Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment

Zatwierdzony przez Izbę porządek 66. posiedzenia obejmował 17 punktów:

- odwołanie wicemarszałka Senatu,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o rzecznikach patentowych,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o domach składowych oraz o zmianie Kodeksu cywilnego, Kodeksu postępowania cywilnego i innych ustaw,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o jednostkach badawczo-rozwojowych,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o utworzeniu Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości,

Na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 3 i ust. 2 ustawy z dnia 10 maja 1991 r. - Ordynacja wyborcza do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1994 r. Nr 54, poz. 224 oraz z 1997 r. Nr 70, poz. 443 i Nr 98 poz. 604), Senat stwierdza wygaśnięcie mandatu senatora Leona Kieresa z dniem 30 czerwca 2000 r. wskutek zrzeczenia się.

Senator Tadeusz Lewandowski - w imieniu Komisji Regulaminowej i Spraw Senatorskich - przedstawił projekt uchwały w sprawie wygaśnięcia mandatu senatora. Jak poinformował, senator Marian Cichosz złożył stosowne pismo, w którym rzekł się mandatu w związku z powołaniem go na funkcję dyrektora Delegatury Najwyższej Izby Kontroli w Lublinie.

Na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 3 i ust. 2 ustawy z dnia 10 maja 1991 r. - Ordynacja wyborcza do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1994 r. Nr 54, poz. 224 oraz z 1997 r. Nr 70, poz. 443 i Nr 98 poz. 604), Senat stwierdza wygaśnięcie mandatu senatora Mariana Cichosza z dniem 1 września 2000 r. wskutek zrzeczenia się.

W wyniku tego głosowania Izba 53 głosami, przy 10 przeciw i 4 wstrzymujących się (bezwzględna większość głosów ustawowej liczby senatorów wyniosła 51), podjęła uchwałę w sprawie odwołania wicemarszałka Senatu:

Senator Jerzy Cieślak, sprawozdawca Komisji Regulaminowej i Spraw Senatorskich poinformował, że senator Janina Sagatowska skierowała do marszałek Senatu rezygnację z pracy w Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej oraz prośbę o powołanie do składu Komisji Gospodarki Narodowej. Senator sprawozdawca poinformował też, że Komisja Regulaminowa i Spraw Senatorskich na swym posiedzeniu jednogłośnie poparła obydwa wnioski senator J. Sagatowskiej.

Sprawozdawca Komisji Ochrony Środowiska poinformował, że rozpatrywana ustawa sejmowa powstała na podstawie projektu rządowego z 22 grudnia 1999 r. Do projektu dołączone zostały następujące dokumenty: przewidywane skutki finansowe dotyczące ustawy, opinia Komitetu Integracji Europejskiej zawierająca skrótowe przedstawienie prawa Unii Europejskiej, czyli dyrektyw rady, i ocenę zgodności z tym prawem przedmiotowej regulacji, a także projekty siedmiu rozporządzeń wykonawczych.

Jak poinformował senator F. Bachleda-Księdzularz, materia będąca przedmiotem ustawy wyłączona została, celem przyspieszenia procesu legislacyjnego, do odrębnej regulacji z obszernej materii projektu dotyczącego całości zagadnień ochrony środowiska jako jeden z etapów pracy nad tym projektem. Ustawa, w myśl projektu, zawiera regulację prawną w odniesieniu do sześciu podstawowych grup zagadnień: dostępu do informacji; udziału społeczeństwa; ocen oddziaływania na środowisko w odniesieniu do planów i programów; ocen oddziaływania na środowisko; planowania konkretnych przedsięwzięć, głównie projektów inwestycyjnych; postępowania w sprawie transgranicznego oddziaływania na środowisko. Ponadto ustawa zawiera przepisy ogólne oraz zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy końcowe i przejściowe.

Nowa ustawa ma na celu:

- dostosowanie polskiego prawa do wymagań Unii Europejskiej w zakresie tak zwanego ustawodawstwa horyzontalnego, to znaczy Dyrektywy Rady 85/337 EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków niektórych publicznych i prywatnych przedsięwzięć dla środowiska, znowelizowanej Dyrektywą Rady 97/11 z dnia 3 marca 1997 r., oraz Dyrektywy Rady 90/313 EWG z dnia 7 czerwca 1990 r. w sprawie swobodnego dostępu do informacji o środowisku;

- stworzenie procedur umożliwiających efektywną realizację zobowiązań międzynarodowych dotyczących inwestycji o potencjalnym transgranicznym oddziaływaniu, w tym zwłaszcza wymagań podpisanych w 1991 r. i ratyfikowanych przez Polskę w 1998 r. konwencją ONZ o ocenach oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym;

Jak stwierdził senator F. Bachleda-Księdzularz, w kontekście przedstawionego projektu rządowego wypracowana ustawa generalnie akceptuje przedłożone rozwiązania, wprowadzając pewne uściślenia, modyfikacje i zmiany, których kierunek sprowadza się do zaostrzenia rygorów w sferze ochrony środowiska i rozszerzenia uprawnień podmiotów w sferze dostępu do informacji o środowisku.

Rozszerzenie prawa do informacji o środowisku znalazło wyraz w postanowieniach dodanych przez Sejm w rozdziale 2. Wskazane w art. 5 informacje podlegające udostępnieniu poszerzone zostały o wyniki prac badawczych i studialnych z zakresu ochrony środowiska - w art. 5 ust. 2 pkt 14. Ponadto złagodzono procedurę udostępniania informacji, art. 5 ust. 5, i skrócono termin wywiązania się organu z tego obowiązku, art. 7 ust. 1 i 3. Sejm zawęził też zakres informacji, które organ może wyłączyć z procesu udostępniania, wskazując w przepisie art. 7 ust. 5 na informacje szczególnie ważne dla ochrony środowiska.

W rozdziale 5 w art. 25, ust. 7 Sejm uznał za konieczne wprowadzenie obowiązku uzasadnienia wszystkich decyzji wskazanych w art. 25 ust. 3 w sprawie planowanego przedsięwzięcia mogącego poważnie oddziaływać na środowisko, a w art. 26 pkcie 3 wprowadził obowiązek określenia w postępowaniu w sprawie oceny oddziaływania na środowisko zakresu wymaganego monitoringu.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 86. Posiedzeniu, 15 września br. Do Senatu została przekazana 19 września br. Marszałek Senatu 20 września br., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Nauki i Edukacji Narodowej oraz Komisji Ustawodawczej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie, które przedstawił senator Stanisław Gogacz.

Najważniejsze z celów, jakie realizuje projekt, dotyczą dostosowania stanu prawnego do przepisów konstytucji, dostosowania do warunków przyszłego członkostwa Polski w Unii Europejskiej, zsynchronizowania z uchwaloną niedawno ustawą - Prawo własności przemysłowej. W proponowanej ustawie określa się też zasady wykonywania zawodu rzecznika patentowego oraz zasady organizacji i działania samorządu rzeczników patentowych. Zachowany został dotychczasowy model zawodu rzecznika patentowego, przyjęty w ustawie z 1993 r. - jest to nadal wolny zawód funkcjonujący w ramach samorządu zawodowego.

Projekt przewiduje następujące formy wykonywania zawodu. Po pierwsze, w kancelariach patentowych prowadzonych jednoosobowo przez rzecznika patentowego lub w spółkach z wyłącznym udziałem rzeczników patentowych. Po drugie, w ramach stosunków pracy na rzecz pracodawcy. I po trzecie, na podstawie umowy cywilnoprawnej.

Kolejna różnica dotyczy szczebli organów samorządu. Do tej pory bowiem tylko na szczeblu centralnym istniały organy samorządu rzeczników patentowych. W obecnym projekcie rozszerzono organy samorządu rzeczników patentowych o okręgowe zgromadzenia rzeczników patentowych i przewidziano istnienie nowej instytucji dziekanów, którzy będą stali na czele okręgowych zgromadzeń. Są to osoby, które będą wybierane bezpośrednio na zgromadzeniach w okręgach. Zostało to zawarte w projekcie w art. 54, a dotyczy to rozdziału 4 ustawy z 1993 r.

W rozpatrywanej ustawie rozszerzono katalog kar dyscyplinarnych o karę pieniężną. Dotyczy tego art. 58. W odpowiadającym mu art. 28 ustawy z 1993 r. tej kary nie było.

Następna różnica - w rozdziale 7 projektu wprowadzono zapisy umożliwiające rzecznikom patentowym - ograniczone w zakresie przedmiotowym, to jest do spraw własności przemysłowej - zastępowanie klientów przed organami i sądami, podobnie jak to jest w wypadku radców prawnych i adwokatów. Nie ogranicza to możliwości działania w tych sprawach również adwokatów bądź radców prawnych, tak jak to jest w rozdziale 3 art. 14 ust. 1 ustawy z 1993 r.

Senator sprawozdawca poinformował także o dyskusji na forum komisji dotyczącej zgodności rozpatrywanej ustawy z prawem Unii Europejskiej. Chodziło o odpowiedź na pytanie, czy rozpatrywana ustawa jest zgodna z odpowiednią dyrektywą Unii Europejskiej z 21 grudnia 1988 r Jak wskazał senator sprawozdawca, stosowanie obowiązku odbycia aplikacji rzecznikowskiej, na warunkach określonych w ustawie, wobec osób, które nabyły uprawnienia rzecznika patentowego w jednym z państw członkowskich Unii Europejskiej, byłoby sprzeczne z tą dyrektywą. Jeżeli jednak wziąć pod uwagę jej interpretacje, to okaże się, że przywołana dyrektywa Rady Unii Europejskiej z 1988 r. obejmuje system uznawania dyplomów szkół wyższych. Jednak kwalifikacje rzecznika patentowego nie opierają się tylko na dyplomie szkoły wyższej, dyplomie magisterskim. Jest to warunek konieczny, ale to tylko jeden z warunków decydujących o tym, czy ktoś może przystąpić do aplikacji rzecznikowskiej. Ostatnim etapem koniecznym do wpisania na listę rzeczników patentowych jest odbycie aplikacji. Przywołania tu dyrektywa nie dotyczy zaś aplikacji, ale świadectw, dotyczy dyplomów szkół wyższych. Merytoryczne kwalifikacje rzecznika patentowego konieczne do zastępowania klienta w postępowaniu przed urzędem patentowym nie mogą być uzyskane na żadnej uczelni, lecz tylko w wyniku tak zwanej aplikacji, która łącznie z kończącym ją egzaminem obejmuje praktyczną naukę zawodu w warunkach polskich. Nauka na aplikacji obejmuje więc treści, które nie były przedmiotem szkolenia zagranicznych rzeczników patentowych.

Pierwsza proponowana poprawka dotyczyła art. 5 ust. 2, który określa formy, w jakich może być prowadzona kancelaria patentowa. Wskazany w tym artykule katalog należy wzbogacić o spółkę partnerską, co korelowałoby z zapisem art. 88 rozpatrzonej przez Sejm ustawy - Kodeks spółek handlowych. Rozpatrując ustawę - Kodeks spółek handlowych, Senat wprowadził do niej spółkę partnerską. Dlatego wskazane byłoby, żeby do katalogu form wykonywania zawodu rzecznika patentowego dodać również spółkę partnerską. W pozostałym zakresie treść art. 5 ust. 2 została przyrównana do ustawy o radcach prawnych oraz ustawy - Prawo o adwokaturze. Zarówno wobec adwokatów, jak i radców prawnych sformułowano wymóg, aby spółka jawna lub spółka cywilna związana była z wyłącznym udziałem adwokatów lub radców. Adwokaci i radcowie nie są uprawnieni do wykonywania zawodu w ramach spółki z ograniczoną odpowiedzialności. Jeżeli taką możliwość mieliby otrzymać rzecznicy patentowi, to nie należy, według komisji, zapisywać, że jest to spółka z przeważającym udziałem rzeczników patentowych, ale - co proponują komisje - spółka, w której większość udziałów, czyli ponad 50%, mają rzecznicy patentowi. Zapis "przeważające udziały" wcale nie musi oznaczać ponad 50% udziałów.

Szósta poprawka dotyczy art. 36, określającego zakres uprawnień aplikanta rzecznikowskiego. Po upływie osiemnastu miesięcy aplikacji może on zastępować swojego patrona we wszystkich czynnościach z wyjątkiem występowania w charakterze pełnomocnika przed Sądem Najwyższym. Oznacza to, że aplikanci rzecznikowscy posiadaliby prawo do występowania między innymi przed Naczelnym Sądem Administracyjnym. Aplikant adwokacki po osiemnastu miesiącach aplikacji może wystąpić przed wszystkimi sądami z wyjątkiem właśnie między innymi Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego, a także Trybunału Konstytucyjnego i Trybunału Stanu. Także aplikant radcowski po dwóch latach aplikacji nie ma prawa występowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym. Oznacza to, że ani aplikant radcowski, ani aplikant adwokacki, którzy posiadają wyższe wykształcenie prawnicze, a zawsze posiadają takie wykształcenie prawnicze, nie mają prawa występowania przed NSA. Stąd komisje zajęły stanowisko, że również aplikant rzecznikowski nie powinien mieć prawa do występowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.

W poprawce dziesiątej chodzi o to, że Krajowa Rada Rzeczników Patentowych nie tylko przygotowuje statut, ale również go uchwala. W zasadzie można by napisać, że uchwala statut, i to byłoby chyba równoznaczne, bo wiadomo, że można uchwalić tylko coś, co już jest przygotowane. Poprawka jedenasta wprowadza zmianę vacatio legis. W projekcie jest wymieniona data 1 stycznia 2000 r., a komisje proponują, żeby vacatio legis określone było literalnie jako trzy miesiące od dnia ogłoszenia. Wiąże się to z tym, że bardzo związana z obecną ustawą ustawa o własności przemysłowej, przyjęta przez Senat, a niepodpisana przez prezydenta, została przekazana do Trybunału Konstytucyjnego. I teraz część zapisów, które znajdą swoje miejsce w rozpatrywanej ustawie, będzie uzależniona od ustawy o własności przemysłowej i byłoby idealnie, gdyby rozpatrywana ustawa weszła po przyjęciu ustawy o własności przemysłowej. Jeżeli będzie różnica w czasie, nie zburzy ona porządku prawnego, jaki powinien obowiązywać w państwie polskim.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 86. posiedzeniu, 15 września br. Do Senatu została przekazana 19 września. Marszałek Senatu 20 września, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Gospodarki Narodowej oraz Komisji Obrony Narodowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Kazimierz Kleina. Senator sprawozdawca podkreślił, że rozpatrywana ustawa o bezpieczeństwie morskim stanowi element nowej, kompleksowej regulacji zagadnień z zakresu prawa morskiego, w skład której wchodzą ponadto nowy kodeks morski, będący przedmiotem prac legislacyjnych Sejmu, i przyjęta niedawno przez Senat ustawa o Polskim Rejestrze Statków.

Jak wskazał senator K. Kleina, zasadnicze przesłanki tej ustawy to przede wszystkim sprawy szeroko rozumianego bezpieczeństwa morskiego, które są najbardziej dynamicznie rozwijającą się częścią prawa morskiego, w związku z czym regulacje dotyczące bezpieczeństwa żeglugi, zawarte w tytule I dziale I rozdziale 4 obowiązującego kodeksu morskiego, są już dzisiaj niewystarczające. Te względy nakazują zatem dokonanie znacznie szerszej regulacji tej szczególnie istotnej i ważnej dla życia ludzkiego na morzu sfery, by uwzględnić międzynarodowe standardy wypracowane i przyjęte przez Międzynarodową Organizację Morską, a jednocześnie nakazują wyeliminowanie z kodeksu morskiego problematyki bezpieczeństwa żeglugi i sprowadzenia regulacji kodeksu morskiego wyłącznie do regulacji cywilnoprawnych wiążących się z transportem morskim. W związku z tym rozpatrywana ustawa o bezpieczeństwie morskim ma dość nietypową konstrukcję, wynikającą ze specyficznej dziedziny, jaką jest bezpieczeństwo morskie. Znaczną część jej przepisów stanowią bowiem odesłania do aktów międzynarodowych, które Polska wcześniej ratyfikowała. Senator sprawozdawca zaznaczył, że przyjęta konstrukcja ustawy znajduje pełne uzasadnienie w fakcie, iż prawo morskie jest obszarem szczególnym, na którym zdecydowana większość norm prawnych wyprowadzona jest z traktatów i prawa międzynarodowego.

Główną ideą opiniowanej regulacji jest wykorzystanie w jak najszerszym zakresie międzynarodowych standardów bezpieczeństwa, w szczególności poprzez inkorporację między innymi następujących konwencji międzynarodowych: o bezpieczeństwie życia na morzu, o liniach ładunkowych, o zapobieganiu zderzeniom na morzu, o bezpiecznych kontenerach, o poszukiwaniu i ratownictwie morskim, o wymaganiach w zakresie wyszkolenia marynarzy, wydawaniu im świadectw i pełnieniu wacht.

W rozdziale 3 istotnym novum jest inspekcja dotycząca przestrzegania przez statek wymagań w zakresie kwalifikacji i składu załogi, niezbędnych z punktu widzenia bezpieczeństwa morskiego.

Rozpatrywana ustawa po raz pierwszy normuje wymagania bezpieczeństwa kontenerów przewożonych statkami, opierając się na konwencji o bezpiecznych kontenerach, sporządzonej w Genewie w 1972 r.

W opinii senatora sprawozdawcy, na szczególne podkreślenie zasługują przepisy rozdziału 5, nadające zagadnieniu ratowania życia na morzu po raz pierwszy rangę normy ustawowej. Aktualnie zagadnienia te są normowane rozporządzeniem ministra transportu i gospodarki morskiej z 1997 r. w sprawie wykonywania zadań poszukiwania i ratowania życia ludzkiego na morzu.

Ustawa, nawiązując do postanowień konwencji o poszukiwaniu i ratownictwie morskim, sporządzonej w Hamburgu 27 kwietnia 1979 r., a nazywanej konwencją SAR, dla realizacji zadań poszukiwania i ratowania życia na morzu kreuje państwową jednostkę budżetową pod nazwą "Morska Służba Poszukiwania i Ratownictwa", zwaną służbą SAR, i zakłada jej wyodrębnienie ze struktur przedsiębiorstwa państwowego Polskie Ratownictwo Okrętowe. Rozwiązanie przyjęte w tej mierze przez ustawę o bezpieczeństwie morskim należy ocenić - zdaniem senatora sprawozdawcy - jako właściwe i najlepsze w tym momencie. Jest ono podyktowane przede wszystkim zasadą konieczności oddzielenia zadań o charakterze publiczno-prawnym, jakimi są działania poszukiwania i ratowania życia na morzu, od działalności o charakterze komercyjnym, to jest w zakresie ratowania mienia. Obecnie Polskie Ratownictwo Okrętowe wykonuje obie te czynności, a więc ratowanie życia i ratowanie mienia. Ratowanie życia na morzu jest obowiązkiem każdego państwa i wykonywane jest na zasadzie non profit, bez czerpania korzyści materialnych, natomiast ratowanie mienia jest już usługą komercyjną i może być zlecane czy to przez właścicieli jednostek pływających, czy przez towarzystwa ubezpieczeniowe.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, drugi powód, dla którego w ten sposób konstruuje się służbę ratowniczą SAR, to konieczność ukształtowania dla służby SAR struktury zbliżonej do rozwiązań w tej mierze, które funkcjonują w morskich państwa Europy Zachodniej, gdzie ratowaniem życia zajmują się służby publiczne. Ich status prawny jest różny. Oprócz administracji morskiej, jaka jest na przykład we Francji, czy morskiej straży granicznej, są także stowarzyszenia i organizacje społeczne, jak w Republice Federalnej Niemiec, Holandii i czy w Wielkiej Brytanii. Te wszystkie typy jednostek ratownictwa życia na morzu łączy to, że prowadzą działalność o charakterze publicznym i niekomercyjnym.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 87. posiedzeniu, 21 września br., i w tym samym dniu przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 25 września br., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie, które przedstawił senator Marek Waszkowiak.

Senator sprawozdawca przypomniał, że w rezultacie porozumienia zawartego ze stroną niemiecką Polska otrzyma 1,8 miliarda marek. Zgodnie z ustawą niemiecką, uchwaloną 6 lipca 2000 r., niemiecki Fundusz "Pamięć, odpowiedzialność i przyszłość" przekaże tę kwotę Fundacji "Polsko-Niemieckie Pojednanie", a ta dokona wypłat polskim obywatelom, którzy w czasie drugiej wojny światowej byli więzieni w obozach koncentracyjnych, byli wywiezieni do Niemiec jako robotnicy przymusowi i pracowali w przemyśle i rolnictwie.

Osoby, które uzyskają prawo do jednorazowych świadczeń, są w większości w zaawansowanym wieku i często w trudnej sytuacji materialnej. Z pewnością wiele z tych osób pobiera różne świadczenia socjalne lub korzysta z wszelkiego rodzaju ulg i przywilejów. Uzyskane prawo do świadczeń z tytułu prześladowań mogłoby oznaczać w niektórych wypadkach utratę praw do dotychczasowej pomocy. Dlatego też przedstawiona ustawa zakłada niezaliczanie tych świadczeń do dochodów, zakłada niepobieranie od tych osób podatku, a także zakłada, że osoby, które te świadczenia otrzymają, nie będą pozbawione świadczeń z innych źródeł.

Sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi przedstawił senator Witold Kowalski. Przypomniał on, że ustawa powstała na podstawie projektu poselskiego, odnoszącego się do produktów pochodzenia rolniczego, oraz projektu rządowego, wprowadzającego zasady ogólne, dotyczące wszystkich artykułów. Jak stwierdził senator sprawozdawca, przy rozpatrywaniu ustawy osiągnięto szeroki konsensus i uchwalono ją przy dużej zgodzie.

Zdaniem sprawozdawcy Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, rozpatrywana ustawa zmierza do stworzenia rolnikom, podmiotom gospodarczym jeszcze jednej możliwości w celu lepszego zagospodarowania płodów rolnych czy produktów pochodzenia rolniczego. Innym powodem było stworzenie możliwości zaciągania kredytów przez rolników pod zastaw towarów, które zostały w tych domach składowych zgromadzone.

Domy składowe są podmiotami przechowującymi - na podstawie umowy zawartej z oddającym na skład - towary, uprawnionymi i w pewnych sytuacjach zobowiązanymi do wydawania papierów wartościowych, dowodów składowych inkorpurujących przysługujące składającemu prawo własności towarów oddanych na skład. Celem wprowadzenia tej instytucji jest, po pierwsze, usprawnienie i zabezpieczenie obrotu towarowego, po drugie, wprowadzenie nowej podstawy kredytu. Warunkiem prowadzenia przedsiębiorstwa takiego jak dom składowy jest uzyskanie zwolnienia wydanego w zależności od rodzaju przyjmowanych na skład towarów - można tu mówić o towarach przemysłowych i o towarach rolnych - albo przez ministra właściwego do spraw gospodarki, albo przez ministra właściwego do spraw rynków rolnych.

Dowód składowy wystawiony jest na żądanie składającego towary przez dom składowy. Jest to zbywalny przez indos dokument wydany przez dom składowy, składający się, zgodnie ze słowniczkiem, z dwóch części, z których jedna, nazywana rewersem, stwierdza posiadanie rzeczy złożonych na skład, natomiast druga, zwana warrantem, stwierdza ustanowienie zastawu na rzeczach złożonych na skład. Zgodnie więc z europejską tradycją dowody składowe będą dwuczęściowymi papierami wartościowymi, występującymi również w formie materialnej. Inne papiery wartościowe, których zasady funkcjonowania określa ustawa - Prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi, obecnie w Polsce mogą istnieć wyłącznie w formie zdematerializowanej. W pierwszym wypadku byłyby to więc papiery wartościowe, które posiadałyby choć w części swój charakter zmaterializowany. Obie części, czyli rewers i warrant, w chwili wydania będą ze sobą połączone, ale w taki sposób, aby było możliwe ich fizyczne oddzielenie od siebie. Dopóki dowód składowy występuje w postaci nierozdzielonej, mówić można o jednym papierze wartościowym, składającym się z dwóch części.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 87. posiedzeniu, 21 września br. Do Senatu została przekazana 22 września br. Marszałek Senatu 25 września br., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdanie komisji przedstawił senator Andrzej Mazurkiewicz.

Senator sprawozdawca przypomniał, że porozumienie, do którego zmiany są przedmiotem rozpatrywanej ustawy, zostało sporządzone w Moskwie 15 listopada 1971 r., a ratyfikowane przez Polskę 15 września 1972 r. Na mocy tego porozumienia został utworzony międzynarodowy system łączności za pośrednictwem sztucznych satelitów. W ten sposób została powołana do życia organizacja, która miała koordynować współpracę między państwami zajmującymi się łącznością satelitarną, koordynować wysiłki w zakresie projektowania, tworzenia i rozwijania systemów łączności.

Po drugie, w znacznej mierze zmienione zostają kompetencje. Utworzony zostaje tak zwany Komitet Eksploatacyjny. Członkiem takiego komitetu jest każdy uczestnik protokołu - Polska ma tam również swojego stałego przedstawiciela. Do zadań komitetu, który ma być mobilnym ciałem wykonawczym, będą należały między innymi: rozpatrywanie i zatwierdzanie przedsięwzięć mających na celu budowę, nabycie lub dzierżawę, a także eksploatację kompleksów kosmicznych; zatwierdzanie planów rozwoju i doskonalenia systemów łączności. Tak więc ma to być ciało mobilne, takie, które ma realizować bieżące zadania. Zadania te z kolei ma określać rada. Rada ma podejmować decyzje strategiczne, dotyczące ogólnej polityki, długoterminowych celów, jakie zostaną wyznaczone do osiągnięcia, a także decyzje dotyczące właśnie zadań, którymi ma się zająć Komitet Eksploatacyjny.

Po trzecie, czymś zupełnie nowym jest także art. 13, który tworzy Fundusz Statutowy. Ten Fundusz Statutowy ma być przeznaczony na prace naukowo-badawcze i doświadczalno-konstruktorskie w zakresie naziemnych systemów zarządzania sieciami łączności satelitarnej. Ma być przeznaczony także na projektowanie, budowę, pozyskiwanie lub dzierżawę kompleksów kosmicznych, na pokrycie kosztów wystrzelenia i wniesienia na orbitę satelitów telekomunikacyjnych organizacji oraz na inne cele organizacji.

Jak stwierdził senator A. Mazurkiewicz, Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, stwierdzając oczywistość potrzeby wprowadzenia tych zmian, jednogłośnie podjęła decyzję o zarekomendowaniu Senatowi przyjęcia bez poprawek rozpatrywanej ustawy ratyfikacyjnej.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 87. posiedzeniu, 22 września br. Do Senatu została przekazana 25 września i w tym samym dniu marszałek Senatu skierowała ją, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, do Komisji Nauki i Edukacji Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Podczas dyskusji dalsze poprawki do ustawy zgłosili senatorowie B. Tomaszek i Adam Graczyński. Do wniosków przedstawionych podczas debaty ustosunkowała się Komisja Nauki i Edukacji Narodowej. Komisja poparła 16 poprawek.

ozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 87. posiedzeniu, 21 września br. Do Senatu została przekazana w dniu 22 września. Marszałek Senatu 25 września, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej oraz Komisji Ustawodawcza. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Rodziny i Polityki Społecznej przedstawił senator Roman Skrzypczak. Senator przypomniał, że rozpatrywana nowelizacja jest projektem rządowym, i wskazał, że nowelizacja działu XI Kodeksu pracy wynika z woli usprawnienia procesu negocjowania i zawierania układów zbiorowych pracy oraz dostosowania przepisów ustawy do Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i umów międzynarodowych. Art. 59 konstytucji nie wprowadza żadnych ograniczeń w treści przedmiotowej zawieranych układów zbiorowych pracy. Ustawa reguluje sytuację, w której rozwiązanie układu nie jest zagrożeniem dla interesów pracowniczych, określając, że do czasu wejścia w życie nowego układu obowiązuje układ dotychczasowy, jeżeli strony nie ustaliły wcześniej w układach lub w drodze porozumienia terminu rozwiązania układu.

Senator sprawozdawca, w imieniu komisji, wniósł o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Sprawozdanie Komisji Ustawodawczej przedstawił senator Stefan Konarski. Senator sprawozdawca zaznaczył, że rozpatrywana nowelizacja kodeksu pracy stanowi przedłożenie rządowe i dotyczy przede wszystkim działu XI, czyli układów zbiorowych pracy.

Senator sprawozdawca zaakcentował, że w rozpatrywanej nowelizacji m.in. zniesiono ograniczenia zakresu przedmiotowego układu zbiorowego, co daje stronom możliwość zachowania swobody wzajemnych relacji, ograniczonej jedynie zakazem naruszania praw osób trzecich (chodzi o art. 240 § 3 ustawy nowelizowanej, dotychczasowe istnienie tego ograniczenia było niezgodne z art. 59 konstytucji).

W art. 241⁷ §4 ustawy nowelizowanej (chodzi o art. 1 zmianę 5 ustawy nowelizującej) wprowadzono uregulowanie, zgodnie z którym w wypadku rozwiązania układu do czasu wejścia w życie nowego układu stosuje się układ dotychczasowy, jeżeli strony nie ustaliły w układzie lub nie ustalą w drodze porozumienia innego terminu stosowania rozwiązanego układu.

W kolejnym rozwiązaniu nowelizacji, dążąc do udrożnienia procesu negocjacyjnego zbiorowych układów pracy, przyjęto bardziej zobiektywizowane określenie reprezentatywności organizacji związkowych, zarówno zakładowych, jak i ponadzakładowych (chodzi o art. 241¹⁶, 214¹⁷, 241²⁵, 241^25a ustawy nowelizowanej oraz o art. 8).

Ponadto omawiany projekt ustawy nowelizuje ustawę o związkach zawodowych w postulowanym przez związki zawodowe zakresie oraz ustawę o organizacjach pracodawców i o rozwiązywaniu sporów zbiorowych, umożliwiając poprzez zaproponowane rozwiązania zawieranie zbiorowych układów pracy przez pracowników sfery budżetowej.

Poprawka pierwsza, dotycząca art. 1 pkt 2 ustawy nowelizującej, dodaje &4 dopuszczający zawieranie układu w sprawach nieobjętych przepisami ustawy o służbie cywilnej dla pracowników archiwów państwowych zatrudnionych na podstawie umowy o pracę. Do tej pory wszyscy pracownicy archiwów państwowych archiwiści wszystkich szczebli, pracownicy naukowi zatrudnieni w archiwach państwowych, byli objęci ustawą o służbie cywilnej, podczas gdy sensowne byłoby objęcie nią jedynie Naczelnej Dyrekcji Archiwów Państwowych. Dlatego również pojawił się postulat pracowników związków działających w archiwach umożliwienia im zawierania już niemal przygotowanego układu zbiorowego pracy w sprawach nieuregulowanych ustawą o służbie cywilnej.

Poprawka druga, odnosząca się do art. 1 pkt 11 ustawy nowelizującej, który dotyczy art. 241^14a §3 ustawy nowelizowanej, ma charakter porządkujący. Jej celem jest wprowadzenie rozwiązania analogicznego do zastosowanego w § 1 tego artykułu, mianowicie dla ponadzakładowych organizacji związkowych. Polega ona na rozstrzygnięciu kolizji uprawnień między poszczególnymi strukturami organizacji pracodawców.

Poprawki piąta i szósta do art. 12 ustawy nowelizującej mają charakter ściśle porządkujący. Ich celem jest usunięcie ewentualnych wątpliwości, które mogłyby pojawić się przy ustalaniu, jakich układów ponadzakładowych zawartych przez ministrów lub organy samorządu terytorialnego dotyczy omawiany przepis. Odnosi się to do układów ponadzakładowych zawartych przez wyżej wymienione organy, zarówno przed, jak i po wejściu w życie nowelizacji. Dodanie zdania drugiego wynika z potrzeby zachowania jednolitej zasady formułowania przepisów dotyczących utraty mocy obowiązujących układów, stosowanej w całym dziale XI kodeksu pracy.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek (Izba odrzuciła ten wniosek 41 głosami, przy 27 za i 5 wstrzymujących się), następnie przegłosowano poszczególne poprawki i całość projektu uchwały wraz ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek. W wyniku tego ostatniego głosowania Izba 72 głosami, przy 3 wstrzymujących się, podjęła uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw:

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 87. posiedzeniu, 21 września br. Do Senatu została przekazana 22 września br. Marszałek Senatu 25 września br., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie, które przedstawił senator Stanisław Jarosz.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, rozpatrywana nowelizacja ustawy o rachunkowości, obowiązującej od 1995 r., jest zmianą bardzo ważną. Ustawę już kilkanaście razy poprawiano, ale były to poprawki mniejszej wagi. Zmiany w gospodarce naszego kraju spowodowały jednak, że zaistniała konieczność zmiany wręcz systemowej, która inaczej rozwiązywałaby wiele kwestii rozstrzyganych dotychczas w ustawie o rachunkowości.

Ustawa uściśla i zmienia niektóre przepisy powodujące w obecnym brzmieniu wątpliwości interpretacyjne. Są to zmiany o charakterze porządkowym, uwzględniające wyniki doświadczeń, zwłaszcza w zakresie konsolidacji, podatku odroczonego i obowiązku badania sprawozdań finansowych.

Jednym z nieuregulowanych do tej pory zagadnień jest sposób ujęcia w księgach rachunkowych połączeń spółek, a także połączeń następujących drogą nabycia przez jednostkę spółki, zorganizowanej części przedsiębiorstwa innej jednostki. Nowelizacja ustawy przewiduje dwie metody księgowego ujęcia połączenia spółek, to jest metodę łączenia udziałów i metodę nabycia. Zastosowanie jednej z wymienionych metod zależy od spełnienia przez łączące się jednostki określonych kryteriów. Za podstawową przyjmuje się możliwość zidentyfikowania w procesie łączenia się spółek spółki przejmującej. Ustawa zakłada, że w wypadku wystąpienia w procesie łączenia spółki przejmującej połączenie powinno zostać rozliczone w księgach rachunkowych połączonych spółek lub nowej spółki, powstałej w wyniku połączenia spółek według metody nabycia. W wyniku połączenia właściciele jednej z łączących się spółek przejmują kontrolę nad drugą łączącą się spółką. Przy tej metodzie ustala się wartość rynkową przyjętych składników majątku oraz zobowiązań i porównuje się ją z wartością rynkową wydanych przez spółkę przejmującą akcji lub udziałów. Wynikające z tego porównania różnice wykazuje się w rachunkowości połączonych spółek jako wartość firmy lub rezerwę kapitałową i wartość ta jest odpisywana na wynik w okresie pięciu lat lub dłuższym.

W ograniczonej liczbie wypadków jednak, kiedy żadnej z łączących się spółek nie można uznać za przejmującą, połączenie się spółek rozlicza się metodą łączenia udziałów. W tym wypadku grupy akcjonariuszy, udziałowców łączących się spółek w wyniku wymiany akcji, udziałów, przy parytecie, który odzwierciedla ich udział w połączonych przedsiębiorstwa, wnoszą składniki majątku pod wspólną kontrolę.

Jak stwierdził senator S. Jarosz, ustawa, oprócz kwestii połączeń, rozstrzyga kilka ważnych spraw, dotyczących przede wszystkim inwestycji kapitałowych, które wraz z rozwojem życia gospodarczego w naszym kraju stają się istotne, a nie były rozstrzygane. Jednoznacznie rozstrzyga kwestię leasingu finansowego, wprowadza pojęcie umów długoterminowych. W poszczególnych paragrafach ujmuje kwestię konsolidacji, zajmuje się kwestią podatku odroczonego.

Ustawa po części zaspokaja również potrzeby praktyki gospodarczej: chodzi o koszty prowadzenia rachunkowości. Ustawa wchodzi w tę kwestię i podnosi progi, przy których badanie sprawozdań finansowych jest obowiązkowe. W praktyce gospodarczej utarło się przekonanie, być może wynikające z samej praktyki, że koszty badania sprawozdań są istotne dla firm małych. W związku z tym - komisja w tej części podzieliła zdanie twórców ustawy, Sejmu - firmy mniejsze nie będą musiały w trybie raz na trzy lata, jak dotychczas, badać sprawozdań finansowych. Oczywiście pozostaje wątpliwość, czy takie rozwiązanie nie stanowi zagrożenia dla bezpieczeństwa obrotu. Niemniej jednak komisja podzieliła zdanie twórców ustawy i zaakceptowała to rozwiązanie.

Z 12 zgłoszonych zmian właściwie jednak była poprawką sensu stricto merytoryczną, jeżeli chodzi o samą materię ustawy.

Zmiana w art. 1 w pkt 42 w lit. a) zmierzała do rozszerzenia zakresu podmiotów zobowiązanych do badania sprawozdań finansowych o fundacje oraz inne jednostki gospodarujące środkami publicznymi. Komisja uznała, że jest to rozwiązanie konieczne z uwagi na wiele zastrzeżeń, jakie budzi możliwość skontrolowania gospodarowania środkami publicznymi właśnie w zakresie rachunkowości na poziomie finansów gmin i innych jednostek. Taka poprawka została zaproponowana, ponieważ dotychczasowe instytucje, takie jak regionalne izby obrachunkowe czy Najwyższa Izba Kontroli, wykonywały te kontrole, ale w tym drugim wypadku w trybie incydentalnym, a w pierwszym - chodzi o regionalne izby obrachunkowe - w sposób, zdaniem komisji, niewystarczający. Badanie sprawozdań finansowych tych instytucji, które gospodarują środkami publicznymi, byłoby więc z korzyścią dla sposobu wydatkowania tych środków.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 87. posiedzeniu, 21 września br. Do Senatu została przekazana 25 września i tego samego dnia marszałek Senatu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Praw Człowieka i Praworządności oraz Komisji Zdrowia, Kultury Fizycznej i Sportu. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Praw Człowieka i Praworządności przedstawiła senator Anna Bogucka-Skowrońska. Senator sprawozdawca zaakcentowała, że ostatnia ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii została uchwalona 24 kwietnia 1997 r., a obecna zmiana jest już czwartą jej nowelizacją. Tymczasem problem narkomanii jest jednym z najważniejszych problemów społecznych. Coraz więcej młodzieży sięga po narkotyki i ulega desocjalizacji, a także biologicznej degradacji. Wydawało się, że ustawodawca zrobił wszystko, by przeciwdziałać narkomanii. Przeciwdziałanie to obejmuje: działalność wychowawczą i zapobiegawczą, leczenie, rehabilitację i readaptację uzależnionych, nadzór nad substancjami, których używanie może prowadzić do narkomanii, zwalczanie niedozwolonego obrotu, wytwarzania, przetwarzania i przerobu takich substancji oraz nadzór nad uprawami roślin, które zawierają takie substancje. Ustawa przewiduje realizowanie tych zadań przez organy administracji rządowej, samorządowej, także przez zakłady opieki zdrowotnej, szkoły, policję, wojsko, zakłady karne.

Wyraźnie uwidocznione zostały błędy niektórych rozwiązań ustawy. W szczególności kanałem umożliwiającym przepływ narkotyków odbiorcy stał się przepis art. 48 ust. 4 ustawy, powodujący, że niekarane jest posiadanie niewielkiej ilości narkotyków na własne potrzeby. Jak wynika z raportów policji i licznych sygnałów w mediach, powstały całe zorganizowane siatki dealerów, dostarczające narkotyki niejako na raty, dealerów szydzących z prawa w wypadku ich zatrzymania przez interweniujących policjantów, bezradnych z powodu powoływania się dealerów na wspomniany przepis. W lokalach biznes narkotykowy rozkwitł do tego stopnia, że mafie narkotykowe otwierają nowe lokale w celu dystrybucji narkotyków.

Senator sprawozdawca podkreśliła, że ustawa ta wprowadza szereg zmian o charakterze legislacyjnym i nowe nazewnictwo organów rządowych, rozszerza katalog substancji psychotropowych o grzyby halucynogenne, zmienia nawet załączniki, poszerzając zakres tak zwanych prekursorów o nowe propozycje do wykazu środków psychotropowych poprzez wpisanie nowego narkotyku syntetycznego, 4-metylotioamfetaminy, zgodnie z prawem Unii, a dokładnie decyzją Rady Unii Europejskiej z 13 września 1999 r. Ustawa wprowadza również zaostrzenia dotyczące zezwoleń i dokumentów przy wywozie i przywozie oraz w wypadku posiadania w kraju narkotyków, określa podmioty uprawnione do zakupu i posiadania tych narkotyków w celu realizacji ich zadań związanych z ustawą, rozszerza zakres osób dopuszczonych do rehabilitacji uzależnionych poprzez umożliwienie wykonywania tego przez osoby z wykształceniem średnim i specjalnym certyfikatem, po specjalistycznych przeszkoleniach, wprowadza zmiany legislacyjne, czyli orzeczenie przepadku rzeczy przez sąd bez postępowania karnego.

Jak wskazała senator A. Bogucka-Skowrońska, najważniejszymi zmianami obecnie są te, które najbardziej odpowiadają potrzebom. Chodzi tu o zaostrzenie kar pozbawienia wolności w wypadku wytwarzania, przetwarzania lub przerabiania narkotyków w znacznej ilości albo w celu osiągnięcia korzyści. Do tej pory w art. 40 było zagrożenie karą do lat pięciu, teraz jest od lat trzech, czyli dolna granica jest ostra, bardzo wysoka.

W art. 48 skreślono ust. 4, dopuszczający niekaralność w wypadku posiadania nieznacznych ilości narkotyków na własny użytek. Uważa się - i Komisja Praw Człowieka i Praworządności ten pogląd poparła - że ustawa daje szereg instrumentów pozwalających odróżnić tych, którzy narkotyki rozprowadzają, czyli dealerów, od osób uzależnionych, potencjalnych odbiorców narkotyków, tak aby ich sytuacja karna była różna i aby była możliwość odstąpienia od wymierzenia kary w wypadku osób kupujących narkotyki.

Do ustawy dodany został art. 46a - jest to zmiana dwudziesta druga w art. 1 - zobowiązujący właścicieli, zarządów i kierowników zakładów gastronomicznych, lokali rozrywkowych lub innych lokali usługowych do powiadomienia organów ścigania o popełnieniu na terenie lokalu przestępstwa, o którym mają wiarygodną wiadomość, dotyczącego: handlu narkotykami, udzielenia narkotyków innej osobie, działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przy obrocie narkotykami.

Sprawozdanie Komisji Zdrowia, Kultury Fizycznej i Sportu przedstawiła senator Elżbieta Płonka. Jak stwierdziła, Komisja Zdrowia, Kultury Fizycznej i Sportu przyjęła z zadowoleniem tę nowelizację z racji ważnej ochrony zdrowia przed szerzeniem się narkomanii w Polsce, a więc powodu istotnego społecznie, oraz z racji konieczności walki z przestępczością narkomanii w Polsce. W związku z tym również z zadowoleniem przyjęła zaostrzenie odpowiedzialności karnej za udział w handlu narkotykami i wprowadzenie zakazu posiadania nieznacznych ilości narkotyków na własny użytek, gdyż dotychczasowy zapis przyczynił się do wzrostu używania narkotyków i rozwoju sieci handlu narkotykami w Polsce. Komisja popiera zapisy nowelizacji i przyjęte uregulowania. Są one znacznie szersze niż te z pierwotnego projektu poselskiego. Wprowadzają one nazewnictwo organów rządowych, które koresponduje z ustawą o działach administracji rządowej, uzupełniają słowniczek pojęć ustawowych o definicję leczenie uzależnienia, a także o definicję grzybów halucynogennych, których to definicji brakowało w ustawie. Nowelizacja dopuszcza posiadanie i przechowywanie oraz dokonywanie zakupu określonych narkotyków przez instytucje naukowe lub specjalistyczne prowadzące badania naukowe nad problematyką narkomanii, jeśli jest to niezbędne do prowadzenia tego rodzaju badań. Reguluje ona także przechowywanie, posiadanie i nabywanie w niezbędnej ilości określonych narkotyków przez jednostki organizacyjne administracji rządowej oraz szkół wyższych, które prowadzą szkolenie osób realizujących zadania mające na celu przeciwdziałanie narkomanii. Przyjęte uregulowania dopuszczają do udziału w rehabilitacji osób uzależnionych nową kategorię podmiotów - organizacje pozarządowe. Wprowadzają one również w art. 22 nowe brzmienie ust. 4, w myśl którego przepadek na rzecz skarbu państwa orzeka sąd na wniosek wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego. Nowe zapisy umożliwiają także przywóz określonych narkotyków z zagranicy lub ich wywóz na własne potrzeby lecznicze na podstawie stosownych dokumentów. Podwyższają wymiar kar, a więc kary pozbawienia wolności w wypadku wytwarzania, przetwarzania lub przerabiania narkotyków, jeśli czyn dotyczy ich znacznej ilości lub został popełniony w celu osiągnięcia korzyści majątkowej albo osobistej, oraz w wypadku udostępnienia narkotyków innej osobie. Pozwala to na aktywną i realną walkę z osobami rozprowadzającymi narkotyki w Polsce. Zapisy te wprowadzają również odpowiedzialność karną właścicieli zakładów gastronomicznych lub lokali rozrywkowych na zaniechanie obowiązku zawiadomienia o popełnieniu określonych przestępstw. Wprowadzają one też zakaz posiadania nieznacznych ilości narkotyków.

Senator E. Płonka poinformowała, że Komisja Zdrowia, Kultury Fizycznej i Sportu przyjęła 7 poprawek do ustawy. W imieniu komisji senator sprawozdawca wniosła o przyjęcie proponowanych poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 87. posiedzeniu, 22 września br., a do Senatu przekazana 25 września br. Marszałek Senatu 25 września br., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie, które przedstawił senator Jerzy Suchański.

Jak stwierdził, ustawa, wypracowana przez wszystkie siły polityczne w Sejmie, wypływa z kilku przesłanek. Jedna z nich dotyczy Unii Europejskiej. Zmiany w Unii Europejskiej spowodowały, że pieniądze przekazywane z Unii mogą być wykorzystywane i nadzorowane albo przez specjalnie powołany departament w ministerstwie, albo utworzenie odpowiedniej agencji rządowej. Właśnie z uwagi na chęć korzystania z tych środków rząd opracował i przygotował ustawę o Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości.

Jak poinformował senator J. Suchański, Komisja Gospodarki Narodowej postanowiła zaproponować Senatowi wprowadzenie 3 poprawek do rozpatrywanej ustawy. Ich celem było doprecyzowanie niektórych zapisów w ustawie uchwalonej przez Sejm.

Zgłoszone wnioski rozpatrzyła podczas przerwy w posiedzeniu Komisja Gospodarki Narodowej. Jej akceptacji nie uzyskał wniosek o odrzucenie ustawy. Powyższy wniosek został również odrzucony przez Senat. Za wnioskiem głosowało 21 senatorów, 41 było przeciw, 7 osób wstrzymało się od głosowania.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 87. posiedzeniu, 22 września br. Do Senatu została przekazana 25 września i tego samego dnia marszałek Senatu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Mieczysław Janowski. Jak wskazał, nowelizacja jest projektem poselskim, zgłoszonym przez sejmową Komisję Samorządu Terytorialnego i Polityki Regionalnej 28 sierpnia br.; została uchwalona przez Sejm 22 września br., przy czym za jej przyjęciem głosowano 378 posłów, przeciw było 2, wstrzymała się zaś 1 osoba. Ustawa zawiera osiemnaście artykułów i wprowadza zmiany w kilkunastu ustawach.

Najistotniejsze są zmiany w ustawie o dochodach jednostek samorządu terytorialnego. Można je podzielić na cztery kategorie. Po pierwsze, jest to przedłużenie obowiązywania dotychczasowych przepisów do 31 grudnia 2001 r. Po wtóre, jest to uaktualnienie ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego i przystosowanie jej do obecnego stanu prawnego. Po trzecie, ustawa ta wprowadza zmiany upraszczające gospodarkę finansową jednostek samorządu terytorialnego. I po czwarte, w niektórych przepisach są zmiany usuwające dostrzeżone przez te niemal dwa lata luki wobec niej w obowiązujących przepisach dotyczących dochodów samorządu terytorialnego.

Senator sprawozdawca podkreślił, że Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej podczas swego posiedzenia analizowała bardzo szczegółowo poszczególne przepisy ustawy. W czasie prac komisji senatorowie wysłuchali stanowiska posła sprawozdawcy oraz Ministerstwa Finansów. Komisja wsłuchiwała się bardzo uważnie w głosy przedstawicieli jednostek samorządu terytorialnego i ich stowarzyszeń, Związku Miast Polskich, Związku Powiatów Polskich oraz przedstawicieli sejmików wojewódzkich.

Wszystkie poprawki rozpatrzyła Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisja poparła 16 spośród 31 zgłoszonych ogółem poprawek.

Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment