1. Ustawa określa rodzaje świadczeń reprywatyzacyjnych przysługujących osobom fizycznym w związku z utratą własności w przypadkach określonych w art. 2, art. 3 ust. 2 i w rozdziale 8, zwanych dalej "świadczeniami reprywatyzacyjnymi", a także zasady i tryb ich przyznawania oraz ustalania ich wartości.

3. Ilekroć w ustawie jest mowa o utraconej nieruchomości, należy przez to rozumieć nieruchomość przejętą przez Państwo lub gminę miasta stołecznego Warszawy.

1. Świadczenia reprywatyzacyjne przysługują w związku z utratą własności nieruchomości:

1. Osobą uprawnioną do świadczenia reprywatyzacyjnego, zwaną dalej "osobą uprawnioną", jest osoba fizyczna, która w dniu utraty własności była obywatelem polskim, z zastrzeżeniem ust. 2-5, o ile w dniu 31 grudnia 1999 r. posiadała obywatelstwo polskie.

2. Za dzień utraty własności uważa się dzień, w którym decyzja o przejęciu nieruchomości przez Państwo stała się ostateczna, a jeżeli przejęcie nastąpiło bez takiej decyzji
- dzień, w którym Państwo lub gmina miasta stołecznego Warszawy objęły nieruchomość w posiadanie. W przypadku określonym w art. 3 ust. 2 pkt 2 za dzień utraty własności uważa się dzień 1 września 1939 r.

1. Wartość utraconych nieruchomości ustala się, z zastrzeżeniem art. 8, jako sumę wartości poszczególnych zespołów składników majątkowych określonych w załączniku nr 1 do ustawy.

2. Wartość zespołu składników majątkowych ustala się jako sumę wartości poszczególnych składników majątkowych określonych w załączniku nr 1 do ustawy.

5. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, tabele cen jednostkowych dla poszczególnych rodzajów składników majątkowych na podstawie następujących założeń:

1. Wartość zespołów składników majątkowych innych niż określone w załączniku nr 1 do ustawy ustala się w drodze indywidualnej wyceny dokonanej przez osobę, o której mowa w art. 174 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543), zwaną dalej "rzeczoznawcą", na zlecenie organu, przed którym toczy się postępowanie. Wycena ta przeprowadzana jest na zasadach określonych dla ustalania wartości rynkowej w rozdziale 1 działu IV ustawy, o której mowa w zdaniu pierwszym.

2. Osoba uprawniona może przedstawić wycenę wartości zespołów składników majątkowych, o których mowa w ust. 1, sporządzoną przez rzeczoznawcę.

2. Jeżeli osoby uprawnione, o których mowa w art. 3 ust. 2 pkt 2, otrzymały świadczenia w związku z utratą własności nieruchomości na podstawie przepisów obowiązujących przed dniem wejścia w życie ustawy, to wartość świadczenia przysługującego z tytułu ustawy pomniejsza się o wartość świadczenia otrzymanego na podstawie tych przepisów.

2. Kwotę, o której mowa w ust. 1, ustala wojewoda według zasad określonych w tej ustawie, przy odpowiednim zastosowaniu przepisów rozdziału 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 1997 r. Nr 16, poz. 89, Nr 34, poz. 209, Nr 137, poz. 926 i Nr 139, poz. 932 oraz z 2000 r. Nr 22, poz. 270 i Nr 120, poz. 1268).

1. Osobie uprawnionej, na jej wniosek, przywraca się własność nieruchomości lub udział we współwłasności w części określonej w art. 9-12.

2. Przywraca się własność lub udział we współwłasności nieruchomości, która w dniu wejścia w życie ustawy stanowi:

4. Jeżeli dokonano podziału nieruchomości, w związku z utratą której osobie uprawnionej przysługuje świadczenie reprywatyzacyjne, lub wyodrębniono z niej inną nieruchomość, przywraca się własność lub udział we współwłasności nieruchomości powstałych wskutek podziału lub wyodrębnienia.

5. W przypadku niesłusznego nabycia od Skarbu Państwa własności nieruchomości Skarb Państwa wystąpi do sądu z roszczeniem o odszkodowanie za szkodę w trybie
ustawy z dnia 21 czerwca 1990 r. o zwrocie korzyści uzyskanych niesłusznie kosztem Skarbu Państwa lub innych państwowych osób prawnych (Dz.U. Nr 44, poz. 255, z 1991 r. Nr 75, poz. 331 oraz z 1993 r. Nr 16, poz. 67 i Nr 134, poz. 647). Środki finansowe uzyskane z tego tytułu przekazuje się do Funduszu Inwestycyjnego Bonów Reprywatyzacyjnych, o którym mowa w art. 36 ust. 2.

1. Przywrócenia własności lub udziału we współwłasności nieruchomości wykorzystywanej na cele użyteczności publicznej:

2. Z dniem, w którym decyzja o przywróceniu własności lub udziału we współwłasności nieruchomości określonej w ust. 1 stała się ostateczna, właściwy organ wydaje decyzję o wygaśnięciu trwałego zarządu ustanowionego na rzecz dotychczasowego władającego.

2. Jeżeli przywraca się własność lub udział we współwłasności nieruchomości obciążonej prawem z umowy zawartej przez osobę wymienioną w art. 13 ust. 2 z osobą trzecią, to osoba uprawniona staje się stroną tej umowy.

3. Przepis ust. 2 stosuje się również do nieruchomości obciążonej prawem z umowy zawartej przez osoby, którym na podstawie odrębnych przepisów Skarb Państwa powierzył wykonywanie prawa własności nieruchomości lub innych praw rzeczowych na jego rzecz.

4. Przywrócenie własności nieruchomości nie narusza praw osób trzecich, na rzecz których nieruchomość jest obciążona prawami wynikającymi z orzeczenia sądu lub decyzji administracyjnej.

1. Jeżeli obliczona na zasadach określonych w art. 6-8 wartość nieruchomości, której własność jest przywracana, lub część tej wartości przypadająca na współwłaściciela jest wyższa niż wartość świadczenia reprywatyzacyjnego przysługującego osobie uprawnionej, to osoba ta jest zobowiązana do zapłaty odpowiednio Skarbowi Państwa, jednostce samorządu terytorialnego, osobie prawnej lub fizycznej różnicy między tymi wartościami, w gotówce lub w bonach reprywatyzacyjnych.

3. Po bezskutecznym upływie terminu, o którym mowa w ust. 2, od kwoty niezapłaconej przysługują odpowiednio Skarbowi Państwa, jednostce samorządu terytorialnego, osobie prawnej lub fizycznej odsetki w wysokości równej stopie oprocentowania kredytu lombardowego udzielanego przez Narodowy Bank Polski.

1. Bony reprywatyzacyjne, zwane dalej "bonami", o wartości nominalnej równej wartości świadczenia reprywatyzacyjnego przyznaje się osobie uprawnionej, której nie przywraca się własności lub udziału we współwłasności nieruchomości, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. Jeżeli wartość nieruchomości lub udziału we współwłasności nieruchomości, której własność jest przywracana, lub część tej wartości przypadająca na współwłaściciela jest niższa niż wartość świadczenia reprywatyzacyjnego przysługującego osobie uprawnionej, to osobie tej przyznaje się bony o wartości nominalnej równej różnicy między tymi wartościami.

3. Prawa z bonów powstają z chwilą zapisania osoby uprawnionej, której przyznano bony, w rejestrze prowadzonym przez depozytariusza, o którym mowa w art. 20 ust. 1, i przysługują osobie uwidocznionej w rejestrze.

5. Bony emituje Skarb Państwa, w którego imieniu działa minister właściwy do spraw Skarbu Państwa.

6. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa określi, w drodze rozporządzenia, wielkość i warunki emisji bonów, a w szczególności:

1. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa udzieli zamówienia publicznego na wykonywanie czynności związanych z obrotem bonami domowi maklerskiemu lub bankowi prowadzącemu działalność maklerską, zwanemu dalej "depozytariuszem", w trybie ustawy z dnia 10 czerwca 1994 r. o zamówieniach publicznych (Dz.U. z 1998 r. Nr 119, poz. 773, z 1999 r. Nr 45, poz. 437 oraz z 2000 r. Nr 12, poz. 136, Nr 93, poz. 1027 i Nr 110, poz. 1167).

3. Zapłatę bonami oraz wadium złożone w bonach uznaje się według ich wartości nominalnej.

4. Posiadaczowi bonów służy także prawo dokonania zapłaty bonami za jednostki uczestnictwa w Funduszu, o którym mowa w art. 36 ust. 2.

1. Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe wykupi, nie później niż w ciągu 10 lat od dnia ich emisji, bony przyznane z tytułu utraty własności nieruchomości stanowiącej las od posiadacza bonów uprawnionego do świadczenia reprywatyzacyjnego z tytułu utraty własności nieruchomości stanowiącej las lub od osoby, która nabyła takie bony.

2. Bony, o których mowa w ust. 1, zostaną wykupione na wniosek posiadacza bonów według ich wartości nominalnej.

1. Umowa zobowiązująca do przeniesienia praw z bonów przenosi te prawa z chwilą dokonania wpisu o zmianie właściciela w rejestrze prowadzonym przez depozytariusza. W przypadku obrotu zorganizowanego bonami, o którym mowa w ust. 3, wpis o zmianie właściciela w rejestrze następuje po dokonaniu rozliczenia transakcji przez depozytariusza.

2. W przypadku gdy nabycie bonów następuje na podstawie zdarzenia prawnego powodującego z mocy ustawy przeniesienie praw z tych papierów, wpis o zmianie właściciela w rejestrze dokonywany jest na żądanie uprawnionego.

4. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa określi, w drodze rozporządzenia: sposób i tryb postępowania depozytariusza przy prowadzeniu obrotu zorganizowanego, w tym zasady rozliczania transakcji, zakres i sposób przekazywania przez wojewodę informacji depozytariuszowi, warunki wpisania do rejestru osoby uprawnionej, sposób i tryb dokonywania zmian w rejestrze, tryb składania wadium w bonach i ich umarzania, tryb dokonywania zapłaty bonami oraz zakres informacji przekazywanych depozytariuszowi przez zbywcę bonów lub podmiot, który otrzymał zapłatę bonami.

1. W przypadku ustanowienia zastawu na prawach wynikających z bonów depozytariusz dokonuje na koncie depozytowym prowadzonym w rejestrze dla zastawcy blokady odpowiedniej liczby bonów. Bony obciążone zastawem nie mogą być przedmiotem obrotu do chwili zaspokojenia zastawnika.

2. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa określi, w drodze rozporządzenia, tryb i warunki postępowania depozytariusza w przypadku ustanowienia zastawu na prawach wynikających z bonów.

1. Depozytariusz na żądanie posiadacza bonów wystawia imienne świadectwo depozytowe, zwane dalej "świadectwem". W treści świadectwa można wskazać część bonów zapisanych na koncie depozytowym w rejestrze.

3. W przypadku gdy przy użyciu świadectwa ma nastąpić realizacja uprawnień, o których mowa w ust. 2, bony w liczbie wskazanej w treści świadectwa nie mogą być przedmio-tem obrotu od chwili jego wydania do chwili utraty jego ważności lub zwrotu świadectwa depozytariuszowi. Na okres ten depozytariusz dokonuje blokady odpowiedniej liczby bonów na koncie depozytowym prowadzonym dla posiadacza bonów w rejestrze.

4. Depozytariusz obowiązany jest do wystawienia świadectwa na żądanie właściwego wojewody, bez oznaczenia terminu jego ważności, w celu potwierdzenia dokonania odpowiednich zapisów w rejestrze; w takim przypadku depozytariusz zaznacza ten tryb wystawienia świadectwa w jego treści. Przepisów ust. 2 i 3 nie stosuje się.

1. Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa, zwana dalej "Agencją", tworzy i prowadzi katalog nieruchomości dostępnych do nabycia za bony, zwany dalej "katalogiem".

2. Prezes Agencji lub upoważniona przez niego osoba działa jako przedstawiciel ustawowy właścicieli, o których mowa w art. 13 ust. 2 pkt 2-5, w zakresie wynikającym z niniejszej ustawy.

7. Jeżeli nieruchomości nie podlegały włączeniu do katalogu w czasie jego tworzenia z przyczyn, które następnie ustały, podmioty, o których mowa w ust. 3, w odniesieniu do nieruchomości pozostających w ich dyspozycji, zgłaszają je celem włączenia do katalogu w terminie 14 dni od dnia ustania przyczyn.

8. Zgłoszeniu do katalogu nie podlegają nieruchomości, o których mowa w ust. 4, jeżeli są zajęte na cele określone w art. 14, a także nieruchomości przeznaczone w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego na cele określone w art. 14 pkt 7-12.

9. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa określi, w drodze rozporządzenia:

1. Właściciel nieruchomości powstałej w wyniku podziału ma prawo pierwszeństwa do nabycia, w tym za bony, własności nieruchomości wyodrębnionej z nieruchomości
utraconej włączonej do katalogu.

2. Współwłaściciel nieruchomości, o której mowa w art. 13 ust. 1, ma prawo pierwszeństwa do nabycia, w tym za bony, udziałów we współwłasności utraconej nieruchomości włączonej do katalogu.

3. Agencja zawiadamia na piśmie osobę, której przysługuje pierwszeństwo o umieszczeniu w katalogu nieruchomości lub udziału, o których mowa w ust. 1 i 2, podając ich wartość katalogową oraz termin złożenia wniosku o nabycie, z tym że termin ten nie może być krótszy niż 21 dni i nie dłuższy niż 3 miesiące od dnia otrzymania zawiadomienia.

4. Osoby, o których mowa w ust. 1 i 2, korzystają z prawa pierwszeństwa w nabyciu nieruchomości lub udziału, jeżeli złożą wniosek o nabycie.

2. Przetarg ogłasza się na wniosek posiadacza bonów o wartości nie mniejszej niż wartość katalogowa nieruchomości w terminie miesiąca od dnia złożenia tego wniosku.

5. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa określi, w drodze rozporządzenia:

1. Prezes Agencji lub osoba przez niego upoważniona zawiera umowę sprzedaży nieruchomości włączonej do katalogu z nabywcą wyłonionym w trybie określonym w art. 29 lub art. 30.

3. Koszty związane ze sporządzeniem i zawarciem umowy ponosi nabywca.

1. Zbycie na podstawie odrębnych przepisów nieruchomości włączonej do katalogu wymaga uzyskania zgody Prezesa Agencji na wyłączenie tej nieruchomości z katalogu.

2. Prezes Agencji udzieli zgody na uzasadniony wniosek podmiotu, o którym mowa w art. 27 ust. 3, jeżeli nieruchomość niezbędna jest:

6. Od decyzji Prezesa w sprawie udzielenia zgody, o której mowa w ust. 1, służy odwołanie do ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa.

7. Umowa zbycia nieruchomości włączonej do katalogu zawarta na podstawie przepisów odrębnych, bez zgody Prezesa Agencji jest nieważna.

8. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa określi, w drodze rozporządzenia:

1. Osoby, o których mowa w art. 13 ust. 2 pkt 4 i 5, mogą wystąpić o wyłączenie z katalogu wniesionych przez siebie nieruchomości, jeżeli po upływie 5 lat od dnia wejścia w życie ustawy, nieruchomości te nie zostały nabyte przez osoby uprawnione.

3. Po upływie terminu, o którym mowa w ust. 2, Prezes Agencji może wyłączyć z katalogu i zbyć na podstawie odrębnych przepisów nieruchomości, które nie zostały nabyte przez osoby uprawnione.

3. Towarzystwo może powierzyć odrębnemu podmiotowi wykonywanie czynności zarządzania Funduszem.

4. Umowa o powierzenie czynności zarządzania, o którym mowa w ust. 3, może być zawarta przez Towarzystwo wyłącznie z podmiotami wyłonionymi w drodze przetargu ograniczonego do podmiotów wyspecjalizowanych w zakresie zarządzania majątkiem funduszy inwestycyjnych.

1. W zakresie nieuregulowanym niniejszą ustawą do Towarzystwa stosuje się przepisy ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz.U. Nr 139, poz. 933, z 1999 r. Nr 72, poz. 801 oraz z 2000 r. Nr 103, poz. 1099 i Nr 114, poz. 1192) dotyczące towarzystw funduszy inwestycyjnych.

3. Po upływie 5 lat od dnia wejścia w życie ustawy Fundusz odkupuje jednostki uczestnictwa z częstotliwością określoną w statucie, nie rzadziej niż raz w roku.

1. Utworzenie Towarzystwa, nadanie i zmiana jego statutu oraz powołanie członków zarządu, rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej nie wymaga zezwolenia Komisji Papierów Wartościowych i Giełd.

1. Utworzenie Funduszu nie wymaga zezwolenia Komisji Papierów Wartościowych i Giełd.

2. Skarb Państwa zobowiązany jest do wniesienia do Funduszu, w zamian za bony, środków pieniężnych uzyskanych ze sprzedaży akcji lub udziałów, o których mowa w ust. 1.

3. Wartość akcji i udziałów oraz środków pieniężnych, o których mowa w ust. 1 i 2, łącznie nie może przekroczyć kwoty 20,5 miliarda złotych.

4. Agencja przekaże na rzecz Funduszu środki pieniężne uzyskane ze sprzedaży nieruchomości Skarbu Państwa z katalogu, które nie zostały zbyte na rzecz osób uprawnionych na podstawie przepisów niniejszej ustawy.

5. Wartość akcji i udziałów, o których mowa w ust. 1, ustala się zgodnie z zasadami określonymi w art. 44.

7. Do zasad zbywania akcji przez Skarb Państwa na rzecz Funduszu nie stosuje się ograniczeń wynikających z art. 70 i art. 71 ustawy, o której mowa w art. 37 ust. 1.

1. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa każdorazowo określa wielkość środków pieniężnych oraz liczbę akcji i udziałów przekazywanych Funduszowi w zamian za bony, odpowiednio do wartości tych bonów, uwzględniając łączną wartość świadczeń reprywatyzacyjnych przysługujących osobom uprawnionym.

2. Niezwłocznie po przekazaniu zarządzania Funduszem lub zakończeniu likwidacji Funduszu Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy Towarzystwa podejmie uchwałę o likwidacji Towarzystwa.

1. Organem właściwym do wydania decyzji w sprawie o przyznanie świadczenia reprywatyzacyjnego jest wojewoda właściwy ze względu na miejsce położenia utraconej nieruchomości. W przypadkach określonych w art. 3 ust. 2 pkt 2 organem tym jest wojewoda właściwy ze względu na miejsce zamieszkania osoby uprawnionej w dniu wejścia w życie ustawy, a jeśli osoba uprawniona w tym dniu nie zamieszkiwała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, organem tym jest Wojewoda Mazowiecki.

2. Organem wyższego stopnia w sprawach decyzji o przyznaniu świadczenia reprywatyzacyjnego jest minister właściwy do spraw Skarbu Państwa.

1. Postępowanie w sprawie o przyznanie świadczenia reprywatyzacyjnego wszczyna się na wniosek osoby uprawnionej, zawierający oświadczenie o wyborze rodzaju świadczenia reprywatyzacyjnego, złożony w terminie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy na formularzu, o którym mowa w ust. 5.

2. Osoby ubiegające się o świadczenia reprywatyzacyjne z tytułu utraty tej samej nieruchomości, mogą złożyć wspólny wniosek o przyznanie tego świadczenia z podaniem wysokości udziałów jakie im przysługują.

3. Wnioskodawcy dołączają oświadczenie o braku innych osób uprawnionych do ubiegania się o świadczenie reprywatyzacyjne z tytułu utraty nieruchomości, o której mowa w ust. 2.

5. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa określi, w drodze rozporządzenia, wzór formularza wniosku oraz sposób jego udostępniania. Wzór formularza wniosku powinien zawierać w szczególności:

1. Wnioskodawca może dochodzić, w drodze powództwa cywilnego, ustalenia, że własność lub współwłasność nieruchomości w dniu jej utraty przysługiwała jemu lub osobie po której nabył prawo do świadczenia reprywatyzacyjnego. Wnioskodawca zwolniony jest z obowiązku uiszczenia wpisu związanego z wniesionym powództwem. Pozostałe koszty postępowania sądowego obciążają strony stosownie do przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.

2. W razie złożenia przez wnioskodawcę dokumentu świadczącego o wszczęciu postępowania w sprawie, o której mowa w ust. 1, postępowanie w sprawie o przyznanie świadczenia reprywatyzacyjnego zawiesza się do dnia uprawomocnienia się orzeczenia.

3. Wnioskodawca w terminie 3 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia przedstawi wojewodzie to orzeczenie.

4. W przypadku niezachowania terminu określonego w ust. 3 uprawnienia wynikające z ustawy wygasają.

1. W przypadku gdy osoba uprawniona ubiega się o przywrócenie własności nieruchomości i zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 14 pkt 6, wojewoda występuje do właściwego organu o dokonanie podziału tej nieruchomości.

2. Wojewoda zawiesza postępowanie w sprawie o przyznanie świadczenia reprywatyzacyjnego do czasu dokonania podziału nieruchomości.

1. Jeżeli osoba uprawniona ubiega się o przywrócenie własności nieruchomości lub udziału we współwłasności nieruchomości określonej w art. 15, wojewoda wzywa osobę uprawnioną i władającego nieruchomością na podstawie tytułu prawnego do zawarcia umowy najmu dotyczącej tej nieruchomości na okres do 5 lat.

2. Umowa najmu, o której mowa w ust. 1, obowiązuje strony od dnia, w którym decyzja o przywróceniu własności lub udziału we współwłasności nieruchomości stała się ostateczna.

3. Przy zawieraniu umowy najmu nieruchomości w sprawach nieuregulowanych niniejszą ustawą stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego.

4. Wojewoda wydaje decyzję o przywróceniu własności nieruchomości lub udziału we współwłasności nieruchomości po otrzymaniu zawiadomienia o zawarciu umowy najmu, o której mowa w ust. 1.

5. W przypadku niezawarcia umowy najmu nieruchomości określonej w art. 15 wojewoda wydaje decyzję o przyznaniu osobie uprawnionej bonów albo o przywróceniu własności nieruchomości lub udziału we współwłasności nieruchomości po upływie terminu 6 lat od dnia wejścia w życie ustawy. Wybór rodzaju świadczenia przysługuje osobie uprawnionej.

6. Jeżeli wartość nieruchomości lub wartość udziału w nieruchomości określonej w art. 15, której własność jest przywracana, jest wyższa niż wartość świadczenia reprywatyzacyjnego przysługującego osobie uprawnionej, wojewoda w decyzji o przyznaniu świadczenia reprywatyzacyjnego:

1. Decyzja o przyznaniu świadczenia reprywatyzacyjnego zawiera w szczególności ustalenie:

3. Decyzję o przyznaniu świadczenia reprywatyzacyjnego wydaje się w nieprzekraczalnym terminie 6 miesięcy od dnia złożenia wniosku lub od dnia uzupełnienia jego braków.

1. Z dniem, w którym decyzja o przywróceniu własności lub udziału we współwłasności nieruchomości stała się ostateczna, następuje przeniesienie własności lub udziału we współwłasności tej nieruchomości na rzecz osoby uprawnionej, a prawo użytkowania wieczystego przysługujące tej osobie wygasa bez odszkodowania.

2. Decyzja, o której mowa w ust. 1, stanowi podstawę ujawnienia praw w księdze wieczystej.

1. Jeżeli z ostatecznej decyzji o przywróceniu własności lub udziału we współwłasności nieruchomości wynika, że osoba uprawniona jest zobowiązana do zapłaty, o której mowa w art. 17 ust. 1, a zapłaty tej nie dokonała lub dokonała w części, to po upływie 3 miesięcy od dnia, w którym decyzja ta stała się ostateczna, wojewoda składa wniosek o ustanowienie na rzecz poprzedniego właściciela hipoteki przymusowej na nieruchomości, której własność została przywrócona, w celu zabezpieczenia kwoty niezapłaconej wraz z odsetkami.

2. Egzekucja z nieruchomości może być wszczęta nie wcześniej niż po upływie 3 lat od dnia, w którym decyzja o przywróceniu własności stała się ostateczna.

1. Osobie uprawnionej na jej wniosek przywraca się własność rzeczy ruchomej stanowiącej dobro kultury w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury (Dz.U. z 1999 r. Nr 98, poz. 1150 oraz z 2000 r. Nr 120, poz. 1268), przejętej przez Państwo lub gminę miasta stołecznego Warszawy na podstawie przepisów określonych w art. 2 ust. 1 pkt 1, z rażącym naruszeniem prawa lub bez podstawy prawnej:

2. Domniemywa się, że własność rzeczy, o której mowa w ust. 1, w dniu jej przejęcia przez Państwo lub gminę miasta stołecznego Warszawy przysługiwała właścicielowi nieruchomości, na terenie której ta rzecz ruchoma się znajdowała.

2. Wniosek o przywrócenie własności rzeczy ruchomej może być złożony w terminie 5 lat od dnia wejścia w życie ustawy. Po upływie tego terminu nie wszczyna się postępowania w sprawie przywrócenia własności rzeczy ruchomej na podstawie niniejszej ustawy.

3. Organem właściwym do wydania decyzji w sprawie przywrócenia własności rzeczy ruchomej jest wojewoda właściwy ze względu na miejsce, w którym ta rzecz się znajduje.

4. Organem wyższego stopnia w sprawach, o których mowa w ust. 3, jest minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.

1. Muzea, których organizatorem jest organ państwowy lub samorządowy, w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy prześlą wojewodzie wykazy ruchomych dóbr kultury, o których mowa w art. 58 ust. 1 pkt 1.

2. Wykazy, o których mowa w ust. 1, są jawne i zostaną udostępnione w siedzibie wojewódzkiego konserwatora zabytków.

1. W terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja o przywróceniu własności rzeczy ruchomej stała się ostateczna, posiadacz tej rzeczy wydaje ją właścicielowi, z zastrzeżeniem art. 62 ust. 1.

2. W razie niewydania rzeczy ruchomej właścicielowi w terminie, o którym mowa w ust. 1, stosuje się przepisy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

3. Jeżeli właściciel przed wydaniem rzeczy ruchomej nie zgłosi wniosku o jej wpisanie do rejestru zabytków, wojewódzki konserwator zabytków dokona tego wpisu z urzędu.

1. Organ wydający decyzję o przywróceniu własności rzeczy ruchomej, o której mowa w art. 58 ust. 1, na wniosek wojewódzkiego konserwatora zabytków, może orzec o zachowaniu posiadania tej rzeczy przez dotychczasowego władającego w okresie nie dłuższym niż 7 lat od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy. Nie dotyczy to rzeczy ruchomych zawierających podobizny lub rękopisy krewnych i powinowatych osoby uprawnionej.

2. W okresie, o którym mowa w ust. 1, Skarb Państwa może przejąć na własność rzecz ruchomą w trybie art. 34 ust. 2 i 3 ustawy wymienionej w art. 58 ust. 1.

1. Z tytułu utraty apteki na podstawie ustawy z dnia 8 stycznia 1951 r. o przejęciu aptek na własność Państwa (Dz.U. Nr 1, poz. 1, z 1968 r. Nr 3, poz. 6 oraz z 1969 r. Nr 13, poz. 95) osobie uprawnionej przysługują bony w ilości odpowiadającej wysokości ceny jednostkowej, z uwzględnieniem przepisów art. 9-12.

2. Cenę jednostkową, o której mowa w ust. 1, ustala się jako przeciętną wartość odtworzeniową aptek przejętych przez Państwo, na podstawie istniejącej dokumentacji z chwili ich przejęcia i według cen z dnia wejścia w życie ustawy.

3. Aptekę w rozumieniu niniejszej ustawy stanowi zespół składników majątkowych obejmujących jej majątek trwały i obrotowy.

4. Do świadczenia reprywatyzacyjnego, o którym mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy rozdziałów 4 i 7 dotyczące bonów.

1. Z tytułu utraty taboru żeglugi śródlądowej przejętego przez Państwo na podstawie dekretu z dnia 2 lutego 1955 r. o przejęciu taboru żeglugi śródlądowej na własność Państwa (Dz.U. Nr 6, poz. 36 oraz z 1968 r. Nr 3, poz. 6) osobie uprawnionej przysługują bony.

2. Do świadczenia reprywatyzacyjnego w związku z utratą taboru żeglugi śródlądowej stosuje się odpowiednio przepisy ustawy dotyczące nieruchomości.

1) w art. 23 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:

1. Kontrolę i nadzór nad terminowością i prawidłowością przekazywania nieruchomości do katalogu sprawują odpowiednio minister właściwy do spraw Skarbu Państwa, minister właściwy do spraw administracji publicznej, Dyrektor Generalny Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe, Prezes Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa oraz wojewodowie.

2. Kontrolę wykonania przepisów ustawy przez jednostki samorządu terytorialnego sprawują odpowiednie organy stanowiące tych jednostek.

1. Roszczenia dotyczące świadczeń związanych z utratą własności nieruchomości w przypadkach określonych w art. 2 lub w art. 3 ust. 2 pkt 1 i 3 mogą być dochodzone na podstawie niniejszej ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2-4.

2. Wszczęte na podstawie art. 156 lub 160 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 214 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami i niezakończone decyzją ostateczną postępowania w sprawach związanych z utratą własności w przypadkach określonych w art. 2 w art. 3 ust. 2 pkt 1 i 3 toczą się na podstawie przepisów dotychczasowych.

3. Osoba uprawniona może, w terminie określonym w art. 47 ust. 1, nie później jednak niż do dnia wydania decyzji ostatecznej, o której mowa w ust. 2, złożyć wniosek o przyznanie świadczenia reprywatyzacyjnego.

4. Złożenie wniosku o przyznanie świadczenia reprywatyzacyjnego stanowi podstawę do umorzenia z urzędu toczącego się postępowania administracyjnego, o którym mowa w ust. 2.