Warszawa, dnia 21 grudnia 2004 r.

KANCELARIA SENATU

BIURO LEGISLACYJNE

Opiniowana ustawa została uchwalona na podstawie projektu rządowego. Celem ustawy jest przede wszystkim dostosowanie polskiego prawa do dyrektywy Rady Unii Europejskiej nr 2003/92/WE z dnia 7 października 2003 r., która ujednolica podstawę wymiaru podatku w odniesieniu do zasad dotyczących miejsca dostawy gazu i energii elektrycznej. Ponadto ustawa uchyla, niezgodne z Szóstą Dyrektywą, zwolnienia od podatku dotyczące usług internetowych i to zarówno na cele edukacyjne jak i dla użytkowników nieprowadzących działalności gospodarczej.

Zgodnie z nowymi przepisami miejscem dostawy gazu lub energii elektrycznej będzie siedziba lub stałe miejsce działalności podmiotu, który zajmuje się odsprzedażą lub siedziba lub stałe miejsce prowadzenia działalności podmiotu korzystającego i zużywającego te towary. Podatnikiem w przypadku dostawy tych towarów w systemie gazowym lub elektroenergetycznym zawsze będzie ich nabywca.

Uchylenie w załączniku nr 4 zwolnień usług internetowych obejmujących: usługi dostępu do sieci Internet świadczone na rzecz uczniów, studentów, szkół, zakładów kształcenia nauczycieli, placówek oświatowych, szkół wyższych, wyższych szkół zawodowych i placówek naukowych Polskiej Akademii Nauk oraz na rzecz państwowych i samorządowych instytucji kultury oraz usługi na dostęp wdzwaniany i szerokopasmowy do Internetu dla użytkowników indywidualnych nieprowadzących działalności gospodarczej na dostęp szerokopasmowy będzie skutkowało objecie tych usług stawka podstawową 22%.

Ustawa nie wzbudza zastrzeżeń legislacyjnych z wyjątkiem treści zawartej w art. 1 w pkt 5, w którym to przepisie posłużono się nieokreślonym w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. terminem: "podatnik podatku o podobnym charakterze". Bez dodatkowego określenia, iż chodzi tutaj o podatek na terytorium państwa trzeciego, określenie to będzie dotyczyło podatników wszelkiego rodzaju podatków zbliżonych do podatków obrotowych, w tym również podatków w krajach UE, których już obejmuje pojęcie "podatnik podatku od wartości dodanej". Ustawa posługuje się terminem "podatek o podobnym charakterze" do podatku od wartości dodanej w art. 106 ust. 2 oraz w artr. 170 ust. 8 pkt 3. W pierwszym wypadku dookreśla, iż chodzi o podatek na terytorium państwa trzeciego, natomiast w art. 170, który ma charakter przejściowy, odnosi się do podatków występujących na terytoriach sprzed akcesji do UE.