Druk nr 158
27 listopada 1998 r.
SENAT
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
IV KADENCJA
Pani
Alicja GRZEŚKOWIAK
MARSZAŁEK SENATU
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Na podstawie art. 61 ust. 1 Regulaminu Senatu, my niżej podpisani senatorowie wnosimy o podjęcie inicjatywy ustawodawczej dotyczącej projektu ustawy o zmianie ustawy o ochronie zwierząt.
Do reprezentowania w pracach nad tym projektem ustawy upoważniamy senator Annę Bogucką-Skowrońską
.
W załączeniu przekazujemy projekt ustawy wraz z uzasadnieniem.
/-/ Anna Bogucka-Skowrońska |
/-/ Krzysztof Kozłowski |
/-/ Jan Chojnowski |
/-/ Kazimierz Kutz |
/-/ Marian Cichosz |
/-/ Krzysztof Majka |
/-/ Jolanta Danielak |
/-/ Jerzy Mokrzycki |
/-/ Adam Glapiński |
/-/ Janusz Okrzesik |
/-/ Stanisław Gogacz |
/-/ Jerzy Pieniążek |
/-/ Zbigniew Gołąbek |
/-/ Dorota Simonides |
/-/ Stefan Jurczak |
/-/ Jerzy Smorawiński |
/-/ Dorota Kempka |
/-/ Jerzy Suchański |
/-/ Leon Kieres |
/-/ Donald Tusk |
/-/ Kazimierz Kleina |
|
p r o j e k t
Ustawa
z dnia
o zmianie ustawy o ochronie zwierząt
Art. 1.
W ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 1997 r. Nr 111 poz. 724 i Nr 88 poz. 554 oraz z 1998 r. Nr 106, poz. 668) wprowadza się następujące zmiany:
- art. 11 otrzymuje brzmienie:
"Art. 11. 1. Zapewnianie opieki bezdomnym zwierzętom należy do zadań własnych gmin.
2. Gminy realizują zadanie, o którym mowa w ust. 1, przez opracowywanie
i wdrażanie programów rozwiązywania problemów bezdomności zwierząt, w szczególności przez:
1) wprowadzanie na swoim terenie obowiązku rejestracji niektórych zwierząt oraz ich oznakowania w sposób tradycyjny lub elektroniczny,
2) ograniczanie rozrodczości niektórych zwierząt.
3. Gminy, a w porozumieniu z nimi także Towarzystwo Opieki nad Zwierzętami w Polsce oraz inne organizacje społeczne o podobnym statutowym celu działania, mogą prowadzić schroniska dla zwierząt.
Osoba fizyczna może prowadzić schronisko dla zwierząt za zezwoleniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. (ew. proponowanego dalej w projekcie Krajowego Inspektora Ochrony Zwierząt).
4. Schronisko, o którym mowa w ust. 3, nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów o działalności gospodarczej.
5. Wyłapywanie bezdomnych zwierząt oraz rozstrzyganie o dalszym postępowaniu z nimi może odbywać się wyłącznie na mocy uchwały właściwej rady gminy podjętej po uzgodnieniu z państwowym lekarzem weterynarii działającym na podstawie odrębnych przepisów oraz upoważnionym przedstawicielem Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami
w Polsce lub innej organizacji społecznej o podobnym statutowym celu działania.
6. Jeżeli w terminie 14 dni od chwili złapania zwierzęcia, o którym mowa
w ust. 5, nie został ustalony jego właściciel lub inna osoba, na której utrzymaniu zwierzę dotąd trwale pozostawało, staje się ono własnością gminy. Przepis art. 7 ust. 6 stosuje się odpowiednio z tym, że rozporządzanie zwierzęciem następuje za zgodą upoważnionego przedstawiciela Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami w Polsce lub innej organizacji społecznej o podobnym statutowym celu działania.
7. Organizacje społeczne, o których mowa w ust. 3, 5 i 6, są stroną postępowania administracyjnego w zakresie rozporządzania zwierzętami bezdomnymi.
8. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji w porozumieniu
z Ministrem Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa określi, w drodze rozporządzenia, tryb ustalania bezdomności zwierzęcia, zasady i warunki wyłapywania bezdomnych zwierząt w celu zapewnienia im opieki, warunki prowadzenia schronisk dla zwierząt oraz może określić zasady wprowadzenia jednolitego systemu elektronicznego znakowania zwierząt na terenie kraju.";
- w art. 12 dodaje się ust. 6a w brzmieniu :
"6a. W zakresie postępowania z bezdomnymi zwierzętami gospodarskimi stosuje się odpowiednio przepisy art.11.";
- w art. 33:
a) w ust.1:
- pkt 1 otrzymuje brzmienie:
"1) potrzebą gospodarczą w przypadku zwierząt rzeźnych,",
- pkt 4 otrzymuje brzmienie:
"4) nadmierną agresywnością powodującą zagrożenie spowodowania ciężkiego uszkodzenia ciała lub zagrożenie życia ludzkiego,",
b) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
"3. W przypadku konieczności bezzwłoczne go uśmiercenia, w celu zakończenia cierpień zwierzęcia, potrzebę jego uśmiercenia stwierdza lekarz weterynarii.
W przypadku zwierząt wolno żyjących (dzikich) uprawnienie to służy pracownikowi Służby Leśnej, Służby Parków Narodowych, strażnikowi łowieckiemu lub strażnikowi Państwowej Straży Rybackiej.";
- w art. 34 skreśla się ust. 5;
- dodaje się rozdział 10a w brzmieniu:
"Rozdział 10a
Nadzór nad ochroną zwierząt
Art. 34a. 1. Do pełnienia obowiązków nadzoru nad ochroną zwierząt Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji powołuje Krajowego Inspektora Ochrony Zwierząt.
2. Krajowy Inspektor Ochrony Zwierząt w szczególności:
1) współdziała z organami władzy państwowej i samorządu terytorialnego oraz organizacjami społecznymi, których statutowym celem jest ochrona zwierząt i nadzoruje wykonanie obowiązków określonych w ustawie,
2) inicjuje programy ochrony zwierząt i zwalczania ich bezdomności,
3) może wykonywać prawa pokrzywdzonego przewidziane
w przepisach karnych ustawy,
4) może inicjować i być stroną w postępowaniach administracyjnych przewidzianych w ustawie,
5) przysługuje mu prawo kontroli wszystkich podmiotów określonych w ustawie w zakresie ochrony zwierząt,
6) prowadzi rejestr schronisk dla zwierząt.
3. Krajowy Inspektor Ochrony Zwierząt powołuje i odwołuje wojewódzkich inspektorów ochrony zwierząt, którzy mogą wykonywać zadania na terenie województw przez upoważnionych delegatów terenowych, a także zlecać zadania inspektorom Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami w Polsce oraz przedstawicielom innych organizacji społecznych, o których mowa w ustawie.
4. Biuro Krajowego Inspektora Ochrony Zwierząt i jego budżet umiejscowione są w resorcie Ministerstwa Spraw Wewnętrznych
i Administracji, a biura i budżet wojewódzkich inspektorów ochrony zwierząt - w Urzędach Wojewodów.
5. Statut Krajowego Inspektora Ochrony Zwierząt i jednostek terenowych nadzoru nad ochroną zwierząt określa Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji po zasięgnięciu opinii krajowych władz statutowych Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami w Polsce.".
Art. 2.
Ustawa wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
U z a s a d n i e n i e
Mimo upływu roku obowiązywania ustawy - nie wprowadzono w życie wielu przepisów służących rzeczywistej ochronie zwierząt i w praktyce nie ma odczuwalnej poprawy ich losu.
Wydaje się być zatem niezbędnym utworzenie państwowej instytucji nadzoru nad ochroną zwierząt w postaci Krajowego Inspektora Ochrony Zwierząt powoływanego przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz powoływanych przez tego Inspektora wojewódzkich inspektorów ochrony zwierząt.
Dalsze zadania kontrolne mogłyby być zlecane także przedstawicielom organizacji pozarządowych, których rola zgodnie z Komunikatem Komisji Europejskiej "w sprawie propagowania roli reorganizacji społecznych i fundacji w Europie" winna być zwiększana.
Samo wyłapywanie zwierząt nie znajdujących się na uwięzi w praktyce zwiększa obszar bezdomności gdyż pozbawia opieki dotychczasowych właścicieli i opiekunów.
Gminy winny realizować zadania opieki nad zwierzętami przez programy rozwiązywania problemów bezdomności, przede wszystkim przez oznakowanie
i rejestrację zwierząt tak, by istniała realna możliwość odszukania opiekuna zwierzęcia, które się zabłąkało.
Wyłapywanie zwierząt winno być obwarowane szczególnymi wymogami, przede wszystkim wymogiem zgody upoważnionego przedstawiciela Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami, jego udziałem w akcji wyłapywania, szczegółową dokumentacją czynności.
Niedopuszczalna jest praktyka prowadzenia wyłapywania zwierząt
i prowadzenie schronisk jako działalności gospodarczej, czyli nastawionej na osiąganie zysku. Sprzyja ona zupełnej samowoli i eksterminacji zwierząt. Należy wprowadzić zatem proponowane przepisy dotyczące szczególnego statusu schronisk.
Ustawa ogranicza także możliwość uśmiercania zwierząt przez takie podmioty, których ocena agresywności zwierzęcia nie może być kompetentna - a mianowicie przez funkcjonariuszy Policji i straży miejskiej lub gminnej.
Proponowane zmiany są konieczne - jeśli ochrona zwierząt nie ma być jedynie deklaracją, ale praktyką społeczeństwa mieniącego się cywilizowanym.