłużenie terminu udzielenia odpowiedzi do dnia 15.05.1999 r.

* * *

Warszawa, 1999-05-4

Odpowiadając na otrzymane z Sekretariatu Prezesa Rady Ministrów oświadczenie Pana Senatora Ireneusza Michasia - wygłoszone podczas 34 posiedzenia Senatu w dniu 22 kwietnia 1999 r. - w sprawie nowelizacji ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa, uprzejmie informuję Panią Marszałek, że w dniu 6 maja 1999 r. Sejm RP uchwalił ustawę o zmianie tej ustawy w wersji, która nie uwzględnia postulatu uwłaszczenia byłych pracowników państwowych przedsiębiorstw gospodarki rolnej. Rozwiązania te były dyskutowane przez komisje sejmowe zajmujące się nowelizacją ustawy, jednakże Sejm w głosowaniu odrzucił te propozycje.

W trakcie prac nad nowelizacją ustawy, Minister Skarbu Państwa prezentując w komisjach sejmowych stanowisko Rządu w tej sprawie uzasadniał, że uwłaszczenie byłych pracowników ppgr w formie objęcia przez nich nieodpłatnie akcji w spółkach prawa handlowego powołanych przez Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa i gospodarujących na gruntach należących do Skarbu Państwa, nie spowoduje rzeczywistego upodmiotowienia tych pracowników, ponieważ spółki te gospodarują na niewielkiej części majątku przejętego po byłych ppgr, a sytuacja gospodarczo-finansowa większości spośród nich jest trudna. W tej sytuacji wartość akcji objętych przez byłych pracowników ppgr w tych spółkach byłaby niewielka.

Sejm, podzielając ten pogląd, nie uwzględnił tych propozycji.

Z wyrazami szacunku
Henryk Wujec

* * *

Warszawa, dnia 5.05.1999 r.

W związku ze zmianami systemowymi w budżecie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej (część 35) zaplanowane zostały środki na finansowanie między innymi wysokospecjalistycznych procedur medycznych, programów polityki zdrowotnej państwa, stowarzyszeń ochrony zdrowia, zapobieganie i zwalczanie AIDS, zwalczanie narkomanii, przeciwdziałanie alkoholizmowi. W budżetach wojewodów zaplanowano zaś środki na finansowanie działalności inspekcji sanitarnej, w tym w formie dotacji dla samorządów powiatowych, wojewódzkich zespołów metodycznych opieki zdrowotnej, składki na ubezpieczenia zdrowotne za osoby pobierające świadczenia z pomocy społecznej, dotacje na zadania medycyny pracy realizowane przez samorządy województwa. Zaplanowano również środki na kontynuację inwestycji centralnych w dziale ochrona zdrowia.

Równocześnie pragnę Panią Marszałek poinformować, że Kolumny Transportu Sanitarnego, przejęte przez samorządy województwa, rozpoczęły proces usamodzielniania się w bieżącym roku zgodnie z nowelizacją ustawy z dnia 18 marca 1999 roku o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 28, poz. 256). W związku z tym zaliczkowe finansowanie kosztów utrzymania Kolumn Transportu Sanitarnego ze środków Kas Chorych odbywać się będzie do momentu usamodzielnienia się tych kolumn, co powinno nastąpić w maju bieżącego roku. Środki przeznaczone na zaliczkowe finansowanie Kolumn Transportu Sanitarnego przez Kasy Chorych będą rozliczone w oparciu o wykonane i zafakturowane usługi, którymi kolumny obciążyły jednostki służby zdrowia w oparciu o wcześniej podpisane umowy pomiędzy Kolumnami Transportu Sanitarnego, a jednostkami służby zdrowia za zgodą Marszałków Samorządów Województw.

Natomiast odnośnie środków finansowych na wypłatę dodatkowego wynagrodzenia rocznego, pragnę uprzejmie wyjaśnić Pani Marszałek, że w momencie ustalania wysokości składki na ubezpieczenia zdrowotne do jej podstawy wliczone zostały również planowane kwoty § 17 - dodatkowe wynagrodzenie roczne, tzw. "13" pensji, stanowiącej integralną część wynagrodzeń pracowników ochrony zdrowia. Koncepcja ta została przyjęta przez Radę Ministrów, która rozporządzeniem z dnia 15 grudnia 1998 roku zmieniającym rozporządzenie w sprawie wymagań i kryteriów, jakimi powinni odpowiadać świadczeniodawcy oraz zasad i trybu zawierania umów ze świadczeniodawcami (Dz. U. Nr 160, poz. 1069) w § 1 ust. 2 zobowiązała Kasy Chorych do ujęcia w sumie należności, o której mowa w ust. 1 pkt 5 dodatkowego wynagrodzenia rocznego przysługującego na podstawie ustawy z dnia 12 grudnia 1997 roku o podatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (Dz. U. Nr 16, poz. 1080).

W części dotyczącej trzech szpitali psychiatrycznych położonych na terenie województwa lubuskiego pragnę Panią Marszałek poinformować, że od momentu obowiązywania Ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, zgodnie z zapisem artykułu 6 tej ustawy obowiązującego do końca 1998 roku, Wojewoda tworzył i prowadził zakład psychiatrycznej opieki zdrowotnej, a obecnie zakłady te podlegają najczęściej samorządom wojewódzkim. Równocześnie uprzejmie informuję, że resort zdrowia w Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Gorzowie Wielkopolskim zlokalizował oddział o wzmocnionym zabezpieczeniu dla realizacji środka zabezpieczającego i sfinansował jego powstanie całkowicie ze środków Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej. Adaptacja obiektu w Gorzowie Wielkopolskim wpłynie na poprawę jakości świadczonych usług psychiatrycznych w zakresie realizacji środka zabezpieczającego na terenie województwa lubuskiego.

Warszawa, dnia 5.05.1999 r.

Szanowna Pani Marszałek,

kwestię członkostwa w kasie chorych i związaną z tym kwestię wyboru świadczeniodawcy (w opisanych przypadkach - szpalta) regulują przepisy ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz. U. z 1997 r. Nr 28, poz. 153 i Nr 75, poz. 468 z późn. zm.). Zgodnie z art. 31c ust. 2 powołanej ustawy - "Ubezpieczony ma prawo do wyboru szpitala spośród szpitali tego samego poziomu referencyjnego, które zawarły umowę z Kasą Chorych [...]". Natomiast art. 169a powołanej ustawy precyzuje z jakimi szpitalami zawierane są umowy na udzielanie świadczeń zdrowotnych na pierwszy rok działalności kas chorych - "Pełnomocnik regionalny przed dniem rozpoczęcia działalności Kasy Chorych zawiera na okres 1 roku umowę na udzielanie świadczeń zdrowotnych od dnia 1 stycznia 1999 r. ze szpitalami będącymi samodzielnymi zakładami opieki zdrowotnej na obszarze działania tej Kasy Chorych [...]". Wybór świadczeniodawcy ogranicza się więc do tych podmiotów/szpitali, które mają podpisany kontrakt z kasą, której ubezpieczony jest członkiem.

W sytuacji innych niż wyżej wymienione, ubezpieczeni pragnący kontynuować lub podjąć leczenie w placówkach ochrony zdrowia znajdujących się poza obszarem działania właściwej kasy chorych (lub w placówkach związanych z umową z Branżową Kasą Chorych dla Służb Mundurowych) powinni liczyć się z koniecznością pokrycia kosztów udzielonych świadczeń.

Rozważając problem "nie wyrażania" zgody na kontynuację lub podjęcie leczenia poza obszarem działania danej regionalnej kasy chorych należy brać pod uwagę ograniczone możliwości finansowe kas chorych oraz nałożony na nie (zgodnie z art. 53 ust. 3 powołanej ustawy) obowiązek przestrzegania zasady zrównoważenia wydatków z przychodami kas chorych oraz zasady, że suma kwot zobowiązań kasy chorych wobec świadczeniodawców ze wszystkich zawartych umów musi się mieścić w planie finansowym kasy chorych. Należy także dodać, że kasy chorych, podpisując umowy na udzielanie świadczeń z zakładami opieki zdrowotnej znajdującymi się na ich terenie i wywiązując się z określonych w nich zobowiązań finansowych, opłacają już koszty świadczeń zdrowotnych przewidzianych dla swoich członków.

Z wyrazami szacunku
Franciszka Cegielska

Warszawa, 1999.05.6

W budżecie państwa na rok 1999 utworzono między innymi rezerwę celową nr 56 - w kwocie 45 849 tys. zł, którą przeznaczono na niezbędne inwestycje związane z utworzeniem gimnazjów, wdrożeniem reform oświatowych, dowóz dzieci do szkół i dofinansowanie podręczników szkolnych. Przewiduje się ponadto uruchomienie kwoty ok. 70 mln zł z przeznaczeniem na pomoc gminom w sfinansowaniu zwiększonych kosztów dowożenia.

Aktualnie w Ministerstwie Edukacji Narodowej jest opracowywany projekt systemu dofinansowania zwiększonych wydatków na dowóz dzieci do szkół. W ramach tego projektu rozstrzygnięte zostaną kwestie dotyczące:

- zasadności realizacji centralnego zakupu autobusów szkolnych, wzorem zakończonego programu pracowni internetowych,

- zasad dofinansowania indywidualnego zakupu taboru przez gminy,

Równocześnie w MEN prowadzone są prace nad systemem finansowania oświaty w roku 2000. W ramach systemu, którego podstawą będzie kalkulacja wydatków na ucznia, przewiduje się uwzględnienie zwiększonych wydatków gmin na dowóz uczniów do gimnazjów, w powiązaniu z finansowymi efektami racjonalizacji sieci szkół na obszarze działania gminy. Decyzje finansowe uruchamiające środki na wdrożenie realizacji programu "Bezpieczna droga do szkoły" są warunkowane między innymi:

- skutecznością uzgodnień programowych i finansowych z reprezentacją samorządów terytorialnych oraz Ministerstwem Finansów.

W następstwie tych ustaleń, w najbliższym czasie MEN określi projekt zasad i trybu dofinansowania samorządów w zakresie realizacji powyższego programu. W pracach tych bierzemy pod uwagę kondycję finansową gminy (dochody własne, poziom bezrobocia), strukturę sieci szkolnej i jej efektywność, wzrost liczby uczniów objętych dowozem do szkoły oraz wzrost kosztów dowozu, w następstwie reformy ustroju szkolnego.

Z wyrazami szacunku
wz Ministra
Podsekretarz Stanu
Andrzej Karwacki

Warszawa 1999-05-06

Pani
Prof. dr hab.
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. z 1997 r. Nr 25, poz. 128 z późn. zm.) - dysponentem głównym Funduszu Pracy jest Prezes Krajowego Urzędu Pracy. Dysponentami niższego stopnia są dyrektorzy wojewódzkich urzędów pracy oraz kierownicy powiatowych urzędów pracy. Limity wydatków w danym roku na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu ustalane są przez Prezesa Krajowego Urzędu Pracy dla poszczególnych województw (dyrektorów wojewódzkich urzędów pracy), z uwzględnieniem środków Funduszu Pracy ustalonych na ten cel w ustawie budżetowej. Nadmieniam, że w przyjętej przez Sejm RP ustawie budżetowej na 1999 r. limit wydatków na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu przewiduje kwotę 1.160,5 mln zł, co stanowi 70% zgłoszonych potrzeb przez wojewódzkie urzędy pracy. Kwota ta jest o 3,7% niższa niż przewidywała ustawa budżetowa na 1998 r., w tym roboty publiczne o 39,7% niższa niż w ubiegłym roku.

Według informacji Prezesa Krajowego Urzędu Pracy, limity wydatków w 1999 r. na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu ustalone zostały dla poszczególnych województw, z uwzględnieniem przede wszystkim: liczby zarejestrowanych bezrobotnych, stopy bezrobocia, liczby bezrobotnych absolwentów, kobiet, zamieszkałych na wsi, długotrwale bezrobotnych oraz zapotrzebowania urzędów pracy na realizację konkretnych programów na rynku pracy. Ponadto w kryteriach podziału uwzględniono kwoty zobowiązań finansowych jakie zaciągnęły urzędy pracy w roku ubiegłym.

Wstępnie przyznany na 1999 r. dla województwa zachodniopomorskiego limit wydatków na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu wynosi 56.100 tys. zł. Na wniosek Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Szczecinie, Prezes Krajowego Urzędu Pracy zwiększył ten limit o 5.800 tys. zł do kwoty 61.900 tys. zł. Dalsze zwiększanie tego limitu będzie w zasadzie możliwe w przypadku wystąpienia "oszczędności" w wydatkach z Funduszu Pracy na zasiłki dla bezrobotnych, co miało miejsce w 1998 r.

Limity na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu dla kierowników powiatowych urzędów pracy województwa zachodniopomorskiego, ustalane są przez Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Szczecinie, po analizie między innymi sytuacji na rynku pracy w poszczególnych powiatach, występujących potrzeb oraz zasięgnięciu opinii wojewódzkiej rady zatrudnienia. Tak więc możliwości realizacji zadań określonych miast i gmin przy pomocy środków Funduszu Pracy są ograniczone i wynikają z posiadanych do dyspozycji kwot przez powiatowe urzędy pracy.

Jednocześnie nadmieniam, że kwota środków Funduszu Pracy na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu na rok 1999 prawdopodobnie nie zabezpiecza potrzeb i nie satysfakcjonuje żadnego województwa i rejestru, o czym świadczą między innymi otrzymywane wnioski w tym zakresie. Podstawową tego przyczyną jest przede wszystkim niższy od występujących potrzeb limit środków Funduszu Pracy jaki został ustalony na ten cel w ustawie budżetowej na rok 1999 (będący między innymi wynikiem przyjęcie przez Sejm RP niższej od proponowanej wysokości składki na Fundusz Pracy).

Warszawa 1999.05.07

Trudno zgodzić się z tezą, że przyjęta przez Sejm ustawa może w perspektywie spowodować likwidację mniejszych firm handlowych. Sklepy o obrotach w roku poprzednim wynoszących mniej niż 400 tys. zł, mogą zawierać umowy w sprawie zwrotu podatku podróżnym z podmiotami, których przedmiotem działalności jest dokonywanie takiego zwrotu. Zawarcie takiej umowy pozwoli podróżnemu - dokonującemu zakupu w takim sklepie - na otrzymanie zwrotu podatku w punktach zwrotu VAT.

Warszawa, dnia 10.05.1999 r.

W związku z otrzymanym oświadczeniem senatora Grzegorza Lipowskiego złożonym na posiedzeniu Senatu w dniu 22 kwietnia 1999 roku dotyczącym przyjęcia części majątku Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej - oddział zamiejscowy w Częstochowie przez Śląską Wojewódzką Stację Sanitarno-Epidemiologiczną uprzejmie wyjaśniam:

Z wyrazami szacunku
Podsekretarz Stanu
Główny Inspektor Sanitarny
Irena Głowaczewska

Warszawa, dn. 1999.05.10

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Nawiązując do oświadczenia złożonego przez senatora RP p. Jerzego Markowskiego na 33 posiedzeniu Senatu w dniu 30 marca 1999 r. przesłanego przy piśmie z dnia 7 kwietnia br. znak AG/043/140/99/IV uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Ustawa z dnia 26 listopada 1998 r. o dostosowaniu górnictwa węgla kamiennego do funkcjonowania w warunkach gospodarki rynkowej oraz szczególnych uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych (Dz. U. Nr 162, poz. 1112) nie przewiduje rekompensat dla Funduszu Ubezpieczeń Społecznych z tytułu restrukturyzacji zobowiązań przedsiębiorstw górniczych z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne. Przywoływane w oświadczeniu rozwiązanie z lat 1995-1997 dot. restrukturyzacji zadłużenia z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne przedsiębiorstw państwowych i spółek z udziałem Skarbu Państwa również nie może być zastosowane. Podstawą bowiem jego zastosowania były upoważnienia zawarte w ustawach budżetowych na te lata i środki budżetowe przeznaczone na ten cel.

Powołana na wstępie ustawa przewiduje restrukturyzację zobowiązań przedsiębiorstw górniczych z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, w ramach której zobowiązania zaległe, powstałe przed dniem 1 kwietnia 1998 r., ulegną umorzeniu, po spełnieniu warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy w okresie od jej wejścia w życie do dnia 31 grudnia 2002 r. Wszystkie te warunki mają charakter działań powtarzalnych (np. począwszy od dnia 1 stycznia 1999 r. terminowe regulowanie zobowiązań z tytułu ubezpieczeń społecznych), a ostateczna ocena ich dochowania, umożliwiająca umorzenie zobowiązań, dokonana będzie po upływie daty 31 grudnia 2002 r. Powyższe oznacza, że zmniejszenie należności Funduszu Ubezpieczeń Społecznych od przedsiębiorstw górniczych jeszcze nie nastąpiło, lecz dopiero nastąpi.

Warto przy tym podkreślić poprawę w terminowości regulowania składek na ubezpieczenie społeczne przez przedsiębiorstwa górnicze. Z zebranych dotychczas danych w zakresie wpływów ww. składek wynika, że w 1999 r. ściągalność składek od górnictwa osiągnęła poziom 90%, wobec 20-30% w roku ubiegłym. Ma to wpływ na rzeczywistą poprawę sytuacji płatniczej FUS, a ta przecież, a nie narastające należności, decyduje o możliwości realizacji świadczeń z tytułu ubezpieczeń społecznych. Nie można więc zgodzić się z twierdzeniem, że zarząd ZUS realizując postanowienia ww. ustawy działa na szkodę Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Przeciwnie, na podstawie dotychczasowych skutków działanie to ocenić należy pozytywnie.

Podnoszone w oświadczeniu trudności finansowe ZUS miały rzeczywiście miejsce. Wynikały one jednak nie z powodu wejścia w życie przepisów ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dostosowaniu górnictwa (...), lecz z bardzo istotnej zmiany zasad opłacania składek na ubezpieczenie społeczne. Zmiana ta, obowiązująca od dnia 1 styczna 1999 r., spowodowała zmniejszenie wpływów z tych składek w pierwszych miesiącach br. Jednocześnie miały miejsce większe, niż to przewidywano, wydatki z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych na zasiłki chorobowe. Rezultatem było pogorszenie płynności finansowej Funduszu.

Warszawa, dnia 10 maja 1999 r.

Rząd Rzeczypospolitej Polskiej uznając za jeden z najważniejszych problemów, wymagających zdecydowanych rozwiązań, kwestię rejestrowanego i ukrytego bezrobocia na wsi wystąpił o pożyczkę Banku Światowego wspierającą Program Aktywizacji Terenów Wiejskich. Głównym celem programu jest przyczynienie się do finansowania inwestycji w infrastrukturę wiejską, kształcenie i szkolenia oraz rozwój sektora prywatnego, który bezpośrednio i pośrednio pomoże w tworzeniu nowych rodzajów działalności pozarolniczych na wsi.

Rada Ministrów na posiedzeniu w październiku 1998 r. podjęła uchwałę w sprawie projektu ustawy budżetowej na rok 1999 i ustaliła, że środki finansowe z rezerwy celowej przeznaczone na rozwój miejsc pracy poza rolnictwem na terenach wiejskich oraz na rozwój infrastruktury wsi, będą do dyspozycji Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej oraz upoważniła Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej do negocjacji z BŚ warunków udzielania kredytu na finansowanie rozwoju infrastruktury wiejskiej.

Również Parlament przyjmując Ustawę Budżetową (Ustawa Budżetowa na rok 1999 z dnia 17 lutego 1999, Dz. Ust. 17/99, poz. 154 - Część 83, Dział 97, Rozdział 9718, Poz. 35) uznał za niezbędne przeznaczenie kredytu z BŚ - zapisanego w rezerwie celowej jako "środki na rozwój miejsc pracy poza rolnictwem na terenach wiejskich oraz rozwój infrastruktury będące w dyspozycji Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, w tym 30.000 tys. zł na rozwój sieci elektroenergetycznej na wsi" w kwocie około 152 mln zł jako równowartość pierwszej transzy kredytu BŚ 40 mln USD - na tworzenie nowych, pozarolniczych miejsc pracy na terenach wiejskich.

W związku z powyższymi ustaleniami w pierwszym kwartale br. odbyły się konferencje i seminaria z udziałem przedstawicieli samorządów terytorialnych, w czasie których dyskutowano z przedstawicielami BŚ sposób wykorzystania pożyczki, w tym kryteria doboru regionów, dla których uruchomione będą środki pochodzące z pierwszej transzy pożyczki BŚ. W wyniku dyskusji zaproponowano 7 województw (podkarpackie, świętokrzyskie, zachodnio-pomorskie, małopolskie, lubelskie, warmińsko-mazurskie, kujawsko-pomorskie). Jednym z ważniejszych kryteriów wyboru był poziom bezrobocia na wsi.

Niemniej jednak Pan Minister A. Balazs na spotkaniu w I połowie kwietnia z przedstawicielem BŚ Panem P. Wilczyńskim omówił konieczność rozszerzenia I transzy pożyczki (40 mln USD) na wszystkie województwa.

Dnia 30 marca br. na 33 posiedzeniu Senatu Pan Senator Lech FESZLER złożył oświadczenie, w którym wyraził swoje zaniepokojenie faktem pominięcia województwa podlaskiego w planach wykorzystania pożyczki Banku Światowego w ramach wspomnianego programu.

Z wyrazami szacunku
Henryk Wujec

Warszawa, 10 maja 1999 r.

W ustosunkowaniu się do oświadczenia Pana Senatora J. Suchańskiego, złożonego podczas 34 posiedzenia Senatu RP, którego tekst była Pani Marszałek uprzejma przesłać na ręce Prezesa Rady Ministrów przy piśmie z dnia 28 kwietnia 1999 r., znak: AG/043/175/99/IV, pragnę zauważyć, iż poruszona w oświadczeniu sprawa była - jak wynika z jego treści - przedmiotem badania przez sądy powszechne. Nie znane mi są szczegóły tej sprawy, które dałyby podstawę do przyjęcia, iż błąd "popełniony przez geodetę" - jak to przedstawia Pan Senator J. Suchański - ma taką moc prawną, iż uchyla prawo własności. W szczególności nie dysponuję materiałami sprawy, a zwłaszcza uzasadnieniami obu powołanych w oświadczeniu Pana Senatora wyroków. Dlatego na dzień dzisiejszy nie mogę zająć stanowiska, co do ewentualnej potrzeby dokonania nowelizacji "odpowiedniej ustawy", zgodnie z sugestią Pana Senatora. Organem właściwym do bieżącego reprezentowania interesów Skarbu Państwa w zakresie gospodarowania jego nieruchomościami jest w przedstawionej sprawie Starosta Kielecki, zgodnie z art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. nr 1165, poz. 743, z późn. zm.).

Warszawa, dnia 10.05.1999 r.

Od roku 1999 placówki opieki zdrowotnej zostały przekształcone w samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej. W związku z tym, uprawnienia organów założycielskich wszystkich samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej przyjęły jednostki samorządu terytorialnego (art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną, Dz. U. Nr 133, poz. 872).

Zgodnie z art. 44 ust. 2 i 3 powołanej ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego, zasady i kryteria podziału środków na dotacje celowe ustalane są przez wojewodę po zasięgnięciu opinii samorządu województwa, a łączna wysokość dotacji przyznawanych w kolejnych latach na dofinansowanie inwestycji realizowanej przez jednostkę samorządu terytorialnego nie może przekroczyć 50% wartości kosztorysowej inwestycji, z zastrzeżeniem art. 44 ust. 4 i art. 45 tej ustawy.

Stosowny wniosek w tej sprawie, powinien przedłożyć Wojewoda Mazowiecki w Ministerstwie Finansów, przy opracowywaniu projektu budżetu na 2000 rok.

Nawiązując do oświadczenia Pana Senatora Jerzego Mokrzyckiego podczas 34 posiedzenia Senatu RP w dniu 22 kwietnia 1999 r. w sprawie tzw. "trzynastych pensji" dla służby zdrowia, uprzejmie informuję, iż samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej, zgodnie z ustawą z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 91, poz. 408 z późn. zm.) nie posiadają statusu jednostek budżetowych i zgodnie z art. 77² § 1 Kodeksu pracy warunki wynagradzania do czasu objęcia pracowników zakładowym układem zbiorowym pracy lub ponadzakładowym układem zbiorowym pracy ustala obecnie pracodawca w regulaminie wynagrodzenia.

Do pracowników tych zakładów nie stosuje się zatem przepisów ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (Dz.U. Nr 160, poz. 1080), bowiem zakres podmiotowy ustawy określony w § 1 nie obejmuje pracowników jednostek prowadzących samodzielną gospodarkę finansową, które we własnym zakresie decydują o przeznaczeniu środków finansowych pozostających w ich dyspozycji.

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 1998 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wymagań i kryteriów, jakim powinni odpowiadać świadczeniodawcy oraz zasad i trybu zawierania umów ze świadczeniodawcami na pierwszy rok działalności Kas Chorych stanowi w § 1 ust. 2 pkt 2, że Kasy Chorych są zobowiązane przekazać fundusze dla tych zakładów, które mają prawo do dodatkowego wynagrodzenia za 1998 r. na podstawie odrębnych przepisów.

Takim odrębnym przepisem jest ustawa z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (Dz.U. Nr 160, poz. 1080 z 1997 r.), która w art. 1 wymienia wszystkie podmioty mające prawo do dodatkowego

Z wyrazami szacunku

W odpowiedzi na oświadczenie senatora - Pana Zbyszka Piwońskiego, przekazane przy piśmie Pani Marszałek - AG/043/186/99/IV, w sprawie zahamowania procesu doskonalenia zawodowego lekarzy, pragnę wyjaśnić, iż dotychczasowe zarządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 1 lutego 1983 r. w sprawie specjalizacji lekarzy, lekarzy dentystów, magistrów farmacji oraz innych pracowników z wyższym wykształceniem zatrudnionych w służbie zdrowia i opiece społecznej (Dz.Urz. MziOS Nr 3 z 1983 r. z późn. zmianami) straciło swoją moc 27 września 1998 r. zgodnie z art. 67 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza. Ten fakt spowodował jedynie brak możliwości rozpoczynania specjalizacji przez lekarzy, do czasu wydania nowego rozporządzenia w przedmiotowej sprawie, natomiast zgodnie z zapisem art. 64 cytowanej ustawy - nie utrudnił w żadnym stopniu realizacji szkolenia specjalizacyjnego, rozpoczętego zgodnie z dotychczasowymi przepisami.

Uprzejmie informuję, iż oświadczenie senatora - Pana Zbyszka Piwońskiego zostało złożone na posiedzeniu Senatu w dniu 22 kwietnia 1999 r., a więc przeszło tydzień po opublikowaniu rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 25 marca 1999 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy stomatologów (Dz. Ustaw Nr 31 z dnia 14 kwietnia 1999 r.). Przepisy tego rozporządzenia weszły w życie 14 dni po jego opublikowaniu i aktualnie lekarze składają wnioski o rozpoczęcie specjalizacji, w ramach nowego jednostopniowego systemu specjalizacji.

Wydłużenie prac nad rozporządzeniem w sprawie specjalizacji nastąpiło z przyczyn obiektywnych. Szkolenie specjalizacyjne lekarzy polega na zdobywaniu kwalifikacji głównie poprzez udzielanie świadczeń zdrowotnych w ramach programu specjalizacji, a więc musiało być dostosowane do realiów reformowanej ochrony zdrowia, tak pod względem organizacyjnym jak i finansowym. Nie bez znaczenia dla stworzenia właściwych zabezpieczeń organizacyjnych tego typu szkolenia, było również uwzględnienie nowego administracyjnego podziału kraju.

Przedmiotowe rozporządzenie, poza wykazem specjalności objętych szkoleniem specjalizacyjnym, reguluje przede wszystkim tryb i zasady zdobywania kwalifikacji specjalisty, a te parametry wymagały dostosowania do struktur i mechanizmów przewidzianych do wprowadzenia w ramach ww. reform.

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez Pana senatora Jerzego Pieniążka na 29 posiedzeniu Senatu w dniu 29 stycznia 1999 roku z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów uprzejmie wyjaśniam, że:
Zgodnie z ustawą o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym publiczny zakład opieki zdrowotnej aby zawrzeć umowę z Kasą Chorych na udzielanie świadczeń zdrowotnych musi mieć status zakładu samodzielnego. W 1998 roku został opracowany przez Rząd harmonogram wdrażania reformy ochrony zdrowia, w którym zostały przyjęte kolejne etapy, aby mogło dojść do wprowadzenia od stycznia 1999 roku ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym. Wymogiem ustawowym było uzyskanie przez zakład opieki zdrowotnej do dnia 31 grudnia 1998 roku statusu zakładu samodzielnego. Poszczególne zakłady wypełniały ten wymóg w kolejnych tygodniach 1998 roku. Na koniec III kwartału 1998 roku było usamodzielnionych ok. 70% zakładów opieki zdrowotnej, pozostałe w tym głównie zakłady będące w gestii samorządu uzyskały samodzielność w IV kwartale 1998 roku. Z ustawy o zakładach opieki zdrowotnej wynika, że zobowiązania zaciągnięte przez samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej są pokrywane ze środków samodzielnego zakładu. Dlatego, jeśli zobowiązania szpitala w Sieradzu powstały po uzyskaniu samodzielności, obowiązek spłaty długu spoczywa na zakładzie opieki zdrowotnej. Wejście w zadłużenie tego szpitala, jak wynika z oświadczenia Pana Senatora Jerzego Pieniążka powstało w ostatnich dniach podporządkowania wojewodzie sieradzkiemu, czyli jak należy rozumieć w ostatnich dniach 1998 roku, poprzez dokonanie poważnych zakupów.

Z analizy danych będących w dyspozycji Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej a pochodzących z grudnia 1998 roku wynika, że do 26 grudnia 1998 roku zawarto ok. 110 umów cywilnoprawnych z dyrektorami zakładów opieki zdrowotnej, czyli kontraktów menedżerskich. Średnia wartość kontraktu wynosiła ok. 8.000,-zł brutto (od 3.000,-zł. do 15.000,-zł.). Należy pamiętać, że stroną był dyrektor zakładu i Wojewoda. Wojewoda jako organ założycielski w stosunku do podległych mu zakładów ponosi odpowiedzialność za podejmowane decyzje.

Rozwijający się rynek usług zdrowotnych, konieczność zarządzania znacznym majątkiem zarówno materialnym i kadrowym zakładów opieki zdrowotnej oraz ogromnej odpowiedzialności w sytuacji gdy zakład jest samodzielny wymaga zmiany zasad działania kierowników zakładów. Istotne w osiągnięciu maksymalnie efektywnego zarządzania jest zawieranie z dyrektorem zamiast umów o pracę - umów cywilnoprawnych. Obecnie opracowywany jest wzorcowy kontrakt menedżerski zgodny z obowiązującymi przepisami, który mógłby być zawierany w dobrze pojętym interesie zarówno publicznym jakim jest osiągnięcie efektywnego zarządzania zakładem opieki zdrowotnej, z korzyścią dla pacjentów, pracowników, organu założycielskiego oraz odpowiedniego menedżera.

Co do wysokości uposażenia kadry kierowniczej Kas Chorych zasady ustalania wynagrodzenia stosuje się w oparciu o Regulamin Wynagradzania, którego załącznikiem jest taryfikator kwalifikacyjno-płacowy. Stawkę wynagrodzenia zasadniczego pracownika stanowi iloczyn wskaźnika określonego w przedziale wyznaczania wynagrodzenia zasadniczego dla danego stanowiska i kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z ostatniego kwartału publikowanego w Obwieszczeniu Prezesa GUS.

Z wyrazami szacunku
Franciszka Cegielska

Warszawa, dnia 12.05.1999 r.

• ustawa z dnia 24 sierpnia 1991 roku o ochronie przeciwpożarowej (Dz. U. Nr 81, poz. 351 z późn, zm.) oraz

Pragnę poinformować Panią Marszałek, że w Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej trwają intensywne prace nad rozstrzygnięciem opisanego problemu.

Ponieważ rozstrzygnięciem tym zainteresowany jest również Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, który zgodnie z ustawą określoną na wstępie odpowiada za realizację polityki państwa w zakresie ochrony przeciwpożarowej oraz pełni nadzór nad funkcjonowaniem krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego. Sekretarz Stanu Pan dr Maciej Piróg wystąpił w dniu 23 kwietnia br. do Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji Pana Krzysztofa Budnika, proponując aby koszty badań były pokrywane z budżetu tego Ministerstwa.

Z wyrazami szacunku
Franciszka Cegielska

Warszawa, dnia 12.05.1999 r.

W nawiązaniu do pisma z dnia 28 kwietnia 1999 roku znak: AG/043/185/99/IV, przekazującego oświadczenie złożone przez Senatora Wiesława Pietrzaka podczas 34 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 22 kwietnia 1999 roku, uprzejmie Panią Marszałek informuję, że wprowadzony w latach poprzednich pilotaż reformy służby zdrowia, między innymi na terenie byłego województwa suwalskiego, polegał na przekształceniu jednostek budżetowych w samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej, będące jednostkami organizacyjnymi prowadzącymi działalność gospodarczą, których celem działania nie było osiągnięcie zysku. Konsekwencją nadania publicznemu zakładowi opieki zdrowotnej atrybutu samodzielności była komercjalizacja jego działań, polegająca na odpłatności za świadczenia realizowane na zlecenie organów tworzących zakład na podstawie zawartej umowy między wojewodą a jednostką. Zadaniem kierownictwa jednostki ochrony zdrowia było zadbane o to, żeby wysokość otrzymanych środków zagwarantowała możliwość wykonania tych i takiej ilości świadczeń zdrowotnych, które określał przedmiot umowy. Proces przekształcenia jednostek budżetowych w samodzielne zakłady wspierany był dodatkowymi środkami z budżetu państwa przeznaczonymi głównie na oddłużenie, zmiany organizacyjne i dostosowawcze. Efektem działalności zakładów samodzielnych powinna być lepsza, w porównaniu z jednostkami budżetowymi, sytuacja finansowa.

Jednocześnie pragnę Panią Marszałek poinformować, że wprowadzana od 1 stycznia 1999 roku nowa struktura administracji publicznej państwa spowodowała, iż działalność zakładów opieki zdrowotnej leży w kompetencji administracji samorządowej. Przekształcenie publicznych zakładów opieki zdrowotnej w samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej skutkowało uzyskaniem osobowości prawnej przez te zakłady i samodzielnym prowadzeniem gospodarki finansowej w oparciu o rachunek kosztów oraz samodzielnym gospodarowaniem nieruchomościami i majątkiem przekazanym w nieodpłatne użytkowanie przez Skarb Państwa lub samorząd lokalny, a także majątkiem własnym zakupionym lub otrzymanym. Samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej gospodarując wydzielonym i nabytym mieniem działa na zasadzie samofinansowania, pokrywając z posiadanych środków i uzyskiwanych przychodów koszty działalności i zobowiązania, a ujemny wynik finansowy pokrywany jest we własnym zakresie. Wobec powyższego organ założycielski i właściciel zakładu opieki zdrowotnej (bez względu na szczebel samorządu) ma obowiązek utrzymania majątku nieruchomego zakładu i niedopuszczenia do jego dekapitalizacji poprzez realizację odpowiednich prac remontowych, natomiast finansowaniem usług medycznych zajmuje się Kasa Chorych na podstawie zawartej umowy.

Z wyrazami szacunku
Franciszka Cegielska

Warszawa, 12 maja 1999 r.

I REFORMA EDUKACJI

Do dnia dzisiejszego przeprowadzono prace zakrojone na szeroką skalę.

- zorganizowano w kuratoriach pomoc dla gmin w projektowaniu nowej sieci szkolnej;

- uruchomiono monitorowanie tworzenia sieci;

- zadbano o przekaz informacji o reformie kierowany do nauczycieli i rodziców (wydawanie zeszytów "Biblioteczki reformy", uruchomienie telefonicznej linii informacyjnej, druk materiałów reklamowych, opracowania scenariuszy lekcji przeznaczonych dla uczniów klas VI);

- zatwierdzono wykaz programów nauczania i opracowano wraz z wydawnictwami strategię popularyzacji programów i podręczników.

- przekazano rodzicom uczniów klas VI informacji o rejonowym gimnazjum i zasadach zgłoszenia do niego uczniów;

- powierzono stanowiska dyrektorów gimnazjów.

C/ W innych kręgach:

Wymienione prace zostały przeprowadzono właściwie, a terminy ich zakończenia, poza nielicznymi w skali kraju przedłużonymi negocjacjami w sprawie sieci szkolnej, są zgodne z harmonogramem. Nie ma więc żadnego powodu, aby wstrzymać podjęte działania i nowelizować wydane rozporządzenia.

Warto zauważyć, że najpoważniejsza, trudna i pociągająca za sobą istotne konsekwencje przemiana w oświacie, dokonała się już w dniu 1 stycznia 1999 roku. Było to przejęcie szkół i placówek oświatowych przez samorządy. Z niemałym trudem, w toku licznych negocjacji, powstały plany nowej sieci szkolnej, racjonalnej i stwarzającej nadzieję na poprawę warunków nauczania. Plany te zostały zatwierdzone, władze samorządowe powołały dyrektorów nowoutworzonych gimnazjów. Obecnie próba wstrzymania reformy odczytana być może jako brak zaufania do decyzji władz samorządowych, których uchwały były w ostatnich miesiącach dowodem rzeczywistego przejęcia odpowiedzialności za szkolnictwo na własnym terenie. Chęć anulowania decyzji samorządowych może być kojarzona z nawrotem do centralnego kierowania oświatą. Wysiłek rządu powinien być w całości i z mobilizacją wszystkich sił kierowany na wszechstronne wspomaganie władz samorządowych w niełatwym zadaniu, które przypadło im wykonać w sytuacji, gdy fundusze resortu od lat są niewystarczające.

Od polityków i pracowników resortów wymaga się oparcia prognoz nie o transformację obaw, lecz rzetelną analizę błędów i niepowodzeń dokonujących się przemian, zwiększającą szanse powodzenia własnych przedsięwzięć. Taka analiza dokonywana jest w MEN. Skutki wprowadzanych zmian są monitorowane w sposób ciągły. Wyniki monitorowania są do chwili obecnej pozytywne. Dokonujące się w ramach reformy gruntowne przemiany rodzą wprawdzie problemy, których rozwiązanie wymaga wysiłku oraz liczne niedogodności; wszystkie one mają jednak charakter przejściowy i są niewygórowaną ceną za spodziewane efekty kształcenia w zreformowanej szkole.

Jednym z głównych celów reformy jest wyrównanie szans młodzieży wiejskiej. Szkoła obecna od lat szans takich nie daje. Młodzież pochodząca ze wsi i małych miast, liczących do 20 tys. mieszkańców, stanowi 50% populacji całej młodzieży w wieku 19-24 lat; tylko 2% tej młodzieży studiuje (dane za 1998 rok). Sytuacja ta dla obecnego kształtu szkolnictwa jest bardzo zła. W związku z tym, przy znacznym udziale Ministerstwa Edukacji Narodowej, powstał międzyresortowy projekt programu wyrównania szans edukacyjnych i kulturalnych na wsi, ujęty nazwą "Pakt dla wsi". Wynikające z projektu zadania dla resortu edukacji są częścią reformy. Wysunięte przez Pana Senatora twierdzenia nie znajdują więc uzasadnienia.

II - dobrym wyposażeniem tak, aby dziecko wiejskie było otoczone podobnym standardem wyposażenia jako dziecko w szkole miejskiej;

Brak egzaminów do szkół ponadpodstawowych usuwa istotną dla dziecka uczącego się w wiejskiej szkole barierę lękową. Wprowadzenie testów, które pozwalają uczniowi i uczącemu go nauczycielowi odkryć ewentualne obszary braków wiedzy i umiejętności, daje szansę samodzielnego uzupełnienia tych braków przed wejściem w następny etap nauczania.

Za sprawą eksperymentu, pełniącego w reformie rolę pilotażową, w części Polski szkoły ponadpodstawowe od dwóch lat opierają rekrutację nie na egzaminach, lecz na deklaracji uczniów, dysponujących wiedzą o swoich możliwościach trafiającej do szkół średnich, zwłaszcza młodzieży wiejskiej. Wskaźnik uczniów, którzy ubiegać się będą w przyszłości o świadectwo maturalne osiągnął na tych terenach poziom 81%. Jest to wskaźnik zadowalający, porównywalny ze wskaźnikami na zachodzie Europy, świadczy o prawidłowych kierunkach podjętych działań.

Pan Senator wypowiada się przeciwko przygotowanej przez Ministerstwo Edukacji Narodowej propozycji wprowadzenia zryczałtowanych opłat za studia dzienne, uznając ją za sprzeczną z Konstytucją RP.

Reasumując odpowiedzi odnoszące się do podniesionych przez Pana Senatora kwestii, można dostrzec, iż wstrzymywanie reformy edukacyjnej utrwala i wzmacnia istniejące w szkolnictwie problemy. Dobro ucznia i dobro nauczyciela związane są natomiast ze spokojnym, rozważonym i planowanym wprowadzeniem w życie jej postanowień.

Prowadzona reforma służby zdrowia jest przedsięwzięciem złożonym, z którego rozmaitych cech zdają sobie sprawę jej inicjatorzy, a pomału zaczynają sobie zdawać sprawę zarówno świadczeniodawcy (lekarze, szpitale itp.) jak i świadczeniobiorcy (pacjenci, zarazem ubezpieczeni). Nie można się oprzeć wrażeniu, iż w oczach większości podmiotów uczestniczących w tym przedsięwzięciu reforma kojarzyła się z przekonaniem, iż w gruncie rzeczy wszystko będzie po dawnemu, tylko do systemu wejdzie więcej pieniędzy i w związku z tym nie będzie kłopotów z realizacją oczekiwań wszystkich podmiotów uczestniczących. Tymczasem reforma powoduje istotne zmiany w funkcjonowaniu służby zdrowia. Fakt, iż obowiązują nowe regulacje prawne, z którymi niezgodne są dotychczasowe nawyki uczestniczenia w opiece zdrowotnej, wywołuje w niektórych podmiotach poczucie zagubienia czy niezrozumiałości systemu. Czas zmieni tę sytuację.

W zmienionej sytuacji prawnej kasy chorych są reprezentantami przede wszystkim interesów ubezpieczeniowych i ich zadaniem jest możliwe oszczędnie wydawać powierzone ich pieczy środki finansowe na zakup odpowiednich świadczeń zdrowych. Kasy chorych nie są organem założycielskim dla zakładów opieki zdrowotnej i nie jest ich obowiązkiem dbać o stan finansowy samodzielnego zakładu opieki zdrowotnej. Fakt, iż te zakłady nie uzyskują od kas chorych takiej kwoty, która ich zdaniem jest im niezbędna, nie jest "winą" kas chorych, gdyż nie jest nigdzie zapisane, iż obowiązkiem kasy chorych jest zapewnić zakładom tyle środków ile oczekują. Zakłady powinny się dostosować do zmienionych warunków funkcjonowania. Kasy chorych nie pełnią roli "parabudżetu państwa" dla tych zakładów. Nie można też być przekonanymi, iż jedynym zamiarem kas jest przyprzeć zakłady do muru i narzucić im "głodowe" stawki. Wszędzie, gdzie wprowadzono system opłacania nie instytucji ale usług, te ostatnie znaczącą poprawiły się. I właśnie to jest głównym zadaniem reformy.

Warto też zwrócić uwagę na fakt, iż o zmniejszonych w stosunku do ubiegłego roku środkach na opiekę zdrowotną mogą mówić z własnego doświadczenia niektóre istniejące w ubiegłym roku zakłady zdrowotne. Ich własne doświadczenie nie jest jednak miarodajne w odniesieniu do wielkości globalnej środków przeznaczonych na opiekę zdrowotną w tym roku, gdyż "na rynek" jako świadczeniodawcy weszło cały szereg prywatnych zakładów zdrowotnych w ubiegłym roku nie istniejących (np. prywatne praktyki lekarskie i pielęgniarskie). W związku z tym nie przewiduje się zmniejszenia dostępności do świadczeń zdrowotnych i pogorszenia opieki nad pacjentami, a przeciwnie - stopniową poprawę w tym zakresie.
Kasy chorych w zapisie ustawowym zostały pozbawione możliwości prowadzenia (długofalowej) polityki zdrowotnej, do której prowadzenia zostały uprawnione inne podmioty (np. samorządy terytorialne). W tej chwili jednak, w zastępstwie tamtych podmiotów, politykę tę zmuszone są uprawiać, choć inni ją krytykują.

Wreszcie kwestia finansów kas chorych. Są tu dwa zagadnienia do rozwiązania - pierwsze dotyczy określenia niezbędnych do względnie poprawnego funkcjonowania kas chorych środków przeznaczonych przede wszystkim na zakup odpowiedniej ilości właściwych świadczeń zdrowotnych. Ustanowiono wysokość składki na poziomie 7,5%. Wielu uważa, iż jest to wielkość zbyt mała i przedtem też takie przekonanie głosiło. Większość zdecydowała inaczej i w tej chwili toczy się proces weryfikacyjny trafności tej decyzji. Trudno - wobec tworzenia się dopiero nowego systemu i związanych z tym trudności - twierdzić, iż jest to na pewno zbyt mało, gdyż wymuszona przez reformę zmiana struktury organizacyjnej służby zdrowia i zmiana zachowań zdrowotnych i leczniczych ubezpieczonych może doprowadzić do sytuacji, gdy wielkość ta może się okazać wystarczająca.

Drugim zagadnieniem jest tutaj ściągalność składki. Jest ona zawsze po części wynikiem gry między pobierającymi składkę kasami chorych a płacącymi ją ubezpieczonymi, których skłonność do unikania wszelkich obciążeń na rzecz społeczności (realizacja zapisanej w ustawie zasady solidaryzmu) może osiągnąć bardzo wysoki poziom. Ustawodawca winien oczywiście przewidywać wynik tej gry i być może założona ściągalność składki na poziomie 98,9% była wyrazem jego nadmiernej ufności w stosunku do obywateli (ubezpieczonych). Remedium może być wzmożona działalność kontrolna i egzekucyjna kas chorych w stosunku do zalegających ze składkami, bądź zwiększenie składki. Wreszcie trzeba sobie zdawać sprawę z tego, iż pewne zapisy ustawowe (np. art. 169g zmniejszający wysokość składki do poziomu płaconej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych) były wprowadzane w ostatnim momencie i - nie kwestionując ich etycznego uzasadnienia - trzeba sobie zdać sprawę z ich działania w kierunku zmniejszenia przychodów kas chorych (nie kompensowanych od razu odpowiednim zwiększeniem wysokości składki). To i wiele innych powodów doprowadziło do sytuacji, iż przychody ze składek na poziomie całego systemu wyniosły w miesiącu lutym ok. 77% przychodów przewidywanych, w marcu - ok. 88% przewidywanych, w kwietniu - 90% przewidywanych na ten miesiąc przychodów ze składek.

III. PRZYGOTOWANIE ZUS

W okresie od 1 stycznia 1999 do 31 marca 1999 wpłynęło do ZUS ponad 43,5 mln dokumentów papierowych (w tym 26 mln dokumentów zgłoszeniowych oraz 11,3 mln dokumentów rozliczeniowych). 4,6 tys. zestawów dokumentów zostało dostarczone w postaci elektronicznej na dyskietkach i CD ROM. Aktualnie w ZUS trwają intensywne prace związane z przetworzeniem dostarczonych przez płatników dokumentów. Nowe procedury pracy oraz technologie obsługujące ten proces są na bieżąco weryfikowane i udoskonalane. Zakończono procesy zakupu sprzętu niezbędnego dla zrealizowania Kompleksowego Systemu Informatycznego. Dostarczone do ZUS dokumenty rozliczeniowe za styczeń i luty i marzec 1999 r. zostały przygotowane w 340-tu terenowych jednostkach organizacyjnych ZUS i w postaci wsadów i przekazane do 37 Oddziałów Ośrodków Przetwarzania, gdzie są skanowane, rozpoznawane (zamieniane w postać znakową) oraz korygowane na stanowiskach korekty znakowej i logicznej.

Od 5 marca uruchomiono pracę na stanowiskach skanowania i korekty dokumentów na dwie zmiany oraz w dni wolne od pracy (soboty i niedziele). W lutym bieżącego roku Oddziałowe Ośrodki Przetwarzania realizowały zadania w trybie wdrożeniowo-szkoleniowym przygotowując ponad 300 pracowników do pracy w systemie OCR (przetwarzania dokumentów papierowych do postaci elektronicznej) oraz administrowania innymi systemami. Do dnia 31.03.1999 r. przetworzone zostały dokumenty rozliczeniowe za miesiąc styczeń i luty oraz przesłane drogą teletransmisji do Centralnego Ośrodka Obliczeniowego, gdzie zostały poddane dalszemu przetwarzaniu. W dniu 12.04.99 r. przekazano wyniki przetwarzania w postaci raportów księgowych i statystycznych. W maju sukcesywnie uruchamiane będą stanowiska korygujące błędy zgłaszane przez płatników podczas wypełniania dokumentów, a następnie stanowiska konta płatników i konta ubezpieczonych w zakresie udzielania informacji o stanie kont oraz prowadzenie przez ZUS dochodzenia należności. Przewiduje się, że w kwietniu zostanie zakończone przetwarzanie dokumentów zgłoszeniowych, które stanowić będą podstawę dla zakładania kont płatników i ubezpieczonych. Powinno to umożliwić przekazanie pierwszych składek do otwartych funduszy emerytalnych w miesiącu maju.

IV. REFORMA ADMINISTRACJI PUBLICZNEJ

- samorząd wojewódzki - odpowiednio - przejął uprawnienia i środki finansowe znajdujące się w gestii wojewody, a ponadto uzyskał kompetencję kreowania polityki regionalnej.

Jednym z głównych celów reformy była decentralizacja zarządzania środkami publicznymi. Z prognozowanych wyliczeń wynika, że koszty reformy powinny zwrócić się już w drugim roku od jego wprowadzenia. Nikt nie kwestionuje, że samorząd gminny jest sprawniejszy i tańszy, niż administracja rządowa. Gminy mogą się poszczycić pięciokrotnie większą od administracji rządowej skłonnością do inwestowania, przy ponad 30% oszczędności środków. Jestem przekonany, że samorząd powiatowy i samorząd województwa powinien również dobrze gospodarować pieniędzmi.

- wykreowanie instrumentów prowadzenia polityki regionalnej;

- usprawnienia mechanizmów funkcjonowania rządu, modernizację rządowej administracji centralnej i terenowej;

- przystosowanie organizacji terytorialnej kraju do standardów Unii Europejskiej.

Warszawa, dnia 13 maja 1999 r.

W dniu 9 kwietnia 1999 r. Sąd Rejonowy w Kielcach Wydział Pracy, po rozpatrzeniu sprawy z powództwa Pana Tadeusza Fatalskiego o niezgodne z prawem odwołanie ze stanowiska dyrektora oddziału ZUS w Kielcach, wydał orzeczenie w przedmiotowej sprawie. W orzeczeniu Sąd oddalił powództwo w części dotyczącej przywrócenia powoda do pracy w Oddziale ZUS w Kielcach, zaś w części dotyczącej zasadności powództwa orzekł o wypłaceniu na rzecz powoda odszkodowania w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia. Orzeczenie jest prawomocne i podlega wykonaniu.

Z wyrazami szacunku
Jerzy Widzyk