Jest to prośba o jednoznaczne rozstrzygnięcie procedury przekazywania korespondencji kierowanej do senatora Rzeczypospolitej Polskiej. Problem pojawił się w czasie obecnej kadencji parlamentarnej, a polega na kategorycznym domaganiu się przez Pocztę Polską osobistego odbierania przez parlamentarzystę kierowanych do niego przesyłek. Mimo że listonosz dysponuje tymi przesyłkami, docierając do moich biur senatorskich, odmawia przekazania ich do rąk moich pracowników, choć okazują legitymacje. Z jednej strony świadczy to o kwestionowaniu zaufania, jakim obdarzam moich asystentów, a z drugiej strony, z tego powodu, że przez wiele dni jestem obecny w Warszawie, w znacznym stopniu opóźnia docieranie korespondencji do moich rąk.

Jest to też, w moim przekonaniu, niezgodne z art. 44 ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora - "Dziennik Ustaw" nr 73 z 1996 r., poz. 350. Gdyby go niejako rozszerzająco interpretować, gwarantuje on możliwość prowadzenia korespondencji związanej z pełnieniem mandatu bez ponoszenia dodatkowych opłat pocztowych.

Z oficjalnych prasowych i telewizyjnych oświadczeń przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji Juliusza Brauna wynika, że rada, dokonując podziału środków pochodzących z abonamentu radiowo-telewizyjnego, postanowiła uwzględnić województwa, w których do tej pory nie ma oddziałów Telewizji Polskiej SA. Z puli telewizji przyznano więc po 10 milionów zł dla województw: świętokrzyskiego, lubuskiego, opolskiego i warmińsko-mazurskiego. Owe pieniądze mają być przeznaczone na rozbudowę istniejących w wymienionych województwach redakcji telewizyjnych współpracujących z sąsiednimi oddziałami spółki. Celem zaś całego przedsięwzięcia ma być częściowe usamodzielnienie programowe i finansowe tych redakcji, by mogły w regionalnych programach skuteczniej niż dotychczas prezentować problemy lokalnej społeczności. Wykorzystywanie tych środków w roku 2001 wymaga szybkiego uwzględnienia przez Zarząd Telewizji Polskiej SA dodatkowych pieniędzy, które miałyby być przeznaczone na techniczne wyposażenie terenowych redakcji w tych czterech województwach, a także na przeprowadzenie zmian w strukturze organizacji spółki. Dotychczas jednak niczego w tym względzie nie ustalono. I tak na przykład w redakcji w Kielcach, podległej oddziałowi Telewizji Polskiej SA w Krakowie, od lutego ubiegłego roku, mimo zwiększenia obowiązków natury programowej, zmniejszono liczbę etatowych pracowników z siedmiu i pół etatu do zaledwie trzech. Do końca roku przedłużono tak zwaną blokadę etatów dla ewentualnych nowych pracowników. Wskutek realizacji programu oszczędnościowego natomiast zostały obniżone w całej spółce honoraria, co utrudnia pozyskiwanie pracowników zatrudnianych czasowo. Nie wiadomo więc, czy w ogóle będzie możliwe zrealizowanie przedsięwzięć niejako zapoczątkowanych decyzją Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji.

Zamierzona restrukturyzacja naszej armii sprawi, że w ponad trzydziestu miejscowościach ulegną likwidacji stacjonujące tam garnizony, a tysiące ludzi - zarówno tych w mundurach, jak i cywilnych pracowników jednostek - powiększą liczbę bezrobotnych. Likwidacja jednostek wojskowych w tych miejscowościach dotknie również ich otoczenie, a więc instytucje zaopatrujące je w niezbędne artykuły i materiały oraz świadczące na ich rzecz usługi. Stwierdzenie to opieram na własnych obserwacjach z województwa lubuskiego, skąd pochodzę, w którym te niewielkie miasta, bo w większości w takich stacjonuje wojsko, już dziś dotknięte są olbrzymim bezrobociem. Dlatego też skutki zamierzonych zmian okażą się dla nich wręcz tragiczne. Nie zdradzę też żadnej tajemnicy, jeśli powiem, że w województwie lubuskim stacjonuje dotąd znaczna część naszych jednostek wojskowych. Dodam, że większość tych garnizonów jest usytuowana w miejscowościach, w których mienie - mam tu na myśli obiekty pokoszarowe - nie ma szans na inne sensowne zagospodarowanie. W rezultacie podlegać będą dewastacji. To stwierdzenie opieram również na dotychczasowych doświadczeniach. Już dziś dziesiątki takich obiektów, bezużytecznych i opuszczonych przez wojsko, pozbawionych jest nabywców i - jak już wspomniałem - czeka je zniszczenie.

- ustalenie rejestru miejscowości, które w znaczący sposób dotknięte zostaną skutkami restrukturyzacji armii oraz planowanie w kolejnych ustawach budżetowych odpowiedniej rezerwy celowej na wsparcie podejmowanych działań organizacyjnych i inwestycyjnych.

Szanowny Panie Premierze!

Kłomino to była baza wojskowa, w której do 1992 r. stacjonowały wojska Federacji Rosyjskiej. Znajdują się tam skomunalizowane dawne budynki koszarowe, w dobrym stanie technicznym, w których gmina z własnych środków wykonała już szereg prac zabezpieczających i poprawiających infrastrukturę. W budynkach tych po przeprowadzeniu procedury repatriacyjnej mogłoby zamieszkać około stu osiemdziesięciu rodzin. Potrzebne jest jednak wsparcie tej inicjatywy środkami rządowymi, aby zasiedlone budynki mogły prawidłowo funkcjonować. Na przykład w pierwszej fazie niezbędna byłaby adaptacja jednego z budynków na obsługę zdrowotną repatriantów. Aby Kłomino mogło funkcjonować, niezbędne są takie inwestycje, jak doprowadzenie połączeń telefonicznych oraz modernizacja istniejących odcinków dróg, ulic i chodników. Przedsięwzięcia te są możliwe do wykonania w ciągu dwóch lat, a przeciętnie tyle właśnie trwa procedura repatriacyjna.

Możliwości osiedlenia istnieją również w dawnej poradzieckiej miejscowości Borne-Sulinowo. Gmina proponuje zasiedlenie jednego skrzydła domu pomocy społecznej, ale wymaga ono remontu, na który gminie brakuje pieniędzy. Po remoncie mogłoby w nim zamieszkać około czterdziestu osób. Borne-Sulinowo, które jeszcze niedawno przypominało wyglądem krajobraz księżycowy, jest już, w dużej mierze dzięki gospodarności lokalnej społeczności i władz samorządowych, miastem tętniącym życiem.

Drugie oświadczenie kieruję do ministra pracy i spraw socjalnych.

Z licznych pism skierowanych do mnie przez władze samorządowe oraz z doniesień prasowych wynika, że w dotkliwy sposób została potraktowana większość absolwentów szkół, których zatrudniono w urzędach, domach kultury i zakładach komunalnych na podstawie umów z powiatowymi urzędami pracy. Stracili pracę. Stracili ją, chociaż umowy o pracę tego sposobu wypowiedzenia nie przewidywały. Stracili, bo zgodnie z opinią kierowników placówek Krajowy Urząd Pracy nie przekazał pieniędzy na zatrudnienie absolwentów. Szczególnie dotkliwie odczuwają to gminy popegeerowskie o najwyższych wskaźnikach bezrobocia, takie jak Białogard, Bobolice, Polanów i inne.

Panie Ministrze, proszę o pilne spowodowanie przekazania środków na zatrudnienie absolwentów, w pierwszej kolejności do regionów dotkniętych bezrobociem strukturalnym, a takim regionem jest znaczna część województwa zachodniopomorskiego. Jest ważne to tym bardziej, że za kilka miesięcy młodzież ta straci status absolwentów. Taka sytuacja dodatkowo sprzyja powstawaniu wielu zjawisk patologicznych.

Panie Premierze! Proszę o poinformowanie, jak przebiega proces przekazywania nieruchomości związkom zawodowym i wypłacania odszkodowań dla osób poszkodowanych w wyniku wprowadzenia stanu wojennego.

Proszę także o poinformowanie, jakie mienie, o jakiej wartości pozostało do przekazania, i o informacje, o przekazanie których nieruchomości zostały skierowane wnioski.

W roku 1999 różnymi formami pomocy społecznej w naszym województwie było objętych sto tysięcy rodzin, które liczyły w sumie ponad trzysta pięćdziesiąt tysięcy osób. W skali całego naszego województwa jest to 16% mieszkańców. W roku następnym ta sytuacja się pogorszyła - ubóstwo dotyczyło ponad stu ośmiu tysięcy rodzin, które liczyły w sumie ponad trzysta siedemdziesiąt sześć tysięcy osób. Nastąpił więc wzrost, ubóstwo dotyczyło 18% mieszkańców naszego województwa, województwa kujawsko-pomorskiego. Muszę stwierdzić, że to ubóstwo dotyczy szczególnie rodzin wielodzietnych, dotyczy ono również osób bezrobotnych i osób, które znajdują się w wyjątkowo trudnej sytuacji.

Środki finansowe, które zostały uwzględnione na ten cel na rok 2001, są niewystarczające. Są to środki niewystarczające dlatego, że w pierwszej kolejności powinny być przeznaczone na realizację ustawy o zwalczaniu bezrobocia i aktywnych formach zwalczania bezrobocia. A jednak te zagwarantowane środki nie stwarzają warunków na uruchomienie dodatkowych miejsc pracy. Stąd też samorządowe centra pomocy rodzinie i urzędy pracy nie są w stanie wywiązywać się ze zobowiązań podejmowanych wobec pracodawców. Powoduje to, że urzędy pracy, które są określonym autorytetem w środowisku województwa kujawsko-pomorskiego, przez nieprawidłową politykę prowadzoną przez urząd pana wicepremiera, zrywają umowy. Stąd sytuacja na niwie likwidowania i zmniejszania bezrobocia się nie polepsza.

Oświadczenie, które za chwilę wygłoszę, zostało zainspirowane przez list, który otrzymałem od Stowarzyszenia Pomocy Rodzinom Zastępczym we Włocławku. Pragnę zwrócić uwagę na to, że tłem dla tego oświadczenia i sytuacji, którą przedstawię, dramatycznej sytuacji rodzin zastępczych, jest debata reprywatyzacyjna, w wyniku której tak wielu ma dać duże pieniądze tak niewielu. A tych tak wielu to między innymi będące dzisiaj w dramatycznej sytuacji materialnej rodziny zastępcze nie tylko we Włocławku, nie tylko w województwie kujawsko-pomorskim, ale i w całej Polsce. W swoim czasie były one nadzieją na to, że dzieci z różnych środowisk, najczęściej patologicznych, wędrujące do domów dziecka, będą oto miały rodziny, rodziny zastępcze, ale rodziny prawdziwie rodzinne, wielokrotnie lepsze aniżeli te, z których się wywodzą.

Ale ta nadzieja i szansa, jak wiele innych nadziei i szans, została zaprzepaszczona przez rządy "Solidarności", Unii Wolności i platformy, teraz zwanej, zdaje się, obywatelską - myślę o tych zbiegach. Otóż na skutek zmiany przeforsowanej przez większość "Solidarności", Unii Wolności i tej płaszczyzny obywatelskiej od 1 stycznia 2001 r. te rodziny, rodziny zastępcze, mają niezwykle utrudniony dostęp do pieniędzy, jakie otrzymywały od państwa na mocy zawartych w swoim czasie umów cywilnoprawnych. Co więcej, na mocy nowych rozporządzeń i nowych uregulowań narzuconych wolą większości obecnie rządzącej, rodziny zastępcze nękane są przez ankieterów, muszą wypełniać sążniste, wielostronicowe ankiety, których pytania sugerują, że są one potrzebne raczej UOP niż do tego, aby rozpoznać rzeczywistą sytuację rodzin zastępczych. Dodatkowo sytuacja ta powoduje, że większość rodzin zastępczych do dzisiaj nie otrzymała w tym roku żadnych pieniędzy na utrzymanie. Dzieci boją się, że będą musiały wrócić do domów dziecka, bo kilka czy kilkanaście lat temu, kiedy stawały się członkami rodzin zastępczych, ich przybrani rodzice mieli pracę, którą stracili za rządów "Solidarności" i Unii Wolności. A dzisiaj wielu z nich nie ma nawet zasiłku, nie ma również tego wąskiego, co prawda, strumyka, który zasilał ich budżety z tytułu posiadania rodziny zastępczej - i to jest dramat.

Od dłuższego czasu kierowane są do mnie przez obywateli prośby o interwencje w sprawie niemożliwości udokumentowania wysokości zarobków na potrzeby ustalenia podwyższenia podstawy emerytury lub renty. W szczególnej sytuacji znajdują się te osoby, które chcą udokumentować wysokość swoich zarobków w różnych okresach z dwudziestu lat pracy, a nierzadko dotyczy to okresów pracy sprzed dwudziestu, trzydziestu lat. Trudności wynikają nie tylko z faktu zniszczenia przez niektóre zakłady pracy dokumentacji płacowej, ale także wielokrotnie są spowodowane tym, że zakłady już nie istnieją, a dokumentacja archiwalna jest niekompletna bądź niedostępna. Pochopne zniszczenie dokumentacji płacowej przez niektóre zakłady pracy przyczyniło się do tego, że obywatele napotykają znaczne trudności, chcąc dodatkowo udokumentować wysokość swoich zarobków, co jest niezbędne do obliczenia wymiaru podstawy emerytury bądź renty.

Od dłuższego czasu toczy się spór między marszałkiem województwa kujawsko-pomorskiego a przedstawicielem administracji rządowej, którym jest wojewoda kujawsko-pomorski. Spór dotyczy budynku, w którym mieści się urząd marszałkowski, ale który pozostaje w gestii wojewody. Interwencje ministerstwa, pana wiceministra Płoskonki, oraz jego zalecenia zmierzające do tego, aby wojewoda podjął pozytywną decyzję w tej sprawie, jak dotychczas nie skutkują. Pojawia się więc niepewność dotycząca funkcjonowania urzędu marszałkowskiego. Jest to kuriozalna sytuacja - najwyższy urząd w województwie, urząd marszałkowski nie jest dysponentem budynku, w którym się mieści i zajmuje ponad 60% powierzchni.

Szanowny Panie Ministrze!

Likwidacja jednostki wojskowej w małej miejscowości jest szczególnie bolesna. Sam fakt likwidacji jest źle odbierany społecznie: mieszkańcy tracą miejsca pracy, zmniejsza się też potencjał intelektualny, bo kadra i jej rodziny są przenoszone do innych garnizonów. Ważnym elementem jest tu utrata środków budżetowych, które wpływają do danej miejscowości - funkcjonująca w niej jednostka jest często największym pracodawcą.

Dlatego zwracam się do pana ministra z apelem o rozważne prowadzenie restrukturyzacji sił zbrojnych, szczególnie jeśli chodzi o likwidowanie jednostek wojskowych w małych miejscowościach, na przykład w Ełku, Mrągowie, Orzyszu, Giżycku, Braniewie czy Bartoszycach. Wszystkie te miejscowości są położone na Warmii i Mazurach, w regionie szczególnym dla obronności naszego kraju. Dodać należy, że obecnie w likwidacji jest 15 Dywizja Zmechanizowana, podjęto również decyzję o likwidacji Centrum Szkolenia Służby Uzbrojenia i Elektroniki w Olsztynie. Zatem Olsztyn, stolica Warmii i Mazur, pozostanie bez wojska.

Szanowny Panie Ministrze!

W nawiązaniu do mojego oświadczenia złożonego podczas sześćdziesiątego ósmego posiedzenia Senatu, a dotyczącego dewastacji środowiska wskutek niewłaściwej eksploatacji wysypiska śmieci w Mazanach w województwie warmińsko-mazurskim, informuję pana ministra, że na dzień dzisiejszy wysypisko jest nadal eksploatowane. Kontrola przeprowadzona przez wojewódzki inspektorat ochrony środowiska, podczas której stwierdzono niewłaściwe składowanie odpadów na wysypisku, nie wpłynęła na poprawę sytuacji. Mieszkańcy nadal czują się zagrożeni z powodu złej eksploatacji wysypiska, co w każdej chwili może doprowadzić do skażenia okolicznych wód oraz gleby. Poza tym decyzje pokontrolne mające na celu poprawę sytuacji nie są realizowane w terminie, a wobec osób winnych zaniedbań i postępującej dewastacji środowiska nie stosuje się żadnych sankcji.

Drugi, podobny problem, z którym zwracam się do pana ministra, dotyczy skażenia środowiska naturalnego w Rucianem-Nidzie i okolicach, spowodowanego nasilającą się emisją różnego typu zanieczyszczeń przez zakład produkcji płyt pilśniowych "Rubes Wood". Zakład "Rubes Wood" jest głównym "trucicielem" w pozbawionym oczyszczalni ścieków Rucianem-Nidzie. Z posiadanych przeze mnie informacji wynika, że kierownictwo zakładu produkcji płyt pilśniowych nie wywiązuje się w wyznaczonym terminie z nałożonych przez wojewódzki inspektorat ochrony środowiska decyzji pokontrolnych, nie ogranicza emisji zanieczyszczeń, nie instaluje urządzeń zmniejszających emisję substancji trujących do środowiska.

Szanowna Pani Minister!

Rodziny te uważają, że w sposób krzywdzący zostały potraktowane przede wszystkim rodziny zastępcze spokrewnione z dzieckiem, którym pomoc pieniężna przyznawana jest przy uwzględnieniu ich dochodu w rodzinie. Gwarantowana w umowach podpisanych przed 2000 r. wysokość pomocy pieniężnej była z reguły równa dla wszystkich rodzin zastępczych. Obecnie, od 1 stycznia bieżącego roku, dla około 80% rodzin spokrewnionych wysokość tej pomocy obniżyła się o 50%, to jest z 554 zł 80 gr na 277 zł 40 gr. Rodziny te sygnalizują swoją słabą kondycję finansową, słabe funkcjonowanie gospodarstw domowych, gdyż głównym ich źródłem utrzymania są emerytury lub niskie renty, a minimalne w niektórych przypadkach przekroczenie dochodu określonego na podstawie art. 4 ustawy o pomocy społecznej nie kwalifikuje tych rodzin do przyznania innych form świadczeń z pomocy społecznej. Ponadto rodziny zastępcze czują się oszukane, gdyż te umowy gwarantowały im określoną wysokość pomocy pieniężnej aż do uzyskania przez dziecko pełnoletności lub dłużej, jeżeli kontynuowałoby ono naukę.

Rodziny zastępcze wnioskują zatem o zmianę zawartych w ustawie z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej oraz w rozporządzeniu z dnia 26 września 2000 r. w sprawie rodzin zastępczych przepisów w zakresie przyznawania pomocy pieniężnej na częściowe pokrycie kosztów utrzymania dziecka umieszczonego w rodzinie zastępczej lub o utrzymanie zagwarantowanych im w umowach praw.

Panie Premierze!

W związku z trudną sytuacją na rynku pracy powiatu sieradzkiego, skomplikowaną dodatkowo przez ostatnie działania prezesa Krajowego Urzędu Pracy, starosta sieradzki skierował list otwarty do posłów i senatorów ziemi sieradzkiej, dotyczący złożoności problematyki bezrobocia w powiecie, wyrażając nadzieję, że zostanie on przedstawiony na forum polskiego parlamentu.

Postępująca degradacja społeczno-gospodarcza ośrodków, które utraciły statut miast wojewódzkich, a dodatkowo zapaść tradycyjnych w regionie sieradzkim gałęzi przemysłu jak przemysł lekki, skórzany czy przetwórstwo rolno-spożywcze, związana z zerwaniem kontaktów gospodarczych ze Wschodem, nałożyły się na brak zapowiadanego przez rząd programu osłonowego dla tych miast, w tym dla Sieradza. W efekcie tego tysiące zwalnianych pracowników przemysłu lekkiego, urzędników czy pracowników służby zdrowia powiększają armię bezrobotnych. Absolwenci szkół średnich, policealnych i uczelni wyższych z frustracją szukają nowego miejsca w swym życiu poza regionem, choć tu znajdują się ich mieszkania, tu mieszkają ich rodzice. Zazdroszczą oni swym najbliższym życia za czasów Edwarda Gierka, gdy utworzono w całej Polsce, w tym w Sieradzkiem, prawie trzy miliony nowych miejsc pracy.

"Jak powszechnie wiadomo, do skutecznego łagodzenia skutków bezrobocia niezbędne są środki finansowe i służyć ma temu Fundusz Pracy, tworzony ze składek płaconych przez pracodawców, a wspierany z budżetu państwa. Jego dysponentem jest prezes Krajowego Urzędu Pracy, zaś wielkość uchwala parlament Rzeczypospolitej Polskiej w ustawie budżetowej. Mimo stałego wzrostu bezrobocia co najmniej od trzech lat obserwuje się przeznaczanie na aktywne formy łagodzenia skutków bezrobocia coraz mniejszych kwot i przypisywanie jednocześnie odpowiedzialności za wysoki stan bezrobocia samorządowi powiatowemu. Taka sytuacja nie jest zawiniona ani przez zarząd powiatu, ani przez kierownictwo powiatowego urzędu pracy. Występuje ona praktycznie we wszystkich powiatach. Władza centralna nie poczuwa się do odpowiedzialności za to, co dzieje się w terenie ani też do kreowania jakiejkolwiek polityki prozatrudnieniowej. Coraz mniejsze, nie tylko realnie, ale i nominalnie, środki z Funduszu Pracy przyznawane powiatom na przeciwdziałanie bezrobociu stwarzają tylko iluzję włączania się państwa do łagodzenia ostrości tego problemu. Iluzoryczne są również przyznawane limity. Na rok 2000 prezes Krajowego Urzędu Pracy przyznała dla powiatu sieradzkiego 1 milion 732 tysiące 166 zł według tak zwanego algorytmu oraz 1 milion 225 tysięcy 800 zł w ramach kontraktu zadaniowego.

Według stanu księgowego na dzień 30 listopada 2000 r., a więc po jedenastu miesiącach roku budżetowego, Powiatowy Urząd Pracy w Sieradzu otrzymał i mógł wydać tylko 2 miliony 15 tysięcy 963 zł, to jest 68% przyznanego limitu. Opóźnienia w realizacji określonych umowami refundacji sięgają pięciu miesięcy. Nieznacznie tylko zmieniła się sytuacja według stanu na dzień 31 grudnia 2000 r. Wskaźnik wykonania, czyli refundacji, podniósł się zaledwie do wysokości 77,63%.

Jak wspomniano wcześniej, część środków na aktywne programy rynku pracy pochodzi z tak zwanego kontraktu zadaniowego, czyli umowy zawartej między starostą sieradzkim a prezesem Krajowego Urzędu Pracy. Kontrakt taki stanowi podstawę do zawierania umów z pracodawcami na zatrudnienie i refinansowanie zatrudnienia osób bezrobotnych, w tym bezrobotnych absolwentów, a także staży absolwenckich.

Stosownie do uchwały Powiatowej Rady Zatrudnienia, z zachowaniem wszelkich wymogów określonych przez prezesa Krajowego Urzędu Pracy, złożony został w marcu ubiegłego roku wniosek o dofinansowanie z Funduszu Pracy aktywnych form przeciwdziałania bezrobociu. Stosowna umowa, po skreśleniu naszych potrzeb w zakresie robót publicznych, została podpisana 5 maja 2000 r. Mając zatem przyrzeczone podpisem pani prezes KUP środki na aktywizację zawodową osób pozostających bez pracy, zawarte zostały stosowne umowy z pracodawcami. Pismami z sierpnia, a nawet listopada bieżącego roku Krajowy Urząd Pracy starał się uspokoić powiaty, że zakłócenia w spływie środków finansowych mają charakter przejściowy i do końca roku wszystkie zobowiązania zostaną uregulowane. Niemiłym zaskoczeniem było pismo pani prezes KUP, w którym zostałem poinformowany o zerwaniu zawartej umowy oraz o braku możliwości finansowania zobowiązań wynikających z umów zawartych z pracodawcami, wkraczających swoim okresem trwania w 2001 r., chociaż zawarty kontrakt takie terminy przewidywał. Skutkiem tego będzie dalszy, i to gwałtowny, wzrost bezrobocia, ponieważ do powiatowego urzędu pracy będą zgłaszać się nie tylko osoby, które straciły zatrudnienie w wyniku upadłości lub likwidacji zakładów pracy bądź wygaśnięcia umowy o pracę sezonową, ale także w wyniku zerwania umów o prace interwencyjne oraz zatrudnienie i staże absolwenckie."

Panie Premierze! Do problemu utraty miejsc pracy w Sieradzu z tytułu likwidacji instytucji wojewódzkich czy utraty rynków zbytu przez przemysł lekki, skórzany i rolno-spożywczy - przykłady to choćby Sira, Siertex, Shim, TSA w Sieradzu, Skogar w Błaszkach czy filie Terpolu w Burzeninie i Złoczewie - do poważnego odchudzenia kadrowego Szpitala Wojewódzkiego w Sieradzu przy braku programu osłonowego dla tysięcy zwalnianych pracowników, społeczeństwo powiatu sieradzkiego dostało kolejny prezent, czyli wycofanie się Krajowego Urzędu Pracy z aktywnych form pomocy bezrobotnym. Tymczasem o przetrwanie walczy jeszcze przedwojenna sieradzka winiarnia, a pracownicy równie zasłużonej dla regionu firmy "Polmos" swój dalszy byt musieli wywalczyć, oby nie tylko do wiosny, swymi przykładnymi manifestacjami pod gmachami Urzędu Rady Ministrów i innych ministerstw w Warszawie.

Pierwsze oświadczenie kierują do pana ministra transportu Jerzego Widzyka.

Szanowny Panie Ministrze!

Modernizacja jest istotna również ze względu na plan budowy w Radomiu lotniska cargo, które powinno mieć bezpośrednie połączenie z trasą kolejową. Wtedy Radom, który ma już dwujezdniową drogę do Warszawy, stałby się ważnym węzłem komunikacyjnym nie tylko dla Mazowsza, ale także dla województwa świętokrzyskiego, podkarpackiego i dla Małopolski.

Budowa drugiego toru na odcinku od Radomia do Warki to inwestycja rzędu 200 milionów zł. To znacznie mniej niż w przypadku budowy autostrad, które w tym rejonie i tak nie są planowane. Nakłady finansowe na to mogą pochodzić przede wszystkim z PKP, budżetu państwa, samorządu województwa mazowieckiego, z Radomia, okolicznych powiatów i funduszy ISPA. Stanowisko pana ministra jest tak ważne, dlatego że w ubiegłym tygodniu list intencyjny w tej sprawie podpisali marszałek województwa mazowieckiego i prezydent Radomia. Inwestycja ta znajdzie się w strategii rozwoju województwa i następnie w kontrakcie.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 z dnia 28 września 1991 r., z późniejszymi zmianami, uprzejmie proszę o pozbawienie charakteru lasów ochronnych lasów położonych na terenie miasta Radomia - podaję dalej dokładne dane z map geodezyjnych. Lasy te zostały uznane za ochronne zarządzeniem ministra ochrony środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa z 12 czerwca 1996 r., obejmującym drzewostany uszkodzone na skutek działalności przemysłu, położone w granicach administracyjnych miast liczących ponad pięćdziesiąt tysięcy mieszkańców.

Ten wniosek został złożony w związku z bardzo pilną potrzebą rozbudowy jedynego w Radomiu czynnego cmentarza komunalnego, gdzie teren jest aktualnie wykorzystany w ponad 95%. Ta nadzwyczajna sytuacja spowodowała konieczność rozpoczęcia w 2001 r. rozbudowy cmentarza z uwagi na brak miejsc do pochówku. Wymieniony przeze mnie wcześniej teren leśny jest jedynym terenem umożliwiającym rozpoczęcie tych prac.

Minister ochrony środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa decyzją z 21 października 1996 r. wyraził zgodę na zmianę przeznaczenia na cele nierolnicze i nieleśne gruntów o powierzchni ponad 18 tysięcy ha stanowiących własność skarbu państwa i pozostających w zarządzie Lasów Państwowych, wchodzących w skład oddziału 22. Nadleśnictwa i Obrębu Leśnego "Radom". Jednocześnie wojewoda radomski podjął w grudniu 1996 r. podobną decyzję w odniesieniu do gruntów leśnych o powierzchni 2674 ha, stanowiących własność osób prywatnych.

Z wyrazami szacunku i poważania, Zbigniew Gołąbek.

Szanowny Panie Ministrze!

Zwrócił się do Pana Ministra, pismem z dnia 28.10.2000 r., starszy szeregowy Andrzej Płóciennik, odbywający zasadniczą służbę wojskową w Wyższej Szkole Oficerskiej w Poznaniu, z prośbą o wcześniejsze zwolnienie z dalszego odbywania zasadniczej służby wojskowej. Swoją prośbę uzasadniał tym, że jest właścicielem gospodarstwa rolnego, które w wyniku pożaru spowodowanego uderzeniem pioruna, straciło zabudowania gospodarcze. Nie otrzymał także odszkodowania z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia budynków gospodarczych na skutek upadłości firmy ubezpieczającej. Ojciec Andrzeja Płóciennika doznał załamania nerwowego i jest w tej chwili niezdolny do odbudowy i prowadzenia gospodarstwa rolnego.

W związku z zaistniałą sytuacją i brakiem uregulowań prawnych dotyczących wyżej wymienionej sprawy, zwracam się z prośbą do Pana Ministra o pilne podjęcie inicjatywy ustawodawczej zmierzającej do zmiany obowiązujących przepisów w taki sposób, aby minister obrony narodowej lub dowódca określonego rodzaju sił zbrojnych mieli możliwość skrócenia czasu odbywania zasadniczej służby wojskowej w szczególnych przypadkach, jak chociażby ten opisany powyżej.

senator RP

Szanowny Panie Premierze!

W nawiązaniu do moich oświadczeń dotyczących sytuacji ludzi bezrobotnych oraz finansowania powiatowych urzędów pracy, z dnia 3 października 2000 r., oraz oświadczenia z dnia 24 października 2000 r., a także oświadczenia z dnia 14 grudnia 2000 r. dotyczącego sytuacji w służbie zdrowia, jednoznacznie stwierdzam, że reakcje rządu na przedstawione w oświadczeniach problemy są niewystarczające. Pomijając już wadliwy zapis w ustawie o wzroście wynagrodzeń w służbie zdrowia, należy stwierdzić, że nadal niezałatwione są problemy związane z opieką zdrowotną obywateli i płacami w służbie zdrowia. Na to nakładają się nierozwiązane problemy płac dla nauczycieli, szczególnie zaś zwrotu należnych subwencji dla samorządów za ubiegły rok. Drastycznie obcięte środki dla urzędów pracy spowodowały zerwanie wielu kontraktów.

W środowisku bezrobotnych narasta niepokój i rozgoryczenie. Rząd powinien się liczyć z tym, że jeżeli nie zostaną zwiększone środki na aktywne formy zwalczania bezrobocia, to ta grupa społeczna, żyjąca nadzieją, że latem otrzyma sezonową pracę z puli robót interwencyjnych, może nie wytrzymać braku nawet tak skromnej pomocy ze strony urzędów pracy i podobnie jak środowisko pielęgniarek i położnych wyjść na ulicę. Dlatego rząd już w tej chwili powinien wyprzedzać tego rodzaju sytuacje, podejmując kroki zmierzające do wydzielenia środków finansowych na jak najszybszą aktywizację zawodową osób bezrobotnych.

senator RP

Panie Premierze, jednym z negatywnych skutków reformy służby zdrowia jest pozbawienie najuboższych grup polskiego społeczeństwa zniżek na zakup niezbędnych leków, materiałów medycznych, przedmiotów ortopedycznych itd. Osoby najuboższe, których nie stać na samodzielne finansowanie kosztów leczenia, mają tylko jedną drogę do uzyskania wsparcia finansowego - pomoc społeczną. Środki instytucji zajmujących się pomocą społeczną są jednak niewielkie. Ponadto dla większości obywateli wyciąganie ręki do tych instytucji jest czymś poniżej ich godności. Równocześnie w grupie ludzi niezamożnych większość stanowią takie osoby, które mimo niskich dochodów nie spełniają rygorystycznych kryteriów warunkujących uzyskanie wsparcia finansowego z pomocy społecznej.

Zbigniew Kruszewski

Senator RP

Panie Premierze, obecnie trwają prace nad strategiami rozwoju poszczególnych województw. Ich efekty budzą często wiele wątpliwości, a czasami - jak w przypadku znanej mi strategii rozwoju województwa mazowieckiego - niepokój. Wynika on z pominięcia potrzeb rozwojowych ośrodków skoncentrowanych wokół byłych miast wojewódzkich. Widać to szczególnie w dziedzinie drogownictwa, które praktycznie omija te ośrodki, skupiając się głównie na rozwiązaniach komunikacyjnych, uwzględniających jedynie potrzeby Warszawy.

Zwracam się do pana premiera z prośbą o udzielenie informacji w następujących sprawach. Czy na szczeblu kraju koordynowane są prace nad strategiami rozwoju województw, szczególnie pod kątem ich spójności, wynikającej z potrzeby harmonijnego rozwoju państwa jako całości? Na jakie programy pomocowe ze strony rządu i Unii Europejskiej mogą liczyć województwa, opracowujące własne strategie rozwoju?

Zbigniew Kruszewski

Senator RP

Panie Premierze!

W dyskusji nad projektem reformy administracji publicznej Sojusz Lewicy Demokratycznej zwracał uwagę na groźbę degradacji miast, będących do końca 1998 r. stolicami województw. Niestety, nasze przewidywania się sprawdziły. Degradacja tych miast postępuje w dużym tempie, a przerażenie budzi lawinowo rosnące w nich bezrobocie.

- co stało się z programem "Dialog i rozwój"?

Zbigniew Kruszewski

senator RP

Szanowni Panowie Ministrowie!

Uprzejmie prosimy o wyjaśnienie zaistniałej sytuacji i udzielenie pomocy w pozyskaniu środków budżetowych przeznaczonych na zwiększenie dotacji dla komend powiatowych (miejskich) policji województwa mazowieckiego o kwotę 22 milionów 100 tysięcy zł. Jest to wysokość gwarantująca utrzymanie wydatków na poziomie roku 2000.

Środki finansowe przeznaczone na wydatki rzeczowe KPP/KMP w roku 2000 nie były wystarczające na pokrycie bieżących potrzeb, stąd też z budżetu KWP z/s w Radomiu przekazano dodatkowe środki na dofinansowanie jednostek powiatowych. Ogólna kwota dotacji przewidziana dla komend powiatowych (miejskich) policji na 2001 r. jest niższa niż wykonanie budżetu roku 2000.

Po pełnym zabezpieczeniu potrzeb w zakresie uposażeń, wynagrodzeń i świadczeń w budżetach KPP/KMP pozostanie na wydatki rzeczowe kwota stanowiąca 37,1% poziomu osiągniętego w roku 2000 oraz zaledwie około 5% ogółu dotacji. Analiza poziomu i struktury wydatków rzeczowych KPP/KMP wykazuje, że kwota ta zdoła zaspokoić jedynie zapotrzebowanie na opłaty stałe. W tej sytuacji nie ma finansowych możliwości zapewnienia ciągłości pracy powiatowych jednostek policji województwa mazowieckiego do końca roku budżetowego 2001, tym bardziej że budżet KWP z/s w Radomiu w zakresie wydatków rzeczowych również został zmniejszony w stosunku do roku bieżącego. I praktycznie nie będzie w 2001 r. możliwości zasilenia komend powiatowych (miejskich) policji kosztem budżetu komendy wojewódzkiej policji.

Ta tragiczna sytuacja finansowa komend powiatowych (miejskich) policji spowodowana została błędami Ministerstwa Finansów w ustaleniu kwoty budżetu na 2001 r. dla wojewody mazowieckiego, gdyż przy kalkulowaniu kwoty dotacji dla KPP/KMP:

Uprzejmie proszę Pana Ministra o podjęcie działań zmierzających do pozyskania środków budżetowych gwarantujących sprawne funkcjonowanie jednostek policji województwa mazowieckiego. Ze swej strony deklarujemy wsparcie w czasie prac nad budżetem w Senacie Rzeczypospolitej Polskiej.

Zbigniew Kruszewski

Szanowny Panie Premierze!

W nawiązaniu do projektowanego rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie określenia powiatów (gmin) zagrożonych strukturalną recesją i degradacją społeczną, w których stosuje się szczególne instrumenty ekonomiczno- finansowe i inne preferencje oraz przyznaje się prawo do podwyższonego zasiłku przedemerytalnego i stypendium dla zamieszkałych w nim bezrobotnych, zwracam się z uprzejmą prośbą do pana ministra o objęcie przepisami wyżej wymienionego rozporządzenia powiatu radomskiego. Projekt powyższy opracowywany jest aktualnie w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej.

Uwzględnienie powiatu radomskiego w wykazie jednostek administracyjnych stanowiących załącznik do projektowanego rozporządzenia jest w pełni zasadne i celowe z szeroko pojętych względów społecznych, a także gospodarczych. Powiat ten spełnia bowiem, zdaniem Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Warszawie, wszelkie kryteria wymienione w art. 37i ust. 3 ustawy, z dnia 14 grudnia 1994 r., o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu. Stanowi bowiem obszar szczególnie zagrożony strukturalną recesją i degradacją społeczną. Mająca miejsce na przestrzeni ostatnich lat upadłość przedsiębiorstw takich jak, między innymi,  "Radoskór", "Lider", Radomskie Zakłady Materiałów Ogniotrwałych, Fabryka Kuchenek "Acanta", "Pronit", RWT czy też ostatnio Zakłady Metalowe "Łucznik", pociągnęła za sobą likwidację dziesiątek tysięcy miejsc pracy, skutkującą lawinowym wzrostem bezrobocia oraz związanych z nim problemów i patologii społecznych. Funkcjonujący do niedawna silny ośrodek przemysłowy stał się tym samym miastem sypialnią, którego mieszkańcy zmuszeni są do poszukiwania zatrudnienia w odległych ośrodkach, w szczególności w Warszawie. Sytuację pogarsza fakt, iż wiele funkcjonujących jeszcze na terenie powiatu zakładów pracy zgłosiło ostatnio zamiar dokonania zwolnień grupowych.

Nadmieniam jednocześnie, iż art. 37i ust. 3 ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, stanowiący delegację do wydania przez Radę Ministrów projektowanego rozporządzenia, stanowi również, iż w wykazie rejonów preferencyjnych umieszczone mogą zostać również takie, w których realizowane są programy inicjowane przez organy samorządu województwa, mające na celu między innymi zmniejszenie negatywnych skutków bezrobocia i utrzymanie lub utworzenie nowych miejsc pracy. Również i ten warunek został spełniony w odniesieniu do powiatu radomskiego. Uprzejmie informuję pana ministra, iż realizowany jest tam program "Agroalternatywa Mazowsze 2000", zainicjowany przez samorząd województwa mazowieckiego na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów, z dnia 1 sierpnia 2000 r., w sprawie zasad warunków i trybu wspierania środkami z budżetu państwa programów inicjowanych przez organy samorządu wojewódzkiego (Dz.U. nr 68, poz. 806).

Kieruję tę sprawę do Pana Ministra w formie oświadczenia senatorskiego, gdyż otrzymuję kolejne powiadomienia, że podobna sytuacja dotyczy wielu innych osób. Kopię niniejszego oświadczenia kieruję do zarządu Fundacji Polsko-Niemieckie Pojednanie, w której znajdują się akta sprawy pana Stanisława Kolasy i, bogata już, moja korespondencja.

Tadeusz Rzemykowski

Scenariusz wprowadzenia kolejnych etapów reformy w oświacie przewiduje powstanie dwuletnich szkół zasadniczych, w tym również specjalnych, dla młodzieży upośledzonej umysłowo. Doświadczenia pedagogów pracujących z tą młodzieżą dowodzą, że wykształcenie w cyklu dwuletnim pracownika w pełni sprawnego, który miałby równe szanse na rynku pracy, jest niemożliwe. Dodatkowo niepokój budzi fakt, że tak zwana ścieżka edukacyjna dla młodzieży upośledzonej umysłowo kończy się na etapie szkoły zasadniczej.

Od pewnego czasu zwracają się do mnie z licznymi pismami kierownicy bibliotek, które na podstawie art. 3 ustawy z dnia 7 listopada 1996 r. o obowiązkowych egzemplarzach bibliotecznych, są uprawnione do otrzymywania bezpłatnie egzemplarzy wydawnictw.

Ze spraw kierowanych do mojego biura wynika, że wiele wydawnictw lekceważy zarówno przepisy powołanej ustawy, jak i rozporządzenia Ministra Kultury i Sztuki z dnia 6 marca 1997 r. w sprawie wykazu bibliotek uprawnionych do otrzymywania egzemplarzy obowiązkowych poszczególnych rodzajów publikacji oraz zasad i trybu ich przekazywania.

Senator RP

Zbigniew Zychowicz

Senator RP

Marian Noga

Szanowny Panie Ministrze,

Z niezrozumiałych względów ponad rok temu decyzją Komitetu Badań Naukowych wstrzymano dopłaty do zakupywanych przez duże biblioteki naukowe, będące w gestii Pana Ministra, zagranicznych czasopism naukowych i baz danych. Decyzja ta dotyczy bibliotek tej miary co Biblioteka Publiczna miasta stołecznego Warszawy, Biblioteka Śląska w Katowicach czy Książnica Pomorska w Szczecinie, a więc bibliotek, które uchwałą nr 269 Rady Ministrów z dnia 26 sierpnia 1968 r., a później rozporządzeniem ministra kultury i sztuki z dnia 19 marca 1998 r. w sprawie zasad i trybu zaliczania bibliotek do bibliotek naukowych oraz ich wykazu zostały uznane za biblioteki naukowe.

Gromadzone od kilku lat czasopisma zagraniczne są ważnym uzupełnieniem warsztatu naukowego dla opisanej grupy użytkowników. Przerwanie ich kompletowania spowoduje - przez brak kilkudziesięciu tysięcy światowych elektronicznych baz danych czasopism naukowych - straty i lukę w poziomie warsztatu naukowego. Decyzja o wstrzymaniu dopłat jest tym bardziej krzywdząca dla wymienionych bibliotek, że nie dotyczy Biblioteki Sejmowej i Biblioteki Narodowej.

Zbigniew Zychowicz

Szanowny Panie Ministrze!

W odpowiedzi na złożone oświadczenie Pan Minister był uprzejmy stwierdzić, że moje obawy związane z toczącym się procesem prywatyzacyjnym w tej placówce są nieuzasadnione.

2. Indywidualna Praktyka Stomatologiczna - dr Jurga

3. Praktyka Stomatologiczna - Stosik

4. Praktyka Stomatologiczna - Rusczyk

6. Praktyka Specjalistyczna w zakresie Pediatrii i Medycyny Rodzinnej - K. Chlebowska

7. Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej - Zespół Lekarza Rodzinnego "Wigor" A. i T. Orchelowie

10. RTG - prywatny od 1.11.2000 r. - I. Szyińska, W. Kwiecień - zatrudnia dwie osoby na etatach techników na koszt Polikliniki

Zapowiadana przez dyrektorów redukcja zatrudnienia w Poliklinice o 30% z uwagi na problemy finansowe przy jednoczesnej niefrasobliwości związanej z funkcjonowaniem niepublicznych zozów na koszt tej placówki budzić musi nie tylko niepokój, ale wręcz przerażenie.

1. Na jakiej podstawie niepubliczne zozy tworzą w tej placówce osoby w niej zatrudnione?

Jolanta Danielak

Szanowny Panie Premierze!

Dnia 15 stycznia 2001 r. został przedstawiony przez ministra zdrowia projekt zmiany ustawy o środkach farmaceutycznych, materiałach medycznych, aptekach itd. oraz projekt rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie sposobu i warunków sprowadzania z zagranicy środków farmaceutycznych i materiałów medycznych dla zakładów opieki zdrowotnej i użytkowników indywidualnych. Próba nowelizacji powyższą drogą reguluje w zadawalający sposób "import docelowy" dla pacjentów leczonych szpitalnie, natomiast sprawa "importu docelowego" indywidualnego będzie odbywała się wyłącznie za stuprocentową odpłatnością ze strony pacjenta. Ministerstwo nie pokusiło się o stworzenie jakiejkolwiek możliwości refundacji tych leków dla pacjentów leczonych ambulatoryjnie bądź z budżetu państwa, bądź poprzez refundację z kas chorych.

W leczeniu szpitalnym najczęściej stosowanymi lekami niezarejestrowanymi w Polsce są cytostatyki (Nitrumon amp., Alkeran amp.) i leki krążeniowe (Catapresan 150 mg amp., Hyperstat 0,3 amp.), stosowane na oddziałach intensywnej terapii, a także leki okulistyczne, przeciwgrzybiczne, hematologiczne i wiele innych, charakteryzujące się przede wszystkim wysoką ceną i dużym kosztem leczenia. Pacjenci leczeni ambulatoryjnie tą grupą leków również wymagają stosowania cytostatyków, leków hematologicznych, diet eliminacyjnych (Vercyte, Agrylin, Milupa PKU-2, Decapeptyl). Leki te również są bardzo drogie.

Marian Noga

Szanowny Panie Ministrze!

Z zadowoleniem przyjęto więc informację o wprowadzeniu podatku akcyzowego dla używanych samochodów osobowych sprowadzanych do Polski.

Jolanta Danielak

Zarząd Katowickiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej SA otrzymał projekt rozporządzenia Rady Ministrów dopuszczającego wysokość pomocy publicznej dla przedsiębiorców inwestujących i zamierzających inwestować w wyżej wymienionej strefie na poziomie określonym w rozporządzeniu w wysokości 20-30%.

Ze względu na fakt, że poziom ten jest zbyt niski i nie dorównuje poziomowi w takich strefach ekonomicznych, jak na przykład Mielec, Tarnobrzeg, Żarnowiec i wiele innych, oraz ze względu na to, że regionowi śląskiemu poważnie zagraża w najbliższym czasie wysoki poziom strukturalnego bezrobocia, wnoszę do pana premiera o zmianę wspomnianego rozporządzenia i zwiększenie pomocy publicznej dla tej strefy do poziomu maksymalnego w wysokości 50%, co obowiązująca ustawa dopuszcza w tej sprawie.

Z szacunkiem

Jerzy Markowski