Warszawa, 3 kwietnia 2001 r.

W odpowiedzi na pismo nr AG/043/141/01/IV z dnia 21 marca 2001 roku w sprawie oświadczenia senatora Kazimierza Drożdża z dnia 15 marca przekazuję stanowisko Narodowego Banku Polskiego:

1. W 2000 r. kurs złotego wzmocnił się zarówno w kategoriach nominalnych (średniorocznie o 5,1%), jak i realnych (odpowiednio o 7,3%) jedynie w stosunku do euro. Zarówno w roku 1999 jak i w 2000 złoty zdeprecjonował się do dolara amerykańskiego nominalnie i realnie. Średnioroczna deprecjacja nominalna złotego względem dolara wyniosła 13,6% w 1999 r. oraz 9,6% w roku 2000, realna zaś 10,5% w 1999 r. i 5,6% w roku 2000. W roku bieżącym kurs złotego do euro nadal umacnia się. Wynika to w znacznej mierze z deprecjonowania się wspólnej waluty europejskiej na rynku międzynarodowym w latach 1999-2000 z 1,13 USD/Euro na początku stycznia 1999 roku do 0,93 USD/Euro w grudniu 2000 r. i ok. 0,88 USD/Euro obecnie. W Polsce nadal najbardziej płynnym segmentem rynku walutowego jest rynek złotego i dolara USA, mimo iż kraje Unii Europejskiej mają ok. 70% udziału w polskim handlu zagranicznym. Różnica płynności między rynkami złoty/dolar i złoty/euro stwarza sytuację, w której kurs złoty/euro stosuje się najczęściej do zmian kursu złoty/dolar tak, by odzwierciedlać kurs euro w stosunku do dolara USA, jaki panuje na rynkach międzynarodowych.

2. Rok 2000 przyniósł odwrócenie niekorzystnych zjawisk w zakresie nierównowagi zewnętrznej polskiej gospodarki. Po raz pierwszy od 1996 roku nastąpiło obniżenie deficytu w obrotach bieżących, na co złożyła się przede wszystkim poprawa w saldzie handlu zagranicznego. Ważnymi czynnikami oddziaływującymi na bilans obrotów bieżących były: restrykcyjna polityka pieniężna (obniżanie nadmiernego tempa wzrostu popytu wewnętrznego), wzrost popytu zewnętrznego i działania przedsiębiorstw na rzecz poprawy konkurencyjności gospodarki. Według danych GUS na 2000 r. eksport liczony w USD wyniósł 31,6 mld USD, czyli o 15,5% więcej niż w 1999 r., import natomiast był o 6,6% większy i wyniósł 48,9 mld USD. Ujemne saldo w handlu zagranicznym obniżyło się o 1,2 mld USD do poziomu 17,3 mld USD (wobec 18,5 mld USD w analogicznym okresie roku 1999). W okresie od stycznia do listopada 2000 r. eksport w cenach stałych wzrósł o 25,2% (wobec wzrostu jedynie o 0,9% w analogicznym okresie 1999 r.), natomiast wolumen importu wzrósł w tym okresie o 11,3% (wobec odpowiednio 3,3% w 1999 r.). Najsilniej wzrósł wolumen eksportu do krajów Unii Europejskiej (ok. 26,5%).

3. W roku 1999 i pierwszych trzech kwartałach 2000¹ wyraźnie poprawiały się warunki konkurencyjności w sektorze dóbr biorących udział w wymianie zagranicznej. Nastąpiła deprecjacja realnego efektywnego kursu złotego² deflowanego jednostkowymi kosztami pracy w okresie trzech kwartałów 2000 r. - wykazał on (pomimo znacznej aprecjacji złotego wobec euro) osłabienie o 2,8% w stosunku do okresu 3 kwartałów 1999 r. Szczególnie silna deprecjacja realnego kursu złotego deflowanego jednostkowym kosztem pracy w przemyśle wystąpiła w pierwszych trzech kwartałach 2000 roku w stosunku do dolara. Wydarzenia z roku 2000 oznaczają, że relatywny koszt jednostki pracy w Polsce zmalał w stosunku do USA - według wstępnych szacunków za 2000 r. jednostkowe koszty pracy w przemyśle ukształtowały się na poziomie 0,92 (czyli o 8 pkt proc. mniej niż w 1999 r.). Przy nominalnej deprecjacji złotego do USD wynoszącej 9,6%, realnie złoty osłabił się w ciągu roku o ponad 15%. W związku ze słabnięciem euro na rynkach walutowych realny kurs złotego wobec wspólnej waluty europejskiej wzmocnił się. Przedsiębiorstwa polskie, w tym eksporterzy, podjęły duży wysiłek aby utrzymać konkurencyjność, zwiększyć wydajność i poprawić wyniki finansowe w warunkach osłabienia popytu krajowego, tendencji wzrostu kosztów i realnej aprecjacji złotego (wskaźniki kursu realnego efektywnego oparte o zmiany cen produkcji sprzedanej w przetwórstwie przemysłowym oraz cen towarów i usług konsumpcyjnych wzmocniły się średniorocznie odpowiednio o 5,6% i 10%).

4. Polityka pieniężna Narodowego Banku Polskiego oraz Rady Polityki Pieniężnej nie jest ani antyeksportowa, ani nie wspiera importu do Polski. Rada Polityki Pieniężnej stosuje strategię bezpośredniego celu inflacyjnego (BCI) dla osiągnięcia obniżenia inflacji poniżej 4% w 2003 roku. Taka strategia ma za zadanie utworzenie sprzyjających warunków dla trwałego wzrostu gospodarczego i ekspansji eksportowej. Jedynym instrumentem używanym przez Radę do osiągnięcia średniookresowego celu inflacyjnego są stopy procentowe. Dodatkowa kontrola kursu walutowego przy swobodnym przepływie kapitału prowadziłaby do ograniczenia skuteczności polityki pieniężnej i byłaby niespójna ze strategią BCI. Wynika to z niemożności jednoczesnego osiągnięcia kontrolowanego kursu walutowego, samodzielności prowadzenia polityki pieniężnej oraz utrzymania swobodnego przepływu kapitału. W polskiej sytuacji istotne jest - celem dalszego zmniejszania inflacji - prowadzenie samodzielnej polityki pieniężnej. Z uwagi na umowy międzynarodowe i konieczność dalszej integracji z gospodarką światową Polska zdecydowała się na utrzymanie swobodnego przepływu kapitału. Jak wynika z badań teoretycznych³ i doświadczeń ostatnich lat stosowanie systemu kursu kierowanego zwiększa istotnie ryzyko wystąpienia kryzysu walutowego w porównaniu z utrzymywaniem systemu kursu płynnego.

5. Przy podejmowaniu decyzji o zmianie polityki pieniężnej, w tym o zmianie stóp procentowych, bierze się pod uwagę ich całościowy wpływ na gospodarkę narodową. Uwzględnia się tu wiele czynników: kształtowanie się bieżących procesów inflacyjnych i ich prognozy, wpływ uwarunkowań zewnętrznych, sytuację koniunkturalną na rynku wewnętrznym, rynek pracy, kształtowanie się bezrobocia i dochodów ludności, a także wydarzenia na rynkach finansowych. Ważne jest także wzmacnianie bodźców sektora prywatnego do oszczędzania poprzez zapewnienie opłacalności lokowania kapitału. Należy także pamiętać, iż oddziaływanie poziomu stóp procentowych na gospodarkę jest odłożone w czasie.

Nieprzewidywalne wydarzenia dodatkowo komplikują prowadzenie polityki monetarnej. Sytuacja z 1999 roku może służyć za dobry przykład. Wobec niekorzystnych wstrząsów zewnętrznych i luźniejszej niż planowano polityki fiskalnej (problem ZUS) obniżenie stóp procentowych na początku 1999 roku nie przyniosło pożądanych efektów. Późniejsze zaostrzenie polityki monetarnej pozwoliło na powrót na ścieżkę obniżania inflacji oraz przyczyniło się do tego, że w 2000 r. po raz pierwszy od 5 lat udało się zmniejszyć deficyt obrotów bieżących z 7,5% PKB do 6,3% PKB.

6. W 2001 roku Rada Polityki Pieniężnej dwukrotnie obniżyła podstawowe stopy o 1 punkt procentowy na swoich posiedzeniach w lutym i marcu. W uzasadnieniu swych decyzji Rada wskazała na poprawę w zakresie kształtowania się inflacji - spadek dwunastomiesięcznego wskaźnika wzrostu cen towarów i usług (CPI), dwunastomiesięcznego wskaźnika wzrostu cen produkcji sprzedanej przemysłu (PPI) oraz inflacji bazowej. Za pozytywne tendencje Rada uznała także obniżanie się oczekiwań inflacyjnych, wysokie tempo wzrostu depozytów osób prywatnych w bankach a także obniżanie tempa wzrostu akcji kredytowej. Rada zwróciła uwagę na konieczność dalszego przełamywania oczekiwań inflacyjnych oraz obserwowania wpływu zmian poziomu nominalnych stóp procentowych na dynamikę depozytów i kredytów od osób prywatnych. Za niekorzystne czynniki, które mogą negatywnie wpływać na realizację celu Rada uznała m.in. niepewność co do rozwoju sytuacji w finansach publicznych - w tym niepewność co do osiągnięcia zaplanowanych przychodów z prywatyzacji, niebezpieczeństwo wzrostu deficytu ekonomicznego powyżej poziomu zapisanego w budżecie i możliwość zbyt szybkiego wzrostu popytu krajowego w związku z podwyżkami w sferze budżetowej, waloryzacją rent i emerytur. Utrzymuje się również niepewność co do cen na rynku artykułów rolnych i żywności. Kształtowanie polityki monetarnej musi uwzględniać nie tylko czynniki krótkookresowe wpływające na inflację, ale zwłaszcza te, które wpływają na realizację średniookresowego celu inflacyjnego. Niska inflacja jest bowiem jednym z fundamentów trwałego rozwoju gospodarczego.

Przypisy

Warszawa, 25 kwietnia 2001 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

Warszawa, 26.04. 2001 r.

Ministerstwo Edukacji Narodowej planuje w bieżącym roku wyposażenie 850 gimnazjów w 10 stanowiskowe pracownie internetowe oraz 100 gimnazjów specjalnych w 6 stanowiskowe zestawy komputerowe wraz z oprogramowaniem. Prócz tego planowane jest rozpoczęcie wyposażania liceów ogólnokształcących (po jednym w każdym powiecie) w 16 stanowiskowe pracownie i 4 stanowiskowe centra multimedialne w bibliotekach liceów. Ze względu na ograniczone środki, nie przewidujemy wyposażania w bieżącym roku szkół podstawowych.

w/z MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 2001-04-26

W odpowiedzi na pismo z dnia 4 kwietnia 2001 r., znak: AG/043/166/01/IV, w sprawie oświadczenia złożonego przez senatora Tadeusza Rzemykowskiego na 78 posiedzeniu Senatu RP w dniu 30 marca 2001 roku, dotyczącego sytuacji branży spirytusowej i gorzelniczej, a także problemu przemytu wyrobów alkoholowych do Polski, pragnę Panią Marszałek poinformować, co następuje.

1998 82,2 75,7

1989 80,7 98,2

2000 80,3 99,5

- przemyt wyrobów spirytusowych i nielegalna produkcja,

Mając na uwadze powyższe, Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, jako szczególnie pożądany kierunek zagospodarowania etanolu rolniczego, uznało produkcję benzyn z dodatkiem spirytusu odwodnionego. Działania Rządu polegające na ustanowieniu niższego podatku akcyzowego dla benzyn z dodatkiem spirytusu odwodnionego, przyczyniły się do wykorzystania w 1997 r. spirytusu w ilości przekraczającej 100 mln litrów, co stanowiło 46% produkcji ogólnej. W 1999 r. udział spirytusu przeznaczonego jako dodatek do paliw, w ogólnej produkcji spirytusu przekroczył 53% (88,5% mln l.) .

Nowe regulacje fiskalne - rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2000 r. (Dz.U. Nr 119, poz. 1259) - określają obniżoną stawkę podatku akcyzowego na benzyny ołowiowe i bezołowiowe zawierające dodatek:

Zgodnie z deklaracjami głównych producentów paliw tj. Refinerii Gdańskiej S.A. i Polskiego Koncernu Naftowego "ORLEN", zastosowanie etanolu w postaci odwodnionej oraz jako EETB, pozwoli na zagospodarowanie w 2001 roku ponad 60 mln litrów spirytusu.

Na wielkość produkcji w polskim gorzelnictwie znaczący wpływ ma nielegalny import alkoholu oraz nielegalny odpęd w kraju. W celu przeciwdziałania przemytowi wyrobów spirytusowych i ich nielegalnemu obrotowi, konieczne jest zwiększenie efektywności współpracy służb państwowych, czemu ma służyć Zespół d/s Koordynacji walki z Przestępczością Gospodarczą powołany w dniu 14 grudnia 2000 r. Zarządzeniem Nr 98 Prezesa Rady Ministrów. Niezależnie od tego GUC współpracuje na bieżąco z Policją, UOP i Komendą Główną Straży Granicznej. Porozumienie z Generalnym Inspektorem Celnym sankcjonujące współpracę jest w przygotowaniu.

Pragnę także dodać, że MRiRW podejmuje szereg działań związanych z ochroną i rozwojem polskiego rolnictwa i przemysłu przetwórstwa artykułów rolnych. Kontynuowano rozpoczęte w ubiegłym roku kompleksowe działania na rzecz ochrony krajowego rynku przed nadmiernym, a przede wszystkim tanim importem, zwłaszcza takich produktów rolno-spożywczych, które są podstawą egzystencji polskich rolników oraz krajowych jednostek kupujących i przetwarzających produkty rolne.

Wprowadzono rozwiązania prawne umożliwiające udzielenie pomocy finansowej zakładom przetwórstwa rolno-spożywczego na realizację niezbędnych przedsięwzięć inwestycyjnych. Na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 stycznia 1996 r. w sprawie szczegółowych kierunków działań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich realizacji (Dz.U. Nr 16 poz. 82 z późn. zm.) uruchomione zostały preferencyjne linie kredytowe z dopłatą do oprocentowania ARiMR na realizację przedsięwzięć inwestycyjnych w ramach programów wspierających restrukturyzację i modernizację poszczególnych branż w przetwórstwie zatwierdzonych przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Podstawowym celem uruchomienia linii kredytowych jest pomoc w realizacji przedsięwzięć inwestycyjnych w przetwórstwie rolno-spożywczym, zmierzających do adaptacji przetwórstwa do warunków i wymagań obowiązujących w Unii Europejskiej.

Z up. MINISTRA ROLNICTWA
I ROZWOJU WSI

PODSEKRETARZ STANU

Feliks Klimczak

Warszawa, dnia 27 KWI. 2001 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Wojewódzkie fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej, zgodnie z art. 87 ust. 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 roku o ochronie i kształtowaniu środowiska (Dz.U. z 1994 r. Nr 49 poz. 196 ze zm.) posiadają osobowość prawną, co jednocześnie czyni je za pośrednictwem wyznaczonych w tym zakresie organów statutowych, podmiotami obrotu cywilno-gospodarczego. Przepisy art. 87 ust. 7, art. 88e ust. 6 oraz art. 88i ust. 4 ww. ustawy określają też organy posiadające uprawnienia do nadzoru i kontroli nad wojewódzkimi funduszami, którymi są odpowiednio: wojewodowie i marszałkowie województw. Nadzór wojewodów nad wojewódzkimi funduszami sprowadza się tylko i wyłącznie do badania zgodności z prawem wydawanych przez nie uchwał.

Reasumując, minister Środowiska nie będąc organem sprawującym nadzór nad wojewódzkimi funduszami ochrony środowiska i gospodarki wodnej, nie posiada żadnej możliwości wpływu na działalność i decyzje Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Warszawie, a więc nie jest organem właściwym w sprawie spowodowania zwolnienia przez ten Fundusz zakładowego bloku mieszkalnego należącego do Horteksu w Przysusze, spod obciążenia hipotecznego.

Antoni Tokarczuk

Warszawa, dn. 30.04. 2001 r.

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Wiesława Pietrzaka podczas 78 posiedzenia Senatu RP w dniu 30 marca 2001 r., skierowanego do Prezesa Rady Ministrów - dotyczącego odbudowy drogi nr 22 i budowy przejścia granicznego Grzechotki-Mamonowo II - uprzejmie zawiadamiam, iż w związku z przedłużającymi się pracami związanymi z uzyskaniem niezbędnych informacji niemożliwe jest dotrzymanie 30 dniowego terminu przewidzianego na udzielenie odpowiedzi.

MINISTER

z up. Antoni PODOLSKI
Podsekretarz Stanu

Warszawa, 30.04. 2001 r.

Kwestionowany podział środków na województwa przeznaczonych na wsparcie działań wynikających z programów wojewódzkich ma charakter modelowy. Zastosowane w nim kryteria określone zostały w Narodowej Strategii Rozwoju Regionalnego, przyjętej przez Radę Ministrów w dniu 28 grudnia 2000 r. Do województw, które według przyjętego modelu relatywnie powinny skorzystać z największego wsparcia na mieszkańca należą: warmińsko-mazurskie, świętokrzyskie, podkarpackie, lubelskie i podlaskie, a więc obszary o koncentracji największych problemów związanych ze strukturą społeczno-gospodarczą, wyposażeniem infrastrukturalnym i wykształceniem mieszkańców.

Faktyczna alokacja środków na lata 2001-2002 jest różna od modelowej. Alokację środków zakłóca konieczność kontynuacji w latach 2001-2006 inwestycji wieloletnich samorządu terytorialnego w wymiarze umożliwiającym ich szybkie zakończenie. Rozkład terytorialny tych inwestycji jest bardzo nierównomierny, co powoduje zakłócenia zakładanego modelowego podziału na województwa. Na ograniczenie możliwości alokacji środków na województwa, zgodnie z założonym modelem, wpływa również potrzeba kontynuacji decyzji lokalizacyjnych dotyczących projektów PHARE podjętych już w 2000 r. oraz przyjęcie założenia przeznaczenia przynajmniej 20 mln zł, łącznie w latach 2001-2002, umożliwiających podjęcie nowych zadań. W przeliczeniu na jednego mieszkańca województwo lubuskie, obok świętokrzyskiego, kujawsko-pomorskiego, mazowieckiego, lubelskiego i zachodniopomorskiego, uzyskuje większe udziały środków niż wynikałoby to z modelowego podziału. Na poprawę omawianego wskaźnika w woj. lubuskim wpływa również uelastycznienie kryterium określania obszarów wsparcia charakteryzujących się wysokim i długotrwałym bezrobociem, w wyniku czego ten rodzaj obszarów wsparcia uległ rozszerzeniu o powiaty: żagański i żarski.

Przedstawione informacje obrazuje szczegółowo poniższa tabela:

Z wyrazami szacunku

Jerzy Kropiwnicki

Warszawa, 2001-04-30

Szanowna Pani Marszałek,

W załączeniu przedstawiam Pani Marszałek stanowisko do oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Krzysztofa Majkę na 78 posiedzeniu Senatu RP w dniu 30 marca 2001 r. dotyczącego pominięcia problemów województwa zachodniopomorskiego w "Programie dla Odry - 2006".

Z up. MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Maciej Rudnicki

Z przyjemnością pragnę poinformować Pana Senatora, że problemy związane z ochroną przed powodzią terenów dorzecza Odry w województwie zachodniopomorskim nie zostały pominięte w kalkulacjach do ustanowienia kosztu realizacji "Programu dla Odry - 2006".

Na zadania inwestycyjne w dolnym biegu Odry na terenie województwa zachodniopomorskiego (pozycja 13.2 załącznika nr 3 do projektu ustawy) na budowle regulacyjne przewiduje się środki w wysokości 229 mln zł w poziomie cen 2001 r.

Z up. MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Maciej Rudnicki

Warszawa, 2001-04-30

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Intensyfikacja uprawy roślin strączkowych z przeznaczeniem na cele paszowe wymagać będzie zainteresowania tym surowcem głównie ze strony przemysłu paszowego. Rośliny strączkowe pastewne (głównie bobik i groch) mogą być stosowane w ograniczonym zakresie (od 5-20%) jako źródło białka w mieszankach paszowych dla drobiu dorosłego i tuczników. Ziarna roślin strączkowych nie powinno się natomiast stosować w żywieniu prosiąt i warchlaków. Ograniczenie to wynika z obecności substancji "antyżywieniowych", głównie tanin.

Chciałbym podkreślić, że generalnie nie można mówić o alternatywie strączkowych dla mączek zwierzęcych w żywieniu bydła, gdyż te nie były w Polsce stosowane w żywieniu zwierząt przeżuwających, choć ziarno roślin strączkowych może być również stosowane jako komponent mieszanek treściwych dla bydła. U dorosłych przeżuwaczy z pełną zdolnością trawienną w żwaczu, białko nasion strączkowych ulega silnemu rozkładowi bakteryjnemu przez co zmniejszona jest jego wartość odżywcza.

Ponadto, stosunkowo niska w porównaniu z innymi surowcami zawartość białka powoduje, że rośliny strączkowe pastewne są wykorzystywane w niewielkim stopniu do produkcji pasz przemysłowych. Jest to bowiem stosunkowo drogie źródło białka. Według Instytutu Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej zaledwie około 60-70 tys. ton ziarna roślin strączkowych pastewnych wykorzystuje się do produkcji pasz przemysłowych, co stanowi około 30-40% ich krajowej produkcji, która w ostatnich latach kształtowała się na poziomie 150-212 tys. ton. Obecna cena strączkowych pastewnych na poziomie około 500-550 zł/t nie jest atrakcyjna ani dla rolników, ani dla producentów pasz.

Zdaniem ekspertów, alternatywą zastąpienia mączek zwierzęcych w paszach dla zwierząt może być śruta sojowa oraz rzepakowa. Śruta rzepakowa jest bogatym źródłem białka, choć nieco gorszym niż śruta sojowa, ze względu na niższą zawartość białka i jego gorszą strawność oraz na zawarte w niej substancje "antyodżywcze" - tzw. glukozynolany. Śruta sojowa charakteryzuje się spośród wszystkich surowców wysokobiałkowych pochodzenia roślinnego największą zawartością i strawnością białka oraz najlepiej zbilansowaną zawartością animokwasów.

W związku z sytuacją epizootyczną w krajach Europy Zachodniej i konsekwencją poszukiwania alternatywnych metod żywienia, istnieje potencjalne zagrożenie załamania się światowego bilansu śruty sojowej. Należy zatem przypuszczać, że w tej sytuacji wzrośnie zainteresowanie rozszerzeniem i stosowaniem roślin strączkowych pastewnych w żywieniu zwierząt, szczególnie gdy zainteresowanie to wypłynie ze strony przemysłu paszowego. Spowoduje to zwiększenie zainteresowania rolników uprawą roślin strączkowych i zakupem materiału siewnego. W tej sytuacji uznano za zasadne zintensyfikowanie prac nad hodowlą roślin strączkowych i objęcie dofinansowaniem ze środków na postęp biologiczny programów hodowli twórczej: grochu, łubinu żółtego i wąskolistnego oraz bobiku niskotaninowego. Utrzymano też dotację na obniżenie ceny sprzedaży kwalifikowanego materiału siewnego łubinu (40 zł - za 100 kg nasion). Objęcie dotacją budżetową pozostałych gatunków roślin strączkowych warunkowane jest wielkością przyznanych środków na postęp biologiczny w produkcji roślinnej.

Mając na uwadze obowiązujące w UE regulacje prawne wspierające producentów roślin wysokobiałkowych jak również obowiązek dostosowywania polskiego ustawodawstwa do ustawodawstwa UE, opracowany został projekt ustawy o regulacji rynków mleka i przetworów mlecznych, mięsa oraz niektórych roślin uprawnych zawierający przepisy w zakresie płatności bezpośrednich m.in. dla producentów roślin wysokobiałkowych. Projekt ten jest przedmiotem prac podkomisji w Sejmowej Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Należy jednak zaznaczyć, że w projekcie tym przewiduje się pomoc dla producentów roślin wysokobiałkowych na zasadach obowiązujących wszystkich producentów rolnych w UE dopiero po dniu akcesji z Unią Europejską.

wz. SEKRETARZ STANU

Zbigniew Chrzanowski

Warszawa, dnia 2001-04-30

Kwestionowany podział środków na województwa przeznaczonych na wsparcie działań wynikających z programów wojewódzkich ma charakter modelowy. Zastosowane w nim kryteria określone zostały w Narodowej Strategii Rozwoju Regionalnego, przyjętej przez Radę Ministrów w dniu 28 grudnia 2000 r. Do województw, które według przyjętego modelu relatywnie powinny skorzystać z największego wsparcia na mieszkańca należą: warmińsko-mazurskie, świętokrzyskie, podkarpackie, lubelskie i podlaskie, a więc obszary o koncentracji największych problemów związanych ze strukturą społeczno-gospodarczą, wyposażeniem infrastrukturalnym i wykształceniem mieszkańców.

Faktyczna alokacja środków na lata 2001-2002 jest różna od modelowej. Alokację środków zakłóca konieczność kontynuacji w latach 2001-2006 inwestycji wieloletnich samorządu terytorialnego w wymiarze umożliwiającym ich szybkie zakończenie. Rozkład terytorialny tych inwestycji jest bardzo nierównomierny, co powoduje zakłócenia zakładanego modelowego podziału na województwa. Na ograniczenie możliwości alokacji środków na województwa, zgodnie z założonym modelem, wpływa również potrzeba kontynuacji decyzji lokalizacyjnych dotyczących projektów PHARE podjętych już w 2000 r. oraz przyjęcie założenia przeznaczenia najmniej 20 mln zł, łącznie w latach 2001-2002, umożliwiających podjęcie nowych zadań. W przeliczeniu na jednego mieszkańca województwo podlaskie, obok świętokrzyskiego, kujawsko-pomorskiego, mazowieckiego, lubelskiego i zachodnio-pomorskiego, uzyskuje większe udziały środków niż wynikałoby to z modelowego podziału.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Kropiwnicki

Warszawa, dnia 02.05. 2001 r.

W odpowiedzi na oświadczenie pana senatora Zbigniewa Gołąbka, przekazane pismem AG/043/170/01/IV, w sprawie środków finansowych na wzrost wynagrodzeń pracowników służby zdrowia, uprzejmie informuję, że ustawodawca określił minimalną kwotę wzrostu wynagrodzeń na 203 zł, uwzględniając realny wzrost kwoty środków finansowych w systemie powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego.

- w wyniku poszerzenia usług świadczonych poza systemem ubezpieczeń zdrowotnych.

- podwyższenia poziomu składki z 7,5 do 7,75%,

- wprowadzenie mniej kosztochłonnej organizacji funkcjonowania,

Obecnie regionalne kasy chorych dokonują korekty planów finansowych, dostosowując je do zwiększonej o 0,25 punktu procentowego składki. Wielkopolska, Podkarpacka, Dolnośląska, Kujawsko-Pomorska, Mazowiecka, Pomorska, Warmińsko-Mazurska oraz Branżowa Regionalna Kasa Chorych takiej korekty już dokonały i po zatwierdzeniu przez Urząd Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych przystąpiły do renegocjacji kontraktów z zakładami opieki zdrowotnej. W przypadku planu finansowego Mazowieckiej RKCh prezes UNUZ nie zatwierdził planu w części dotyczącej przeznaczenia środków na "utworzenie rezerwy". Uzyskaną w ten sposób kwotę - 5 mln zł, zalecił kasie przeznaczyć na zwiększenie planowanych kosztów świadczeń dla ubezpieczonych.

Tomasz Grottel

Warszawa, dnia 4.05. 2001 r.

W związku z pismem z dnia 4 kwietnia br. AG/043/154/01/IV. w sprawie oświadczenia złożonego przez senatora Zbigniewa Kulaka na 78. posiedzeniu Senatu w dniu 30 marca 2001 r., uprzejmie informuję, że w bieżącym roku nie było jeszcze waloryzacji emerytur i rent, ponieważ - zgodnie z art. 25 ustawy budżetowej na rok 2001 (Dz.U. nr 21, poz. 1372) podwyżka świadczeń będzie przeprowadzona 1 czerwca 2001 r.

- średnioroczny wskaźnik przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej wyniesie 107,7%,

Każda waloryzacja świadczeń w danym roku ma charakter zaliczkowy, dlatego w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 ze zmian.) przewidziano mechanizm korekt, w przypadku wystąpienia rozbieżności pomiędzy danymi planistycznymi a wykonaniem.

Polega on na tym, że po zakończeniu roku kalendarzowego, sprawdza się rzeczywistą wartość realnej przeciętnej emerytury i renty. Jeżeli w minionym roku nie osiągnięto wartości, jaką zapisano w ustawie budżetowej, odpowiednio podwyższa się wskaźnik waloryzacji ustalony w ustawie budżetowej dla najbliższego terminu podwyżki. Ponadto emeryci i renciści, którym przyznano świadczenia do dnia 31 grudnia poprzedniego roku, otrzymują wyrównanie w formie jednorazowej wypłaty, którą oblicza się jako uzupełnienie łącznej kwoty emerytury i renty wypłaconej za poprzedni rok do wysokości jaka powinna być uzyskana zgodnie z ustaleniami ustawy budżetowej na poprzedni rok.

Nastąpiło to jednak znacznie wcześniej. Biorąc bowiem pod uwagę postulaty środowiska emerytów i rencistów, aby przyspieszyć wypłatę jednorazowego wyrównania, w wyniku porozumienia z przedstawicielami emerytów i rencistów z dnia 8 września ubr., Rząd zobowiązał się do przygotowania projektu ustawy umożliwiającej realizację jednorazowej wypłaty za 2000 r. w możliwie najszybszym terminie. Ostatecznie odstąpiono jednak od skierowania tego projektu do rozpatrzenia przez Sejm. W Parlamencie trwały bowiem wówczas prace nad nowelizacją ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Z inicjatywy posłów - w uchwalonej przez Sejm w dniu 11 stycznia 2001 r. ustawie o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych .... (Dz.U. Nr 8, poz. 64) zamieszczono przepis, że w roku 2001 jednorazowa wypłata nastąpi w terminach płatności świadczeń, ustalonych w decyzji organu rentowego, poczynając od terminu 25 lutego.

Osoby, którym Zakład Ubezpieczeń Społecznych wypłaca przysługującą im emeryturę lub rentę 25 dnia każdego miesiąca, otrzymały jednorazową wypłatę wyrównawczą już 25 lutego br. Osoby, które w decyzji emerytalno-rentowej mają podany inny dzień miesiąca jako termin płatności świadczenia (np. datę 5, 10, 15 czy 20 dzień miesiąca), otrzymały tę wypłatę w marcu 2001 r.

Waloryzacja wysokości emerytur i rent oraz podstawy ich wymiaru będzie zatem dopiero przeprowadzona. Nastąpi to od 1 czerwca 2001, ale przy zastosowaniu wskaźnika waloryzacji podwyższonego do 112,7%. Ustalony w ustawie budżetowej na 2001 r. wskaźnik waloryzacji 109,6% został bowiem podwyższony wskaźnikiem weryfikacyjnym 102,8%., który posłużył do obliczenia jednorazowej wypłaty za 2000 r. Wysokość podwyższonego wskaźnika waloryzacji została podana w obwieszczeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 8 lutego 2001 r. (MP nr 6, poz. 102).

MINISTER

SEKRETARZ STANU

Ewa Lewicka

Warszawa, dnia 7 maja 2001 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

MINISTER

z up. PODSEKRETARZ STANU

Jerzy Eysymontt

Warszawa, dnia 7.05. 2001 r.

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Senatora Zbigniewa Gołąbka na 78 posiedzeniu Senatu w dniu 30 marca 2001 r., przesłane do Prezesa Rady Ministrów za pismem AG/043/145/01/IV z dnia 4.04.2001 r., że problem produkcji nitrocelulozy w Zakładzie Produkcji Specjalnej Sp. z o.o., założonej w dniu 29 czerwca 2000 r. przez agencję Rozwoju Przemysłu S.A. był przedmiotem szerokich analiz.

Zaletą nowego przedsiębiorcy jest jego aktualna kondycja finansowa i zdolność elastycznego dopasowania się do wielkości posiadanego rynku zbytu, który jest niepewny i budzi wiele niepokoju o przyszłość ZPS Sp. z o.o. Aktualnie Spółka nie posiada żadnych zamówień krajowych, ani też nie ma pewności pozyskania ich w bliższym i dalszym okresie czasu. Sytuacja taka nękała przemysł, produkujący na potrzeby wojska, również w przeszłości, co ujemnie wpływało na rytmikę produkcji i płynność finansową.

Wymogiem koniecznym współczesnego rynku jest produkowanie nitrocelulozy z wykorzystaniem najnowszej technologii, gwarantującej wysoką jakość produkcji przy minimalnych kosztach i minimalnej szkodliwości dla środowiska. Dla zabezpieczenia konkurencyjności wyrobów niezbędne jest zastosowanie nowych urządzeń i linii technologicznych, zapewniających ciągłość produkcji, automatyczną regulację parametrów procesów technologicznych pozwalających na obniżkę kosztów wytwarzania i poprawę bezpieczeństwa pracy.

Wybudowana w 1924 r. w Pionkach linia produkcyjna jest już przestarzała i technicznie zużyta. Rozwiązania techniczno-technologiczne nie gwarantują powtarzalności parametrów dla kolejnych partii produkcyjnych. Rozważana modernizacja linii technologicznej nie spełni tych wymagań. Właściwym rozwiązaniem jest bardzo gruntowna modernizacja istniejącej linii lub budowa nowej, co związane jest z bardzo wysokimi nakładami finansowymi, których Agencja Rozwoju Przemysłu S.A. nie jest w stanie ponieść. Ministerstwo Gospodarki również nie dysponuje środkami na cele inwestycyjne w spółkach.

Cena 1 tony nitrocelulozy, zakupionej na potrzeby produkcji w Czechach wynosi ok. 14 tys. zł. Natomiast według prognozy firmy Bowas Inuplan Chemie GmbH produkcja 1 tony nitrocelulozy na zmodernizowanej linii technologicznej wynosiłaby ok. 10 tys. zł, a na istniejącej starej linii ok. 20 tys. zł, osiągając przy produkcji okresowej 40 tys. zł za tonę, przy zaniżonej jakości i niepowtarzalnych parametrach.

Zajęcie stanowiska w kwestii zagrożenia jakie stanowią zgromadzone materiały wybuchowe w Zakładach Tworzyw Sztucznych "PRONIT"S.A. w upadłości i kroki jakie podjął syndyk, by zabezpieczyć i zneutralizować te materiały, w ustawowym terminie jest nie możliwe. W tej sprawie po uzyskaniu stosownych informacji niezwłocznie przekażę je Pani Marszałek.

MINISTER
z up. Henryk Ogryczak

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dn. 09.05. 2001 r.

Do zagadnienia będącego przedmiotem oświadczenia Pana Senatora, odnosi się rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 13 sierpnia 1999 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie rodzajów, organizacji i zasad działania publicznych placówek opiekuńczo-wychowawczych i resocjalizacyjnych (Dz.U. Nr 67, poz. 758), zgodnie z którym doprowadzenie małoletniego i nieletniego do placówki, skierowanego na podstawie orzeczenia sądu, regulują odrębne przepisy. W razie potrzeby, właściwy powiat organizuje dowiezienie dziecka skierowanego do placówki na wniosek rodziców. Koszty dowiezienia, o którym mowa wyżej, pokrywają rodzice lub osoby zobowiązane do alimentacji. W przypadku, gdy dziecko nie posiada rodziców lub osób zobowiązanych do alimentacji, koszty dowiezienia pokrywa właściwy powiat. Dowiezienie wychowanka z pogotowia opiekuńczego lub młodzieżowego ośrodka resocjalizacyjnego-diagnostycznego do innych placówek należy do obowiązków tej placówki, w której wychowanek przebywał.

Jednocześnie pragnę poinformować, iż w 2000 r. Biuro Koordynacji Służby Kryminalnej Komendy Głównej Policji prowadziło badania dotyczące trudności występujących na gruncie współpracy z sądami rodzinnymi i wykonywaniem zleconych przez nie konwojów. Z przeprowadzonych badań wynika, iż Komenda Wojewódzka Policji w Poznaniu - której terytorialnie podlega jednostka w Łobżenicy - dobrze ocenia współpracę podległych jednostek Policji z sądami. Nie znaczy to jednak, że nie występowały tam drobne utrudnienia. Jednym z problemów był brak koordynacji posiedzeń sądów z konwojami policyjnymi (np. wychowanek zakładu poprawczego, co drugi dzień był dowożony do różnych spraw prowadzonych przez ten sam Sąd Rejonowy w Toruniu). Częstym uchybieniem było niezachowanie 7-dniowego terminu wyprzedzenia przy przesyłaniu dokumentacji konwojowej - wynikającego z Rozkazu nr 2/95 Komendanta Głównego Policji. Sądy nie informowały jednostek Policji - którym zlecono wcześniej doprowadzenie - o tym, że posiedzenie sądu nie odbędzie się w zaplanowanym terminie. Zdarzało się również, iż sądy wystawiały nakazy doprowadzeń, mimo że nieletni został już wcześniej umieszczony w innej placówce.

Z poważaniem

Marek Biernacki

Warszawa, 2001.05.07

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Chciałabym zwrócić uwagę Pani Marszałek oraz pana Senatora na fakt, iż Skarb Państwa jest akcjonariuszem mniejszościowym Huty "Jedność" S.A. i posiada 10,39% akcji tej Spółki. Wobec tego możliwym jest, że główni akcjonariusze Huty podjęli decyzję o rozpoczęciu procesu inwestycyjnego, polegającego na budowie walcowni blach, która zostanie poddana pod głosowanie na najbliższym Walnym Zgromadzeniu Spółki. Wydaje się jednak, biorąc pod uwagę bardzo trudną sytuację finansową Huty "Jedność S.A., iż w najbliższym czasie proces taki byłby bardzo trudny do przeprowadzenia.

Biorąc jednak pod uwagę bardzo trudną sytuację społeczno-ekonomiczną w regionie Siemianowic Śląskich, Rada Ministrów w dniu 21 grudnia 2000 r. wyraziła zgodę na niepubliczny tryb zbycia akcji spółek Fiat Auto Poland S.A., PP-RE Energoserwis S.A. oraz Zakłady Samochodowe Jelcz S.A., których właścicielem jest Skarb Państwa, celem wniesienia ich w formie aportu na podwyższenie kapitału zakładowego Towarzystwa Finansowego "Silesia" Sp. z o.o. Operacja ta miała w dalszej kolejności pozwolić na ustanowienie zabezpieczenia pożyczek, których udzielą Walcowni Rur Jedność Sp. z o.o. Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz Bank Śląski S.A. Zabezpieczeniem tym ma być ustanowiony zastaw rejestrowy na wniesionych do Towarzystwa Finansowego "Silesia" Sp. z o.o. akcjach. należy także zaznaczyć, iż Zgromadzenie Wspólników Spółki Towarzystwo Finansowe "Silesia" Sp. z o.o. wyraziło w dniu 27 marca 2001 r. zgodę na dokonanie czynności prawnej polegającej na ustanowieniu wspomnianego zestawu. Obecnie zatem zadaniem zarządu Spółki jest ustalenie warunków ustanowienia zastawu i podpisanie stosownych porozumień z Zarządem Walcowni Rur Jedność Sp. z o.o. w Siemianowicach Śląskich.

Warszawa, 07 maja 2001 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Dotyczy: Oświadczenia złożonego przez senatora Jerzego Suchańskiego na 79. posiedzeniu Senatu w dniu 6 kwietnia 2001 r.

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Jerzego Suchańskiego na 79. posiedzeniu Senatu w dniu 6 kwietnia 2001 r., dotyczącym ochrony interesów polskiej wsi w zakresie reelektryfikacji, w kontekście realizowanego programu prywatyzacji poniżej chciałabym przedstawić stanowisko Ministerstwa Skarbu Państwa do poruszonych problemów ww. oświadczeniu.

Obowiązki logistyczne w zakresie zapewnienia energii elektrycznej, m.in. terenom wiejskim, spoczywają zarówno na przedsiębiorstwach energetycznych, jak i gminach. Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 1996 r. Nr 13, poz. 74, Nr 58, poz. 26, Nr 106, poz. 496, Nr 132, poz. 622, z 1997 r. Nr 9, poz. 43, Nr 1o6, poz. 679, Nr 107, poz. 686, Nr 113, poz. 734, Nr 123, poz. 775, z 1998 r. Nr 155, poz. 1014, Nr 162, poz. 1126 i z 2000 r. Nr 26, poz. 306) do gminy należy zaspokajanie potrzeb współpracy w zakresie zaopatrzenia w energię elektryczną. Jest to zadanie własne gminy, które zostało skonkretyzowane w postanowieniach Prawa energetycznego. Z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz.U. Nr 54, poz. 348, ze zm. z 1997 r. w Dz.U. Nr 158, poz. 1042, z 1998 r. Dz.U. Nr 94, poz. 594 i Nr 106, poz. 668 i Nr 162, poz. 1126, z 1999 w Dz.U. Nr 88, poz. 980 i Nr 91, poz. 1042 i Nr 110, poz. 1255 i z 2000 r. w Dz.U. Nr 48, poz. 555) wynika mianowicie, że do zadań własnych gminy w zakresie zaopatrzenia, m.in. w energię elektryczną należy:

Wymienione zadania powinny być realizowane zgodnie z założeniami polityki energetycznej państwa, miejscowymi planami zagospodarowania przestrzennego oraz ustaleniami zawartymi w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego (art. 18 ust. 2 ostatnio znowelizowanej ustawy - Prawo energetyczne w brzmieniu nadanym w jej ostatniej nowelizacji), poprzedzającym ustalenie planu.

Jeżeli chodzi o planowanie zaopatrzenia w energię elektryczną, jak i oświetlenia, rzecz sprowadza się do wykonywania określonych czynności planistycznych. Natomiast organizacja zaopatrzenia w energię oznacza podejmowanie działań o charakterze organizacyjnym, łącznie z tworzeniem i prowadzeniem odpowiednich jednostek organizacyjnych zaopatrujących się w energię, tzn. zarówno takich, które wytwarzają energię (elektrowni), jak i jednostek przesyłowo - dystrybucyjnych.

W pierwszej kolejności zarząd gminy opracowuje, dla całej gminy lub jej części, projekt założeń do planu zaopatrzenia w energię elektryczną (art. 19 ust. 1 ustawy - prawo energetyczne), który to projekt określa m.in. ocenę stanu aktualnego i przewidywanych zmian zapotrzebowania na energię, przedsięwzięcia racjonalizujące użytkowanie energii elektrycznej i możliwości wykorzystania istniejących nadwyżek energii (art. 19 ust. 3 ustawy - Prawo energetyczne), przy czym przedsiębiorstwa energetyczne udostępniają zarządowi gminy plany rozwoju przewidziane w art. 16 ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne. W następstwie tego rada gminy uchwala założenia do planu zaopatrzenia w energię elektryczną (art. 19 ust. 8 ustawy - Prawo energetyczne), będące w istocie wytycznymi w zakresie polityki energetycznej na obszarze gminy.

Z punktu widzenia relacji między gminami a spółkami dystrybucji energii elektrycznej większe znaczenie ma etap drugi. Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne, jeżeli plany przedsiębiorstw energetycznych nie zapewniają realizacji uchwalonych przez radę gminy założeń do planu zaopatrzenia w energię elektryczną, zarząd gminy opracowuje projekt planu zaopatrzenia w energię elektryczną dla obszaru gminy (części gminy), który powinien zawierać propozycje w zakresie rozwoju i modernizacji poszczególnych systemów zaopatrzenia w energię elektryczną, harmonogram realizacji zadań oraz stronę finansową proponowanych przedsięwzięć (art. 20 ust. 2 ustawy - Prawo energetyczne).

Następnie, po niezbędnych uzgodnieniach, rada gminy uchwala taki plan, a w celu jego realizacji może zawierać umowy z przedsiębiorstwami energetycznymi (art. 20 ust. 5 ustawy - Prawo energetyczne), których przedmiotem jest zobowiązanie się przedsiębiorstwa do podejmowania działań (prawnych i faktycznych, np. rozbudowa sieci), mających na celu zapewnienie zaopatrzenia odbiorców w energię elektryczną.

W przypadku, gdy przedsiębiorstwo energetyczne nie chce zawrzeć wspomnianej umowy albo umowa nie jest realizowana, rada gminy może na postawie art. 20 ust. 6 ustawy - Prawo energetyczne, "wskazać w drodze uchwały tę część planu, z którą prowadzone na obszarze gminy działania muszą być zgodne". Przy pomocy aktu prawnego powszechnie obowiązującego rada gminy ustala więc wiążący sposób podejmowania pewnych działań mających na celu zapewnienie zaopatrzenia gminy w energię elektryczną. Jednakże sankcja za nieprzestrzeganie takiej uchwały ograniczona jest do kary pieniężnej wymierzonej przez Prezesa URE (art. 56 ust. 1 pkt 13 ustawy - Prawo energetyczne). Natomiast brak możliwości bezpośredniego spowodowania podjęcia przez przedsiębiorstwo energetyczne określonych działań.

Jeżeli chodzi o obowiązki przedsiębiorstw energetycznych, to należy przede wszystkim podkreślić, że ciąży na nich obowiązek zawarcia umowy o przyłączenie do sieci i umowy sprzedaży energii, jeżeli tylko kontrahent przedsiębiorstwa energetycznego spełnia warunki przyłączenia i odbioru, a także jeżeli istnieją techniczne i ekonomiczne warunki dostarczania (art. 7 ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne w brzmieniu nadanym w jego ostatniej nowelizacji). Jednakże z drugiej strony, przedsiębiorstwa energetyczne są zobowiązane "zapewniać realizację i finansowanie budowy i rozbudowy sieci" (art. 7 ust. 4 ustawy - Prawo energetyczne w brzmieniu nadanym w jej ostatniej nowelizacji), a więc zadaniem ich jest stwarzanie warunków technicznych przyłączenia do sieci i odbioru energii.

Podstawą tego rodzaju działalności są sporządzane przez przedsiębiorstwa energetyczne, we współpracy z odbiorcami energii i gminami, co najmniej trzyletnie plany rozwoju w zakresie zaspokojenia obecnego i przyszłego zapotrzebowania w energię elektryczną, uwzględniające ustalenia miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego (studiów przedplanowych). Plany te m, in. obejmują (art. 16 ust. 3 ustawy - Prawo energetyczne w brzmieniu nadanym w jej ostatniej nowelizacji):

Jak widać z powyższego, w świetle przepisów ustawy - Prawo energetyczne, zaopatrzenie w energię elektryczną terenów wiejskich, a także podejmowanie czynności, które warunkują prawidłowe wykonywanie tego obowiązku, zawsze spoczywa na przedsiębiorstwie energetycznym. Nie jest przy tym istotny jego status, a więc takie same obowiązki, również w zakresie współdziałania z gminami, będą miały przedsiębiorstwa energetyczne działające w formie jednoosobowej spółki akcyjnej Skarbu Państwa, spółki z częściowym udziałem Skarbu państwa, a także przedsiębiorstwa energetyczne działające w jakiejkolwiek innej formie prawnej.

W gruncie rzeczy będzie to więc zawsze problem finansowy. Koszty, które są związane z nakładami na infrastrukturę, mogą być, co prawda, zgodnie z art. 7 ust. 6 ustawy - Prawo energetyczne w brzmieniu nadanym w jej ostatniej nowelizacji, podstawą do ustalania stawek opłat w taryfie (w części nie pokrytej opłatami za przyłączenie), ale ze względu na szereg ograniczeń przy konstruowaniu taryf nie jest to najlepsza droga do rozwiązania tego problemu.

Niezależnie od przedstawionych przepisów Prawa energetycznego, które obowiązują również inwestorów w trakcie i po prywatyzacji, możliwe jest zawsze nałożenie na inwestorów w kontraktach prywatyzacyjnych, określonych obowiązków dotyczących inwestycji lub inwestycji modernizacyjnych. Droga ta może być jednak zawodna, ponieważ w przypadku złej woli inwestora, już po podpisaniu umowy, wyegzekwowanie obowiązków, które nie polegają na zapłacie określonej kwoty, lecz na czynnościach faktycznych, wymaga postępowania sądowego.

Takie jak dotychczas stosowanie tych przepisów może jednak nie wystarczyć do osiągnięcia celów "Założeń Polityki Energetycznej Polski do 2020 Roku", przyjętych przez Radę Ministrów 22 lutego 2000 r. Przyjęte w tym dokumencie strategiczne kierunki działania państwa mające służyć zapewnieniu bezpieczeństwa energetycznego państwa, poprawy konkurencyjności gospodarki i ochrony krajowego środowiska przyrodniczego, w tym w szczególności "strategia zintegrowanego zarządzania energią i środowiskiem", "strategia decentralizacji organizacyjno-technicznej systemów energetycznych" i "strategia okresu przejściowego", będą mogły być skutecznie realizowane, jeżeli zapewni się efektywną współpracę gospodarki energetycznej i samorządu terytorialnego. Nie przypadkiem bowiem za jeden z kluczowych problemów wymagających rozwiązania w okresie przejściowym "Założenia:" uznały "budowę spójnego systemu współdziałania samorządów gminnych z przedsiębiorstwami energetycznymi".

W szczególności dotyczy to budowy infrastruktury sieciowej na terenach wiejskich. Gminy nie są tu zobowiązane do ponoszenia podstawowych kosztów przedsięwzięć w zakresie budowy nowych i modernizacji już istniejących urządzeń tej infrastruktury. Mogą jednak uczynić wiele dla usprawnienia procesów pozyskiwania terenów pod budowę linii elektroenergetycznych i innych etapów prac przygotowawczych tych inwestycji. W szczególności muszą podwyższyć jakość i terminowość przygotowywania planów zagospodarowania przestrzennego, zgodnego z wymogami ustawy - Prawo energetyczne.

Wreszcie, to do gmin kierowana będzie znaczna część pomocy finansowej państwa, w tym środków pomocowych Unii Europejskiej, przeznaczonej na inwestycje w poprawę zaopatrzenia w energię. Skuteczne wykorzystywanie tych środków jest również uzależnione od efektywnej współpracy samorządów lokalnych z przedsiębiorstwami sieciowymi, prowadzącymi inwestycje infrastrukturalne.

Odnosząc się do krytyki Pana senatora w zakresie prywatyzacji Górnośląskiego Zakładu Elektroenergetycznego S.A. z siedzibą w Gliwicach muszą stwierdzić, iż w mojej ocenie wszelkie negatywne opinie dotyczące tego procesu są zdecydowanie przedwczesne gdyż pierwszy etap tego procesu zakończył się niespełna pół roku temu i jest to zdecydowanie za krótki okres aby można było wyciągać obiektywne wnioski. Jest natomiast faktem, iż inwestor przystąpił do realizacji zobowiązań inwestycyjnych zapisanych w umowie prywatyzacyjnej.

Podsumowując, chciałabym zwrócić uwagę, że dotychczasowy przebieg procesów prywatyzacji spółek sektora elektroenergetycznego dowodzi słuszności wybranej strategii. W interesie Skarbu Państwa, prywatyzowanych spółek oraz całej gospodarki jest kontynuowanie, a nawet intensyfikacja rozpoczętych procesów zwłaszcza w zakresie wytwarzania energii. Doceniając zainteresowanie prywatyzacją tej kluczowej dla gospodarki branży, chciałabym zapewnić o otwartości na wszelkie uwagi, które zostaną wzięte pod uwagę w trakcie prowadzenia procesów prywatyzacyjnych.

2001-05-08

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Jerzego Suchańskiego na 80 posiedzeniu Senatu RP w dniu 26 kwietnia 2001 r. w sprawie prywatyzacji Kopalni Odkrywkowej Surowców Drogowych w Kielcach, które otrzymałam przy piśmie Pani Marszałek z dnia 30.04.2001 r. l.dz. AG/043/218/01/IV uprzejmie informuję, że Minister Skarbu Państwa nie prowadzi działań związanych ze sprzedażą Kopalni "Głuchowice" w Małogoszczy wchodzącej w skład w/w przedsiębiorstwa państwowego oraz działań związanych ze sprzedażą w/w przedsiębiorstwa państwowego. Zgodnie z ustawą z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych działania dotyczące sprzedaży Kopalni "Głuchowice" mogą być prowadzone przez Kopalnię Odkrywkową Surowców Drogowych w Kielcach.

Uprzejmie informuję, że zgodnie z ustawą z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych organ założycielski przedsiębiorstwa państwowego może wystąpić do Ministra Skarbu Państwa o komercjalizację przedsiębiorstwa państwowego, jak również decydować o wyborze jednej z trzech ścieżek prywatyzacji bezpośredniej. Wojewoda Świętokrzyski wystąpił do MSP na początku marca br. z wnioskiem o dokonanie komercjalizacji Kopalni Odkrywkowej Surowców Drogowych w Kielcach, o czym zostały powiadomione organy KOSD w Kielcach. Obecnie Minister Skarbu Państwa oczekuje na dostarczenie przez KOSD w Kielcach stosownych dokumentów, co winno nastąpić w ciągu trzech miesięcy od dnia otrzymania zawiadomienia o zamiarze komercjalizacji (art. 4 ust. 4 ustawy z dnia 30.08.1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych).

Warszawa, 9 maja 2001 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Obiekty po byłej Wojskowej Komendzie Uzupełnień przy ul. Żeromskiego 52 w Radomiu zostały uznane za zbędne dla potrzeb resortu Obrony Narodowej. Przedmiotowa nieruchomość miała początkowo zostać przekazana Agencji Mienia Wojskowego. Jednak, na wniosek Dowódcy Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej zdecydowano, że zostanie ona w II kwartale 2001 r. oddana do dyspozycji Wojskowej Agencji Mieszkaniowej. Zgodnie bowiem z ustawą z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 86 z 1995 r., poz. 443 z późn. zm.) nieruchomości uznane za zbędne dla potrzeb wojska, które w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego są lub mogą być przeznaczone pod budownictwo mieszkaniowe, powinny zostać przekazane Wojskowej Agencji Mieszkaniowej. Dlatego też jedyną instytucją uprawnioną do decydowania o zagospodarowaniu obiektów przy ul. Żeromskiego 52 będzie, z chwilą ich przejęcia, WAM.

Natomiast nieruchomość po Wojewódzkim Sztabie Wojskowym przy ul. Struga 17 w Radomiu przekazana została Agencji Mienia Wojskowego, która w oparciu o przepisy ustawy z dnia 30 maja 1996 r. o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia skarbu państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego (Dz.U. Nr 90, poz. 405) zobowiązana jest do zagospodarowania otrzymanego mienia na zasadach komercyjnych, a uzyskane w ten sposób środki przeznaczane są na inwestycje Sił Zbrojnych RP (w roku bieżącym zaplanowano przekazanie na ten cel 93% wypracowanego dochodu). Dlatego też nieruchomość na ul. Struga była już przedmiotem przetargu AMW w dniu 9 marca br., który zakończył się wynikiem negatywnym. Następny przetarg zaplanowano na 11 maja br.

Pragnę zapewnić Panią Marszałek, że takie stanowisko resortu Obrony Narodowej nie wynika z braku szacunku dla tradycji i dziedzictwa narodowego, lecz jest podyktowane uwarunkowaniami prawnymi i ekonomicznymi. o pomoc dla skansenu można zwracać się do innych instytucji, organizacji i stowarzyszeń. Z uzyskanych przeze mnie informacji wynika, że Prezes Agencji Mienia Wojskowego wstępnie wydzielił już środki na remont i konserwację tej placówki.

w.z. Romuald Szeremietiew

Sekretarz Stanu

Warszawa, 2001-05-04

Szanowna Pani Marszałek

Wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe określone w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) stanowią odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania. Dlatego też nie można traktować ich rozszerzająco. W konsekwencji podatnikowi przysługuje prawo do ulgi w podatku dodatkowym wyłącznie na zasadach określonych w przepisach powołanej ustawy.

W art. 26 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca określił katalog zamknięty darowizn podlegających odliczeniu od dochodu. Są to jedynie darowizny poniesione na cele:

2) kultu religijnego i na działalność charytatywno-opiekuńczą, bezpieczeństwa publicznego, obrony narodowej, ochrony środowiska, dobroczynne, a także na cele związane z budownictwem mieszkaniowym dla samorządu terytorialnego i na budowę strażnic jednostek ochrony przeciwpożarowej, w rozumieniu przepisów o ochronie przeciwpożarowej, oraz ich wyposażenie i utrzymywanie - łącznie do wysokości nie przekraczającej 10% dochodu

Zatem powołany przepis ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie daje podstaw do odliczenia od dochodu wydatków, o których mowa w oświadczeniu Pana Senatora. W konsekwencji podatnikowi - na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - nie przysługiwało prawo odliczenia w zeznaniu podatkowym za rok 1999 i 2000 wydatków poniesionych na spłatę zadłużenia bankowego spowodowanego wykorzystaniem skradzionych czeków. Nie zapłacony przez podatnika w terminie podatek stanowi zatem zaległość podatkową.

SEKRETARZ STANU

Jan Rudowski

Warszawa, 9 maja 2001 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Wydane przez inspektorów pracy 2 decyzje oraz 12 wniosków w wystąpieniach zostały zrealizowane. Dotyczyły one naprawy uszkodzonych schodów, dokonania przeglądu technicznego obiektów budowlanych, prawidłowego realizowania urlopów wypoczynkowych i wypłat świadczeń urlopowych (dofinansowań), wydania sortów roboczych, funkcjonowania Komisji BHP, prowadzenia akt osobowych.

W roku bieżącym przeprowadzone kontrole dotyczyły wypadku przy pracy i skargi w zakresie nieterminowych wypłat nagród. Inspektor pracy skierował do pracodawcy wystąpienie zawierające 5 wniosków o realizacji których zawiadomiono OIP pismem z dnia 12 lutego b.r.

Uzupełniając dodam, iż po otrzymaniu pisma Pani Marszałek, zgodnie z moim poleceniem, Okręgowy Inspektor Pracy w Kielcach nawiązał kontakt z senatorem Jerzym Suchańskim dla przybliżenia zakresu kontroli. Z posiadanych informacji wynika, iż tylko część spraw dotyczyła będzie ustawowych kompetencji Państwowej Inspekcji Pracy. Pragnę poinformować Panią Marszałek, iż od poniedziałku, 7 b.m. prowadzona jest rekontrola. Po jej zakończeniu, pozwolę sobie przedłożyć oddzielną informacje.

Warszawa, dnia 9.05. 2001 r.

W związku z oświadczeniem złożonym przez Senatora Mariana Żenkiewicza podczas 79 posiedzenia Senatu RP w dniu 6 kwietnia 2001 roku w sprawie Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń S.A. przedstawiam stanowisko w tej sprawie.

Dzięki wysiłkom Ministerstwa Skarbu Państwa udało się zakończyć przedłużający się, wielomiesięczny konflikt pomiędzy głównymi akcjonariuszami PZU S.A. Ministerstwo Skarbu Państwa odzyskało prawo do zarządzania Grupą PZU - proporcjonalnie do posiadanego kapitału akcyjnego, tj. 55,6%, co przekłada się na prawo wyznaczania bezpośrednio przez MSP trzech z pięciu członków Zarządu PZU S.A., w tym - Prezesa Zarządu. Konsorcjum uzyskało prawo do powoływania dwóch członków Zarządu, w tym Wiceprezesa. Przewodniczącym Rady Nadzorczej PZU S.A. został zaproponowany przez Ministerstwo Skarbu Państwa Pan Jerzy Sablik - Prezes Stowarzyszenia Księgowych w Polsce.

Przed zaoferowaniem akcji PZU S.A. w ofercie publicznej doradca prywatyzacyjny Ministra Skarbu Państwa - Konsorcjum ABN AMRO Bank (Polska) S.A., ABN AMRO Securities (Polska) S.A., RCF Polska Sp. z o.o., Merrill Lynch International oraz Domu Inwestycyjnego BRE Banku S.A. - sporządzi nowe analizy i oraz aktualną wycenę wartości PZU SA., niezbędne w celu prawidłowego ustalenia ceny sprzedaży akcji Spółki w ofercie publicznej.

Jednocześnie chciałabym zapewnić, że Ministerstwo Skarbu Państwa dokłada wszelkich starań, aby na bieżąco informować o prowadzonych procesach prywatyzacji.

Warszawa, dnia 2001-05-09

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 10 kwietnia 2001 r. Nr AG/043/177/01/IV oświadczeniem pani senator Jolanty Danielak w sprawie nowelizacji art. 22 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) dotyczącego zaniechania poboru podatku oraz w sprawie dodania do przepisów Ordynacji podatkowej wymogu odraczania terminu płatności podatku, rozkładania na raty zapłaty podatku lub zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, a także umarzania zaległości podatkowych lub odsetek za zwłokę podatnikom będącym przedsiębiorcami zgodnie z przepisami o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców, uprzejmie informuję.

Od 1 stycznia 2001 r., w związku z nowelizacją art. 22 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, nie jest możliwe zaniechanie poboru podatku przez organy podatkowe, w tym również podatków i opłat lokalnych. Organ podatkowy może na wniosek podatnika zwolnić jedynie płatnika z obowiązku pobrania podatku, gdy pobranie to zagraża ważnym interesom podatnika, a w szczególności jego egzystencji. Przepisy prawa podatkowego nie przewidują jednakże pobierania podatków i opłat lokalnych przez płatników.

Do ustawy Ordynacja podatkowa dodano również przepisy art. 48 § 2a i art. 67 § 2a, na podstawie których odraczanie terminu płatności podatku, rozkładanie na raty zapłaty podatku lub zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, a także umarzanie zaległości podatkowych lub odsetek za zwłokę na wniosek podatników będących przedsiębiorcami następuje zgodnie z przepisami o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców. Przepisy te nie pozbawiają organu podatkowego, którym w przypadku podatków i opłat lokalnych jest przewodniczący zarządu gminy (wójt, burmistrz, prezydent miasta), możliwości stosowania ulg w spłacie zobowiązań podatkowych. Ponadto należy zauważyć, iż w przypadku podatków i opłat lokalnych rady gmin są uprawnione do wprowadzania innych zwolnień niż określone w ustawach, co pozwala na prowadzenie bardziej elastycznej polityki podatkowej. Na przykład zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. Nr 9, poz. 31 ze zm.) rada gminy jest uprawniona do wprowadzania innych zwolnień z podatku od nieruchomości niż określone w ustępie 1 tego artykułu.

Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców (Dz.U. Nr 60, poz. 704) określa warunki dopuszczalności, zasady udzielania oraz nadzorowania pomocy publicznej dla przedsiębiorców. Pomoc publiczną zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt e) ww. ustawy stanowią również ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych. Oznacza to, że jeżeli przedsiębiorca składający wniosek o zastosowanie ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych będzie spełniał kryteria zawarte w ww. ustawie i za przyznaniem ulgi będzie przemawiał również ważny interes podatnika lub ważny interes publiczny, to wówczas przewodniczący zarządu gminy może wydać decyzję o zastosowaniu ulgi. Należy podkreślić, że decydującym kryterium przyznania omawianych ulg jest, analogicznie jak przed 1 stycznia 2001 r., ważny interes podatnika lub ważny interes publiczny. Natomiast przepisy ustawy o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu przedsiębiorców określają kryteria formalne tej pomocy. Ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych adresowane do przedsiębiorców nie będą już miały charakteru uznaniowego.

Podkreślić również należy, iż sformalizowanie zasad udzielania pomocy publicznej przedsiębiorcom i wprowadzenie mechanizmów nadzorowania nad wykorzystywaniem tej pomocy nastąpiło w związku z dostosowaniem przepisów prawa polskiego do prawa Unii Europejskiej. Nie jest zatem możliwe tworzenie jakichkolwiek "wentyli bezpieczeństwa", w których ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych mogłyby być udzielane przedsiębiorcom bez respektowania przepisów ustawy o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców.

Z upoważnienia Ministra Finansów

SEKRETARZ STANU

Jan Rudowski

Warszawa, 9.05.2001 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

- Wzmocnienie systemu poradnictwa zawodowego dla dzieci i młodzieży.

- Przygotowanie pakietu rozwiązań prawnych stwarzających preferencje w dostępie do szkoleń i rynku pracy dla młodzieży nie objętej reformą systemu edukacji narodowej.

Ludzie młodzi są wyróżnioną kategorią na rynku pracy. W szczególności dużą uwagę przywiązuje się do sytuacji absolwentów. Zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa absolwenci szkół rejestrujący się w urzędach pracy są grupą szczególnie preferowaną. Po pierwsze - zakład pracy może uzyskać ze środków Funduszu Pracy zwrot części wydatków związanych z zatrudnieniem absolwenta skierowanym przez urząd pracy przy zachowaniu warunku, że zatrudnienie nastąpi w wymiarze pełnego czasu pracy. Po drugie - pracodawca przyjmując absolwenta na staż zatrudnieniowy otrzymuje świadczenie pracy, nie ponosząc przy tym kosztów wynagrodzenia za świadczoną przez absolwenta pracę.

Informuję także, że zgodnie z treścią ustawy z dnia 2 marca 2001 roku o wykonaniu budżetu państwa w roku 2001 oraz o zmianie ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999-2001, do dyspozycji samorządów powiatowych na realizację zadań w zakresie aktywnych programów rynku pracy przewidziana jest kwota 800 mln zł. Ustawa budżetowa na ten rok określa również strukturę wydatków Funduszu Pracy. Na aktywizację zawodową absolwentów przeznaczono 38,75% środków FP tj. o 1,62% więcej, niż w roku ubiegłym. Przewiduje się także wzrost wydatków na szkolenia bezrobotnych (o 6,4% więcej, niż w ubiegłym roku). Korzyści z tego powodu dotyczyć będą w głównej mierze ludzi młodych, ponieważ to oni są w głównej mierze uczestnikami tej formy aktywizacji.

SEKRETARZ STANU

Ewa Lewicka

Warszawa, 2001.05.10

Doceniając niepokój o losy przedsiębiorstw, informuję, że Ministerstwo Gospodarki w oparciu o obowiązujące przepisy prawne dotyczące ochrony rynku krajowego wspiera wszelkie działania w tym zakresie.

Wysoki poziom realny stóp procentowych, przy równoczesnej postępującej od szeregu lat realnej aprecjacji złotego, zwłaszcza w stosunku do wspólnej waluty europejskiej poważnie obniża konkurencyjność cenową polskich towarów na rynku międzynarodowym, ograniczając możliwości eksportowe. Dotyczy to nie tylko przemysłu porcelanowego lecz całej produkcji krajowej wszystkich sektorów i pozostaje w kompetencji Rady Polityki Pieniężnej.

- z dnia 11 grudnia 1997 r. o ochronie przed przywozem na polski obszar celny towarów po cenach dumpingowych (Dz.U. Nr 157, poz. 1028),

- z dnia 11 grudnia 1997 r. o ochronie przed nadmiernym przywozem towarów na polski obszar celny (Dz.U. Nr 157, poz. 1027).

Ustawa o ochronie przed przywozem na polski obszar celny towarów po cenach dumpingowych ma na celu ochronę rynku krajowego przed importem towarów po cenach dumpingowych powodujących szkodę producentom krajowym. Ustawa określa zasady porównania cen towaru na rynku krajowym eksportera (tzw. wartości nominalnej) z ceną eksportową danego towaru. Jeżeli wartość normalna jest wyższa od ceny w eksporcie występuje dumping, a różnica tych cen stanowi tzw. margines dumpingu.

Postępowanie wszczyna Minister Gospodarki na wniosek przemysłu krajowego obejmującego co najmniej 25% producentów danego towaru, przy czym wniosek musi być poparty przez producentów krajowych, których łączna produkcja stanowi ponad 50% całej produkcji towaru podobnego wyprodukowanego przez tych producentów krajowych, którzy wyrazili swoje poparcie lub sprzeciw wobec wniosku. Wniosek musi zawierać dane potwierdzające występowanie importu po cenach dumpingowych, szkody dla przemysłu krajowego oraz związku przyczynowego pomiędzy nimi. Jeżeli w wyniku postępowania zostanie udowodnione, że przywóz towarów będących przedmiotem postępowania nastąpił po cenach dumpingowych i wyrządził poważną szkodę przemysłowi krajowemu wytwarzającemu towary podobne lub też faktycznie zagraża wyrządzeniem takiej szkody, bądź też przyczynił się do opóźnienia powstania takiego przemysłu, to na towar ten mogą być nałożone cła antydumpingowe lub można przyjąć zobowiązania cenowe od eksportera.

Wzór wniosku o wszczęcie postępowania antgydumpingowego określa rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 14 stycznia 1998 r. w sprawie wniosku o wszczęcie postępowania antydumpingowego (Dz.U. nr 17, poz. 83).

Ustawa o ochronie przed nadmiernym przywozem towarów na polski obszar celny ma na celu ochronę rynku krajowego przed nadmiernym przywozem towarów z zagranicy wyrządzającym szkodę producentom krajowym. Ustawa przewiduje możliwość zastosowania m.in. jednego z następujących środków ochronnych: nałożenie dodatkowej opłaty celnej lub ustanowienie kontyngentów ilościowych na przywóz towarów na polski obszar celny. Ich nałożenie jest możliwe jedynie w wyniku przeprowadzenia postępowania w którym udowodnione zostanie, że przywóz towarów nastąpił w tak zwiększonych ilościach, bezwzględnych lub względem produkcji krajowej lub konsumpcji towaru podobnego lub towaru bezpośrednio konkurencyjnego i na takich warunkach, że wyrządza to poważną szkodę przemytowi krajowemu.

Wzór wniosku o wszczęcie postępowania ochronnego przed nadmiernym przywozem towarów na polski obszar celny określa rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 14 stycznia 1998 r. w sprawie wymogów jakie powinien spełniać wniosek o wszczęcie postępowania ochronnego przed nadmiernym przywozem towarów na polski obszar celny (Dz.U. Nr 17 z dnia 6 lutego 1998 r.) oraz obwieszczenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 25 czerwca 1998 r. o sprostowaniu błędów (Dz.U. Nr 80 poz. 523).

Ministerstwo Gospodarki podjęło w ostatnim czasie kilka inicjatyw zmierzających do nowelizacji obowiązujących aktów prawnych w zakresie finansowych instrumentów wspierania eksportu. Ich celem jest sprzyjanie tworzeniu najbardziej efektywnych rozwiązań systemowych, stwarzających polskim eksporterom i producentom warunki porównywalne z tymi w jakich działają przedsiębiorstwa w krajach OECD.

Działalność taką prowadzi Korporacja Ubezpieczeń Kredytów Eksportowych - KUKE S.A. w oparciu o przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o gwarantowanych przez Skarb Państwa ubezpieczeniach kontraktów eksportowych (Dz.U. Nr 86, poz. 398 oraz Dz.U. Nr 14 z 2000 r. poz. 1190). Jej celem jest "tworzenie warunków sprzyjających promocji polskiego eksportu na warunkach kredytowych i wzmocnienie pozycji polskich eksporterów oraz ich towarów i usług na rynku międzynarodowym". Przygotowana przez Ministerstwo Finansów i uchwalona przez Sejm w dniu 16 listopada 2000 r. nowelizacja wspomnianej ustawy rozszerza zakres działalności KUKE S.A. o następujące obszary:

- ubezpieczenie kosztów poszukiwania zagranicznych rynków zbytu,

- udzielenie gwarancji dla banków finansujących kredyt dostawcy,

- udzielenie gwarancji w zakresie produkcji towarów przeznaczonych na eksport,

- udzielenie ochrony ubezpieczeniowej kontraktów eksportowych od ryzyka zmiany kursów walut.

Zasady i mechanizm stosowania dopłat do oprocentowania kredytów eksportowych reguluje ustawa z dnia 5 stycznia 1995 r. o dopłatach do oprocentowania niektórych kredytów bankowych (Dz.U. Nr 13, poz. 60 oraz Dz.U. Nr 122 z 2000 r.) oraz Rozporządzenie Rady Ministrów z 13 czerwca 1995 r. w sprawie szczegółowych zasad, zakresu i trybu udzielania dopłat do oprocentowania kredytów bankowych przeznaczonych na finansowanie kontraktów eksportowych (Dz.U. Nr 83 poz. 421).

Wykorzystanie tego instrumentu umożliwia bankowi kredytującemu kontrakt eksportowy zaoferowanie eksporterowi korzystniejszych warunków dzięki zastosowaniu zmiennej stopy oprocentowania kredytu refinansującego, zbliżonej do oprocentowania stosowanego na rynku międzynarodowym. Zgodnie z ustawą, górny pułap dopłaty nie może przekroczyć 0,4 kosztu oprocentowania kredytu powiększonego o 2 pkt procentowe normatywnej marży.

- odniesienie dotychczasowego progu kwotowego 10 mln EURO do wartości kontraktowej, a nie jednostkowej wyrobu,

Istnieje także możliwość uzyskania przez małe i średnie przedsiębiorstwa poręczeń ze specjalnej linii w ramach Krajowego Funduszu Poręczeń Kredytowych w Banku Gospodarstwa Krajowego S.A. Poręczeniem może być objęty kredyt inwestycyjny oraz kredyt przeznaczony na zakup materiałów i surowców do produkcji, zaciągnięty w banku krajowym lub zagranicznym w złotych lub walucie obcej. Poręczenia ograniczone są jednak do kredytów bankowych nie obejmując pożyczek udzielanych przez instytucje finansowe nie będące bankami np. fundusze, agencje.

Andrzej Karbownik

Warszawa, 2001-05-10

Szanowna Pani Marszałek!

W ustawie budżetowej na rok 2001 w budżecie województwa mazowieckiego została zaplanowana (w dziale 853 - Opieka społeczna, rozdziale 85314 -Zasiłki i pomoc w naturze oraz składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne) dotacja celowa na realizację zadań bieżących z zakresu administracji rządowej zleconych gminom w wysokości 198.339 tys. zł, z przeznaczeniem na wypłaty zasiłków z pomocy społecznej oraz opłacanie składek na ubezpieczenie społeczne za osoby pobierające zasiłek stały i zasiłek okresowy gwarantowany oraz opłacanie składki na ubezpieczenie zdrowotne za osoby pobierające zasiłek stały, zasiłek stały wyrównawczy, gwarantowany zasiłek okresowy lub rentę socjalną, a także na opłacanie składek na ubezpieczenie społeczne za osoby rezygnujące z pracy w związku z koniecznością sprawowania bezpośredniej, osobistej opieki nad ciężko chorym członkiem rodziny.

Wojewoda Mazowiecki dokonał samodzielnie podziału tej dotacji na poszczególne gminy i w ramach środków finansowych przekazywanych przez Ministra Finansów przekazuje środki na zadania realizowane przez gminy.

Środki finansowe przekazywane są dysponentom części budżetowych (w tym wojewodom) przez Ministra Finansów każdego miesiąca w systemie dekadowym w jednej kwocie bez wskazania jej przeznaczenia. Przy uruchamianiu środków finansowych dla poszczególnych dysponentów części budżetowych brany jest pod uwagę harmonogram realizacji dochodów i wydatków budżetu państwa oraz przeprowadzana jest szczegółowa analiza takich czynników jak: stan rachunków bieżących budżetu państwa i możliwości finansowania deficytu budżetowego, stan środków na rachunkach dysponentów, zgłoszone przez nich potrzeby oraz aktualny plan wydatków budżetowych po zmianach. O wykorzystaniu przekazanych środków finansowych decyduje wyłącznie Wojewoda, przekazując je podległym jednostkom budżetowym oraz w formie dotacji jednostkom samorządu terytorialnego.

Pragnę przy tym zauważyć, że w I kwartale (gdy dochody budżetu państwa są niższe niż wydatki) oprócz środków finansowych przekazywanych dysponentom na finansowanie bieżącej działalności podległych jednostek i realizowanych zadań, a także subwencji i dotacji dla jednostek samorządu terytorialnego konieczne jest zgromadzenie i przekazanie wyższych środków niezbędnych na wypłatę dodatkowego wynagrodzenia rocznego (tzw. "trzynastki") oraz 4 z 13 rat subwencji oświatowej przeznaczonej dla jednostek samorządu terytorialnego.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że w ustawie budżetowej na rok 2001, w części 83 - Rezerwy celowe, w poz. 12 została zaplanowana rezerwa na zasiłki z pomocy społecznej, dotacje dla samorządu wojewódzkiego na realizację zadań z zakresu pomocy społecznej oraz dotacje na wspieranie programów ponadregionalnych, regionalnych i lokalnych służących realizacji zadań z zakresu pomocy społecznej w wysokości 203.110 tys. zł. Z tej rezerwy decyzją Ministra Finansów z dnia 20 kwietnia 2001 r. - na wniosek Ministra Pracy i Polityki Społecznej - budżety województw zostały zwiększone łącznie o kwotę 120.000 tys. zł, w tym budżet województwa mazowieckiego o kwotę 7.000 tys. zł. Podziału przyznanej dotacji na poszczególne gminy dokonuje samodzielnie Wojewoda Mazowiecki.

Ponadto należy mieć na uwadze, że w ustawie budżetowej na rok 2001, w części 83 - Rezerwy celowe w poz. 11 została zaplanowana rezerwa na opłacanie składki na ubezpieczenie zdrowotne za osoby pobierające niektóre świadczenia z pomocy społecznej oraz za bezrobotnych bez prawa do zasiłku w wysokości 197.717 tys. zł. Środki z tej rezerwy będą przeznaczane na uzupełnienie dotacji zaplanowanych w budżetach województw w dziale 853 - opieka społeczna oraz w dziale 851 - Ochrona zdrowia na opłacanie wyżej wymienionej składki.

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU

Halina Wasilewska-Trenkner

Warszawa, 10.05. 2001 r.

W odpowiedzi na pismo Pani Marszałek z dnia 10 kwietnia 2001 r., znak: AG/043/194/01/IV, przy którym zostało przekazane oświadczenie złożone przez Senatora Zbyszka Piwońskiego podczas 79 posiedzenia Senatu w dniu 6 kwietnia br. w sprawie podstawowych danych dotyczących sytuacji finansowej kas chorych, w załączeniu przesyłam materiały dotyczące tej sprawy, otrzymane przez Ministerstwo Zdrowia z Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych wraz z poprzednio udzielonymi wyjaśnieniami.

z up. Ministra Zdrowia

SEKRETARZ STANU

Tomasz Grottel

Warszawa, 2001-05-10

2. Droga krajowa nr 22 na odcinku Elbląg-Chruściel-Grzechotki-gr. państwa o długości 51 km przebiega w Międzynarodowym Korytarzu Transportowym IA (Gdańsk-Elbląg-Kaliningrad-Ryga) ustalonym na Europejskiej Konferencji Ministrów Transportu na Krecie w 1997 r. oraz wchodzi do sieci dróg o znaczeniu europejskim TINA.

Omawiany odcinek drogi 22 jest już przejezdny, aż do samej granicy - z objazdem przez Braniewo. Przejście graniczne Mamonowo II, może być włączane do ruchu etapami: najpierw dla pieszych i samochodów osobowych, następnie dla autobusów, pojazdów ciężarowych o mniejszej ładowności a na koniec bez ograniczeń z oddaniem do użytku terminala. Uruchomienie przejścia może nastąpić w 2002 roku.

Pomyślność całego przedsięwzięcia, w tym - uruchomienie punktu granicznego w Grzechotkach - zależy od ścisłej koordynacji robót po stronie polskiej jak i rosyjskiej.

II etap - rok 2003: odprawy autobusów i samochodów ciężarowych z ograniczeniem do 8 t/oś,

Z wyrazami szacunku

Jerzy Widzyk

Warszawa, dnia 2001-05-11

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z zapisem art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym do dnia 5 kwietnia 2000 r., Minister Edukacji Narodowej w porozumieniu z Prezesem Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki mógł rozciągnąć przepisy Karty Nauczyciela lub niektóre jej postanowienia na trenerów zatrudnionych w szkołach i klasach z rozszerzonym programem wychowania fizycznego, w szkołach i klasach sportowych, szkołach i klasach mistrzostwa sportowego, placówkach wychowania pozaszkolnego, w uczniowskich klubach sportowych oraz na trenerów zatrudnionych w innych klubach sportowych dla których praca z dziećmi i młodzieżą stanowi podstawowe zajęcie. Minister nie skorzystał z upoważnienia i akt prawny regulujący zakres stosowania przepisów Karty do trenerów nie został wydany.

Z dniem 6 kwietnia 2000 r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy - Karta Nauczyciela oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 19, poz. 239) na mocy których art. 5 ust. 1 Karty Nauczyciela został skreślony. Skreślenie art. 5 ust. 1 Karty Nauczyciela wynikało z konieczności dostosowania przepisów Karty Nauczyciela do rozdziału III Konstytucji RP regulującego źródła prawa. Na podstawie upoważnienia zawartego w powołanym przepisie, minister mógł bowiem regulować w drodze rozporządzenia materię objętą ustawą.

Ponadto pragnę nadmienić, iż w świetle obowiązujących od dnia 1 stycznia 1999 r. przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 62, poz. 1118 z późn. zm.) oraz przepisów Karty Nauczyciela w brzmieniu obowiązującym od dnia 6 kwietnia 2000 r., nie ma podstaw prawnych do rozszerzenia zakresu stosowania przepisów art. 86 i 88 Karty Nauczyciela regulujących uprawnienia emerytalne nauczycieli na krąg osób, które przed dniem wejścia w życie ustawy nie korzystały z możliwości wcześniejszego przechodzenia na emeryturę.

Z wyrazami szacunku

w /z MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU
Lech Sprawka