Znana w całym kraju, wysyłająca 70% swojej produkcji na eksport Wyszkowska Fabryka Mebli z niezależnych od siebie przyczyn zadłuża się i nie płaci składek ZUS. Niemiecki inwestor, po przejęciu produkcji płyt meblowych w Grajewie i Wieruszowie, w ciągu roku 2000 podniósł cenę tych płyt o 70%, a jednocześnie wypowiedział dotychczasowe warunki handlu i zażądał zapłaty gotówką w dniu zakupu. Tymczasem pieniądze za wstawione do sprzedaży meble spływają do zakładu najczęściej po stu osiemdziesięciu dniach. Ponadto zawarte kontrakty eksportowe były realizowane przy postępującej obniżce kursu walut w stosunku do złotego, co w sytuacji eksportu ponad 70% produkcji dodatkowo obniżyło rentowność.

Zawinił tu rząd, a nie Wyszkowska Fabryka Mebli. Mimo wzrastającego popytu na meble, zakład utracił płynność finansową. Z powodu nieuregulowanych należności do ZUS zakład ma zablokowane konta w bankach. Stawianym przez banki warunkiem odblokowania tych kont jest przedłożenie pisma, w którym ZUS wyraziłby zgodę na rozłożenie spłaty zaległych należności na raty. A zakład nie prosi o umorzenie tego, tylko o rozłożenie na raty. Jak na razie nie udało się jednak dojść do porozumienia z ZUS.

Panie Marszałku, pragnę złożyć dwa krótkie oświadczenia skierowane do prezesa Rady Ministrów, pana Jerzego Buzka.

Pierwsze kontrakty dla województw podpisano 19 czerwca. W ramach takiego kontraktu Sejmik Województwa Zachodniopomorskiego uzyskał kwotę 305 milionów zł. Z tej kwoty na Koszalin przeznaczono jedynie 3 miliony 200 tysięcy zł, a dla całego terenu byłego województwa koszalińskiego zaledwie około 40 milionów zł.

Uważam, że dokonany wewnątrz województwa podział środków jest rażąco dyskryminujący w stosunku do byłego województwa koszalińskiego. W żadnej mierze nie spełnia on wymogów kreowania polityki państwa na podstawie zasady zrównoważonego rozwoju. Zamiast przeznaczenia dodatkowych środków na wewnętrzną integrację połączonych w wyniku reformy administracyjnej ziem, pogłębia się podziały i prowokuje wzajemne niechęci.

Efektem realizacji projektu SMOK, jak czytamy w specjalnym opracowaniu Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej, będzie utworzenie nowoczesnej bazy technicznej umożliwiającej precyzyjną i wiarygodną osłonę meteorologiczną i hydrologiczną gospodarki narodowej i społeczeństwa. System ten miał ostrzegać odpowiednie służby na kilkadziesiąt minut przed wystąpieniem zjawiska, co zdaniem autorów projektu powinno zapobiec poważnym stratom materialnym i zmniejszyć zagrożenie życia.

Panie Premierze! Proszę o podjęcie stosownego działania w celu wyjaśnienia poruszonej przeze mnie sprawy. Na odpowiedź czekają zaskoczeni i ciężko doświadczeni kataklizmem mieszkańcy Słupska i Gdańska, a także innych miejscowości, których dotknęły tegoroczne anomalie pogodowe, ponieważ brakuje nowoczesnego systemu wczesnego ostrzegania ludności, od lat funkcjonującego w Europie Zachodniej. Z poważaniem, Krzysztof Majka.

Czwarta kadencja Senatu Rzeczypospolitej Polskiej dobiega końca. Minęło też sporo lat od czasu, gdy spotkaliśmy się w Jeleniej Górze na zjeździe Sybiraków, na którym pan, reprezentując rząd Jerzego Buzka, złożył szereg deklaracji wobec pełnej sali osób, nazywanych żywym pomnikiem historii. Padły tam zapewnienia, że rząd jest gotów alimentować należne Sybirakom roszczenia. Uczestniczył pan również w jednym z posiedzeń Senatu, na którym zapytałem pana, czy został opracowany raport na temat rozmiaru roszczeń, bo to również było zapowiadane na zjeździe w Jeleniej Górze.

Jako senator Rzeczypospolitej Polskiej i jako ten, który z rodzeństwem i mamą przez sześć i pół roku przebywał na Syberii, pytam pana: co zostało zrealizowane ze spraw deklarowanych na zjeździe w imieniu rządu przez pana, przez przedstawicieli Sejmu i w imieniu Mariana Krzaklewskiego? O te sprawy jestem pytany podczas spotkań z ówczesnymi delegatami i liczną grupą członków Związku Sybiraków.

W latach osiemdziesiątych, kiedy pełniłem funkcję wojewody częstochowskiego, przystąpiliśmy do budowy wojewódzkiego szpitala specjalistycznego z własnych środków. Zadanie to zostało wprowadzone do planu centralnych inwestycji, gdy zaawansowanie prac kształtowało się na poziomie 50%. Zakończono je w roku ubiegłym. Od dawna w profilu tego szpitala, imienia Najświętszej Marii Panny, zakładano utworzenie pełnoprofilowego ośrodka onkologicznego, ale uznano, że najpierw należy zakończyć jedno zadanie i ewentualnie rozpocząć nowe.

Uzasadnienie konieczności posiadania pełnoprofilowego ośrodka onkologicznego w regionie częstochowskim jest proste: w Polsce co piąty zgon spowodowany jest nowotworem złośliwym, a w dawnym województwie częstochowskim rocznie stwierdzano dwa tysiące pięćset nowych zachorowań, przy czym jeśli chodzi o zgony z tego powodu, plasowało się to województwo na ósmym miejscu w kraju wśród czterdziestu dziewięciu województw. Pacjenci z Częstochowy i powiatów wchodzących w skład byłego województwa odsyłani są do ościennych ośrodków, co zdecydowanie wydłuża czas diagnostyki i terapii onkologicznej, a tym samym zmniejsza ich szansę na wyleczenie.

Skalę zjawiska w województwie śląskim obrazowo przedstawił profesor Zemła z Zakładu Epidemiologii Nowotworów gliwickiego centrum onkologii, który stwierdził, że gdyby pacjentów z tego województwa, którzy co roku zapadają na choroby nowotworowe, ustawić w szeregu i każdemu zarezerwować pół metra, to kolejka liczyłaby 7 km, przy czym pacjenci z regionu częstochowskiego zajmowaliby miejsce na końcu kolejki, bo w przeciwieństwie do innych regionów województwa śląskiego nie ma w regionie częstochowskim pełnoprofilowego ośrodka onkologicznego.

Oto stan na dzień dzisiejszy: projekt zakładu radioterapii opracowało Biuro Konsultingowe Rozwoju Budownictwa Służby Zdrowia "Promedicon", szpital uzyskał pozwolenie na budowę, w roku 2000 sejmik województwa śląskiego podjął uchwałę i poparł starania, wniosek o rozszerzenie zadania złożony do ministra zdrowia nie został uwzględniony, wprowadzono to do programu strategii rozwoju województwa śląskiego, przyznając priorytet budowie pawilonu onkologicznego z zakładem radioterapii w Częstochowie.

Ponieważ od dwóch lat ciągle najwyższe autorytety zapewniają o potrzebie wsparcia starań miast, które utraciły status miasta wojewódzkiego - zostało to również potwierdzone podczas konferencji na Jasnej Górze pod tytułem "Częstochowa w trzecim tysiącleciu" - proszę pana ministra o skuteczne zadziałanie w tej sprawie.

Swoje oświadczenie kieruję do ministra obrony narodowej Bronisława Komorowskiego w związku z naszą wymianą poglądów podczas posiedzenia Senatu RP w dniach 21 - 22 czerwca br.

W trakcie wystąpienia Pana Ministra zadałem pytanie dotyczące trudności w funkcjonowaniu Centralnej Szkoły Szybowcowej w Lesznie z powodu manewrów wojsk NATO w dniach 14 - 30 czerwca 2001 r. Odpowiedź, której Pan Minister był łaskaw udzielić, przekazałem zainteresowanym. Sprawa jednak nie jest nadal rozstrzygnięta i pozostaje wątpliwość, dlaczego w państwach Europy Zachodniej cywilne i wojskowe lotnictwo może harmonijnie korzystać z przestrzeni powietrznej, a w naszym kraju jest to niemożliwe. Czy wyłączenie w czasie pokoju 1/3 obszaru Polski z wszelkiego cywilnego ruchu lotniczego przez okres dwóch tygodni jest postępowaniem normalnym? Planowane trasy przelotów nie były wcześniej uzgodnione, a przechodziły w bezpośrednim sąsiedztwie lotniska w Lesznie.

Zostałem też upoważniony do poinformowania Pana Ministra, że wielokrotne interwencje w Wojskowej Służbie Ruchu Lotniczego i zapewnienia o uzgadnianiu tras przelotów nie były nigdy zrealizowane. Wreszcie pojawia się pytanie natury ekonomicznej: czy wyłączenie 1/3 obszaru kraju dla potrzeb lotnictwa wojskowego przyniosło naszemu krajowi jakieś finansowe odszkodowania ze strony NATO i czy Pan Minister nie uważa, że szkoła szybowcowa w Lesznie powinna otrzymać stosowną rekompensatę z tytułu udokumentowanego pozbawienia jej dochodów w tym okresie?

Oświadczenie kieruję do pana Longina Komołowskiego wicepremiera, ministra pracy i polityki społecznej w sprawie ministerialnej interpretacji art. 27 ust 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej w stosunku do matek, których dzieci uczęszczają na zajęcia w ramach warsztatów terapii zajęciowej. Chodzi o to, czy przysługuje im dodatek stały, czy też nie.

Departament Pomocy Społecznej ministerstwa w taki oto sposób interpretuje ten przepis: "Jeśli chodzi natomiast o kwestię, Ťczy matkom dzieci uczęszczających na zajęcia w warsztatach terapii zajęciowej zasiłek stały z tytułu sprawowania opieki nad dzieckiem, o którym mowa nie przysługujeť wyrażam pogląd, iż zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy jedną z przesłanek uzyskania zasiłku stałego przez rodzica jest, by dziecko Ťwymagało ich stałej pielęgnacji, polegającej na bezpośredniej osobistej pielęgnacji i systematycznym współdziałaniu w postępowaniu leczniczym, rehabilitacyjnym oraz edukacyjnymť. W związku z tym matka, która uzyskała prawo do zasiłku stałego, winna sprawować opiekę lub współdziałać zgodnie z wymogami określonymi w art. 27 ust. 1 ustawy, czyli bezpośrednio i osobiście. Uczestnictwo samego dziecka w warsztatach terapii zajęciowej zostaje pozbawione opieki rodzica, którego bezpośrednia i osobista opieka jest konieczna zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z rozporządzeniem w warsztatach terapii zajęciowej dzieci mogą przebywać do siedmiu godzin dziennie. Zatem 2/3 doby są pod wyłączną opieką rodziców. Jak więc pobyt w warsztatach może stanowić podstawę do odbioru zasiłku stałego? Jak pogląd wyrażony przez urzędnika (zastępca dyrektora wydziału) ministerstwa może funkcjonować jako oficjalna interpretacja prawna ustawy?

W ślad za reformą administracyjną kraju, w wyniku której doszło do połączenia odrębnych województw w duże regiony, nie poszły niestety zmiany związane z ujednoliceniem połączeń telekomunikacyjnych. Mieszkańcy wielu miejscowości województwa warmińsko-mazurskiego, mimo że mieszkają w jednym regionie, są zmuszeni korzystać z połączeń poprzedzonych numerem kierunkowym, a więc droższych, bo traktowanych jako zamiejscowe.

Janusz Lorenz

Uprzejmie proszę o podjęcie właściwych działań i pomoc w rozwiązaniu nurtującego społeczeństwo problemu.

Z poważaniem

Zgodnie z ustawą budżetową na 2001 r. i kontraktem z samorządem Mazowsza 112 milionów zł z rządowej kasy wojewoda mazowiecki przeznaczył na utrzymanie administracji. Jest to postępowanie naruszające dyscyplinę budżetową. Pan wojewoda wydaje nie swoje pieniądze, bo tylko te przechodzą przez budżet wojewody, nie informując o tym zainteresowanych.

Panie Ministrze, Panie Wojewodo, z przykrością stwierdzam, że spełniły się przewidywania dotyczące niedoszacowania budżetu i pogarszającego się stanu naszej gospodarki. Chciałbym wierzyć, że następnych błędów nie będzie i że zatroszczyliście się Panowie, by w nowelizowanym budżecie środki te były zagwarantowane. Ja przynajmniej będą optował w Senacie za takimi zmianami i gdyby Państwa interesowały takie inicjatywy, będę je popierał.

Uważam, że decyzja o rozwiązaniu 15 Dywizji Zmechanizowanej, a szczególnie rozmieszczenie sztabu dywizji w Elblągu, a nie w Olsztynie jest ze względów operacyjnych nieuzasadnione. Jednocześnie likwidacja takich garnizonów jak Biskupiec, Ełk oraz jednostek wojskowych między innymi w garnizonach Orzysz, Giżycko, Bartoszyce, a także planowane rozwiązanie Centrum Uzbrojenia i Elektroniki bardzo negatywnie wpływa nie tylko na nastroje społeczne.

Województwo warmińsko-mazurskie w systemie obronnym kraju wypełnia rolę szczególną, czego, mam nadzieję, nie muszę uzasadniać. Mając więc na uwadze dobrze rozumianą obronność kraju, jak również sprawy społeczne i interes regionu, proszę Pana Ministra o rozważenie możliwości dyslokacji dowództwa i sztabu korpusu wydzielanego z Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Olsztynie. Jest to uzasadnione merytorycznie. Powinny być brane pod uwagę również inne aspekty, na przykład to, że w Bydgoszczy będą stacjonowały trzy sztaby tak wysokiego szczebla. Przy dyslokacji sztabu korpusu w Olsztynie powstałaby możliwość zagospodarowania również innych obiektów koszarowych zarówno w Olsztynie, jak i w pobliskich garnizonach.

Z wyrazami szacunku

Wobec zauważanych przez pracowników nieprawidłowości w kopalni, jak zatrudnianie na czarno, wprowadzanie nowych podmiotów gospodarczych kosztem dotychczas zatrudnionych, komisja zakładowa NSZZ "Solidarność" 25 stycznia 2001 r. weszła z zarządem spółki w spór zbiorowy, zakończony podpisaniem porozumienia w dniu 4 marca 2001 r.

Zapisy porozumienia nie są realizowane. Od maja bieżącego roku pracownikom nie wypłaca się pensji. Za wyjątkowo ciężką i niebezpieczną pracę, jaką wykonuje się w kamieniołomach, wynagrodzenie netto 700-900 zł trudno uznać za satysfakcjonujące. Praca przy wydobyciu granitu wymaga wysokich kwalifikacji i ze względu na hałas, wibracje i zapylenie jest niezwykle uciążliwa. Mimo legalności strajku pracodawca nie tylko nie podjął żadnych rozmów, ale wręczył strajkującym, w tym członkom komisji zakładowej NSZZ "Solidarność", zwolnienia dyscyplinarne.

Jak to się dzieje, że kopalnia, na której surowiec jest olbrzymie zapotrzebowanie, jest zadłużona - nie płaci podatków gminie. Bezkarnie łamane są prawa pracownicze i ludzkie. Kilka dni temu strajkującym wyłączono prąd. Na teren zakładu, gdzie przebywają, nie chciano wpuścić osób z garnkami ugotowanej zupy. Ludzie są zdeterminowani. Walka o własną godność jest trudna w obliczu zagrożenia utratą miejsc pracy i podstaw bytu własnej rodziny.

Dorota Czudowska