Warszawa, dnia 23 stycznia 2001 roku

Szanowna Pani Marszałek

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Andrzeja Ostoi-Owsianego, skierowane do Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, przesłane Pani pismem z dnia 13 grudnia 2000 roku, nr AG/043/466/2000, proszę o przyjęcie poniższych informacji.

- wykonanie zabezpieczenia przeciwwilgociowego przyziemia X Pawilonu,

Warszawa, 31.01.2001 r.

Biuro ds. Zagranicznych Programów Pomocy w Ochronie Zdrowia realizuje z pożyczki Banku Światowego zakup wyposażenia oraz aparatury medycznej dla zakładów opiekuńczo-leczniczych, pielęgnacyjno-opiekuńczych i opieki paliatywno-hospicyjnej, wytypowanych w ramach programu restrukturyzacji w 1999 r.

W dniu 30 bm. odbędzie się posiedzenie zespołu powołanego do oceny ankiet i podziału wyposażenia dla zakładów, które spełniają kryteria wymienione w punkcie od 1 do 3.

Z wyrazami szacunku

Grzegorz Opala

Warszawa, dn. 31.01.2001r.

W nawiązaniu do pisma Pani Marszałek nr AG/043/13/01/IV z dnia 17 stycznia 2001 r. w sprawie oświadczenia złożonego przez senatora Zbigniewa Gołąbka na 73. posiedzeniu Senatu w dniu 11 stycznia 2001 roku, a dotyczącego produkcji zbrojeniowej w Pionkach i w Radomiu, pragnę poinformować, że przekazaliśmy oświadczenie Pana senatora Zbigniewa Gołąbka, według kompetencji, do Agencji Rozwoju Przemysłu S.A. - posiadającej 100% udziałów Zakładu Produkcji Specjalnej Sp. z o.o. w Pionkach i 69.98% udziałów Fabryki Broni "ŁUCZNIK" - Radom Sp. z o.o. w Radomiu - z sugestią pozytywnego jego rozpatrzenia.

Wszelkie działania dotyczące organizacji produkcji w ZPS "PIONKI" Sp. z o.o. i Fabryce Broni "ŁUCZNIK" - Radom Sp. z o.o. należą do kompetencji właścicieli, tj. Prezesa Agencji Rozwoju Przemysłu S.A. i Prezesa PHZ "CENZIN" Sp. z o.o. (spółka posiada 29,97% udziałów Fabryki Broni "ŁUCZNIK" - Radom Sp. z o.o.), a także syndyków masy upadłościowej Zakładów Tworzyw Sztucznych "PRONIT" S.A. w upadłości i masy upadłościowej Zakładów Metalowych "ŁUCZNIK" S.A. w upadłości.

MINISTER

z up. Henryk Ogryczak

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 31 stycznia 2001 r.

W odpowiedzi na oświadczenie senatora Grzegorza Lipowskiego zgłoszone podczas 69 posiedzenia senatu RP w sprawie gazociągu Jamał - Europa Zachodnia przekazane nam przy piśmie Nr DSPR-4404/171/00 Sekretarza Stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów pragnę przedstawić opis stanu faktycznego i prawnego przedmiotowej sprawy wraz z analizą ewentualnych zagrożeń z niego wynikających. Ze względu na rangę sprawy i charakter wątpliwości, jakie pojawiły się publicznie w związku z przedmiotową inwestycją do wyjaśnienia wszelkich związanych z nią zagadnień powołany został specjalny Zespół Rządowy. Zwłoka w udzieleniu wyczerpujących wyjaśnień dotyczących kwestii poruszonych w oświadczeniu wynikała z kalendarza prac Zespołu, których to wyniki zostały przed kilkoma dniami zaprezentowane. Jedynie pełna znajomość powyższych okoliczności dawała podstawę do kompletnego i całościowego ustosunkowania się do zagadnień poruszanych w oświadczeniu przez senatora Grzegorza Lipowskiego.

Inwestycja polegająca na budowie systemu gazociągów dla tranzytu gazu rosyjskiego przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej realizowana jest na podstawie porozumienia z dnia 25 sierpnia 1993 r. zawartego pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej. Na postawie tej umowy w dniu 18 lutego 1995 r. strony podpisały protokół w sprawie przedsięwzięć organizacyjnych zmierzających do zapewnienia realizacji porozumienia oraz powołały Międzyresortowy Zespół ds. nadzoru i zapewnienia wykonania Porozumienia.

Budowane na potrzeby rurociągów systemy łączności, w myśl art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 listopada 1990 roku o łączności, spełniały wymogi wewnętrznych sieci telekomunikacyjnych, to znaczy sieci nie służących do świadczenia usług telekomunikacyjnych. Zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Łączności z dnia 26 września 1995 r. (Dz.U. Nr 118, poz. 571, z późn. zm.) w sprawie zwolnienia od obowiązku uzyskiwania koncesji oraz zezwoleń telekomunikacyjnych, zakładanie i używanie wewnętrznych sieci telekomunikacyjnych używanych wyłącznie dla celów technologicznych i w celu zarządzania podmiotem nie wymagało uzyskania zezwolenia. Podmiot, posiadający taką sieć i nie świadczący usług telekomunikacyjnych, nie był również zobowiązany uzyskiwać koncesji na świadczenie usług telekomunikacyjnych.

W świetle powyższych faktów nie mogło być zaskoczeniem dla Ministra Łączności, że jednym z elementów prowadzonej inwestycji określanej mianem "systemu gazociągów tranzytowych" jest "łączność i telekomunikacja (SCADA), które zorganizowane będą hierarchicznie, skorelowane z systemem nadzorującym odpowiednie części systemu transportu gazu Jamal - Europa Zachodnia". Nie było również zaskoczeniem, że "dla potrzeb stworzenia możliwości łączności przewiduje się ułożenie wzdłuż trasy gazociągów kabla światłowodowego, zainstalowanie urządzeń radiolinii oraz wybudowanie łączności radiotelefonicznej ruchomej". Tego typu inwestycja, zgodnie z obowiązującym prawem budowlanym, powinna być na całej trasie we wszystkich gminach, wprowadzona do Miejscowych Planów Zagospodarowania Przestrzennego.

Dodatkowo inwestycje takie podlegają ponadto procedurze administracyjnej polegającej na konieczności wskazania lokalizacyjnego, decyzji lokalizacyjnej, uzgodnień i opinii uzyskiwanych na szczeblu ministerialnym, wojewódzkim i gminnym z jednostkami wojska, straży pożarnej, obrony cywilnej, ochrony środowiska oraz instytucji branżowych.

Kontrola wykonana przez Urząd Regulacji Telekomunikacji stwierdziła że w ramach przedmiotowej inwestycji ułożono na terytorium Polski wzdłuż gazociągu kabel światłowodowy zawierający 24 włókna światłowodowe. Na dwóch włóknach światłowodowych instalowane są urządzenia transmisyjne SDH dla potrzeb technologicznych gazociągu. Po zakończeniu instalacji zostanie stworzona linia telekomunikacyjna o przepływności 155 Mbps. W chwili obecnej w ruchu próbnym pracuje odcinek linii łączności technologicznej od zachodniej granicy Wisły. Pozostałe włókna światłowodowe nie są wyposażone w urządzenia teletransmisyjne. Należy więc stwierdzić że integralnym elementem systemu gazociągów tranzytowych jest system telekomunikacyjny przeznaczony dla potrzeb zapewnienia łączności technologicznej.

Zgodnie z uzyskaną opinią prof. dr hab. inż. Andrzeja Jajszczyka z Katedry Telekomunikacji Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, kabel ten jest stosunkowo niewielkiej pojemności. Proces inwestycyjny budowy linii kablowych jest długotrwały a jego koszt jest niemal niezależny od liczby włókien, tak więc jest powszechną praktyką, że inwestorzy kładą zazwyczaj kable o dużej pojemności (powyżej 1000 włókien) stosując ok. 90% zapas. Zauważyć jednakże należy, że przepływność cyfrowej linii transmisyjnej realizowanej na dwóch włóknach światłowodu zależy głównie od zastosowania odpowiednich urządzeń transmisyjnych i że zastosowanie odpowiednich urządzeń transmisyjnych (np. DWDM) pozwala uzyskać duże przepływności transmisyjne dochodzące do 2 Gbit/s.

Ustawa Prawo Telekomunikacyjne obowiązujące od 01 stycznia 2001 r. stanowi, że tylko eksploatacja publicznej sieci telefonicznej i sieci przeznaczonej do rozpowszechniania lub rozprowadzania programów radiofonicznych wymaga posiadania przez operatora zezwolenia telekomunikacyjnego wydawanego przez Prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji. Zgodnie z tym prawem pozostała działalność na krajowym rynku telekomunikacyjnym wymaga zgłoszenia do Prezesa URT. Prezes URT może jedynie z przyczyn formalnych w ciągu 21 dni złożyć przeciw wobec podjęcia przez przedsiębiorcę zgłaszanej działalności telekomunikacyjnej.

Uwzględniając powyższe fakty jednym z wniosków Zespołu Rządowego była propozycja zmiany przepisów Prawa Telekomunikacyjnego tak aby każda działalność telekomunikacyjna wiążąca się z faktem, iż jedno z urządzeń telekomunikacyjnych będzie współpracowało z urządzeniem znajdującym się poza granicami kraju wymagać będzie uzyskania zezwolenia telekomunikacyjnego.

Tomasz Szyszko

Warszawa, 2001.02.01

Odpowiadając na przesłane przy piśmie Nr AG/043/496/2000/IV z dnia 05.01.2001 r. oświadczenie senatora Jerzego Suchańskiego na 72 posiedzeniu Senatu RP w dniu 22.12.2000 r. w sprawie wsparcia modernizacji dwóch przejazdów kolejowych usytuowanych w rejonie Sędziszowa, na linii kolejowej Warszawa - Kraków i Linii Hutniczo-Siarkowej, w ciągu drogi powiatowej Krzcięcice - Wojciechowice - Trzciniec, uprzejmie informuję.

Żądanie władz lokalnych przekwalifikowania obu przejazdów z kategorii D do kategorii C, tj. z przejazdów bez rogatek, półrogatek i bez samoczynnej sygnalizacji świetlnej na przejazdy z samoczynną sygnalizacją świetlną, ze względu na występujące lub sezonowo złe warunki widoczności, na podstawie art. 16 rozporządzenia Ministra T i GM z dnia 26 lutego 1996 r. w spawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać skrzyżowania linii kolejowych z drogami publicznymi i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 33, poz. 144), zdaniem zarządu PKP SA nie ma merytorycznego uzasadnienia.

Ze względu na spadek przewozów kolejowych spadło średniodobowe natężenie ruchu kolejowego, zmalał iloczyn ruchu i przez to nastąpiło przekwalifikowanie drogi Krzcięcice - Wojciechowice z drogi wojewódzkiej na powiatową. Oba tragiczne wypadki, o których mowa w piśmie Burmistrza Sędziszowa powstały z winy użytkowników dróg, a w tym z września 1997 r. stwierdzono nietrzeźwość kierowcy samochodu.

Na sieci PKP na liniach o prędkościach rozkładowych 120 km/h i większych zostało wprowadzonych wiele ograniczeń prędkości pociągów ze względu na złe warunki widoczności, i właśnie te przejazdy wg PKP SA w miarę możliwości będą realizowane w pierwszej kolejności.

Biorąc jednak pod uwagę fakt wykonania części robót staraniem i na koszt władz lokalnych dla podwyższenia bezpieczeństwa, Zarząd PKP SA polecił dyrekcji infrastruktury Kolejowej w Warszawie wykonanie dodatkowego osygnalizowania i wzmocnienia oświetlenia omawianych przejazdów oraz wyszukanie pochodzących z odzysku z modernizowanych przejazdów i zabudowanie na omawianych przejazdach urządzeń samoczynnej sygnalizacji przejazdowej.

Sprawy te zostały przekazane Burmistrzowi Sędziszowa w piśmie Zarządu PKP SA z dnia 12.01.2001 r.

w/z MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Krzysztof J. Tchórzewski

Warszawa, dnia 1.02.2001 r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach pozostaje nadal w strukturze organizacyjnej sądownictwa jako samodzielna jednostka. Zmianie ulegnie jednak jego obszar właściwości miejscowej. Sądy Rejonowe w: Ełku, Giżycku i Piszu położone na terenie województwa warmińsko-mazurskiego znajdą się w zakresie działania Sądu Okręgowego w Olsztynie, natomiast Sąd Rejonowy w Grajewie przeniesiony będzie z właściwości miejscowej Sądu Okręgowego w Łomży do obszaru Sądu Okręgowego w Suwałkach, który bez przeprowadzenia powyższej zmiany obejmowałby tylko dwa sądy rejonowe.

Warszawa, dnia 1 lut. 2001 r.

W związku z oświadczeniem senatora Adama Graczyńskiego w sprawie stanu zasobów węgla kamiennego w Polsce uprzejmie informuję, iż w pełni podzielam opinię, że aktualizacja bazy zasobowej węgla kamiennego jest podstawą realnej polityki paliwowo-energetycznej Polski i jest niezbędna dla gospodarczego rozwoju naszego kraju.

Pragnę również podkreślić, że klasyfikacja zasobów węgla kamiennego z punktu widzenia jakości węgla, jak również ochrony środowiska zawarta jest w dokumentacji geologicznej złoża każdej kopalni oraz w projekcie zagospodarowania złoża, a ocena wpływu eksploatacji na środowisko naturalne ujęta jest natomiast w ocenie oddziaływania na środowisko (OOŚ), stanowiącej załącznik do wniosku koncesyjnego.

Opracowanie o takim charakterze dla Górnośląskiego Zagłębia Węglowego w roku 1996 wykonało Katowickie Przedsiębiorstwo Geologiczne. Był to pierwszy etap weryfikacji, w którym analizie poddano 20 złóż udokumentowanych w latach 1955-1972. W miarę posiadanych środków finansowych, przewiduję realizację drugiego etapu dla pozostałych 16 złóż.

To kompleksowe zadanie, uwzględniające szereg nowych aspektów m.in. obliczania efektywności ekonomicznej eksploatacji w wielu wariantach, uwzględnienia rachunku błędu w przypadku pokładów słabo rozpoznanych czy też nowy sposób kwalifikowania i ewidencjonowania danych o złożu, będzie pomocne przy zapewnieniu rentowności produkcji dla założonego okresu czasu.

Warszawa, dnia 2.02.2001 r.

Szanowna Pani Marszałek

W związku z oświadczeniem Pana Senatora Tadeusza Lewandowskiego złożonym podczas 70. posiedzenia Senatu w dniu 7 grudnia 2000 roku, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów uprzejmie informuję, że w Ministerstwie Zdrowia prowadzony jest stały, roboczy dialog we wszystkich kwestiach zgłaszanych zarówno przez związki jak i samorządy zawodowe. W ostatnich dniach rozpoczęło pracę dodatkowych osiem zespołów roboczych. Przedmiotem ich prac jest między innymi problematyka warunków pracy i płacy, funkcjonowanie kształcenia podyplomowego i dokształcania pielęgniarek, wypracowanie mechanizmów motywacyjnych w kierunku zwiększenia zainteresowania wykonywaniem zawodu i podnoszeniem kwalifikacji przez pielęgniarki i położne. Opisanym powyżej zadaniom towarzyszą prace dotyczące rozwiązań systemowych, szczególnie w zakresie wynagrodzeń.

Ustawą z dnia 22 grudnia 2000 roku (Dz.U. z 2001 r., nr 5, poz. 45) została znowelizowana między innymi ustawa o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw, której zakres podmiotowy obejmuje - od 1 stycznia 2001 r. - również samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej. Ustawa ta przewiduje rozwiązanie przejściowe na lata 2001-2002. W roku 2001 przyrost wynagrodzenia pracownika będzie nie niższy niż 203 zł, a w 2002 roku nastąpi według wzoru określonego w ustawie. W kolejnych latach przyrost płac w samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej będzie negocjowany tak jak u przedsiębiorców.

Z wyrazami szacunku

Grzegorz Opala

Warszawa, dn. 06.02.2001 r.

W odpowiedzi na pani prośbę o zajęcie stanowiska wobec oświadczenia złożonego przez Senatora Janusza Lorenza w sprawie projektu rozporządzenia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego dotyczącego określenia szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli szkół i placówek artystycznych z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów, uprzejmie informuję, że projekt powyższy był przedmiotem konsultacji resortowych (m.in. resortu edukacji), w toku których nie zostały stwierdzone niezgodności z obowiązującym prawem, o których mowa w oświadczeniu. Podkreślić należy, że dotychczasowe rozwiązania legislacyjne (rozporządzenie MKiS z 1983 r. w sprawie określenia szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli szkół artystycznych, Dz.U. Nr 2, poz. 17) opierały się na identycznych z projektowanymi założeniach. Zatem projektowana regulacja nie wprowadza w tym zakresie żadnych zmian. Pragnę dodać, że Senat Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego podjął w grudniu 2000 r. uchwałę w sprawie powołania nowego kierunku studiów - Instrumentalistyki, pomimo wcześniejszych pism w tej sprawie kierowanych przez MKiDN do Dyrektora Instytutu Wychowania Muzycznego UWM, w których wyrażone zostało stanowisko MKiDN (kopie pism w załączeniu). Uważam, że brak jasnego systemu akredytacji wyższych uczelni oraz brak oficjalnych minimów programowych dla kierunku - Instrumentalistyka, powinien powodować ostrożność resortu odpowiedzialnego za jakoś kształcenia w szkołach artystycznych, w zakresie rozwiązań prawnych stosowanych w upoważnieniach ustawowych dotyczących szkolnictwa artystycznego.

Warszawa, dnia 6 lutego 2001 r.

Odpowiadając na pismo Pani Marszałek z dnia 17 stycznia 2001 r. (nr AG/043/14/01/IV) skierowane na ręce Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego - p Kazimierza Michała Ujazdowskiego, w związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Zbigniewa Gołąbka na 73. posiedzenia senatu w dniu 11 stycznia 2001 r. w sprawie dofinansowania remontu zabytkowych organów w kościele ewangelicko-augsburskim w Radomiu, przesłane - według właściwości - do Generalnego Konserwatora Zabytków (data wpływu 24.01.2001 r.) przedstawiam następujące informacje:

1. Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 18 października 2000 r. w sprawie zasad i trybu udzielania i cofania zezwoleń na prowadzenie prac konserwatorskich, archeologicznych i wykopaliskowych oraz warunków prowadzenia i kwalifikacji osób uprawnionych do wykonywania tych prac (Dz.U. Nr 93 poz. 1033), właściciel lub użytkownik zabytku przed przystąpieniem do prac konserwatorskich jest zobowiązany uzyskać zezwolenie wojewódzkiego konserwatora zabytków. Zezwolenie takie może być udzielone po złożeniu odpowiedniego wniosku.

2. Prace konserwatorskie przy zabytkach ruchomych mogą być finansowane lub dofinansowane przez wojewódzkich konserwatorów zabytków na podstawie wniosku właściciela lub użytkownika obiektu (w tym wypadku proboszcza, działającego w imieniu parafii ewangelicko-augsburskiej w Radomiu), zawierającego szczegółowy program planowanych prac i sposób ich prowadzenia a także kosztorys.

- aktualny stan zachowania obiektu i potrzeby konserwatorskie, na tle stanu potrzeb innych zabytków ruchomych,

- program prac i kosztorys,

5. A zatem rozpatrzenie sprawy dofinansowania prac konserwatorskich przy organach w kościele ewangelicko-augsburskim w Radomiu będzie możliwe po złożeniu przez księdza proboszcza odpowiednich wniosków do Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, za pośrednictwem Delegatury w Radomiu Służby Ochrony Zabytków, zgodnie z obowiązującą procedurą.

Z wyrazami szacunku

Konserwatora Zabytków

dr Marek Rubnikowicz

Warszawa, 6 lutego 2001 r.

Ministerstwo Sprawiedliwości rozważając zlokalizowanie siedzib dla wydziałów Krajowego Rejestru Sądowego brało pod uwagę wiele miast, gdzie znajdują się obecne sekcje rejestrowe. Ponieważ jednak zreformowany rejestr ma zmienić istniejący obecnie system oraz przede wszystkim zmniejszyć koszty utrzymania gęstej siatki wydziałów rejestrowych, nie możliwym było zachowanie wszystkich dotychczas działających wydziałów rejestrowych.

Przy podejmowaniu decyzji o tym gdzie ma zostać zlokalizowany wydział Krajowego Rejestru Sądowego brano pod uwagę takie czynniki jak: cena za lokal, położenie urbanistyczne, możliwości rozwoju, a także charakter danego miasta jako centrum gospodarczego i ewentualnej liczby spodziewanych wniosków.

Zmniejszona liczba wydziałów nowego i scentralizowanego systemu Krajowego Rejestru Sądowego nie utrudni jednak dostępu do rejestru ani też nie spowolni procedur postępowania, a raczej znacznie przyspieszy i uprości postępowanie. Formularze wniosków o rejestrację przedsiębiorcy czy innego podmiotu, będą znajdowały się we wszystkich wydziałach gospodarczych sądów rejonowych, siedzibach sądów okręgowych oraz gminach. Następnie będzie można wysłać je drogą pocztową na adres odpowiedniego dla siedziby podmiotu wydziału KRS, gdzie dane zawarte w formularzach natychmiast po wprowadzeniu do bazy danych będą weryfikowane, a sędzia niezwłocznie wyda decyzję o rejestracji. W związku z tym rejestracja podmiotów nie będzie w żaden sposób wydłużona, a znacznie uproszczona ze względu na łatwość dostępu do formularzy i brak konieczności osobistego składania wniosków.

Janusz NIEDZIELA

Warszawa, 06 lutego 2001 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W dniu 15 czerwca 2000 r. weszła w życie nowelizacja rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 listopada 1997 r. w sprawie ustanowienia norm ilościowych lub wartościowych towarów, których przywóz z zagranicy jest wolny od cła oraz ograniczenia uprawnień do korzystania ze zwolnień od cła na niektóre towary przywożone przez osoby przekraczające wielokrotnie granicę państwową (Dz.U. Nr 142, poz. 949 z późn. zm.) ograniczająca przywóz paliwa do Polski przez samochody ciężarowe i autobusy wykorzystywane w przewozach międzynarodowych.

Zgodnie z ww. rozporządzeniem Ministra Finansów samochody ciężarowe mogły wwieźć bez cła i podatków tylko 200 litrów, natomiast autobusy do 600 litrów.

Powyższe rozporządzenie zostało w dniu 28 sierpnia 2000 r. zmienione przez Ministra Finansów w celu umożliwienia realizacji zawartych przez Polskę umów bilateralnych (umów niepublikowanych, a zawartych przez Ministerstwo Transportu i Gospodarki Morskiej) dotyczących międzynarodowych przewozów drogowych. Umowy bilateralne dotyczące międzynarodowych przewozów drogowych, których Polska jest stroną, były zawierane poprzez zatwierdzenie, dlatego też nie należą do źródeł powszechnie obowiązującego prawa. Zgodnie z art. 91 Konstytucji RP umowa międzynarodowa wykraczająca poza zakres prawa krajowego musi być ratyfikowana i ogłoszona w Dzienniku Ustaw RP, by mogła być bezpośrednio stosowana. Należy jednak podkreślić, iż art. 9 Konstytucji RP stanowi, że Rzeczpospolita Polska przestrzega wiążącego ją prawa międzynarodowego.

Zmiana rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 sierpnia 2000 r. była więc konieczna i umożliwiła bezcłowy przywóz paliwa w zbiornikach na stałe wbudowanych do pojazdu w ilości ponad 200 litrów w wypadkach, gdy przewidują to umowy międzynarodowe. Od dnia 23 września 2000 r. czyli od wejścia w życie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 sierpnia 2000 r. należności celne od paliw wwożonych z krajów, z którymi Polska podpisała umowy dwustronne nie są pobierane.

Intencją renegocjacji umów bilateralnych jest doprowadzenie do zmiany wszystkich umów przez wprowadzenie zapisu pozostawiającego regulowanie spraw bezcłowego wwozu paliwa przepisom prawa wewnętrznego umawiających się stron. Uporządkuje to obecną sytuację, jak również pozwoli rozwiązać problem niekontrolowanego wwozu paliwa na polski obszar celny.

Chciałbym ponadto uprzejmie poinformować, iż ustawa o zmianie ustawy - Kodeks celny oraz ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym uchwalona w dniu 22 grudnia 2000 r. również zawiera przepis wprowadzający ograniczenie w przywozie paliwa do 200 litrów. Zapis taki jest zgodny z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 918/83 dotyczącym wspólnotowego systemu zwolnień. Powyższe przepisy nie przewidują stosowania umów międzynarodowych.

MINISTRA FINANSÓW

PODSEKRETARZ STANU

Jan Wojcieszczuk

Warszawa, 8 lutego 2001 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

2. Niektórzy wydawcy jeszcze nie dostrzegają, że dzięki obowiązkowym egzemplarzom zachowuje się całość piśmiennictwa polskiego dla potrzeb nauki i kultury dla przyszłych pokoleń. Egzemplarz obowiązkowy pozwala na pełną dokumentację, zarówno w skali krajowej jak i zagranicznej, polskich wydawnictw, a także ich promocję.

4. Wobec powtarzających się przypadków niedotrzymywania zobowiązań wydawców wobec bibliotek gromadzących egzemplarze obowiązkowe uważam za uzasadnione wykorzystanie sankcji prawnych, określonych w art. 8 ustawy z dnia 7 listopada 1996 r. o obowiązkowych egzemplarzach bibliotecznych.

Bardzo dziękuję Panom Senatorom Zbigniewowi Zychowiczowi i Marianowi Nodze za cenną opinię i stanowisko w sprawie zasad i trybu dostarczania uprawnionym bibliotekom egzemplarzy obowiązkowych i przestrzegania obowiązujących regulacji prawnych w tym zakresie.

Warszawa, 2001.02.06

Zasady postępowania z materiałami archiwalnymi określa ustawa z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach (Dz.U. z 1983 r. Nr 38, poz. 173 z późn. zm.). Do końca 1990 r. zasady przechowywania dokumentacji pracowniczej regulowały przepisy, wydanego na podstawie art. 5 powołanej wyżej ustawy, rozporządzenia Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki z dnia 25 lipca 1984 r. w sprawie zasad klasyfikowania i kwalifikowania dokumentacji oraz zasad i trybu przekazywania materiałów archiwalnych do archiwów państwowych (Dz.U. z 1984 r. Nr 41, poz. 215).

Przepisy tego rozporządzenia zobowiązywały zakłady pracy do przechowywania dokumentacji płacowej pracowników przez okres 12 lat. Oznacza to, że zakłady pracy nie miały obowiązku przechowywania dokumentacji płacowej pracowników sprzed 1980 roku przez okres dłuższy niż 12 lat, a akt osobowych przez lat 50 od zwolnienia pracownika. Należy podkreślić, że przepisy te nie obligowały zakładów pracy do likwidowania dokumentacji płacowej pracowników, a jedynie dopuszczały tak możliwość po upływie 12 lat od zakończenia pracy przez pracownika. Stąd też część zakładów pracy jest w posiadaniu dokumentacji płacowej pracowników nawet z okresu lat 50-tych.

Rozporządzenie Ministra Finansów z 15 stycznia 1991 r. w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości (Dz.U. Nr 10, poz. 35) przedłużyło okres przechowywania dokumentacji płacowej. Od 1 stycznia 1991 r. okres przechowywania list płacy, kart zbiorczych płac oraz innych dokumentów, na podstawie których można ustalić podstawę wymiaru emerytury lub renty, jest uzależniony od okresów przewidzianych w przepisach emerytalno-rentowych określających zasady ustalania podstawy wymiaru świadczeń, które nie ustanawiają konkretnej daty granicznej.

Zgodnie z nadal obowiązującym rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz.U. z 1983 r. nr 10, poz. 49) - środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury lub renty jest:

W przypadkach, gdy zainteresowany nie ma możliwości uzyskania zaświadczenia pracodawcy i nie posiada legitymacji ubezpieczeniowej z wpisanymi o osiąganych zarobkach, pismo dopuszcza przyjęcie dokumentacji płacowej sporządzonej przez archiwum lub uwierzytelnionej kopii sporządzonej przez inne instytucje przechowujące dokumentację danego zakładu pracy lub prywatnego przechowawcę.

2. W związku ze skargami emerytów i rencistów do Rzecznika Praw Obywatelskich w sprawie odmowy uwzględnienia w podstawie wymiaru wynagrodzeń udokumentowanych wpisami w legitymacjach ubezpieczeniowych nie potwierdzonych imienną pieczątką osoby dokonującej wpisu - Centrala ZUS skierowała kolejne pismo do oddziałów z dnia 9 listopada 1999 r. Zgodnie z tym pismem - obowiązujące na przestrzeni ubiegłych lat regulacje dotyczące legitymacji ubezpieczeniowych, zasad dokonywania wpisów - wystawianych do czasu wprowadzenia nowego wzoru legitymacji określonego w zał. nr 1 do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej dnia 16 maja 1991 r. w sprawie wzorów i trybu wystawiania legitymacji ubezpieczeniowych (Dz.U. Nr 51, poz. 223) - nie formułowały bezwzględnego wymogu zamieszczania imiennej pieczątki osoby dokonującej lub odpowiedzialnej za wpis dotyczący wynagrodzeń. Stąd też wpisy o zatrudnieniu i wynagrodzeniu dokonywane w funkcjonujących w latach 50-tych legitymacjach ubezpieczeniowych zawierających na odpowiednich stronach rubrykę oznaczoną dyspozycją: "stempel, data i podpis osoby odpowiedzialnej za wpis" - często są zaopatrzone pieczątką zakładu pracy i nie zawierają pieczątki imiennej osoby odpowiedzialnej za wpis, a jedynie odręczny podpis takiej osoby i datę dokonania wpisu.

Wymóg pieczątki imiennej jest natomiast uzasadniony przy ocenie wpisów wynagrodzeń w legitymacjach wystawionych według wzoru określonego w zał. Nr 1 do ww. rozporządzenia MPiPS z 16 maja 1991 r. Jednakże brak takiej pieczątki imiennej, szczególnie w legitymacjach "starego typu" nie może eliminować wpisu o wysokości wynagrodzenia jako środka dowodowego, jeżeli całość dokumentu oraz dokonane w nim wpisy nie budzą zastrzeżeń co do ich autentyczności.

W komunikacie tym podano:

- w stosunku do których grup ubezpieczonych (np. osób prowadzących działalność gospodarczą, adwokatów, twórców i artystów) potwierdzenie okresów ubezpieczenia oraz wysokości podstawy wymiaru opłacanych składek następuje na podstawie posiadanych przez ZUS akt, w tym deklaracji rozliczeniowych, protokołów z kontroli lub kopii decyzji o podleganiu lub nie podleganiu ubezpieczeniu społecznemu oraz zapisów na koncie płatnika składek,

- praktyczne wskazówki dla osób poszukujących dokumentacji dotyczącej okresów zatrudnienia i wynagrodzenia.

Ewa Lewicka

Warszawa, dnia 8.02.2001roku

Warszawa, 8.02.20001 r.

Szanowna Pani Marszałek

W tworzeniu systemu opieki nad dzieckiem i rodziną kierowaliśmy się konstytucyjną zasadą pomocniczości, która zakłada subsydiarność w udzielaniu pomocy, przy czym władze publiczne udzielają wsparcia w kolejności, po wykorzystaniu własnych możliwości i pomocy ze strony rodziny. Tę samą zasadę ustawodawca wpisał w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz.U. 1998, Nr 64, poz. 414), stanowiąc konieczność wykorzystania własnych środków, możliwości i uprawnień przed zwróceniem się do pomocy społecznej.

Jednocześnie zwracam uwagę, że ustawa z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy o pomocy społecznej oraz ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 19, poz. 238) odstępuje od kryterium dochodowego w stosunku do rodzin, które nie mogą być zobowiązanymi do dostarczania środków utrzymania zgodnie z KRiO, a więc do rodzin nie spokrewnionych z dzieckiem. Rządowi zależy bardzo na stworzeniu szerokiego kręgu rodzin przeszkolonych, przygotowanych do pełnienia funkcji rodziny zastępczej, świadomych obowiązków wpływających z podjęcia roli rodziny zastępczej.

Znowelizowana ustawa z ustawa z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy o pomocy społecznej oraz ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 19, poz. 238) wprowadziła dwuletnie vacatio legis dla rodzin, które weszły w system przed wejściem w życie ustawy o pomocy społecznej tj. przed 01.01.1999 r. Do 31 grudnia 2000 r. rodzinom tym pomoc pieniężna przysługiwała na zasadach przewidzianych w rozporządzeniu Rady Ministrów z 21 października 1993 r. w sprawie rodzin zastępczych (Dz.U. z 1993 r. Nr 103, poz. 470 ze zmianami). Od 1 stycznia 2001 r. rodzina następcza, która może być zobowiązana do dostarczania środków utrzymania otrzymuje pomoc pieniężną na każde dziecko w zależności od dochodu tej rodziny.

- od stanu zdrowia dziecka.

Należy zgodzić się, że uzależnienie wysokości pomocy pieniężnej na częściowe pokrycie kosztów utrzymania dziecka w rodzinie zastępczej od kryterium dochodowego przyjętego z pomocy społecznej częściowo ograniczyło wysokość świadczeń wypłacanych rodzinom zastępczym, których dochód przekroczył kryterium dochodowe przyjęte w pomocy społecznej. Należy jednak zauważyć, iż świetle ciążącego na państwie obowiązku jak najlepszego zabezpieczenia odpowiednich warunków rozwoju dla wszystkich najmłodszych obywateli, dzieci wychowujące się w rodzinach zastępczych powinny otrzymać możliwie jak najwięcej, ale równocześnie należy pamiętać, iż nie mogą być dyskryminowane dzieci z ubogich rodzin naturalnych, które prawo do świadczeń z pomocy społecznej nabywają dopiero, gdy dochód ich rodziny jest niższy niż 100% kryterium dochodowego przyjętego w pomocy społecznej. Rodzina spokrewniona z dzieckiem jest za to dziecko odpowiedzialna w tym odpowiedzialna materialnie. Pomoc materialna państwa rodzinie zastępczej spokrewnionej ma więc charakter uzupełniający.

Uprzejmie informuję również o tym, iż Rzecznik Praw Obywatelskich 2 stycznia br. złożył do Trybunału Konstytucyjnego wniosek o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją RP art. 33g ust. 1 i art. 55 ust. 2 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414, nr 10, poz. 668, Nr 117, poz. 756 i Nr 162, poz. 1118 i 1126, z 1999 r. Nr 20, poz. 170, Nr 79, poz. 885 i Nr 90, poz. 1001 oraz z 2000 r. Nr 12, poz. 136 i Nr 19, poz, 238).

Warszawa, 08 lutego 2001 r.

Jak wynika z wyjaśnień Zarządu Agencji Rozwoju Przemysłu S.A., spółka ta rozważała propozycję przedstawioną przez "Stalexport-Zeptor" S.A., ale musi ona uwzględnić także trudną sytuację związaną z faktem zaangażowania się Agencji w bardzo kosztowne i ryzykowne projekty związane z restrukturyzacją przemysłu zbrojeniowego. Agencja Rozwoju Przemysłu S.A. w swoich działaniach zawsze wykazywała gotowość współpracy i zrozumienie dla zaistniałej sytuacji na warunkach jednak rzetelnego i odzwierciedlającego rzeczywistość rynkową kompromisu.

Należy w tym miejscu podkreślić fakt, że Agencja jest statutowo zobligowana do tego aby w ramach podejmowanych działań wspierała spółki o specjalnym znaczeniu dla gospodarki państwa, które to spółki są najczęściej firmami państwowymi. Wymusza to na Agencji Rozwoju Przemysłu S.A., we współpracy z firmami prywatnymi, ("Stalexport-Zaptor" S.A.) podejście rynkowe i działania uzasadniane rachunkiem ekonomicznym.

z up. SEKRETARZ STANU

Warszawa, dn. 09.02.2001 r.

W odpowiedzi na pismo z dnia 31 stycznia 2001 r. (sygn. AG/043/54/01 /IV), przesyłające oświadczenie Senatora RP Pana Mariana Żenkiewicza, złożone w dniu 26 stycznia 2001 r., podczas 74 posiedzenia Senatu, uprzejmie przesyłam - do wiadomości Pana Senatora - kopię pisma z dnia 29 stycznia 2001 r. (sygn. DWM/IV/340-70(1)2000/2001/SP/PR) Podsekretarza Stanu w MSWiA Pana Józefa Płoskonki, w którym Marszałek Województwa Kujawsko-Pomorskiego Pan Waldemar Achramowicz otrzymał szczegółowe wyjaśnienia, dotyczące braku decyzji Wojewody Kujawsko-Pomorskiego w sprawie przekazania Samorządowi Województwa Kujawsko-Pomorskiego nieruchomości przy Placu Teatralnym 2 w Toruniu.

Marek Biernacki

Warszawa, 09.02.2001 r.

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Jerzego Suchańskiego podczas 72 posiedzenia Senatu RP w dniu 22 grudnia 2000 r. - w sprawie rozwiązań prawnych przyjętych w Kodeksie postępowania administracyjnego, dotyczących możliwości składania podań do organów administracyjnych m.in. za pomocą poczty elektronicznej - uprzejmie przedkładam następujące wyjaśnienia.

Zgodnie z art. 63 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego podania (żądania, wyjaśnienia, odwołania, zażalenia), mogą być wnoszone pisemnie, telegraficznie lub za pomocą dalekopisu, telefaksu, poczty elektronicznej, a także ustnie do protokołu. Obecne brzmienie przywołanego przepisu - uwzględniające możliwość wnoszenia podań także za pomocą telefaksu i poczty elektronicznej - zostało ustalone treścią art. 2 pkt 18 ustawy z dnia 29 grudnia 1998 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z wdrożeniem reformy ustrojowej państwa (Dz.U. Nr 161, poz. 1126). Dokonana nowelizacja miała na celu usprawnienie i ułatwienie dokonywania skutecznych prawnie czynności, w postaci wnoszenia podań. Art. 63 Kpa określa wymagania formalne, jakie musi spełnić strona, aby jej czynność procesowa - podanie o wszczęcie postępowania, spowodowało skutek prawny. Kodeks postępowania administracyjnego, w zakresie formy i treści podania, przyjmuje zasadę ograniczonego formalizmu.

Jednocześnie podkreślenia wymaga fakt, iż wykonywanie pewnych czynności przez organy administracji publicznej nie może być podejmowane na podstawie podania wniesionego za pomocą poczty elektronicznej. Dla przykładu, § 1 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 listopada 2000 r. w sprawie wzoru dowodu osobistego oraz trybu postępowania w sprawach wydawania dowodów osobistych, ich wymiany, zwrotu lub utraty (Dz.U. Nr 112, poz. 1182), wyraźnie określa wymóg osobistego stawiennictwa dla złożenia wniosku o wydanie dowodu osobistego. Ponadto, nie będzie również możliwe - w nowym systemie wydawania paszportów - wniesienie podania o wydanie paszportu za pośrednictwem poczty elektronicznej.

Marek Biernacki

Warszawa, dnia 12.02.2001 r.

Z wyrazami szacunku

z up. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Janusz Radziejowski

Warszawa, 12 lutego 2001 rok

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Odpowiadając na Pani pismo w sprawie oświadczenia złożonego przez Senatora Zbigniewa Gołąbka podczas 73 posiedzenia Senatu RP uprzejmie informuję, że to oświadczenie tematycznie nie odbiega od złożonego podczas 67 posiedzenia Senatu RP. Pismem SPS IX-9110/571/2000 z 17 listopada 2000 roku udzieliłem wyczerpującej odpowiedzi informując o przyczynach zaistniałej sytuacji w powiatowych urzędach pracy województwa mazowieckiego na skutek braku środków na regulowanie zaległych i bieżących należności z tytułu składki na ubezpieczenie zdrowotne za bezrobotnych bez prawa do zasiłku oraz podejmowanych działaniach.

W uzupełnieniu dodam, że w związku z brakiem rozwiązania tego problemu w dalszym ciągu utrzymuje się blokowanie bieżących rachunków powiatowych urzędów pracy i występuje niedobór środków na ten cel w projekcie budżetu wojewody na 2001 rok. W związku z powyższym ponownie zwróciłem się do Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej - Piotra Kołodziejczyka o skorygowanie budżetu. W wyniku mojego wystąpienia uzyskałem informację o wystąpieniu Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej do Ministra Finansów o ujęcie w opracowywanej "autopoprawce" do projektu ustawy budżetowej odpowiedniej propozycji zwiększającej środki na ten cel.

Antoni Pietkiewicz

Warszawa, 12.02.2001 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Jest faktem potwierdzonym przez badania epidemiologiczne oraz dane pochodzące z lecznictwa, że wzrasta liczba osób używających narkotyki oraz podnoszą się wskaźniki ilościowe pacjentów, którzy ze względu na problemy związane z przyjmowaniem substancji odurzających i uzależniających potrzebują specjalistycznego leczenia i rehabilitacji. Po wprowadzeniu reformy administracyjnej i reformy opieki zdrowotnej funkcje organizatorów zabezpieczenia zdrowotnego przejęły jednostki samorządowe, a funkcję zabezpieczającego świadczenia zdrowotne Kasy Chorych. Pomimo ograniczonego wpływu jaki ma obecnie Minister Zdrowia na prace tak samorządów jak i Kas Chorych w trosce o zapewnienie płynnego przejścia przez okres transformacji jak i w celu niedopuszczenia do załamania się funkcjonującego od lat systemu terapii uzależnień. Minister Zdrowia poprzez Biuro ds. Narkomanii, kupował nieprzerwanie świadczenia zdrowotne i inne usługi zmierzające do ograniczenia skutków używania substancji narkotykowych. W roku 1999 zakupiono świadczenia profilaktyczne i terapeutyczne w województwie łódzkim na kwotę 1.141.811 zł, a w roku 2000 za kwotę 1.147.160 zł. Również w roku 2001 kontynuowane będzie finansowanie wielu programów antynarkotykowych. Programy te są opiniowane przez władze wojewódzkie w osobach pełnomocników do spraw narkomanii. Ministerstwo Zdrowia przewiduje, iż na skutek działania znowelizowanej Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii... wzrośnie zapotrzebowanie na miejsca w stacjonarnych placówkach leczenia i rehabilitacji. Wobec powyższego Biuro ds. Narkomanii będzie w roku 2001 współfinansować pięć nowych programów terapeutycznych. Przeznaczone z budżetu Ministra Zdrowia środki nie mogą zaspokoić wszystkich potrze. Dlatego też Minister Zdrowia popiera inicjatywę nowelizacji Ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, w zakresie korekty art. 4 w/w ustawy. Proponowana zmiana treści art. 4 umożliwiałaby wydatkowanie przez samorządy terytorialne środków finansowych uzyskiwanych z opłat za wydanie zezwoleń na obrót i sprzedaż wyrobów alkoholowych, nie tylko na działania związane z profilaktyką uzależnień od alkoholu, ale również na szeroko rozumianą profilaktykę uzależnień od substancji odurzających i psychoaktywnych adresowaną do dzieci i młodzieży.

Rozmiar i waga problemu narkomanii w naszym kraju jest powszechnie znana. Aby móc się temu zjawisku przeciwstawić konieczne jest działanie wszystkich jednostek z sektora państwowego, publicznego i pozarządowego. Organem przy powstaniu którego uczestniczy Minister Zdrowia jest powoływana właśnie Rada ds. Przeciwdziałania Narkomanii działająca przy Prezesie Rady Ministrów, a której zaplecze techniczne i organizacyjne zapewnia Biuro ds. Narkomanii.

Z wyrazami szacunku

Grzegorz Opala

Warszawa, 12.02.2001 r.

1. Wszystkie projekty zmian w systemie kształcenia uczniów niepełnosprawnych, na kolejnych etapach reformy przygotowywane są z uwzględnieniem zaleceń międzynarodowych oraz przemyśleń praktyków i środowisk naukowych. Braliśmy pod uwagę m.in. wnioski zawarte w "Deklaracji z Salamanki" oraz w "Wytycznych dla działań w zakresie specjalnych potrzeb edukacyjnych" przyjętym przez Światową Konferencję Dotyczącą Specjalnych Potrzeb Edukacyjnych: Dostęp i Jakość" w 1994 r.

3. Biorąc pod uwagę potrzeby uczniów niepełnosprawnych, Minister Edukacji Narodowej rozporządzeniem w sprawie ramowych planów nauczania w szkołach publicznych z dnia 15 lutego 1999 r. (Dz.U. Nr 14, poz. 128 z późn. zm.), wprowadził możliwość wydłużenia dla uczniów niepełnosprawnych przynajmniej o jeden rok każdego etapu edukacyjnego tak w sześcioletniej szkole podstawowej jak i w gimnazjum. Podobne rozwiązanie przewiduje się na etapie kształcenia w szkołach ponadgimnazjalnych.

d) szkoły policealnej w okresie nauczania nie dłuższym niż 2 lata, której ukończenie umożliwi absolwentom liceum profilowanego oraz liceum uzupełniającego uzyskanie świadectwa potwierdzającego kwalifikacje zawodowe, po zdaniu egzaminu.

2. Zdając sobie sprawę z tego, iż kształcenie zawodowe uczniów niepełnosprawnych jest kosztowniejsze ze względu na mniej liczebne oddziały klasowe, specjalistyczne oprzyrządowanie maszyn i urządzeń oraz konieczne zajęcia rewalidacyjne przewiduję, podobnie jak jest to praktykowane w stosunku do młodzieży uczącej się w szkole podstawowej i gimnazjum, dodatkowe wagi subwencji oświatowej dla jednostek samorządu terytorialnego prowadzących tego typu kształcenie.

wz. Ministra
Podsekretarz Stanu

Warszawa, 13.02.2001 r.

Nawiązując do oświadczenia Pana Senatora Janusza Lorenza, złożonego na 73 posiedzeniu Senatu w dniu 11 stycznia br. uprzejmie informuję, że w toku prac legislacyjnych nad projektami aktów wykonawczych do ustawy o dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców oraz ustawy o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych i niektórych innych ustaw, dostrzeżono ułomność zastosowanej metody ustalania wskaźników maksymalnej intensywności pomocy. Rekomendowany przez KERM w dniu 8 lutego br. Radzie Ministrów projekt rozporządzenia w sprawie pomocy regionalnej dla przedsiębiorców, redukuje zróżnicowanie wskaźnika do trzystopniowej skali tj. od 30 do 50%.

Z wyrazami szacunku

Minister

z up.

Wojciech J. Katner
Podsekretarz Stanu

Warszawa, 13 lutego 2001 r.

Szanowna Pani Marszałek

Sytuacja finansowa Funduszu Pracy w 2000 r. była wyjątkowo napięta i dotyczyła wszystkich powiatowych urzędów pracy. Wynikała ona ze znacznie wyższej od założonej w ustawie budżetowej na 2000 r. liczby wypłacanych zasiłków dla bezrobotnych, zasiłków przedemerytalnych i świadczeń przedemerytalnych, a także (z uwagi na wyższą inflację) wypłacania tych zasiłków i świadczeń w wyższej od planowanej wysokości. W wyniku powyższego, wydatki na zasiłki i świadczenia były w 2000 r. o 1.382,8 mln zł. wyższe od planowanych.

W celu utrzymania płynności finansowej Funduszu Pracy, w dniu 26 lipca 2000 r. przyjęta została przez Sejm RP ustawa o zmianie ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. Nr 70, poz. 820), stwarzająca możliwość zaciągania przez Fundusz Pracy w 2000 r. kredytów i pożyczek w łącznej wysokości do 12,5% planowanych dochodów tego Funduszu. Zgodnie z przepisami powyższej ustawy, środki z zaciągniętych kredytów i pożyczek mogły być przeznaczone wyłącznie na uzupełnienie niedoboru środków Funduszu Pracy na wypłatę zasiłków, zasiłków przedemerytalnych i świadczeń przedemerytalnych. Na podstawie powyższej ustawy, Prezes Krajowego Urzędu Pracy - dysponent Funduszu Pracy - w okresie wrzesień - listopad ub.r. zaciągnął kredyty w łącznej dopuszczalnej ustawą kwocie 745 mln zł.

Pragnę jednocześnie podkreślić, że trudna sytuacja finansowa Funduszu Pracy w 2000 r. nie była efektem złej woli określonych organów oraz niedostrzegania wynikających z tego konsekwencji (w tym konieczności wstrzymania lub ograniczenia realizacji programów aktywnego przeciwdziałania bezrobociu, czy też wzrostu liczby bezrobotnych).

z szacunkiem

Warszawa, 13.02.2001 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

1.Przekazywanie związkom zawodowym nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa odbywa się na zasadach i w trybie określonych ustawą z dnia 25 października 1990 r. o zwrocie majątku utraconego przez związki zawodowe i organizacje społeczne w wyniku wprowadzenia stanu wojennego (Dz.U. z 1996 r. Nr 143, poz. 661, z 1997 r. Nr 82, poz. 518 i z 1998 r. Nr 162, poz. 1113). Zgodnie z przepisem art. 3² ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy przeniesienie praw do składników majątkowych, stanowiących własność Skarbu Państwa (w tym nieruchomości), jest jedną z form kompensowania zobowiązań Skarbu Państwa, ustalonych w orzeczeniach Społecznej Komisji Rewindykacyjnej, wybieraną przez podmioty wskazane w tych orzeczeniach jako uprawnione do uzyskania odszkodowania. Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Ministerstwo Skarbu Państwa - w ramach kompensowania wymienionych zobowiązań, występujący w imieniu Skarbu Państwa wojewodowie przekazali dotychczas, lub są w trakcie przekazywania, nieruchomości następującym strukturom organizacyjnym NSZZ "Solidarność":

- Zarządowi Regionu Śląsko-Dąbrowskiego NSZZ "Solidarność" w Katowicach: nieruchomość zabudowaną, położoną w Gliwicach, o wartości 5.800.000 zł; nieruchomość niezabudowaną, położoną w Mysłowicach, o wartości 850.000 zł; nieruchomość zabudowaną, położoną w Katowicach, o wartości 158.790 zł; nieruchomość niezabudowaną, położoną w Bielsku-Białej, o wartości 62.400 zł;

- Zarządowi Regionu Warmińsko-Mazurskiego NSZZ "Solidarność" w Olsztynie: nieruchomość zabudowaną, położoną w Olsztynie, o wartości 1.473.000 zł; nieruchomość zabudowaną, położoną w Elblągu, o wartości 437.600 zł; nieruchomość niezabudowaną, położoną w Olsztynie, o wartości 82.577 zł; udział 133/1000 części w nieruchomości zabudowanej, położonej w Olsztynie, wartość udziału 580.000 zł; udział 67/1000 części w nieruchomości budynkowej, położonej w Olsztynie, wartość udziału 343.665 zł;

2. W odniesieniu do pytania Pani Senator: "(...) ilu osobom fizycznym poszkodowanym w stanie wojennym wypłacono odszkodowanie, na jaką kwotę oraz ile wniosków o takie odszkodowanie i na jaką kwotę zostało rozpatrzonych (...)" uprzejmie wyjaśniam, że wnioski o takie odszkodowania rozpatrywane są przez sądy powszechne, m.in. w następstwie rozpatrywania wniosków złożonych na zasadzie przepisów ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. Nr 34, poz. 149 z późniejszymi zmianami). Jak poinformowało Ministerstwo Sprawiedliwości, statystyka wymiaru sprawiedliwości, prowadzona przez to Ministerstwo, dysponuje tylko liczbą wniosków o zasądzenie wszystkich odszkodowań z tytułu powołanej wyżej ustawy (a więc z tytułu szkód poniesionych w różnych okresach historycznych) i nie wyróżnia danych dotyczących odszkodowań związanych z okresem stanu wojennego. Dla uzyskania takich danych konieczne byłoby zlecenie i sfinansowanie badania akt we wszystkich sądach.

Z szacunkiem

Warszawa, dnia 13.02.2001 r.

Nawiązując do oświadczenia Pana Senatora Jerzego Markowskiego złożonego na 74 posiedzeniu Senatu w dniu 26 stycznia br. uprzejmie informuję, że w toku prac legislacyjnych nad projektami aktów wykonawczych do ustawy o dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców oraz ustawy o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych i niektórych innych ustaw, dostrzeżono ułomność zastosowanej metody ustalania wskaźników maksymalnej intensywności pomocy. Rekomendowany przez KERM w dniu 8 lutego br. Radzie Ministrów projekt rozporządzenia w sprawie pomocy regionalnej dla przedsiębiorców, redukuje zróżnicowanie wskaźnika do trzystopniowej skali tj. od 30 do 50%.

Z wyrazami szacunku

Minister

z up.

Wojciech J. Katner
Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 13.02.2001 r.

Nawiązując do oświadczenia Pana Senatora Wiesława Pietrzaka, złożonego na 73 posiedzeniu Senatu w dniu 11 stycznia br. uprzejmie informuję, że w toku prac legislacyjnych nad projektami aktów wykonawczych do ustawy o dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców oraz ustawy o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych i niektórych innych ustaw, dostrzeżono ułomność zastosowanej metody ustalania wskaźników maksymalnej intensywności pomocy. Rekomendowany przez KERM w dniu 8 lutego br. Radzie Ministrów projekt rozporządzenia w sprawie pomocy regionalnej dla przedsiębiorców, redukuje zróżnicowanie wskaźnika do trzystopniowej skali tj. od 30 do 50%.

We wszystkich podregionach, z wyjątkiem dużych aglomeracji miejskich, maksymalny wskaźnik intensywności pomocy wynosi 50%, co oznacza, że wszystkie strefy, z wyjątkiem Krakowskiego Parku Technologicznego SSE, objęte są maksymalną pomocą.

Zaproponowana w pierwszym projekcie minimalna wielkość inwestycji na terenach stref wynikała z zaproponowanego pierwotnie wskaźnika intensywności pomocy. W projektach rozporządzeń Rady Ministrów ustanawiających strefy, rekomendowanych Radzie Ministrów przez KERM, wielkość ta wynosi 300 tys. EUR i jest jednakowa dla wszystkich stref.

Minister

z up. Wojciech J. Katner
Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 14 lutego 2001 r.

Z wyrazami szacunku

Z up. Ministra
Podsekretarz Stanu

Marek Michalik

Warszawa, dnia 14.02.2001 r.

Diagnoza obecnego stanu organizacji ochrony zdrowia pokazuje w wielu miejscach kraju istotny rozdźwięk pomiędzy potrzebami zdrowotnymi społeczeństwa, a rodzajem i zakresem oferowanych usług.

Przeprowadzone analizy sytuacji Szpitala Klinicznego nr 1 wyraźnie wskazują na konieczność podjęcia działań restrukturyzacyjnych, które pozwolą z jednej strony dostosować strukturę Szpitala do potrzeb społeczności lokalnej i możliwości płatników, a z drugiej strony - pozwolą najefektywniej wykorzystać wszystkie zasoby, tzn. racjonalizować koszty świadczeń, zwiększać ich dostępność i polepszać ich jakość.

Z zebranych informacji wynika, że Szpital osiągnął ujemny wynik finansowy, który na koniec roku 2000 kształtował się na poziomie ok. 25 mln zł. Wykorzystanie łóżek w latach 1998-2000 na Oddziale Dermatologii i Wenerologii uległo zmniejszeniu z 87,1% w 1998 roku do 78,4% w 2000 roku (w 1999 wynosiło 70,4%) pomimo zmniejszenia liczby łóżek do 71 w 2000 roku. Liczba pacjentów utrzymuje się na stałym poziomie, skróceniu uległ natomiast czas pobytu pacjenta z 22,4 dnia w roku 1998 do 14,4 dnia w roku 2000.

Dane te uzasadniają podjęcie efektywnych działań mających na celu poprawę sytuacji finansowej jednostki. Ministerstwo Zdrowia obecnie przeprowadza analizę projektu programu naprawczego Szpitala. Rozważane są różne formy restrukturyzacji.

Co się zaś tyczy kwestii wysokości kontraktu zawartego z Kasą Chorych, Ministerstwo Zdrowia nie może wpływać na proces negocjacji z Kasą, jak również na warunki kontraktu. Zdanych przesyłanych na bieżąco przez Szpital wynika, że wartość kontraktu na 2001 rok będzie niższa niż w roku poprzednim. Spowoduje to oczywiście dalsze pogorszenie sytuacji finansowej jednostki, co dodatkowo uzasadnia niezbędność podjęcia w Szpitalu działań naprawczych.

Z wyrazami szacunku

Grzegorz Opala

Warszawa, dnia 14 lutego 2001 r.

Kazimierz M. Ujazdowski

Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego od szeregu lat zaangażowane jest w pomoc na rzecz Biblioteki Polskiej w Paryżu. Sytuację Biblioteki w tym aspekcie w porównaniu do pomocy udzielanej przez Ministerstwo w odniesieniu do innych placówek kultury polskiej na Zachodzie można uznać za uprzywilejowaną. Poniżej znajduje się rys historyczny Biblioteki oraz informacje o udzielonym dotychczas wsparciu.

Jego celem była obrona narodowej sprawy polskiej wobec międzynarodowej opinii publicznej. Towarzystwo istniało od 1891 roku. Reaktywowano je po II wojnie światowej. W 1938 roku THL powołało Bibliotekę Polską w Paryżu. Obecnie Biblioteka posiada jeden z największych i najcenniejszych księgozbiorów polskich poza granicami kraju. Liczy on około 200 tysięcy książek i około 1000 tytułów czasopism. W jego skład wchodzi wiele bezcennych rękopisów, map, rycin, medali, fotografii itp. Unikalne pamiątki po Adamie Mickiewiczu i Fryderyku Chopinie prezentowane są w Muzeum Mickiewicza. Katalog rękopisów zgromadzonych w tym muzeum zawiera ponad 1000 pozycji, w tym manuskrypt "Pana Tadeusza", pierwsze wydania dzieł oraz dokumenty związane z działalnością publicystyczną i polityczną Adama Mickiewicza.

Muzeum Mickiewicza mieści się w budynku z 1655 roku. Założone w 1903 roku przez Władysława Mickiewicza, dyrektora do 1926 roku, większość eksponatów to jego dary. Są to trzy sale, ponad 1000 pamiątek od narodzin do śmierci. Portrety, dokumenty, pierwsza wersja Pana Tadeusza, Dziady Kowieńskie, Drezdeńskie, listy, zdjęcia z Wileńszczyzny z końca XIX wieku - razem ponad 5300 jednostek. Muzeum nie remontowane od kilkudziesięciu lat.

Dofinansowywane były również drobne prace remontowe. Zespół budynków w których mieści się Biblioteka Polska w Paryżu liczy ponad 300 lat, a jego stropy i mury są przeciążone masą książek. W ostatnich latach obok drobniejszych, bieżących remontów odnowiono pomieszczenia muzeum mickiewiczowskiego i Bolesława Biegasa, podobnie XVIII-wieczną, o efektownych sklepieniach stajnię, gdzie wstawiono nowoczesne kompaktowe regały. Jednak to nie wystarcza. Budynek Biblioteki jest w bardzo złym stanie. W marcu br. na wniosek nowego dyrektora Biblioteki Kazimierza Piotra Zalewskiego, Rada Towarzystwa Historyczno-Literackiego podjęła decyzję o zamknięciu tej książnicy.

Do akcji pomocy włączyło się Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Stowarzyszenie "Wspólnota Polska". Prace renowacyjne będą bardzo kosztowne. Władze Biblioteki nie przygotowały jednak do tej pory projektu prac remontowych i konserwatorskich, które powinien zatwierdzić francuski konserwator zabytków, ani też kosztorysów tych prac. W roku ubiegłym zarówno Stowarzyszenie "Wspólnota Polska", jak i Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego przewidzieli środki w swoich budżetach przeznaczone na dofinansowanie prac remontowych. Jednak nie zostały one wykorzystane z powodu braku ww. dokumentów.

Ograniczenia w możliwości udzielenia efektywniejszej pomocy skupiają się na kilku sprawach. Ustawa o finansach publicznych uniemożliwia wyasygnowanie środków na rzecz Biblioteki bez należytego i jednoznacznego wyjaśnienia kwestii prawnych odnoszących się do własności budynku. Obowiązek wyjaśnienia tego stanu spoczywa na Bibliotece. Pomimo wielokrotnych sugestii ze strony Ministerstwa sprawa ta nie ruszyła z miejsca. Po drugie konieczny jest szczegółowy plan remontu oraz jego kosztorys. Plan remontu musi być zatwierdzony przez odpowiednie władze miejsce Paryża - odpowiednika naszego konserwatora zabytków. Po trzecie wreszcie niezbędne jest wypełnienie odpowiednich kwestionariuszy podań o dofinansowanie. Także i w tej sprawie, mimo wielokrotnie ponawianych starań ze strony Ministerstwa, nie otrzymaliśmy wymaganych dokumentów.

Pragnę jednoznacznie podkreślić, co zresztą znajduje potwierdzenie w podanych już wyżej informacjach, że los Biblioteki Polskiej znajduje się wśród priorytetów działalności Ministerstwa, które gotowe jest do dalszego popierania Biblioteki, gdy tylko wypełnione zostaną niezbędne warunki formalno-prawne. W tej sprawie Ministerstwo będzie, jak dotychczas, współdziałało z Senatem RP, Wspólnotą Polską, oraz innymi instytucjami.

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 14 lutego 2001 r.

Fundacje posiadają osobowość prawną i majątek umożliwiający realizację celów określonych w statucie, często odciążających państwo i jednostki samorządu terytorialnego w wypełnianiu zadań publicznych. Autonomiczny charakter działania fundacji i znaczna swoboda w realizacji celów statutowych podlega jedynie ograniczeniom ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach (tekst jedn. Dz.U. Nr 46 z 1994 r., poz. 203) oraz statutu fundacji. Na takich samych podstawach prawnych działa powstała w 1991 r. w wyniku umowy między rządami Polski i Niemiec Fundacja Polsko-Niemieckie Pojednanie, mimo że jej zadania wykraczają poza zwykle dobrowolne świadczenie pomocy.

Celem Fundacji zapisanym w statucie jest świadczenie pomocy ofiarom prześladowań nazistowskich oraz prowadzenie innych działań na rzecz tych osób. Szczególnie w odniesieniu do drugiego etapu udzielanej przez Fundację pomocy, związanej ze świadczeniami z tytułu pracy przymusowej na rzecz III Rzeszy - Fundacja Polsko-Niemieckie Pojednanie jako organizacja partnerska niemieckiej Fundacji "Pamięć, Odpowiedzialność i Przyszłość, występuje jako instytucja pośrednicząca pomiędzy Fundacją niemiecką a ofiarami prześladowań nazistowskich. Wynika to jednoznacznie z § 10 ust. 1 przyjętej przez parlament Niemiec 17 lipca 2000 r. ustawy o utworzeniu Fundacji "Pamięć, Odpowiedzialność, przyszłość": "przyznanie jednorazowych świadczeń dla osób uprawnionych na podstawie § 11 następuje za pośrednictwem organizacji partnerskich". Jako organizację partnerską Fundację obowiązują generalne kryteria podziału otrzymanych środków i zasady ich rozdzielania przyjęte przez Fundację niemiecką. Poza tym ograniczeniem Fundacja Polsko-Niemieckie Pojednanie, będąca podobnie jak inne fundacje podmiotem prawa cywilnego ma pełną swobodę w podejmowaniu decyzji dotyczących świadczonej pomocy. Prowadzi działalność w oparciu o przepisy ustawy o fundacjach i statutu. Wszelkie kwestie nie wynikające wprost z ustawy są uregulowane w statucie i wiążą organy Fundacji. Statut określa potencjalnie uprawnionych do korzystania ze świadczeń Fundacji. Ocena dokumentów składanych przez osoby ubiegające się o przyznanie świadczenia należy do kompetencji Komisji Weryfikacyjnej będącej organem statutowym Fundacji. Od rozstrzygnięć Komisji osobom występującym o świadczenie przysługuje odwołanie do Odwoławczej Komisji Weryfikacyjnej, której orzeczenia są ostateczne. Jest to jedyny środek odwoławczy służący zainteresowanym w postępowaniu przed Fundacją. Przedstawiony tryb postępowania jest zgodny z § 19 niemieckiej ustawy o utworzeniu Fundacji "Pamięć, Odpowiedzialność i Przyszłość" zobowiązującej organizacje partnerskie do powołania niezależnych organów rozpatrujących zażalenia.

Dowodami potwierdzającymi doznane prześladowania mogą być zarówno dokumenty jak i zeznania świadków, pod warunkiem, że będą to oświadczenia co najmniej dwóch świadków, których osobisty udział w zdarzeniach, które poświadczają, jest bezsprzeczny, potwierdzony dokumentami, z których wynika, że przebywali w tym samym miejscu i czasie co osoba, na rzecz której składają oświadczenia. Również zgodność podpisów świadków musi być potwierdzona.

Zgodnie z art. 75 Kodeksu Postępowania Administracyjnego jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem, mogą to być zatem zarówno dokumenty, zeznania świadków, jak i inne nienazwane środki dowodowe. Przyjęta w ustawodawstwie polskim zasada prawdy obiektywnej wymaga, aby dopuścić jako dowód w sprawie wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia stanu faktycznego. Przepisy prawa wewnętrznego a więc statuty, regulaminy nie mogą wprowadzać żadnych ograniczeń środków dowodowych. Zupełnie inną kwestią jest ocena dowodów. Zarówno organizacje i instytucje w postępowaniu administracyjnym jak i sądy w postępowaniu sądowym mają prawo do swobodnej oceny dowodów. W przyjętej koncepcji chodzi o to aby organ, na którym spoczywa obowiązek ustalenia prawdy nie był skrępowany żadnymi przepisami co do wartości poszczególnych rodzajów dowodów i mógł swobodnie, zgodnie z własną oceną danego dowodu ustalić stan faktyczny.

Zaostrzenie od kwietnia 1994 r. kryteriów oceny zeznań świadków przez Fundację Polsko-Niemieckie Pojednanie wynika z konieczności zachowania daleko posuniętej rzetelności w ustalaniu uprawnień odbiorców przyznawanych przez Fundację świadczeń.

Należy pamiętać, że osoby ubiegające się o świadczenie muszą swoje prawo udokumentować a nie tylko uprawdopodobnić, co mogłoby prowadzić do nadużyć. Osoby, które nie są w stanie sprostać przyjętym przez Fundację wymaganiom mogą liczyć na pomoc fundacji zarówno jeśli chodzi o informację jak i poszukiwanie odpowiednich dokumentów.

Obowiązujący stan prawny wyklucza możliwość dochodzenia na drodze sądowej roszczeń wobec Fundacji, gdyż nie mają one charakteru sprawy cywilnej. Dopuszczalność drogi sądowej w rozumieniu postępowania cywilnego kształtuje pojęcie sprawy cywilnej, o którym mowa w art. 1 kpc. Sprawa należy do kategorii spraw cywilnych, jeżeli treść łączących strony stosunków rodzi ich wzajemne prawa i obowiązki, albo tworzy stan prawny wprowadzając potrzebę ochrony interesów podmiotów w nim uczestniczących. W znaczeniu materialnym sprawa cywilna mogłaby przybrać postać powództwa o odszkodowanie, a co za tym idzie należałoby przyjąć, że między stronami istnieje węzeł obligacyjny. Takiej relacji brak pomiędzy Fundację Polsko-Niemieckie Pojednane a poszkodowanymi przez nazistowskie Niemcy obywatelami Polski.

Na Fundacji nie ciąży obowiązek odszkodowawczy a wypłacana pomoc ma charakter świadczenia charytatywnego. Taki obowiązek nie ciąży również na Państwie Polskim, zatem nie może być mowy o jakiejkolwiek formie przekazania, względnie przejęcia obowiązków między tymi podmiotami (Uchwała Sądu Najwyższego z 31 marca 1998 r. III ZP 44/97, OSNAP 1998/16/472). Rozwiązanie umożliwiające odwoływanie się od decyzji Fundacji do sądu może zaistnieć jedynie w wyniku odpowiedniego zapisu w statucie Fundacji. Wniosek o wpis do rejestru Fundacji zmiany statutu dopuszczającej odwołanie do sądu znajduje się w Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy. Uwzględnienie go przez Sąd będzie oznaczało dopuszczalność drogi sądowej w pewnym zakresie.

Janusz Niedziela

Sekretarz Stanu

Warszawa, 14 lutego 2001 r.

Na wstępie chciałbym poinformować Panią Marszałek, iż sytuacja Wojskowego Ośrodka Sportowo-Rekreacyjnego w Radomiu - Sadkowie powinna być postrzegana na tle całości zagadnień dotyczących funkcjonowania sportu wojskowego w warunkach dokonywanej obecnie reformy Sił Zbrojnych RP. Konsekwencją decyzji o zmniejszaniu liczebności armii jest konieczność zreformowania i tej dziedziny. Podstawę podjęcia stosownych decyzji odnośnie nowych zasad funkcjonowania wojskowych ośrodków sportowych stanowi raport działającej od lipca 1999 r. Komisji ds. oceny stanu sportu w wojsku. Dokonała ona analizy i oceny stanu sportu w wojsku oraz inwentaryzacji bazy sportowej Wojskowych Ośrodków Szkolenia Sportowego. Na tej podstawie wypracowano koncepcję rezygnacji z funkcjonowania wszystkich WOSS utrzymywanych ze środków budżetowych, a w konsekwencji usamodzielnienia działalności Wojskowych Klubów Sportowych. Jest to rozwiązanie zbieżne ze stanowiskiem Sejmowych Komisji Obrony Narodowej i Kultury Fizycznej i Turystyki.

Jednym z istotnych założeń leżących u podstaw planowanych zmian jest wykorzystanie części mienia użytkowanego w chwili obecnej przez Wojskowe Ośrodki Szkolenia Sportowego i użyczenia go Wojskowym Klubom Sportowym oraz innym zainteresowanym instytucjom za pośrednictwem Agencji Mienia Wojskowego. Zgodnie bowiem z przepisami ustawy z dnia 30 maja 1996 r. o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego (Dz.U. Nr 90, poz. 405 z późn. zm.) nieruchomości niewykorzystywane przez wojsko przekazywane są Agencji Mienia Wojskowego, która dysponuje nimi w imieniu Skarbu Państwa. Zyski uzyskane z ich sprzedaży, wynajmu czy dzierżawy zasilają budżet Ministerstwa Obrony Narodowej.

Rozwiązanie zaproponowane przez Pana Senatora Gołąbka służyłoby przede wszystkim interesom Jednostki Wojskowej 5051, która czerpałaby dochody z tytułu korzystania z obiektów sportowych WOSR. Wprawdzie "Gospodarstwo Pomocnicze przy JW. 5051" w pierwszej kolejności zaspakajałoby potrzeby Jednostki Wojskowej 5051 (po kosztach własnych), a jego utworzenie pozwoliłoby zmniejszyć o połowę wydatki na utrzymanie basenu i hali sportowej, jednakże spodziewane zyski należy porównać z korzyściami finansowymi, jakie można by uzyskać dzięki zagospodarowaniu wymienionych obiektów za pośrednictwem Agencji Mienia Wojskowego.

Warszawa, 15 lutego 2001 r.

Sytuacja finansowa Funduszu Pracy w 2000 r. była wyjątkowo napięta i dotyczyła wszystkich powiatowych urzędów pracy. Wynikała ona ze znacznie wyższej od założonej w ustawie budżetowej na 2000 r. liczby wypłacanych zasiłków dla bezrobotnych, zasiłków przedemerytalnych i świadczeń przedemerytalnych, a także (z uwagi na wyższą inflację) wypłacania tych zasiłków i świadczeń w wyższej od planowanej wysokości. W wyniku powyższego, wydatki na zasiłki i świadczenia były w 2000 r. o 1.382,8 mln zł wyższe od planowanych.

W celu utrzymania płynności finansowej Funduszu Pracy, w dniu 26 lipca 2000 r. przyjęta została przez Sejm RP ustawa o zmianie ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. Nr 70, poz. 820), stwarzająca możliwość zaciągania przez Fundusz Pracy w 2000 r. kredytów i pożyczek w łącznej wysokości do 12,5% planowanych dochodów tego Funduszu. Jednocześnie nadmieniam, że zgodnie z przepisami powyższej ustawy, środki z zaciągniętych kredytów i pożyczek mogły być przeznaczone wyłącznie na uzupełnienie niedoboru środków Funduszu Pracy na wypłatę zasiłków, zasiłków przedemerytalnych i świadczeń przedemerytalnych. Na podstawie powyższej ustawy, Prezes Krajowego Urzędu Pracy - dysponent Funduszu Pracy - w okresie wrzesień-listopad ubr. zaciągnął kredyty w łącznej dopuszczalnej ustawą kwocie 745 mln zł.

Ponadto na podstawie art. 47 ustawy budżetowej na 2000 r. Minister Finansów podjął decyzję o przyznaniu dla Funduszu Pracy dodatkowej kwoty dotacji w wysokości 100 mln zł - w ramach niższych kosztów obsługi długu publicznego. Uzyskane w wyniku zaciągniętych kredytów oraz dodatkowej dotacji środki zostały bezzwłocznie przekazane samorządom powiatowym.

Ustalenie kwot limitów wydatków na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu dla poszczególnych samorządów powiatowych, nastąpi wg. określonego przez Radę Ministrów algorytmu, który preferuje powiaty o wysokim poziomie i stopie bezrobocia.

z szacunkiem

Warszawa, 15.02.2001 r.

W związku z przesłanym przez Panią Marszałek pismem AG/043/62/01/IV z dnia 31 stycznia 2001 r. i oświadczeniem senatora Zbigniewa Gołąbka, niniejszym pragnę wyrazić następujące stanowisko w sprawie wniosku o pozbawienie charakteru ochronnego lasów Miasta Radom, przeznaczonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego gminy, zgodnie z art. 9 ust. 3 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, pod rozbudowę cmentarza miejskiego w Radomiu.

Po dokładnym zbadaniu sprawy uważam, że obecnie nie ma podstaw prawnych do mojego wystąpienia z wnioskiem do Ministra Środowiska w sprawie pozbawienia charakteru ochronnego lasu, położonego w oddziale 22 A b, c, g, h-cz, Nadleśnictwa Radom. Lasy te z dniem 30.01.2001 r. na podstawie zawartego aktu notarialnego z Nadleśnictwem Radom stały się własnością Miasta Radom, a więc zgodnie z art. 16, ust. 2 ustawy z 28 września o lasach (j.t. z 2000 r. Dz.U. Nr 56, poz. 679), kompetencje do wydania decyzji o pozbawieniu charakteru ochronnego lasów nie stanowiących własności Skarbu Państwa, na wniosek starosty, posiada wojewoda.

pozbawienie charakteru ochronnego lasów, przeznaczonych pod powiększenie cmentarza, nie powoduje umorzenia opłat a jedynie ich zmniejszenie.

art. 12 ust. 16, ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych, wprowadzony zmianą ustawy w dniu 27 maja 1997 r. (Dz.U. Nr 60, poz. 370), daje możliwość umorzenia całości lub części opłat przez organ wydający decyzję o wyłączeniu gruntu leśnego z produkcji, bez względu na funkcję jaką spełniają wyłączane lasy, z zastrzeżeniem co do wielkości powierzchni wyłączanej.

Dyrektor Generalny
Lasów Państwowych

Warszawa, 2001-02-16

Dysponenci części budżetowych, po otrzymaniu z Ministerstwa Finansów wstępnych limitów wydatków, opracowali szczegółowe materiały zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2000 r. w sprawie szczegółowych zasad, trybu i terminów opracowywania materiałów do projektu budżetu państwa na 2001 rok (Dz.U. Nr 37, poz. 417 i Nr 59, poz. 689). Należy przypuszczać, że środki finansowe na działalność Policji zostały zaplanowane przez Wojewodę Mazowieckiego w oparciu o aktualne możliwości i potrzeby, a także po dokonaniu przeglądu zasadności wydatków bieżących i projektów inwestycyjnych. Potwierdzeniem tego jest brak negatywnego stanowiska ze strony Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, który zgodnie z § 4 ust. 2 ww. rozporządzenia zaakceptował dokonany przez wojewodów podział kwoty limitu wydatków w zakresie bezpieczeństwa publicznego i ochrony przeciwpożarowej.

W trakcie prac budżetowych w okresie od złożenia przez dysponentów projektów budżetów w sierpniu 2000 r. do chwili obecnej, tj. do momentu przekazania projektu budżetu państwa do Senatu RP, plan wydatków dla Policji w części 85/14 - Województwo mazowieckie został zwiększony o kwotę 26.000 tys. zł. Wydatki Komendy Wojewódzkiej Policji w projekcie budżetu państwa założonego przez wojewodę wynosiły 416.767 tys. zł. W toku prac budżetowych ww. wydatki zostały zwiększone o kwotę 16.150 tys. zł. Natomiast wydatki Komend powiatowych Policji wynosiły 242.175 tys. zł i zostały w toku prac budżetowych zwiększone o 9.850 tys. zł.

Ponadto pragnę dodać, iż w związku z wdrożeniem motywacyjnego systemu płac w Policji, wynikającym z Krajowego Programu Przeciwdziałania Przestępczości ujętym w raporcie "Bezpieczeństwo i porządek publiczny w Polsce" i przyjętym przez Radę Ministrów w dniu 6 czerwca 2000 r., w części 42 - Sprawy wewnętrzne zostały zaplanowane środki dla Komend wojewódzkich i powiatowych Policji na wzrost uposażeń funkcjonariuszy w wysokości 215.460 tys. zł. Po uchwaleniu ustawy budżetowej środki te zostaną odpowiednio decyzjami Ministra Finansów przekazane do budżetów wojewodów.

Ministerstwo Finansów zdaje sobie sprawę, iż ze względu na to, iż przy ustalaniu wysokości środków finansowych na rok 2001, dla działu 754 - Bezpieczeństwo publiczne i ochrona przeciwpożarowa nie wystąpiły szczególne preferencje, jak w latach ubiegłych. Niedobór środków finansowych na wydatki rzeczowe może być również odczuwalny w innych komendach wojewódzkich i powiatowych Policji na terenie kraju, a nie tylko na terenie województwa mazowieckiego.

Warszawa, 16 lutego 2001 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Ustawa z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153 z późn. zm.) określiła, że składka na ubezpieczenie zdrowotne winna być przekazywana za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego do tej Kasy Chorych, której członkiem jest ubezpieczony opłacający składkę. Niestety, słabość systemu informacyjnego ZUS nie pozwoliła tej zasady zrealizować w pełni, dlatego też w 1999 r. ZUS i KRUS dokonywały rozdysponowania pomiędzy Kasy Chorych środków finansowych pochodzących z pobranych składek na ubezpieczenie zdrowotne na podstawie planu finansowego sporządzonego przez Pełnomocnika Rządu do Spraw Wprowadzenia Powszechnego Ubezpieczenia Zdrowotnego.

Postępy w zakresie informatyzacji ZUS umożliwiły odejście od tej zasady i tak w 2000 roku ZUS zobowiązany został do przekazywania Kasom Chorych pobranych składek na ubezpieczenie zdrowotne w formie zaliczek. Sposób ustalania wysokości zaliczek oraz tryb i terminy rozliczania zostały, z mocy ustawy, określone w drodze rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie sposobu ustalania wysokości zaliczek przekazywanych Kasom Chorych w 2000 r. przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych oraz trybu i terminów ich rozliczania (Dz.U. Nr 112, poz. 1322).

Zgodnie z zasadami określonymi w § 1 ust. 1 rozporządzenia wysokości zaliczek ustalane były w zależności od wpływów ze składek na ubezpieczenie zdrowotne (wraz z pobranymi odsetkami za zwłokę) pomniejszonych o koszty poboru i ewidencjonowania składek. Zaliczki były przekazywane Kasom Chorych proporcjonalnie do procentowego udziału planowanych przychodów ze składek każdej z Kas Chorych w planowanych przychodach ze składek, obliczonych jako suma dla wszystkich Kas Chorych i przyjętych do określenia wyrównania finansowego między Kasami Chorych przez Urząd Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych, w części przychodów pobieranych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Wyrównanie finansowe było określone przez Urząd Nadzoru w dniu 20 września 1999 r.

Mówiąc inaczej, każda Kasa Chorych otrzymywała codziennie zaliczkę w wysokości pozostającej w proporcji do jej udziału w przychodach ze składek przekazywanych za pośrednictwem ZUS jakie były przyjęte do ustalenia kwoty wyrównania finansowego na 2000 rok. Część składek pobieranych za pośrednictwem KRUS nie mogły być brane pod uwagę, gdyż KRUS przez cały 2000 rok przekazywał składki do tej Kasy Chorych, której ubezpieczony był członkiem.

Stosowną decyzję ustalającą kwoty wyrównania finansowego Prezes Urzędu Nadzoru wydał 10 września 1999 r., zaś planowane na 2000 r. w poszczególnych Kasach Chorych przychody ze składek przekazywane za pośrednictwem ZUS zostały podane przez Pełnomocnika Rządu w dniu 3 września 1999 r. Zgodnie z dyspozycją zawartą w cytowanym wyżej § 1 rozporządzenia, Prezes Urzędu Nadzoru wyliczył na podstawie oficjalnych danych z września 1999 r. procentowy udział każdej Kasy Chorych niezbędny do ustalenia wysokości zaliczek (klucz podziału). Pismo w tej sprawie zostało skierowane do ZUS w terminie umożliwiającym ustalenie wysokości zaliczek od początku 2000 r. Wszystkie Kasy Chorych we wrześniu 1999 r. otrzymały od Pełnomocnika Rządu informacje o planowanych przychodach ze składek, w tym przekazywanych za pośrednictwem ZUS, w oparciu o które większość Kas Chorych zbudowała swoje plany finansowe na 2000 r.

Nieporozumienie bierze się stąd, że Zarząd i Rada Lubuskiej RKCh uważają, że udział procentowy powinien być ustalany w oparciu o planowane przychody, ale brane z planów finansowych obowiązujących na 2000 rok (dane z listopada 1999 r.). Jest to niestety sprzeczne z przepisem § 1 ust. 1 cytowanej wyżej rozporządzenia Ministra Zdrowia (z dnia 30 grudnia 1999 r.), który wyraźnie odwołuje się tylko i wyłącznie do planowanych przychodów przyjętych do określenia wyrównania finansowego między Kasami Chorych na 2000 rok (dane z września 1999 r.).

Prezes Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych w dniu 30 listopada 1999 roku decyzją (znak: UNUZ-1167/99) zatwierdził przygotowany przez Zarząd Lubuskiej Regionalnej Kasy Chorych i przyjęty uchwałą Nr 4/V/99 Rady Lubuskiej Regionalnej Kasy Chorych z dnia 29 listopada 1999 r. plan finansowy na 2000 rok. W planie finansowym Zarząd i Rada Kasy przyjęła, że w 2000 roku przychody ze składek na ubezpieczenie zdrowotne po odliczeniu kosztów (przekazywane przez ZUS) wyniosą 445,3 mln zł. Planowane przychody przyjęte do ustalenia kwot wyrównania finansowego na 2000 r. były o ponad 45 mln mniejsze.

Rozporządzenie (z dnia 30 grudnia 1999 r.) celowo łączy formułę ustalania wysokości zaliczek z wyrównaniem finansowym, aby zapobiegać rozmaitym spekulacyjnym zwiększeniom planów finansowych przez niektóre Kasy Chorych i domaganiem się przez to wyższych udziałów w ustalaniu wysokości zaliczek, co odbywałoby się nieuzasadnionym kosztem pozostałych Kas Chorych. Plany finansowe mogą bowiem być kształtowane w sposób dowolny przez Kasy Chorych i wielokrotnie w ciągu roku zmieniane. Decyzja ustalająca kwoty wyrównania finansowego jest o wiele trudniejsza do wzruszenia, przez co system finansowania Kas Chorych był bardziej stabilny i niepodatny na manipulacje.

Ani Zarząd, ani Rada Lubuskiej RKCh nie protestowały przy określaniu kwot wyrównania finansowego ustalanego we wrześniu 1999 r. przeciwko temu, że planowane przychody ze składek, w tym przekazywane za pośrednictwem ZUS, ma określone na zbyt niskim poziomie, bowiem było to korzystne dla Kas. Dzięki temu Kasa Chorych uzyskiwała prawo do otrzymywania wyższych kwot z tytułu wyrównania finansowego. Kiedy okazało się, że opracowany przez Zarząd i zatwierdzony przez Radę Kasy plan finansowy nie będzie zrealizowany i Kasa Chorych zamknie rok obrotowy stratą przekraczającą 50 mln zł, podjęto nieuprawnione starania o zmianę zasady ustalania wysokości zaliczek na korzystniejszą dla siebie z jednoczesną próbą przerzucenia odpowiedzialności na innych.

Podsumowując, Prezes Urzędu Nadzoru nie może zgodzić się z tezami stawianymi w oświadczeniu. Prezes Urzędu Nadzoru nie dokonał (samodzielnie bądź samowolnie) żadnej zmiany planu finansowego. Nie wydał też żadnej "decyzji zmniejszenia kwoty, jaką winien przekazać ZUS do Lubuskiej RKCh". Natomiast zgodnie z przepisami prawa ustalił procentowe udziały poszczególnych Kas Chorych w przychodach ze składek. Nie jest również prawdą, że udzielił Zarządowi Lubuskiej RKCh "wykrętnej odpowiedzi" na pismo z dnia 30 listopada 2000 r. Wpłynęło ono do Urzędu Nadzoru w dniu 11 grudnia ub. r., a odpowiedź na piśmie została udzielona w dniu 3 stycznia 2001 r., która w pełni konsumowała stawiany problem. Warto zaznaczyć, że odpowiedź była kierowana do osób, które z racji pełnionych funkcji powinny znać zasady finansowania Kas Chorych, a po otrzymaniu zapytania, Dyrektorowi Lubuskiej RKCh oraz Jego zastępcy do spraw finansowo-administracyjnych zostały telefonicznie przedstawione wyczerpujące i szczegółowe wyjaśnienia, których udzielił dyrektor właściwego departamentu Urzędu Nadzoru. (Pismo skierowane do Zarządu dołączone jest to niniejszego wyjaśnienia).

Bardzo istotne jest natomiast ostatnie pytanie. Rzeczywiście, członkom Lubuskiej RKCh należą się obszerne wyjaśnienia, szczególnie w sytuacji, gdy ubiegły rok ich Kasa zakończyła stratą przekraczającą 51 mln zł. Część straty wynika z błędów popełnionych przez Zarząd Kasy przy opracowywaniu założeń do planu finansowego na 2000 rok, skutkujących zawyżeniem przychodów ze składek (o ok. 14 mln zł), co skutkowało zaciągnięciem zobowiązań ponad faktyczne finansowe możliwości Kasy Chorych. Ale zasadnicza część straty wynika z tego, że Zarząd Kasy dopuścił do przekroczenia zaplanowanych przez siebie kosztów o ok. 38-46 mln zł. (Lubuska RKCh nie przedstawiła jeszcze szczegółowego rozliczenia kosztów poniesionych w 2000 r.).

Roczny wynik finansowy w pełni potwierdza zasadność decyzji Prezesa Urzędu Nadzoru odmawiającej zatwierdzenia sprawozdania finansowego za trzy kwartały 2000 r. i nakazanie Lubuskiej RKCh sporządzenie planu przywrócenia równowagi finansowej. Termin jego przedstawienia Prezesowi Urzędu Nadzoru upływa z końcem lutego br. Zostanie on poddany dogłębnej analizie, gdyż sytuacja finansowa Lubuskiej RKCh jest niezwykle poważna. Tak duża strata (ponad 10%) nie jest do odrobienia w ciągu krótkiego okresu czasu, a jej skutki będą odczuwalne jeszcze przez kilka lat. Od strategii przyjętej w planie przywrócenia równowagi finansowej i poparcia jej nie tylko przez Radę Kasy, ale również przez ubezpieczonych i świadczeniodawców, zależeć będzie dalsza przyszłość Lubuskiej Regionalnej Kasy Chorych.

Prezes

Piotr Gryza

Warszawa, 19 lutego 2001 r.

Upoważnienie zawarte w art. 94 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej (Dz.U. z 1999 r. Nr 49, poz. 483 ze zm.) uprawnia Prezesa Rady Ministrów do określenia w drodze rozporządzenia tylko tych szczególnych uprawnień w zakresie płac, innych świadczeń i dodatków, które były przewidziane w przepisach obowiązujących w dniu wejścia w życie ustawy. W związku z takim brzmieniem wyżej wymienionego przepisu, rozporządzenie wydane na jego podstawie nie mogło rozszerzać uprawnień płacowych niektórych kategorii członków korpusu służby cywilnej, w stosunku do uprawnień określonych w przepisach obowiązujących w dniu 1 lipca 1999 r., zatem nie można było przyznać prawa do wynagrodzenia prowizyjnego np. komornikowi skarbowemu. Przeniesienie dotychczas obowiązujących regulacji w zakresie wynagrodzeń prowizyjnych do przepisów Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 29 października 1999 r. w sprawie określenia uprawnień szczególnych w zakresie płac i innych świadczeń, zasad przyznawania tych świadczeń i ich wysokości oraz określenia dodatków do wynagrodzenia przysługujących niektórym kategoriom członków korpusu służby cywilnej (Dz.U. Nr 89, poz. 997 ze zm.) zagwarantowało, członkom korpusu służby cywilnej osobiście wykonującym czynności egzekucyjne, zachowanie dotychczasowych uprawnień w zakresie wynagrodzeń prowizyjnych.

Jan Pastwa