Urodziła się w 1928 roku w Janowie k. Katowic w rodzinie górniczej jako jedno z siedmiorga dzieci górnika Alberta Badury.

W 1951 ukończyła liceum w Opolu. Studiowała polonistykę i etnografię na Uniwersytecie Jagiellońskim, uzyskała dyplom magistra filologii polskiej. W 1962 obroniła doktorat na Uniwersytecie Wrocławskim. W 1970 uzyskała habilitację na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, w 1977 - tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1985 - zwyczajnego.

W latach 1955-57, z nakazu pracy, była nauczycielką w Kędzierzynie-Koźlu. Następnie została pracownikiem naukowym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu (obecnie Uniwersytet Opolski). W latach 1987-88, po wygraniu w RFN konkursu na stanowisko profesora etnologii, prowadziła w Getyndze wykłady z zakresu polskiej kultury ludowej. W latach 1974-92, jako profesor Uniwersytetu Wrocławskiego, pełniła funkcję kierownika Katedry Etnografii.

Opublikowała ponad 380 prac naukowych, w tym 30 w językach obcych.

Pracuje w kilku towarzystwach międzynarodowych, m.in. w International Society for Ethnology and Folklore, którego jest wiceprezesem. Od 1999 pełni funkcję prezesa Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego.

W latach 1980-85 była posłanką na Sejm VIII kadencji z ramienia Stronnictwa Demokratycznego. W 1980 wstąpiła do NSZZ "Solidarność", z którymi ściśle współpracowała. W 1982 z powodu głosowania przeciw likwidacji "Solidarności" została wykluczona z klubu Stronnictwa Demokratycznego i wraz z pięcioma innymi posłami postawiona przed sądem partyjnym. W tym czasie oddała legitymację i wystąpiła ze stronnictwa.

W 1992, na Zgromadzeniu Parlamentarnym OBWE, została wybrana na wiceprezydenta Komitetu Praw Człowieka, Mniejszości i Demokracji.

Należy do Unii Wolności.

Mężatka, ma dwoje dzieci.