Senat, po rozpatrzeniu uchwalonej przez Sejm na posiedzeniu w dniu 24 lipca 1999 r. ustawy o zmianie ustawy o dodatku i uprawnieniach przysługujących żołnierzom zastępczej służby wojskowej przymusowo zatrudnianym w kopalniach węgla, kamieniołomach i zakładach wydobywania rud uranu, wprowadza do jej tekstu następujące poprawki:

1) w art. 1 skreśla się pkt 4;

2) w art. 1 w pkt 5, w art. 3:

a. w ust. 1 skreśla się wyrazy "oraz ryczałt energetyczny",

b. w ust. 2 skreśla się wyrazy "oraz ryczałtu energetycznego" oraz wyrazy "tych świadczeń" zastępuje się wyrazami "tego świadczenia";

3) w art. 1 w pkt 6, w art. 4 skreśla się wyrazy ", ryczałt energetyczny";

4) w art. 1 w pkt 7 w lit. a) wyrazy "oraz ryczałt energetyczny są" zastępuje się wyrazem "jest ";

5) w art. 1 w pkt 8, w art. 5a w ust. 1:

a. skreśla się pkt 3,

b. w pkt 4 liczbę "6.350" zastępuje się liczbą "9.510";

6) w art. 2 skreśla się wyrazy "oraz ryczałt energetyczny";

7) skreśla się art. 4.

Senat, rozpatrując ustawę o zmianie ustawy o dodatku i uprawnieniach przysługujących żołnierzom zastępczej służby wojskowej przymusowo zatrudnianym w kopalniach węgla, kamieniołomach i zakładach wydobywania rud uranu, uznał za celowe przyjęcie jej z poprawkami.

Senat, nie przyznając zarówno żołnierzom-górnikom jak i wdowom po nich pobierającym emeryturę lub rentę ryczałtu energetycznego, miał na uwadze zbyt duże obciążenie dla budżetu państwa z tytułu wypłaty tego świadczenia. Ponadto Senat stanął na stanowisku, iż przyznanie ryczałtu energetycznego nie jest przywilejem powiązanym z charakterem zatrudnienia, bowiem żołnierze, których dotyczy ustawa, to nie tylko ci, którzy pracowali przymusowo w kopalniach węgla, ale także duża grupa żołnierzy odbywających służbę zastępczą w kamieniołomach i zakładach wydobywania rud uranu. Senat uznał za uzasadnioną rezygnację z przyznania ryczałtu energetycznego żołnierzom i wdowom po nich także z tego względu, iż może to rodzić na przyszłość żądania robotników przymusowych, których uprawnienia określa ustawa z dnia 31 maja 1996 roku o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. Zdaniem Senatu taka decyzja jest tym bardziej uzasadniona, że obydwie te grupy otrzymują świadczenia w tej samej wysokości.

Senat, dokonując modyfikacji art. 5a ust. 1 dodawanego ustawą nowelizującą, zrównał w uprawnieniach tzw. żołnierzy-uranowców, u których orzeczono na stałe inwalidztwo III grupy lub częściową niezdolność do pracy z tymi, którzy nie mają orzeczonej żadnej z grup inwalidztwa i przyznał im jednorazowe odszkodowanie w tej samej wysokości - 9 510 złotych.