Warszawa, 1998.03.31.

Przeobrażenia, które nastąpią obejmą zarówno dyslokację, jak i rozformowanie niektórych jednostek oraz likwidację szeregu garnizonów. Decyzje takie należą do bardzo trudnych i bolesnych, zarówno dla wojska, jak i lokalnych społeczności. Dlatego też poprzedzone zostaną głębokimi analizami, w których uwzględniono nie tylko wymogi operacyjne, w tym m.in. wynikające z integracji z NATO, ale również ocenę zagrożeń klęskami żywiołowymi i awariami przemysłowymi, aspekty ekonomiczne, społeczne, wymogi ochrony środowiska itp. Na ich podstawie wytypowano kilkadziesiąt garnizonów przewidzianych do likwidacji.

Z wyrazami szacunku
Janusz Onyszkiewicz

* * *

Warszawa 1998.04.02

1. w celu poprawy stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego w kraju, którego poziom kwalifikował Polskę do grupy państw o największym stopniu ryzyka w tej dziedzinie - Ministerstwo Transportu i Gospodarki Morskiej podjęło szereg działań skierowanych m.in. na stworzenie lepszego systemu oceny kwalifikacji kandydatów na kierowców,
2. przyjmując założenie, że kwalifikacje kandydatów na kierowców powinny być sprawdzane w warunkach zbliżonych do maksymalnych, prowadzono zasadę przeprowadzania egzaminów państwowych w dużych aglomeracjach miejskich oraz określono nowy program egzaminacyjny. Program ten zawierający zadania i kryteria ich oceny może być realizowany wyłącznie wtedy, gdy przejazd w czasie co najmniej 30 minut odbywa się po trasie zawierającej wszystkie określone przepisami elementy układu komunikacyjnego tzn. różne rodzaje dróg i różne typy skrzyżowań oraz odpowiednie warunki ruchu pojazdów i pieszych. Założeniem jest również, aby egzamin odbywał się w zbliżonych dla całego kraju warunkach, celem zachowania obiektywizmu przy ocenie kwalifikacji kandydatów na kierowców,
3. przedstawione w pkt 2 założenia spełniają miasta wojewódzkie oraz miasta o liczbie co najmniej 100 000 mieszkańców. Kryteria te zostały w pełni poparte przez wszystkie jednostki biorące udział w procesie uzgodnień międzyresortowych oraz podczas prac legislacyjnych w parlamencie,
4. tam, gdzie w przeszłości wyznaczono ośrodek egzaminowania w terenie nie było możliwe sprawowanie przez wojewodę skutecznego nadzoru i występowały negatywne zjawiska polegające na:
   - złym przygotowaniu ośrodka egzaminowania do sprawowanej funkcji lub ich działania wbrew obowiązującym przepisom,
   - uzyskiwaniu uprawnień do kierowania pojazdami przez osoby, których kwalifikacje zostały sprawdzone w bardzo ograniczonym zakresie,
   - zwiększonym napływem do nich osób zamieszkałych w mieście wojewódzkim lub z innych województw, gdzie prawidłowo wyznaczono ośrodek egzaminowania,
5. negatywne zjawiska, o których mowa w pkt 4 stwierdzono również w filiach ośrodka egzaminowania w Kłodzku i Świdnicy. Potwierdziła to kontrola pracowników Ministerstwa Transportu i Gospodarki Morskiej przeprowadzona w tych filiach w dniu 11 i 13 kwietnia 1994 r., z której sporządzono protokół nr 2/94. Wobec powyższego Minister Transportu i Gospodarki Morskiej w piśmie nr TS-2A-8293/42/94 z dnia 22 kwietnia 1994 r. skierowanym do Pana Henryka Gołębiewskiego ówczesnego Wojewody Wałbrzyskiego zaproponował zlikwidowanie filii ośrodka egzaminowania w Świdnicy i Kłodzku, których powołanie nastąpiło wbrew przyjętym ustaleniom i określonych prawem wymogów, jak również nie znajduje uzasadnienia, przy tak niewielkiej liczbie osób egzaminowanych. W związku z tym Pan Wojewoda Wałbrzyski w piśmie nr IT/VII/6632/21/94 z dnia 30 maja 1994 r. przesłanym do Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej poinformował o likwidacji ostatecznym rozliczeniu działalności filii ośrodka egzaminowania w Świdnicy z dniem 30 listopada 1994 r. oraz o tylko czasowym utrzymaniu filii w Kłodzku. Tymczasem okazuje się, że filia w Kłodzku funkcjonuje nadal,
6. argument uciążliwości związanych z dojazdem do wojewódzkiego ośrodka ruchu drogowego nie może wpływać na ograniczenie możliwości właściwego sprawdzania kwalifikacji kandydatów na kierowców, gdyż skutki społeczno-ekonomiczne dopuszczania do ruchu osób nie posiadających dostatecznych umiejętności mogą znacznie przewyższać koszty dojazdu i już stanowią znaczne obciążenie budżetu Państwa,
7. obawy dotyczące drastycznego wzrostu kosztów szkolenia wynikającego z konieczności odbywania jazd szkoleniowych do miejscowości, w których zlokalizowane będą wojewódzkie ośrodki ruchu drogowego nie są uzasadnione, ponieważ istnieje wymóg przeprowadzania przez jednostki szkolące kandydatów na kierowców jazd na drogach publicznych poza obszarem zabudowanym, a projektowane zmiany (prace legislacyjne już na ukończeniu) jeszcze w większym stopniu kładą nacisk na szkolenie poza obszarem zabudowanym, dodając obowiązek jazdy w sposób nieprzerwany na odcinku co najmniej 50 km.

Wobec powyższego nie znajduje uzasadnienie, aby dokonać nowelizacji art. 109 ust. 3 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, umożliwiając w kilku wybranych rejonach w kraju łatwiejsze uzyskiwanie uprawnień do kierowania pojazdami.

z up. Ministra

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 06.04.1998 r.

1. zaliczanie do okresu, od którego zależy wysokość i okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych oraz prawo do zasiłku przedemerytalnego:
   - okresu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego młodocianych pracowników oraz
   - okresu zatrudnienia za granicą osoby, która przesiedliła się do kraju na warunkach repatriacji.
2. możliwość ustalenia przez Radę Ministrów, w drodze rozporządzenia, wyższej wysokości świadczenia przedemerytalnego (do 95% kwoty emerytury) oraz krótszego okresu wymaganego do nabycia prawa do tego świadczenia, dla osób zwolnionych z przyczyn dotyczących zakładu pracy z podmiotów i sektorów gospodarki narodowej objętych programami restrukturyzacyjnymi przyjętymi przez Radę Ministrów,
3. korzystniejszych zasad przyznawania stypendium absolwentom skierowanym na szkolenie, lub staż u pracodawcy,
4. możliwość finansowania z Funduszu Pracy przez rejonowy urząd pracy kosztów szkolenia osób pobierających gwarantowany zasiłek okresowy z pomocy społecznej,
5. możliwość umarzania przez rejonowe urzędy pracy pożyczek udzielonych z Funduszu Pracy,
6. możliwość odraczania, rozłożenia na raty lub odstąpienia odstąpienia od żądania zwrotu nienależnie pobranego zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego, świadczenia przedemerytalnego, dodatku szkoleniowego, stypendium.

Ostatecznie jednak decyzje co do zakresu tych zmian, zostaną podjęte przez Sejm i Senat RP, po uprzednim ich rozpatrzeniu i analizie przez odpowiednie Komisje

Takie przypadki stwierdzono także na terenie działania Rejonowego Urzędu Pracy w Starachowicach, z czego 13 dotyczyło osób pobierających zasiłki przedemerytalne. Stanowiło to naruszenie przepisów ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu. Stosownie do art. 26 ustawy, bezrobotny (osoba pobierająca zasiłek przedemerytalny lub świadczenie przedemerytalne) jest zobowiązany zawiadomić w ciągu 5 dni rejonowy urząd pracy o podjęciu zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub pozarolniczej działalności oraz o zaistnieniu innych okoliczności powodujących utratę statusu bezrobotnego albo utratę prawa do zasiłku. Zgodnie z przepisami ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, obowiązującymi do 30 czerwca 1997 r. bezrobotni mogli pobierać zasiłek i jednocześnie uzyskiwać wynagrodzenie w wysokości nie przekraczającej połowy najniższego wynagrodzenia z tytułu podjęcia, po 30 dniach od dnia rejestracji, zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej. Od lipca 1997 r. nie mogą równocześnie pobierać zasiłku i osiągać wynagrodzenia z tytułu zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, bez względu na wysokość osiąganego wynagrodzenia. Natomiast zgodnie z art. 37n ust. 2 ustawy, w przypadku podjęcia zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub pozarolniczej działalności przez osobę uprawnioną do zasiłku przedemerytalnego lub świadczenia przedemerytalnego, prawo do tego zasiłku lub świadczenia ulega zawieszeniu. Dlatego też, w stosunku do osób, które naruszyły obowiązujące przepisy, po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, urzędy pracy obowiązane są do wydania decyzji o obowiązku zwrotu nienależnie pobranych świadczeń.

Minister Pracy i POLITYKI SOCJALNEJ

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 06.04.1998 r.

Jednak głównym instrumentem ochrony ludności przed skutkami uwolnienia cen energii cieplnej są dodatki mieszkaniowe.

Jednocześnie pragnę nadmienić, iż na wniosek Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, Minister Finansów decyzją z dnia 26.01.br. nr GN7/8-/98GK uruchomił pierwszą część rezerwy celowej w wysokości 94 374,3 tys zł przeznaczonej na dodatki mieszkaniowe na pierwszy kwartał bieżącego roku. W ramach tej kwoty województwo pilskie otrzymało 1 550 tys zł.

Następna część środków tej rezerwy na drugi kwartał będzie uruchomiona w kwietniu br., po otrzymaniu z urzędów wojewódzkich informacji o niezbędnych środkach na dodatki mieszkaniowe. Podziału środków na poszczególne gminy dokonują urzędy wojewódzkie.

W roku bieżącym w ustawie budżetowej w części 09 - Ministerstwo Pracy i Polityki Socjalnej - zaplanowane są środki na realizację programu osłonowo-aktywizującego dla byłych pracowników PGR-ów. W tym roku planowana jest kontynuacja tego programu, którym objęte jest również województwo pilskie.

W rejonach o wysokiej stopie bezrobocia, (do których należy także gmina i miasto Okonek) mogą być stosowane szczególne instrumenty ekonomiczno-finansowe i inne preferencje wynikające z wyżej wymienionej ustawy - mające na celu ograniczanie negatywnych skutków bezrobocia do których należą m.in.

Z kontaktów z władzami i środowiskiem działaczy gminy i miasta Okonek wiemy, że jest to bardzo aktywne społecznie środowisko, które potrafi wiele spraw rozwiązać poprzez własną inicjatywę. Możemy zatem udzielić rady, aby opierając się na istniejących możliwościach prawnych i finansowych, wspólnie z organami zatrudnienia na szczeblu lokalnym i wojewódzkim podjęte zostały działania zmierzające do stworzenia programu przeciwdziałania negatywnym skutkom bezrobocia strukturalnego, który byłby konsekwentnie realizowany.

Ministerstwo ze swej strony zwróci uwagę Wojewódzkiemu Urzędowi Pracy w Pile, na sygnalizowane nam problemy gminy i miasta Okonek

Jednocześnie pragnę poinformować Panią Marszałek, iż w sprawie środków finansowych przyznanych dla miasta i gminy Okonek na realizację programu osłonowego, z tytułu uwolnienia cen energii pisma podobnej treści były wysłane do Wicemarszałka Senatu RP - Tadeusza Rzemykowskiego (16.III.br.), Marszałka Sejmu RP - Macieja Płażyńskiego (24.III.br.), Przewodniczącego Rady Miejskiej w Okonku - Romualda Duszary (31.III.br.) oraz Sekretariatu Prezesa Rady Ministrów - P. Krzysztofa Gołaszewskiego.

Warszawa, dnia 07.04.1998 r.

Wystąpiłem do wszystkich placówek ochrony zdrowia o przeprowadzenie badań retrospektywnych obejmujących wszystkich chorych operowanych w ostatnich dziesięciu latach. Powołałem specjalną komisję, która dokona m.in. analizy materiału sprawozdawczego z uwzględnieniem rozpoznania, typu implantu i producenta oraz przedłoży opinię.

Wystąpiłem do Przewodniczącego Krajowego Zespołu Konsultanta Medycznego w dziedzinie ortopedii i traumatologii oraz przewodniczącego Sekcji Spondyloortopedii Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego o przedłożenie programu okresowych szkoleń dla przedstawicieli ośrodków, w których dokonuje się wszczepień implantów kręgosłupowych. Poprosiłem także o dokonanie analiz w zakresie właściwego stosowania systemów kręgosłupowych jak i technik zabiegowych z wykorzystaniem instrumentarium technicznego.

Wojciech Maksymowicz

Warszawa, 1998.04.08

Stąd przy ocenie realizacji tego "Programu..." we wrześniu 1996 r. Rada Ministrów, nie podjęła decyzji w kwestii dotyczącej cen leków i dopłat do leków, zobowiązując jednocześnie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej do przedstawienia, w porozumieniu z Ministrem Finansów i Ministrem Przemysłu i Handlu, propozycji zmiany systemu odpłatności za leki, idącej w kierunku uwolnienia cen leków, przy jednoczesnym zapewnieniu kontroli wydatków budżetu państwa na dopłaty do leków.

Konieczne są działania, które pozwoliłyby w obecnym systemie finansowania dopłat do leków, na uniezależnienie wzrostu wydatków na refundację od wzrostu cen leków, a przynajmniej pozwoliłyby na stworzenie mechanizmów zapewniających prognozowanie tych wydatków i kontrolę ich wykonania w warunkach cen wolnych.

Z wyrazami szacunku

MINISTRA FINANSOW

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 1998.04.09

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Z dniem 5 grudnia 1997 r. weszła w życie ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, zgodnie z którą ceny wszystkich nośników energii ustalać będą sami dostawcy na podstawie ponoszonych kosztów. Ich wysokość weryfikowana będzie bądź przez wolny rynek, bądź też, w przypadku zmonopolizowania rynku, przez specjalnie powołany Urząd Regulacji Energetyki.

W myśl postanowień art. 69 ust. 1 Prawa energetycznego Minister Finansów zachowuje prawo maksymalnie przez okres 24 miesięcy do ustalania taryf energetycznych. Aby nie kumulować w czasie uwolnienia cen wszystkich nośników energii zasadne było stopniowe odchodzenie od ustalania cen urzędowych na poszczególne nośniki energii. Zadecydowano, że w pierwszej kolejności nastąpi odstąpienie przez Ministra Finansów od ustalania cen urzędowych energii cieplnej dostarczanej do mieszkań na cele bytowe, mając jednocześnie na uwadze, iż istnieją prawnie umocowane instrumenty ochrony najuboższych warstw społeczeństwa.

Ministerstwo Finansów od lat wskazywało na konieczność likwidacji dotacji do cen ciepła, co oznaczało zniesienie kategorii cen urzędowych na ten nośnik energii. Dotychczas w przypadku gdy ceny umowne ciepła były wyższe od cen urzędowych pobieranych od użytkowników mieszkań różnica pokrywana była dotacjami. Dotacje nie motywowały ani dostawców do obniżania kosztów dostawy energii cieplnej (a co zatem idzie również cen), ani odbiorców do oszczędzania tej energii. Ponadto z dotacji korzystały wszystkie gospodarstwa domowe zarówno te o najniższych jak i najwyższych dochodach.

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 21 listopada 1997 r. w sprawie ustalenia taryf dla ciepła (Dz.U. Nr 143, poz. 959 I Nr 162, poz. 1121), w okresie od 1 stycznia 1998 r. do marca 1998 r. ceny ciepła mogły być podwyższone o wskaźnik 1,08. Wskaźnik ten odniósł się do cen ostatnio stosowanych i nie zmieniał dotychczas stosowanych systemów taryfowych.

Z przesłanego oświadczenia Pana Senatora wynika, iż koszt ogrzania 1 m² powierzchni mieszkania, wg kalkulacji Zakładu Komunalnego w Działoszycach, wynosi 4,20 zł, a pobierana opłata od odbiorców wynosi 2,60 zł/1 m² . Budżet gminy nie jest w stanie pokryć różnicy między ponoszonymi kosztami i opłatami pobieranymi od odbiorców i z tego względu Zakład zwrócił się do Ministra Finansów o przyznanie dotacji na pokrycie w/w różnicy.

Pragnę poinformować Panią Marszałek, iż biorąc pod uwagę, że zgodnie z § 3 ust. 5 w/w rozporządzenia Ministra Finansów możliwy do zastosowania poziom ceny w rozliczeniu z indywidualnymi odbiorcami energii w lokalach mieszkalnych w systemie ryczałtowym wynosi 3.68 zł/m², Zakład mógł się zwrócić do Ministra Finansów o zawarcie porozumienia w sprawie podwyższenia cen ciepła stosowanych wobec odbiorców ponad wysokość ustalonego w rozporządzeniu maksymalnego wskaźnika wzrostu cen ciepła.

Pragnę poinformować jednocześnie Panią Marszałek, iż w dniu 31 marca 1998 r. zostało podpisane rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie szczegółowych zasad weryfikowania kosztów i taryf dla ciepła, jakie mogą stanowić podstawę naliczania dotacji i trybu jej przyznawania, które zostało opublikowane w Dz.U. Nr 44, poz. 266. Zgodnie z przepisami tego rozporządzenia organem właściwym do oceny wniosku o przyznanie dotacji pod względem formalno-merytorycznym jest właściwa terytorialnie Izba Skarbowa.

Z wyrazami szacunku

Odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Wiesława Pietrzaka złożone podczas 8. posiedzenia Senatu RP w dniu 19 marca 1998 r. w sprawie finansowania placówek prowadzących działalność na rzecz osób z upośledzeniem umysłowym, a w szczególności jeśli chodzi o udzielenie pomocy finansowej na kontynuowanie działalności rehabilitacyjno-edukacyjnej oraz rehabilitacyjno-terapeutycznej w Dziennym Centrum Aktywności w Giżycku, uprzejmie informuję:

Jednocześnie pragnę wyjaśnić, że zarezerwowana przez MziOS kwota z przeznaczeniem na dofinansowanie działalności Stowarzyszenia jest jedynie dopłatą do działalności jego placówek. W kosztach ich utrzymania partycypuje także Ministerstwo Edukacji Narodowej. Stowarzyszenie otrzymało również środki pochodzące z Państwowego Funduszu Osób Niepełnosprawnych w niebagatelnej wysokości 7.680.000,00 zł, w ramach realizowanego rządowego "Programu na rzecz osób niepełnosprawnych i ich integracji ze społeczeństwem 1997 r.".