Warszawa, 1998 .08.28

W związku z otrzymanym za pośrednictwem Marszałka Senatu oświadczeniem złożonym przez pana Senatora na 19. posiedzeniu Senatu w dniu 6 sierpnia 1998 r., w kwestii złożenia zawiadomienia o przestępstwie z art. 16 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników (Dz.U. Nr 142, poz. 702 , z późn. zm.), popełnionym przez p. Zofię N., nauczycielkę z Sieradza, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.

Następnie p. Zofia N. w dniu 10.04.1998 r. złożyła w urzędzie skarbowym formularz PIT-34 (zeznanie o wysokości dochodu osiągniętego w 1997 r. przez osobę samotnie wychowującą dzieci) i jednocześnie ponownie dokonała aktualizacji danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym (poprzez złożenie formularzy NIP-3 oraz NIP.-6), ponownie wpisując na tych dokumentach niewłaściwy numer NIP, tj. numer, który jak następnie ustalono - został nadany Urzędowi Gminy we Wróblewie, wykonującym w stosunku do niej funkcje płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Urząd Skarbowy w Sieradzu, mając na uwadze przepisy art. 16 ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy, stosownie do których "kto wbrew obowiązkowi ... nie podaje numeru identyfikacji podatkowej lub podaje numer fałszywy, podlega karze grzywny", pismem z dnia 4.05.1998 r. zawiadomił Komendę Rejonową Policji w Sieradzu o przestępstwie polegającym na podaniu fałszywego numeru NIP, popełnionym przez siedmiu podatników, w tym przez p. Zofię N.

Powyższe zawiadomienie miało mieć w założeniu charakter dyscyplinujący podatników. Błędy związane z wykonaniem obowiązków ewidencyjnych określonych ustawowo, w tym błędy związane z podaniem przez podatnika niewłaściwego numeru NIP odnotowywano stosunkowo często. Zważywszy na dużą liczbę podatników, błędy takie powodowały znaczne utrudnienia w pracy Urzędu Skarbowego w Sieradzu i automatycznie wydłużały okres podejmowania poszczególnych czynności urzędowych, m.in. dokonywanie zwrotów podatków na rzecz podatników, w tym także tych, którzy zawsze prawidłowo podawali swoje numery NIP.

Ordynacja podatkowa wprawdzie zezwala na skorygowanie przez podatnika określonych błędów i uniknięcie w ten sposób konkretnych sankcji, jednakże w przepisach ordynacji chodzi o sankcje podatkowe (naliczenie wyższego podatku, odsetki od źle wyliczonego i wpłaconego w kwocie niższej od należnej podatku) oraz karne skarbowe (najczęściej grzywna), natomiast w odniesieniu do czynów określonych w art. 16 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatków, penalizującego przestępstwa publicznoskargowe zagrożone sankcją karną (a nie podatkową lub karną skarbową) ma zastosowanie prawo karne materialne (kodeks karny) oraz procesowe (kodeks postępowania karnego), nie przewidujące zasadniczo konstrukcji stanowiącej odpowiednik rozwiązania przyjętego w Ordynacji podatkowej.

W świetle jednoznacznych, obowiązujących przepisów prawa karnego materialnego i procesowego nie ulega wątpliwości, iż naczelnicy urzędów skarbowych nie są uprawnieni do badania, czy w konkretnym przypadku podanie przez podatnika niewłaściwego numeru NIP stanowi umyślne podanie fałszywego numeru w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy, czy też jest to zwykła pomyłka. Tym bardziej, iż badanie takie i podjęte na jego podstawie rozstrzygnięcia naczelników mogłyby mieć daleko idące konsekwencje karne, z przesądzeniem o karalności i niekaralności włącznie.

Dodatkowo podkreślenia wymaga, iż żaden przepis prawa karnego, czy też nawet karnego skarbowego (nie mającego jednak zastosowania w rozpatrywanych sprawach), nie wprowadza normatywnej definicji pojęcia "zwykła pomyłka", ani tym bardziej nie definiuje w sposób precyzyjny różnicy pomiędzy pojęciami "zwykła pomyłka" oraz "umyślne przestępstwo".

Z drugiej strony, z art. 256 kodeksu postępowania karnego wyraźnie wynika zarówno dla osób fizycznych, jak i dla instytucji, obowiązek informowania stosownych organów o fakcie popełnienia przestępstwa ściganego z urzędu (a takimi właśnie przestępstwami są czyny spenalizowane w art. 16 powołanej ustawy), przy czym przewidziano w zasadzie w żadnej formie wyjątków zwalniających z powyższego obowiązku. Co więcej, w przypadku nie zawiadomienia o powyższym fakcie, pomimo powzięcia o nim wiadomości, konsekwencje karne może ponieść osoba ukrywająca przestępstwo, w tym przypadku naczelnik urzędu skarbowego.

Jednocześnie oczywiste jest, iż nawet gdyby urzędy skarbowe były ustawowo umocowane do skutecznej kwalifikacji określonego czynu jako przestępstwa ze względu na kryterium umyślności korzystniejsze i bezpieczniejsze dla podatników jest podejmowanie tego typu decyzji przez organy i osoby posiadające specjalistyczne przygotowanie prawnicze w dziedzinie prawa karnego, czego trudno oczekiwać od naczelników urzędów skarbowych. Tym bardziej, iż w przypadku podejmowania wiążących decyzji w tego typu sprawach na poziomie urzędów skarbowych trudno byłoby uniknąć pewnej niejednolitości rozstrzygnięć w skali kraju.

Jedyna natomiast dopuszczalna i jednocześnie pożądana inicjatywa dostępna dla aparatu skarbowego w podobnych sprawach przy czym, co istotne, nie budząca wątpliwości natury formalnoprawnej została przez tenże aparat podjęta.

Do naczelników urzędów skargowych właśnie wskutek obserwowanej praktyki w prokuratorach, zazwyczaj umarzających postępowania w omawianych sprawach, przeważnie z uwagi na znikomy stopień społecznego niebezpieczeństwa zarzucanego czynu zostało wystosowane pismo Ministerstwa Finansów zalecające jak najdalej idącą wstrzemięźliwość w kierowaniu zawiadomień o popełnieniu przestępstwa i wyjątkową wnikliwość w badaniu dokładności tego typu informacji, uzyskiwanych przez urzędy skarbowe, mając na względzie praktyczną i oczywistą konieczność rozłożonego w czasie wdrożenia całego systemu ewidencji i identyfikacji podatników, łącznie z popularyzacją w społeczeństwie wiedzy o obowiązkach podatników.

Zalecenia tego typu nie mogły jednak jednocześnie skutkować narażeniem naczelników urzędów skarbowych na ewentualną odpowiedzialność wynikającą z nie zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa (której ewentualne wyegzekwowanie lub jej zaniechanie byłoby poza gestią Ministerstwa Finansów), zatem podjęcie ostatecznej decyzji o zawiadomieniu wyraźnie pozostawiono w gestii każdego naczelnika,.

Nadto, niezależnie od kwestii zasadności prowadzenia postępowań przygotowawczych w takich sprawach, istotne jest, iż w obecnym stanie prawnym za podanie fałszywego numeru NIP grozi kara grzywny (jako kara samoistna) orzekana przez sąd powszechny na podstawie przedmiotowej ustawy, w granicach przewidzianych w kodeksie karnym. Natomiast w przygotowanym przez Ministerstwo Sprawiedliwości i Ministerstwo Finansów projekcie Kodeksu karnego skarbowego przewidziano dla czynu polegającego na podaniu błędnego numeru NIP, kwalifikowanego jako zwykłe wykroczenie skarbowe, zagrożenie karą grzywny. W świetle powołanego projektu, w tych przypadkach, gdy osoba sprawcy oraz okoliczności popełnienia takiego wykroczenia nie będą budzić wątpliwości, powyższa kara grzywny będzie mogła być wymierzana również w formie mandatu karnego przez pracownika urzędu skarbowego, do wysokości nie przekraczającej podwójnej wysokości najniższego miesięcznego wynagrodzenia. Warunkiem wymierzenia grzywny w drodze mandatu karnego miałoby jednak być wyrażenie przez sprawcę wykroczenia skarbowego zgody na przyjęcie mandatu. W przypadku braku takiej zgody organ uprawniony do jego nałożenia będzie mógł wystąpić z aktem oskarżenia do sądu w trybie przewidzianym w projektowanym kodeksie karnym skarbowym.

Z poważaniem

z up. Ministra Finansów

Podsekretarz Stanu

Jan Rudowski

Warszawa, dn. 28.08.1998 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Zgodnie z art. 98 ust 1 ustawy z dnia 8 marca 1996 r. o samorządzie terytorialnym (Dz.U. z 1996 r., Nr 13, poz. 74 z późn. zm), rozstrzygnięcia organu nadzorczego dotyczącego gminy - w tym przypadku uchwały Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Kielcach - podlegają jedynie zaskarżeniu do sądu administracyjnego. Do wniesienia skargi uprawniona jest zainteresowana gmina.

Odnosząc się natomiast do wniosku w sprawie spowodowania przez Prezesa Rady Ministrów szybkiego rozstrzygnięcia sporu pomiędzy Radą Miasta w Kielcach a wojewodą kieleckim pragnę zauważyć, iż Prezes Rady Ministrów nie ma uprawnień w zakresie wyznaczania terminów spraw przez Naczelny Sąd Administracyjny. Jest to konsekwencją przyjętej w Konstytucji RP oraz ugruntowanej w doktrynie i orzecznictwie zasady podziału władz nie dopuszczającej ingerencji organów administracji rządowej w sprawy należące do kompetencji niezawisłych sądów.

Ustosunkowując się do kwestii możliwości wycofania przez skarżącego skargi wniesionej uprzednio do NSA uprzejmie informuję, iż przepisy ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) stwarzają takie uprawnienie dla strony, która wniosła skargę. Jest to jego suwerenna decyzja, którą Sąd nie jest jednak związany.

Warszawa, 31.08.1998 .

Pani Marszałek,

Stosownie do upoważnienia otrzymanego od Prezesa Rady Ministrów przedkładam Pani Marszałek kompleksową odpowiedź na wystąpienie Pana Senatora Jerzego Chróścikowskiego w sprawie sytuacji na rynku zbóż podczas tegorocznych zbiorów.

- limitowanego zakupu bezpośredniego zbóż konsumpcyjnych (pszenicy i żyta) za środki własne Agencji na poziomie określonym w Rocznym programie działań interwencyjnych ARR na rok 1998 zatwierdzonym uchwałą Nr 45/98 Rady Ministrów z dnia 25 czerwca 1998 r. z późniejszą zmianą - uchwała Nr 59/98 z dnia 28 lipca 1998 r. Łączne zakupy bezpośrednie obejmują 262,5 tys. ton zbóż w tym: 210 tys. ton pszenicy konsumpcyjnej i 52,5 tys. ton żyta konsumpcyjnego. W oparciu o obowiązującą statutową procedurę dokonywania zakupów interwencyjnych oraz uwzględniając nowelizację statutu ARR wprowadzoną rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 4 sierpnia 1998 br. Agencja Rynku Rolnego w dniu 6 sierpnia br. rozpoczęła interwencyjny limitowany skup zbóż konsumpcyjnych za środki własne. Skup ten realizowany jest przez przedsiębiorców wybranych w drodze przetargów publicznych przeprowadzonych przez Oddziały Terenowe ARR.

Według meldunku ARR z dnia 27.08. skupiono za środki ARR 278 129 ton zbóż konsumpcyjnych w tym: 219 230 ton pszenicy i 58 899 ton żyta.

- możliwość składowania więcej niż jednego rodzaju zbóż, przy dopuszczeniu składowania jednego z nich

- odpowiedni stan techniczny i sanitarno-higieniczny obiektu

- odpowiednie wyposażenie własnego laboratorium w sprzęt kontrolno-pomiarowy do oceny jakościowej skupowanego i przechowywanego ziarna

Do wprowadzenia "skupu z dopłatą" Agencja upoważniona została uchwałą Rady Ministrów Nr 60/98 z dnia 30 lipca 1998 r. Polega on na tym, że Agencja dokona dopłat przedsiębiorcom skupującym od krajowych producentów pszenicę konsumpcyjną i żyto konsumpcyjne po cenach interwencyjnych ustalonych na rok 1998. Skup w tej formie rozpoczął się niezwłocznie po podpisaniu stosownych umów z przedsiębiorcami i objęte nim zostanie w skali kraju ponad 1 224 tys. ton zbóż konsumpcyjnych.

Inne przedsiębiorstwa mogą stosować parametry zbóż odpowiadające wymogom technologicznym zamierzonej produkcji lub zamówieniom odbiorcy.

Jacek Janiszewski

W związku z przesłanym przez Panią za pismem AG/043/177/98/IV z dnia 7 sierpnia 1998 roku oświadczeniem, złożonym przez Senatora RP Pana Witolda Kowalskiego na 19. posiedzeniu Senatu w dniu 6 sierpnia br. w sprawie dotyczącej wprowadzonych przez władze Ukrainy nowych uregulowań obligujących obywateli ukraińskich do zaopatrywania się przy wjeździe na terytorium RP w Zielone Karty ukraińskich firm ubezpieczeniowych z jednoczesnym nie uznawaniem ubezpieczeń nabytych w polskich firmach ubezpieczeniowych - uprzejmie wyjaśniam, że z przeprowadzonej, dogłębnej analizy przedstawionego problemu wynika, co następuje:

Zgodnie z informacjami w Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych podstawą funkcjonowania systemu Zielonej Karty jest Aneks nr 2 Jednolitej Rezolucji o Ułatwieniach Transportu Drogowego, tzw. Rekomendacji Genewskiej (TRANS/SC/319 z dnia 28.08.1984 r.) oraz jednolite Umowy zawierane między Biurami określonymi w pkt 1 wspomnianego Aneksu. Do systemu Zielonej Karty czyli Rady Biur należą organizacje ubezpieczycieli zwane dla potrzeb systemu Biurami Krajowymi. Biuro Ukraińskie jest aktywnym członkiem systemu Zielonej Karty od dnia 1 stycznia 1998 roku. Jednolita Umowa między Biurami została podpisana z Biurem Ukraińskim 28 kwietnia 1998 roku i weszła w życie w dniu 1 czerwca 1998 roku. Strona ukraińska fakt przystąpienia ukraińskich firm ubezpieczeniowych do systemu Zielonej Karty notyfikowała stronie polskiej 6 sierpnia br. W nocie poinformowano, że od 1 czerwca br. wszystkich obywateli państw obcych, przekraczających granicę Ukrainy transportem samochodowym, obowiązuje Zielona Karta swego kraju, natomiast w przypadku nieposiadania karty obcokrajowcy będą zobowiązani do zawierania umów OC na cały okres pobytu na Ukrainie.

Polskie Biuro Ubezpieczeń Komunikacyjnych Pismem Okólnym nr 12 z dnia 12 sierpnia 1998 roku poinformowało wszystkich polskich ubezpieczycieli, członków PBUK, że ubezpieczenia OC w ruchu zagranicznym są dla posiadaczy pojazdów zarejestrowanych na terytorium Ukrainy ubezpieczeniami obowiązkowymi. Fakt ten potwierdziło Biuro Ukraińskie. Poinformowano także, że Rada Ministrów Ukrainy Rozporządzeniem nr 1024 z dnia 6 lipca br. nałożyła na odpowiednie służby ukraińskie obowiązek przeprowadzania u posiadaczy pojazdów zarejestrowanych na Ukrainie kontroli wykonania zawarcia obligatoryjnego ubezpieczenia OC przy wyjeździe za granicę. W Piśmie Okólnym poinformowano członków PBUK, że polisy "Ubezpieczenia Granicznego" polskich zakładów ubezpieczeń wykupione na Ukrainie przez posiadaczy pojazdów z ukraińską rejestracją nie będą honorowane przez ukraińskie służby nawet w przypadku gdy zainteresowani zadeklarują tylko i wyłącznie podróż do Polski. Natomiast "Zielone Karty, które przez posiadaczy pojazdów z rejestracją ukraińską zostały wykupione w zagranicznych towarzystwach ubezpieczeniowych przed dniem 1 lipca 1998 roku będą ważne do czasu ich ekspiracji.

W związku z powyższym PBUK zwróciło się z apelem do polskich firm ubezpieczeniowych aby poinformowały potencjalnych klientów z Ukrainy o nowych uregulowaniach i nie narażały ich na dodatkowe koszty.

W powyższej sytuacji protesty polskich firm ubezpieczeniowych, odnoszące się do nie uznawania przez ukraińskie służby kontrolne polis ubezpieczeń OC nabywanych w tych firmach przez posiadaczy pojazdów zarejestrowanych na Ukrainie i udających się za granicę, nie mogą być podstawą dla Ministerstwa Spraw Zagranicznych RP do postawienia zarzutu stronie ukraińskiej podejmowania dyskryminacyjnych działań jak również nie ma przesłanek prawnych, które umożliwiłyby podjęcie interwencji w tej kwestii. Wprowadzone rozporządzeniem Rady Ministrów uregulowania odnoszące się do obywateli własnego kraju mają charakter suwerenny i ich kwestionowanie byłoby jednoznacznie potraktowane jako ingerencja w wewnętrzne sprawy tego państwa.

Warszawa, dnia 02.09.1998 r.

Szanowna Pani Marszałek,

W związku z oświadczeniem Senatora Janusza Bielawskiego złożonym na 18 posiedzeniu Senatu w dniu 30 lipca 1998 roku i otrzymanym przy piśmie Nr AG/043/160/98/IV uprzejmie wyjaśniam, że przesłany przy piśmie Sekretarza Stanu w Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 25 maja 1998 roku Nr PSA/014/4132/I/Ł/98 projekt umowy o zarządzanie publicznym zakładem opieki zdrowotnej jest jedynie projektem Komisji ds. Kontraktów Menedżerskich i nie ma mocy obowiązującej dla organu założycielskiego publicznego zakładu opieki zdrowotnej.

Z wyrazami szacunku

z up. Sekretarz Stanu

Warszawa, dn. 3.09.1998 r.

Szanowna Pani Marszałek,

w nawiązaniu do oświadczenia Pana Senatora Jerzego Suchańskiego wygłoszonego podczas 19. posiedzenia Senatu w dniu 6.08.1998 r., w sprawie ustanowienia Zarządu Komisarycznego w Kielcach oraz przydatności na stanowisku Wojewody Kieleckiego Pana Ignacego Pardyki, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów, przedkładam poniższe wyjaśnienia.

Prezes Rady Ministrów oceniając negatywnie zaistniałą sytuację doszedł do przekonania, iż nie rokuje ona szybkiej poprawy, powoduje natomiast przedłużający się stan braku skuteczności wykonywanych przez organy gminy zadań publicznych. W tej sytuacji, na podstawie art. 97 ust. 1-3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (Dz.U. z 1996 r., Nr 13, poz. 74 ze zm.), Prezes Rady Ministrów ustanowił w Gminie Kielce Zarząd Komisaryczny.

Odnosząc się do kwestii oceny legalności rozstrzygnięcia nadzorczego wojewody, stwierdzającego nieważność uchwał Rady Miejskiej w Kielcach dotyczących odwołania zarządu Miasta Kielce oraz wyboru nowego Zarządu, należy stwierdzić, iż stosownie do art. 98 ustawy o samorządzie terytorialnym, - powołany do niej jest jedynie Naczelny Sąd Administracyjny. Wydaje się zatem, iż do czasu rozpoznania przedmiotowej sprawy przez NSA, ocena sprawowania funkcji Wojewody Kieleckiego przez pana Ignacego Pardykę byłaby przedwczesna.

Janusz Tomaszewski

Warszawa, dn. 3.09.1998 r.

W sprawie sporu między Radą Miasta w Kielcach a Wojewodą Kieleckim, Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji udzieliło Pani Marszałek wyczerpujących wyjaśnień, w piśmie z dnia 28.08.1998 r. (znak: DGS 3650/98/MM) zawierającego odpowiedź na oświadczenie Pana Senatora, wygłoszone podczas 18 posiedzenia Senatu.

Warszawa, dn. 3.09.1998 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Po wnikliwym przeanalizowaniu sprawy opóźnienia związanego z przekazaniem przez Wojewodę Kieleckiego przewodniczącym rad gmin, przewodniczącym rad miejskich i prezydentom miast, listów Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej oraz Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, zdaniem resortu swia nie nastąpiły żadne urzędnicze zaniedbania.

Listy wysłane zostały z MSWiA w dniu 8.06.1998 r. do Sekretariatu Wojewody Kieleckiego dotarły w dniu 15.06.1998 r. Spowodowane było to kilkudniową przerwą pracy urzędów administracji rządowej i urzędów pocztowych - w związku ze Świętem Bożego Ciała.

Należy zgodzić się z Panem Senatorem, że taka sytuacja uniemożliwiła podjęcie radom miast i gmin poprzedniej kadencji, decyzji o przekształceniu zakładów opieki zdrowotnej w zakłady samodzielne. Wydaje się jednak uzasadnione, aby uczyniły to dopiero rady nowej kadencji, albowiem to one będą ponosić odpowiedzialność za wdrażanie podpisanej dopiero niedawno przez Prezydenta RP stawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym.

Janusz Tomaszewski

Warszawa, dn. 3.09.1998 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Analiza sytuacji na rynku zbóż, uwzględniająca szczególnie zaktualizowane prognozy tegorocznych zbiorów wykazała jednak, że zakres zakupów interwencyjnych na rynku zbóż nie może być niewystarczający. Ograniczenie możliwości prowadzenia interwencyjnego skupu zbóż przez ARR spowodowało liczne protesty środowisk rolniczych.

W poszukiwaniu rozwiązania problemu, Rada Ministrów podjęła w dniu 28.07.1998 r. uchwałę o zmianie "Rocznego programu działań interwencyjnych ARR na 1998 r.", polegającej na zmniejszeniu poziomu bezpośrednich zakupów zbóż konsumpcyjnych (pszenicy z 440 tys. ton do 210 tys. ton i żyta z 60 tys. ton do 52,5 tys. ton) oraz w sprawie dopłat dla przedsiębiorstw dokonujących na zlecenie ARR skupu zbóż konsumpcyjnych, ze zbiorów 1998 r.

Ministerstwo Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej podjęło natomiast decyzję, iż wystąpi do Ministerstwa Gospodarki o podniesienie cła autonomicznego do poziomu stawki konwencyjnej o ile importowane ziarno nadal będzie napływało do kraju.

Ustosunkowując się do stwierdzenia Pana Senatora, iż rozmowy z Rządem zostały przerwane, uprzejmie wyjaśniam, iż zostały one jedynie zawieszone, z uwagi na trwające w formie blokad dróg protesty rolników. Decyzja przewodniczących central związkowych z dnia 28.08.1998 r. o zawieszeniu od dnia 30 sierpnia wszelkich protestów, pozwala na rozpoczęcie rozmów rządowo związkowych, w siedmiu zespołach roboczych, powołanych podczas spotkania stron w dniu 11.08.1998 r., w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.

Z poważaniem

Janusz Tomaszewski

Warszawa, 1998.09.07

Szanowna Pani Marszałek,

Pan Senator uogólnia jeden konkretny przypadek przewidując z góry, że podobne okoliczności nastąpią w innych województwach. Na pewno ważne jest zapewnienie prawidłowego funkcjonowania oświaty w okresie przejściowym, do czasu wejścia w życie ustawy reformującej administrację publiczną. Jednak zaniechanie powoływania kuratorów, jeśli wymaga tego sytuacja w oświacie w konkretnych województwach, mogłoby zdezorganizować pracę kuratoriów i utrudnić przygotowanie do szybkiego wdrożenia reform w zakresie organizacji i administracji nadzorującej oświatę.

Niezależnie od tego stoję na stanowisku, że odmawianie obecnie województwom, które od przyszłego roku podlegają likwidacji, możliwości wykonywania zadań zapisanych we wciąż obowiązujących aktach prawnych: ww. ustawie z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty oraz zarządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 31 grudnia 1996 r. w sprawie regulaminu konkursu na kandydata na stanowisko kuratora oświaty i trybu pracy komisji konkursowej (M.P. z 1997 r. Nr 28, poz. 259) kłóciłoby się z ideą praworządności, którą wszyscy, także jak mniemam Pan Senator, staramy się urzeczywistnić w Rzeczypospolitej Polskiej.

Janusz Tomaszewski

Warszawa, 1998.09.09

Janusz Tomaszewski