Warszawa, dn. 30 marca 2000 r.

Pan
Zbigniew Kulak
Senator RP

Szanowny Panie Senatorze,

W ostatnim wydaniu, dokumentującym dwa pierwsze lata IV kadencji Senatu, do prezentacji danych o współpracy międzynarodowej zastosowano formę tabel, przyjętą wcześniej w odpowiednim wydawnictwie sejmowym. Decyzja o zmianie podjęta została w celu ujednolicenia sprawozdawczości obu izb polskiego parlamentu.

Bogdan Skwarka

Warszawa, dnia 06.04.2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie, złożone przez senatora Ryszarda S. Gibułę podczas 53 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 29 marca br., w sprawie podpisania przez Polskę Dodatkowego Protokołu do Konwencji o Likwidacji Wszelkich Form Dyskryminacji Kobiet niniejszym informuję, że - w myśl postanowień Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 listopada 1997 roku w sprawie ustanowienia Pełnomocnika Rządu do Spraw Rodziny oraz Rozporządzenia z dnia 7 listopada w sprawie zniesienia Urzędu Pełnomocnika Rządu do Spraw Rodziny i Kobiet - do zadań obecnego Pełnomocnika Rządu do Spraw Rodziny "należy inicjowanie i koordynowanie działań na rzecz kształcenia i realizacji polityki państwa wobec rodziny" (paragraf 2.1.), w tym "opiniowanie, udział w opracowywaniu, i w miarę potrzeby, przygotowywanie projektów działań i regulacji prawnych służących poprawie bytowych, społecznych i kulturowych warunków życia rodziny". Zatem - zgodnie z postanowieniami wspomnianych dokumentów - podpisywanie międzynarodowych protokołów nie wchodzi w zakres kompetencji Pełnomocnika Rządu do Spraw Rodziny.

Nie ma podstaw do uznania Polski za kraj, w którym istnieje pilna konieczność legalizowania możliwości przyjmowania i rozpatrywania skarg przez komitet do Spraw Likwidacji Dyskryminacji Kobiet w przypadku naruszenia któregokolwiek z postanowień Konwencji o Eliminacji Wszelkich Form Dyskryminacji Kobiet. Szansę taką stwarza bowiem Urząd Rzecznika Praw Obywatelskich, powołany do obrony praw wszystkich obywateli. W ostatnim, opublikowanym Raporcie Rzecznika Praw Obywatelskich za okres od 1 stycznia do 31 grudnia 1998 r. znalazły się tylko następujące sprawy dotyczące nierówności w traktowaniu kobiet:

Z wyrazami szacunku

Jerzy Widzyk

Warszawa, 12.04. 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek

Odmowa umorzenia pożyczki może dotyczyć jedynie przypadku, gdy wnioskodawca nie spełni warunku ustawowego oraz nie wywiąże się w sposób należyty ze zobowiązań zawartych w umowie.

Przyjmując zapis § 8 ust. 4 w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 22 maja 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania, oprocentowania, spłaty i umarzania pożyczek dla osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 1998 r. Nr 67, poz. 439, oraz Dz.U. z 1999 r. Nr 16, poz. 148) ustawodawca uznał, iż trudno wykluczyć przypadki, gdy pożyczkobiorca subiektywnie uważa, iż spełnia warunki konieczne do umorzenia pożyczki, natomiast starosta - na podstawie dokumentacji sprawy - stwierdzi, iż warunki nie są spełnione.

MINISTER

Up. SEKRETARZ STANU

Warszawa, 2000.04.10

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

1. Konsorcjum Taborowe S.A. będące samodzielnym podmiotem prawa handlowego (postanowieniem Sądu Rejonowego dla miasta Krakowa - Śródmieście - Wydział VI Gospodarczo-Rejestrowy zostało wpisane do rejestru handlowego - Nr rejestru H/B 8791) ogłosiło zgodnie z trybem przewidzianym w kodeksie cywilnym przetarg na dostawę dla PKP w latach 1999 - 2001 4500 wagonów typu Falns.

- "Zastal Wagony" S.A. w Zielonej Górze,

- Greenbrier Polska Sp. z o.o.,

- "Tabor Polski" w skład, którego wchodzą: "Fabryka Wagonów Gniewczyna" S.A. i "Fabryka Wagonów" S.A. w Ostrowie Wielkopolskim

3. Na początku października 1999 r. Zarząd Konsorcjum Taborowego S.A. powołał Komisję Przetargową, która wyznaczyła termin negocjacji z oferentami na dzień 9 listopada 1999 r. Negocjacje dotyczyły min. warunków handlowych umów o dostawy wagonów. Do negocjacji przystąpiły wymienione w pkt 2 przedsiębiorstwa za wyjątkiem Agencji Węgla i Stali - AW i S. Zgodnie z opracowanymi dla tego przetargu wymaganiami Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia oferta Agencji Węgla i Stali w związku z powyższym została odrzucona.

4. Bezpośrednio po przeprowadzeniu negocjacji Komisja Przetargowa przystąpiła do oceny ofert przedstawionych przez przedsiębiorstwa uczestniczące w negocjacjach. Oceny ofert dokonano wg. wcześniej opracowanych kryteriów ujętych w Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia dla tego przetargu. Jako kryteria zostały określone następujące elementy ofert:

- cena ofertowa,

- okres udzielanych gwarancji,

- "Zastal Wagony" S.A.

- Konsorcjum "Tabor Polski", w którego skład wchodzą: Fabryka Wagonów Gniewczyna" S.A. i "Fabryka Wagonów" S.A. w Ostrowie Wielkopolskim.

Tadeusz Syryjczyk

Warszawa, 11.04.2000 r.

Pani
Prof. Dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Kancelaria Senatu
ul. Wiejska 6
00-489 Warszawa

Osobom niepełnosprawnym będącym inwalidami wojennymi i wojskowymi przysługują uprawnienia osób niepełnosprawnych na zasadach ogólnych (w zakresie nie unormowanym w sposób szczególny dla inwalidów wojennych i wojskowych) oraz uprawnienia wynikające z przepisów szczególnych (normujących je w sposób szczególny w stosunku do uprawnień pozostałych osób niepełnosprawnych). Nie wydaje się więc uzasadnione stwierdzenie, jakoby inwalidzi wojenni byli w sytuacji gorszej od pozostałych osób niepełnosprawnych.

Pragnę poinformować, że brak jest przeszkód prawnych dla uzyskania przez osoby, o których mowa w piśmie Pana Senatora, pożyczki ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych dla osób niepełnosprawnych na podstawie art. 12 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, oraz. 776, ze zm.). Należy bowiem zauważyć, że pożyczkę tę może uzyskać nie tylko osoba bezrobotna, ale także osoba poszukująca pracy, przy czym osobą poszukującą pracy może być każda osoba bez względu na wiek.

Natomiast nie przewiduje się wsparcia finansowego w różnej formie ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych na zakup samochodów tylko dla inwalidów wojennych i wojskowych.

Nie ma jednak przeszkód prawnych do korzystania przez inwalidów wojennych i wojskowych z programów celowych Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, jeżeli przewidują one wsparcie finansowe do zakupu pojazdów dla osób niepełnosprawnych, na zasadach określonych w tych programach.

Jednocześnie informuję, że na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 31 maja 1974 r. w sprawie niektórych ulg i przywilejów przysługujących inwalidom wojennym i wojskowym (Dz.U. Nr 21, poz. 124, ze zm.) inwalidzi wojenni i wojskowi mają szereg uprawnień związanych z usuwaniem barier komunikacyjnych i w komunikowaniu się.

MINISTER

Up. SEKRETARZ STANU

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z wystąpieniem Pani Marszałek w sprawie oświadczenia złożonego przez senatora Jana Cimanowskiego na 53 posiedzeniu Senatu dotyczącego kredytów na zakup środków do produkcji rolnej uprzejmie informuję, że po określeniu środków przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi na dopłaty do oprocentowania kredytów na cele rolnicze decyzją z dnia 1lutego br. Agencja dokonała podziału tych środków na poszczególne banki kredytujące. Określone przez Ministerstwo limity dopłat na poszczególne cele zabezpieczały w pełnej wysokości zgłoszone przez banki potrzeby na pokrycie skutków umów zawartych w 1999 r. W związku z tym, że środki na nową akcję kredytową w zakresie kredytów na zakup rzeczowych środków do produkcji rolnej były niższe od zgłoszonych przez banki potrzeb w tym zakresie, Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa dokonała podziału tych środków na banki kredytujące biorąc pod uwagę:

- zobowiązała wszystkie banki współpracujące do dokonania wnikliwej analizy zgłoszonych potrzeb w zakresie dopłat do oprocentowania kredytów udzielonych w 1999 r. i przekazanie do Agencji informacji w tej sprawie,

- wystąpiła do Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi o wyrażenie zgody na dokonanie przesunięć zwalnianych przez banki środków zarezerwowanych na dopłaty do oprocentowania kredytów udzielonych w roku ubiegłym (zarówno do kredytów na zakup środków do produkcji rolnej jak również na skup i przechowywanie produktów rolnych). Zgodnie z decyzją Ministra Rolnictwa i Rozwoju wsi centrale bankowe zrzeszające banki spółdzielcze zostały upoważnione do dokonywania przesunięć środków zarezerwowanych na dopłaty do oprocentowania kredytów na zakup rzeczowych środków do produkcji rolnej udzielonych w 1999 roku na rzecz zwiększenia limitów na nową akcję kredytową do wysokości kwoty dopłat wykorzystanej w 1999 roku na dopłaty z tytułu kredytów udzielonych gospodarstwom rolnym w I kwartale ubiegłego roku.

- przeprowadzone zostały kontrole w zakresie zbadania prawidłowości określania potrzeb na dopłaty do oprocentowania kredytów udzielonych w 1999 roku i przewidywanych do udzielania w 2000 roku w centralach banków zrzeszających banki spółdzielcze, ich oddziałach oraz wybranych bankach współpracujących, tj. w tych bankach, które dokonały dużych kwot zwrotów środków w roku ubiegłym.

Efektem podjętych przez Agencję działań jest dokonanie zwrotu środków zarezerwowanych na dopłaty do oprocentowania kredytów udzielonych w 1999 roku zarówno na zakup środków do produkcji rolnej jak również na finansowanie skupu i przechowanie produktów rolnych. Środki te zostały skierowane na nową akcję kredytową przede wszystkim do centrali banków zrzeszających banki spółdzielcze. Łącznie do dyspozycji banków postawione zostały środki w wysokości zbliżonej do wykorzystanej przez banki w roku ubiegłym w stosunku do akcji uruchomionej w I kwartale 1999 r.

Jednocześnie pragnę poinformować Panią Marszałek, że mając na uwadze pozyskanie dodatkowych środków na nową akcję kredytową zwróciłem się do Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi o rozważenie możliwości pokrycia zobowiązań wobec banków za IV kwartał 2000 roku z budżetu 2001 roku. Podjęcie pozytywnej decyzji w tej sprawie umożliwiłoby zwiększenie w 2000 roku środków na nową akcję kredytową.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 13 kwietnia 2000

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

W związku z oświadczeniem złożonym przez Senatora Zbigniewa Gołąbka podczas 52 posiedzenia Senatu RP w dniu 16 marca 2000 roku i otrzymanym przy piśmie z dnia 22 marca 2000 roku Nr AG-043/59/2000/IV uprzejmie informuje, że zasady pobierania, przechowywania i przetwarzania krwi ludzkiej, obrotu krwią i preparatami krwiopochodnymi, warunki zapewniające dostępność preparatów przygotowywanych z krwi, a także zadania oraz organizacją publicznej służby krwi określa ustawa z dnia 22 sierpnia 1997 roku o publicznej służbie krwi (Dz.U. Nr 106 poz. 681 z późn. zm.). Zgodnie z cytowaną ustawą jednostkami organizacyjnymi publicznej służby krwi jest Krajowe Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa i regionalne centra krwiodawstwa i krwiolecznictwa. Są one publicznymi zakładami opieki zdrowotnej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 roku o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 91, poz. 408 z późn. zm.) tworzonymi przez Ministra Zdrowia.

Wydane na podstawie art. 37 ust. 7 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o publicznej służbie krwi - rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 23 grudnia 1998 roku w sprawie szczegółowego trybu przekształcania wojewódzkich stacji krwiodawstwa, rejonowych stacji krwiodawstwa i punktów krwiodawstwa w regionalne centra krwiodawstwa i krwiolecznictwa (Dz.U. Nr 166 poz. 1261) porządkuje układ organizacyjny służby krwi, stwarzając jednolitą strukturę organizacyjną podporządkowaną merytorycznie Krajowemu Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Warszawie.

Takie rozwiązani organizacyjne, podyktowane głównie względami bezpieczeństwa wprowadzono przed kilku laty we Francji i Anglii, a inne kraje są w trakcie centralizacji placówek służby krwi. Jednolita struktura jednostek organizacyjnych służby krwi ułatwi stosowanie zasad dobrej praktyki (GMP) i przestrzeganie centralnie ustalonych przepisów zgodnych z zaleceniami Rady Europy. Dzięki temu możliwe będzie zapewnienie bezpieczeństwa krwi i preparatów krwiopochodnych.

Decyzje takie podyktowane zarówno względami merytorycznymi jak i ekonomicznymi nie powinny powodować i jak wskazuje już praktyka nie powodują trudności w zaopatrzeniu w krew oddziałów szpitalnych. Krajowe Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa jak również regionalne centra krwiodawstwa i krwiolecznictwa mogą w zależności od potrzeb w każdym terminie, wcześniej uzgodnionym z miejscowymi władzami oraz Polskim Czerwonym Krzyżem - zorganizować pobieranie krwi, tak aby mieszkańcy tego regionu mieli czas na oddanie krwi i dostosowali go do swoich obowiązków

1) zwolnienie od pracy w dniu, w którym oddaje krew i na czas okresowego badania lekarskiego dawców krwi,

2) zwrot utraconego zarobku na zasadach wynikających z przepisów prawa pracy,

Ponadto zgodnie z ustawą z dnia 6 lutego 1997 roku o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153 z późn. zm.) zasłużonym honorowym dawcom krwi przysługuje bezpłatne zaopatrzenie w leki objęte wykazami leków podstawowych i uzupełniających (w przypadku gdy na dany lek obowiązuje limit, a cena leku jest wyższa niż ustalony limit, różnicę między ceną leku, a limitem pokrywa pacjent, w tym przypadku zasłużony honorowy dawca krwi) oraz bezpłatne zaopatrzenie w leki określone w drodze rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 2 grudnia 1998 roku w sprawie określenia leków, które zasłużony honorowy dawca krwi może stosować w związku z oddaniem krwi dla celów leczniczo- zapobiegawczych (Dz.U. Nr 148 poz. 980). Asortyment leków (ascofer draż, Vitaral draż., Rapid proszek) został ustalony zgodnie z opinią lekarzy specjalistów, którzy uznali, że w optymalnym stopniu wspomagają one regenerację krwi utraconej w wyniku jej pobierania.

Zgodnie z pismem Ministerstwa Finansów - Departamentu Podatków Bezpośrednich i Opłat z dnia 19.10.1995 r. znak PO 5/4-5085-01107/95 - krew może być przedmiotem darowizny w rozumieniu art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 1993 r. Nr 90 poz. 416 z późn. zm.). Krew może być przedmiotem darowizny również w przypadku oddania jej honorowo i bezpłatnie. Kwotę darowizny, podlegającą odliczeniu od dochodu stanowi równowartość oddanej krwi.

Z wyrazami szacunku

Franciszka Cegielska

Warszawa, 12 kwietnia 2000 r.

Pani
Prof., dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek,

Program "Polityka prorodzinna państwa" Rada Ministrów przyjęła w dniu 3 listopada 1999 r. Dokument ten przygotowany został przez Międzynarodowy Zespół do Spraw Opracowania Programu Polityki Prorodzinnej Państwa, powołany na początku 1998 r. przez Prezesa Rady Ministrów. Opracowanie Programu poprzedzono wnikliwą diagnozą sytuacji rodzin, zawartą w "Raporcie o sytuacji polskich rodzin", przyjętym przez Radę Ministrów w lipcu 1998 r. Program jest odpowiedzią na wnioski i postulaty wynikające z Raportu i oba te dokumenty powinny być analizowane łącznie.

Aczkolwiek niektóre zadania zapisane w Programie zostały podjęte już w roku 1999, a nawet 1998, to jednak jego zasadnicza realizacja rozpoczęła się po przyjęciu Programu przez Radę Ministrów, czyli właściwie w 2000 roku. Oznacza to, że pierwsza całościowa ocena wykonania Programu będzie możliwa dopiero w 2001 roku. W tej sytuacji nie znajdują uzasadnienia uwagi formułowane w stosunku do niektórych zadań, np. z zakresu problematyki mieszkaniowej, że "nie zrobiono nic w tym zakresie".

Poprawa warunków mieszkaniowych to jedno z najważniejszych zadań polityki prorodzinnej państwa. Jego realizacja to przede wszystkim wdrażanie przyjętych przez Radę Ministrów w lipcu 1999 r. "Założeń polityki mieszkaniowej państwa na lata 1999 - 2003". Ocena efektywności podejmowanych w tym obszarze działań będzie okresowo przeprowadzana. Należy przy tym nadmienić, że jednym z celów przeprowadzonej jesienią 1999 r. przez Sejm RP nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych było uzyskanie środków na realizację polityki mieszkaniowej państwa. Niestety, nie podpisanie tej ustawy przez Prezydenta zablokowało możliwość wdrożenia części zadań wynikających z Programu.

Program "Polityka prorodzinna państwa" jest adresowany do wszystkich rodzin, jednak, co podkreślono we wstępie do tego dokumentu, szczególnym obiektem zainteresowania jest rodzina z dziećmi. Każda, która wymaga wsparcia w wychowaniu i kształceniu młodego pokolenia. Zarówno rodzina pełna, jak i niepełna i żadna z tych rodzin nie jest traktowana gorzej. Celem Programu jest bowiem stworzenie możliwie najlepszych warunków rozwoju rodzinom tak, aby mogły one należycie wypełniać przypisane im funkcje. Nie oznacza to, że wymieniona w Oświadczeniu kwestia pomocy ludziom starym nie jest dostrzegana przez Rząd. Program "Polityka prorodzinna państwa" zakłada kształtowanie warunków dla istnienia i rozwoju rodzin i przez to wszystkich ich członków - od najmłodszych po najstarszych, także tych z rodzin niepełnych. Choć zdajemy sobie sprawę, że jest to początek tak organizowanego życia społecznego i dla wielu, po latach socjalnej opieki państwa decydującego co się komu należy, niełatwo uznać te zmiany.

Trudno zgodzić się z zarzutem, że nie zauważona została bardzo trudna sytuacja rodzin dotkniętych bezrobociem i ubóstwem. Diagnoza przedstawiona we wspomnianym "Raporcie o sytuacji polskich rodzin" pokazuje, jak wiele rodzin żyje w warunkach ubóstwa i że to groźne zjawisko utrwala się wobec postępującego procesu coraz głębszego zróżnicowania materialnego polskich rodzin. Diagnoza ta, z istoty rzeczy sprowadzona do kilku zdań, powtórzona została w Programie (str. 12). Brzmi ona następująco: "Ostatnie lata przynoszą systematyczny wzrost poziomu życia społeczeństwa. Jednakże obok widocznych oznak poprawy sytuacji finansowej przeciętnej rodziny, nadal znaczna część z nich żyje w bardzo trudnych warunkach. Jest to tym bardziej niepokojące, że w dużej mierze dotyczy rodzin wielodzietnych i rozwojowych. Rodziny te nierzadko dotknięte są bezrobociem, które stanowi główną przyczynę trudnej sytuacji materialnej wielu z nich. Zagrożenie trwałym ubóstwem zwiększa się w przypadku zamieszkiwania tych rodzin w małych miasteczkach i na wsiach".

Podkreślenia wymaga fakt, iż program "Polityka prorodzinna państwa" ma charakter otwarty i w trakcie jego realizacji możliwe jest, w wyniku bieżącej oceny sytuacji rodzin oraz efektywności wprowadzanych rozwiązań, sukcesywne aktualizowanie szczegółowych celów, a także podejmowanie nowych działań. Pomocne w ewentualnej niezbędnej modyfikacji Programu będą na pewno wszystkie konstruktywne uwagi i opinie dotyczące jego realizacji.

Rządowy program "Polityka prorodzinna państwa" był w dniu 17 marca 2000 r. przedmiotem debaty sejmowej. Mimo, iż wypowiadający się w tej sprawie posłowie zgłaszali, obok pochwał, także uwagi krytyczne, to jednak nikt nie zgłosił wniosku o odrzucenie tego dokumentu, a wręcz przeciwnie - przedstawiciele wszystkich klubów parlamentarnych uznali potrzebę jego wprowadzenia. Krytyczne opinie przedstawione podczas sejmowej debaty są wnikliwie analizowane i zostaną wzięte pod uwagę przy ewentualnej modyfikacji Programu.

Z wyrazami szacunku

* * *

Warszawa, 2000.04.14

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Odnośnie sprawy waloryzacji emerytur i rent w 2000 roku, pragnę uprzejmie poinformować, że zasady waloryzacji emerytur i rent w 2000 roku i latach następnych regulują przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.). Art. 88 ust. 2 tej ustawy stanowi, że przy ustalaniu wysokości zwaloryzowanych emerytur i rent - wskaźnik wzrostu nominalnego przeciętnej emerytury i renty nie może być niższy niż prognozowany na dany rok średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych powiększony:

1) w latach 1999 - 2000 o 15% różnicy pomiędzy prognozowanym na dany rok średniorocznym wskaźnikiem przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej a prognozowanym na dany rok średniorocznym wskaźnikiem cen towarów i usług konsumpcyjnych, jeżeli prognozowany na dany rok średnioroczny wskaźnik przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej jest wyższy niż prognozowany na dany rok średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych,

Zgodnie z art. 89 powołanej ustawy - jeżeli wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych powiększony stosownie do art. 88 ust. 2 wynosi:

W uchwalonej przez Parlament ustawie budżetowej na 2000 rok zapisano wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych na poziomie 105,7%, w związku z tym zgodnie z art. 89 ustawy będzie jedna waloryzacja, od 1 czerwca br. Zapisany w ustawie budżetowej wskaźnik waloryzacji wyniesie 104,3%. Parlament przyjmując taki wskaźnik waloryzacji kierował się prognozowanym średniorocznym wskaźnikiem cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem, który założono na poziomie 105,7% oraz prognozowanym średniorocznym wskaźnikiem wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej, który założono na poziomie 107,7%. Różnica między tymi dwoma wskaźnikami wynosi 2 punkty procentowe. 15% od tego to 0,3%, o które mają realnie wzrosnąć w bieżącym roku emerytury i renty. Emerytury i renty zostaną od 1 czerwca podwyższone wskaźnikiem 104,3%, ale efekty tej podwyżki połączone ze skutkami ubiegłorocznej waloryzacji spowodują nominalny wzrost przeciętnej emerytury i renty w 2000 roku o 6%. Gdyby się jednak okazało, że realny wzrost emerytur i rent w bieżącym roku był niższy od założonego, w myśl art. 90 ustawy - do podwyżki waloryzacyjnej w 2001 roku dołączone byłoby jednorazowe wyrównanie wraz z odpowiednią korektą wskaźnika następnej waloryzacji.

Pragnę jednocześnie uprzejmie poinformować, że założeniem obecnej formuły waloryzacji jest gwarancja takiego podwyższania emerytur i rent, aby nie traciły one swej siły nabywczej w relacji do wzrostu kosztów utrzymania. Gdyby sytuacja finansowa budżetu państwa i Funduszu Ubezpieczeń Społecznych na to pozwalała, świadczenia mogłyby realnie wzrosnąć więcej niż wynika to z gwarancji ustawowych. Należy jednak podkreślić, że w aktualnych realiach społeczno-gospodarczych kraju możliwości kształtowania poziomu emerytur i rent zależą ściśle od poziomu wynagrodzeń oraz relacji pomiędzy liczbą emerytów i rencistów a liczbą osób czynnych zawodowo. Wynika to z faktu, że środki na wypłatę emerytur i rent pochodzą ze składek na ubezpieczenia społeczne odprowadzanych od dochodów osób aktualnie pracujących. Im większa dynamika wzrostu płac i większa liczba osób pracujących (mniejsze bezrobocie), tym większe są możliwości podwyższania świadczeń emerytalno-rentowych.

Odnośnie kwestii obniżenia podstawy waloryzacji emerytur i rent w 1993 r., należy przypomnieć, że Trybunał Konstytucyjny w dniu 10 stycznia 1995 r. orzekł niezgodność z Konstytucją - obniżenia (na mocy ustawy budżetowej na 1993 r.) podstawy waloryzacji emerytur i rent do 91% przeciętnego wynagrodzenia. Jednakże Sejm RP rozpatrując wspomniane orzeczenie, odrzucił je wymaganą większością 2/3 głosów. Ustały w związku z tym przesłanki prawne, dla których ustawa budżetowa na 1993 rok została zaskarżona do Trybunału Konstytucyjnego.

Ustawą z dnia 6 lipca 1995 r. zmieniającą ustawę z 17 października 1991 r. o rewaloryzacji..., Sejm RP postanowił, że procentowy wskaźnik przeciętnego wynagrodzenia, o którym była mowa w art. 17 tej ustawy, będzie ulegał podwyższeniu o 1 punkt procentowy w terminie każdej kolejnej waloryzacji aż do osiągnięcia 100% przeciętnego wynagrodzenia. Ustawa zmieniająca weszła w życie z dniem 1 stycznia 1996 r.

Zgodnie z obowiązującymi od 1 stycznia br. nowymi przepisami emerytalno-rentowymi, tj. w myśl art. 19 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, poczynając od waloryzacji, która miała miejsce od 1 czerwca br. kwota bazowa służąca do obliczania nowo przyznawanych świadczeń, o które wniosek złożono po dacie 31 maja br., wynosi 100% przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim kwartale. Natomiast osoby, którym w dniu wejścia w życie ustawy z 17 grudnia 1998 r. przysługiwały emerytury i renty przyznane na dotychczasowych zasadach - w myśl art. 180 tej ustawy zachowują do nich prawo na dotychczasowych zasadach.

Należy w tym miejscu przypomnieć, że stały mechanizm waloryzacji w latach 1990-1995 oparty był o dynamikę wzrostu wynagrodzeń. Była to tzw. waloryzacja płacowa. Analiza skutków jej stosowania wykazała, że metoda waloryzacji, w której skalę podwyżki wyznacza jedynie wzrost przeciętnego wynagrodzenia a pomijana jest relacja między liczbą emerytów i rencistów a liczbą pracujących, może doprowadzić do załamania się systemu finansowania ubezpieczeń społecznych.

Przeciwdziałając temu zagrożeniu, w 1996 roku wprowadzono nowy mechanizm waloryzacji emerytur i rent. Opierał się on na założeniu, że emerytury i renty będą rosły realnie nieco wolniej niż płace oraz że będą corocznie waloryzowane w celu zachowania co najmniej ich realnej wartości, tzn. aby nie traciły swej siły nabywczej w relacji do kosztów utrzymania. Określając końcowy efekt waloryzacji w danym roku kalendarzowym ustawodawca ustalał dynamikę wzrostu emerytur i rent na tle kształtowania się dochodów pozostałej ludności w kraju, możliwości gospodarki oraz sytuacji finansowej Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Nowa formuła waloryzacji różniła się zasadniczo od obowiązującej w latach 1992-1995. Podwyższenie emerytur i rent w ramach poprzedniego mechanizmu waloryzacji polegało na obliczaniu zarówno nowo przyznawanych, jak i obliczaniu nowej wysokości podlegających waloryzacji emerytur i rent w oparciu o przeciętne wynagrodzenie z kwartału poprzedzającego termin waloryzacji a więc w oparciu o tzw. kwotę bazową. ponieważ zarówno formuła wyliczania świadczeń jak i ich waloryzacji były ściśle powiązane z kwotą bazową, wszystkie świadczenia, zarówno wypłacane jak i nowo przyznawane "miały w sobie" obniżoną do 91% kwotę bazową. W czerwcu 1994 r. podniesiono wymiar kwoty bazowej z 91% do 93%. Od tej daty aż do września 1996 r. każda emerytura lub renta, bez względu na to, czy była świadczeniem już wypłacanym czy też nowym, wyliczona była z uwzględnieniem 93% kwoty bazowej. Od września 1996 r. wprowadzony został nowy mechanizm waloryzacji, który nie jest powiązany jak poprzednio ze wzrostem kwoty bazowej. Waloryzacja emerytur i rent polegała bowiem na podwyższaniu kwoty świadczenia oraz jego podstawy wymiaru wskaźnikiem waloryzacji w określonym terminie waloryzacji (w zależności od średniorocznego wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych - raz lub dwa razy w roku). Kwota bazowa nie miała więc zastosowania przy obliczaniu świadczeń przyznanych w okresie między waloryzacjami; w oparciu o jej poziom obliczane były natomiast nowe świadczenia, przyznawane od terminu kolejnej waloryzacji. Od września 194 r. wymiar kwoty bazowej wzrósł do 94% i przy kolejnych waloryzacjach podwyższany był o jeden punkt procentowy.

Jednym z głównych celów reformy ubezpieczeń społecznych było doprowadzenie w przyszłości do samofinansowania się systemu. Chodziło o to, aby składki opłacane na poszczególne rodzaje ubezpieczeń w pełni pokryły wydatki na finansowane przez nie świadczenia. Zasada ta dotyczy m. innymi ubezpieczenia emerytalnego i rentowego. Zrównoważenie dochodów i wydatków poprzez dalsze podniesienie składek nie wchodziło w grę. Zbytnie obciążenie płatników wiązałoby się z negatywnymi skutkami w gospodarce.

W tej sytuacji nie można było przyjmować rozwiązań zwiększających wydatki na emerytury i renty. W szczególności nie można było przyjąć reguły, zgodnie z którą wszystkie świadczenia - a nie tylko nowoprzyznawane - liczone są od aktualnej kwoty bazowej. Przyjęcie takiego rozwiązania oznaczałoby w istocie waloryzację świadczeń w pełni proporcjonalną do wzrostu płac. Na takie rozwiązanie, nawet przy założeniu sukcesywnego jego wdrażania, budżetu Państwa nie stać.

MINISTER

SEKRETARZ STANU

Ewa Lewicka

Warszawa, 2000.04.14

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z otrzymanym przy piśmie Pani Marszałek z dnia 22 marca 2000 r., Nr AG/043/66/2000/IV oświadczeniem złożonym przez senatora Zbigniewa Gołąbka na 52 posiedzeniu Senatu RP w dniu 16 marca 2000 r. w sprawie budowy drugiej jezdni drogi krajowej Nr 7 (E-77) w odcinku Grójec - Jedlińsk wraz z mostem w Białobrzegach oraz budowy wiaduktu w Szydłowcu, uprzejmie informuję, że stan przygotowań do realizacji wymienionych zadań przedstawia się następująco:

Modernizacja drogi nr 7 polegać będzie na dobudowie drugiej jezdni po stronie zachodniej. Długość trasy wynosi 35,0 km. Docelowo droga posiadać będzie podwójne dwupasmowe jezdnie /o szerokości pasa ruchu 3,5 m/ z utwardzonym środkowym pasem rozdziału o szerokości 4,0 m i poboczami ziemnymi. Na całej długości trasy zaprojektowano drogi zbiorcze. Modernizacja wymagać będzie budowy około 5 mostów i 6 wiaduktów.

Opracowana w 1993 r. koncepcja programowo-przestrzenna modernizacji tej drogi wymaga uaktualnienia.

W ocenie administracji drogowej potrzeba budowy węzła drogowego w Szydłowcu jest niewątpliwa. Świadczy o tym chociażby fakt, że już w 1990 r. został opracowany staraniem byłej Dyrekcji Okręgowej Dróg Publicznych w Kielcach projekt techniczny dla tego zadania. Projektowany zakres robót obejmuje budowę wiaduktu nad drogą nr 7, dobudowę drugiej jezdni na długości 0,8 km w ciągu drogi nr 7, budowę dojazdów do wiaduktu długości 0,6 km, budowę dwu łącznic jednojezdniowych dwukierunkowych o długości 0,9 km oraz budowę dwu skrzyżowań skanalizowanych. Jednak dokumentacja ta, jak i uzyskana w oparciu o nią decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w wyniku protestu właściciela przyległej posesji została uchylona przez Naczelny Sąd Administracyjny.

W związku z tym Oddział Centralny Generalnej Dyrekcji Dróg Publicznych w Warszawie zamierza zlecić aktualizację materiałów do nowej decyzji w warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz projektu budowlanego, zgodnie z aktualnie obowiązującymi przepisami technicznymi i prawnymi. W tej sytuacji na załatwienie prac przygotowawczych potrzeba około 3 lat czasu.

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pragnę również podkreślić, iż obowiązuje zasada, że w miarę uzyskania środków finansowych, przyjmowane są do realizacji zadania o najwyższej efektywności ekonomicznej, gdzie występują największe potrzeby ruchu i zagrożenie jego bezpieczeństwa. Resort transportu i gospodarki morskiej będzie nadal czynił starania o dodatkowe środki na modernizację i rozwój sieci dróg krajowych ze wszystkich możliwych źródeł lecz nie jest w stanie określić nawet przybliżonego terminu realizacji dla szeregu zadań, bez wcześniejszego zabezpieczenia finansowego. W tej sytuacji jedyną możliwością przyspieszenia realizacji chociażby niektórych z nich jest ścisła współpraca administracji drogowej z samorządami, które powinny przyjąć również część finansowania robót na drogach krajowych. Ministerstwo Transportu i Gospodarki Morskiej liczy również na pomoc polityków.

Z wyrazami szacunku

Tadeusz Syryjczyk

Warszawa, dnia 14 kwietnia 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W rządowym programie reformy przyjęto, że podstawowym kierunkiem działań mającym na celu ograniczenie ponoszenia strat w górnictwie węgla kamiennego, będzie między innymi zmniejszenie nierentownych zdolności produkcyjnych. Oznacza to w konsekwencji likwidację kopalń, które charakteryzują się trwałą nierentownością, a w tym kopalń, w których eksploatowane zasoby zostały już w znacznej części wyczerpane, a udostępnienie nowych wymagałoby poniesienia znacznych nakładów finansowych bez szansy ich zwrotu.

Kopalnia "Dębieńsko" w ostatnim pięcioleciu charakteryzowała się trwałą nierentownością, co potwierdzają jednostkowe wyniki ze sprzedaży węgla uzyskiwane w latach 1995 - 1999:

1995. r. - 8,54 zł/t,
1996. r. - 9,98 zł/t,
1997. r. - 18,22 zł/t,
1998. r. - 30,98 zł/t,
1999. r. 54,02 zł/t.

• KWK "Dębieńsko" jest jednym z wielu producentów
  węgla gazowo-koksowego na rynku krajowym, na którym występuje jego znaczna nadprodukcja. Węgiel ten ze względu na dużą zmienność własności koksowniczych nie znajduje wielu nabywców. Z tego powodu następuje systematyczny spadek sprzedaży węgla kamiennego z poziomu 1787,6 tys. ton w 1995 roku do 1161,2 tys. ton w 1999 roku. Z uwagi na zmniejszenie się zapotrzebowania na węgiel gazowo-koksowy w kraju kopalnia zmuszona była do stałego zwiększania udziału eksportu węgla, który wzrósł z 36,1% w 1995 roku do 46,9% w 1999 roku. Sprzedaż węgla w kraju w 1999 roku wyniosła 616,8 tys. ton i była niższa niż w 1998 roku o prawie 200 tys. ton.
• Z eksploatowanych zasobów operatywnych 70% zalega w pokładach o grubości do 1,5 m, a wydobycie brutto charakteryzuje się dużym zanieczyszczeniem. Z wydobytego urobku w 1999 roku wydzielono 50% odpadów. W węglu handlowym aż 25,5% stanowiły przerosty ilaste o niskiej jakości.
• Od 1998 roku następuje - w porównaniu do roku poprzedniego - spadek średniej ceny zbytu węgla ogółem. Średnia cena zbytu ogółem w 1999 roku wyniosła 103,15 zł/t i była niższa niż w 1997 roku o 13,19 zł/t, tj. o 11,3%.
• W latach 1995 - 1999 jednostkowy koszt sprzedanego węgla wzrósł ze 102,64 zł/t do 147,17 zł/t, a więc o 53,1% a średnia cena zbytu węgla z 94,10 zł/t do 103,15 zł/t, tj. o 9,6%. W roku 1997 przy jednostkowym koszcie sprzedanego węgla w wysokości 134,56 zł/t KWK "Dębieńsko" znajdowała się na 33 miejscu w rankingu kopalń, a w 1999 roku na 42 miejscu.

Pan Marian Minkina został odwołany ze stanowiska prezesa zarządu KWK "Siemianowice - ZG Rozalia" Spółka z o.o. z powodu nabycia przez niego uprawnień emerytalnych. Działanie to było zgodne z uchwałą Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników KWK "Siemianowice - ZG Rozalia" Spółka z o.o. z dnia 10.01.2000 r. zobowiązującą Zarząd Spółki do stosowania racjonalnej polityki zatrudnienia z uwzględnieniem przechodzenia na emeryturę osób, które uzyskały uprawnienia emerytalne bez względu na zajmowane stanowisko.

Niezależnie od tego, w kopalni KWK "Siemianowice - ZG Rozalia" ujawniono przypadki wykorzystywania przepisów ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dostosowaniu górnictwa węgla kamiennego do potrzeb gospodarki rynkowej i szczególnych uprawnieniach gmin górniczych (Dz.U. Nr 162, poz. 1112) w sposób niezgodny z zasadami racjonalnego wykorzystania środków dotacyjnych na restrukturyzację zatrudnienia. W przypadku 8 osób stwierdzono fakt przeniesienia pracowników powierzchni do zakładu przeróbki mechanicznej węgla na okres kilku lub kilkunastu tygodni, po czym osobom tym przyznano jednorazowe odprawy pieniężne bezwarunkowe w wysokości przewidzianej dla pracowników przeróbki, tj. ponad sześciokrotnie wyżej niż wynosiła jednorazowa odprawa pieniężna bezwarunkowa dla pracowników powierzchni. W jednym przypadku osoba, która pobrała odprawę bezwarunkową, przeniesiona na krótki okres czasu przed jej otrzymaniem do zakładu przeróbki, wykonywała równocześnie swoje dotychczasowe obowiązki kierowcy.

Z wyrazami szacunku

MINISTER GOSPODARKI

z up.

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 14 kwietnia 2000r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

Problem zobowiązań zakładów opieki zdrowotnej usamodzielnionych w latach 1996-98 był wielokrotnie poruszany w trakcie posiedzeń senackich i sejmowych komisji, jak i podczas wielu spotkań przedstawicieli samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, przedstawicieli Ministerstwa Zdrowia, Ministerstwa Finansów oraz Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji.

W wyniku poszczególnych spotkań podjęto działania zmierzające do uregulowania zobowiązań Skarbu Państwa. Dnia 04.04.2000 r. Ministrowie Finansów oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji wystąpili do Wojewodów z informacją, że został podpisany z Bankiem Handlowym w Warszawie S.A. aneks do umowy w sprawie powierzenia Bankowi obsługi niżej wymienionych wierzytelności, wynikających z nie uregulowanych zobowiązań. W związku z powyższym zobowiązali oni Urzędy Wojewódzkie do weryfikacji każdego zobowiązania samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej usamodzielnionych w latach 1996-98.

Za bezsporne mają być uznane przede wszystkim zobowiązania, które powstały w związku z nie wywiązaniem się Wojewody z realizacji postanowień umowy w następujących przypadkach:

Bankowi Handlowemu w Warszawie S.A. powierzono także dokonywanie spłat zobowiązań Skarbu Państwa wynikających z zawieranych przez Wojewodów umów/ugód z samodzielnymi publicznymi zakładami opieki zdrowotnej.

Zdarzały się sytuacje, w których pomimo usamodzielnienia zakładu opieki zdrowotnej Wojewoda kontynuował dotychczasowe zasady jego finansowania. Niepodpisanie umowy nie oznacza, że umowa nie została zawarta. Strony potwierdziły istnienie wzajemnych zobowiązań realizując swoje świadczenia - z jednej strony wykonując usługi zdrowotne, z drugiej strony przekazując środki na utrzymanie zakładu. W takich sytuacjach Wojewodowie muszą stwierdzić, czy i które należności stanowią ewentualne zobowiązanie Skarbu Państwa. W przypadku, gdy zobowiązanie nie wynika z nie wywiązania się Wojewody z jednoznacznie określonych w umowie obowiązków, ale w wyniku analizy danych historycznych, Wojewoda stwierdza bezsporność zobowiązani, konieczne jest sporządzenie umowy/ugody, w której samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej potwierdzi, że określona przez Wojewodę kwota zobowiązania stanowi zaspokojenie wszelkich roszczeń finansowanych z tytułu, którego dotyczy. W przypadku gdy strony nie dojdą do porozumienia w zakresie całego roszczenia, a Wojewoda uzna część roszczeń jako bezsporne, powinien sporządzić oświadczenie o uznaniu tej części rozliczenia jako zobowiązanie Skarbu Państwa.

Niektóre sprawy zostały skierowane przez SPZOZ-y lub innych wierzycieli do sądów. W tych sprawach Wojewodowie również powinni dokonać samodzielnej analizy stanu zobowiązań i w zależności od jej wyniku albo dążyć do zawarcia przed sądem ugody albo kontynuować spór sądowy. Odpowiednio do podjętych działań, Bank dokona spłaty zobowiązań Skarbu Państwa wynikających z zawartych przez Wojewodów przed sądem ugód z wierzycielami lub objętych wyrokami sądowymi, włącznie z kosztami sądowymi.

W uzupełnieniu informuję, że Bank Handlowy w Warszawie S.A. dokonuje spłat zobowiązań Skarbu Państwa raz w miesiącu - Bank został zobowiązany do informowania Urzędów Wojewódzkich o ustalonej w porozumieniu z Ministrem Finansów dacie płatności w danym miesiącu i terminie do kiedy muszą spłynąć do Banku polecenia zapłaty.
Mam nadzieję, że takie rozwiązanie poprawi ciężką sytuację wszystkich samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej usamodzielnionych w latach 1996-1998 borykających się z tym problemem.

Z wyrazami szacunku

Franciszka Cegielska

Warszawa, 14.04.2000

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

1. Zarządzanie zakładem opieki zdrowotnej w oparciu o umowę cywilnoprawną, tzw. kontrakt menedżerski dopuszcza ustawa z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 91, poz. 804) w art. 44 ust. 4, jako jedną z form nawiązania stosunku pracy z kierownikiem publicznego zakładu opieki zdrowotnej. W 1998 roku wszyscy wojewodowie otrzymali z Ministerstwa Zdrowia projekt umowy o zarządzanie zakładem opieki zdrowotnej. Nie miał on charakteru obligatoryjnego wzoru do bezpośredniego zastosowania przy zawieraniu kontraktów menedżerskich, gdyż treść umowy, zgodnie z ogólnymi zasadami prawa cywilnego kształtują strony ją zawierające, którymi są w tym przypadku zarządzający i podmiot tworzący zakład. Niemniej jednak należy stwierdzić, że projekt zawierał liczne błędy formalnoprawne i nie gwarantował ochrony finansów publicznych. Tymczasem ówcześni wojewodowie przyjęli go niemal bezkrytycznie, nie uwzględniając sytuacji zakładów opieki zdrowotnej w poszczególnych województwach.

Kontrakty krytykowane były przede wszystkim ze względu na zbyt wysokie wynagrodzenia dla menedżerów. Ministerstwo Zdrowia nie będąc stroną umów, wielokrotnie wskazywało na rażąco krzywdzące dla zakładów opieki zdrowotnej postanowienia i nadmierną ochronę interesów osoby zarządzającej zakładem oraz przekazywało propozycje działań naprawczych (m.in. w załączeniu pisma znak: PR023-MT-105/99 z dnia 21.01.1999 r. przesłano wszystkim wojewodom uwagi Departamentu Prawnego Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej dotyczące umów o zarządzanie zakładem opieki zdrowotnej).

Jak wynika z posiadanych informacji, część kontraktów została już rozwiązana w trybie porozumienia stron lub w wyniku postępowania sądowego. Niejednokrotnie są one również przedmiotem renegocjacji.

2. Obecnie w Ministerstwie Zdrowia trwają prace nad nowymi regulacjami prawnymi dotyczącymi organizacji systemu ochrony zdrowia. Proponuje się określenie zasad funkcjonowania szpitali w formie spółek akcyjnych. Jednocześnie, należy sprecyzować rzeczywiste potrzeby w zakresie liczby łóżek i oddziałów oraz określić krajową i regionalną sieć szpitali. Dane te zostaną wykorzystane w programach restrukturyzacyjnych szpitali klinicznych.

3. Wzajemne relacje pomiędzy szpitalem klinicznym, a uczelnią medyczną oparte są na umowie cywilnoprawnej o udostępnienie szpitala na potrzeby wykonywania zadań dydaktycznych i badawczych w powiązaniu z udzielaniem świadczeń zdrowotnych. Umowa powyższa powinna odpowiadać wymaganiom, wskazanym w rozporządzeniu Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z 17 września 1999 r. w sprawie określenia koniecznych elementów umów o udostępnienie szpitala klinicznego albo oddziału klinicznego na wykonywanie zadań dydaktycznych i badawczych w powiązaniu z udzielaniem świadczeń zdrowotnych (Dz.U. Nr 79 poz. 901). Rozwiązanie to daje uczelni możliwość wyboru na bazę dydaktyczno - naukową, szpitala (również niepublicznego), gwarantującego najlepsze wykonywanie tych funkcji, a jednocześnie pozwala racjonalnie gospodarować środkami publicznymi, przeznaczonymi na refundację kosztów zadań dydaktycznych i badawczych.

4. Tryb nadania statutu szpitalowi klinicznemu określa art. 43a ust. 1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej. Zgodnie z tym przepisem statut nadaje Minister Zdrowia w porozumieniu z rektorem uczelni medycznej. Nieprawidłowości, które zaistniały w toku nadawania obecnie obowiązujących statutów, polegały na braku takiego uzgodnienia.

Szpitalom klinicznym, wobec których obowiązki i uprawnienia organu założycielskiego przejął rektor uczelni medycznej, statut nadaje rektor tej uczelni a zatwierdza Minister Zdrowia.

5. Jak wynika z art. 43b ust. 1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, Minister Zdrowia przekazuje rektorom Akademii Medycznych niektóre obowiązki i uprawnienia organu założycielskiego wobec szpitali klinicznych. Przy Ministrze Zdrowia pozostaje głównie odpowiedzialność finansowa za zobowiązania szpitala. Rektor uzyskuje natomiast prawo do decyzji dotyczących gospodarowania mieniem i finansami samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej, nie ponosząc odpowiedzialności finansowej w razie jego zadłużenia.

z up. MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2000.04.14

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W limicie wydatków budżetowych na rok 1999 kwota przewidziana na pomoc społeczną (dział 86 - Opieka społeczna) została ustalona według ogólnych zasad przyjętych w założeniach do projektu budżetu państwa na rok 1999, z wyjątkiem wydatków na zasiłki z pomocy społecznej. Do kalkulacji wydatków na zasiłki z pomocy społecznej przyjęto wielkości zaplanowane w ustawie budżetowej na 1998 r. oraz planowany średnioroczny wskaźnik wzrostu cen towarów i usług, tj. 108,5%, a nie jak w przypadku innych wydatków bieżących - 75% wydatków zaplanowanych w ustawie budżetowej na rok 1998.

Podczas dalszych prac nad projektem ustawy budżetowej na rok 1999 z zaplanowanych przez wojewodów wydatków na zasiłki z pomocy społecznej w łącznej wysokości 1.623.605 tys. zł została wyłączona kwota w wysokości 165.000 tys. zł (w tym z budżetu województwa kujawsko-pomorskiego 5.485 tys. zł) i przeniesiona do rezerwy celowej z przeznaczeniem na zasiłki z pomocy społecznej. Zmniejszenia kwot dotacji w poszczególnych województwach dokonało Ministerstwo Pracy i Polityki Socjalnej.

W przekazanej dla części 85/04 - Województwo kujawsko-pomorskie ogólnej kwocie limitu wydatków budżetowych na rok 2000 wydatki na świadczenia pieniężne z pomocy społecznej nie były kalkulowane na podstawie zapotrzebowania z I półrocza 1999 r. lecz zgodnie z przyjętymi przez Radę Ministrów założeniami do projektu budżetu państwa na rok 2000. Do kalkulacji tych wydatków została przyjęta kwota dotacji zaplanowanej na zasiłki z pomocy społecznej dla województwa kujawsko-pomorskiego w ustawie budżetowej na rok 1999 (tj. 98.273 tys. zł), którą zwaloryzowano przewidywanym średniorocznym wskaźnikiem wzrostu cen towarów i usług (105,7%).

W ustawie budżetowej na rok 2000 wydatki w budżecie województwa kujawsko-pomorskiego w dziale 86 - Opieka społeczna, rozdział 8613 - Zasiłki i pomoc w naturze, § 88 - Dotacje celowe na realizacją zadań bieżących z zakresu administracji rządowej zleconych gminom zostały zaplanowane zgodnie z projektem budżetu województwa kujawsko-pomorskiego przekazanym do Ministerstwa Finansów przez Wojewodę Kujawsko-pomorskiego, tj. w wysokości 106.478 tys. zł. Stanowi to 108,3% wydatków zaplanowanych w budżecie województwa kujawsko-pomorskiego na rok 1999.

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 155, poz. 1014 z późn. zmianami) - Minister Finansów, w porozumieniu z dysponentami części budżetowych, opracował harmonogram realizacji dochodów i wydatków budżetu państwa. Przy uruchamianiu środków dla poszczególnych dysponentów brany jest pod uwagę harmonogram oraz przeprowadzana jest szczegółowa analiza takich czynników, jak: stan rachunków bieżących budżetu państwa i możliwości finansowania deficytu budżetowego, stan środków na rachunkach dysponentów, zgłoszone przez nich potrzeby oraz aktualny plan wydatków budżetowych po zmianach.

PODSEKRETARZ STANU

Halina Wasilewska-Trenkner

Warszawa, 2000.04.17

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Wymieniona droga Nr 17 przewidziana została do dostosowania do parametrów technicznych drogi ekspresowej i ujęta w projekcie Rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie ustalenia sieci autostrad i dróg ekspresowych. W projekcie tego rozporządzenia nie została uwzględniona natomiast droga Nr 82 Piaski - Dorohusk - granica państwa z Ukrainą.

Ograniczenie długości przewidzianych do zbudowania autostrad i dróg ekspresowych w Polsce jest motywowane możliwościami inwestycyjnymi ze środków publicznych, wielkością prognozowanego ruchu drogowego oraz względami lokalizacyjnymi.

Jednocześnie, w prowadzonych pracach planistyczno-programowych przyjęliśmy założenie, że w niektórych sytuacjach korzystniej jest zrezygnować z wysokiej klasy technicznej drogi na rzecz przyśpieszenia realizacji najpilniejszych fragmentów tras drogowych, na których stopień zagrożenia bezpieczeństwa ruchu i zatłoczenia są największe. W znacznej liczbie przypadków lokalne zabiegi modernizacyjne (np. zbudowanie obwodnic miast i miejscowości) pozwolą uzyskać wydatną poprawę warunków ruchu, a także uniknąć na czas bliżej nie określony rezerwowania terenów.

w.z. MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Krzysztof Tchórzewski

Warszawa, dnia 14.04.2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

W odpowiedzi na oświadczenia Pana Senatora Mariana Cichosza złożone podczas53 posiedzenia Senatu RP, przekazane przy piśmie z dnia 4 kwietnia br., w sprawie zmiany treści art. 58 ust. 1 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, uprzejmie informuję, że Prezes Rady Ministrów pismem znak: RM 10-118/99 z dnia 19 października 1999 r. przekazał Marszałkowi Sejmu RP projekt zmiany ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym oraz o zmianie niektórych ustaw (druk 1456).

Z wyrazami szacunku

Franciszka Cegielska

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na pismo Pani Marszałek nr AG/043/63/2000/IV z dnia 22 marca 2000 r. dotyczące oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Jerzego Markowskiego podczas 52. posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 marca 2000 r. w sprawie obsady Zarządu Zakładów Mechanicznych "BUMAR-ŁABĘDY" S.A. oraz założeń polityki Ministra Gospodarki wobec tej Spółki, informuję co następuje:

Od dwóch lat Spółka przeżywa poważny kryzys wynikający głównie z nieprzystosowania do realiów rynkowych i nie wykorzystywania zdolności produkcyjnych, ujawniający się w stracie netto w 1998 r. - w wysokości - 45 023,1 tys. PLN, w 1999 r. - w wysokości 40 474,9 tys. PLN. Niekorzystne wyniki ekonomiczno-finansowe spowodowały realną groźbę ogłoszenia upadłości Spółki, podważyły również jej wiarygodność wśród instytucji finansowych (m.in. udzielających gwarancji dobrego wykonania i gwarancji bankowych kontraktów z partnerami zagranicznymi).

2) Po przyjęciu nadzoru właścicielskiego nad Spółką, na mocy ustawy z dnia 7 października 1999 r. o wspieraniu restrukturyzacji przemysłowego potencjału obronnego i modernizacji technicznej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, Minister Gospodarki skorzystał z uprawnień wynikających z tytułu reprezentacji 100% udziałów Skarbu Państwa w kapitale akcyjnym Spółki i w dniu 12 stycznia br. przeprowadził Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy Zakładów Mechanicznych "BUMAR-ŁABĘDY" S.A. zobowiązując w trybie pilnym Radę Nadzorczą Spółki do oceny działalności Zarządu.

- zawarł umowę cesji praw i obowiązków określonych w umowie wytworzenia towaru i wykonania czynności związanych z dostarczeniem towaru do odbiorcy zagranicznego ze Spółką z o.o. nie posiadającą stosownych uprawnień, doświadczeń i zabezpieczenia finansowego - z naruszeniem przepisów ustawy z dnia 11 grudnia 1997 r. o administrowaniu obrotem z zagranicą towarami i usługami oraz o obrocie specjalnym,

- przygotował i złożył w Ministerstwie Gospodarki w dniu 14 lutego br. program naprawczy Spółki, spełniający wymogi ustawy z dnia 7 października 1999 r. o wspieraniu restrukturyzacji przemysłowego potencjału obronnego i modernizacji technicznej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, który stwarza szansę przywrócenia równowagi ekonomiczno-finansowej Spółki poprzez uruchomienie postępowania oddłużeniowego w ramach restrukturyzacji finansowej oraz realizację przedsięwzięć z zakresu restrukturyzacji produktowej, majątkowej, organizacji i zarządzania, zatrudnienia, itp.,

w dniu 30 marca br., skierował program naprawczy Spółki do ostatecznych uzgodnień z ministrami właściwymi do spraw finansów publicznych, pracy, Skarbu Państwa, środowiska oraz Ministrem Obrony Narodowej.

Według opinii Ministra Gospodarki, program naprawczy jest zgodny z założeniami i celami przyjętego przez Radę Ministrów w dniu 9 lutego 1999 r. Programu Restrukturyzacji Przemysłu Obronnego i Wsparcia w Zakresie Modernizacji Technicznej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz spełnia warunki formalne i merytoryczne do wszczęcia postępowania oddłużeniowego przewidzianego w wymienionej ustawie. Ponieważ powodzenie restrukturyzacji finansowej ściśle wiąże się z realizacją pozostałych przedsięwzięć restrukturyzacyjnych, Minister Gospodarki jest zainteresowany niezwłocznym wdrożeniem kompleksowego programu restrukturyzacji Spółki.

Podstawowe elementy programu naprawczego Spółki, które stwarzają szansę pokonania obecnego kryzysu, to:

a) restrukturyzacja produktowa

- w zakresie produkcji "S" - o mosty i wozy na potrzeby armii brytyjskiej, zmodernizowane bojowe wozy piechoty, bojowe wozy piechoty, bazowe kołowe transportery opancerzone oraz pochodne, samojezdne zestawy przeciwlotnicze, wozy zabezpieczenia technicznego zestawu haubic,

Spółka przewiduje zracjonalizowanie i dostosowanie zatrudnienia do potrzeb i nowej struktury organizacyjnej oraz ustalenie właściwych relacji między liczbą pracowników bezpośrednio-produkcyjnych, pośrednio-produkcyjnych i na stanowiskach nierobotniczych. Za ekonomicznie uzasadnione Spółka uznaje zatrudnienie 2 700 z obecnych 4 000 pracowników. Pozostałych 1300 osób do końca 2000 r. objętych zostanie zwolnieniami w trybie i na zasadach określonych w ustawach i rozporządzeniach dotyczących ochrony roszczeń pracowniczych, rozwiązywania stosunków pracy i ustalania świadczeń przedemerytalnych dla osób zwalnianych z przyczyn zakładów oraz porozumieniach zawartych ze Związkami Zawodowymi działającymi w Spółce.

Na wniosek Ministra Gospodarki, w dniu 4 kwietnia br., Rada Ministrów wyraziła zgodę na udzielenie Spółce pomocy ze środków budżetowych EFSAL, umożliwiającej wypłatę odpraw w wysokości 3-krotnych miesięcznych wynagrodzeń.

Plan restrukturyzacji zadłużenia na podstawie wymienionej ustawy, Spółka opiera na założeniu, że będą możliwe:

- odroczenie i umorzenie zobowiązań wobec PFRON, NFOŚ, FUS, FP wg stanu na 30 czerwca 1999 r. wraz z odsetkami i kosztami manipulacyjnymi wg stanu na dzień 31 grudnia 1999 r. w łącznej wysokości 5.129,7 tys. PLN.

8) W obecnej sytuacji ekonomiczno-finansowej Zakładów Mechanicznych "BUMAR-ŁABĘDY" S.A. alternatywą przeprowadzenia głębokiej restrukturyzacji pozostaje ogłoszenie upadłości ze wszystkimi konsekwencjami wnikającymi z tego faktu, co może nastąpić w przypadku zaniechania lub zwłoki w realizacji podstawowych elementów programu naprawczego. Wraz z ogłoszeniem upadłości Spółki, należy liczyć się m.in. z:

- utratą 4 000 miejsc pracy i zagrożeniem podstaw egzystencji ok. 12 000 osób (licząc po 3 osoby w rodzinie) i wybuchem niepokojów społecznych,

- zaprzestaniem realizacji zadań wynikających z Centralnego Programu Mobilizacji Gospodarki.

- są wspierane, jako leżące w interesie Skarbu Państwa, obronności i bezpieczeństwa państwa, załogi i społeczności lokalnej, przedsięwzięcia restrukturyzacyjne podejmowane przez statutowe organy Spółki z poszanowaniem obowiązującego prawa, zmierzające do szybkiego przywrócenia równowagi ekonomiczno-finansowej i osiągnięcia zakładanych długofalowych celów Zakładów Mechanicznych "BUMAR-ŁABĘDY" S.A.,

Z wyrazami szacunku

MINISTER GOSPODARKI

z up.

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 17 kwietnia 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Normatyw spłaty kredytu, o którym mowa w oświadczeniu, wynoszący dla województwa mazowieckiego 3,47 zł za m2, został określony na podstawie art. 7 ustawy o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, refundacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1996 r. nr 5 poz. 32 z późn,. zm.), jako iloraz przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w tym bez wypłat z zysku i nadwyżki bilansowej w spółdzielniach oraz nagród z zakładowego funduszu nagród, z uwzględnieniem sfery budżetowej bez przedsiębiorstwa państwowego "Polskie Koleje Państwowe" oraz bez przedsiębiorstwa użyteczności publicznej Poczta Polska i Telekomunikacja Polska - Spółka Akcyjna, jednak nie wyższego niż 110% takiego wynagrodzenia w kraju, oraz liczby 500.

Uprzejmie informuję Panią Marszałek, że z uwagi na powyższe, wysokość nowego normatywu spłaty kredytów mieszkaniowych, została z dniem 1 kwietnia 2000 r. obniżona i wynosi 2,33 zł za 1 m² powierzchni użytkowej mieszkania.

PREZES

Warszawa, 2000.04.18

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Jak mnie powiadomił Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wybór ośrodków do prowadzenia w 2000 r. rehabilitacji leczniczej schorzeń narządu ruchu w ramach prewencji rentowej nastąpił w drodze konkursu ofert uruchomionego skierowaniem w dniu 10 stycznia 2000 r. zaproszeń do 155 podmiotów, które do tej daty wyraziły chęć współpracy z Zakładem Ubezpieczeń Społecznych w zakresie świadczenia usług rehabilitacyjnych. Przedsięwzięcie to nie było swobodnym uznaniem Zakładu, ale wykonaniem obowiązku nałożonego przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 grudnia 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu kierowania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych na rehabilitację leczniczą, finansowania bazy leczniczo-technicznej ośrodków rehabilitacyjnych oraz udzielania zamówień na świadczenia i usługi rehabilitacyjne (Dz.U. Nr 101, poz. 1179).

- niespełnienie któregokolwiek z minimalnych standardów spowoduje odrzucenie ofert,

- doświadczenie w prowadzeniu rehabilitacji leczniczej w ramach prewencji rentowej liczone latami współpracy z Zakładem, będzie jednym z kryteriów oceny i punktacji oferty,

Komisja konkursowa uznała ofertę "Uzdrowiska Lądek - Długopole" S.A. za nieważną zarzucając jej niespełnienie minimalnych standardów dla realizacji programu rehabilitacji leczniczej schorzeń narządu ruchu, określonych jednakowo dla wszystkich oferentów w części II zaproszenia.

W ust. 7 pkt 6 - 9 części II zaproszenia postawiono obligatoryjny warunek zapewnienia przez oferenta - pod rygorem odrzucenia oferty - w przeliczeniu na 235 pacjentów co najmniej 5 stanowisk do leczenia polem elektromagnetycznym dużej częstotliwości, 5 stanowisk do leczenia polem magnetycznym małej częstotliwości, 3 stanowiska do leczenia ultradźwiękami oraz 5 stanowisk laseroterapii. Tymczasem "Uzdrowisko Lądek - Długopole" zaoferowało tylko 4 stanowiska do leczenia polem elektromagnetycznym dużej częstotliwości i 4 stanowiska do leczenia polem magnetycznym małej częstotliwości, a stanowisk do leczenia ultradźwiękami i stanowisk laseroterapii nie zapewniło w ogóle.

Nie jest trafny również zarzut braku ze strony Zakładu informacji na temat powodów, dla których oferta "Uzdrowiska Lądek - Długopole" została odrzucona.

MINISTER

SEKRETARZ STANU

Ewa Lewicka

Warszawa, dnia 18 kwietnia 2000 r.

Szanowna Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek

Z poważaniem

Tematem oświadczenia jest głęboki niepokój właścicieli ogródków działkowych oraz Polskiego Związku Działkowców związany z prowadzonymi pracami nad projektem ustawy o zasadach realizacji programu powszechnego uwłaszczenia. Odpowiadając na oświadczenie Pana senatora pragnę podkreślić, że sprawa własności gruntów będących obecnie pracowniczymi ogrodami działkowymi staje się w wielu przypadkach problemem rangi ustrojowej, który należy z pewnością rozwiązać w sposób systemowy w ramach budowania państwa prawa. Jednak wyrażone przez Pana senatora zaniepokojenie możliwością przeprowadzenia masowego procesu uwłaszczenia obywateli na majątku będącym we władaniu Polskiego Związku Działkowców nie jest przewidywane ani w przyjętym przez Radę Ministrów projekcie ustawy reprywatyzacyjnej ani w opracowywanych aktualnie w Ministerstwie Skarbu Państwa projektach ustaw uwłaszczeniowych.

Uwagi z tej części oświadczenia, w której Pan senator informuje o zaniepokojeniu środowiska działkowiczów w związku z zamiarami włączenia nieruchomości ogrodów działkowych do realizacji programu powszechnego uwłaszczenia oraz stwierdzenie, że takie działanie, cytuję: "byłoby zamachem na konstytucyjne prawo własności" zapewne odnoszą się do poselskiego projektu ustawy o zasadach realizacji powszechnego uwłaszczenia obywateli RP (druk sejmowy nr 400), który jest obecnie przedmiotem prac Sejmu.

Projekt ten zakładał w jednym z wariantów możliwość uwłaszczenia obywateli na gruntach ogrodów działkowych co byłoby ważnym elementem porządkowania praw własności. Prace nad przedmiotowym projektem trwają i trudno przewidzieć jakie rozwiązanie parlamentarzyści uznają za wiążące.

Warszawa, 2000.04.18

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

Szanowna Pani Marszałek,

W przypadku linii Leszno - Jarocin odnotowano pogorszenie się wyników finansowych. PKP ponoszą coraz większe straty realizując przewozy na tej linii.

PODSEKRETARZ STANU

Witold Chodakiewicz

Warszawa, dnia 6 kwietnia 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Paweł Piskorski

Warszawa, 2000.04.18

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W dokumencie przygotowanym przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi "Polska polityka strukturalna w sektorze rybołówstwa na lata 2000 -2006", przyjętym w kwietniu br. przez Radę Ministrów, wymieniono działania, które będą podejmowane w celu zapewnienia trwałego i zrównoważonego użytkowania zasobów rybnych z korzyścią dla obecnych i przyszłych pokoleń, w tym znaczącej poprawy stanu zasobów ryb. W dokumencie przewidziano również wprowadzenie zintegrowanego zarządzania strefą przybrzeżną, przy udziale resortów ds. środowiska, transportu i gospodarki morskiej, zgodnie z założeniami Agendy Bałtyk 21 w zakresie prawidłowego zarządzania zasobami morza i ochrony środowiska.

Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi w dniu 6 marca br. powołał Zespół ds. Zarybiania, który zajmuje się kompleksowo sprawami związanymi z poprawieniem stanu zasobów ryb w polskich obszarach morskich i powierzchniowych wodach śródlądowych. W skład Zespołu weszli przedstawiciele organizacji rybackich, instytutów naukowych i administracji państwowej. Z pomocą Zespołu najłatwiej będzie wspólnie osiągnąć konsensus dotyczący podziału środków będących w dyspozycji Ministerstwa, przeznaczonych na cele zarybieniowe. Opinie formułowane przez Zespół pozwolą opracować założenia polityki zarybieniowej. Chciałabym podkreślić, ż Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi zabiega o to, aby pozyskać jak najwięcej środków na sfinansowanie programu zarybieniowego.

Do niniejszego pisma załączam dokument "Polska polityka strukturalna w sektorze rybołówstwa na lata 2000 - 2006", który będzie uzupełnieniem wyjaśnień na temat planowanych działań. Jednocześnie uprzejmie informuję, że do konsultacji międzyresortowych, a także ze środowiskiem rybackim, przekazany został projekt "Narodowej strategii rybołówstwa". Poruszone przez Pana Senatora problemy został uwzględnione w tym ważnym dla sektora dokumencie.

Z wyrazami szacunku

Jadwiga Berak

Warszawa, 20 kwietnia 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Jerzego Suchańskiego złożone podczas 53. posiedzenia Senatu RP w dniu 29 marca 2000 roku, w sprawie likwidacji orkiestr wojskowych, w tym jednej w Kielcach, uprzejmie informuję, że decyzja ta stanowi jedną z części procesu reorganizacji całych Sił Zbrojnych, uwarunkowanego potrzebami i możliwościami finansowymi resortu Obrony Narodowej.

Jednocześnie uprzejmie informuję Panią Marszałek, że zmiana postanowienia w spawie rozformowania orkiestry wojskowej w Radomiu jest możliwa - zgodnie z moją odpowiedzią na pytanie poselskie w trakcie debaty poświęconej obronności na 66. posiedzeniu Sejmu RP - w przypadku zadeklarowania formalno-prawnego przez organa samorządowe woli pokrywania przynajmniej połowy kosztów utrzymania orkiestry (ok. 400 tys. zł rocznie).

Z wyrazami szacunku

Janusz Onyszkiewicz

Warszawa, 20 kwietnia 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Zbigniewa Gołąbka złożone podczas 53. posiedzenia Senatu RP w dniu 29 marca 2000 roku, w sprawie rozformowania orkiestry wojskowej 60. Lotniczego Pułku Szkolnego w Radomiu, uprzejmie informuję, że decyzja ta stanowi jedną z części procesu reorganizacji całych Sił Zbrojnych, uwarunkowanego potrzebami i możliwościami finansowymi resortu Obrony Narodowej.

Jednocześnie uprzejmie informuję Panią Marszałek, że zmiana postanowienia w spawie rozformowania orkiestry wojskowej w Radomiu jest możliwa - zgodnie z moją odpowiedzią na pytanie poselskie w trakcie debaty poświęconej obronności na 66. posiedzeniu Sejmu RP - w przypadku zadeklarowania formalno-prawnego przez organa samorządowe woli pokrywania przynajmniej połowy kosztów utrzymania orkiestry (ok. 400 tys. zł rocznie).

Z wyrazami szacunku

Janusz Onyszkiewicz

Warszawa, 00.04.19

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Odpowiadając na pismo z dnia 4 kwietnia br., przy którym przesłane zostało oświadczenie złożone przez senatora Zbigniewa Gołąbka na 53 posiedzeniu Senatu w dniu 29 marca 2000 roku, w sprawie niedoboru środków finansowych na wypłaty świadczeń pomocy społecznej w Radomiu, uprzejmie informuję, iż mimo zrozumienia problemu nie mam możliwości przyznania dodatkowych środków na realizacją powyższego zadania. Ustalanie poziomu budżetu dla poszczególnych jednostek samorządowych leży bowiem w wyłącznej kompetencji pana Wojewody Mazowieckiego.

Do województw skierowano również z rezerw budżetowych dodatkowe środki w wysokości 35 120 tys. zł, z przeznaczeniem na opłacenie składek z tyt. ubezpieczenia zdrowotnego osób korzystających ze świadczeń pomocy społecznej tj. pobierających zasiłek stały, zasiłek stały wyrównawczy, zasiłek okresowy gwarantowany oraz rentę socjalną. Decyzję w tej sprawie podjął Minister Finansów w dniu 24 marca br. (znak FS10-453-350/2000). Województwo mazowieckie otrzymało na to zadanie - 4 040 000 zł.

MINISTER

Up. SEKRETARZ STANU

Warszawa, 00.04.20.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Odnosząc się do kwestii obniżenia w 2000 r. wielkości środków finansowych na realizację świadczeń z pomocy społecznej w województwie wielkopolskim uprzejmie wyjaśniam, iż w ustawie budżetowej na 2000 rok zaplanowano w budżecie województwa wielkopolskiego wydatki na realizację wypłat zasiłków z pomocy społecznej w wysokości - 121 219 tys. zł. Kwota ta jest wyższa w stosunku do 1999 roku o 2,6%.

Budżety wojewodów zostały również zwiększone o dodatkowe środki w wysokości 35 120 tys. zł. - z przeznaczeniem na opłacenie składek z tyt. ubezpieczenia zdrowotnego osób korzystających ze świadczeń pomocy społecznej. Decyzja w tej sprawie została podjęta przez Ministra Finansów w dniu 24 marca br. Województwo wielkopolskie otrzymało na ten cel - 1 490 tys. zł.

Skierowane do województwa dodatkowe środki powinny odczuwalnie złagodzić trudności w realizacji świadczeń o charakterze fakultatywnym, zabezpieczając jednocześnie pełną realizację wypłat obligatoryjnych.

Zgodnie z art. 57a ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. z 1997 r. Nr 25, poz. 128 z późn. zm) od dnia 1 stycznia 2000 r. Prezes Krajowego Urzędu Pracy obowiązany jest przekazywać środki Funduszu Pracy samorządom wojewódzkim i powiatowym na realizację należących do ich zakresu zadań wg algorytmu określonego w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 14 grudnia 1999 r. w sprawie algorytmu przekazywania środków Funduszu Pracy samorządom wojewódzkim i powiatowym (Dz.U. Nr 109, poz. 1237).

Na podstawie powyższych przepisów, w dniu 1 lutego 2000 r. Prezes Krajowego Urzędu Pracy przekazał samorządom powiatowym decyzje określające na 2000 r. kwoty środków Funduszu Pracy na finansowanie programów na rzecz przeciwdziałania bezrobociu oraz inne fakultatywne wydatki. Kwoty środków na finansowanie programów przeciwdziałania bezrobociu ustalone zostały w wyniku podziału, według wzoru algorytmu, połowy kwoty Funduszu Pracy przewidzianej w ustawie budżetowej na finansowanie aktywnych form przeciwdziałania bezrobociu.

Samorządy powiatowe (powiatowe urzędy pracy) województwa wielkopolskiego otrzymały na podstawie powyższej decyzji limit środków na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu w kwocie 31.364.612 zł. Natomiast pozostałą kwotę w ramach 50% rezerwy Prezes Krajowego Urzędu Pracy rozdysponuje po przedstawieniu przez starostów wniosków o zwiększenie ustalonego limitu, na realizację zadań które określone zostaną w kontraktach zawieranych z samorządami powiatowymi.

Przy rozdziale tej rezerwy, dodatkowe kwoty przyznane zostaną przede wszystkim tym powiatom, na terenie których jest najtrudniejsza sytuacja na rynku pracy.

Ponadto uprzejmie informuję, że ustalony przez Sejm RP plan finansowy Funduszu Pracy na 2000 r. (w ramach przyjętej ustawy budżetowej), na aktywne formy przeciwdziałaniu bezrobociu przewiduje (w ujęciu kasowym) kwotę 1.195,3 mln zł., tj. p 3% wyższą niż w 1999 r. (1.160,5 mln zł).

W związku z powyższym łączna kwota środków na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu ustalona dla powiatów nie może być wyższa od określonej w ustawie budżetowej, pomimo występujących i zgłaszanych w tym zakresie znacznie wyższych potrzeb.

MINISTER

Up. SEKRETARZ STANU

Warszawa, 20.04.2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie Pana senatora Zbigniewa Gołąbka złożone na 53 posiedzeniu Senatu RP w dniu 29 marca 2000 r. w sprawie braku środków na realizację zadań wynikających z ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, przekazane pismem z dnia 4 kwietnia 2000 r. - pragnę wyjaśnić, że środki finansowe na określone ustawowo zadania na rzecz osób niepełnosprawnych przekazywane są starostom przez państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych według algorytmu, określonego w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 26 stycznia 1999 r. w sprawie algorytmu podziału środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych na realizację określonych zadań jednostek samorządu terytorialnego oraz sposobu przedstawiania sprawozdań o wykorzystaniu tych środków (Dz.U. Nr 8 poz. 73).

Program będzie realizowany przez okres 3 lat, przy czym na każdy rok będzie odrębnie ustalana wielkość środków finansowych Funduszu. Na realizację programu w części dotyczącej podmiotów ortopedycznych i środków pomocniczych przewidziane zostały w roku bieżącym środki PFRON w wysokości 25 mln zł (z tego 2% przeznaczono na obsługę programu).

MINISTER

Up. SEKRETARZ STANU

Warszawa, 2000.04.21

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

W odpowiedzi na oświadczenie, złożone przez senatora Jerzego Pieniążka podczas 53. posiedzenia Senatu RP w dniu 29 marca 2000 r, w sprawie zawieszania przewozów pasażerskich na odcinku Kępno - Wieruszów - Wieluń Dąbrowa na linii nr 181 Herby Nowe - Oleśnica, w oparciu o wyjaśnienia Zarządu PKP, uprzejmie informuję:

Na odcinku Kępno - Wieluń Dąb. w nowym rozkładzie jazdy pociągów, który będzie obowiązywał od 28 maja br. zostanie zmniejszona liczba pociągów z 6 do 2 par w dobie, uwzględniając dowóz do szkół i zakładów pracy oraz powrót. Pociągi te będą oznaczone literką "G" - co oznacza, że będą kursowały do odwołania. Realizowane przewozy pasażerskie będą poddawane stałej analizie ekonomicznej i w przypadku pogorszenia się wyników Zarząd PKP podejmie stosowne działania mające na celu całkowite zawieszenie przewozów.

PKP są niestety nadal postrzegane jako przedsiębiorstwo mające obowiązek realizacji służby publicznej, bez względu na efektywność ekonomiczną swojej działalności, odpowiedzialne za dostęp społeczności lokalnych do cywilizacji, nauki, miejsc pracy itp. Próby ograniczania nieefektywnych przewozów są odbierane jako "zamykanie okna na świat" i uruchamiają lawinę protestów, żądań i nacisków dotyczących utrzymania wszystkich dotychczas uruchamianych pociągów.

Wdrożenie regionalizacji przewozów stwarza szansę na porozumienie społeczne w zakresie świadomego odstąpienia od świadczenia dotowanych usług przewozowych transportem kolejowym w określonych przypadkach, gdy niegospodarnością byłoby przeznaczenie dopłat z budżetu państwa lub budżetów samorządów do uruchamiania pociągów obsługujących znikome potoki pasażerów odpowiednie dla innych środków transportu (np. mikrobusów lub autobusów).

PODSEKRETARZ STANU

Witold Chodakiewicz

Warszawa, 2000.04.21

Pani
Prof. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP
Kancelaria Senatu RP

Szanowna Pani Marszałek,

podzielam opinię senatora Józefa Kuczyńskiego, że w gospodarce rynkowej wynagrodzenia kadry menedżerskiej są przede wszystkim kategorią ekonomiczną - a nie socjalną czy polityczną i to niezależnie od formy własności przedsiębiorstwa. Zatem uregulowanie powyższej kwestii ustawą nie jest rozwiązaniem długookresowym. Jednak obecny poziom rozwoju naszej gospodarki, w której nie działają jeszcze w pełni prawa rynkowe (brak pełnej konkurencji, funkcjonowanie monopoli państwowych, itp.) wymusza pewien zakres interwencjonizmu państwa. Tym bardziej, że tzw. "kominy płacowe" występują także w podmiotach wykazujących niską rynkową wartość (produkujących często ze stratą bilansową) jak również w takich, w których finansowanie odbywa się w dużej mierze z pieniędzy podatników.

Przyzwolenie społeczne na uchwalenie ustawy z dnia 3 marca 2000 r. o wynagrodzeniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi, w niniejszym kształcie - w dużej mierze opierało się na powszechnej opinii, że działania w tym zakresie muszą podlegać kontroli. Stan ten wymusił potrzebę odgórnego unormowania zasady gospodarowania środkami publicznymi, do których m.in. należą wynagrodzenia kadry menedżerskiej podmiotów publicznych, samorządowych czy przedsiębiorstw gospodarujących przy dużym udziale mienia Skarbu Państwa. Przyjęta ustawa nie oznacza ubezwłasnowolnienia rad nadzorczych, a jedynie znosi uprawnienie do podejmowania decyzji o zarobkach kadry menedżerskiej przedsiębiorstw i instytucji objętych zakresem przedmiotowym ustawy i przenosi te uprawnienia na Walne Zgromadzenia. Pozbawia organy nadzoru w postaci rad nadzorczych, zaledwie jednej z licznych z zakresu jej kompetencji funkcji, jaką jest kreowanie wynagrodzeń kadry zarządzającej.

Odnosząc się do propozycji Senatu dotyczącej włączenia do unormowań ustawy stanowisk prezesa i kierownictwa NBP należy stwierdzić, że przyjęcie takiego rozwiązania spowodowałoby obniżenie rangi Narodowego Banku Polskiego. Ponadto ustawa o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska w państwie reguluje wynagrodzenia kierownictwa NBP czyniąc je jawnymi, określonymi i mieszczącymi się w przyjętej hierarchii stanowisk w ustawie z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe.

Narodowy Bank Polski jest instytucją spełniającą ważną rolę w państwie i dlatego też zasadne jest niewyprowadzanie kierowniczych stanowisk w NBP podobnie zresztą jak wielu innych stanowisk, do omawianej obecnie ustawy.

Należy negatywnie zaopiniować wszelkie próby korygowania zarobków kadry menedżerskiej w sektorze prywatnym w oparciu o bezwzględny limit wynagrodzeń w sektorze publicznym. Właśnie tego typu działania naruszałyby logikę sytemu rynkowego.

Przyjęte w ustawie rozwiązania należy uznać za okresowe i dopuszczalne jedynie w okresie dochodzenia do gospodarki działającej o rzeczywiste zasady wolnorynkowe. Ministerstwo Skarbu Państwa podtrzymuje swoje stanowisko przeciwne nadmiernemu ingerowaniu w kształtowanie wynagrodzeń zarówno w sferze komercyjnej, jak i samorządowej. Jednakże analiza wszelkich sposobów zapobiegania wynaturzeniom w kształtowaniu się wynagrodzeń kadry menedżerskiej w przedsiębiorstwach sektora publicznego oraz dyskusja na forum parlamentarnym (kilka projektów ustaw) zdecydowała o wyborze takiego a nie innego rozwiązania. Ustawa zyskała poparcie wyjątkowo dużej części parlamentu (w głosowaniu w Sejmie RP w dniu 22 stycznia 2000 r., w którym brało udział 434 posłów, "za" ustawą oddano - 427 głosy, "przeciw" - 3 głosy, przy 4 wstrzymujących się od głosu posłach). Spełniono w tym przypadku jedną z ról, jaka należy do organów ustawodawczych i zarówno przedstawicielskich, uchwalając akt z obszaru obrony szeroko rozumianego interesu publicznego. Zdając sobie sprawę z ujemnych aspektów przyjętych niektórych unormowań Ministerstwo Skarbu Państwa konsekwentnie będzie realizowało zadania nałożone nań ustawą.

MINISTER

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 25 kwietnia 2000 r.

Szanowny Pan
Zbigniew Kruszewski
Senator RP

Panie Senatorze,

1.Ustawa z 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych wskazuje w art. 1 ust. 2, że jej przepisy mają zastosowanie do " 1) organów władzy publicznej, w szczególności: .... e) sądów i trybunałów".

3.Art. 29 wskazuje odpowiedni zakres kompetencji dla UOP.

Panie Senatorze,