Warszawa, 27 czerwca 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 15 czerwca br., znak: AG/043/177/2000/IV oświadczeniem Pana senatora Lecha Feszlera złożonym podczas 60 posiedzenia Senatu RP w dniu 9 czerwca 2000 r. w sprawie terminowego przekazania powiatowym urzędom pracy środków na wypłatę świadczeń dla bezrobotnych, uprzejmie informuję, co następuje:

W tej sytuacji przekazywanie w ostatnim okresie przez Krajowy Urząd Pracy samorządom powiatowym środków Funduszu Pracy umożliwia sfinansowanie przede wszystkim wypłat o charakterze obligatoryjnym, choć mogły mieć miejsce, jak podaje Pan senator Lech Feszler, sytuacje konieczności zmiany terminów wypłat zasiłków dla bezrobotnych.

Z szacunkiem

Warszawa, 28 czerwca 2000 r.

W załączeniu przekazuję wykaz wyposażenia dla zakładów opieki długoterminowej, które zostało zatwierdzone przez Ministerstwo Zdrowia i Bank Światowy w oparciu o listę wyposażenia opracowaną przez Grupę Zadaniową, powołaną do realizacji tego zadania z pożyczki Banku Światowego nr 3466 POL - Projekt Rozwoju Służby Zdrowia w Polsce. Proszę o złożenie przez zakład w Lipsku zamówienia w oparciu o załączoną listę. Jednocześnie zaznaczam, że lista tego wyposażenia w chwili obecnej nie może ulec poszerzeniu. Ilość wyposażenia należy zamówić proporcjonalnie w stosunku do ilości łóżek w zakładzie.

Celem uzyskania dodatkowych informacji proszę kontaktować się z Departamentem Ochrony Zdrowia w MZ - Panią Dyrektor Krystyną Czerniecką lub/i Biurem ds. Zagranicznych Programów Pomocy w Ochronie Zdrowia, realizującym zakupy wyposażenia z ww. pożyczki.

Z wyrazami szacunku

Franciszka Cegielska

Warszawa, dnia 21 VI 2000 r.

Odpowiadając na Pani pismo nr AG/043/164/2000/IV z dnia 31 maja br., wraz z załączonym oświadczeniem pana senatora Zbigniewa Gołąbka w sprawie Muzeum Ludowych Instrumentów w Szydłowcu, uprzejmie informuję, iż resort kultury został poinformowany o trudnej sytuacji Muzeum. Z pisemną interwencją w tej sprawie zwrócił się 5 kwietnia br. do organizatora wspomnianej instytucji kultury, starosty szydłowieckiego, Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Stanisław Żurowski. Udzielił on również odpowiedzi na pisma pani poseł Danuty Grabowskiej i Przewodniczącego Komisji Kultury i Środków Przekazu Sejmu RP, pana Jana Marii Jackowskiego. W obu wspomnianych pismach (odpowiednio z 17 kwietnia i 5 maja br.) zawarte było między innymi wyjaśnienie obowiązujących zasad występowania samorządów z wnioskami o przyznanie dotacji celowej na dofinansowanie bieżących zadań własnych, przejętych przez owe samorządy z dniem 1 stycznia 1999 r. instytucji kultury. Ponadto w dniu 18 kwietnia zostało wystosowane pismo do dyrekcji Muzeum. Wyjaśniono w nim brak możliwości, w świetle obowiązującego ustawodawstwa, zmiany organizatora oraz zasady występowania samorządów o dofinansowanie instytucji kultury. Zaproponowano rozważenie możliwości negocjacji samorządu powiatowego z marszałkiem Sejmiku Województwa Mazowieckiego w sprawie współprowadzenia i współfinansowania Muzeum.

Szanowna Pani Marszałek, składam na Pani ręce podziękowania dla Pani oraz pana senatora Zbigniewa Gołąbka, za troskę i zainteresowanie sprawami Muzeum Ludowych Instrumentów w Szydłowcu. Uprzejmie Panią proszę o przekazanie mojej odpowiedzi panu senatorowi Gołąbkowi. Ze swej strony mogę Państwa zapewnić, że wniosek samorządu Powiatu Szydłowieckiego zostanie rozpatrzony z całą życzliwością dla wspomnianego Muzeum.

Warszawa, dn.29.06.2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Według informacji przekazanych przez Ministerstwo Sprawiedliwości, podział terytorialny prokuratur, dostosowany jest do potrzeb wymiaru sprawiedliwości. Ustawa z dnia 13 października 1998 r.- Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz.U. Nr 133, poz. 782 z późn. zm.), zwolniła Ministra Sprawiedliwości z obowiązku dostosowania struktury sądownictwa powszechnego i powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury do nowego podziału terytorialnego państwa. Niemniej, niewykluczone jest dokonanie pewnych korekt w obszarach właściwości prokuratur rejonowych, w tym Prokuratury Rejonowej w Turku. Jednak ostateczna decyzja w tej sprawie zostanie podjęta po zakończeniu trwających aktualnie uzgodnień z kierownictwem powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury.

Z informacji przekazanych przez przedstawiciela Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego - odnośnie kwestii dotyczącej objęcia zakresem działania gminy Unijów przez Placówkę Terenową KRUS znajdującą się w Poddębicach - wynika, iż do jednostek organizacyjnych KRUS nie wpłynęły żadne skargi ani głosy niezadowolenia od bezpośrednio zainteresowanych w tej sprawie, tj. od ubezpieczonych w KRUS rolników zamieszkujących wymienioną gminę. Dzieje się tak dlatego, że fakt obsługi mieszkańców tej gminy przez PT KRUS w Turku nie powoduje żadnych uciążliwości, czy kłopotu dla ubezpieczonych rolników. Niezależnie od tego, czy zgłoszą się oni w sprawach ubezpieczenia społecznego, jak dotychczas do PT KRUS w Turku, czy też PT w Poddębicach, zostaną fachowo i sprawnie obsłużeni - bez odsyłania do innych jednostek organizacyjnych KRUS.

W opinii KRUS, proponowane zmiany w organizacji obsługi ubezpieczonych rolników gminy Uniejów, są przedwczesne i niecelowe - tym bardziej, że nie miałyby one wpływu na jakość obsługi ubezpieczonych i świadczeniobiorców, którzy nie zgłaszają w tym względzie wobec KRUS żadnych zastrzeżeń. Ponadto, również ustawa z dnia 24 lipca 1998 r. o wprowadzeniu zasadniczego trójstronnego podziału terytorialnego państwa (Dz.U. Nr 96, poz. 903 z późn. zm.) nie nakłada na Kasę Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego obowiązku dostosowania struktury organizacyjnej KRUS do nowego podziału terytorialnego kraju.

Z informacji przekazanych przez Ministerstwo Łączności wynika, iż przyjęty w Polsce system taryfikacji rozróżniający połączenia strefowe i międzystrefowe nie został wprowadzony przez Ministerstwo Łączności, lecz przez Telekomunikację Polską S.A. - gdyż zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o łączności, opłaty za usługi telekomunikacyjne ustala operator. Sieć telekomunikacyjna ma strukturę hierarchiczną i składa się z sieci miejscowych, które łączą się w większe obszarowo sieci - zwane okręgowymi, a te z kolei tworzą jeszcze większe obszarowo sieci - zwane sieciami strefowymi. Suma sieci strefowych stanowi telefoniczną sieć użytku publicznego Polski. Podział ten, zgodnie z ustawą o łączności został wprowadzony w drodze ustalenia planu numeracji krajowej. Według tego planu operatorzy telekomunikacyjni skonstruowali infrastrukturę techniczną sieci, a także na bazie wprowadzonego podziału sieci, określili uwarunkowania ekonomiczne prowadzenia działalności telekomunikacyjnej, w tym system cen za usługi zapewniający opłacalność przedsięwzięcia.

W opinii Ministerstwa Łączności, dostosowanie systemu taryf do podziału sieci zapewnia w skali kraju równowagę obciążeń i korzyści wszystkich abonentów publicznej sieci telefonicznej. Naruszenie tego układu w wybranych regionach - celem zaspokojenia partykularnych interesów poszczególnych lokalnych społeczności - musi pociągnąć za sobą przerzucenie części ciężarów na pozostałych abonentów.

Nowy podział administracyjny kraju - zdaniem Ministerstwa Łączności - nie zmienił podziału sieci telekomunikacyjnej użytku publicznego. Biorąc pod uwagę sposób wybierania numeru (plan numeracji krajowej) i realizację techniczną połączeń (budowę sieci telekomunikacyjnych), nie jest uzasadnione dostosowanie stref numeracyjnych do nowego podziału administracyjnego kraju tak, aby abonenci mieli skrytą numerację strefową i każde z 16 nowych województw charakteryzowało się Nowym Wskaźnikiem Strefy. Każda zmiana granic stref numeracyjnych powoduje konieczność dokonania przebudowy sieci i zmiany numeracji abonentom ze względu na kolizje numeracyjne. W powiecie poddębickim położonym na obszarze SN Sieradz (bez gminy Uniejów, która należy do SN Konin), numeracja abonentów rozpoczyna się cyframi SP=67. W SN Łódź istnieje grupa abonentów o takiej samej numeracji strefowej. Z tego powodu bez zmiany numerów telefonów abonentom powiatu poddębickiego oraz budowy nowych linii transmisyjnych nie jest możliwe włączenie powiatu poddębickiego do SN Łódź. Koszty zmiany numeracji związane ze zmianą granic stref poniesione łącznie przez operatora i abonentów, szacuje się na ok. 100-500 PLN na abonenta, a przy konieczności wymiany central analogowych, zupełnie nie podatnych na zmianę numeracji lub budowy nowych - wzrastają do 3000 PLN.

Mając na uwadze przedstawiony wyżej szacunek kosztów dostosowania planu numeracji i liczby stref numeracyjnych do nowego podziału administracyjnego, można dopuścić jedynie niewielkie korekty granic stref numeracyjnych, związane z utworzeniem powiatów i przebiegiem dotychczasowych granic stref numeracyjnych. W całym kraju, 84 powiaty są podzielone granicami stref numeracyjnych i abonenci telefoniczni w tych powiatach łącząc się z abonentami z tego samego powiatu, umiejscowionymi za granicą strefy, wykonują obecnie połączenia międzymiastowe (z prefiksem "0" i wskaźnikiem międzymiastowym) zaliczane wg 4 lub 5 taryfy. W województwie łódzkim sytuacja ta dotyczy abonentów powiatów: bełchatowskiego, łęczyckiego, łowickiego, łódzkiego wschodniego, opoczyńskiego, pabianickiego, pajęczańskiego, poddębickiego, radomszczańskiego i wieruszowskiego.

Minister Łączności - w związku z nie wprowadzeniem przez operatorów jednolitych opłat za połączenia, realizowane pomiędzy abonentami w powiatach podzielonych granicami stref numeracyjnych - planuje wprowadzenie zapisu zmieniającego rozporządzenie w sprawie ogólnych warunków świadczenia usług telekomunikacyjnych, w sieci telekomunikacyjnej użytku publicznego i ustalającego, że połączenia telefoniczne w telekomunikacyjnej sieci użytku publicznego pomiędzy abonentami, których stacje telefoniczne zablokowane są na obszarze tego samego powiatu podzielonego granicą strefy numeracyjnej, powinny być zaliczane tak jak połączenia lokalne.

W celu umożliwienia dokonywania zmian numeracji abonentom w planie numeracji krajowej, Ministerstwo Łączności zamierza wprowadzić zapis dopuszczający w sieciach miejscowych, na obszarach powiatowych podzielonych granicami stref numeracyjnych, przyznawanie na wniosek operatora zakresu numeracji, ustalonego dla innej strefy numeracyjnej występującej w tym powiecie. W przypadku powiatu poddębickiego zmiana numerów mogłaby dotyczyć abonentów gminy Uniejów.

Uwzględniając stan zaawansowania prac legislacyjnych dotyczących rozporządzeń w sprawie ogólnych warunków usług i planu numeracji oraz czas potrzebny operatorom na wprowadzenie koniecznych zmian, Ministerstwo Łączności zakłada, że taryfa strefowa (miejscowa) w powiatach podzielonych granicami stref numeracyjnych, zostanie wprowadzona w ciągu 3-4 miesięcy. Jednocześnie planowane jest wdrożenie w sieci krajowej "niegeograficznej" numeracji. Po ujednoliceniu numeracji wskaźników strefowych (2 cyfry) i numerów strefowych (7 cyfr) zostanie wprowadzony 9 cyfrowy numer krajowy wybierany przez abonentów w połączeniach strefowych i międzystrefowych (połączenia przejściowo będą uzyskiwane z wykorzystaniem prefiksu "0"). Pierwsze cyfry numeru krajowego, związane będą z obszarem numeracyjnym (obszarem obsługi), a nie z obszarem geograficznym określonym np. granicami powiatów, czy też województw. Zlikwiduje to problem związany z wybieraniem lub nie wybieraniem prefiksu "0" oraz wybieraniem lub nie wybieraniem wskaźnika międzymiastowego, gdyż abonenci stacjonarnej sieci telefonicznej będą posiadali numerację jednolitą dziewięciocyfrową a schemat wybierania będzie identyczny ze stosowanym obecnie przy połączeniach z sieci komórkowych do sieci stacjonarnej. Po likwidacji stref numeracyjnych zniknie pojęcie "połączeń międzystrefowych" i operatorzy będą mogli ustalić inne zasady taryfikacji, np. zaliczanie rozmów w zależności od odległości central, do których abonenci są przyłączeni.

Z poważaniem

Marek Biernacki

Warszawa, dnia 29 czerwca 2000 r.

Sz.Pani
Prof. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP
ul. Wiejska 6
00-902 Warszawa

Dotyczy pisma nr AG/043/188/2000/IV

Jacek Taylor

Procedura potwierdzania takich uprawnień nie we wszystkich sprawach przebiega w jednakowy sposób. W przypadkach, gdy dotyczy wdowy, której mąż nigdy nie posiadał uprawnień kombatanckich lub wdowy po kombatancie podlegającym art. 25 ustawy (weryfikacja uprawnień) trwa ona zdecydowanie dłużej niż w odniesieniu do wdów, których mężowie posiadali potwierdzone uprawnienia. Dzieje się tak ze względu na konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego mającego na celu wydanie ostatecznej decyzji administracyjnej. Biorąc pod uwagę częste braki formalne składanych wniosków (np. brak rekomendacji stowarzyszeń) a także trudności w zebraniu wymaganych dokumentów zdarza się, iż konkretne sprawy załatwiane są w dłuższych terminach. Podkreślić należy, jednak, iż wypadki takie są wyjątkowe.

Opóźnienia, jakie mogły mieć miejsce w latach poprzednich wynikały przede wszystkim z zaległości nagromadzonych do 1997 r. Rok 1998 przyniósł wyraźną tendencję wzrostową w liczbie wydawanych zaświadczeń potwierdzających uprawnienia wdów, która to tendencja zachowywana jest do dnia dzisiejszego (rok 1997 - 5019 decyzji, 1998 - 16206 decyzji, 1999 - 21545 decyzji, 2000 - dotychczas 8999 decyzji). Korzystny wpływ na usprawnienie procedury orzeczniczej w tego typu sprawach miało wyodrębnienie potwierdzeniem uprawnień osób pozostałych po kombatantach oraz innych osobach uprawnionych.

Jacek Taylor

Warszawa, 2000.06.30

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W myśl przepisów rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 19 marca 1997 r. w sprawie wynagradzania nauczycieli (Dz.U. Nr 29, poz. 160 z późn. zm.) osoby, które uzyskały zaliczenie wszystkich przedmiotów i praktyk otrzymywały wynagrodzenie zasadnicze na poziomie przewidzianym dla nauczycieli posiadających wykształcenie wyższe zawodowe. Należy jednak podkreślić, iż powyższe uregulowanie odnosiło się wyłącznie dla celów płacowych i nie oznaczało uznania, iż osoby te posiadają wykształcenie wyższe zawodowe w rozumieniu ustawy o szkolnictwie wyższym, ani też nie oznaczało, że nauczyciele ci posiadają wymagane kwalifikacje.

Przyjęta w dotychczasowym rozporządzeniu płacowy regulacja w stosunku do nauczycieli z absolutorium była możliwa w związku z przepisem art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym do dnia 6 kwietnia 2000 roku, który dopuszczał możliwość zatrudniania na stanowiskach nauczycieli osób nie posiadających wymaganych kwalifikacji.

6 kwietnia br. weszła w życie ustawa z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy - Karta Nauczyciela oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 19, poz. 239), która wprowadziła system uzyskiwania przez nauczycieli stopni awansu zawodowego powiązany z nowymi zasadami wynagradzania nauczycieli. Zasadniczym celem wprowadzonych zmian jest podniesienie kwalifikacji nauczycieli oraz związany z tym ich awans materialny. Jedną ze zmian wprowadzoną powyższą ustawą jest daleko idąca modyfikacja przepisów art. 10 uniemożliwiająca dyrektorom zatrudnianie nauczycieli bez wymaganych kwalifikacji.

Kwalifikacje wymagane do zajmowania stanowiska nauczyciela określa art. 9 ust. 1 pkt 1 Karty Nauczyciela oraz rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 10 października 1991 roku w sprawie kwalifikacji wymaganych od nauczycieli oraz określenia szkół i wypadków, w których można zatrudnić nauczycieli nie mających wyższego wykształcenia (Dz.U. Nr 98, poz. 433 z późn. zm.)

Stosownie do art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela w brzmieniu nadanym nowelą z dnia 18 lutego 2000 r. wysokość wynagrodzenia zasadniczego nauczyciela uzależniona jest od stopnia awansu zawodowego, posiadanych kwalifikacji oraz wymiaru zajęć obowiązkowych. W myśl tego przepisu rozporządzenie płacowe musi uwzględniać podstawę prawną oraz zakres i zróżnicowanie kwalifikacji nauczycieli. Wysokość wynagrodzenia zasadniczego nie jest natomiast uzależniona, jak dotychczas, od stażu pracy pedagogicznej.

Wynagrodzenie zasadnicze w świetle § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 11 maja 2000 r. w sprawie wysokości minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego nauczycieli, sposobu obliczania wysokości stawki wynagrodzenia zasadniczego za jedną godzinę przeliczeniową, wykazu stanowisk oraz dodatkowych zadań i zajęć uprawniających do dodatku funkcyjnego, ogólnych warunków przyznawania dodatku motywacyjnego, wykazu trudnych i uciążliwych warunków pracy stanowiących podstawę przyznania dodatku za warunki pracy oraz szczególnych przypadków zaliczania okresów zatrudnienia i innych okresów uprawniających do dodatku za wysługę lat (Dz.U. Nr 39, poz. 455), w zależności od posiadanych kwalifikacji oraz stopnia awansu zawodowego, ustala dyrektor szkoły zatrudniający nauczyciela.

Nauczyciele, którzy nie legitymują się dyplomem ukończenia zakładu kształcenia nauczycieli, tytułem zawodowym magistra, licencjata, inżyniera lub tytułem naukowym doktora zostają zaszeregowani w tabeli płacowej na poziomie - pozostałe kwalifikacje.

Karta Nauczyciela nie uzależnia uprawnień nauczyciela do dodatku za wysługę lat oraz uprawnień emerytalnych od posiadanych kwalifikacji i o ile nauczyciel spełnia warunki określone w art. 88 ustawy może przejść na wcześniejszą emeryturę.

Z wyrazami szacunku

wz MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Andrzej Karwacki

Warszawa, 2000-06-30

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

I. Zgodnie z art. 30 ust. 5 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 z późn. zm.) w brzmieniu nadanym nowelą z dnia 18 lutego 2000 r. (Dz.U. Nr 19, poz. 239) minister właściwy do spraw oświaty i wychowania, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy, określił, w drodze rozporządzenia, dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego: wysokość minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego, szczegółowe zasady zaszeregowania nauczycieli, sposób obliczania wysokości stawki wynagrodzenia za jedną godzinę przeliczeniową, ogólne warunki przyznawania dodatku motywacyjnego, wykaz stanowisk oraz dodatkowych zadań i zajęć uprawniających do dodatku funkcyjnego.

W świetle powyższej ustawy organ prowadzący szkołę będący jednostką samorządu terytorialnego (art. 30 ust. 6) określa dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego, w drodze regulaminu: wysokość stawek dodatków motywacyjnego, funkcyjnego i za warunki pracy oraz szczegółowe warunki przyznawania tych dodatków, szczegółowy sposób obliczania wynagrodzenia za godziny nadwymiarowe i za godziny doraźnych zastępstw, a także wysokość i warunki wypłacania nagród i innych świadczeń, o ile nie zostały one określone w Karcie Nauczyciela lub odrębnych przepisach w taki sposób, aby średnie wynagrodzenia nauczycieli na obszarze działania danej jednostki samorządu terytorialnego odpowiadały co najmniej średnim wynagrodzeniom nauczycieli, o których mowa w art. 30 ust. 3 i 4 Karty Nauczyciela.

b) nauczyciel kontraktowy - 1 479 zł

c) nauczyciel mianowany - 1 772 zł

W myśl art. 30 ust. 8 i 9 Karty Nauczyciela państwo gwarantuje w dochodach jednostek samorządu terytorialnego środki niezbędne na wskazane powyżej średnie wynagrodzenia (wraz z pochodnymi od wynagrodzeń i odpisami) dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego, zatrudnionych zgodnie ze standardami. Wszelkie regulacje płacowe wobec nauczycieli, jakie wynikają ze znowelizowanej ustawy - Karta Nauczyciela, w tym przyznane jednostkom samorządu terytorialnego kompetencje do stanowienia o wysokości dodatków (art. 30 ust. 6) powinny uwzględniać powyższe zapisy. Przesądzają bowiem one jednocześnie o wysokości zobowiązań państwa w zakresie finansowania zadań oświatowych.

Środki na wdrożenie nowego systemu wynagradzania nauczycieli, realizowanego w oparciu o zasady wskazane wyżej zostały zapewnione w przyznanej dla jednostek samorządu terytorialnego na 2000 rok części oświatowej subwencji ogólnej.

II. Mając nadzieję czytelnie wyjaśnić powołane zależności pozwalam sobie załączyć kalkulację skutków wdrożenia nowego systemu wynagradzania w Mieście Bydgoszcz opartą na średniorocznej liczbie etatów nauczycielskich oraz powyższym przeciętnym wynagrodzeniu nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego. Trzeba zwrócić uwagę, że rzeczywiste koszty wdrażania nowego systemu wynagradzania (do wysokości przeciętnych wynagrodzeń określonych w ustawie Karta Nauczyciela) absorbują zaledwie - 82% (zał. 1 tab. 3) subwencji oświatowej.

Jednocześnie pozwolę sobie poinformować, że Ministerstwo Edukacji Narodowej rozpatruje w trybie indywidualnym wszystkie wpływające wnioski z tytułu wdrożenia przepisów ustawy Karty Nauczyciela oraz dokona rozdziału środków z tego tytułu, w ramach wyodrębnionej 1% rezerwy subwencji oraz przewidywanej rezerwy wynikającej z art. 47 ustawy budżetowej. Każdorazowo jednak warunkiem naliczenia dodatkowych środków będzie zgodność z przywołanymi powyżej zasadami przesądzonymi ustawą Karta Nauczyciela oraz potwierdzenie ewentualnych dodatkowych skutków szczegółowymi kalkulacjami.

Warszawa, 2000.06.30

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

- pomocy gospodarstwom rolnym;

- zapewnieniu stabilizacji na rynku rolnym.

Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi wyraził zgodę na uruchomienie przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa kredytów preferencyjnych na wznowienie produkcji w gospodarstwach rolnych poszkodowanych w wyniku klęsk żywiołowych dla 24,7 tysięcy rolników, którzy ponieśli straty w produkcji rolnej o łącznej wysokości około 51,2 mln zł z terenu województw: podlaskiego, wielkopolskiego, podkarpackiego, małopolskiego, kujawsko-pomorskiego i dolnośląskiego (wg ostatnich szacunków komisji powołanych przez wojewodów).

2. Kredyty preferencyjne mogą być udzielane na wznowienie produkcji w gospodarstwach rolnych i działaniach specjalnych produkcji rolnej w wysokościach odpowiadających wielkości szkód w uprawach rolnych, inwentarzu i rzeczowych środkach obrotowych do produkcji rolnej oraz wartości odtworzeniowej środków trwałych, oszacowanej przez komisję powołaną przez wojewodów i mogą być przeznaczone na sfinansowanie zakupu rzeczowych środków do produkcji rolnej (m.in nawozów, środków ochrony roślin, kwalifikowanego materiału siewnego i szkółkarskiego, paliwa na cele rolnicze, pasz, materiałów opałowych do ogrzewania szklarni i tuneli itp.).

2.1. Oprocentowanie kredytów dla rolników jest wysoce preferencyjne i wynosi obecnie w skali roku 5%. Kredyty na zakup rzeczowych środków do produkcji rolnej mogą być udzielane na okres 24 miesięcy. W przypadku klęskowych kredytów obrotowych bank na wniosek kredytobiorcy może zastosować prolongatę spłaty rat kapitału i odsetek w okresie kredytowania, w tym zastosować jednorazową spłatę kapitału i odsetek.

• wydłużono z 30 do 45 dni okres oszacowania, przez komisje powołane przez wojewodów, strat spowodowanych klęską suszy;
• wydłużono do 30 miesięcy okres spłaty zaciągniętych do końca maja br. obrotowych kredytów na wznowienie produkcji w gospodarstwach rolnych ponownie dotkniętych w 2000 r. klęską, z jednoczesnym wprowadzeniem możliwości jednorazowej spłaty kredytu i odsetek;
• wprowadzono zmianę w zasadach udzielania obrotowych kredytów na wznowienie produkcji rolnej;
• przy szacowaniu strat komisja wojewódzka może uwzględniać również koszt niezbędnych nakładów na zakup pasz;
• wprowadzono możliwość zakupu pasz objętościowych ze środków klęskowego kredytu preferencyjnego;
• uwzględniając indywidualną sytuację kredytobiorcy banki współpracujące z ARiMR, mogą uwzględniać wnioski kredytobiorców mających trudności ze spłatą kredytów inwestycyjnych i udzielać w ramach przepisów zawartych w umowach pomiędzy Agencją a bankami wszelkiej możliwej pomocy, a zwłaszcza stosowania prolongaty w spłacie rat kapitału i odsetek.

3. W dniu 13 czerwca 2000 r. Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy zmieniającej ustawę o dopłatach do oprocentowania niektórych kredytów bankowych, w którym proponuje się podwyższenie maksymalnej wysokości kredytu rolniczego z równowartości 10 q żyta do równowartości 15 q żyta na 1 ha użytków rolnych w 2000 r. dla krajowych podmiotów gospodarczych prowadzących produkcję rolniczą na obszar dotknięty klęską suszy na zakup rzeczowych środków do produkcji rolnej, w tym również pasz.

4. Mając na celu pomoc rolnikom dotkniętym skutkami tegorocznych anomalii pogodowych, którzy doznali poważnej szkody w prowadzeniu gospodarstwa rolnego, Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, na pisemny wniosek poszkodowanych rolników, umożliwi spłatę zobowiązań z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne rolników, należnych za III i IV kwartał 2000 r. w terminach odroczonych lub w korzystnych układach ratalnych. W wyjątkowych przypadkach składki te mogą być nawet umorzone.

5. Zgodnie z zasadami AWRSP rozpatrywania indywidualnych wniosków dzierżawców o zastosowanie czynszów dzierżawnych, na wniosek poszkodowanego rolnika, komisja powołana przez dyrektora właściwego oddziału terenowego AWRSP dokonuje oceny strat w uprawach rolnych i jeśli straty obejmują więcej niż 5% areału upraw oraz jednocześnie powodują obniżenie przychodów o ponad 15% (liczone ilościowo w stosunku do średniej z ostatnich 3 lat), podejmie decyzję o zmniejszeniu czynszu dzierżawnego, odrębnie dla każdego ubiegającego się o taką ulgę. Zasady te wynikają z przepisów kodeksu cywilnego. Ponadto AWRSP umożliwia poszkodowanym rolnikom korzystanie z łąk i pastwisk należących do jej zasobów.

8. Rada Ministrów w dniu 30.06.2000 r. podjęła decyzję o dodatkowym imporcie kukurydzy z Węgier w celu stabilizacji cen zbóż, oraz zdecydowała o pilnym skierowaniu do wojewodów 10 mln zł z rezerwy ogólnej Rady Ministrów na zasiłki społeczne dla rodzin rolniczych, będących w trudnej sytuacji wywołanej suszą. Zasady rozdziału tych środków na poszczególne województwa określone zostaną uchwałą RM (projekt uchwały oraz zasady rozdziału tych środków przygotuje Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej z uwzględnieniem przepisów ustawy o finansach publicznych).

Ponadto, proponuje się zmianę rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie szczegółowych kierunków działań ARiMR rozszerzającą zakres zadań Agencji o realizację dopłat do kredytów, w związku z potrzebą przeznaczenia dodatkowych środków ARiMR na uruchomienie preferencyjnych kredytów na zakup rzeczowych środków do produkcji rolnej w II półroczu 2000 roku, umożliwiającym rolnikom sfinansowanie jesiennych prac polowych.

Na podstawie dotychczas zebranych informacji można stwierdzić, że susza nie objęła obszaru całej Polski. Susza bardzo mocno wystąpiła na obszarze województwa podlaskiego; w dużym zakresie w województwach: mazowieckim i kujawsko-pomorskim, części łódzkiego, wielkopolskiego, świętokrzyskiego, pomorskiego i zachodniopomorskiego; w lżejszym stopniu wystąpiła na terenie województwa warmińsko-mazurskiego i lubelskiego. Natomiast nie objęła województw: dolnośląskiego, śląskiego, opolskiego, podkarpackiego i małopolskiego. W województwie dolnośląskim wystąpiło gradobicie.

Z wyrazami szacunku

Zbigniew Chrzanowski

Warszawa, 2000.06.30

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Jak wynika z przedstawionych wyżej danych akcyza np. od benzyn bezołowiowych od 1 stycznia br. wzrosła o 9 gr/litr, natomiast średnie ceny benzyny bezołowiowej od 1 stycznia do 14 marca 2000 r. wzrosły o 16 gr/litr.

W 1999 r. Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów przeprowadzał kilkakrotnie postępowanie w sprawie zasadności wprowadzonych podwyżek cen paliw silnikowych. Podwyżki dokonane w tym okresie nie stanowiły, w opinii Urzędu, podstawy do zarzucenia Polskiemu Koncernowi Naftowemu S.A. stosowania praktyk monopolistycznych polegających na pobieraniu nadmiernie wygórowanych cen.

W jednym tylko przypadku, pod koniec 1999 r., Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów stwierdził niezasadność dokonanej przez Polski Koncern Naftowy podwyżki cen i stosowanie praktyk monpolistycznych.

Po stwierdzeniu stosowania takich praktyk Urząd nałożył na PKN zgodnie z ustawą z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monpolistycznym i ochronie interesów konsumentów (Dz.U. Nr 49, poz. 318 ze zm.) kary przewidziane w tej ustawie.

• w Czechach 404 litry benzyny bezołowiowej,
• w Polsce 902 litry benzyny bezołowiowej,
• we Włoszech 993 litry benzyny bezołowiowej,
• w Austrii 1847 litrów benzyny bezołowiowej,
• w Niemczech 2216 litrów benzyny bezołowiowej.

Dodatkowo należy zaznaczyć, że w latach poprzedzających zniesienie administracyjnych ograniczeń w swobodzie kształtowania cen paliw występowało szereg negatywnych zjawisk (np. okresowe braki paliw, kolejki przed stacjami benzynowymi itp.). Uwzględniając negatywne doświadczenia z lat poprzednich nie zamierza się wprowadzać ponownie administracyjnych instrumentów oddziaływania na ceny paliw silnikowych.

SEKRETARZ STANU

Jan Rudowski

Warszawa, dn. 01 LIP.2000

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Sektor energii elektrycznej od kilku lat podlega procesowi restrukturyzacji i przekształceń z funkcjonującego poprzednio modelu monopolistycznego do modelu rynkowego. Zmiany te wynikają i dokonują się w oparciu o ustawę - Prawo energetyczne i są zgodne z "Założeniami polityki energetycznej Polski do 2020 roku", przyjętymi przez Radę Ministrów w dniu 22 lutego br. Podobny proces zachodzi w wielu krajach, w tym w krajach ubiegających się o członkostwo w Unii Europejskiej, a zwłaszcza w krajach członkowskich UE, gdzie jest znacznie bardziej zaawansowany.

Ministerstwo Gospodarki realizując ww. dokumenty wspiera inicjatywy zwiększenia eksportu energii elektrycznej jak również eksportu węgla. Równocześnie Ministerstwo Gospodarki stoi na stanowisku, że zwiększanie importu energii jest niekorzystne dla gospodarki narodowej, w sytuacji nadwyżki mocy zainstalowanej w systemie elektroenergetycznym i zdolności wydobywczych węgla, a w związku z tym prowadzi politykę ograniczania importu do poziomu niezbędnego ze względu na bezpieczeństwo energetyczne i konkurencyjność. Istotnym faktem jest, że nadwyżki mocy występują obecnie w wielu krajach europejskich, szczególnie niektórych byłych republikach radzieckich i dlatego możliwość zwiększenia eksportu energii elektrycznej należy uznać jako znaczne osiągnięcie. Polska jest już obecnie per saldo eksporterem energii elektrycznej. Dane w tabeli pokazują, że od roku 1997 następuje wzrost udziału energii eksportowanej w energii wytworzonej w kraju.

Podpisane przez polskie i niemieckie spółki porozumienie przyczyni się do utrzymania tego korzystnego trendu. Głównym celem porozumienia jest eksport energii polskiej do Niemiec z uwzględnieniem reeksportu taniej energii od wschodnich sąsiadów, w celu uzyskania opłacalności przedsięwzięcia. Zgodnie z umową stron, udział ilości energii polskiej w całości energii eksportowanej w ramach tego porozumienia, ma wynosić 1/2, ale nie mniej niż 1/3. Realizacja przedsięwzięcia uwarunkowana jest dokonaniem rozbudowy systemu przesyłowego w Polsce i Niemczech, w celu zwiększenia zdolności w paśmie powyżej poziomu 1600 MW, gdyż obecne zdolności przesyłowe zajęte są przez realizację kontraktów zawartych przez PSE S.A. Polskie Sieci Elektroenergetyczne S.A., nie dysponują jednak wystarczającym kapitałem, aby samodzielnie podołać realizacji tego kosztownego przedsięwzięcia, szczególnie w aspekcie zamierzonych innych poważnych inwestycji, jak np. budowa połączenia transgranicznego pomiędzy Polską i Litwą.

Porozumienie dla realizacji tego eksportu, powołujące spółkę POLENERGIA S.A., zostało podpisane 25 marca br., przez prezesów spółek: Polskie Sieci Elektroenergetyczne S.A., PressenElektra A.G. i Kulczyk Holding S.A. na warunkach komercyjnych, w oparciu o ww. konstytucyjne prawo oraz zgodnie z założeniami polityki energetycznej państwa. Ministrowie Gospodarki Polski i Niemiec, obecni przy jego podpisywaniu, z zadowoleniem przyjęli fakt nawiązania współpracy pomiędzy podmiotami gospodarczymi obu państw. Dla polskiej gospodarki narodowej przedsięwzięcie ma ponadto wielkie znaczenie w aspekcie zmniejszania ujemnego bilansu handlowego z zagranicą.

Pragnę podkreślić, że planowane przedsięwzięcie jest korzystne dla Polski także ze względu na to, że to związana z nim rozbudowa sieci przesyłowych, może umożliwić uczynienie z Polski "pomostu" łączącego systemy energetyczne krajów Unii Europejskiej i krajów Europy Wschodniej. Ponadto rozbudowa linii przesyłowych zapewni poprawę bezpieczeństwa energetycznego kraju. Przesył energii i jej sprzedaż do państw Europy Zachodniej pozwoli uzyskać zwrot kosztów poniesionych na synchronizację krajowego systemu elektroenergetycznego z UCTE i rozbudowę systemu przesyłowego, poprzez pobieranie transgranicznych opłat przesyłowych.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

z up.

Andrzej Karbownik

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 3.07.2000

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Polsko-niemiecka umowa o oddelegowaniu pracowników polskich przedsiębiorstw do realizacji umów o dzieło na terenie RFN podpisana została w 1999 roku. Na przestrzeni lat realizacja tej umowy napotykała różnorodne trudności, począwszy od zmniejszania przez stronę niemiecką rocznego limitu zatrudnienia, a skończywszy na jednostronnym wprowadzaniu szeregu utrudnień prawnych. Działania takie napotykały zawsze reakcję strony polskiej; resortu pracy - a od 1995 - resortu gospodarki, który z uwagi na ekonomiczny aspekt umowy został głównym koordynatorem jej realizacji. Obecnie Ministerstwo Gospodarki w sposób stały angażuje się w rozwiązywanie problemów polskich firm realizujących umowy o dzieło w RFN oraz prowadzi bieżące konsultacje ze stroną niemiecką. Występujące problemy były przedmiotem negocjacji prowadzonych zarówno na posiedzeniach polsko-niemieckiej Grupy Roboczej jak też w czasie spotkań szefów resortów i państw. Podczas tych spotkań zwracano uwagę na wszystkie, wprowadzane jednostronnie przez niemiecką administrację, regulacje i ograniczenia, które wychodziły poza ramy określone w umowie. Przedmiotem negocjacji były więc: wysokie opłaty za wydanie zezwolenia na pracę, ustalenie regionów zamkniętych dla realizacji usług przez polskich przedsiębiorców, wprowadzenie obowiązku przynależności do niemieckiej kasy urlopowej budownictwa ULAK czy też prowadzenie częstych i uciążliwych kontroli.

Do ostatnich działań wprowadzonych na najwyższym szczeblu należy zaliczyć inicjatywę Prezesa Rady Ministrów, który w kwietniu 1999 r. poruszył tę tematykę w trakcie rozmów z kanclerzem Republiki Federalnej Niemiec oraz wystosował list w którym zaproponował powrót do stosowania uregulowań zawartych jedynie w umowie. Do dnia dzisiejszego strona polska nie otrzymała odpowiedzi na list Premiera.

W marcu br. Minister Gospodarki podjął próbę przeniesienia negocjacji na wyższy szczebel, która to próba nie powiodła się w związku z niepowołaniem przez stronę niemiecką przewodniczącego tzw. Komisji Wspólnej. Z nadesłanego w dniu 9 maja br. pisma Federalnego Ministra Pracy, będącego odpowiedzią na prośbę Ministra Gospodarki o powołanie przewodniczącego ze strony niemieckiej wynika, że partnerem Wiceministra Gospodarki RP miałby być Dyrektor ministerialny - kierownik Wydziału w Federalnym Ministerstwie Pracy i Spraw Socjalnych. W związku z taką odpowiedzią wznowiono konsultacje dotyczące najbliższego posiedzenia grupy roboczej, której przewodniczącymi są dyrektorzy departamentów obu resortów.

Należy podkreślić, iż strona niemiecka jest bardzo trudnym partnerem negocjacyjnym, nie wykazującym woli rozwiązania powstałych problemów, a stosunkowo niska ranga umowy (notyfikacja) w systemie źródeł prawa nie jest elementem wspomagającym negocjacje. W związku z powyższym, na przestrzeni lat, rozważano różne możliwości rozwiązania tej trudnej sytuacji, począwszy od propozycji jednostronnego zerwania umowy (co, z uwagi na aspekt ekonomiczny, nie spotkało się z aprobatą zaangażowanych resortów i działającym na rynku niemieckim przedsiębiorców), a skończywszy na inicjatywie Ministra Gospodarki wprowadzenia porównywalnych restrykcji dla firm niemieckich działających na polskim rynku.

Obecnie oczekiwane jest, na początku lipca br., spotkanie w Warszawie przewodniczących obu delegacji. Celem tego spotkania będzie omówienie katalogu spraw, które będą negocjowane na właściwym posiedzeniu Grupy Roboczej.

Z szacunkiem

Warszawa, dnia 4 lipca 2000 r.

Pani
prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (obecnie gminnym) przewidywała możliwość zawieszenia przez Prezesa Rady Ministrów organów gminy i ustanowienia zarządu komisarycznego. Zatem zastosowanie takiego środka nadzoru nie jest instytucją nową w funkcjonowaniu systemu nadzoru nad samorządem terytorialnym. Wyjątkowość omawianego środka wynika z faktu, iż ze względu na poważne konsekwencje dla samorządu, jest on stosowany w nadzwyczajnych sytuacjach. Od 1990 r., czyli od początku istnienia reaktywowanego samorządu, miały miejsce przypadki skorzystania przez Prezesa Rady Ministrów ze swoich ustawowych kompetencji, tj. zawieszenia organów gminy i ustanowienia zarządu komisarycznego.

Nie można zgodzić się z twierdzeniem, iż działalność organów nadzoru w przedmiotowej sprawie naruszyła Europejską Kartę Samorządu Terytorialnego, sporządzoną w Strasburgu, w dniu 15 października 1985 r. (Dz.U. z 1994 r., Nr 124, poz. 607), gdyż cyt. Karta nie zawiera bezwzględnej ochrony samodzielności jednostek samorządu terytorialnego. Art. 8 EKST stanowi, iż kontrola samorządu terytorialnego jest wykonywana na zasadach określonych w Konstytucji lub ustawach. Środki zastosowane przez organy nadzoru w stosunku do organów gminy Warszawa-Centrum są środkami przewidzianymi w ustawie o samorządzie gminnym.

Na zakończenie pragnę poinformować, iż ocena faktu, czy zaistniały przesłanki zawieszenia organów, należy do suwerennej decyzji Prezesa Rady Ministrów, jako konstytucyjnego organu nadzoru nad jednostkami samorządu terytorialnego. Wydawane przez organy nadzoru rozstrzygnięcia nadzorcze podlegają kontroli sądu administracyjnego, dlatego też ostateczna ocena zasadności zawieszenia organów gminy i ustanowienia zarządu komisarycznego należy do sądu administracyjnego.

Marek Biernacki

Warszawa, dnia 5 lipca 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z pismem z dnia 15 czerwca br. Nr AG/043/186/2000/IV przesyłającym tekst oświadczenia złożonego przez senatora Ireneusza Michasia podczas 60. posiedzenia Senatu RP w dniu 8 czerwca 2000 roku, a dotyczącego propozycji zmian właściwości miejscowej Sądów Rejonowych w Ciechanowie, Mławie i Płońsku - uprzejmie informuję, co następuje:

Janusz Niedziela

Warszawa, 2000.07.06

2. Ponadto uprzejmie informuję, że w dniu 21 listopada 1995 r. strony uprawnione do zawarcia Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla Pracowników Zakładów Górniczych z dnia 21 grudnia 1991 r. podpisały protokół dodatkowy nr 7 do w/w Układu - wpisany do Rejestru Ponadzakładowych UZP w dniu 23 listopada 1995 r. W protokole tym w art. 22 ust. 2 utworzono wprawdzie podstawę do przyznawania deputatu lub ekwiwalentu za deputat - jednak z zastrzeżeniem zawartym w art. 44¹ Układu (wprowadzonym protokołem dodatkowym nr 7, który wyłącza stosowanie deputatu (całego art. 22 UZP - a więc w stosunku do wszystkich emerytów i rencistów bez względu na datę przejścia na emeryturę lub rentę) w jednostkach, które do dnia 25 listopada 1995 r. odstąpiły od w/w świadczeń na rzecz uprawnionych wynikających z UZP z 1980 r.

Treść art. 44¹ brzmi: "Od dnia 26 listopada 1995 r. postanowienia art. 22 Układu nie dotyczą jednostek, które do dnia 25 listopada 1995 r. w swoich zakładowych układach zbiorowych pracy, odstąpiły na podstawie art. 9 ust. 3 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 113, poz. 547, z późn. zm.) od stosowania świadczeń, o których mowa w art. 22 ust. 2 pkt 1 (świadczeń, do których uprawnienia powstały na podstawie UZP z 1980 r.) w wymiarze i na zasadach określonych w UZP dla PW z dnia 1 lutego 1980 r.". Już w trakcie podpisywania protokołu dodatkowego nr 7 do Układu przedstawiciele przedsiębiorstw robót górniczych stwierdzili, iż w zakładowych układach zbiorowych pracy tych przedsiębiorstw nie ma zapisów dotyczących uprawnień do bezpłatnego węgla w naturze przysługujących emerytom, rencistom i innym osobom nie będącym pracownikami.

MINISTER

z up.

Andrzej Karbownik

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2000.07.06

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek

Na podstawie art. 40 pkt 1 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999-2000 (Dz.U. Nr 150 Poz. 983 z późn. zm.), wszystkie jednostki samorządu terytorialnego zostały poinformowane przez Ministra Finansów o wstępnej wysokości części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2000. Przekazane jednostkom samorządu terytorialnego przez Ministerstwo Finansów wstępne kwoty części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2000, skalkulowane zostały na podstawie projektu rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej w sprawie zasad podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego oraz w oparciu o dane statystyczne GUS na rok szkolny 1998/1999.

Ostateczne wyliczenie wysokości kwot części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego na rok 2000, zostało dokonane zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 16 grudnia 1999 r. w sprawie zasad podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. z 1999 r. Nr 111, poz. 1284 oraz Dz.U. z 2000 r. Nr 6, poz. 74), jak również na podstawie sprawozdań GUS zawierających dane statystyczne na rok szkolny 1999/2000.

Uprzejmie informuję Panią Marszałek, że zmniejszenie ostatecznej kwoty części oświatowej subwencji ogólnej na realizację przez Miasto Sosnowiec zadań oświatowo-wychowawczych w 2000 r., w stosunku do wstępnej kwoty subwencji spowodowane zostało spadkiem liczby uczniów w szkołach prowadzonych przez miasto. Do wyliczenia kwoty wstępnej przyjęto 41.843 uczniów rzeczywistych, zaś do naliczenia kwoty ostatecznej przyjęto - zgodnie z danymi GUS - 39.317 uczniów rzeczywistych, czyli mniej o 2.526 uczniów. Wstępna kwota części oświatowej subwencji ogólnej wyliczona dla Miasta Sosnowiec wynosiła 93.108.839 zł, a ostateczna 88.861.173 zł. Tak więc, kwota subwencji ostatecznej naliczonej dla Miasta Sosnowiec na rok 2000 jest mniejsza o 4,56% w stosunku do subwencji wstępnej, zaś spadek liczby uczniów w szkołach prowadzonych przez Miasto Sosnowiec w roku szkolnym 1999/2000 w stosunku do roku szkolnego 1998/1999 wynosi 6,04%. Chciałbym również poinformować Panią Marszałek, że w przeliczeniu na 1 ucznia kwota części oświatowej subwencji ogólnej dla Miasta Sosnowiec na rok 2000 stanowi ponad 111% kwoty tej subwencji w roku 1999.

Po porównaniu wydatków ponoszonych przez jednostki samorządu terytorialnego (na podstawie sprawozdań finansowych Rb-28) z kwotą subwencji, Minister Finansów na wniosek Ministra Edukacji Narodowej może podjąć decyzję dotyczącą uruchomienia 1% rezerwy części oświatowej subwencji ogólnej dodatkowych środków w celu dofinansowania wzrostu wydatków na utrzymanie szkół ze względu na wzrost zadań oświatowych.

Jednocześnie pragnę poinformować Panią Marszałek, że w ustawie budżetowej na rok 2000 określone zostały wysokości środków budżetowych ujętych w rezerwach celowych. Są one ważnym elementem wspierania jednostek samorządu terytorialnego w realizacji założeń reformy oświaty. Wykaz rezerw celowych Ministerstwo Edukacji Narodowej przekazało do wiadomości wszystkim jednostkom samorządu terytorialnego pismem z dnia 2 marca br. Nr DE-III-3117/6/GK/00. Znaczna część środków zaplanowanych w rezerwach celowych - zgodnie z art. 90 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 155, poz. 1014 - z późniejszymi zmianami) - przekazana zostanie, poprzez budżety wojewodów, do jednostek samorządu terytorialnego.

SEKRETARZ STANU

Jerzy Miller

Ostrów Mazowiecka, 8 czerwca 2000 r.

Wójt Gminy Ostrów Mazowiecka

Waldemar Brzostek

Senator Jadwiga Stokarska

Premier RP Jerzy Buzek

Kancelaria Sejmu RP

Kancelaria Senatu RP

Minister Edukacji Narodowej Mirosław Handke

Wojewoda Mazowiecki Antoni Pietkiewicz

Klub Parlamentarny AWS

"Nasz Dziennik"

"Powiatowy Tygodnik Ostrowski"

W numerze 131 "Naszego Dziennika" z 6 czerwca 2000 r. ukazało się oświadczenie Pani Senator Jadwigi Stokarskiej wygłoszone na posiedzeniu Senatu 25 maja 2000 r. Z przykrością muszę stwierdzić, że oświadczenie to zawiera wiele nieprawdziwych, by nie powiedzieć fałszywych informacji, pomija istotne w tej sprawie fakty i w krzywym zwierciadle stawia działalność i decyzje Rady i zarządu Gminy Ostrów Mazowiecka. Wielka szkoda, że przed wydaniem swojego oświadczenia Pani Senator (urodzona w gminie Ostrów Mazowiecka, w sołectwie Lubiejewo) nie zadała sobie trudu, aby sprawdzić prawdziwość zarzutów dotyczących reorganizacji sieci szkół gminnych. Gdyby tak się stało, wierzę, że wtedy interpelacja ta nie miałaby miejsca.

Gmina Ostrów Mazowiecka jest gminą wiejską położoną pierścieniowo wokół miasta i liczącą 13.500 mieszkańców. W 16 szkołach podstawowych i 4 gimnazjach uczy się 1517 uczniów. Pani Senator, proszę wskazać porównywalną gminę wiejską z taką liczbą uczniów, uczęszczających do dwudziestu szkół.

Na wniosek Zarządu Gminy na Sesji w dniu 27 kwietnia Rada Gminy podjęła uchwałę o likwidacji trzech najmniejszych trzyklasowych Szkół Podstawowych w Bieli, Prosienicy i Rogóźni oraz zmniejszenia stopnia organizacyjnego Szkoły Podstawowej w Pałapusie z klas I-VI do I-III.

Do likwidowanych trzech szkół w bieżącym roku szkolnym uczęszcza 34 uczniów (w Bieli - 12, w Prosienicy - 10, w Rogóźni - 12), a w zbliżającym się roku szkolnym 200/01 ich liczba byłaby jeszcze mniejsza. W S.P. w Pałapusie w siedmiu klasach (I-VI i VII) uczy się 43 uczniów, a w nadchodzącym roku szkolnym w sześciu klasach byłoby 32 uczniów. Roczny koszt utrzymania jednego ucznia w 2000 r. w w/w szkołach wynosi od 7 do 13 tys. złotych, przy subwencji oświatowej przeliczanej na jedno dziecko w gminie wiejskiej - 2,7 tys. złotych. Gmina ze środków własnych dołożyła na oświatę, poza subwencją oświatową 2,5 mln zł. Jaki kraj stać na utrzymanie tak małych i tak drogich szkół. Liczby te nie wymagają komentarza. We wszystkich prezentowanych szkołach nauka odbywa się w systemie klas łączonych tzn. na jednej jednostce lekcyjnej nauczyciel równocześnie prowadzi zajęcia np. z języka polskiego z klasą IV i V. W "nowych" szkołach dzieci będą uczyły się w klasach rozłącznych. Chyba nikogo nie trzeba przekonywać, który system stwarza lepsze warunki do nauki i rozwoju naszym, polskim dzieciom. Jakie elementy wychowawcze i życia społecznego można kształtować w klasach 2-4 osobowych, w których uczą się dzieci z dwóch różnych roczników? Czyż nie jest korzystniejsze ze względów dydaktycznych, wychowawczych i opiekuńczych uczęszczanie do szkół z klasami 14-15 osobowymi, w jakich od nowego roku szkolnego ci uczniowie będą przebywać. Co jest lepsze dla dziecka wiejskiego - uczenie się blisko domu w małej, słabo wyposażonej szkole, czy trochę dalej oddalonej, ale dobrze wyposażonej w pomoce naukowe większej szkole z odpowiednio wykwalifikowaną kadrą? Czy równość dzieci wiejskich i miejskich ma polegać na takiej samej długości drogi do szkoły, czy na równych warunkach kształcenia, dostępnie do nowoczesnych środków dydaktycznych i możliwości uczenia przez wykształconą i dobrze przygotowaną zawodowo kadrę nauczycielską.

Wielkie zdziwienie budzi podane w oświadczeniu pani Senator odległości dojazdu do "nowych" szkół. Jeśli weźmiemy pod uwagę, że odległość z najbardziej krańcowych punktów naszej gminy, z podawanej przez panią Prosienicy do Dybek nie przekracza 40 km, to jak można podawać do publicznej wiadomości informację o 40 kilometrowych dojazdach. Z Prosienicy do Kalinowa, gdzie znajduje się nowa, pobudowana cztery lata temu szkoła, długość ta wynosi 7 km. Uczniowie z żadnej z likwidowanych czy reorganizowanych szkół nie będą dojeżdżać więcej niż 13 km. Nieprawdą jest, że dzieci będą musiały pokonywać pieszo odległość 8 km drogę przez las i ruchliwą trasę E-18. Gmina zapewnia bezpłatny dowóz wszystkim uprawnionym do tego uczniom. Dotychczas dowoziliśmy do szkół gminnych 200 dzieci, korzystając z usług prywatnego przewoźnika, gdzie podczas podróży razem z uczniami przebywa opiekun, oraz PKS-u. Rodzice uczniów likwidowanych szkół zostali poinformowani o zorganizowaniu do nowego roku szkolnego dogodnego dojazdu. Dotychczas Gmina w 100% wywiązywała się z obowiązku dowozu dzieci, dlaczego więc według Pani Senator deklaracje Zarządu są niewiarygodne.

Na koniec, mam serdeczną prośbę do Pani Senator, mającej rodzinne związki z gminą ostrowską, o pomoc we wdrażaniu, jakże potrzebnych naszemu krajowi reform, składaniu interpelacji, które spowodują, zgodne z Europejską Kartą Samorządu Terytorialnego, ratyfikowaną przez Polskę w 1994 roku, przyznawanie gminom zasobów finansowych na poziomie zapewniający wykonywanie ich zadań własnych. Chciałbym również poinformować Panią, że według jednej z podstawowych zasad funkcjonowania samorządu w Polsce, zasady subsydiarności, która wywodzi się ze społecznej nauki Kościoła i została zdefiniowana przez papieża Piusa XI w encyklice "Quadragesimo anno", władza centralna nie powinna ingerować w wewnętrzne sprawy społeczności gminnej, pozbawiając ją kompetencji, lecz powinna ją wspierać i pomagać w koordynacji jej działań dla dobra wspólnego.

Wójt Gminy Ostrów Mazowiecka

Waldemar Brzostek