Warszawa, dnia 23 maja 1998 r.

Wniosek w sprawie uchwały o przywrócenie ciągłości prawnej II Rzeczypospolitej Polskiej i III Rzeczypospolitej Polskiej wniosła Komisja Ustawodawcza 18 marca 1998 r.

Zgodnie z art. 63a ust. 1 Regulaminu Senatu, po przeprowadzonym pierwszym czytaniu Senat skierował projekt uchwały do Komisji Praw Człowieka i Praworządności oraz Komisji Ustawodawczej celem ustosunkowania się do zgłoszonych podczas debaty poprawek i przygotowania wspólnego stanowiska.

Drugie czytanie zostało przeprowadzone na tym samym posiedzeniu Senatu. Zgodnie z art. 63c Regulaminu Senatu, Senat podjął uchwałę o ciągłości prawnej między II a III Rzecząpospolitą Polską. Tak więc podjęcie tej uchwały odbyło się zgodnie z demokratycznymi procedurami, w myśl obowiązujących norm prawnych.

Warszawa, dnia 10.06.1998 r.

W dniu 18 maja 1998 r. odbyło się pierwsze posiedzenie Komisji Konkursowej, na którym ustalono regulamin konkursu i treść ogłoszenia do publikacji w prasie.

Warszawa, dnia 30 czerwca 1998 r.

Szanowny Panie Senatorze,

Zapis ustawowy, mówiący o konieczności wyrażania przez Prezydium Senatu zgody na rozwiązanie przez pracodawcę stosunku pracy z byłym senatorem w okresie dwóch lat po wygaśnięciu mandatu, słusznie daje minimum ochrony w sytuacjach skrajnych osobie pełniącej w przeszłości odpowiedzialną służbę publiczną. Pragnę jednak zauważyć, że terenowe organy administracji ogólnej podlegają ocenie merytorycznej przede wszystkim swych ustawowych zwierzchników. W tym wypadku - wojewodzie, reprezentującemu w terenie rząd.

Zauważa ten fakt w swym oświadczeniu również Pan Senator, pisząc, że Prezydium dopełniając swego prawa do decyzji w tej sprawie, nie miało ani przesłanek, ani faktycznych możliwości szczegółowego sprawdzania wszystkich związanych z tą sprawą faktów i opinii, pozwalających na dogłębną jej analizę. Tym bardziej, że za merytoryczną ocenę pracy urzędników administracji ogólnej kompetencyjnie odpowiadają właściwe dla nich organy nadrzędne.

Budowa przedmiotowych chodników jest nieodłącznym elementem modernizacji drogi wojewódzkiej przebiegającej przez m. Ożarów. Opracowana dokumentacja techniczna dotyczy całości zadania, a nie tylko budowy chodnika. Niemożliwe jest wykonanie chodnika zlokalizowanego bezpośrednio przy jezdni z pominięciem wcześniejszego, niezbędnego w tym przypadku, wykonania poszerzenia, wzmocnienia oraz wyrównania jezdni. Wykonanie chodnika przed modernizacją nawierzchni jezdni wiązałoby się z zagrożeniem bezpieczeństwa ruchu drogowego wynikającego z wystawania krawężników na wysokość 16-30 cm ponad jezdnię, przy dopuszczalnej wysokości wynoszącej 12-15 cm, a także koniecznością częściowej rozbiórki chodnika, bądź jego uszkodzeniem w czasie późniejszych robót nawierzchniowych.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. Nr 14 poz. 60 z późn. zm.) planowanie i finansowanie w zakresie budowy, modernizacji, utrzymania i ochrony dróg wojewódzkich należy do wojewodów, zaś obowiązek zarządzania tą siecią spoczywa na dyrekcjach okręgowych dróg publicznych. Siecią wojewódzkich dróg zamiejskich na terenie woj. sieradzkiego zarządza Dyrekcja Okręgowa Dróg Publicznych w Łodzi, która wykonuje zadania przez podległe zarządy dróg w Sieradzu. Wieluniu i Poddębicach w ramach środków finansowych przyznawanych przez Wojewodę Sieradzkiego.

Ograniczone środki finansowe przydzielane z budżetu państwa na drogownictwo od wielu już lat nie mają odniesienia do rzeczywistych potrzeb w tym zakresie, pozwalają jedynie na finansowanie robót zabezpieczających sieć drogową przed ostateczną degradacją i wykonanie niezbędnych prac dla zachowania istniejącego układu komunikacyjnego oraz bezpieczeństwa ruchu.

Jak wynika z informacji Wojewody Sieradzkiego, sytuacja ta spowodowała, że w województwie sieradzkim od 1996 roku wprowadzono zasadę współfinansowania przez samorządy lokalne zadań realizowanych na zamiejskiej sieci dróg wojewódzkich w ramach tzw. partycypacji, przy aprobacie Sejmiku Samorządowego Województwa Sieradzkiego. Zgodnie z tą zasadą udział środków budżetu gminy w stosunku do budżetu wojewody wynosi 1:1. Stworzyło to szansę na uzyskanie dodatkowych efektów rzeczowych w postaci poprawy stanu technicznego dróg.

• przebudowa drogi wojewódzkiej zamiejskiej nr 37454 Topolin-Wieluń w m. Krzyworzeka o całkowitym koszcie robót 260 tys zł,
• modernizacja drogi wojewódzkiej nr 37457 Mokrsko-Ożarów w m. Ożarów o całkowitym koszcie robót 760 tys. zł,

Porównując koszt obu zadań: Mokrsko-Ożarów - 760 tys. zł i Topolin-Wieluń -260 tys. zł wynika, że żadne z nich nie może być wykonane w całości. W tej sytuacji dzielenie środków będących w posiadaniu UG i UW na dwa zadania byłoby nieracjonalne, ponieważ nie przyniosłoby to odczuwalnego efektu dla użytkowników dróg. Skierowanie środków finansowych na zadanie w Krzyworzece pozwoli w ciągu dwóch lat na zakończenie robót.

W świetle przedstawionych wyżej wyjaśnień uprzejmie informuję, że jedynym powodem dla którego nie została wprowadzona do planu robót 1998 r. modernizacja drogi wojewódzkiej nr 37457 Mokrsko-Ożarów w Ożarowie jest brak odpowiedniej ilości środków finansowych na drogi. Najważniejszym bowiem problemem drogownictwa jest utrzymujący się już od wielu lat brak środków finansowych na drogi publiczne. Środki finansowe przydzielane z budżetu państwa na drogi zarówno krajowe jak i wojewódzkie były tak dalece niewystarczające (do końca 1997 r.), że nawet najpilniejsze zadania utrzymaniowe na sieci nie mogły być w pełni realizowane w wyniku czego zaistniała sytuacja w Ożarowie niestety nie jest odosobniona. Brak środków finansowych na drogi był przedmiotem wielu wystąpień Senatorów i Posłów RP.

Z poważaniem

Krzysztof J. Tchórzewski

Szanowny Panie Ministrze,

1. Dotychczasowa działalność i program Fundacji ze względu na upolitycznienie, od dłuższego czasu były poddawane krytyce poprzez szereg (zresztą zróżnicowanych politycznie) środowisk, którym bliska jest idea współpracy i wspierania naszych rodaków mieszkających za Bugiem. Być może wpłynęła na ten stan rzeczy obiektywnie niekorzystna sytuacja, iż na czele Fundacji stał poseł i czynny polityk.
2. Argumenty wysuwane przeciwko działaniom części dotychczasowego składu Zarządu Fundacji znalazły potwierdzenie w wynikach kontroli przeprowadzonej przez Departament Kontroli i Koordynacji Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Raport z tej kontroli został przedstawiony zainteresowanym stronom.
3. Przykładem przedsięwzięcia podjętego z naruszeniem ogólnie uznawanych zasad obchodzenia się z majątkiem publicznym przez byłego prezesa Fundacji, pana Tadeusza Samborskiego był sposób wykorzystania zasobów Fundacji w trakcie kampanii wyborczej do parlamentu w 1997 roku. Poważne zastrzeżenia Rady wzbudził zorganizowany w Jaworze, w województwie legnickim trzytygodniowy (!) "kurs dla menedżerów i animatorów kultury". Czas trwania kursu zbiegł się z terminami kampanii wyborczej, miejsce zaś jego przeprowadzenia leży na terenie okręgu wyborczego, z którego pan Tadeusz Samborski ubiegał się o mandat poselski. Koszt przedsięwzięcia, w którego programie znalazły się między innymi wybory "Miss Jawora", wyniósł ponad 60.000 zł, co stanowiło jedną z największych pozycji w budżecie Fundacji w 1997 roku.
   Rezygnacja z nominowania czynnych polityków do składu zarządu Fundacji wykluczy w przyszłości możliwość, kojarzenia działań Fundacji z bieżącymi wydarzeniami politycznymi.
4. Zarzuty powołanej w 1998 roku Rady Fundacji, co znalazło wyraz w dokonanym przez nią wyborze nowego Zarządu, nie dotyczyły całokształtu dotychczasowych działań Fundacji, osobliwie zaś nie odnosiły się do wszystkich członków Zarządu Fundacji. Nie ma więc mowy o "czystce personalnej" w sytuacji, kiedy nie zmienia się jej długoletni, dobrze przygotowany merytorycznie do wykonywania swoich obowiązków wiceprezes.
5. Należy stanowczo stwierdzić, że tak członkowie nowej Rady Fundacji (którego część już wcześniej należała do składu Rady) jak i członkowie jej Zarządu to ludzie od lat zajmujący się problematyką polonijną, dobrze przygotowani merytorycznie do swoich zadań i co najważniejsze: gwarantujący właściwe gospodarowanie mieniem publicznym przy wypełnianiu statutowych obowiązków Fundacji.
6. W obecnej Radzie Fundacji - tak samo jak w poprzedniej - zasiedli przede wszystkim przedstawiciele instytucji odpowiedzialnych za politykę państwa wobec Polonii i Polaków za granicą, celem wzmocnienia koordynacji działań fundacji z aktywnością organów władzy państwowej.
7. Niezależnie od zastrzeżeń wobec Prezesa Samborskiego, nowy skład Zarządu został powołany żeby nadać Fundacji nową dynamikę. Za szczególnie istotny należy uznać zamysł szerszego włączenia do działań na rzecz Polaków na Wschodzie młodzieży, zwłaszcza środowisk harcerskich, z których wywodzi się nowy Prezes. O nowej merytorycznej orientacji w aktywności Fundacji świadczą działania podjęte przez Fundację już teraz, takie jak wspieranie katedr języka polskiego czy akcja promocji polskiej książki na Wschodzie, które uzupełniają tradycyjny zakres aktywności Fundacji.
8. Nie ma więc i nie było "czystek politycznych" w Fundacji "Pomoc Polakom na Wschodzie".

Warszawa, dnia 27 lipca 1998 r.

Zgodnie z wcześniejszymi wyjaśnieniami Ministerstwa Skarbu Państwa (udzielanymi na forum Sejmowym) - dotyczącymi zmian w składzie Rady Fundacji uprzejmie informuję, że poprzedni członkowie Rady Fundacji zostali odwołani przed upływem kadencji na podstawie § 14 ust. 4 Statutu Fundacji, który upoważnia do tej czynności Fundatora w stosunku do członków "nie uczestniczących w pracach Rady lub działających w sposób niezgodny z celem i Statutem Fundacji".

Tymczasem wyniki kontroli przeprowadzonej w lutym br. przez Departament Kontroli i Koordynacji Kancelarii Premiera wskazują istotne nieprawidłowości w pracy Zarządu - przy braku odpowiedniej reakcji Rady Fundacji.

Odpowiednio do zapisu § 8 Statutu, celem Fundacji jest "podtrzymywanie polskości poprzez upowszechnianie języka polskiego, polskiej kultury i tradycji narodowych; poprawa sytuacji społecznej, zawodowej i materialnej polskiej grupy etnicznej; tworzenie przyjaznego klimatu dla Polski i pogłębianie więzi pomiędzy środowiskami polskimi i narodami kraju zamieszkania Polaków; pozyskiwanie środowisk polonijnych i polskich na Zachodzie do współdziałania w pomocy dla Polaków na Wschodzie".

Wyniki wspomnianej kontroli wskazują, że finansowanie poprzez Fundację niektórych zadań, jak finansowanie wyjazdów zagranicznych osób fizycznych, organizowanie kursów czy też imprez folklorystycznych dla nielicznej grupy uczestników, pokrywanie wszelkich kosztów tych imprez (...) nie miały wiele wspólnego z zasadniczym celem fundacji. Kontrola wykazała ponadto braki w dokumentacji rozliczeń niektórych imprez organizowanych przez Fundację w czasie, gdy w Radzie zasiadali odwołani członkowie (szczegóły zawiera Protokół Kontroli Fundacji "Pomoc Polakom na Wschodzie" z dnia 18 marca 1998 r., podpisany przez kontrolującego - Bolesława Dudka oraz poprzedniego Prezesa Zarządu Fundacji Tadeusza Samborskiego).

Kraków, dnia 27 lipca 1998 r.

W związku z przesłanym mi oświadczeniem senatora Jerzego Suchańskiego z dnia 16 lipca 1998 r. uprzejmie informuję, że wymienione w oświadczeniu tym sprawy wpłynęły do Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie w dniu 1 lipca 1998 r. Sprawy te dotyczą skarg na rozstrzygnięcia nadzorcze Wojewody Kieleckiego stwierdzające nieważność uchwał Rady Miejskiej w Kielcach w przedmiocie odwołania Zarządu Miasta Kielce, odwołania i wyboru Prezydenta Miasta i członków Zarządu Miasta Kielc. Odpisy złożonych skarg wraz z wezwaniem do udzielania odpowiedzi i nadesłania akt sprawy wysłane zostały do Wojewody Kieleckiego w dniach 3 i 6 lipca 1998 r. Przewidziany przez prawo termin do udzielenia odpowiedzi na skargę i do nadesłania akt wynosi 30 dni od doręczenia stronie przeciwnej odpisu skargi (art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74, poz. 368 z późn. zm.). Skarga może być zatem rozpoznana dopiero po wniesieniu odpowiedzi przez stronę przeciwną lub po bezskutecznym upływie wspomnianego wyżej terminu 30 dni.

W tej sytuacji terminów rozpraw we wszystkich tych sprawach można byłoby oczekiwać w trzeciej dekadzie sierpnia bieżącego roku. Konieczne jest bowiem doręczenie stronom a także zainteresowanym pism sądowych z odpowiednim wyprzedzeniem, umożliwiającym zajęcie stanowiska w spornych kwestiach.

Dostrzegając szczególne okoliczności sytuacji zaistniałej w związku z zaskarżonymi rozstrzygnięciami nadzorczymi i wcześniejszymi uchwałami, dołożę starań aby opisane powyżej sprawy zostały możliwie szybko załatwione,

Z wyrazami szacunku

Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego

Na posiedzeniu Rady Ministrów z dnia 14 lipca 1998 r. po wielu dyskusjach i uzgodnieniach międzyresortowych przyjęty został dokument "Program prywatyzacji do 2001 r.". Zawiera on podstawowe założenia, cele oraz programy społeczne na realizację których ma by przeznaczony prywatyzowany majątek państwowy w postaci akcji i udziałów Skarbu Państwa oraz majątek przedsiębiorstw państwowych po przejściu przez nie drogi komercjalizacji i prywatyzacji.

Warszawa, dnia 29 lipca 1998 r.

W odpowiedzi na oświadczenie senatora Jerzego Suchańskiego złożone na 17. posiedzeniu Senatu RP w dniu 24 lipca 1998 r. uprzejmie informuję, że Prezesowi Rady Ministrów znane są uwagi systematycznie wygłaszane na forum Senatu Rzeczypospolitej Polskiej przez senatora Jerzego Suchańskiego m.in. pod adresem Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych Sekretarza Stanu Pana Jacka Taylora. Po zapoznaniu się z treścią i charakterem tych oświadczeń Prezes Rady Ministrów udzielił zainteresowanemu ministrowi upoważnienia do udzielenia na nie odpowiedzi.

Z wyrazami szacunku

Dzisiaj, w rocznicę tych wydarzeń, spotykamy się, by uczcić pamięć wszystkich Cyganów deportowanych z krajów okupowanej Europy do największego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau i zamordowanych w komorach gazowych.

Jesteśmy w miejscu, o którym Ojciec Święty Jan Paweł II powiedział, że "było zbudowane na zaprzeczeniu wiary - wiary w Boga i wiary w człowieka - i na radykalnym podeptaniu już nie tylko miłości, ale wszelkich oznak człowieczeństwa, ludzkości; w (...) miejscu, które było zbudowane na nienawiści i na pogardzie człowieka w imię obłąkanej ideologii, w (...) miejscu, które było zbudowane na okrucieństwie. Miejscu, do którego prowadzi wciąż jeszcze brama z szyderczym napisem "Arbeit macht frei"(...)."

W kombinacie śmierci, jakim był KL Auschwitz-Birkenau, naziści wyodrębnili obóz specjalnie dla Cyganów. Przywieźli ich bydlęcymi wagonami. W przeciwieństwie do innych więźniów umieścili ich całymi rodzinami, nie rozdzielając mężczyzn, kobiet, dzieci. W ten sposób powstał jedyny w świecie obozów koncentracyjnych - "Rodzinny obóz dla Cyganów". Zamysł iście szatański. W ciągu 17 miesięcy istnienia obozu trafiło tu ponad 20 tys. Cyganów. Na podstawie ocalałych dokumentów możemy stwierdzić, że byli obywatelami Niemiec, Austrii, Czechosłowacji, Polski, Francji, Holandii, Belgii, Węgier, Jugosławii, Związku Radzieckiego, Norwegii, Hiszpanii.

Tylko nielicznym dane było przeżyć. Większość umierała wskutek głodu, chorób, wycieńczenia, nieludzkiego traktowania i eksperymentów medycznych. Żadne z urodzonych w tej części obozu dzieci nie przeżyło.

Zapraszam wszystkich serdecznie do oglądania tych wspaniałych fotografii, które uwieczniają pałace i dwory na Kresach.

Oczywiście powody takiego stanu świadomości historycznej są różne, ale niewątpliwie jest on w sporej mierze dziedzictwem PRL-u, gdy tradycję braterstwa broni polsko-amerykańskiego starano się zamazać. Co więcej, w czasach stalinowskich, tych którzy w II wojnie światowej złączeni byli owym braterstwem, traktowano jako zdrajców i szpiegów, sługusów największego imperialisty - Wuja Sama!

* * *

Inaczej potoczyły się losy Armii Błękitnej gen. Hallera, stworzonej i walczącej we Francji podczas I wojny światowej. Wiosną 1919 roku dostąpiła ona przywileju "złączenia się z narodem". W Polsce tęsknie wyczekiwano przybycia tej prawie stutysięcznej armii, znakomicie uzbrojonej i wyszkolonej, doświadczonej w boju. Polska bowiem walczyła o swe granice i utrzymanie niepodległego bytu, co dopiero odzyskanego. Gen. Haller zanotował w swym pamiętniku, że jego żołnierze witając Polskę nabożnie całowali ojczystą ziemię. Wybitny historyk wojskowości, gen. Kukiel napisał potem: "Przybycie armii błękitnej miało znaczenie przełomowe dla opanowania strategii na wszystkich frontach i okrzepnięcia wojskowego w Polsce".

"Jakiż to głos sprawił, że niepomni osobistych wygód, bezpieczeństwa i obfitych korzyści, wybraliście ciężką służbę wojenną, zdala od waszych ognisk rodzinnych? Jakiż to nakaz spowodował, że mogąc waszą krwią, męstwem, odwagą i życiem zasługiwać się wspaniałej stronie świata, tej, która wam może dać tak obfity chleb, przyszliście tu służyć krajowi, który w porównaniu z Ameryką jest krajem ubogim, doświadczonym przez los tysiącami cierpień i braków?"

Credo kilku pokoleń emigrantów polskich w Ameryce brzmiało: "Jeszcze Polska nie zginęła, choć my za morzami - chociaż z oczu nam zginęła, lecz ją w sercach mamy". Polacy w Ameryce uważali się wówczas za czwartą dzielnicę Polski, obok dzielnic rosyjskiej, austriackiej i pruskiej.

Niechaj ten pomnik przypomina o wielkim wkładzie naszych rodaków w Ameryce w zmartwychwstanie Polski z grobu zaborów.

Pierwszy z nich przedstawia Wiktorię pod Wiedniem w 1683 roku, drugi - bitwę warszawską w 1920 roku. Oba freski malował włoski artysta Arturo Gatti.

Dzisiaj obchodzimy kolejną rocznicę "Cudu nad Wisłą" w miejscu, gdzie toczył się szczególnie zacięty, krwawy bój, u bram Warszawy.

Gdyby - tak jak w "Grobie Agamemnona"...

I pokazawszy mi swe piersi krwawe

(...)

Gdyby spytali tak - cóż byśmy odpowiedzieli?"