U C H W A Ł A

SENATU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

z dnia 29 stycznia 1999 r.

w sprawie ustawy o zmianie ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego

Senat, po rozpatrzeniu uchwalonej przez Sejm na posiedzeniu w dniu 21 stycznia 1999 r. ustawy o zmianie ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego, wprowadza do jej tekstu następujące poprawki:

  1. w art. 1 w pkt 1 w lit. a), pkt 31 otrzymuje brzmienie:
    "31) dawanie schronienia osobom narodowości żydowskiej lub innym osobom, za ukrywanie których w latach 1939-1945, ze względu na ich narodowość lub działalność na rzecz suwerenności i niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej - groziła kara śmierci,";
  2. w art. 1 w pkt 3 w lit. a), lit. d) otrzymuje brzmienie:
    "d) była funkcjonariuszem organów bądź jednostek organizacyjnych Polskiej Partii Robotniczej lub Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, do których właściwości rzeczowej - terenowej i centralnej - należał nadzór nad instytucjami, o których mowa w lit. a) i b), bądź nad zadaniami, o których mowa w lit. c),".

MARSZAŁEK SENATU

Alicja GRZEŚKOWIAK

UZASADNIENIE

Senat wprowadził do ustawy o zmianie ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego dwie poprawki precyzujące.

Senat zajął stanowisko, iż za działalność równorzędną z działalnością kombatancką należy uznać dawanie schronienia osobom narodowości żydowskiej lub innym osobom, ale tylko ze względu na ich narodowość lub działalność na rzecz suwerenności i niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem Senatu takie dookreślenie przepisu wyeliminuje określone kategorie osób, np. przestępców, za ukrywanie których w czasie II wojny światowej także groziła kara śmierci, z kręgu starających się o przyznanie uprawnień kombatanckich. Przepis art. 2 pkt 31 w brzmieniu zaproponowanym przez Senat jest bliższy intencjom ustawodawcy.

W opinii Senatu określenie "odpowiednie organy", użyte w art. 21 ust. 2 pkt 4 lit. d), jest nieostre, a tym samym może nastręczać wątpliwości interpretacyjnych. W związku z tym Senat precyzuje to pojęcie poprzez zdefiniowanie, iż były to nie tylko organy ale i jednostki organizacyjne (np. specjalnie powołane komisje do walki z bandytyzmem) Polskiej Partii Robotniczej lub Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, zarówno centralne jak i terenowe, do których właściwości rzeczowej należał nadzór nad instytucjami zwalczającymi polskie organizacje oraz osoby działające na rzecz suwerenności i niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej.