(Wznowienie posiedzenia o godzinie 11 minut 00)
(Posiedzeniu przewodniczą wicemarszałek Kazimierz Kutz, marszałek Longin Pastusiak oraz wicemarszałek Jolanta Danielak)
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Wznawiam posiedzenie.
Zwracam uwagę, że senatorowie sekretarze zajęli już swoje miejsca.
Proszę bardzo, senator Pieniążek, słucham.
Senator Jerzy Pieniążek:
Dziękuję, Panie Marszałku.
Pozwoliłem sobie poprosić o głos dlatego, że zgodnie z art. 38 Regulaminu Senatu wnoszę o uzupełnienie porządku obrad o kolejny punkt: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt.
Informuję, że wczoraj odbyło się wspólne posiedzenie dwóch komisji, Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, i na wniosek rządu rozpatrzyliśmy projekt tej ustawy dostosowującej nasze prawo do elementów prawa unijnego.
Informuję też, że w Sejmie ta ustawa przeszła stosunkiem głosów: 365 za, 38 przeciw, 2 osoby wstrzymały się od głosu, wszystkie główne kluby tę ustawę poparły. W interesie polskiej racji stanu leży to, aby prawo europejskie było implementowane do naszego prawa, aby naszym rolnikom, naszym przedsiębiorcom rolnym, a także całej polskiej wsi stworzyć równe szanse na progu wejścia do Unii Europejskiej.
Jest z nami pan minister rolnictwa Jerzy Pilarczyk, również on mógłby uargumentować merytorycznie potrzebę tak szybkiego i pilnego procedowania nad tym aktem przez Wysoką Izbę. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję.
Panie Sekretarzu, zwracam panu uwagę na niewłaściwe zachowanie. Bardzo proszę, żeby pan nie używał telefonu, zwłaszcza w tym miejscu, ale i w ogóle w tym pomieszczeniu. Pańskie zachowanie jest wysoce niestosowne, zwłaszcza wtedy, kiedy senator zgłasza propozycję zmiany porządku obrad.
(Senator Sławomir Izdebski: Przepraszam.)
Senator Pieniążek zgłosił wniosek o uzupełnienie porządku obrad o punkt: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, i rozpatrzenie go jako punktu piętnastego.
Czy ktoś jest temu przeciwny?
Pan senator Janowski.
Senator Mieczysław Janowski:
Zanim powiem, czy jestem przeciwko, chciałbym, Panie Marszałku, prosić o szersze wyjaśnienie. Czy to jest pilny projekt rządowy? Z tego, co wiem, nie. Jakież zatem są argumenty? Pan senator siłą rzeczy przedstawił je w bardzo lapidarny sposób. Dlatego bardzo bym prosił o wyjaśnienia, bo zazwyczaj jestem przeciwny nagłemu wprowadzaniu tematów pod obrady Wysokiej Izby, zwłaszcza w taki sposób. Jeżeli zatem pan minister mógłby to uzasadnić, to proszę.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Pan minister chce uzasadnić?
Bardzo proszę.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Józef Pilarczyk:
Panie Marszałku, jeżeli można, to chciałbym poinformować, że do tej ustawy mają być wydane trzydzieści cztery rozporządzenia wykonawcze, które muszą wejść w życie przed 1 maja tego roku, ażeby można było w pełni dostosować przepisy, również przepisy wykonawcze, w zakresie zwalczania chorób zakaźnych i zdrowia zwierząt. Jest to niewątpliwie warunek, ażeby po 1 maja móc bez ograniczeń wprowadzać na rynek Unii Europejskiej produkty pochodzenia zwierzęcego. Dlatego apeluję o to, ażeby w drodze wyjątku akurat tę ustawę, która jest bardzo ważna dla całego sektora rolnego, rozpatrzyć na tym posiedzeniu Senatu. Dziękuję.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję.
Czy panu senatorowi wystarczy to uzasadnienie?
Senator Mieczysław Janowski:
Nie otrzymałem odpowiedzi na pytanie, czy ta ustawa ma klauzulę pilnego projektu rządowego.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Myślę, że pan minister powiedział, o co chodzi - w związku z terminem wejścia do Unii trzeba wydać trzydzieści cztery rozporządzenia, żeby to funkcjonowało. To jest ranga pilności tej sprawy.
Proszę bardzo, Panie Ministrze.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Józef Pilarczyk:
To jest ustawa dostosowawcza i właśnie w trybie ustaw dostosowawczych przeszła przez sejmową Komisję Europejską, taki tryb zastosowano. Dziękuję. (Rozmowy na sali)
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Nie, nie będziemy dyskutować, Senatorze.
(Senator Sławomir Izdebski: Ale ja chciałbym złożyć wniosek.)
Proszę?
(Senator Sławomir Izdebski: Chciałbym złożyć wniosek.)
W jakiej sprawie?
(Senator Sławomir Izdebski: Ażeby przeprowadzić głosowanie nad wnioskiem senatora Pieniążka.)
Proszę pana, proszę mnie nie wyręczać w mojej działalności.
Proszę państwa, w tej sytuacji będziemy musieli...
Panie Senatorze, czy pan się sprzeciwia?
(Senator Mieczysław Janowski: Nie.)
Nie.
Czy ktoś jest przeciwko wnioskowi senatora Pieniążka? Nie widzę zgłoszeń.
Wobec tego piętnastym punktem porządku naszego posiedzenia będzie punkt zaproponowany we wniosku pana senatora Pieniążka.
(Senator Jerzy Pieniążek: Dziękuję, Panie Marszałku, dziękuję Wysokiej Izbie.)
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu dziesiątego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt.
(Rozmowy na sali)
Przypominam, że rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na sześćdziesiątym dziewiątym posiedzeniu w dniu 5 marca 2004 r. - bardzo proszę o ciszę na sali - do Senatu została przekazana w dniu 8 marca 2004 r., zaś marszałek Senatu w dniu 8 marca 2004 r., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Przypominam, że tekst ustawy zawarty jest w druku nr 613, a sprawozdanie komisji w druku nr 613A.
Proszę sprawozdawcę Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi senatora Mariana Kozłowskiego o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania.
Bardzo proszę.
Senator Marian Kozłowski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Uchwalona przez Sejm w dniu 5 marca bieżącego roku ustawa, druk senacki nr 613, zmierza do ustanowienia podstaw prawnych dla istniejącego w Unii Europejskiej systemu identyfikacji i rejestracji zwierząt.
W ustawie określono zasady i tryb rejestru zwierząt oznakowanych oraz koniowatych, tryb nadawania numerów identyfikacyjnych zwierząt i numerów siedzib stad, sposób sprawowania nadzoru oraz dokonywania kontroli przestrzegania jej przepisów.
Ustawa tworzy system identyfikacji i rejestracji zwierząt, którego częścią jest rejestr zwierząt gospodarskich oznakowanych prowadzony w systemie informatycznym przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. W rejestrze gromadzi się dane dotyczące posiadaczy zwierząt gospodarskich, a także samych zwierząt gospodarskich, siedzib stad i miejsc utylizacji zwłok zwierząt. Dla zwierząt z gatunków: konie, osły, zebry i ich krzyżówek oraz posiadaczy tych zwierząt prowadzony jest odrębny rejestr koniowatych. Znakowanie zwierząt polega na ich kolczykowaniu lub tatuowaniu.
Nadzór w zakresie identyfikacji i rejestracji zwierząt powierzono organom Inspekcji Weterynaryjnej, a czynności kontrolne mogą być wykonywane przez osoby upoważnione przez powiatowego lekarza weterynarii lub dyrektora oddziału regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Ustawa zawiera ponadto katalog wykroczeń, których popełnienie zagrożone jest karą grzywny lub nagany.
Projektowana ustawa dostosowuje polskie prawo do porządku prawnego Unii Europejskiej. Znaczna część materii zawartej w ustawie jest w prawie wspólnotowym uregulowana w drodze rozporządzeń co do zasady obowiązujących wprost i niewymagających implementacji. Opiniowana ustawa ma przede wszystkim stworzyć podstawy prawne właściwego funkcjonowania przepisów unijnych po dniu akcesji.
Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi po dyskusji w dniu 11 marca bieżącego roku wprowadza do projektu ustawy uchwalonej przez Sejm w dniu 5 marca bieżącego roku, druk senacki nr 613, osiem poprawek, zawartych w druku nr 613A.
W imieniu Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi wnoszę, by Wysoki Senat raczył przyjąć załączony projekt uchwały z poprawkami od pierwszej do ósmej. Dziękuję za uwagę.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję panu senatorowi. Proszę zostać na mównicy, dlatego że zgodnie z regulaminem senatorowie mogą panu zadawać pytania. Czy są takowe? Nie widzę zgłoszeń.
Dziękuję.
(Senator Marian Kozłowski: Dziękuję, Panie Marszałku.)
Przypominam, że rozpatrywana ustawa została wniesiona jako poselskie projekty ustaw. Rada Ministrów upoważniła do reprezentowania rządu w sprawie tej ustawy ministra rolnictwa i rozwoju wsi.
Witam pana sekretarza stanu Józefa Pilarczyka. Zgodnie z Regulaminem Senatu chciałbym zapytać, czy pan minister chciałby zabrać głos.
Bardzo proszę.
Witam również zastępcę prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, pana Marka Jańca, którego w odpowiednim czasie też będzie można pytać w sprawie ustawy.
Proszę.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Józef Pilarczyk:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Chciałbym ponad to, co powiedział pan senator sprawozdawca, poinformować, że genezą tego projektu ustawy w Sejmie był projekt poselski. W trakcie prac nad nim rząd, Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa włączyły się w prace komisji i dostosowały projekt poselski do wymogów wynikających z prawa Unii Europejskiej.
Dotychczas kwestie związane ze znakowaniem i rejestracją zwierząt były regulowane w obowiązującej ustawie o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt i Inspekcji Weterynaryjnej. Temu zagadnieniu poświęcony był bardzo rozbudowany art. 7. I do dnia 1 maja, bo od tego dnia będzie obowiązywać ta nowa ustawa, sprawy związane ze znakowaniem i rejestracją zwierząt będą regulowane w oparciu o tamtą ustawę. Ale kolejne ustawy weterynaryjne, które są uchwalane przez parlament, spowodowałyby, że w starej ustawie pozostałby tylko i wyłącznie ten jeden rozbudowany artykuł dotyczący znakowania i rejestracji zwierząt. Dlatego też, żeby kompleksowo uregulować wszystkie kwestie w odrębnych ustawach, powstała ta ustawa o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt.
Rząd generalnie akceptuje całą ustawę. Mogę stwierdzić, że jest ona zgodna z przepisami Unii Europejskiej. Oczywiście są pewne kwestie, co do których rząd ma zastrzeżenia. Cała ustawa jest zgodna z przepisami Unii Europejskiej, a rząd ma zastrzeżenia przede wszystkim do tych zapisów, które obciążają budżet państwa. Chodzi zwłaszcza o udostępnienie posiadaczom świń nieodpłatnie tatuownic na czas niezbędny do oznakowania stada. Wszyscy właściciele zwierząt tego gatunku są obowiązani je oznakować; to oznakowanie świń najczęściej będzie się odbywać poprzez tatuowanie, a do tego potrzebne jest urządzenie, którym ten tatuaż będzie wykonywany.
Zaopatrzenie wszystkich posiadaczy przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oznaczałoby wydanie - według wyliczeń agencji - około 70 milionów zł na zakup tatuownic. Koszt ten będzie co najmniej trzykrotnie wyższy niż wtedy, gdyby rolnicy zaopatrywali się w nie indywidualnie, ponieważ agencja musiałaby zakupić kilkakrotnie większą liczbę samych numerów, które są elementem tatuownicy, rolnik zaś, posiadający określony własny numer stada, kupiłby tylko i wyłącznie te cyfry, które składają się na numer jego stada. Dlatego koszt zaopatrzenia się rolników będzie dużo mniejszy niż koszt zaopatrzenia Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa.
Rząd jest za poprawkami senackiej Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, które zmierzają do zniesienia tego obowiązku nałożonego na budżet.
Pragnę poinformować, że zdecydowana większość producentów trzody chlewnej, zajmująca się tą produkcją na skalę, można powiedzieć, towarową, na skalę rynkową, posiada tatuownice i wykonuje to znakowanie na swój koszt. Byłoby błędem, gdyby agencja była zobowiązana do zaopatrzenia wszystkich, nawet przedsiębiorstw czy gospodarstw o charakterze przemysłowym, w te tatuownice. Z jednej zatem strony rozwiązania posłów, które zostały zaakceptowane w Sejmie, mają na celu obniżenie kosztów produkcji, ale z drugiej strony narażają w dość znacznym stopniu budżet państwa, a konkretnie Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, na koszty.
Tak więc z tym wyjątkiem, na który chciałbym zwrócić uwagę, rząd akceptuje ten projekt ustawy.
Poprawki zgłoszone przez senacką Komisję Rolnictwa i Rozwoju Wsi, zmierzające do wprowadzenia innego systemu zaopatrywania się w kolczyki, również mają na celu przede wszystkim obniżenie kosztów funkcjonowania agencji. Rozwiązanie, które zaproponowali posłowie, zobowiązuje agencję do dokonania jednorazowego wydatku na zakup kolczyków, które potem agencja dystrybuowałaby do odbiorców. System zaproponowany przez senacką Komisję Rolnictwa i Rozwoju Wsi daje każdemu rolnikowi możliwość wybrania producenta kolczyków i zaopatrzenia się w te kolczyki indywidualnie; agencja dostarczyłaby rolnikowi pełną informację o tym, kto może mu kolczyki wyprodukować i po jakiej cenie, oraz przesłałaby wybranemu podmiotowi zamówienie konkretnego rolnika.
Pragnę poinformować Wysoką Izbę, że w 2004 r. - zresztą zapis ustawy to przewiduje - właściciele bydła zostaną bezpłatnie zaopatrzeni w kolczyki, które są w posiadaniu Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Kolczyki te zostały wyprodukowane w ramach finansowania z programu Phare. Agencja dysponuje obecnie blisko trzema milionami par kolczyków do oznakowania bydła, co gwarantuje, że w 2004 r. właściciele bydła nie będą ponosić żadnych wydatków w związku z kupowaniem tych kolczyków.
Tak więc, reasumując, wnoszę o przyjęcie ustawy uchwalonej przez Sejm z poprawkami zgłoszonymi przez senacką Komisję Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję, Panie Ministrze.
Proszę jeszcze pozostać na mównicy, dlatego że zgodnie z regulaminem senatorowie mogą panu, jak również panu prezesowi Markowi Jańcowi, stawiać pytania. Bardzo proszę, czy są pytania? Nie ma.
Dziękuję bardzo.
Otwieram dyskusję.
Udzielam głosu senatorowi Borkowskiemu, który jest jedynym mówcą zapisanym do głosu.
Senator Krzysztof Borkowski:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!
Ustawa o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt wydaje się bardzo potrzebna, a jednocześnie, jak widać, nie budzi kontrowersji, nie ma w tej sprawie wielu dyskutantów.
Ja chcę zwrócić Wysokiej Izbie uwagę na jeden bardzo ważny element tej ustawy, a mianowicie art. 31 ust. 4. Sejm Rzeczypospolitej zapisał tu, że w latach 2004 i 2005 agencja udostępni nieodpłatnie posiadaczom świń według kolejności zgłoszeń tatuownice na czas niezbędny do oznakowania stada. Chodzi właśnie o te tatuownice. Otóż ten zapis sejmowy jest troszeczkę nieszczęśliwy, ponieważ tatuowanie świń może być przyczyną przenoszenia wielu chorób, poza tym prowadzenie systemu wypożyczania przez oddziały powiatowe Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa tychże tatuownic może być bardzo trudne, bo prowadzenie rejestru czy ustalanie kolejności... No, uważam, że to jest wręcz niemożliwe.
Chcę zwrócić uwagę na jeszcze jeden aspekt tej sprawy. Owszem, są stada duże, trzoda hodowana na skalę przemysłową, ale są też stada malutkie, liczące po kilka, kilkanaście sztuk. I teraz, Szanowni Państwo, Panie i Panowie Senatorowie, wyobraźcie sobie, że rolnik, który ma niewielką trzodę chlewną, kilka czy kilkanaście świń, będzie kupował tatuownicę za 400 zł albo jeszcze więcej. No, nie wyobrażam sobie tego, bo wtedy te koszty będą zbyt wysokie. Znając dzisiejszą zamożność polskiego rolnika, zamożność polskiej wsi, nie wyobrażam sobie, żeby rolnik był w stanie ponieść takie koszty. Ten problem trzeba więc rozwiązać w tej ustawie, w związku z czym zgłoszę za chwileczkę stosowną poprawkę, która w jakiś sposób by to porządkowała.
Otóż w całym systemie dotyczącym wsi, w systemie dostosowywania polskiego prawa do wymogów unijnych, a potem wdrażania tego prawa, funkcjonują oddziały powiatowe Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, ale jest też coś takiego jak służby weterynaryjne. Uważam, że służby weterynaryjne nie powinny mieć za zadanie samego prowadzenia inspekcji i kontrolowania, a czasem wręcz poganiania witką rolników czy też przetwórców rolno-spożywczych, ale w jakiś sposób powinny też wspierać polskie rolnictwo, wspierać przetwórstwo rolno-spożywcze.
Lekarz weterynarii, zgodnie z duchem innej ustawy, wydaje świadectwo zdrowia, jak Wysoka Izba i pan minister wiedzą. Takie świadectwo zdrowia jest wydawane w momencie sprzedaży każdego zwierzęcia, kiedy następuje obrót. Wiadomo, że każdą świnię rolnik sprzedaje - czy to prosię, czy warchlaka, czy dorosłą świnię - w związku z czym moja propozycja jest taka, żeby lekarz weterynarii przez pierwsze dwa lata, czyli w latach 2004-2005, dokonywał znakowania zwierzęcia, znakowania świń, w momencie wystawiania świadectwa zdrowia.
Chodzi o to, że wtedy te koszty będą znacznie niższe, bo gdybyśmy do powiatowych oddziałów Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa zakupili tatuownice i chcieli w nie zaopatrzyć każde sołectwo, to koszt wynosiłby ponad 70 milionów zł. To jest zbyt wysoki koszt. Jeśli zaś kupimy do każdej lecznicy gminnej tatuownicę, a lekarze w momencie wystawiania świadectw zdrowia będą tatuować świnię, to ten koszt będzie znacznie niższy. Znacznie niższy. I nie będzie niebezpieczeństwa, że któraś sztuka będzie nieoznakowana i na przykład zostanie zakwestionowana przez Unię Europejską sprzedaż polskiej wieprzowiny na rynki unijne. Tak może się zdarzyć. Chcę przed tym przestrzec Wysoką Izbę, żeby nie było tak, że Unia wstrzyma eksport polskiej wieprzowiny na rynki unijne albo znów będzie budowała jakieś bariery.
W związku z tym, idąc niejako w sukurs polskim rolnikom, a jednocześnie utrzymując kierunek działań ministra rolnictwa i rozwoju wsi oraz wszystkich służb, które przygotowują Polskę do pełnego członkostwa w Unii, zgłaszam następujące poprawki.
W art. 17 proponuję dodać ust. 2a w brzmieniu: "Lekarz weterynarii wydający świadectwo zdrowia zwierząt jest obowiązany do tatuowania lub kolczykowania świń, pod nadzorem powiatowego lekarza weterynarii".
I następna poprawka. Ust. 4 w art. 31 otrzymuje brzmienie: "W latach 2004 i 2005 Agencja zakupi i nieodpłatnie przekaże gminnym lekarzom weterynarii tatuownice do znakowania świń oraz pokryje koszty oznakowania świń". Takie zgłaszam propozycje.
Chcę też zwrócić uwagę na poprawkę zgłoszoną przez Komisję Rolnictwa i Rozwoju Wsi - chodzi o poprawkę szóstą. W pełni popieram tę poprawkę komisji i to, co mówił pan minister, ponieważ w ten sposób dajemy rolnikowi możliwość wyboru: może on kupić kolczyki albo u kierownika powiatowego oddziału Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, albo w wybranym przedsiębiorstwie, które będzie miało odpowiedni atest na kolczyki. Czyli ma możliwość wyboru miejsca zakupu kolczyka.
W związku z tym popieram poprawkę szóstą i bardzo proszę o przyjęcie poprawek, które zgłosiłem. Są to poprawki bardzo ważne dla polskiej wsi, a także dla sektora przetwórstwa rolno-spożywczego, dla polskiego eksportu i naszego przyszłego członkostwa w Unii Europejskiej. Bardzo dziękuję.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję.
Informuję, że lista mówców została wyczerpana.
Informuję także, że w dyskusji wnioski o charakterze legislacyjnym na piśmie złożyli senator Borkowski i senator Janowski.
Zgodnie z art. 52 ust. 2, zamykam dyskusję.
Ponieważ w trakcie dyskusji zostały zgłoszone wnioski o charakterze legislacyjnym, zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu proszę Komisję Rolnictwa i Rozwoju Wsi o ustosunkowanie się do przedstawionych w toku debaty na tym punktem wniosków i przygotowanie sprawozdania w tej sprawie.
Informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu jedenastego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o nawozach i nawożeniu.
Przypominam, że rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na sześćdziesiątym dziewiątym posiedzeniu w dniu 5 marca 2004 r., a do Senatu została przekazana w dniu 8 marca 2004 r. Marszałek Senatu w dniu 8 marca 2004 r. Marszałek Senatu w dniu 8 marca 2004 r., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Komisje, po rozpatrzeniu ustawy, przygotowały sprawozdania w tej sprawie.
Przypominam, że tekst ustawy zawarty jest w druku nr 616, a sprawozdania komisji w drukach nr 616A i 616B.
Proszę sprawozdawcę Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, senatora Sławomira Izdebskiego, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji.
Senator Sławomir Izdebski:
Dziękuję, Panie Marszałku.
Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!
W imieniu Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi pragnę przedstawić państwu sprawozdanie z przebiegu prac nad ustawą o zmianie ustawy o nawozach i nawożeniu.
Ustawa ta była projektem rządowym i została uchwalona na sześćdziesiątym dziewiątym posiedzeniu Sejmu w dniu 5 marca bieżącego roku. Podstawowym celem zaproponowanych zmian jest dostosowanie krajowych przepisów prawnych dotyczących produkcji i wprowadzania do obrotu nawozów do obowiązujących w tym zakresie regulacji wspólnotowych.
Najistotniejsze zapisy zawarte w ustawie mają na celu: określenie zasad wprowadzenia nawozów do obrotu; uszczegółowienie zasad oznakowania nawozów; wprowadzenie obowiązku opracowania planu nawożenia przez podmioty prowadzące duże fermy chowu i hodowli drobiu lub trzody chlewnej; powierzenie nadzoru i kontroli dwóm organom inspekcji - Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych, w zakresie nadzoru nad wprowadzeniem nawozów do obrotu, oraz Inspekcji Ochrony Środowiska, w zakresie kontroli stosowania i przygotowania nawozów; reorganizacja stacji chemiczno-rolniczych poprzez powołanie Krajowej Stacji Chemiczno-Rolniczej oraz okręgowych stacji chemiczno-rolniczych w celu realizacji zadań związanych z agrochemiczną obsługą rolnictwa i wreszcie rozszerzenie przepisów karnych dotyczących niezgodnego z przepisami wprowadzania nawozów do obrotu.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Komisja rozpatrywała ustawę na posiedzeniu w dniu 11 marca bieżącego roku i po przeprowadzeniu dyskusji postanowiła wprowadzić do tej ustawy następujące poprawki.
W poprawce pierwszej komisja proponuje, aby za nawozy organiczne uznać nawozy wyprodukowane z substancji organicznej lub mieszanin substancji organicznych, w tym komposty, również te wyprodukowane przy udziale dżdżownic. W ustawie uchwalonej przez Sejm istniał zapis: "a także nawozy wyprodukowane przy udziale dżdżownic". Tymczasem nawozy wyprodukowane przy udziale dżdżownic są kompostami, a takie brzmienie przepisu kwalifikuje te nawozy jako jakby odrębny typ.
W poprawce drugiej komisja proponuje dodanie na początku wyrazu "nieprzetworzone", ponieważ niedodanie tego wyrazu powoduje zdaniem komisji, że wszystkie nawozy naturalne, zarówno nieprzetworzone, jak i przetworzone, mogłyby być zbywane wyłącznie na podstawie umowy zawartej w formie pisemnej, co spowodowałoby wyeliminowanie obrotu nawozami przetworzonymi: wysuszonymi, granulowanymi czy opakowanymi już w punktach sprzedaży.
W poprawce trzeciej komisja proponuje nadać nowe brzmienie art. 11a. Naszym zdaniem przepis wprowadzający konieczność zagospodarowania 80% posiadanych nawozów naturalnych w postaci płynnej na użytkowanym areale jest wystarczającym zabezpieczeniem przed zanieczyszczeniem środowiska. Umożliwienie zbycia nadmiaru tego nawozu naturalnego innemu podmiotowi w drodze umowy, o czym mówi się w art. 3 ust. 3, jest korzystne dla gospodarstw specjalizujących się na przykład w produkcji roślinnej, które mogą go zastosować zgodnie z zasadami dobrej praktyki rolniczej.
Poprawka czwarta jest konsekwencją poprawki trzeciej, a ściślej mówiąc zmiany art. 11a ust. 1 pkt 2.
Poprawka piąta jest poprawką czysto legislacyjną.
Poprawka szósta ma charakter doprecyzowujący. Art. 24 ust. 1 jest przepisem karnym, który dotyczy wprowadzenia do obrotu nawozów oznaczonych znakiem "Nawóz WE". Zapis ten nie zawiera żadnej sankcji karnej, w związku z czym powinien być w tym zakresie uzupełniony o zapis w brzmieniu: "podlega karze grzywny".
Poprawka siódma polega na dodaniu w art. 24a nowego pktu 6a w brzmieniu: "będąc nabywcą nieprzetworzonego nawozu naturalnego nie posiada pozytywnie zaopiniowanego planu nawożenia lub stosuje nieprzetworzone nawozy naturalne niezgodnie z tym planem". Poprawka ta jest konsekwencją przyjęcia zmiany zaproponowanej w poprawce trzeciej, dotyczącej art. 11a ust. 2.
Poprawka ósma to poprawka redakcyjna.
Poprawka dziewiąta polega na skreśleniu art. 5, ponieważ określenie terminu dostosowania do przepisów ustawy zostało przeniesione do art. 8.
Poprawka dziesiąta polega na doprecyzowaniu zapisów, a poprawka jedenasta jest poprawką legislacyjną.
Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie! W imieniu Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi wnoszę o przyjęcie wymienionych przeze mnie poprawek. Dziękuję bardzo.
(Przewodnictwo obrad obejmuje marszałek Longin Pastusiak)
Marszałek Longin Pastusiak:
Dziękuję panu senatorowi.
Bardzo proszę sprawozdawcę Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, pana senatora Janusza Bargieła, o przedstawienie sprawozdania.
Senator Janusz Bargieł:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
W imieniu Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej mam zaszczyt zarekomendować państwu ustawę o zmianie ustawy o nawozach i nawożeniu.
Ustawa została uchwalona przez Sejm 5 marca 2004 r. Tekst ustawy oraz sprawozdania komisji są zawarte w drukach sejmowych nr 2467 do druku nr 2467, oraz 2570 i 2570-A, a także w drukach senackich nr 616, 616A i 616B.
Celem wymienionej ustawy jest dostosowanie krajowych regulacji prawnych dotyczących produkcji i wprowadzania do obrotu nawozów do obowiązujących w tym zakresie regulacji wspólnotowych. Omawiane zagadnienie było do niedawna ujęte w dyrektywie rady 76/116/EWG z dnia 18 grudnia 1975 r. w sprawie zbliżania ustawodawstwa państw członkowskich dotyczących nawozów.
W dniu 13 października 2003 r. Parlament Europejski i rada wydały rozporządzenie w sprawie nawozów, które zastąpiło przytoczoną dyrektywę. Jak wynika ze wstępu do rozporządzenia, wspólnotowa legislacja dotycząca nawozów jest bardzo techniczna, dlatego też rozporządzenie jest najwłaściwszym instrumentem prawnym, jako że nakłada bezpośrednio na wytwórców precyzyjne wymagania, które mają być stosowane w tym samym czasie i w ten sam sposób na terenie całej Wspólnoty.
Ponadto zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i rady z dnia 3 października 2002 r., ustanawiającym przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, wprowadzono postanowienia zapobiegające rozprzestrzenianiu się chorób zwierząt. Rozporządzenie to, zgodnie z art. 249 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, ma zasięg ogólny, obowiązuje w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. W przypadku niektórych rozporządzeń państwa członkowskie są obowiązane do stworzenia odpowiednich warunków prawno-instytucjonalnych, dzięki którym będzie możliwe stosowanie rozporządzenia.
Ustawa dotyczy tych kwestii, które nie zostały określone w tym rozporządzeniu ani w rozporządzeniu nr 1774 z 2001 r. albo też zostały w nich uregulowane jedynie ogólnie. Najistotniejsze zmiany w tej ustawie mają następujące cele: określenie zasad wprowadzenia nawozów do obrotu; uszczegółowienie zasad oznakowania nawozów; wprowadzenie obowiązku opracowania planu nawożenia przez podmioty prowadzące duże fermy chowu i hodowli drobiu lub trzody chlewnej; powierzenie nadzoru i kontroli dwóm organom inspekcji - Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych w zakresie nadzoru nad wprowadzeniem nawozów do obrotu oraz Inspekcji Ochrony Środowiska w zakresie kontroli stosowania i przygotowania nawozów; reorganizacja stacji chemiczno-rolniczych poprzez powołanie Krajowej Stacji Chemiczno-Rolniczej oraz okręgowych stacji chemiczno-rolniczych w celu realizacji zadań związanych z agrochemiczną obsługą rolnictwa oraz rozszerzenie przepisów karnych dotyczących niezgodnego z przepisami wprowadzania nawozów do obrotu.
Komisja po rozpatrzeniu uchwalonej przez Sejm ustawy o zmianie ustawy o nawozach i nawożeniu wprowadza do jej tekstu poprawki.
Myślę, że po tak dużym wstępie, jaki zrobił pan sprawozdawca Izdebski, nie będę omawiał tych poprawek. W imieniu komisji proponuję Wysokiej Izbie rozważenie tych dwunastu poprawek. Dotyczą one tego, o czym przed chwilą ogólnie mówiłem.
Wnoszę więc, Panie Marszałku, Panie i Panowie Senatorowie, o przyjęcie tej ustawy z tymi dwunastoma poprawkami. Serdecznie dziękuję.
Marszałek Longin Pastusiak:
Dziękuję panu senatorowi.
Chciałbym zapytać, czy ktoś z państwa senatorów miałby pytanie do któregoś ze sprawozdawców - pana senatora Izdebskiego lub pana senatora Bargieła. Tylko proszę adresować pytania do konkretnego sprawozdawcy.
Proszę bardzo, pan senator Czaja.
Senator Gerard Czaja:
Ja mam pytanie do senatora Izdebskiego.
Być może się mylę, jeżeli tak, to proszę mnie ewentualnie poprawić, ale widzę tutaj nieścisłość czy też brak spójności. Otóż komisja proponuje w art. 11a, żeby 20% gnojówki i gnojowicy mogło być zbywane, natomiast w art. 3 ust. 1 pkt 3 do obrotu można wprowadzić nawozy naturalne z wyłączeniem gnojowicy. Czy nie ma tu sprzeczności? W jednym miejscu mówimy, że można zbyć, a w art. 3 gnojowica jest wyłączona z obrotu. Dziękuję.
Marszałek Longin Pastusiak:
Dziękuję.
Czy ktoś z państwa senatorów miałby jeszcze pytanie? Tak?
Pan senator Piwoński.
Senator Zbyszko Piwoński:
Kieruję pytanie do pana senatora Izdebskiego, sprawozdawcy komisji rolnictwa.
Rozumiem, że poprawka trzecia była reakcją na to, że znaczna część gruntów nie stanowi u nas własności, lecz dzierżawę, zwłaszcza na terenach zachodnich. Skorygowano więc zapis "własnej ziemi", ale poprzez użycie sformułowania "będących w jego posiadaniu". Czy nie sądzi pan senator, że tu powinno być napisane "w jego użytkowaniu"? To by jednoznacznie określało, że ziemia jest w danej chwili użytkowana, bez względu na formę własności. Pojęcie "posiadanie" oznacza właśnie... Bo posiadacz to ten, kto jest właścicielem.
Senator Sławomir Izdebski:
Dziękuję bardzo.
Pobieżną odpowiedź znam, ale w związku z tymi pytaniami zgłasza się pani minister, dlatego że są to pytania bardziej szczegółowe. Myślę, że aby padła bardziej precyzyjna odpowiedź, trzeba by poprosić panią minister, dlatego że to był projekt rządowy. Gdyby pani mogła odpowiedzieć na te pytania, to bardzo bym prosił.
Marszałek Longin Pastusiak:
Dziękuję. Jakieś dodatkowe wyjaśnienia, Panie Senatorze?
(Senator Sławomir Izdebski: Nie, nie.)
Czy ktoś z państwa senatorów ma jeszcze pytania? Nie widzę chętnych. Dziękuję bardzo.
Przypominam, że ustawa, nad którą debatujemy, jest projektem rządowym. Do reprezentowania stanowiska rządu został upoważniony minister rolnictwa i rozwoju wsi.
Witam w naszej Izbie panią minister Darię Oleszczuk, podsekretarz stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi.
Chcę zapytać panią minister, czy chciałaby pani ewentualnie przedstawić stanowisko rządu lub ustosunkować się do jakiegoś fragmentu sprawozdania.
Bardzo proszę, zapraszamy na trybunę senacką.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Daria Oleszczuk:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Pytanie zadane przez pana senatora dotyczy art. 11a ust. 1 pkt 2. Zgodnie z tym przepisem podmiot, który prowadzi chów lub hodowlę drobiu powyżej czterdziestu tysięcy stanowisk, lub chów albo hodowlę świń powyżej dwóch tysięcy stanowisk dla świń o wadze ponad 30 kg, lub siedemset pięćdziesiąt stanowisk dla macior, jest obowiązany zagospodarować na użytkach rolnych będących w jego posiadaniu minimum 80% gnojówki i gnojowicy.
Pan senator podnosi kwestię formy: czy nie lepsze by było słowo "użytkowanie". Zgodnie z kodeksem cywilnym posiadanie, czyli fizyczne władanie nieruchomością w tym przypadku, jest najszerszym pojęciem, obejmującym właśnie użytkowanie, dzierżawę i własność. To, Panie Senatorze, jest pojęcie najbardziej precyzyjne, bo obejmuje wszystkie formy władania nieruchomością przez rolnika. Dziękuję bardzo.
Marszałek Longin Pastusiak:
Dziękuję, Pani Minister.
(Senator Gerard Czaja: A ta sprzeczność?)
Proszę jeszcze chwileczkę pozostać na trybunie, bo państwo senatorowie mogą mieć do pani pytania.
Jako pierwszy zgłasza się pan senator Szafraniec.
Senator Jan Szafraniec:
Dziękuję, Panie Marszałku.
Z materiałów, jakie mam do dyspozycji, dotyczących tej ustawy wynika, że gnojówka i gnojowica do tej pory traktowane były jako ścieki, odpady, w każdym razie nie jako nawóz naturalny. Okazuje się również, że w dyrektywach unijnych dotyczących tego problemu nie ma pojęć "gnojówka" i "gnojowica" - jest tylko pojęcie "obornik".
W związku z tym pytanie: dlaczego gnojówka i gnojowica zostały potraktowane jako nawóz naturalny? Zadaję to pytanie na przykład w kontekście prawa niemieckiego, które pozwala na składowanie pryzm z gnojowicą w odległości dopiero około 2 km od zabudowań mieszkalnych. W tym przypadku natomiast gnojowica jest traktowana jako nawóz naturalny. Dziękuję bardzo.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Daria Oleszczuk:
Tak, Panie Senatorze. Zgodnie z przepisami i z rozporządzeniem unijnym w tym zakresie mamy definicję obornika, tyle że w definicji obornika zawiera się pojęcie gnojowicy i gnojówki. Obornik to pojęcie szersze. I to jest, Panie Senatorze, nawóz naturalny. Nie możemy tego rozdzielić. W przepisach rozporządzenia unijnego tak jest skonstruowana ta definicja, że obejmuje zarówno formę płynną, jak i formę bardziej wysuszoną, czyli i gnój, i gnojowicę, i gnojówkę. Tak ten przepis jest skonstruowany.
Trudno mi jest... Musiałabym się zapoznać z tym przepisem prawa niemieckiego, bo może byłaby możliwość lepszego doprecyzowania tych przepisów. Jeśli pan senator pozwoli, po prostu zapoznamy się z tymi przepisami w ministerstwie. Naszym zadaniem była po prostu pełna implementacja przepisów Unii Europejskiej w tym zakresie. Projekt uzyskał pozytywną opinię Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej.
W taki sposób mogę dzisiaj panu odpowiedzieć na to pytanie, ale jeżeli pan pozwoli... Po prostu musiałabym to zagadnienie sprawdzić w świetle zarówno prawa unijnego, jak i prawa niemieckiego, na które się pan powołał.
Marszałek Longin Pastusiak:
Dziękuję.
Pan senator Czaja.
Senator Gerard Czaja:
Ponawiam pytanie, które skierowałem do senatora Izdebskiego, dotyczące wewnętrznej sprzeczności, którą zauważyłem. Mianowicie w art. 3 ust. 1 pkt 3 mówi się o wyłączeniu gnojowicy z obrotu - nie można wprowadzać gnojowicy do obrotu. Tymczasem w poprawce komisji do art. 11a proponuje się, aby zbywać 20% gnojówki czy gnojowicy. W jednym przypadku zakazuje się handlu, a w drugim przypadku mówi się o zbycie. Czy tu nie ma sprzeczności?
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Daria Oleszczuk:
Panie Senatorze, bardzo precyzyjnie i logicznie pan to wyłożył i wyglądałoby na to, że ma pan rację. Proszę jednak, by zwrócił pan baczną uwagę na art. 3 ust. 1, który stanowi, że do obrotu można wprowadzać nawozy itd. - do obrotu, czyli do normalnego, powszechnego wykorzystania - a także na zmianę art. 3 ust. 3. Stanowi ona, że nieprzetworzone nawozy naturalne, w tym gnojowica - w wersji sejmowej jest tu wyłączenie - mogą być zbywane do bezpośredniego rolniczego wykorzystania wyłącznie na podstawie umowy zawartej w formie pisemnej, pod rygorem nieważności. Powtarzam: tylko do bezpośredniego rolniczego wykorzystania, a nie do obrotu normalnego, handlowego. Taka jest różnica.
I jeszcze, jeżeli pan senator pozwoli, chciałabym zwrócić uwagę na art. 11a, który stanowi o obowiązku - już o tym mówiłam, odpowiadając na pierwsze pytanie - zagospodarowania na użytkach 80% gnojówki i gnojowicy. Pozostałe 20% może być zbywane zgodnie z art. 3 ust. 3, czyli do bezpośredniego rolniczego wykorzystania. Mniej więcej chodzi o to, że jeden rolnik może sprzedać drugiemu rolnikowi na podstawie umowy zawartej w formie pisemnej, pod rygorem nieważności, maksymalnie tych 20%. Tu nie ma sprzeczności, po prostu są określone proporcje.
Marszałek Longin Pastusiak:
Dziękuję.
Pan senator Plewa.
Senator Sergiusz Plewa:
Dziękuję, Panie Marszałku.
Pani Minister, to pytanie może niezupełnie jest związane z przedłożeniem, które dzisiaj rozpatrujemy, ale może pani minister ma na ten temat jakieś informacje i byłaby w stanie odpowiedzieć. Co się dzieje z tak zwanymi cmentarzyskami nawozowymi? Kilka lat temu zajmowałem się tym tematem. Te nawozy były składowane w różnego rodzaju bunkrach, poza miejscowościami, w miejscach po byłych geesach... Miał być z tym zrobiony porządek. Dziękuję.
(Głos z sali: Chodzi o mogielniki.)
Tak, o mogielniki.
Marszałek Longin Pastusiak:
Bardzo proszę, Pani Minister.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Daria Oleszczuk:
Panie Senatorze, nie potrafię dzisiaj odpowiedzieć panu na to pytanie. Jeżeli pan pozwoli, po prostu zainteresuję się tym i przedstawię panu pisemną odpowiedź.
(Senator Sergiusz Plewa: Dziękuję serdecznie.)
Dziękuję.
Marszałek Longin Pastusiak:
Dziękuję.
Czy ktoś z państwa senatorów ma jeszcze pytanie do pani minister? Nie.
Dziękuję, Pani Minister.
(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi Daria Oleszczuk: Dziękuję.)
Informuję, że nikt z państwa senatorów nie zapisał się do dyskusji. Wnioski o charakterze legislacyjnym złożyli senatorowie: Izdebski, Bargieł i Czaja.
W tej sytuacji proszę Komisję Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, a także Komisję Rolnictwa i Rozwoju Wsi o ustosunkowanie się do przedstawionych na piśmie wniosków i przygotowanie wspólnego sprawozdania.
Głosowanie nad ustawą o zmianie ustawy o nawozach i nawożeniu zostanie przeprowadzone jutro przed południem.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu dwunastego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Algierskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i ustalenia zasad wzajemnej pomocy w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Algierze dnia 31 stycznia 2000 r.
Ustawa ta została uchwalona przez Sejm 5 marca bieżącego roku, a do Senatu została przekazana 8 marca. Tego samego dnia skierowałem ją do dwóch komisji, mianowicie do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisje przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.
Sprawozdania mają państwo w drukach nr 619A i 619B, a sam tekst ustawy - w druku nr 619.
Proszę sprawozdawcę Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych, pana senatora Mieczysława Mietłę, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji.
Senator Mieczysław Mietła:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie! Szanowni Państwo!
W imieniu Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych mam zaszczyt przedstawić sprawozdanie zawarte w druku nr 619A w sprawie rządowego projektu ustawy o ratyfikacji Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Algierskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i ustalenia zasad wzajemnej pomocy w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Algierze w dniu 31 stycznia 2000 r. Ustawa ta została uchwalona przez Sejm w dniu 5 marca bieżącego roku.
Ratyfikacja i wejście w życie konwencji pozwoli na stworzenie korzystnych warunków do poszerzenia dwustronnych stosunków gospodarczych i otworzy możliwość działania na terytorium Algierii polskich podmiotów gospodarczych. Rozwijające się możliwości w stosunkach dwustronnych wymagają zawarcia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Umowa stworzy taką sytuację prawną, dzięki której osoby mające miejsce zamieszkania lub siedzibę na obszarze jednego państwa, a osiągany dochód - na obszarze drugiego państwa, będą w wielu przypadkach płacić podatek od tego dochodu tylko w jednym państwie, a nie w obydwu, jak to ma miejsce w sytuacji, kiedy takiej umowy nie ma.
Przyjęta konwencja określi w swych zapisach, jakie podmioty, w jakim zakresie i na jakich zasadach będą opodatkowane w jednym lub w drugim państwie. Konwencja przewiduje opodatkowanie niektórych dochodów w obydwu umawiających się państwach, z tym że w państwie, w którym znajduje się źródło dochodu, wymierzony podatek zostanie obniżony w stosunku do ogólnie obowiązujących stawek podatkowych w danym państwie. Dotyczy to dywidend, odsetek i należności licencyjnych.
Konwencja określa także zasady opodatkowania dochodów osób wykonujących wolny zawód, dochodów z pracy najemnej, dochodów artystów i sportowców oraz rent i emerytur.
Zapisy konwencji zapewniają wymianę informacji podatkowej, która jest głównym instrumentem zapobiegającym uchylaniu się od opodatkowania.
Istotnym zapisem konwencji jest klauzula dotycząca równego traktowania, która stanowi, że obywatele jednego państwa nie będą poddawani w drugim państwie opodatkowaniu i związanym z nim obowiązkom w postaci bardziej uciążliwej niż opodatkowanie i związane z nim obowiązki, którym są lub mogą być poddani w tych samych okolicznościach obywatele drugiego państwa.
Algieria jest dziś jednym z najbogatszych krajów Afryki. Podstawę jej gospodarki stanowi sektor paliwowy, którego udział w tworzeniu produktu krajowego brutto stanowi prawie 59%. Ropa i gaz stanowią obecnie 97% algierskiego eksportu. Polska może być dobrym partnerem Algierii, dostarczając tam między innymi produkty rolno-spożywcze, a także dokonując inwestycji w dziedzinach związanych z budownictwem, węglem, komponentami i półproduktami do ich wytwarzania, a także inwestycji związanych z gospodarką wodną, usługami hydrotechnicznymi i budowlanymi, ochroną środowiska, instalacjami specjalistycznymi, urządzeniami z sektora ropy naftowej i gazu ziemnego oraz przemysłem petrochemicznym.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Przedkładana Wysokiej Izbie konwencja stanowi jedną z wielu zawartych przez nas tego typu umów. Do chwili obecnej podpisanych zostało prawie osiemdziesiąt analogicznych umów.
Wnoszę zatem o przyjęcie ustawy bez poprawek. Dziękuję za uwagę.
Marszałek Longin Pastusiak:
Dziękuję panu senatorowi.
Proszę sprawozdawcę Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, panią senator Genowefę Ferenc, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji.
Senator Genowefa Ferenc:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!
Z upoważnienia Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej mam zaszczyt przedstawić Wysokiej Izbie sprawozdanie z posiedzenia komisji poświęconego rozpatrzeniu ustawy o ratyfikacji Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Algierskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i ustalenia zasad wzajemnej pomocy w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Algierze dnia 31 stycznia 2000 r.
Bardzo szczegółowo postanowienia konwencji omówił mój przedmówca, sprawozdawca Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych, nie będę więc tego powtarzała. Powiem tylko, że na posiedzeniu komisji przedłożona nam ustawa nie nasuwała żadnych wątpliwości, w związku z czym komisja postanowiła zarekomendować Wysokiej Izbie przyjęcie tej ustawy bez poprawek.
Sprawozdanie komisji znajduje się w druku nr 619B. Dziękuję.
Marszałek Longin Pastusiak:
Dziękuję, Pani Senator.
Chciałbym zapytać dla porządku, czy ktoś z państwa senatorów ma pytanie do senatorów sprawozdawców. Nie. Dziękuję bardzo.
Rozpatrywana konwencja była oczywiście rządowym projektem ustawy. Do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych zostali upoważnieni przedstawiciele dwóch resortów: minister finansów oraz minister spraw zagranicznych.
Witam w naszej Izbie panią minister Elżbietę Muchę z Ministerstwa Finansów oraz pana ministra Bogusława Zaleskiego, reprezentującego Ministerstwo Spraw Zagranicznych.
Chciałem zapytać państwa ministrów, czy chcą zabrać głos i przedstawić stanowisko rządu w sprawie omawianej ustawy. Nie? Dziękuję.
Czy są pytania? Tak.
Pan senator Szafraniec, bardzo proszę.
Tylko proszę zaadresować pytanie do...
Senator Jan Szafraniec:
Dobrze, dziękuję, Panie Marszałku.
Pan senator Mietła wspomniał, że mamy już ponad osiemdziesiąt ustaw ratyfikujących. Ja chciałbym zapytać, z iloma krajami arabskimi mamy podpisane podobne konwencje. Dziękuję bardzo.
Marszałek Longin Pastusiak:
Pan minister, tak?
Bardzo proszę, pan minister Zaleski.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Zagranicznych
Bogusław Zaleski:
Jeśli można...
Na pewno mamy podpisane takie konwencje z Egiptem... Sprawdzam to w spisie, dlatego chwilę to potrwa. Mamy też umowy z Jordanią, Tunezją i Marokiem. Byłaby to zatem piąta umowa podpisana z krajem arabskim w tym przedmiocie.
(Senator Jan Szafraniec: Dziękuję.)
Marszałek Longin Pastusiak:
Dziękuję.
Czy są jeszcze pytania do przedstawicieli rządu? Nie ma. Dziękuję.
Informuję również, że nikt z państwa senatorów nie zapisał się do głosu.
W tej sytuacji zgodnie z naszym regulaminem zamykam dyskusję.
Głosowanie w sprawie ustawy o ratyfikacji Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Algierskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i ustalenia zasad wzajemnej pomocy w zakresie podatku od dochodu i od majątku, podpisanej w Algierze dnia 31 stycznia 2000 r., zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu, czyli jutro rano.