Warszawa, dnia 4 lutego 1998 r.

Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej
(-) Krzysztof Majka

p r o j e k t

SENAT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

- biorąc pod uwagę jednolite stanowisko liczących się w Polsce sił politycznych, wyrażane na forum Sejmu i Senatu RP, które stawia dążenie do członkostwa Polski w Unii Europejskiej wśród priorytetów polskiej polityki zagranicznej,

- przypominając stanowisko zawarte w uchwale Senatu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 26 czerwca 1992 r. w sprawie polskiej polityki europejskiej, w której stwierdzono, że "podjęcie starań o pełne włączenie Polski do Wspólnot Europejskich stanowi szansę rozwoju naszego kraju, pomimo niezbędnych społecznych kosztów tego procesu, i jest celem zgodnym z naszą tradycją i historią, a także z najgłębiej rozumianą polską racją stanu",

- zważywszy na zdecydowane poparcie społeczeństwa polskiego dla wspomnianej proeuropejskiej polityki kolejnych rządów polskich po 1989 r., mającej na celu włączenie Polski do Wspólnot Europejskich,

- w przekonaniu, że Polska po przełomie 1989 r. wybrała świadomie uczestnictwo we wspólnocie wspartej na fundamencie zasad demokracji, poszanowania praw człowieka, gospodarki wolnorynkowej i solidarności oraz, że zasady te zawsze były obecne w polskiej, wolnej myśli politycznej, zaś ich realizację uniemożliwił narzucony Polsce po II Wojnie Światowej system polityczny,

- w przekonaniu, że dążenie do uzyskania członkostwa w Unii Europejskiej przez Polskę ma na celu zapewnienie trwałego bezpieczeństwa państwu oraz sprzyjać powinno właściwemu ukierunkowywaniu reform ekonomicznych i systemowych, a w konsekwencji przyśpieszeniu rozwoju gospodarczego i społecznego kraju,

- uważając, że podpisany 16 grudnia 1991 r. Układ Europejski ustanawiający stowarzyszenie między Rzecząpospolitą Polską a Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi stworzył instytucjonalne podstawy integracji polskich instytucji i gospodarki z systemem prawno-gospodarczym i politycznym Unii Europejskiej oraz wyznaczył na trwałe kierunek rozwiązań systemowych w Polsce w dziedzinach objętych jego postanowieniami, czyniąc proces budowy instytucji gospodarki rynkowej nieodwracalnym,

- sądząc, że członkostwo Polski w międzynarodowych organizacjach gospodarczych, takich jak: Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW), Światowa Organizacja Handlu (WTO), Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD), a także zakończenie negocjacji w sprawie przyjęcia Polski do Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO) - są wyrazem uznania dla polskich reform systemowych,

A. wita z satysfakcją konkluzje odbytej w dniach 12 – 13 grudnia 1997 r. w Luksemburgu Rady Europejskiej, które w oparciu o rekomendacje Komisji Europejskiej potwierdzają zaproszenie do negocjacji o członkostwo w Unii Europejskiej: Polski, Czech, Estonii, Słowenii, Węgier oraz Cypru, jak również postanowienie Rady ds. Ogólnych Unii Europejskiej z dnia 26 stycznia 1998 r. o rozpoczęciu negocjacji z wymienionymi krajami w dniu 31 marca 1998 r.,

B. przyjmuje z zadowoleniem poparcie jakiego udzielił Parlament Europejski decyzji Rady Europejskiej o rozpoczęciu wiosną 1998 r. indywidualnych negocjacji z sześcioma wymienionymi powyżej krajami, zawarte w rezolucji z dnia 4 grudnia 1997 r. nt. dokumentu Komisji Europejskiej "Agenda 2000 – na rzecz silniejszej i poszerzonej Unii" oraz w rezolucji z dnia 18 grudnia 1997 r. nt. konkluzji Rady Europejskiej w Luksemburgu,

1. docenia podejmowane przez Rząd RP wysiłki w celu przygotowania negocjacji o członkostwo w Unii Europejskiej,

2. pozytywnie ocenia raport Przewodniczącego Komitetu Integracji Europejskiej ze stycznia 1998 r. pt. "Przygotowania do negocjacji akcesyjnych z Unią Europejską",

• poprawą skuteczności systemu koordynacji międzyresortowej w sprawach odnoszących się do integracji europejskiej,
• przygotowaniem mandatu negocjacyjnego i instrukcji negocjacyjnej,
• opracowaniem Narodowego Programu Przygotowań do Członkostwa w Unii Europejskiej, weryfikującym Program Dostosowawczy oraz Narodową Strategię Integracji, pod kątem negocjacji akcesyjnych,
• polskimi propozycjami w sprawie opracowywanego przez Komisję Europejską dokumentu ustanawiającego Partnerstwo dla Członkostwa,
• polskim stanowiskiem w sprawie Konferencji Europejskiej,
• przygotowaniem Przedstawicielstwa RP przy Unii Europejskiej i polskich placówek dyplomatycznych w państwach członkowskich Unii Europejskiej do wspierania negocjacji,

4. pragnie wskazać na potrzebę zintensyfikowania prac nad dostosowaniem prawa polskiego do prawa europejskiego,

25 pragnie zaznaczyć, że pracom nad dostosowaniem prawa polskiego do prawa europejskiego, towarzyszyć powinny prace nad stworzeniem systemu skutecznej jego implementacji,

6. podziela opinie zawarte we wspomnianej rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 4 grudnia 1997 r. nt. dokumentu Komisji Europejskiej "Agenda 2000 – na rzecz silniejszej i poszerzonej Unii", w myśl których dziedzinami wymagającymi szczególnego zainteresowania i szybkich oraz głębokich reform w Polsce, w perspektywie jej pełnej integracji z Unią Europejską, są: sektor państwowy, rolnictwo, transport, środowisko naturalne oraz kontrola granic,

8. podziela opinię zawartą w raporcie Rządowego Centrum Studiów Strategicznych ze stycznia 1998 r. pt. "Analiza i ocena wpływu integracji Polski z Unią Europejską w sferze społeczno-ekonomicznej", że integracja z Unią stwarza szanse dynamizacji rozwoju kraju, ale także pociąga za sobą koszty i zagrożenia w wielu sferach życia społecznego; zgadza się z wnioskiem tego raportu, że pomimo tych kosztów jest to najlepsza z możliwych perspektyw dla Polski,

9. jest przekonany, że narastający deficyt bilansu handlowego w wymianie między Polską a Unią Europejską wymaga działań obu stron, dla większego zrównoważenia tej wymiany,

10. sądzi, że przyjęcie przez Polskę niektórych rozwiązań zawartych we wspólnotowym dorobku prawnym (acquis communautaire), powinno, w wypadku gdyby pociągało to z0a sobą zbyt wysokie koszty społeczno-ekonomiczne, zostać rozłożone w czasie,

11. uważa jednak, że Polska nie może przyjąć zasad akcesji, które by wyłączały jakąkolwiek dziedzinę objętą współpracą między obecnymi członkami Unii i nie może dopuścić do odłożenia negocjacji w jakiejkolwiek dziedzinie na czas późniejszy lub nieokreślony; negocjacje powinny objąć uczestnictwo we wszystkich filarach, instytucjach i dziedzinach polityki Unii Europejskiej,

12. wyraża przekonanie, że Polska powinna uwzględnić w swoich staraniach o wejście do Unii Europejskiej członkostwo w Unii Gospodarczej i Walutowej (EMU),

14. uważa, że lepszemu dostosowaniu Polski do zasad unijnej polityki regionalnej sprzyjać powinna planowana przez Rząd RP reforma administracyjno-terytorialna kraju,

15. dostrzega potrzebę wypracowania zasad stałej współpracy Sejmu i Senatu RP z Rządem RP w okresie negocjacji; współpraca taka mogłaby zostać zapoczątkowana już w trakcie przygotowywania polskich propozycji w sprawie opracowywanego przez Komisję Europejską dokumentu ustanawiającego Partnerstwo dla Członkostwa oraz w sprawie Konferencji Europejskiej,

16. widzi potrzebę włączenia do prac nad polskim stanowiskiem negocjacyjnym partnerów społecznych, a w szczególności: przedstawicieli środowisk gospodarczych, izb przemysłowo-handlowych, organizacji pracodawców i konsumentów, związków zawodowych,

17. postuluje włączenie do debaty nad integracją Polski z Unią Europejską jak najszerszych kręgów społeczeństwa; punktem wyjścia do tego powinna być rzetelna informacja na temat rozwoju stosunków między Polską i Unią Europejską oraz edukacja dotycząca samej Unii,

18. widzi potrzebę nawiązywania przez grupy polityczne i komisje stałe w Sejmie i Senacie RP kontaktów ze swoimi odpowiednikami w Parlamencie Europejskim oraz w parlamentach narodowych krajów członkowskich Unii Europejskiej, celem wspólnego rozpatrywania kwestii odnoszących się do przyszłości Unii, której Polska ma być wkrótce członkiem,

19. pozytywnie ocenia fakt zaproszenia do udziału na statusie obserwatora w Konferencji Komisji ds. Europejskich Parlamentów Państw Członkowskich UE i Parlamentu Europejskiego (COSAC) przedstawicieli komisji zajmujących się sprawami integracji europejskiej z parlamentów państw kandydujących do Unii Europejskiej,

20. podziela opinię, zawartą w Deklaracji i Zaleceniach z VII posiedzenia Parlamentarnej Komisji Wspólnej RP i UE, jakie odbyło się w Brukseli w dniach 20-21 stycznia 1998 r., dotyczącą zapewnienia przedstawicielom Parlamentu Europejskiego oraz parlamentów państw kandydujących do Unii Europejskiej, udziału w pracach Konferencji Europejskiej,

22. dostrzega potrzebę nawiązania kontaktów Sejmu i Senatu RP z parlamentami pięciu krajów stowarzyszonych z Unią Europejską, które równolegle z Polską rozpoczną w dniu 31 marca br. negocjacje o członkostwo w Unii,

24. wskazuje na zasadność powołania w Komisji Ustawodawczej Senatu podkomisji ds. dostosowania prawa polskiego do prawa europejskiego, w Komisji Gospodarki Narodowej podkomisji ds. polityki regionalnej oraz w Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi podkomisji ds. polityki rolnej,

25. uważa, że Polska powinna wziąć aktywny i twórczy udział w debacie toczącej się w Unii Europejskiej po podpisaniu Traktatu Amsterdamskiego wytyczającej kierunki reform politycznych, gospodarczych i instytucjonalnych Unii, odnoszącej się do wprowadzenia Unii Gospodarczej i Monetarnej (EMU) oraz reformy budżetowo-finansowej, w tym w szczególności: reformy Wspólnej Polityki Rolnej (CAP) i reformy funduszy strukturalnych oraz funduszu spójności,

29. podziela opinię zawartą we wspomnianej rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 4 grudnia 1997 r. nt. dokumentu Komisji Europejskiej "Agenda 2000 – na rzecz silniejszej i poszerzonej Unii", że kolejne rozszerzenie będzie korzystne, tak w wymiarze bezpieczeństwa jak i gospodarczym, dla całej Unii Europejskiej, a nie tylko dla nowych jej członków.

SENAT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

widzi w otwarciu obecnego etapu procesu poszerzania Unii Europejskiej szansę na ostateczne zamknięcie pojałtańskiego podziału Europy, na budowę wspólnoty narodów europejskich spajanej interesami gospodarczymi, politycznymi, względami bezpieczeństwa, solidarnością, więzami historycznymi i kulturowymi oraz poczuciem konieczności sprostania wyzwaniom związanym z przemianami cywilizacyjnymi w skali globalnej.