Warszawa, 1999.01.25

Szanowna Pani Marszałek

W dniach 20 i 25 listopada 1998 r. były Wojewoda Warszawski - Pan Maciej Gielecki wydał rozstrzygnięcia nadzorcze, unieważniające uchwałę Sejmiku Województwa Mazowieckiego z dnia 10 listopada 1998 r. w sprawie wyboru przewodniczącego sejmiku województwa oraz uchwały Sejmiku Województwa Mazowieckiego z dnia 13 listopada 1998 r. w sprawie wyboru Wiceprzewodniczącego Sejmiku Województwa Mazowieckiego, Marszałka Sejmiku Województwa Mazowieckiego i Zarządu Województwa Mazowieckiego.

W tej sytuacji Delegat Rządu do Spraw Reformy Ustrojowej w Województwie Mazowieckim - zgodnie z tymże art. 102 ww. ustawy - wystąpił do prezesa Rady Ministrów z wnioskiem o wyznaczenie pełnomocnika do organizacji urzędu marszałkowskiego w Województwie Mazowieckim. Prezes Rady Ministrów dnia 27 listopada 1998 r. wyznaczył do pełnienia tej funkcji Pana Lecha Isakiewicza.

W związku z powyższym z dniem 30 grudnia 1998 r. ustała potrzeba dalszego pełnienia przez Pana Lecha Isakiewicza funkcji pełnomocnika do organizacji urzędu marszałkowskiego w Województwie Mazowieckim. O fakcie tym Pan Lech Isakiewicz został poinformowany pismem Sekretarza Stanu w KPRM Pana Zbigniewa Derdziuka z dnia 31 grudnia 1998 r.

Janusz Tomaszewski

Warszawa, 26 stycznia 1999 r.

Wielce Szanowna Pani Marszałek!

W nawiązaniu do oświadczenia senator Doroty Kempki wygłoszonego podczas 26. posiedzenia Senatu RP w dniu 17 grudnia 1998 roku uprzejmie informuję, że Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Bydgoszczy została przekazana do samorządu wojewódzkiego w celu prowadzenia w ramach zadań własnych (Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 8 grudnia 1999 r. w sprawie wykazu instytucji kultury o charakterze regionalnym wpisanych do rejestrów prowadzonych przez wojewodów, podlegających przekazaniu do samorządów województw w celu ich prowadzenia w ramach zadań własnych (Dz.U. Nr 148 z 1998 r., poz. 971).

Muzeum Okręgowe im. Leona Wyczółkowskiego jest prowadzone przez samorząd miasta Bydgoszczy (miasta na prawach powiatu), co nie oznacza zmniejszenia znaczenia i roli Muzeum dla województwa kujawsko-pomorskiego jak i dla kraju. W samorządzie wojewódzkim pozostawiono dwa inne muzea: Muzeum Etnograficzne w Toruniu oraz Muzeum Ziemi Kujawskiej i Dobrzyńskiej z Włocławka - zgodnie z Rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 8 grudnia 1998 r. w sprawie wykazu instytucji kultury o charakterze regionalnym wpisanych do rejestrów prowadzonych przez wojewodów, podlegających przekazaniu do samorządów województw w celu ich prowadzania w ramach zadań własnych (Dz.U. Nr 148 z 1998 r., poz. 971).

Nie mogę się zgodzić z wypowiedzią Pani Senator Doroty Kempki, że przeniesienie Muzeum Okręgowego do powiatu grodzkiego bydgoskiego spowoduje jakiekolwiek ograniczenie w działalności muzeum. Celem reformy, o której zasadach zadecydował Sejm jest m.in. przekazanie kompetencji decyzyjnych o działalności instytucji kultury, ich randze i oddziaływaniu jak najbliżej środowiska, które z instytucji tych korzysta.

Warszawa, 27 stycznia 1999 r.

Z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów, po zapoznaniu się z oświadczeniem złożonym przez senatora Krzysztofa Majkę na 27 posiedzeniu Senatu w dniu 22 grudnia 1998 r. w sprawie sytuacji Bałtyckiego Teatru Dramatycznego im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie, dla którego nowym organizatorem został Prezydent Koszalina - miasta na prawach powiatu (w związku z nowym podziałem administracyjnym kraju) uprzejmie informuję, że:

- w projekcie budżetu państwa Ministerstwo Finansów wykazało brak możliwości finansowania działalności tych instytucji tj. Bałtyckiego Teatru Dramatycznego, Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej oraz Muzeum Okręgowego. Oznacza to, że powiat, który przejął instytucję utrzymuje ją z własnych środków z możliwością jedynie ewentualnego dofinansowania z rezerwy budżetowej;

Jednocześnie uprzejmie informuję, że Ministerstwo Finansów przesyła obecnie do samorządów część subwencji, w tym subwencji wyrównawczej. W związku z tym, w razie stwierdzenia braku środków na powyższy cel, wynikający z ustalenia kwoty równej "0" lub mniejszej niż wynikało z wcześniejszych wyliczeń sporządzanych przez Wojewodów, organizator powinien wystąpić o przekazanie części subwencji wyrównawczej do Ministerstwa Finansów.

J. Wnuk-Nazarowa

Warszawa, 1999.01.07

Doceniając dotychczasowe zasługi Władz i Społeczności miasta Koszalina dla rozwoju kultury, prowadzenia wielu znaczących instytucji kultury, w tym Bałtyckiego Teatru Dramatycznego, czy też Filharmonii Koszalińskiej, oddziałujących na całe województwo oraz sąsiednie województwa, proponujemy aby w nowej strukturze administracyjnej kraju zawrzeć porozumienia o współprowadzeniu tych instytucji, które mają duży zasięg oddziaływania, z sąsiednimi powiatami.

J. Weiss

Warszawa, 1999.01.26

Szanowna Pani Marszałek

W ustosunkowaniu się do oświadczenia Pana Senatora W. Pietrzaka złożonego podczas 26. posiedzenia Senatu RP, którego tekst była Pani Marszałek uprzejma przesłać na ręce Prezesa Rady Ministrów przy piśmie z dnia 22 grudnia 1998 r., znak: AG/043/281/98/IV, pragnę poinformować, iż w wystąpieniu Pana Senatora brak jest szczegółów, pozwalających na zajęcie stanowiska w konkretnych sprawach. Przytoczone przykłady odmiennego podejścia do zagadnienia sprzedaży mieszkań z zasobów Skarbu Państwa poddanych regulacjom ustawy z dnia 28 września 1991 roku o lasach państwowych oraz z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych wynikają być może z różnej funkcji mieszkań przeznaczonych na zakwaterowanie sił zbrojnych. Mieszkania te w pierwszej kolejności przeznaczone są na zaspokojenie potrzeb żołnierzy służby czynnej. Nie leży w obiektywnym interesie Skarbu Państwa łatwe wyzbywanie się substancji mieszkaniowej, skoro jego obowiązkiem jest zapewnienie właściwych warunków zakwaterowania żołnierzy. Dlatego wdzięczny będę za udostępnienie skarg złożonych na ręce Pana Senatora, o których mowa w Jego oświadczeniu, co pozwoli ustosunkować się do każdej sprawy w nich poruszonej.

Warszawa, 1999.01.27

W nawiązaniu do oświadczeń złożonych przez Pana Senatora Jerzego Suchańskiego podczas 21 posiedzenia Senatu RP w dniu 28 października 1998 r., 24 posiedzeniu Senatu RP w dniu 3 grudnia 1998 r. oraz 26 posiedzenia Senatu RP w dniu 17 grudnia 1998 r., uprzejmie informuję Panią Marszałek, że w trakcie podjętego przeze mnie postępowania wyjaśniającego okoliczności w jakich doszło do odwołania pana Tadeusza Fatalskiego ze stanowiska dyrektora Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach otrzymałem informację o toczącym się w tej sprawie postępowaniu sądowym w związku z wniesionym przez zainteresowanego odwołaniem. W trakcie trwania postępowania sądowego żaden organ administracji nie może ingerować w jego tok ani oceniać jego trafności. Minister Pracy i Polityki Socjalnej nie jest uprawniony do nadzorowania czynności podejmowanych przez sądy, ani do podważania lub zmiany orzeczeń tych sądów, które są niezawisłe w rozstrzyganych przez siebie sprawach.

Jak mnie poinformowano termin kolejnej rozprawy przed sądem został wyznaczony na dzień 24 lutego 1999 r.

Sekretarz Stanu

Z up
Ewa Lewicka

Warszawa, 1999.01.27

Szanowny Panie Marszałku

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Pana Macieja Świątkowskiego uprzejmie informuję, że do Ministerstwa Skarbu Państwa, ani też Delegatury MSP w Toruniu wykonującej prawa i obowiązki Skarbu Państwa wynikające z umowy o oddanie mienia do odpłatnego korzystania zawartej ze Spółką nie wpłynęło żadne pismo przedsiębiorstwa Handlu Sprzętem Rolniczym "Agroma" Sp. z o.o. w Sępólnie Krajeńskim o ewentualną renegocjację umowy leasingowej.

Warszawa, 1999.01.29

Szanowna Pani Marszałek

Przepis art. 86 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (Dz.U. z 1996 r. Nr 13, poz. 74 z późn. zm.) stwierdza, iż organami nadzoru nad działalnością komunalną są: Prezes Rady Ministrów i właściwy terytorialnie wojewoda, a w zakresie spraw budżetowych - regionalna izba obrachunkowa. Wojewoda stanowi organ nadzoru bieżącego, któremu ustawodawca przyznał środki nadzorcze pozwalające mieć wpływ na uchwały wydawane przez organ gminy, bowiem - na mocy art. 90 i 91 cytowanej ustawy - orzeka on o nieważności przedłożonych mu w określonym terminie uchwał organów gminy. Przy wydawaniu decyzji w tej kwestii kieruje się własnym uznaniem, ograniczonym przepisami prawa. Jeżeli zostaną przekroczone określone bariery prawne, wojewoda może podjąć decyzję o uznaniu uchwały organu gminy za nieważną, kierując się umotywowanymi przesłankami. W taki właśnie sposób postąpił pan Ignacy Pardyka, były Wojewoda Kielecki. Uznał on bowiem, iż uchwały podjęte przez Radę Miejską w Kielcach, a dotyczące odwołania Zarządu Miasta i wyboru nowych władz, zostały podjęte niezgodnie z prawem. Należy jednak podkreślić, iż zgodnie z przepisami ustawy o samorządzie terytorialnym rozstrzygnięcie nadzorcze wojewody nie jest decyzją niewzruszalną. Przepis art. 98 cytowanej ustawy przewiduje bowiem możliwość zaskarżenia tegoż rozstrzygnięcia do sądu administracyjnego z powodu jego niezgodności z prawem. Do złożenia skargi uprawniona jest gmina, której interes prawny został naruszony. Rada Miasta Kielc z przysługującego jej uprawnienia skorzystała.

Uchylenie przez sąd administracyjny zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego wojewody nie stanowi wystarczającej przesłanki uzasadniającej wyciągnięcie konsekwencji w stosunku do wojewody. Jak już wyżej wspomniano, wojewoda zgodnie z własnym uznaniem mógł podjąć decyzję o nieważności uchwały organu gminy, zaś gmina miała prawo zaskarżyć tę decyzję do sądu administracyjnego. W związku z powyższym nie ma podstawy do wyciągnięcia wobec Pana Ignacego Pardyki konsekwencji służbowych.

Prokuratura w uzasadnieniu stwierdziła, iż nie można w przypadku pani Prezes mówić o przestępstwie z powodu znikomego stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu zabronionego. Niewątpliwie jednak Pani Prezes, będąc funkcjonariuszem publicznym, swoim czynem przekroczyła przysługujące jej ze względu na pełnioną funkcję uprawnienia. Jednakże motywem przemawiającym za uzupełnieniem sentencji była konieczność zapobieżenia uchybienia, jakie stanowił brak wskazania Radzie Miasta Kielc sposobu uniknięcia nieistotnego naruszenia prawa. Należy również - zdaniem Prokuratury - wziąć pod uwagę, iż dopisanie przez Panią Prezes drugiego punktu nie zmieniło woli Kolegium. Wskazanie na konieczność powtórnego poddania pod głosowanie wniosku Komisji Rewizyjnej Rady Miejskiej, nie pozbawiło tego organu możliwości ponownego przegłosowania i podjęcia uchwały, w której radni nie udzieliliby absolutorium Zarządowi Miasta.

Pragnę poinformować, iż nadzór nad regionalnymi izbami obrachunkowymi sprawuje Prezes Rady Ministrów. Najdalej idącą konsekwencją, jaką może wyciągnąć Prezes Rady Ministrów w stosunku do prezesa regionalnej izby obrachunkowej, jest odwołanie dokonane zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 7 października 1992 r. o regionalnych izbach obrachunkowych (Dz.U. Nr 85, poz. 428 z późn. zm.), po zasięgnięciu opinii kolegium izby i przy zaistnieniu określonych przesłanek. Przykładem wymienionych w art. 15 ust. 5 cytowanej ustawy sytuacji uzasadniających odwołanie prezesa izby, jest skazanie prawomocnym wyrokiem za przestępstwo popełnione z winy umyślnej, bądź też powtarzające się naruszenie prawa podczas wykonywania obowiązków, a także uchylanie się od ich wykonywania. Mając powyższe na uwadze pragnę przypomnieć, iż Prokuratura Wojewódzka w Krakowie nie stwierdziła w przedmiotowej sprawie przestępstwa.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 1999.02.01

Szanowna Pani Marszałek

W odpowiedzi na pismo z dnia 29 grudnia 1998 r. znak: AG/043/290/98/IV uprzejmie odpowiadam na postawione pytania:

Zgodnie z ustawą o zawodzie felczera z dnia 20 lipca 1950 r. (Dz.U. Nr 36 poz. 336 z późn. zm.).

Art. 2 ust. 2

Art. 7 pkt 23

Art. 169

W ustawie o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym nie ma zakazu ustawowego, aby felczer wykonujący swój zawód zgodnie z ustawą o zawodzie felczera z dnia 20 lipca 1950 r. (Dz.U. Nr 36 poz. 336 z późn. zm.) występował z ofertą i zawierał umowę z Kasą Chorych. Zaznaczyć należy, że również felczera obowiązywałyby ograniczenia wynikające z art. 56 ust. 1 i 2 powyżej cytowanej ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym z dnia 6 lutego 1997 r., który stanowi, że:

W związku z powyższym felczer może być zatrudniony w publicznych zakładach, które zawarły kontrakt z Kasą Chorych i wykonywać swój zawód felczera pod kierunkiem lekarza.

Zgodnie z ustawą o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym z dnia 6 lutego 1997 r. (Dz.U. Nr 28 poz. 153 z późniejszymi zmianami) w myśl art. 35, który mówi "Zaopatrzenie w leki i materiały medyczne przysługuje ubezpieczonemu na podstawie recepty wystawionej przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego" felczer nie jest lekarzem, w związku z powyższym nie może wystawiać recept refundowanych.

Wojciech Maksymowicz

Warszawa, 1999.02.01

Szanowna Pani Marszałek

w odpowiedzi na pismo z dnia 25 stycznia 1999 r., znak: AG/043/8/99/IV w sprawie oświadczenia złożonego przez senatora Kazimierza Drożdża na 28. Posiedzeniu Senatu w dniu 20 stycznia 1999 r. dotyczącego niejednoznacznej sytuacji felczerów, wynikającej ze sprzeczności w obowiązujących obecnie aktach prawnych - ustawie z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153 z późniejszymi zmianami), ustawie z dnia 20.07.1950 r. o zawodzie felczera (Dz.U. Nr 36, poz. 336 z późniejszymi zmianami), rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 23.02.1953 r. w sprawie szczegółowego zakresu uprawnień zawodowych felczera (Dz.U. Nr 18, poz. 73) oraz rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 30.12.1998 r. w sprawie recept lekarskich (Dz.U. Nr 164, poz. 1195) - uprzejmie wyjaśniam, że w związku ze sprzecznościami występującymi w wymienionych przepisach oraz wobec faktu, że zakłady opieki zdrowotnej mające podpisaną umowę z kasą chorych zatrudniają felczerów, w najbliższym czasie zostaną podjęte prace nad zmianami niektórych aktów prawnych, pozwalającymi felczerom na wykonywanie zawodu pod kierunkiem lekarza lub samodzielnie, w tym na wypisanie refundowanych recept, zgodnie z zakresem uprawnień zawodowych felczera.

Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, że nie znajduje uzasadnienia stwierdzenie Pana Senatora, że w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 29.12.1998 r. w sprawie recept lekarskich (Dz.U. Nr 164, poz. 1195) pominięto nie tylko felczerów, ale także stomatologów. Wymienione rozporządzenie odnosi się do art. 45 ust. 3 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza (Dz.U. z 1997 r. Nr 28, poz. 152 z późniejszymi zmianami) oraz do art. 45 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz. U. Nr 28, poz. 153 z późniejszymi zmianami) Ust. 8, art. 7 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym definiuje pojęcie "lekarza" w ten sposób: "Ilekroć w ustawie jest mowa o: lekarzu - rozumie się przez to również lekarza stomatologa". Analogiczną definicje zawiera ustawa o zawodzie lekarza. W związku z powyższym każdorazowe wymienianie lekarza stomatologa we wskazanym rozporządzeniu w sprawie recept lekarskich nie było konieczne.

Wojciech Maksymowicz

Warszawa, 2 luty 1999 r.

Szanowna Pani Marszałek

W kwestii niedoszacowania potrzeb instytucji kultury, Minister Kultury i Sztuki zwrócił się do Pana Leszka Balcerowicza Wicepremiera Rady Ministrów Ministra Finansów z prośbą o uzupełnienie środków do wysokości pierwotnie planowanych w projekcie dotacji z rezerw celowych budżetu państwa i otrzymał zapewnienie iż zostanie uruchomiona rezerwa celowa budżetu państwa na kulturę i sztukę (dział 83) w kwocie 110 mln zł.

Z wyrazami szacunku

J. Weiss

Warszawa, 1999.02.04

Pragnę jednocześnie wyjaśnić, że w drodze szczególnego wyjątku wyraziłem zgodę na utworzenie - na okres przejściowy - w Wieruszowie filii Urzędu Skarbowego w Wieluniu, w związku z jedynym w skali kraju szczególnym przypadkiem podziału dotychczasowego terytorialnego zasięgu działania Urzędu Skarbowego (w Kępnie) między trzy nowe województwa: wielkopolskie, dolnośląskie i łódzkie i brakiem warunków do prawidłowej obsługi podatników.

Pozwolę sobie zauważyć, że wysuwany często przez wnioskodawców tworzenia filii urzędów skarbowych argument o uciążliwości, na jaką narażeni są podatnicy z braku obsługi przez aparat skarbowy w bezpośredniej bliskości ich miejsca zamieszkania, nie jest do końca zasadny. Obowiązujący w Polsce system podatkowy, zakładający oparcie wymiaru podatków na deklaracjach i zeznaniach podatników, z możliwością ich składania drogą pocztową i dokonywania wpłat za pośrednictwem urzędów pocztowych i banków, a także upowszechnienie obrotu bezgotówkowego ograniczają konieczność bezpośrednich kontaktów urzędów skarbowych z podatnikiem.

Z poważaniem
Z up. Ministra Finansów
Podsekretarz Stanu
Jan Rudowski

Warszawa, 1999.02.04

Szanowna Pani Marszałek

Aktualnie obowiązuje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 lipca 1990 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych (Dz.U. Nr 111, poz. 493 z późn. zm.) ostatnia zmiana: Dz.U. z 1999 r. Nr 5). Wysokość wynagrodzenia pracownika samorządowego uzależniona jest od zajmowanego stanowiska, lat pracy, posiadanych kwalifikacji, ilości i jakości świadczonej pracy. Składa się ono z wynagrodzenia zasadniczego (wynikającego z zaszeregowania do określonej kategorii), dodatku funkcyjnego, dodatku za wieloletnią pracę, dodatku służbowego, dodatku za pracę w warunkach szkodliwych i dodatku za pracę w nocy.

Załącznik nr 3 do ww. rozporządzenia stanowią tabele stanowisk, zaszeregowań i wymagań kwalifikacyjnych pracowników urzędów gminy (Tabela I), starostw powiatowych (Tabela II), urzędów marszałkowskich (Tabela III). Wyżej wymienione tabele określają odrębnie dla każdego stanowiska kategorię zaszeregowania, stawkę dodatku funkcyjnego oraz wymagane kwalifikacje (wykształcenie, liczbę lat pracy). Od dnia 1 stycznia 1999 r. pracowników samorządowych obowiązują tabele w brzmieniu ustalonym w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 stycznia 1999 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych (Dz.U. Nr 5).

Załącznik nr 1 do rozporządzenia obejmuje tabelę miesięcznych stawek wynagrodzenia zasadniczego. Wysokość wynagrodzenia określono widełkowo ("od" - "do"). Aktualnie obowiązuje tabela w brzmieniu ustalonym rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 15 kwietnia 1998 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych (Dz.U. Nr 49, poz. 307). Przypisane do danej kategorii zaszeregowania miesięczne stawki kwotowe są niemal takie same jak miesięczne stawki wynagrodzenia zasadniczego pracowników urzędów administracji rządowej (z wyłączeniem urzędów naczelnych i centralnych) określone w załączniku nr 1 (Tabela B) do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 kwietnia 1998 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników urzędów administracji rządowej i innych jednostek (Dz.U. Nr 49, poz. 306).

Janusz Tomaszewski

Warszawa, 1999.02.02

Szanowna Pani Marszałek

Przedstawiając powyższe stanowisko, wyrażam nadzieję, że inwestor budowy szpitala w projekcie budżetu na 2000 rok zawnioskuje dokonanie przedmiotowych zmian.

Wojciech Maksymowicz

Warszawa, 1999.02.09

Szanowna Pani Marszałek

W nawiązaniu do oświadczenia Senatora Pana Stanisława Gogacza złożonego w sprawie planowanego dofinansowania Szpitala Neuropsychiatrycznego w Lublinie, przekazanego przy piśmie AG/043/3/99/IV z dnia 25 stycznia 1999 r. uprzejmie informuję Panią Marszałek co następuje.

Wojciech Maksymowicz

Warszawa, 1999.02.09

Szanowna Pani Marszałek

Pan senator wyraził w oświadczeniu przekonanie, iż rząd podjął działania zmierzające w kierunku rozwiązania problemów z jakimi boryka się przemysł lekki. Śpieszę zatem powiadomić, że istotnie problemy tego przemysłu pozostają w kręgu spraw, nad którymi toczą się prace w poszczególnych resortach, w tym przede wszystkim tematykę tę podjął Minister Gospodarki, w gestii którego pozostają: polityka przemysłowa, a w tym restrukturyzacja wymagających jej branż.

Stąd inicjatywa Ministra Gospodarki opracowania Strategii dla przemysłu lekkiego na lata 1999-2002, przedstawiona w toku niedawnego posiedzenia Komisji Gospodarki Sejmu RP, znalazła zdecydowane poparcie ze strony Ministra Pracy i Polityki Socjalnej, który uznał także zasadność stworzenia forum dialogu i współpracy na rzecz rozwiązywania problemów, na jakie napotyka aktualnie przemysł lekki przez wszystkich partnerów zaangażowanych w ten proces. Wyrazem tego jest powołanie Zespołu Trójstronnego ds. przemysłu lekkiego, który zainaugurował działalność 27 stycznia br. Kolejne spotkanie wyznaczono na 12 lutego 1999 r. Przedmiotem debat Zespołu będzie zarówno prezentacja zamierzeń Ministra Gospodarki co do przyszłego kształtu i zawartości zapowiadanej Strategii (z którymi bardziej szczegółowo zapewne zechce Panią Marszałek zapoznać Minister Gospodarki, któremu pozwoliłem sobie przekazać Pani list), jak i propozycje i oczekiwania zgłaszane przez przedstawicieli pracodawców oraz związków zawodowych działających w przemyśle lekkim.

Minister Pracy i Polityki Socjalnej jest również gotów, zgodnie ze swoimi kompetencjami, podjąć działania na rzecz zastosowania elementów osłony socjalnej, adresowanych do pracowników tracących pracę w przemyśle lekkim, w tym przede wszystkim osób o najdłuższym stażu pracy, którym najtrudniej byłoby wystąpić w charakterze aktywnych uczestników rynku pracy, od których wymagana jest gotowość przekwalifikowania i podjęcia zatrudnienia w nowy zawodzie.

Przepis ten stanowi, iż:

Rada Ministrów może, w drodze rozporządzenia ustalić świadczenia przedemerytalne wyższe niż obowiązujące powszechnie i przysługujące wcześniej niż powszechnie dla osób zwalnianych z przyczyn dotyczących zakładu pracy z podmiotów i sektorów gospodarki narodowej objętych programami restrukturyzacyjnymi przyjętymi przez Radę Ministrów.

Uaktywnienie tego instrumentu uwarunkowane jest jednak spełnieniem szeregu warunków. Należy do nich, obok ustawowego wymogu przyjęcia programu restrukturyzacji przez Rząd (osłona ma wspomagać niezbędne w gospodarce procesy restrukturyzacji), także rzetelna i realna ocena możliwości udźwignięcia kosztu świadczeń przedemerytalnych przez Fundusz Pracy. Wydaje się zatem oczywiste, że o potrzebie zastosowania tego instrumentu osłonowego będzie można zdecydować po dokonaniu - w ramach prac Ministra Gospodarki nad Strategią - oceny czy i w jakiej skali występują nadwyżki zatrudnienia w przemyśle lekkim, tzn. jak głębokiej restrukturyzacji wymaga ten przemysł jako całość.

W pierwszym rzędzie będziemy oczekiwać na przybliżenie zapowiedzianej diagnozy i strategii dla przemysłu lekkiego.

Przedstawiona wyżej wola opracowania programu działań na rzecz oceny stanu i poprawy sytuacji gospodarczej przemysłu lekkiego, nosi raczej - w moim mniemaniu - znamiona planu perspektywicznego, aczkolwiek prace będą realizowane bez najmniejszej opieszałości. Projektowane działania nie mają jednak charakteru niemalże natychmiastowego, czego oczekuje Pan Senator. Jak uczy doświadczenie zdobyte przy opracowywaniu programów restrukturyzacji górnictwa, hutnictwa żelaza i stali czy przemysłu obronnego - wdrożenie przez rząd aktywnej polityki wobec kluczowych dla gospodarki sektorów wymaga szeregu działań postępujących po sobie w pewnej kolejności i sekwencji czasowej. Deklaracja ze strony Miasta Gospodarki, iż przygotuje taki program również dla przemysłu lekkiego stawia ten przemysł w rzędzie dziedzin przemysłu najistotniejszych dla gospodarki narodowej.

Pozwalam też sobie moją wypowiedź skonkludować stwierdzeniem, iż nie jestem w stanie przekazać Panu Senatorowi informacji, które pozwoliłyby Mu bezpośrednio wesprzeć pracowników zakładów pracy przemysłu lekkiego. Parlament RP dał rządowi narzędzia działania nakierowanego na pomoc osobom tracącym pracę - poprzez ustanowienie całokształtu przepisów ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu oraz uchwalanie corocznie w budżecie państwa planu finansowego Funduszu Pracy.

Z wyrazami szacunku