Warszawa, dnia 21 sierpnia 2001 r.

Wielce Szanowna Pani Marszałek!

Nawiązując do treści przekazanego z Kancelarii Prezesa Rady Ministrów oświadczenia, złożonego przez Pana Senatora Grzegorza Lipowskiego podczas 87 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej (AG/043/343/01/IV) pragnę uprzejmie poinformować, iż kwestionowane przez niego postanowienie Prokuratury Rejonowej w Lublińcu z dnia 19 lipca 2001 roku o umorzeniu postępowania przygotowawczego o sygnaturze Ds 289/01 zostało w trybie instancyjnym uchylone przez Prokuratora Okręgowego w Katowicach w dniu 28 sierpnia 2001 roku, sygn. akt I Dsn 9/01/L w następstwie rozpoznania zażalenia, złożonego przez członków Zarządu Miejskiego w Lublińcu.

Przedmiotem postępowania w tej sprawie - prowadzonego w kierunku przestępstwa, przewidzianego w art. 231 § 1 kk - jest działanie na szkodę interesu publicznego przez Burmistrza Lublińca oraz dyrektora Zarządu Gospodarki Komunalnej, Lokalowej i Ciepłownictwa w związku z zawarciem w roku 1998 umów na budowę instalacji centralnego ogrzewania i dostaw energii cieplnej z firmami "Harpen-Polska" - Spółką z o.o. i "SKT" - Spółką z o.o. we Wrocławiu.

Podstawą wszczęcia postępowania przygotowawczego było zawiadomienie radnych miasta Lublińca o nieprawidłowościach zaistniałych przy realizacji inwestycji ciepłowniczych w latach 1998-1989 na terenie tegoż miasta. W szczególności radni zakwestionowali zasadność wyboru wspomnianych firm bez rozpatrzenia ofert konkurencyjnych, a nadto podnieśli brak uprawnień Zarządu Gospodarki Komunalnej, Lokalowej i Ciepłownictwa w Lublińcu do zawarcia umów na dostawę energii cieplnej z uwagi na brak stosownej uchwały Zarządu Miasta i pełnomocnictwa do zawarcia umów przez dyrektora Zarządu.

Z dotychczas poczynionych ustaleń wynika, że Zarząd Gospodarki Komunalnej, Lokalowej i Ciepłownictwa w Lublińcu zawarł w dniach 19 sierpnia 1998 r., 2 lipca 1999 r., 22 i 30 września 1999 r. z wyłonionymi w trybie z wolnej ręki "Harpen Polska" - Spółką z o.o. we Wrocławiu i "SKT" - Spółką z o.o. we Wrocławiu umowy - odpowiednio na dostawę energii cieplnej dla zasobów mieszkaniowych odbiorcy z ul. Paderewskiego w Lublińcu, dzierżawę pomieszczeń kotłowni ze składem paliwa w budynku przedszkola przy ul. Wojska Polskiego 6 w Lublińcu, kompletną realizację instalacji centralnego ogrzewania w mieszkaniach budynków na osiedlu Tysiąclecia w Lublińcu, będących własnością Miasta i Gminy Lubliniec i administrowanych przez ZGKLiC w Lublińcu.

Z dołączonego do akt sprawy pisma Andrzeja Pawełczyka z Zarządu Miejskiego w Lublińcu z dnia 7 maja 2001 r. wynika, że podpisanie umów z firmą "Harpen" spowodowało niezaplanowane obciążenie budżetu miasta kwotą 627 105 zł oraz, że przy prawidłowym postępowaniu inwestycyjnym możliwe było uzyskanie niskoprocentowej pożyczki i umorzenie 1/3 tej kwoty z Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Przy obecnym systemie grzewczym firmy "Harpen Polska" mieszkańcy płacą średnio o 18 zł drożej za GJ ciepła, niż gdyby dostawcą ciepła było Przedsiębiorstwo Energetyczne Systemów Ciepłowniczych S.A. w Częstochowie.

Uchylając postanowienie o umorzeniu postępowania Prokurator Wojewódzki w Katowicach uznał za niezbędne w szczególności dołączenie do akt sprawy dokumentacji, związanej z zakresem uprawnień i obowiązków kierownictwa Zarządu Gospodarki Komunalnej, Lokalowej i Ciepłownictwa w Lublińcu, przesłuchanie w charakterze świadków członków komisji, powołanej w dniu 26 października 2000 roku przez Burmistrza Lublińca dla zbadania zasadności umów zawartych przez gminę i jej jednostki organizacyjne z firmami "Harpen Polska" i "SKT".

Zwrócono nadto uwagę na konieczność wyjaśnienia problematyki, związanej z możliwością uzyskania niskoprocentowej pożyczki przy innym procesie inwestycyjnym z ewentualnością jej umorzenia.

W toku postępowania ustalono, że ofertę współpracy inwestycyjnej w zakresie realizacji sieci cieplnych na terenie miasta Lublińca złożyła Burmistrzowi Miasta Lubliniec w dniu 11 lutego 1999 r. Częstochowska Energetyka Cieplna. Oferta ta nie została przyjęta. Nie podjęto czynności dla wyjaśnienia, czy była ona przedmiotem szczegółowej analizy przez Zarząd Miasta Lubliniec oraz jakie przesłanki merytoryczne zdecydowały o wyborze oferty "Harpen Polska" Sp. z o.o. i "SKT" Sp. z o.o.

Wyrażam przekonanie, iż efekty dalszych czynności jak i nadzoru służbowego nad postępowaniem przygotowawczym w tej sprawie pozwolą na podjęcie prawidłowej decyzji merytorycznej.

Warszawa,2001.09.05

Szanowna Pani Marszałek,

Zgodnie z prośbą Pana Senatora Bogusława Litwińca dotyczącą edukacji kulturalnej wyrażoną w oświadczeniu, uprzejmie proszę o przyjęcie stanowiska Ministerstwa Edukacji narodowej w tej sprawie.

Właśnie uznanie, iż kultura jest nośnikiem wartości - wzbogacających i rozwijających człowieka - jest jednym z ważnych celów przygotowywanej i w części wdrożonej (szkoła podstawowa i gimnazjum) reformy oświaty. Bogate treści kulturowe zaistniały w różnych przedmiotach nauczania i ścieżkach edukacyjnych. Stosowne zapisy znajdują się w podstawie programowej, programach kształcenia ogólnego, podręcznikach, innych dokumentach MEN. Podobne nasycenie treściami kulturowymi nastąpi w liceum profilowanym. Dla wszystkich uczniów przewidziana jest ścieżka edukacyjna "Uczestnictwo w kulturze". Wprowadza się także profil kulturowo-artystyczny (jako jeden z pięciu) uwzględniający cele i treści z historii kultury i sztuki, kultury regionu i animacji kultury w środowisku.

Zreformowana szkoła ma za zadanie kształcić ludzi wrażliwych na piękno. doceniających dziedzictwo kulturowe, odczuwających potrzebę czynnego udziału w życiu kulturalnym. Szkole potrzebne jest jednak wsparcie ze strony instytucji artystycznych i placówek kultury rozszerzające proces jej oddziaływania dydaktyczno-wychowawczego. Szkoła oczekuje więc pomocy i inicjatywy w formie wartościowych i przystępnych ofert, większej aktywności środowisk kultury.

Podzielam zdanie Pana Senatora, że połączone siły Parlamentu i Rządu będą sprzyjały realizacji tego niełatwego zadania. Ministerstwo Edukacji Narodowej, uznając sprawy edukacji kulturalnej dzieci i młodzieży za niezwykle ważne, deklaruje udział w pracach nad ustawowym uregulowaniem tego zagadnienia. Problematykę edukacji kulturalnej koordynuje w Ministerstwie Edukacji Narodowej - Departament Kształcenia i Wychowania, bezpośrednio prowadzi ją Ewa Repsch - gł. wizyt. w tym Departamencie.

w/z Ministra
Podsekretarz Stanu

Lech Sprawka

Warszawa, dnia 10 sierpnia 2001 r.

Szanowna Pani Marszałek

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 4 września 2001 r.

DKD-411323-1/00

DKD-051-50/00

Przeprowadzona przez Departament Kontroli Doraźnych Najwyższej Izby Kontroli kontrola sprzedaży przez Agencję Prywatyzacji akcji Polskich Zakładów Zbożowych "Brzeg" S.A. z siedzibą w Brzegu (PZZ "Brzeg S.A.) wykazała istotne nieprawidłowości w przygotowaniu tej prywatyzacji, prowadzeniu rokowań, wyborze inwestora i ustaleniu warunków umowy. Zdaniem NIK, doszło do naruszenia interesu Skarbu Państwa. PZZ "Brzeg" S.A. sprzedano za cenę ponad 20-krotnie niższą od minimalnej rekomendowanej w wycenie Spółki.

Minister Skarbu Państwa udzielił w dniu 11 sierpnia 1999 r. pełnomocnictwa Agencji do dokonania, w imieniu Skarbu Państwa, prywatyzacji PZZ "Brzeg" S.A.

Według Oszacowania PZZ "Brzeg" S.A. - stan na 31 grudnia 1999 r., Spółka dysponowała dużym majątkiem. Wartość nieruchomości i pozostałych środków trwałych wynosiła bowiem wg rzeczoznawcy 230.941,7 tys. zł. Na majątku tym ustanowione były hipoteki w łącznej kwocie 109.066,0 tys. zł, w tym na zabezpieczenie kredytów bankowych. Wartość księgowa Spółki na koniec 1999 r. była ujemna i wynosiła (-) 19.268,9 tys. zł. Wartość likwidacyjna Spółki mieściła się w granicach między 39.449,2 tys. zł a 42.010,7 tys. zł, natomiast wartość liczona metodą skorygowanych aktywów netto, w przedziale 144.769,1 tys. zł, a 148.411,6 tys. zł.

Agencja Prywatyzacji opublikowała w dniu 30 grudnia 1999 r. zaproszenie do rokowań skierowane do "wszystkich zainteresowanych zakupem nie mniej niż 10% ogólnej liczby akcji i nie więcej niż 65% ogólnej liczby akcji Spółki", wyznaczając termin złożenia wstępnych ofert zakupu akcji do dnia 11 lutego 2000 r. Agencja odmówiła przesunięcia terminu złożenia ofert, mimo że jeszcze przez dwa miesiące nie posiadała podstawowego dokumentu pozwalającego ocenić oferty i rozpocząć rokowania, jakim jest wycena spółki, a podmioty zainteresowane zakupem akcji i przedstawiciele władz lokalnych zwracali się do Prezesa Agencji o wydłużenie terminu składania ofert o dwa tygodnie, argumentując to potrzebą zorganizowania się potencjalnych nabywców spośród miejscowych producentów rolnych i zgromadzenia środków na zakup akcji.

W ofertach wiążących, złożonych przez dwóch potencjalnych inwestorów, ceny akcji rażąco odbiegały od wynikających z wycen: jedna była blisko 50 razy niższa od dolnego pułapu rekomendowanego w wycenie, a druga 43 razy niższa. Po negocjacjach, w dniu 14 czerwca 2000 r., Prezes Agencji i przedstawiciel "Konsorcjum K." parafowali warunki sprzedaży akcji PZZ "Brzeg" S.A. Po parafowaniu warunków umowy, w dniu 29 czerwca 2000 r. Prezes Agencji zlecił - z terminem wykonania 5 dni - powtórne oszacowanie wartości Spółki. Wyniki wyceny, obliczone według błędnych metod, osobliwie pokrywały się z wartością pakietu sprzedanych akcji.

Warunki zawartej umowy sprzedaży akcji w istotnym stopniu różniły się od wynegocjowanych i parafowanych w dniu 14 czerwca 2000 r. Łączne zaniżenie przyjętych zobowiązań inwestycyjnych wyniosło 14,2 mln zł, tj. 42,3%. W zawartej umowie sprzedaży akcji nie znalazły się deklarowane przez inwestora w ofercie wiążącej zobowiązania dotyczące przeznaczenia kwoty 9,3 mln zł na wykup akcji od banków, które zakładano wyemitować - zgodnie z zawartymi układami - na pokrycie wierzytelności głównej wobec banków i przeznaczenie kwoty 4,9 mln zł na spłatę pozostałych wierzytelności. Zwrócić należy uwagę, że deklarowana w trakcie rokowań wielkość środków, jakie Konsorcjum zamierzało przeznaczyć na prywatyzację PZZ "Brzeg" była argumentem za odrzuceniem przez Agencję oferty konkurencyjnej.

W wyniku przeprowadzonej na takich warunkach prywatyzacji i po realizacji zobowiązań (spłacie 1/3 zadłużenia), udział Skarbu Państwa w kapitale akcyjnym zmniejszył się z 35% do 0,3% (dla przypomnienia, w chwili gdy Skarb Państwa posiadał 100% akcji, wartość majątku trwałego Spółki wynosiła 231 mln zł). W tym czasie zadłużenie Spółki wynoszące przed prywatyzacją 109 mln zł zostało spłacone tylko w 1/3. Tak przeprowadzona sprzedaż akcji Spółki nie przyniosła oczekiwanych wpływów dla Skarbu Państwa, jak również nie zabezpieczyła ekonomicznego bytu PZZ "Brzeg" S.A.

Zdaniem NIK, rozwiązaniem najkorzystniejszym z punktu widzenia interesów Skarbu Państwa i uwzględniającym również skutki opóźnienia prywatyzacji była, wielokrotnie proponowana, prywatyzacja przez likwidację Spółki. Likwidacja Spółki oznaczała sprzedaż wyodrębnionych części majątku stanowiących samodzielne zakłady zlokalizowane w różnych częściach województw opolskiego i dolnośląskiego. Realizacja takiego modelu prywatyzacji pozwalałaby, poza wyższymi przychodami z prywatyzacji, zachować zdolności produkcyjne PZZ "Brzeg" S.A. w mniejszych zakładach, sprzedaż tych zakładów związkom rolników lub osobom fizycznym, likwidację zbędnych składników majątku, a także demonopolizację rynku skupu i przetwórstwa zbóż, na co zwracały uwagę organizacje rolnicze i przedstawiciele resortu rolnictwa.

Ujawnione przez kontrolę zdarzenia w tej prywatyzacji, m.in.:

• sprzedaż 65% akcji PZZ "Brzeg" za kwotę 1.128,4 tys. zł, tj. o 24.513,6 tys. zł poniżej dolnej granicy wyceny metodą likwidacyjną i o ponad 94 mln zł poniżej wartości tego pakietu akcji, wynikającego z wyceny, metodą skorygowanych aktywów netto,
• zmniejszenie w umowie sprzedaży akcji, zobowiązań inwestycyjnych o 14,2 mln zł, tj. 42,3% w stosunku do kwot wynegocjowanych i parafowanych,
• zlecenie - po parafowaniu warunków umowy, z terminem wykonania 5 dni - powtórnego oszacowania wartości Spółki, którego wyniki rażąco różniły się od poprzednich wycen, były natomiast zbliżone do wartości jaką uzyskano na sprzedaży ww. pakietu akcji pozwalając je zaliczyć do obszaru zagrożonego zjawiskami korupcjogennymi.

Jednocześnie Najwyższa Izba Kontroli w trybie art. 63 ustawy o NIK w dniu 24 lipca 2001 r. skierowała do Prokuratury Rejonowej dla Dzielnicy Warszawa Śródmieście zawiadomienie o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa polegającego na niedopełnieniu obowiązków nadzoru wynikających z ustawy nad przebiegiem prywatyzacji PZZ "Brzeg" S.A. przez Prezesa Agencji Prywatyzacji. Spowodowało to powstanie szkody majątkowej Skarbu Państwa w wielkich rozmiarach nie mniejszej niż 24.482 tys. zł.

p.o. dyrektora

Wicedyrektor

Departamentu Kontroli Doraźnych

mgr Jan Kowalik

Warszawa, dnia 12 IX 2001 r.

Szanowna Pani Marszałek,

W nawiązaniu do przesłanego przez Panią Marszałek oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Bogusława Litwińca podczas 87 posiedzenia Senatu RP w dniu 2 sierpnia 2001 roku dotyczącego nadużyć prawa i obyczajów przez kierownictwo Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w okresie sprawowania urzędu Ministra przez Pana Michała Ujazdowskiego, uprzejmie informuję, że już w dniu 8 czerwca 2001 roku Biuro Postępowania Przygotowawczego Prokuratury Krajowej przekazało Prokuratorowi Apelacyjnemu w Warszawie skierowany do Ministra Sprawiedliwości Prokuratora Generalnego "list otwarty" prof. Jacka Weissa z dnia 21.05.2001 roku dotyczący nieprawidłowości w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego celem nadania mu dalszego procesowego biegu.

Po zażądaniu protokołów kontroli przeprowadzonej przez Najwyższą Izbę Kontroli oraz Departament Kontroli i Nadzoru Kancelarii Premiera RP, związanych z oceną gospodarowania środkami budżetowymi przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a nadto przesłuchaniu prof. Jacka Weissa - Prokurator Okręgowy w Warszawie w dniu 30 sierpnia 2001 roku na mocy postanowienia o sygn. V Ds. 173/01 wszczął w powyższej sprawie śledztwo o czyn przewidziany w art. 231 § 1 kk.

Z uwagi na fakt, że zgromadzony w ramach prowadzonego w tej sprawie postępowania materiał dowodowy dotyczy okoliczności podnoszonych przez Senatora Bogusława Litwińca w Jego oświadczeniu złożonym na 87 posiedzeniu Senatu w dniu 2 sierpnia 2001 roku, oświadczenie to zostało w dniu 27 sierpnia 2001 roku również przesłane Prokuratorowi Okręgowemu w Warszawie z poleceniem wykorzystania podanych przez Pana Senatora informacji związanych z nieprawidłowym dysponowaniem przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego środkami budżetowymi w ramach wskazanego wyżej śledztwa. Postępowanie do aktualnie znajduje się w fazie in rem i z uwagi na jego przewidywany szeroki zakres przedmiotowy wymagać będzie wyjaśnienia szeregu wątków i kwestii prawno-karnych.

Nadto uprzejmie informuję, że w wyniku złożonego w dniu 26 lipca 2001 roku przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Andrzeja Sylwestra Zielińskiego zawiadomienia o przestępstwie w sprawie nieprawidłowości w wykorzystaniu środków budżetowych przekazanych w 2000 roku przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego na działalność statutową dla Teatru Wielkiego - Opery Narodowej, Prokurator Okręgowy w Warszawie wszczął w dniu 31 sierpnia 2001 r. również odrębne śledztwo w tej sprawie za numerem V Ds. 233/01, którego przedmiotem jest wyrządzenie znacznej szkody majątkowej w Teatrze Wielkim - Operze Narodowej poprzez przekroczenie uprawnień i niedopełnienie obowiązków przez dyrektora ww. teatru w okresie od 1.01.2000 do 21.12.2000 roku w związku z nieprawidłowym wydatkowaniem środków budżetowych w postaci dotacji przekazanej przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego - to jest o przestępstwo z art. 296 § 1 kk.

Waldemar Smardzewski

Odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Wiesława Pietrzaka w sprawie uchylania się firmy "Miarexim" od wypłaty należnych pracownikom wynagrodzeń za pracę, przesłane przy piśmie z dnia 4 września br. znak AG/043/375/01/IV, uprzejmie informuję, że Minister Pracy i Polityki Społecznej nie ma odpowiednich kompetencji a także nie dysponuje instrumentami umożliwiającymi bezpośrednie oddziaływanie na stosowanie prawa pracy przez pracodawców.

Instytucją ustawowo powołaną do nadzoru i kontroli przestrzegania prawa pracy w zakładach pracy w tym przepisów dotyczących wypłaty wynagrodzenia na pracę jest Państwowa Inspekcja Pracy, podlegająca bezpośrednio Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej. Wśród szczegółowo określonych zadań, PIP oprócz kontroli przestrzegania przez pracodawców przepisów prawa pracy znajduje się też ściganie wykroczeń przeciwko prawom pracownika i udział w postępowaniu w tych sprawach przed kolegium do spraw wykroczeń w charakterze oskarżyciela publicznego. W celu realizacji tych zadań ustawa z dnia 6 marca 1981 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U. Z 1985 r. Nr 54, poz. 276 ze zm.) wyposażyła inspektorów pracy w odpowiednie uprawnienia i środki działania, takie jak: prawo wizytowania zakładów pracy, wydawania nakazów zobowiązujących do usunięcia stwierdzonych naruszeń prawa pracy, w tym wypłaty należnego wynagrodzenia za pracę a także innego świadczenia przysługującego pracownikowi, zgłaszanie sprzeciwów i kierowanie wystąpień do podmiotów kontrolowanych i organów nadzorujących. Pracownicy nadzorujący lub wykonujący czynności kontrolne obowiązani są do nieujawniania informacji, że kontrola przeprowadzana jest w następstwie skargi, chyba, że zgłaszający skargę wyrazi na to pisemną zgodę.

Podsekretarz Stanu

z up. Irena Boruta

Obecnie, po przekazaniu przez Panią Marszałek oświadczenia pana senatora Pietrzaka, odnoszącego się do dalszych kroków zmierzających do prywatyzacji spółki CIECH S.A. uprzejmie informuję, że Departament, właściwy do zbadania wyżej wymienionego zagadnienia, będzie proponował włączenie wnioskowanej kontroli, do planu pracy Najwyższej Izby Kontroli na przyszły rok, jako kontroli doraźnej. Ostateczna decyzja, w tym względzie, będzie mogła być podjęta po uchwaleniu planu pracy Izby, przez Kolegium NIK na rok 2002.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 13.09.2001 r.

Szanowna Pani Marszałek

Aktualna prognoza wydobycia gazu ziemnego przez PGNiG S.A. zakłada zwiększenie wydobycia ze złóż krajowych (eksploatowanych i rozpoznanych z obecnych ok. 4 mld m³ gazu do ponad 5 mld m³ od roku 2003 w przeliczeniu na gaz wysokometanowy i utrzymaniu tego stabilnego poziomu przez okres ok. 10 lat ze stopniowym obniżaniem wydobycia w horyzoncie 2020 r. do poziomu 4,7 mld m³ .

- zawartych umów z odbiorcami,

- wydanych warunków technicznych,

- prowadzonych negocjacji z klientami,

oraz minimalnym poziomem dywersyfikacji dostaw gazu z zagranicy, określonym w rozporządzeniu Rady Ministrów wydanym na podstawie upoważnienia zawartego w ustawie z 26 maja 2000 r. o zmianie ustawy Prawo energetyczne - na wniosek Senatu RP.

- w 2005 r. - 16,4 - 17,9 mld m³;

- w 2010 r. - 19,7 - 22,0 mld m³;

- w 2020 r. - 26,0 - 29,3 mld m³.

Aktualnie, zgodnie z art. 13 ustawy - Prawo energetyczne, w Ministerstwie Gospodarki prowadzone są prace nad oceną realizacji Założeń polityki energetycznej Polski do 2020 r. Przewiduje się, że wyniki tych prac zostaną na początku 2002 r. przedłożone przez Ministra Gospodarki w porozumieniu z Ministrem Finansów Radzie Ministrów wraz z ewentualnymi propozycjami ich korekty oraz prognozą krótkoterminową na okres nie dłuższy niż 5 lat.

4. Odnosząc się do potrzeby inwestycji w zakresie zagospodarowania gazu ziemnego trzeba podkreślić, że będą one występować niezależnie od źródła pochodzenia gazu, natomiast w warunkach otwartego konkurencyjnego rynku europejskiego oraz zrestrukturyzowanego PGNiG S.A. zaistnieją warunki do obniżenia cen u różnych dostawców.

Minister

z up. Podsekretarz Stanu

Jerzy Eysymontt

Warszawa, dnia 14.09.2001 r.

Szanowna Pani Marszałek

Artykuł 147 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż jednostki samorządu terytorialnego w zakresie nie objętym art. 145 i 146, przejęły z dniem 1 stycznia 1999 r. mające siedzibę na obszarze tych jednostek instytucje i jednostki organizacyjne, w tym mające osobowość prawną, podległe lub podporządkowane właściwym ministrom lub centralnym organom administracji rządowej, wojewodom lub innym organom administracji rządowej albo przez nich nadzorowane, wykonujące określone w niniejszej ustawie zadania jednostek samorządu terytorialnego, z wyjątkiem komend, inspektoratów i innych jednostek organizacyjnych stanowiących aparat pomocniczy kierowników służb, inspekcji i straży.

Powyższe przepisy jednoznacznie wskazują, że instytucje i jednostki organizacyjne wymienione w rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów, wydanym w zakresie delegacji ustawowej zawartej w art. 147 ust. 2 i 3 ww. ustawy, zostały przejęte z dniem 1 stycznia 1999 r. przez jednostki samorządu terytorialnego, na obszarze których znajdują się siedziby przekazywanych byłych państwowych instytucji i jednostek organizacyjnych.

Na podstawie art. 147 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 24 lipca 1998 r. o zmianie niektórych ustaw określających kompetencje organów administracji publicznej - w związku z reformą ustrojową pastwa (Dz. U. Nr 106, poz. 668 z późn. zm.), Prezes Rady Ministrów wydał rozporządzenie z dnia 25 listopada 1998 r. w sprawie określenia wykazu instytucji i jednostek organizacyjnych podległych lub podporządkowanych właściwym ministrom i centralnym organom administracji rządowej, wojewodom i innym terenowym organom administracji rządowej albo przez nich nadzorowanych, przekazywanych określonym jednostkom samorządu terytorialnego (DZ. U. Nr 147, poz. 965 z późn. zm.), zgodnie z którym Państwowa Instytucja Filmowa "Neptun - Film" w Gdańsku, przy ul. Piwnej 22, została przekazana województwu pomorskiemu.

Z art. 147 ustawy kompetencyjnej wynika przejęcie całej instytucji, czy jednostki organizacyjnej przez określoną jednostkę samorządu terytorialnego, w tym również tych jej części, które położone są poza granicami administracyjnymi tej jednostki samorządu terytorialnego. W tym przypadku nie znajduje zastosowania ogólna zasada zawarta w art. 26 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872 z późn. zm.). Obowiązek dokonania podziału instytucji i jednostki organizacyjnej, o którym mowa w wyżej powołanym przepisie, wynika z faktu działania przejętej instytucji lub jednostki organizacyjnej na obszarze więcej niż jednej jednostki samorządu terytorialnego. Natomiast art. 147 ustawy kompetencyjnej w ogóle nie uzależnia przejęcia instytucji i jednostki organizacyjnej od obszaru jej działania. Uznać zatem należy, że wobec instytucji i jednostek organizacyjnych - określonych w cytowanym rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 25 listopada 1998 r., a tym samym wskazanych expressis verbis jednostek samorządu terytorialnego właściwych do ich przejęcia - nie ma zastosowania art. 26 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające (...).

Jak wynika z informacji posiadanych przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji, Marszałek Województwa Warmińsko-Mazurskiego wystąpił do Wojewody Pomorskiego z wnioskiem o dokonanie podziału Instytucji Filmowej "Neptun - Film" na podstawie art. 26 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające (...). Jednakże, z uwagi na fakt, iż decyzja w sprawie podziału nie została dotychczas podjęta, pismem z dnia 2 sierpnia br. Marszałek Województwa Warmińsko-Mazurskiego zwrócił się w przedmiotowej sprawie do Przewodniczącego Komitetu Kinematografii, który zgodnie z przepisami ustawy z dnia 16 lipca 1987 r. o kinematografii (Dz. U. Nr 22, poz. 127 z późn. zm.) jest centralnym organem administracji państwowej do spraw kinematografii.

Zgodnie z informacją Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, w trakcie przygotowywania przepisów dotyczących reformy administracyjnej, Komitet Kinematografii zwracał uwagę na niebezpieczeństwo przejmowania przez samorządy województw państwowych instytucji filmowych. W skład każdej z przekazanych instytucji filmowych wchodzą kina mające dużą frekwencję oraz kina słabsze, zasilane ze "wspólnej kasy" danej instytucji. Nieracjonalny podział mógłby w krótkim czasie spowodować upadłość niektórych instytucji filmowych, ponieważ dochodziłoby do sytuacji, w której w jednym województwie pozostałyby kina dochodowe, natomiast w innym kina wymagające permanentnego dotowania.

Równocześnie Komitet Kinematografii zwracał uwagę, że instytucje filmowe upowszechniają kulturę filmową i promują sztukę filmową, a więc często spełniają zadania o charakterze ponadlokalnym (festiwale, przeglądy filmowe, dni filmów kinematografii różnych krajów). Działalność ta, inna niż rozpowszechnianie i dystrybucja, nie może być organizacyjnie i funkcjonalnie wyodrębniona (np. w drodze podziału)) bez szkody dla merytorycznych i ekonomicznych wyników jednostki, której gospodarka stanowi uporządkowaną całość.

Komitet Kinematografii zabiegał o przywrócenie statusu państwowej instytucji filmowej tym instytucjom, które na mocy rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 25 listopada 1998 r. zostały przekazane samorządom wojewódzkim. Zmiana taka wymagałaby drogi ustawowej. W czasie jej wprowadzania jednostki samorządu terytorialnego nie doznałyby żadnego uszczerbku w sensie majątkowym, ponieważ mienie instytucji filmowych nie jest bezpośrednio mieniem komunalnym; właścicielami lub użytkownikami wieczystymi składników majątku są same instytucje filmowe.

Marek Biernacki

Warszawa, 2001.09.14

Szanowna Pani Marszałek

Według dokonanego przez GUS w końcu lipca br. wstępnego szacunku plonów i zbiorów zbóż w tym roku, uwzględniającego wstępną ocenę strat na skutek niekorzystnych warunków agrometeorologicznych, plony zbóż podstawowych będą na poziomie 29,3 - 30,7 dt/ha tj. o 4,5 - 59 dt/ha wyższe niż w 2000 r. Mimo mniejszej w 2001 r. o blisko 1% powierzchni zasiewów zbóż podstawowych z mieszankami niż w roku ubiegłym i strat spowodowanych warunkami pogodowymi zbiory zbóż GUS ocenia na 25,0 - 26,1 mln ton tj. o 3,7 - 4,8 mln ton (o 17,1 - 22,5%) więcej niż w 2000 roku. Powyższe oceny oraz dotychczasowe obserwacje rynku nie potwierdzają zawartej w oświadczeniu tezy o obniżeniu plonów. Również stopień zaawansowania interwencyjnego skupu zbóż z dopłatą Agencji Rynku Rolnego w tym roku w stosunku do lat ubiegłych wskazuje, że zarówno poziom skupu jak i jego dynamika są porównywalne do realizowanych w latach poprzednich,. W roku 2001, mimo opóźnienia rozpoczęcia żniw w porównaniu z rokiem ubiegłym, ilość skupionych zbóż w ramach działań interwencyjnych jest porównywalna z rokiem 2000 i znacznie wyższa niż w 1999 r. Do końca sierpnia br. skupiono 1.404.368 ton zbóż, w tym samym okresie 2000 r. 1.247.761 ton, a w 1999 r. 979.049 ton. Tempo skupu wzrasta, o czym świadczy ilość skupiona do dnia 5 września br., która wynosi już blisko 1,8 mln ton. Dotychczasowe dobre zaawansowanie skupu interwencyjnego aktualnie nie wskazuje zagrożeń dla realizacji programu interwencji na rynku zbóż.

W kontekście wniosku Prezydium Rady Wojewódzkiej NSZZ RI "Solidarność" w Lublinie o uruchomienie przez rząd specjalnego programu skupu pszenicy paszowej w cenie 510 zł/t na terenie województwa lubelskiego - do którego Pan Senator Jerzy Chróścikowski odwołuje się w złożonym w dniu 11 sierpnia br. oświadczeniu - podtrzymanego także w stanowisku z posiedzenia Rady Regionalnej NSZZ RI "Solidarność" w Zamościu w dniu 23 sierpnia br., pragnę podkreślić, że:

- obowiązująca w skupie interwencyjnym cena pszenicy (510 zł/t) jest ściśle powiązana z jakością skupowanego w tym systemie ziarna;

Mimo znanej powszechnie trudnej sytuacji w zakresie finansów państwa, rząd przykładając dużą wagę do podjęcia problemu rekompensaty rolnikom strat spowodowanych powodzią wystąpił z inicjatywą ustawodawczą do Parlamentu w tej sprawie. Uchwalona przez Sejm RP w dniu 11 sierpnia br. ustawa o szczególnych rozwiązaniach prawnych związanych z usuwaniem skutków powodzi z lipca i sierpnia 2001 r. oraz o zmianie niektórych ustaw obejmuje różne formy pomocy rolnikom, którzy ponieśli straty w wyniku powodzi angażując na ten cel środki budżetowe. W odniesieniu do pszenicy przekazywanej rolnikom, jako jednej z form pomocy, ustawa określa, że ma ona pochodzić z zasobów Agencji Rynku Rolnego obejmujących także rezerwy państwowe, a nie dodatkowego skupu realizowanego na specjalnych warunkach. W przedstawionej wyżej sytuacji nie znajduję dodatkowej możliwości realizacji wniosku zawartego w przedmiotowym oświadczeniu.

Z up. Ministra Rolnictwa

i Rozwoju Wsi

Podsekretarz Stanu

Feliks Klimczak

Warszawa, dnia 14.09.2001 r.

Ochotnicza Straż Pożarna posiada status stowarzyszenia jako osoba prawna w rozumieniu ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach (Dz. U. z 1997 r. Nr 121, poz. 769 z późn. zm.). Ustawa ta określa standardy funkcjonowania organizacji dotyczące m.in. procedury rejestracji i obowiązku prowadzenia dokumentacji, w zakresie określonym w przepisach szczegółowych. Dlatego każda inna, dodatkowa forma prowadzenia sprawozdawczości wobec instytucji skarbowych czy jakichkolwiek innych byłaby dyskryminacją pozostałych organizacji, co stoi w sprzeczności z zasadą równości wobec prawa. W obowiązujących przepisach prawa nie istnieje możliwość rejestracji stowarzyszeń wyższej użyteczności.

Wprowadzona w styczniu 1999 r. reforma administracyjna państwa nie miała wpływu na zasady finansowania Ochotniczych Straży Pożarnych oraz nie zmieniała wypracowanych od lat zasad współpracy z jednostkami organizacyjnymi Państwowej Straży Pożarnej.

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji w oparciu o upoważnienie zawarte w ustawie z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz. U. Nr 81, poz. 351 z późn. zm.), wydał w 1999 r. dwa rozporządzenia dopuszczające możliwość przekazania środków finansowych na funkcjonowanie jednostek OSP:

- na budowę i modernizację obiektów strażnic. Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 2 czerwca 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad rozdziału środków finansowych przeznaczonych wyłącznie na cele ochrony przeciwpożarowej (Dz. U. Nr 53, poz. 564) - rozdziału środków finansowych dokonuje Prezydium Zarządu Głównego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP, po rozpatrzeniu wniosków zarówno gminnych zawodowych oraz ochotniczych jednostek straży pożarnych, przekazywanych za pośrednictwem właściwych terytorialnie zarządów wojewódzkich Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP wraz z opinią właściwego terytorialnie zarządu powiatowego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP,

- na dofinansowanie, dzięki dotacjom z budżetu państwa przekazywanym przez Komendanta Głównego PSP, kosztów funkcjonowania jednostek ochrony przeciwpożarowej, działających w ramach krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego, a więc także Ochotniczych Straży Pożarnych, na podstawie Rozporządzenia Ministra SWiA z 6 października 1999 r. w sprawie trybu i zasad przyznawania dotacji z budżetu państwa na funkcjonowanie jednostek ochrony przeciwpożarowej (Dz. U. Nr 85, poz. 948).

Należy zwrócić uwagę, że w wyniku prac prowadzonych w komisjach sejmowych nad ustawą o gotowości cywilnej i zarządzaniu kryzysowym uwzględniono przepisy ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (art. 26) zrównujące w prawach do odszkodowań za obrażenia i straty materialne powstałe na skutek uczestniczenia w działaniach ratowniczych lub ćwiczeniach organizowanych przez PSP strażaków zawodowych z ochotnikami. Ustawa została uchwalona przez Sejm RP nr 114. posiedzeniu w dniu 26 lipca 2001 r. i przyjęta bez poprawek przez Senat RP w dniu 2 sierpnia 2001 r. Jednakże, w dniu 28 sierpnia 2001 r. Prezydent RP odmówił podpisania przedmiotowej ustawy, co uniemożliwiło kompleksową regulację w tym zakresie.

- specjalnych - 142

- pomocniczych - 114

- zakup sprzętu pożarniczego i silnikowego: 166 500 zł. - 10 jednostkom OSP,

Dla porównania w roku 1994 na pomoc dla OSP przeznaczono kwotę 2.054.77 zł, z czego na:

- dofinansowanie jednostek OSP włączonych do Krajowego Systemu Ratowniczo-Gaśniczego: 882.448 zł,

Z poważaniem

Marek Biernacki

Warszawa, dnia 14.09.2001 r.

Szanowna Pani Marszałek

Przepisy metrologiczne określające wymagania jakim powinny odpowiadać dowodowe analizatory wydechu, warunki właściwego ich stosowania oraz okresy ważności dowodów kontroli metrologicznej zostały określone Zarządzeniem Nr 20 Prezesa Głównego Urzędu Miar z dnia 13 lipca 2000 r. w sprawie wprowadzenia przepisów metrologicznych o dowodowych analizatorach wydechu. Przepis § 25 ww. zarządzenia wprowadził dwie kategorie dowodowych analizatorów wydechu. Pierwszą kategorię stanowią analizatory wprowadzona do obrotu lub użytkowania przed dniem 19 sierpnia 1999 r., które o ile spełniają określone warunki, mogą być stosowane w okresie przejściowym do 31 grudnia 2005 r. Do drugiej kategorii należą analizatory wprowadzone do obrotu lub użytkowania po dniu 19 sierpnia 1999 r., które aby mogły być stosowane, muszą spełniać kryteria określone w przepisach zawartych w cytowanym Zarządzeniu. Podlegają one m.in. legalizacji otrzymując dowód legalizacji ważny 6 miesięcy. Zakupione po 1999 r. alkomaty spełniają te kryteria.

Dla stosowania dowodowych analizatorów wydechu wprowadzonych do obrotu lub użytkowania przed dniem 19 sierpnia 1999 r. określono następujące warunki ich stosowania w okresie przejściowym:

2) spełnienie wymagań, na podstawie których zostały dopuszczone do stosowania,

Podkreślić należy, iż GUM wprowadzając zarządzenia nr 29, 30 z 1999 r. i 20, 21 z 2000 r. nie zapewnił swoim placówkom odpowiedniego zaplecza technicznego i możliwości technicznych do przeprowadzania legalizacji tego typu urządzeń (pisma GUM M6-076-30-2001 z dnia 19 czerwca 2001 r. oraz M61/56/01 z 20 czerwca 20001 r.). Nie może to jednak być powodem dyskwalifikacji tych alkomatów czy też podważania wiarygodności ich wskazań.

W kwestii zakupu fotoradarów informuję, iż zakup 12 zestawów do automatycznej kontroli i rejestracji prędkości pojazdów odbył się w drodze udzielenia zamówienia publicznego w trybie przetargu nieograniczonego. Komenda Główna Policji przygotowując się do tego zakupu przeprowadziła wnikliwą analizę wszelkich informacji otrzymanych za pośrednictwem Biura Międzynarodowej Współpracy Policji KGP od organów Policji szeregu państw europejskich. Z informacji tych wynikało, że większość używanych w świecie fotoradarów rejestruje obraz na taśmie filmowej i jest to w znacznym stopniu uwarunkowane prawodawstwem danego kraju. Podjęto także czynności związane z określeniem prawnej wiarygodności dowodowej materiału zarejestrowanego za pomocą obydwu technik rejestracji obrazu. Z uzyskanych informacji wynika, że polskie prawodawstwo dopuszcza wykorzystywanie w charakterze materiału dowodowego zarówno zdjęcia wykonane metodą tradycyjną (chemiczną), jak też zdjęcia wykonane za pomocą techniki cyfrowej. Należy zauważyć, że art. 115 § 14 Kodeksu Karnego jednoznacznie określa, iż "dokumentem jest każdy przedmiot lub zapis na komputerowym nośniku informacji, z którym jest związane określone prawo, albo który ze względu na zawartą w nim treść, stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne". Podobny przepis zawiera Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 sierpnia 1998 r. w sprawie rodzaju urządzeń i środków technicznych służących do rejestracji dźwięku lub celów procesowych oraz sposobów ich zabezpieczenia, przechowywania, odtwarzania i kopiowania (Dz. U. Nr 111, poz. 692) gdzie w § 1 ust. 1 stwierdza się, iż "do rejestracji obrazu przeprowadzonej czynności procesowej mogą służyć przeznaczone do tego celu urządzenia mechaniczne i elektroniczne typu analogowego lub cyfrowego, a w szczególności aparat fotograficzny, kamera filmowa lub kamera wideo".

Specyfika Istotnych Warunków Zamówienia została opracowana przez specjalnie do tego powołany zespół ekspertów, w którego skład wchodzili między innymi specjaliści Wydziału Ruchu Drogowego Biura Koordynacji Służby Prewencyjnej KGP. Wydziału Technik Wizualnych Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego KGP, Wydziału Metodyki i Strategii Biura Koordynacji Służby Kryminalnej KGP, Biura Łączności i Informatyki KGP oraz Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Stołecznej Policji.

Biorąc pod uwagę dużą wartość zamówienia oraz wszystkie wyżej poczynione ustalenia postanowiono, iż wzmiankowane postępowanie zostanie przeprowadzone w trybie przetargu nieograniczonego, a sam przedmiot zamówienia (fotoradary) zostanie określony tylko i wyłącznie za pomocą parametrów technicznych, dopuszczając tym samym składanie ofert na urządzenia obu rodzajów rejestracji obrazu (analogowe i cyfrowe). W dniu 31 maja 2001 r. w Komendzie Głównej Policji został rozstrzygnięty przetarg nr 8/TP/III/2001 na dostawę 12 fabrycznie nowych zestawów fotoradarów do automatycznej kontroli i rejestracji prędkości pojazdów. Spośród złożonych ofert oraz prezentacji każdego z oferowanych fotoradarów, wybrane zostało urządzenie holenderskiej firmy GATSO-RADAR Typ-24, pracujące w oparciu o technikę rejestracji obrazu na kliszy filmowej.

Marek Biernacki

Warszawa, dnia 2001-09-15

Szanowna Pani Marszałek

Ze sprawozdania z wykonania planu finansowego Państwowego Funduszu Kombatantów wynika, że na koniec czerwca br. przekazana dotacja z budżetu państwa wyniosła 67.555 tys. zł i stanowiła 62,1% planu rocznego, zaś 124,3% w stosunku do upływu czasu. Przychody własne zostały wykonane w wysokości ok. 7 tys. zł, co stanowiło 3,5% planu rocznego oraz 7% w stosunku do upływu czasu. Na koniec pierwszego półrocza 2001 r. wykonane wydatki wyniosły 72.791,3 tys. zł, w tym na pomoc społeczną 8.036 tys. zł, co w stosunku do planu rocznego wynosiło odpowiednio 46,1% oraz 44,6%.

Pragnę poinformować Panią Marszałek, iż pismo Ministra Finansów z dnia 19 czerwca 2001 r. nr BP 2/433/P/22/2001, na które powołuje się Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych - zostało przesłane do wszystkich dysponentów głównych budżetu państwa. Pismo to zawiera wstępny harmonogram realizacji wydatków w 2001 r. w poszczególnych miesiącach.

Ewentualne zmiany harmonogramu zostaną dokonane po ustaleniu przez Radę Ministrów wykazu wydatków, które zostaną zablokowane w trybie art. 101 ustawy o finansach publicznych.

Z wyrazami szacunku

dr Halina Wasilewska-Trenkner

Odnosząc się natomiast do spraw poruszonych przez pana Senatora w Oświadczeniu złożonym na 89 posiedzeniu Senatu w dniu 30 sierpnia 2001 r. pragnę poinformować, że zgodnie z art. 379 Kodeksu spółek handlowych rada nadzorcza reprezentuje spółkę jedynie w umowach z członkami zarządu oraz w sporach z nimi. Pan Paweł Podczaski uchwałą wspomnianego powyżej Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy został odwołany ze składu Zarządu. Wciąż jednak pozostawał ze Spółką w stosunku pracy. W związku z faktem, że Pan Paweł Podczaski nie był już członkiem organu Spółki, umowę o pracę wypowiedział jemu Zarząd. Rozwiązanie umowy nastąpiło w dniu 7 września 2001 r. Zgodnie z Kodeksem pracy Panu Pawłowi Podczaskiemu przysługuje jednak 3-miesięczna odprawa. Z informacji udzielonych przez Pana Tadeusza Banacha, który w dniu 24.07.2001 r. został powołany na stanowisko Prezesa Zarządu wynika, że wszystkie sprawy związane z dokonanymi na ostatnim Walnym Zgromadzeniu Akcjonariuszy zmianami w Zarządzie, w tym również przekazanie Spółce pieczęci służbowych przez Pana Pawła Podczaskiego są uregulowane.

Warszawa, dnia 20.09. 2001 r.

W odpowiedzi na wystąpienie Pani Marszałek do Prezesa Rady Ministrów z dnia 6 sierpnia 2001 r. dotyczące oświadczenia złożonego przez Senatora Pana Grzegorza Lipowskiego na 87 posiedzeniu Senatu RP w dniu 2 sierpnia 2001 r. w sprawie podejmowania przez Agencję Mienia Wojskowego działań w zakresie przejęcia i zagospodarowania lotniska w Rudnikach koło Częstochowy, uprzejmie informuję co następuje.

Przedmiotowe lotnisko zostało ujęte w planie przekazywania nieruchomości dla resortu obrony narodowej do Agencji Mienia Wojskowego w 2001 r. z terminem przekazania w III kwartale br., a nie jak przedstawiono w oświadczeniu w IV kwartale br. Na obecnym etapie dokonane zostały przez Agencję jedynie uzgodnienia ze stroną wojskową dotyczące terminu przejmowania nieruchomości. Ustalono, że rozpoczęcie przejmowania może nastąpić nie wcześniej niż w pierwszej połowie października br.

Zgodnie z § 4 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 sierpnia 1997 r. w sprawie szczegółowego trybu przekazywania mienia Skarbu Państwa Agencji Mienia Wojskowego (Dz.U. Nr 100, poz. 620 z późn. zm.), zatwierdzony plan stanowi podstawę do podjęcia prac zapewniających przygotowanie mienia do przekazania oraz do opracowania rocznego planu finansowego Agencji. Z tego też względu nie wydaje się, aby podejmowane przez Agencję działania promocyjne, polegające na umieszczeniu krótkiej i ogólnej charakterystyki obiektu w folderze poświęconym promocji lotnisk mogły budzić niepokój.

Pragnę zaznaczyć, że byłe lotniska wojskowe są nieruchomościami trudno zbywalnymi, wymagającymi dłuższego okresu promocji oraz dotarcia do szeregu kręgu potencjalnych kontrahentów. Stąd też działania promocyjne prowadzone przez Agencję mają na celu wcześniejsze poszukiwanie podmiotów zainteresowanych zagospodarowaniem tak specyficznych nieruchomości jak również umożliwienie tym podmiotom właściwe przygotowanie się do ich nabycia. Z tych też względów we wspomnianym folderze znalazły się podobnie jak lotnisko w Rudnikach również inne lotniska nie będące jeszcze wówczas w zasobie Agencji (Płoty, Nowe Miasto nad Pilicą), a ujęte w omawianym planie przekazania.

Fakt, iż promocję lotniska w Rudnikach rozpoczęto jeszcze przed jego przejęciem przez Agencję nie powinien wzbudzać podejrzeń. Agencja ma bowiem ustawowy obowiązek gospodarowania powierzonym jej mieniem zgodnie z wymogami racjonalnej gospodarki. Długotrwałe utrzymywanie tak dużych obiektów obciąża ją znacznymi kosztami (ochrona, utrzymanie, podatek od nieruchomości) i może prowadzić do dekapitalizacji obiektów, powodującej obniżenie jej wartości rynkowej. Zasadne jest zatem, aby czas od zatwierdzenia planu przekazywania nieruchomości do faktycznego przejęcia do zasobu Agencji wykorzystać na promocje tak, by proces zagospodarowania odbył się sprawnie, co nie znaczy szybko i w pośpiechu jak sugeruje się do w oświadczeniu.

Warszawa, dnia 21.09. 2001 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Kwota w wysokości 20 096 498 zł została przeznaczona na sfinansowanie składek w programach Wspólnotowych, a mianowicie udział w programach Sokrates II i Młodzież II. Wniosek o uruchomienie ww. rezerwy celowej, złożony przez Ministra Edukacji Narodowej, został przesłany do Ministerstwa Finansów, które odpowiedzialne jest za uruchamianie wszystkich rezerw celowych.

Z wyrazami szacunku

Jacek Saryusz-Wolski

Warszawa, dnia 20.09. 2001 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Odpowiadając na pierwsze z postawionych pytań, dotyczące równowartości w złotówkach majątku będącego przedmiotem wniosków zabużan. Otóż z wyliczeń posiadanych przez Ministerstwo Skarbu Państwa wartość nieruchomości utraconych według danych i szacunków rzeczowych (przyjęto średnią wartość gruntów 3.000 zł/ha i średnią wartość budynku 80 tys. zł, dane ilościowe według rejestru wniosków "zabużańskich" - URM 1995):

2. budynki mieszkalne

Odpowiadając na pozostałe pytania uprzejmie informuję, iż obecnie obowiązujące przepisy w zakresie realizacji roszczeń zabużańskich: art. 212 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2000 r. nr 46, poz. 543) oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 21 sierpnia 2001 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie sposobu zaliczania wartości nieruchomości pozostawionych za granicą na pokrycie ceny sprzedaży nieruchomości lub opłat za użytkowanie wieczyste oraz sposobu ustalania wartości tych nieruchomości (Dz.U. Nr 90, poz. 999), jednoznacznie określają zasady i sposób zaliczania ekwiwalentów za nieruchomości pozostawione na byłych Kresach Wschodnich RP oraz organ właściwy, którym w sprawie stwierdzenia wartości pozostawionego mienia jest Starosta Powiatu miejsca zamieszkania. Zabużanina, zaś w sprawie zaliczenia wartości mienia pozostawionego na poczet ceny nabycia nieruchomości - każdy uprawniony ustawowo gestor majątku Skarbu Państwa, dokonujący tej czynności przy realizacji transakcji zbywania nieruchomości.

Warszawa, 2001.09.25

W związku z pismem znak: AG/043/379/01/IV z dnia 4 września 2001 r., przy którym przesłane zostało oświadczenie złożone przez Senatora Grzegorza Lipowskiego na 89 posiedzeniu Senatu w dniu 30 sierpnia 2001 r. w sprawie stosowania przepisów art. 19 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w odniesieniu do podatników korzystających z uproszczonych procedur celnych, uprzejmie wyjaśniam:

W przypadku posiadania pozwolenia organu celnego na stosowanie procedury uproszczonej w procedurze dopuszczenia do obrotu, "rejestr towarów objętych procedurą dopuszczenia do obrotu, w której stosuje się procedurę uproszczoną" nie jest dokumentem stanowiącym podstawę do odliczenia podatku naliczonego. Zgodnie z art. 80 par. 4 i 5 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny (Dz.U. Nr 23, poz. 117 z późn. zm.) podmiot dokonujący uproszczonych czynności niezbędnych do objęcia towarów procedurą celną musi złożyć zgłoszenie celne uzupełniające, które stanowi niepodzielny akt ze zgłoszeniami celnymi uproszczonymi (m.in. z rejestrem, o którym mowa powyżej).

W przedmiotowej sprawie dokonanie urzędowej interpretacji przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, byłoby niezasadne, bowiem w kwestii poruszonej przez Pana Senatora nie istnieją rozbieżności w interpretowaniu przepisów przez organy podatkowe.

SEKRETARZ STANU

Jan Rudowski