Druk nr 538

Pierwsze najstarsze wzmianki o Brzezinach, jako ośrodku o funkcjach ponadlokalnych, pochodzą z 1332r., gdzie jest mowa o kasztelanii brzezińskiej, następne - z 1386r., w których Brzeziny wymieniane są jako miejsce prowadzenia rozpraw sądowych ("powiaty sądowe").Siedzibą powiatu w rozumieniu współczesnym, były Brzeziny od XVIII w. do 1975r. W 1974r. powiat brzeziński obejmował:

- miasta: Brzeziny, Koluszki

Reforma administracyjna kraju z 1975r. spowodowała likwidację powiatu brzezińskiego i podzielenie jego obszaru na 3 województwa: łódzkie, skierniewickie oraz piotrkowskie. Przerwane zostały więzi i ciążenia ukształtowane na tym terenie przez wieki. Mimo to, miasto Brzeziny pozostało nadal ośrodkiem ponadlokalnym dla otaczających je gmin, z uwagi na bazę, niewielkie odległości i dobrą komunikację. Do końca 1998r. w Brzezinach funkcjonowały wszystkie placówki i instytucje o charakterze ponadgminnym, takie jak Sąd Rejonowy, Prokuratura Rejonowa, Biuro Notarialne, Komenda Rejonowa Policji itp.. W Brzezinach był Oddział Zamiejscowy Urzędu Rejonowego w Skierniewicach. W chwili obecnej, Brzeziny stanowią nadal centrum oświatowe, kulturowe, administracyjne, ochrony zdrowia, obsługi rolnictwa dla otaczających gmin.

- niezwykle silne więzi społeczne, kulturowe i gospodarcze ukształtowane na tym obszarze przez bardzo długi okres czasu, podczas którego Brzeziny były ośrodkiem powiatowym lub pełniły rolę ośrodka rejonowego w dwustopniowym podziale terytorialnym,

- zachowanie i funkcjonowanie instytucji ponadgminnych w Brzezinach, mimo likwidacji w 1975r. powiatów,

- istnienie odpowiedniej bazy na siedziby instytucji powiatowych,

- nie bez znaczenia byłby również wzrost liczby miejsc pracy dla wykwalifikowanej kadry,

- zainteresowanych 3-ch rad gmin

Powiat bystrzycki był historycznie ukształtowaną jednostką administracyjną. Istniał od połowy XIX wieku aż do 1975r. W 1990r. utworzono w Bystrzycy Kłodzkiej Urząd Rejonowy Rządowej Administracji Ogólnej, który spełniał swoje zadania wobec mieszkańców gmin wchodzących w skład byłego powiatu. Argumentem za utworzeniem powiatu bystrzyckiego są warunki klimatyczne i fizjografia terenu, specyficzne dla południowej części Kotliny Kłodzkiej. Znaczne odległości od poszczególnych miejscowości, układ komunikacyjny dostosowany do warunków górskich umożliwiają mieszkańcom południowej części Kotliny Kłodzkiej stosunkowo szybko dotrzeć do Bystrzycy Kłodzkiej i po załatwieniu spraw w urzędzie wrócić do domu. Sprawdziło się to w czasie funkcjonowania w Bystrzycy Kłodzkiej Urzędu Rejonowego. Istniejący układ komunikacyjny umożliwia dogodne połączenia wszystkich miejscowości istniejącego niegdyś powiatu bystrzyckiego z jego centrum, zlokalizowanym w Bystrzycy Kłodzkiej, a istniejąca baza PKS pozwala dostosować i zoptymalizować sieć połączeń komunikacji samochodowej.

- tradycje powiatowe,

Formalny wniosek 3-ch rad gmin - pismo Wojewody Warmińsko-Mazurskiego z dnia 7.02.2000r., Nr ON.I.0423-6/99

dotyczy gmin:

- Wojewoda Warmińsko-Mazurski.

Powiat gołdapski utworzony został na Ziemiach Odzyskanych po II wojnie światowej. Nieprzerwanie do czerwca 1975r. miasto Gołdap było siedzibą powiatu. Okolice Gołdapi to najdalej na północny wschód wysunięte tereny województwa warmińsko-mazurskiego. Północna granica gmin: Dubeninki, Gołdap i Banie Mazurskie jest granicą państwową z Obwodem Kaliningradzkim Federacji Rosyjskiej. Równoleżnikowa rozpiętość obszaru trzech gmin przekracza 60 km. Południkowa rozpiętość sięga 20 km. Miasto Gołdap położone jest centralnie. Powoduje to, iż odległość do starostwa z najdalszych krańców powiatu nie przekroczy 40 km.

Formalny wniosek Wojewody Podkarpackiego z dnia 27.12.1999r., Nr Or.I-04.28/2/99

dotyczy gmin Baligród, Cisna, Lesko. Olszanica, Solina

-Rady 5 -zainteresowanych gmin: Baligród, Cisna, Lesko, Olszanica i Solina,

-Rada Powiatu Bieszczadzkiego,

-Sejmik Województwa Podkarpackiego

-rady 3- ch pozostałych gmin z powiatu bieszczadzkiego: -Wojewoda Podkarpacki.

Czarna, Lutowiska i Ustrzyki Dolne

Od ponad 100 lat istniał powiat leski. Został on utworzony za czasów zaboru austriackiego i trwał nieprzerwanie aż do 1975r. W latach 1972-75 był tu eksperymentalny powiat bieszczadzki z siedzibą w Lesku. W okresie międzywojennym powiat leski był największym powiatem w województwie lwowskim. Pomimo woli społeczności lokalnych, wyrażonej w podjętych w 1993 r. uchwałach rad gmin w sprawie utworzenia dwóch powiatów z siedzibami w Lesku i Ustrzykach Dolnych oraz pozytywnej opinii Wojewody i Sejmiku Województwa Krośnieńskiego, Rada Ministrów w sierpniu 1998 roku, wbrew wcześniejszym ustaleniom, podjęła arbitralną decyzję o utworzeniu na omawianym terenie jednego powiatu lokalizując tym razem jego siedzibę w Ustrzykach Dolnych. Decyzja ta, podjęta wbrew naturalnym ciążeniom, doprowadziła do ponownego nasilenia się konfliktu, wcześniej utworzenie powiatu bieszczadzkiego z siedzibą w Lesku zantagonizowało mieszkańców tego regionu. Obydwa miasta pełnią rolę ośrodków gospodarczych. Lesko - dla mieszkańców gmin : Baligród, Cisna, Olszanica i Solina - stanowi centrum handlowo - usługowe. Istniejące oraz rozwijające się na jego terenie przedsiębiorstwa zapewniają miejsca pracy dla mieszkańców w/w gmin. Gminy te podejmują również wspólnie inicjatywy gospodarcze i inwestycje. Przykładem może być gazyfikacja miasta i gminy Lesko oraz gmin Baligród i Solina. W Lesku mieści się siedziba : Związku Gmin Bieszczadzkich, Bieszczadzkiego Centrum Informacji Turystycznej, Stowarzyszenia Agroturystycznego - Galicyjskie Gospodarstwa Gościnne, oraz wielu innych stowarzyszeń i organizacji społecznych. Podobną rolę dla mieszkańców gmin Czarna i Lutowiska pełnią Ustrzyki Dolne. Bieszczady przy podziale na dwa powiaty otrzymałyby szansę równorzędnego rozwoju dwóch ośrodków. Podkreślić należy, że struktura społeczeństwa bieszczadzkiego nie jest jednorodna. Autochtoni to przede wszystkim mieszkańcy Leska i sąsiednich gmin. Natomiast teren ustrzycki zamieszkuje w większości ludność przesiedlona z dawnego powiatu hrubieszowskiego i tomaszowwskiego, przesiedlona w ramach akcji HT, przy wymianie terytoriów w 1951 r.. Ta niejednorodność była głównym uzasadnieniem dla utworzenia w roku 1951 dwóch powiatów z siedzibami w Lesku i Ustrzykach Dolnych. Zarówno Lesko jak i Ustrzyki Dolne, pełniąc przez lata funkcję ośrodków ponadgminnych, wykształciły infrastrukturę umożliwiającą spełnianie funkcji miast powiatowych. Lesko ma centralne położenie w Bieszczadach. Tu zaczyna się i kończy słynna droga "pętla bieszczadzka". Dzięki temu od setek lat Lesko było i jest nieformalną stolicą Bieszczad lub tzw.. Bramą Bieszczad.

- silne związki kulturowe i gospodarcze gmin,

- uwarunkowania geograficzne obszaru,

- tradycje powiatowe,

Formalny wniosek Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia 31.XII.1999r., Nr NK.1.C-042/6/99

dotyczy gmin

-zainteresowanych rad 4-ch gmin

-Sejmiku Województwa Zachodniopomorskiego

-Wojewody Zachodniopomorskiego.

Miasto Łobez było siedzibą władz powiatowych zarówno przed 1945 r. - jak i po zakończeniu II wojny światowej - do dnia 31. VI. 1975r. Nazwa miasta i powiatu miała różne formy np. Labes, Łabez, Łobez, Lawiczka, Ławiczka. W skład ówczesnego powiatu łobeskiego wchodziły gminy : Łobez, Radowo Małe, Resko i Węgorzyno. Obecny wniosek jest więc próbą odtworzenia dawnego powiatu. Pierwsze wzmianki o "Ziemi Łobeskiej" pochodzą z 1271 r.. Od połowy XIV w. do 1466r. Łobez był w Księstwie Wołogoskim, w latach 1466 - 1648 w Księstwie Szczecińskim, w latach 1648 - 1720 należał do Brandenburgii, po roku 1720 do Prus. W roku 1808 miasto Łobez uzyskało herb (wilk wyjęty z herbu rycerza Borek). Powiat ten w swej głównej masie składał się z majątków von Borków i von Ostenów i leżał w rejencji szczecińskiej w prowincji Pomorze. W 1938 r. powiat ten znalazł się w rejencji koszalińskiej. Na układ komunikacji oraz rozwój sieci osadniczej ówczesnego powiatu łobeskiego duży wpływ miało usytuowanie miasta Łobza. Ziemia Łobeska po II wojnie światowej była stopniowo zasiedlana przez osadników.

Istnieje ogromne zaangażowanie miejscowych władz oraz tamtejszych społeczności na rzecz utworzenia powiatu łobeskiego.

- historyczne,

Formalny wniosek Wojewody Lubelskiego z dnia 8.IL2000r. Nr Or.III.0422/1/2000. dotyczy gmin: Międzyrzec Podlaski m., Międzyrzec Podlaski, Drelów

- zainteresowanych 3 rad gmin,

- Rady Powiatu Bialskiego,

- Sejmiku Województwa Lubelskiego,

- Wojewody Lubelskiego,

W wieku XVIII Międzyrzec Podlaski był największym miastem na Podlasiu. Do II wojny światowej trwała ciągła rywalizacja pomiędzy Radzyniem Podlaskim a Międzyrzecem Podlaskim na tle wiodącej roli administracyjnej w tamtejszym rejonie. Pomimo, że Międzyrzec Podlaski wchodził w skład ówczesnego powiatu radzyńskiego - to w Międzyrzecu Podlaskim miały swoje siedziby liczne instytucje rangi powiatowej. Część z tych instytucji, np. Sąd Grodzki, Notariat przeniesiono do Radzynia Podlaskiego dopiero pod koniec lat 60-tych. Samodzielnym powiatem Międzyrzec Podlaski nie był. Międzyrzec Podlaski historycznie (prawa miejskie otrzymał w XV w.) stanowił zwartą i jednorodną całość. Ponieważ tereny "międzyrzecczyzny" stanowiły jedną posiadłość ziemską, charakteryzują się one powiązaniami kulturowymi i społecznymi. Brak lokalizacji w Międzyrzecu Podlaskim funkcji i instytucji administracyjnych o zasięgu ponadgminnym powodował utrwalenie się na tych terenach wpływów innych ośrodków powiatowych ( często słabszych ekonomicznie i mniejszych).

-poparcie ze strony zainteresowanych rad gmin,

Formalny wniosek 3-ch rad gmin - pismo Wojewody Dolnośląskiego dn. 20.03.2000r., Nr Or.III.0420-2/2/00.

dotyczy gmin: Nowa Ruda m., Nowa Ruda, Radków

- zainteresowanych 3-ch rad gmin

Brak jest stanowisk z 11 pozostałych gmin z powiatu kłodzkiego.

Miasto Nowa Ruda ma historyczne tradycje miasta powiatowego dla regionu noworudzko - radkowskiego, obejmującego swym zasięgiem teren obecnych trzech gmin : miasta Nowa Ruda, gminy Nowa Ruda oraz miasta i gminy Radków. Tradycje powiatowe sięgają lat 1885 - 1932, kiedy to miasto Nowa Ruda było siedzibą powiatu. W latach 1954 - 1975 miasto Nowa Ruda stało się ponownie siedzibą powiatu. Z uwagi na położenie geograficzne w obniżeniu noworudzko - radkowskim trzy gminy tworzące region noworudzki stanowią całość odrębną od pozostałych regionów województwa dolnośląskiego i powiatu kłodzkiego. Długoletnie tradycje powiatowe i wspomniane uwarunkowania geograficzne sprawiły, że ukształtowały się na tym obszarze lokalne, jednolite ciągi komunikacyjne, umożliwiające dogodny dojazd z wszystkich miejscowości tu położonych do swoistego centrum, jakim stało się miasto Nowa Ruda. Głównymi osiami dróg stały się drogi wojewódzkie 381, 384 i 385 (prowadzące do przejścia granicznego w Tłumaczowie - Otovicach).

Argumenty podnoszone na rzecz utworzeniem powiatu:

- uwarunkowania geograficzne obszaru,

- tradycje powiatowe,

Formalny wniosek Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia 31.XII.1999r. Nr NK.1.C-042/7/99.

dotyczy gmin: Dobra, Nowogard, Osina

- zainteresowanych rad 3-ch gmin,

- Sejmiku Województwa Zachodniopomorskiego, - Wojewody Zachodniopomorskiego.

Brak opinii pozostałych 4-ch gmin

Ten podział przetrwał do 1975r.

- historyczne,

- poparcie ze strony zainteresowanych rad gmin,

Formalny wniosek Wojewody Lubuskiego z dnia 24.XI. 1999r., Nr Or.P.I.MEjg.0715-90/99.

- zainteresowanych rad gmin,

- Rady Powiatu Zielonogórskiego,

- Sejmiku Województwa Lubuskiego,

- Wojewody Lubuskiego.

Sulechów w XV w. stał się siedzibą dystryktu liczącego 23 okolicznych wsi. Do 1740 roku, kiedy pod panowanie pruskie przeszedł Śląsk, Sulechów był siedzibą powiatu. Starostę mianował król. Nobilitacji administracyjnej miasto Sulechów doczekało się po wojnach napoleońskich. Największy rozwój instytucji rangi powiatowej miał miejsce na przełomie XIX i XX wieku. W 1938 r. administracyjna jednostka rangi powiatowej posiadała obszar 1094 km2 i ponad 60 tys. mieszkańców. Sulechów nazywano wówczas miastem uczniów, urzędników i żołnierzy. W 19S 1 r. został przywrócony powiat sulechowski, którego obszar wynosił 725 km2 a liczba ludności około 30 tys. Składał się ten powiat z 8 gmin i 3 miast. W wyniku reformy administracji publicznej w 1975 r. powiat sulechowski zlikwidowano.

Argumenty podnoszone na rzecz utworzeniem powiatu:

- historyczne,

- poparcie ze strony zainteresowanych gmin,

- ogromne zaangażowanie władz Sulechowa odnośnie utworzenia powiatu.

Formalny wniosek Wojewody Pomorskiego - przekazany przy piśmie z dnia 11.02.2000r., Nr ON.I.0429/1/2000.

- rad 5 zainteresowanych gmin,

- Sejmiku Województwa Pomorskiego,

- Wojewody Pomorskiego,

- Rady Gminy w Malborku,

- Rady Powiatu Malborskiego,

Obszar projektowanego powiatu nosi nazwę Ziemi Sztumskiej lub Dolnego Powiśla. Nazwy te wywodzą się z wielowiekowej tradycji, powstałej na skutek wczesnego osadnictwa (najszybciej rozwijającymi się ośrodkami na tych terenach były Dzierzgoń, który prawa miejskie otrzymał w 1290 r. oraz Sztum - lokowany 21 września 1416r.). W okresach, kiedy ziemie te należały do Polski, w Sztumie odbywały się szlacheckie sądy ziemskie, a od XVI w. - sejmiki szlacheckie. W dniu 21 lutego 1818 r. władze pruskie ustanowiły powiat sztumski z siedzibą w Sztumie. Na przestrzeni lat wykształciła się wśród mieszkańców swoista świadomość społeczna i kulturowa oraz przywiązanie do Ziemi Sztumskiej. Powiat sztumski został zlikwidowany wraz z innymi tego typu jednostkami w trakcie reformy administracyjnej kraju w 1975r. Przed tą reformą powiat sztumski obejmował :gminy wiejskie: Mikołajki Pomorskie, Ryjewo, Stary Targ i Szropy oraz jednostki mające wspólne organy dla miasta i gminy :Dzierzgoń i Sztum. Sztum był i jest uważany za centrum polityczne i gospodarcze dla okolicznych gmin. Do końca 1998r. w Sztumie funkcjonował : Oddział Wojewódzki ZUS - obecnie inspektorat powiatowy, Wojewódzki Oddział KRUS - obecnie oddział regionalny. Ponadto są zlokalizowane Wydział Zamiejscowy Sądu Rejonowego w Malborku, Kolegium ds. Wykroczeń, Filia Powiatowego Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej, PKO BP O/Sztum, Bank Spółdzielczy, Inspektorat PZU S.A., Komisariat Policji, Jednostka Ratowniczo - Gaśnicza Państwowej Straży Pożarnej. Miasto to nie było siedzibą Urzędu Rejonowego, który dla tego terenu był zlokalizowany w Malborku. We wniosku stwierdza się , iż nie przewiduje się wszystkich instytucji i urzędów o charakterze ponadgminnym, gdyż powiaty malborski i projektowany sztumski mają uzupełniającą się sieć usług ponadgminnych. Ziemia Sztumska różni się od Ziemi Malborskiej pod względem uwarunkowań geograficzno - przyrodniczych. W pięciu gminach projektowanego powiatu przeważa krajobraz pojezierny, różniący się od krajobrazu Żuław Wiślanych bardziej urozmaiconą rzeźbą terenu, bogatszą szatą roślinną i wieloma oczkami wodnymi.

-zróżnicowanie przyrodniczo-geograficzne części północnej i południowej obecnego powiatu malborskiego,

Formalny wniosek Wojewody Lubuskiego z dnia 30.XII.1999r. Nr Or.P.I.MEjg. 0715-97/99.

- zainteresowanych rad gmin,

- Rady Powiatu Nowosolskiego,

- Sejmiku Województwa Lubuskiego,

- Wojewody Lubuskiego.

Po II wojnie światowej - do roku 1975 Wschowa była siedzibą powiatu, w skład którego wchodziły gminy Ciosaniec, Wijewo, Wschowa, Sława i Szlichtyngowa. Status powiatowy utraciła Wschowa w wyniku reformy administracyjnej w 1975r., wskutek której znalazła się w granicach nowo utworzonego województwa leszczyńskiego. Wschowa jest miejscowością o wielowiekowej historii. Lokacja nastąpiła między 1248 a 1273r.. Po przyłączeniu Wschowy przez Kazimierza Wielkiego do Wielkopolski, Wschowa stała się miastem królewskim i siedzibą starosty. Złoty okres rozwoju Wschowy przypada na XVI i XVII wiek. Degradacja miasta i okolic nastąpiła po włączeniu tych ziem w 1793 r. do Prus w wyniku II rozbioru Polski. Nastąpiła utrata przywilejów królewskich. W 1922 r. Wschowa weszła w skład Marchii Granicznej Poznań - Prusy Wschodnie, a od 1938 r. została przyłączona do Prowincji Śląskiej. W 1945 r. Wschowa po 152 latach powróciła do Polski.

- historyczne,

Formalny wniosek Wojewody Łódzkiego przekazany przy piśmie z dnia 31.01.2000r., Nr ON.III.0422/06/2000.

- Rady Gminy w Lututowie,

- Rady Powiatu w Wieluniu,

- Rady Powiatu w Wieruszowie

- przeszłość historyczno - administracyjna - obszar obecnej gminy Lututów stanowił zawsze część historycznej Ziemi Wieluńskiej i z nią mieszkańcy gminy się utożsamiają. Od XIV w. we wszystkich kolejnych podziałach administracyjnych - zarówno w czasach kasztelanii, w okresie rozbiorów, w czasach II Rzeczypospolitej, a także po wojnie aż do roku 1975 - gmina Lututów wchodziła w skład powiatu wieluńskiego. Po reformie z 1975r. omawiana gmina wraz z terenem byłego powiatu wieluńskiego znalazła się w woj. sieradzkim, natomiast były powiat wieruszowski został włączony do województwa kaliskiego. W latach 1975- 1998 gmina Lututów należała do właściwości miejscowej Urzędu Rejonowego w Wieluniu. W tradycji kilkusetletnich więzi formalnych, w/w gmina nie miała żadnych związków administracyjnych z Wieruszowem;

- względy funkcjonalno-przestrzenne - Lututów położony jest w identycznej odległości (26 km) od obu ośrodków powiatowych. W tej sytuacji oczywistą jest rzeczą, że wykazuje silniejsze powiązania z ośrodkiem większym, dysponującym atrakcyjniejszą ofertą handlową, kulturalną i gospodarczą, z ośrodkiem, który jest dobrze znany mieszkańcom omawianej gminy. Nie bez znaczenia jest też fakt, że mieszkańcy gminy Lututów mieli istotny udział w budowie infrastruktury technicznej i społecznej w Wieluniu (drogi, szkoły, szpital), z której nadal korzystają i której czują się współwłaścicielami. Tymczasem więzi społeczne, gospodarcze i kulturalne z Wieruszowem były zawsze nikłe i miały charakter sporadyczny;

- względy społeczne - władze gminy w dniu 28 marca 1999r. przeprowadziły referendum gminne dotyczące wyrażenia opinii mieszkańców gminy Lututów w sprawie przynależności do powiatu wieluńskiego z siedzibą w Wieluniu. Referendum dało następujący wynik : oddano kart do głosowania 2359 tj. 62,5% w stosunku do uprawnionych do głosowania, głosów ważnych oddano 2328, za przyłączeniem do powiatu wieluńskiego opowiedziało się 2200 osób tj. 94,5% głosujących, przeciwko było 128 osób tj. 5,5% głosujących.

Formalny wniosek Wojewody Łódzkiego z dnia 29 czerwca 2000r., Nr ON.III.0422/21/20000

- Rady Powiatu w Bełchatowie,

- gmina Rząśnia w latach 1975 -1998 była w strukturach rejonowych miasta Bełchatowa, gdzie obsługiwana była przez wszystkie podstawowe instytucje rejonowe takie jak : urząd rejonowy, sąd rejonowy, prokuraturę rejonową, urząd skarbowy, oddział ZUS, KRUS, urząd pracy itd. Obecnie mieszkańcy gminy muszą jeździć do kilku ośrodków , gdyż w Pajęcznie zlokalizowana jest tylko część instytucji powiatowych ( Powiatowy Urząd Pracy, Inspektorat ZUS, Powiatowa Stacja Sanitarno-Epidemiologiczna, Powiatowa Komenda Policji). W Radomsku (ok. 50 km) gmina objęta jest właściwością miejscową Urzędu Skarbowego i Urzędu Statystycznego, w Bełchatowie (ok. 35 km) - sądu rejonowego, prokuratury rejonowej, KRUS, w Wieluniu (ok. 60 km) Powiatowego Inspektoratu Weterynaryjnego, WKU, w Sieradzu (ok. 70 km) - Placówki Zamiejscowej Urzędu Wojewódzkiego, Kuratorium Oświaty. Istniejący stan rzeczy, oddalił "urząd od mieszkańców" i pogorszył ich obsługę ;

- gmina Rząśnia gospodarczo związana jest z regionem bełchatowskim poprzez Kopalnię Węgla Brunatnego "Bełchatów". Ok. 1/4 powierzchni gminy (2,5 tys. ha) będzie zajęte pod nową odkrywkę węgla brunatnego "Szczerców", której eksploatacja rozpocznie się w 2006r. Na odkrywkę składać się będzie : złoże węgla, zwałowisko zewnętrzne oraz zaplecze odkrywki. W tej chwili trwają już prace związane z budową kopalni. W związku z tym, władze gminy współpracują ściśle z dyrekcją kopalni w zakresie wykupu i podziału nieruchomości, wyłączania spod produkcji rolnej gruntów rolnych, wydawania pozwoleń, ochrony środowiska. Szczególnie sprawy ochrony środowiska będą ważne dla obu stron, gdyż cała gmina Rząśnia położona jest w leju depresyjnym z racji oddziaływania istniejącej kopalni. Budowa nowej kopalni, te problemy jeszcze pogłębi;

Formalny wniosek Wojewody Śląskiego z dnia 26 czerwca 2000r., Nr OK.I-043/3/00

- Rady Miejskiej w Siewierzu,

Sprawa przynależności powiatowej gminy Siewierz była problemem już w 1993r , kiedy to po raz pierwszy podjęto prace nad reformą podziału terytorialnego państwa. Kilkakrotnie zmieniano projektowany ośrodek powiatowy dla tej gminy (Zawiercie lub Będzin), w zależności od ostrości protestów mieszkańców. Ostatecznie włączono obszar tej jednostki do powiatu będzińskiego, kierując się treścią uchwały Rady Miejskiej w Siewierzu z dnia 28 stycznia 1998r. określającą przynależność gminy do powiatu będzińskiego.

Istniejący problem polega na tym, że gmina Siewierz składa się z trzech części : z miasta zlokalizowanego w środku jednostki (5518 osób) oraz gminy (6777 osób) podzielonej na część północną, sołectwa : Brudzowice, Dziewki, Nowa Wioska, Żelisławice i Leśniaki oraz część południową, sołectwa : Tuliszów, Gołuchowice, Podwarpie, Wojkowice Kościelne i Warężyn. Część południowa gminy ciąży do Będzina, część północna (łącznie z miastem) - do Zawiercia. Na tym tle powstał konflikt społeczny - każda ze stron domaga się włączenia całej gminy w granice tego powiatu, do którego ma bliżej.

Przeprowadzony w gminie sondaż społeczny przez Instytut Badania Opinii i Rynku PENTOR - Oddział w Katowicach w dniach 2 - 16 grudnia 1999r., wykazał większe poparcie dla opcji "zawierciańskiej" (na ogólną liczbę badanych, 62% wypowiedziało się za przynależnością do powiatu zawierciańskiego, 38% respondentów - za przynależnością do powiatu będzińskiego), potwierdził również istniejący wśród mieszkańców podział; respondenci zamieszkujący rejony bliżej Będzina, tj. Warężyn, Wojkowice Kościelne, Podwarpie i Tuliszów pragnęliby należeć do powiatu będzińskiego, natomiast w miarę przesuwania się na północ w stronę Zawiercia rósł wśród badanych odsetek osób wybierających powiat zawierciański. Sondaż przeprowadzono w formie wywiadu kwestionariuszowego na wybranej losowo grupie mieszkańców, stanowiącej 10% populacji całej gminy Siewierz (965 respondentów). Badania wykazały również, że młodzież w wieku l8-20 lat oraz mieszkańcy z wyższym wykształceniem opowiadali się częściej za powiatem będzińskim niż zawierciańskim. Wraz ze wzrostem wieku oraz w grupach osób z wykształceniem podstawowym, zawodowym i średnim przeważał większy odsetek badanych deklarujących chęć przynależności do powiatu w Zawierciu.

Formalny wniosek przekazał Wojewoda Dolnośląski przy pismach z dnia 21.04.2000r., Nr Or.III.0424-6/4/00 i Nr Or.III.0424-6/5/00

- Rady Miejskiej w Wojcieszowie,

- Rady Powiatu Jeleniogórskiego.

- Wojewody Dolnośląskiego.

- od 1975 r. obie gminy korzystały z wszelkich usług w Jeleniej Górze, z miastem tym są silnie związane gospodarczo. Tutaj młodzież korzysta ze szkół i uczelni, wielu mieszkańców znajduje zatrudnienie na terenie powiatu jeleniogórskiego,

Druk nr 538