Warszawa, 2000.02

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP
WARSZAWA

W odpowiedzi na pismo Pani Marszałek dotyczącego oświadczenia Senatora RP, pana Wojciecha Kruka, w sprawie przewozu pociągami samochodów należących do pasażerów (tak zwane autokuszetki) na trasie z Polski do Innsbrucka lub innej miejscowości położonej w centrum Alp, na podstawie danych uzyskanych z Dyrekcji Przewozów Pasażerskich PKP, informuję uprzejmie:

1. Jak wynika z przeprowadzonych analiz, czas przejazdu pociągiem autokuszetkowym na najkrótszej trasie Katowice - Zebrzydowice - Petrovice - Břeclav - Salzburg jest porównywalny z czasem przejazdu samochodem na tej samej trasie. Ewentualne uruchomienie przejazdu pociągu autokuszetkowego na trasie z Katowic jest wynikiem posiadania rampy załadowczej na stacji w Katowicach. Inne trasy wymagałyby wybudowania ramp załadowczych, co w obecnej sytuacji finansowej kolei i wykorzystanie takiej rampy przez 40 dni w roku (kursy pociągu 1 raz w tygodniu od połowy grudnia do końca kwietnia) byłoby nieuzasadnione ekonomicznie.

Również PKP nie posiadają dostatecznej ilości platform służących do przewozu samochodu w międzynarodowych przewozach pasażerskich. W dyspozycji PKP są tylko 4 takie wagony (z tego jeden jako rezerwa). Na trzech wagonach można przewieźć 18 samochodów osobowych. Realizacja tak małych przewozów jest bardzo kosztowna. Zwiększenie ilości posiadanych platform drogą zakupów lub dzierżawy wymaga również dużych nakładów finansowych. Tak więc od strony ekonomiki przewozów zagadnienie również nie ma w obecnej sytuacji uzasadnienia.

3. Pociąg autokuszetkowy musi mieć tak opracowaną trasę przejazdu, aby z jak najmniejszą ilością zmian kierunku poruszania się składu lub przegrupowania wagonów (co rzutuje na czas podróży), dotarł właściwie ustawiony do rampy ładunkowej na stacji docelowej. Zdecydowanie większa liczba miast w Europie Zachodniej (w stosunku do miast polskich) ma stacje czołowe, co wymaga zmiany kierunku poruszania się składu. Dla ominięcia takich stacji trasa przejazdu pociągu nie jest przez to najkrótsza, a czas podróży wydłuża się.

4. Zatrzymanie pociągu na stacjach pośrednich w celu zabrania dodatkowych wagonów z pasażerami i ich samochodami również wydłużyłoby łączny czas podróży, gdyż wiązałoby się z przegrupowaniem wagonów (manewry i odprawa techniczna zajęłyby około 30 min), gdyż nowi podróżni nie mogliby być "odcięci" od proponowanego w składzie pociągu wagonu restauracyjnego.

7. Pewnym rozwiązaniem tego problemu byłoby zawiązanie z PKP spółki transportu kolejowego zajmującej się przewozami autokuszetkami. Inicjatorem takiego działania mogłaby być na przykład Wielkopolska Izba Przemysłowo-Handlowa. Podstawy takich działań daje Ustawa z dnia 15. listopada 1984 r. prawo przewozowe (Dz. U. nr 119 z 1995 r., poz. 575) oraz Ustawa z dnia 17 czerwca 1997 r. o transporcie kolejowym (Dz. U. nr 96 z 1995 r. poz. 591).

Tadeusz Syryjczyk

Warszawa, dnia 1.02.2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z założeniami reformy systemu ochrony zdrowia sp sk otrzymują środki finansowe na realizację świadczeń zdrowotnych od dysponentów środków publicznych, głównie Kas Chorych na podstawie zawieranych kontraktów, po uprzednim przeprowadzeniu konkursu ofert zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dna 27 listopada 1998 r. w sprawie konkursu ofert na zawieranie przez Kasy Chorych umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych.

Aby zapewnić prawidłowe warunki sp szpitalom klinicznym do udzielania świadczeń zdrowotnych w powiązaniu z realizacją celów naukowych i dydaktycznych zawierane są umowy o współpracy z Akademiami Medycznymi.

Jednocześnie informuję, że rozpoczął się proces przekazywania części uprawnień i obowiązków wobec sp szpitali klinicznych Rektorom Uczelni Medycznych. Dotychczas przekazano kompetencje Rektorom Akademii Medycznych w stosunku do pięciu samodzielnych publicznych szpitali klinicznych tj.: SP SK nr 1 im prof. T. Sokołowskiego w Szczecinie, SP SK nr 2 w Szczecinie, Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie, SP SK nr 2 CMUJ w Krakowie i SP Dziecięcego Szpitala Klinicznego CMUJ w Krakowie. Proces ten wiąże się z przeprowadzaniem szczegółowej analizy sytuacji finansowej szpitali, inwentaryzacją majątku, porządkowaniem spraw własnościowych nieruchomości i środków trwałych użytkowanych przez te jednostki.

z up. MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dn. 4 lutego 2000 r.

Pan Senator
Jerzy Suchański

Szanowny Panie Senatorze

W związku z oświadczeniem Pana Senatora złożonym na 48. posiedzeniu Senatu w sprawie sposobu prezentacji Senatu w Internecie, z upoważnienia Pani Marszałek pragnę zapewnić, iż kształtowanie wizerunku Izby w odbiorze społecznym należy do ważniejszych zadań odpowiedzialnych za to służb informacyjnych i prasowych Kancelarii Senatu. Bez wątpienia ze względu na gwałtowny rozwój i zasięg nośnika informacji, jakim jest Internet, problem zasługuje na szczególną uwagę, a doskonalenie zarówno strony graficznej, jak i przede wszystkim merytorycznej senackiej strony internetowej powinno nadążać za potrzebami i oczekiwaniami coraz bardziej wymagających odbiorców.

Kwestią do dyskusji pozostaje zawartość merytoryczna senackiej strony Internetu - dobór informacji i sposób ich prezentacji. Opinia Pana Senatora będzie zatem wzięta pod uwagę w trwających już od pewnego czasu pracach nad rozwojem strony internetowej Senatu. Przypomnę, że obecnie w większości składają się na nią informacje o działalności Senatu. Znajdują się tu m. in. dane dotyczące senatorów (noty biograficzne, przynależność do komisji i klubów, adresy biur senatorskich) i Senatu (skład komisji, klubów, Prezydium, Regulamin Senatu, noty o Senacie zawierające informacje o funkcjonowaniu Senatu, o historii i teraźniejszości polskiego dwuizbowego parlamentu). Na stronach internetowych zamieszczane są wszystkie druki i uchwały Senatu IV kadencji, a także informacje o posiedzeniach Izby (porządki, relacje z posiedzeń, oświadczenia i odpowiedzi na oświadczenia senatorów) i większości posiedzeń komisji senackich (relacje). Odnotowywane są ważniejsze wizyty międzynarodowe, a także konferencje i seminaria organizowane przez Senat. Przedstawiane są także wszystkie protokoły z posiedzeń Prezydium Senatu. Odrębny dział stanowi krótka informacja o Kancelarii Senatu.

Wymieniony zakres informacyjny obejmuje swoim zasięgiem większą część działalności Senatu. Na podkreślenie zasługuje fakt, że wszystkie informacje, a zwłaszcza dotyczące chwili bieżącej są bardzo szybko aktualizowane, co ma ogromne znaczenie m. in. dla dziennikarzy, od których także zależy kształtowanie wizerunku Izby w opinii społecznej. Terminy posiedzeń plenarnych i posiedzeń komisji są uaktualniane natychmiast po ich ustaleniu. Również druki senackie i uchwały zawierające teksty poprawek, jakie Senat wniósł do ustaw, są publikowane bezpośrednio po ich przygotowaniu przez Biuro Prac Senackich. Ponadto Diariusz Senatu ukazuje się równolegle do tradycyjnej formy publikacji, a nierzadko w formie elektronicznej nawet szybciej.

Doceniając coraz większe znaczenie Internetu, ze względu na jego zasięg, powszechniejszą dostępność i stały rozwój, potrzeba ulepszeń i zmian jest dostrzegana i brana pod uwagę. Dlatego też w tym roku planowane jest wprowadzenie co najmniej dwóch nowych pozycji. Publikowane będą w prostej formie sprawozdania stenograficzne z posiedzeń plenarnych. Pojawi się dział poświęcony Polonii i działalności Senatu na rzecz Polonii. W pozycjach już istniejących zostanie przebudowany i wzbogacony fragment poświęcony siedzibie Senatu. Będzie to możliwe dzięki fotografiom wykonanym do albumu z okazji dziesięciolecia Senatu. Rozważane są ponadto propozycje wzbogacenia w różnych atrakcyjnych dziennikarsko formach prezentacji ważnych wydarzeń w Senacie, w tym wykraczających swym charakterem poza podstawową bieżącą pracę Izby (np. tematyczne konferencje i spotkania, w tym międzynarodowe).

Mam nadzieję, że zasygnalizowany przez Pana Senatora problem prezentacji Senatu będzie dodatkowym impulsem w przyspieszeniu podjętych już prac i tworzeniu nowych koncepcji, a ich ostateczny kształt okaże się satysfakcjonujący dla wszystkich zainteresowanych jak najpełniejszym i najbardziej atrakcyjnym w treści i formie wizerunkiem Senatu w Internecie.

Bogdan Skwarka

Warszawa, 08.02.2000 r.

W nawiązaniu do oświadczenia Senatora RP Pana Janusza Lorenza, złożonego w dniu 30 grudnia 1999 r., podczas 48 posiedzenia Senatu RP, w sprawie propozycji zmian w ustawie z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tj.: Dz.U. z 1996 r., Nr 13, poz. 74, ze zm.) oraz w zarządzeniu nr 47 Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 sierpnia 1990 r., w sprawie rejestracji związków międzygminnych (MP Nr 33, poz. 266), z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów uprzejmie prezentuję poniższe wyjaśnienia.

Przepisy ustawy o samorządzie gminnym przewidują możliwość utworzenia przez gminy związku międzygminnego. Związek międzygminny powstaje w celu zgodnego wykonywania zadań publicznych (z reguły przekraczających możliwości poszczególnych gmin lub ze względów ekonomicznych), przy czym zadania te wykonuje we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność. Ustawodawca zdecydował, że związek posiada osobowość prawną, czyli zdolność do czynności prawnych w sferze prawa cywilnego oraz administracyjnego. Podstawowe zagadnienia dotyczące funkcjonowania związku, w tym zadania związku, zasady korzystania z obiektów i urządzeń związku, zasady udziału w kosztach wspólnej działalności i zyskach w pokrywaniu strat związku, uregulowane są w statucie. Należy przypuszczać, że wskazane powyżej zasady stanowiły dla ustawodawcy przesłanki do unormowania problematyki utworzenia związku międzygminnego w sposób przewidziany w art. 64-75 ustawy o samorządzie gminnym. Unormowania przyjęte w cyt. ustawie potwierdzają analogiczne rozwiązania zawarte w rozdziale 7 (dotyczącym związków powiatów) ustawy z dnia 5 czerwca o samorządzie powiatowym (Dz.U. Nr 91, poz. 578 ze zm.).

Artykuł 67 ustawy o samorządzie gminnym reguluje m. in. kwestie określania uczestników przez statut związku międzygminnego (ust. 2 pkt 2) oraz zasady przystępowania i występowania członków związku (ust. 2 pkt 7). Zatem ust. 2 pkt 2 cyt. artykułu jednoznacznie wskazuje, iż w statucie związku należy określić uczestników związku. Brak jest podstaw, aby przepis ten interpretować w ten sposób, iż w statucie nie wymienia się z nazwy poszczególnych członków związku. Można wywnioskować, że wolą ustawodawcy było, aby uczestnicy związku zostali oznaczeni indywidualnie, a nie jako kategoria podmiotów charakteryzujących się pewnymi cechami. Artykuł 67 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym normuje tryb tworzenia związku. Z interpretacji art. 64 ust. 2 ustawy wynika, iż uchwała o utworzeniu związku zapadła zwykłą większością głosów. Jednak warunkiem utworzenia związku jest przyjęcie jego statutu bezwzględną większością głosów ustawowego składu rady gminy. Wymóg uzyskania tak zdecydowanej większości jest odzwierciedleniem faktu, iż przyjęcie statutu związku skutkuje bezpośrednio zmniejszeniem zakresu wykonywania niektórych, scedowanych na związek, zadań własnych gminy. Koncepcja, aby przyjmowanie nowych członków odbywało się poprzez uchwałę zgromadzenia związku nie uwzględnia faktu, iż gmina poprzez przystąpienie do związku przenosi część praw i obowiązków na inny podmiot (tym samym część wyłącznych kompetencji rady gminy, dotyczących np. kwestii finansowych). Zatem odpowiedni organ powinien decydować o materii, za którą jest odpowiedzialny. Gdyby zamiarem ustawodawcy było wprowadzenie zapisu, iż o statucie rozstrzygałyby uchwały zgromadzenia, taka regulacja znalazłaby się w tekście ustawy.

W wyniku utworzenia związku międzygminnego powstaje nowy podmiot praw i obowiązków. Realizując dotychczasowe zadania poszczególnych gmin związek "zastępuje" te gminy, "wchodzi" w ich prawa i obowiązki, realizuje za nie przekazane przez gminy zadania. Posiada własny majątek, własne organy (zgromadzenie związku, zarząd związku), prowadzi własną gospodarkę finansową. W tej sytuacji dla związku nie może być obojętne, ile gmin i jakie wchodzą w jego skład, które z niego występują i które wstępują. Kwestie te rozstrzyga statut związku międzygminnego. Zatem skoro zmiana statutu występuje w trybie przewidzianym dla jego utworzenia, również dla uczestnictwa gmin w związku wymagane jest zajęcie stanowiska przez gminy związku.

Na zakończenie pragnę poinformować, że będący obecnie przedmiotem prac parlamentarnych poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o samorządzie gminnym (druki: nr 1041 i 1218) nie przewiduje zmian przepisów ustawy w zakresie dotyczącym oświadczenia Pana Senatora. Proponowane zmiany art. 69 i 73 mają jedynie charakter porządkujący i nie wpływają na zmianę zasad utworzenia i funkcjonowania związków międzygminnych.

Marek Biernacki

Warszawa, 08 lutego 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Przebieg kariery zawodowej Pana Policzkiewicza dokumentuje jego kompetencje i wszechstronną znajomość problematyki inspekcji sanitarnej. Praca na stanowiskach od młodszego asystenta, poprzez dyrektora stacji terenowej, zastępcy dyrektora i dyrektora stacji wojewódzkiej, a wreszcie organizatora i właściciela ośrodka szkolącego kadry medyczne dla potrzeb inspekcji sanitarnej, daje gwarancje jego kwalifikacji zawodowych. Pan Paweł Policzkiewicz wykazał także zdolności organizatorskie potwierdzone w postaci licznych inicjatyw i dokonań w dziedzinie tworzenia i modernizowania terenowych stacji sanitarnych.

Jednocześnie chciałbym dodać, że zgodnie z ustawą o Inspekcji Sanitarnej kwalifikacje z zakresu higieny i epidemiologii są wymagane do wykonywania tylko 20% kompetencji, zaś pozostałe 80% - nie jest ściśle związane z wykształceniem medycznym (np. opiniowanie planów zagospodarowania przestrzennego, kontrola higieny środowiska, kontrola produkcji i obrotu przedmiotów użytku).

Z wyrazami szacunku

Jerzy Widzyk

Warszawa, dn. 08.02.2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Jednak ostateczna liczba policjantów na określonym terenie zależy od woli Parlamentu RP, który uchwala konkretny budżet, zawierający ilość policyjnych etatów (dzielonych na poszczególne jednostki).

Czynnikiem, który również bezpośrednio wpływa na liczbę funkcjonariuszy służących w poszczególnych jednostkach, jest ilość chętnych (spełniających określone warunki), którzy zamierzają wstąpić w szeregi Policji.

Bogdan Borusewicz

Warszawa, dnia 10 lutego 2000 r.

Szanowna Pani Marszałek

Nie istnieje bezpośrednia zależność między odwołaniem dowódcy Wojskowej Formacji Specjalnej GROM pana Generała Sławomira Petelickiego, a wynikami trzykrotnych kontroli tej jednostki. Przyczyną odwołania Generała Petelickiego z pełnionych funkcji dowódczych było jego zachowanie zmierzające do wstrzymania możliwości kontroli cywilnej nad podległą mu jednostką wojskową. Rzeczywiście, działanie Generała Petelickiego stanowi sprawę "kompromitującą nasz kraj".

Kazimierz Marcinkiewicz

Warszawa, 2000.02.10

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z pismem Pani Marszałek z dnia 18 stycznia br. , Nr AG/043/3/2000/IV, przy którym przesłane zostało oświadczenie senatora Wiesława Pietrzaka złożone podczas posiedzenia Senatu RP w dniu 15 stycznia br. w sprawie pogarszającej się sytuacji finansowej samorządów województwa warmińsko-mazurskiego, uprzejmie wyjaśniam:

Udział gminy we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycznych, stanowiącego dochód budżetu państwa, ustala się mnożąc ogólną kwotę wpływów z tego podatku przez wskaźnik 0,276 i wskaźnik równy udziałowi należnego, w roku poprzedzającym rok bazowy, podatku dochodowego od osób fizycznych zamieszkałych na terenie gminy, w ogólnej kwocie należnego podatku w tym samym roku, ustalonego na podstawie złożonych, do dnia 30 czerwca roku bazowego, zeznań podatkowych o wysokości osiągniętego dochodu oraz rocznego obliczenia podatku dokonanego przez płatników.

Wprowadzona od 1 stycznia 1996 r. zmiana sposobu ustalania dochodów gmin z tytułu udziału we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycznych zmieniła rozkład terytorialny tych dochodów. Do 1996 roku udziały we wpływach z tego podatku obliczane były proporcjonalnie do liczby ludności w ramach danego województwa, a po zmianie jest to udział podatków płacony przez mieszkańców gminy w ogólnych wpływach z podatku dochodowego od osób fizycznych. Z przeprowadzonych rachunków wynika, iż część gmin, w tym zwłaszcza gminy wiejskie, będzie otrzymywać z tego tytułu niższe dochody, niż wynikałoby to ze sposobu ich obliczania, obowiązującego do końca 1995 r. W związku z powyższym, w celu złagodzenia skutków finansowych, wynikających ze sposobu ustalania udziałów gmin we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycznych, wprowadzone zostały w latach 1996-1999, wskaźniki częściowo łagodzące różnice między otrzymanymi kwotami udziałów. Wskaźniki te wynosiły odpowiednio dla 1996 r. - 0,10; 1997 r. - 0,30; 1998 r. - 0,50; 1999 r. - 0,75. Skutki finansowe, związane ze zmianą sposobu ustalania udziałów gmin we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycznych, zostały więc rozłożone na 5 lat, tj. do końca 1999 roku.

W zakresie malejących wpływów z tytułu podatku rolnego, pragnę wyjaśnić, iż zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz.U. z 1993 r. Nr 94, poz. 431 z późniejszymi zmianami), podatek rolny od 1 ha przeliczeniowego za rok podatkowy wynosi równowartość pieniężną 2,5 q żyta, obliczoną według średniej ceny skupu żyta za pierwsze trzy kwartały roku poprzedzającego rok podatkowy. Średnią cenę skupu ustala się na podstawie komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, ogłaszanego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" w terminie 20 dni po upływie trzeciego kwartału. Należy w tym miejscu dodać, iż rady gmin są uprawnione do obniżenia, określonych powyżej cen skupu, przyjmowanych jako podstawa obliczenia podatku rolnego na obszarze gminy.

Ponadto przewodniczący zarządu gminy, na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000, mogą udzielać ulg, odroczeń, umorzeń, rozkładać na raty oraz zaniechać poboru w zakresie podatku rolnego, który wypłacany jest bezpośrednio na rachunek jednostki.

*) wykazane dochody własne gmin w roku 1998 nie obejmują wpływów z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych dla gmin objętych tzw. ustawą "miejską".

Natomiast w odniesieniu do spadku dochodów z tytułu podatku leśnego informuję, iż stosownie do art. 65 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz.U. Nr 101, poz. 444 z późniejszymi zmianami), podatek leśny od 1 ha przeliczeniowego za rok podatkowy wynosi równowartość pieniężną 0,200 m3 drewna tartacznego iglastego, obliczoną według średniej ceny sprzedaży drewna uzyskanej przez nadleśnictwa za pierwsze trzy kwartały roku poprzedzającego rok podatkowy. Średnią cenę sprzedaży drewna tartacznego iglastego ustala się na podstawie komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, ogłaszanego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" w terminie 20 dni po upływie trzeciego kwartału.

w tys. zł

W kwestii dotyczącej rozwiązań zaproponowanych w projekcie ustawy o podatku od czynności cywilno-prawnych i w projekcie ustawy o opłacie skarbowej, pragnę poinformować, iż przeprowadzone rachunki symulacyjne wskazują, że globalnie gminy uzyskają większe dochody. Z uwagi jednak na fakt, że struktura wpływów z tytułu opłaty skarbowej w podziale na część wpływów z tytułu opłaty od czynności cywilno-prawnych zmienia się w poszczególnych latach nie jest możliwe określenie czy konkretne gminy uzyskają większe czy też mniejsze dochody z tego tytułu. Wpływy z tytułu opłaty od czynności administracyjnych i od czasu cywilno-prawnych kształtują się bowiem bardzo różnie i nie występują tu żadne prawidłowości z uwagi na nieprzewidywalność określonych zdarzeń (np. zakup nieruchomości w gminie). W chwili obecnej nie można więc jednoznacznie stwierdzić, iż proponowane zmiany wpływają na zmniejszenie dochodów gmin.

Zasady przyznawania środków na zadania oświatowe określa ustawa z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000 (Dz.U. Nr 150, poz. 983 z późniejszymi zmianami). Zgodnie z przepisami tej ustawy, przyjęte przez samorządy zadania oświatowe finansowane są z części oświatowej subwencji ogólnej przekazywanej z budżetu państwa. Wyliczenie wielkości części oświatowej subwencji ogólnej dla poszczególnych jednostek samorządu terytorialnego dokonane zostało zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 23 grudnia 1998 r. w sprawie zasad podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 164, poz. 1168 z późniejszymi zmianami).

Formuła jednolitego ustalania subwencji oświatowej dla poszczególnych jednostek samorządu terytorialnego stanowiła obiektywne narzędzie podziału pomiędzy jednostki samorządu terytorialnego środków przeznaczonych z budżetu państwa na finansowanie zadań oświatowych. Wielkość subwencji dla poszczególnej gminy uzależniona była od liczby uczniów w szkołach podstawowych publicznych i niepublicznych, od kwalifikacji zawodowych nauczycieli, stanu sieci szkolnej i związanej z nią organizacji pracy szkół.

Oprócz aglorytmicznego podziału subwencji na zadania oświatowe, stosowany był dodatkowy mechanizm, zapobiegający drastycznemu obniżeniu w 1999 r. kwoty subwencji dla konkretnej gminy ze względu na zmniejszającą się liczbę uczniów w szkołach danej gminy. Przyjęte w tym celu progi procentowe (nie mniej niż 108,1% kwoty subwencji oświatowej, która gmina otrzymała w 1998 r.), odnoszące się do wielkości subwencji spełniły ważną rolę, bowiem w przypadku wielu gmin byłaby ona mniejsza niż 100% środków przekazanych z budżetu państwa w roku poprzednim.

- 1 % rezerwy tej subwencji,

- sfinansowania w okresie od 15 kwietnia do 31 grudnia 1999 r. dodatków funkcyjnych dla dyrektorów gimnazjów - 21.000 tys. zł,

Pragnę również poinformować Panią Marszałek, że z dniem 1 stycznia 2000 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 16 grudnia 1999 r. w sprawie zasad podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 111, poz. 1284, z późniejszymi zmianami). W rozporządzeniu tym dokonano zmiany algorytmu podziału części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2000, oraz wprowadzono istotne zmiany w jej naliczaniu. Podstawowe cele tych zmian, to wprowadzenie zasady "pieniądz idzie za uczniem", skorygowanie nierównomiernego podziału środków na oświatę podstawową i ponadpodstawową oraz ułatwienie restrukturyzacji sieci szkolnej i szkolnictwa zawodowego.

W ustawie budżetowej na rok 2000, po raz pierwszy część szkolna subwencji oświatowej naliczana jest wyłącznie na podstawie liczby uczniów uczęszczających do szkół prowadzonych, bądź dotowanych przez daną jednostkę samorządu terytorialnego. Zasada ta jest konsekwencją stosowania pojęcia "ucznia przeliczeniowego". Oznacza to przyjęcie zróżnicowanych wag dla określonych grup uczniów i typów szkół w celu określenia uzasadnionych, zwiększonych potrzeb oświatowych. Kwota części oświatowej subwencji ogólnej określonej na ucznia przeliczeniowego stanowi finansowy standard A podziału kwoty tej subwencji i jest swoistym, kalkulacyjnym bonem oświatowym na ucznia, uzupełnionym przez różnego rodzaju dodatki, zwane wagami.

W kwestii wypłaty dodatków mieszkaniowych, uprzejmie informuję, że stosownie do art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. z 1998 r. Nr 120, poz. 787 z późniejszymi zmianami), wypłata dodatków mieszkaniowych jest zadaniem własnym gminy. Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, gminy uzyskują dotacje celowe z budżetu państwa na dofinansowanie ww. zadania w granicach kwot określonych na ten cel w ustawie budżetowej.

Trybunał Konstytucyjny badając zgodność z Konstytucją przepisów ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych, a w szczególności art. 45 ust. 2 tej ustawy, o orzeczeniu z dnia 25 października 1995 r. stwierdził, że zakwestionowany przepis zapewnia gminom otrzymanie dotacji celowych z budżetu państwa, w granicach kwot określonych na ten cel w ustawie budżetowej. Oznacza to, że dotacje celowe już w samym założeniu ustawodawcy nie mają zapewnić pełnego pokrycia wydatków ponoszonych przez gminy w związku z realizacją zadania własnego gminy, jakim jest wypłata dodatków mieszkaniowych.

Trybunał Konstytucyjny w ww. orzeczeniu stwierdził ponadto, że zadania własne, gminy finansują w zasadzie z własnych dochodów, które mogą być uzupełniane dotacją celową z budżetu państwa. W omawianym przypadku ustawodawca nakładając na gminy nowe zadania, stworzył jednocześnie w ustawie o najmie lokali (...) możliwość zwiększenia dochodów gmin przez podwyższenie czynszu regulowanego za lokale, w budynkach stanowiących mieszkaniowy zasób gminy.

Należy stwierdzić, że gwarantowana ustawowo możliwość kształtowania czynszów przez gminy (do 3% wartości odtworzeniowej lokali w stosunku rocznym) nie została wykorzystana.

W ustawie budżetowej na 1999 r. na dofinansowanie wypłat dodatków mieszkaniowych ujęta była kwota 416.952.000 zł. W okresie trzech kwartałów 1999 roku do budżetów wojewodów przekazane zostały środki w wysokości 375.425.121 zł, które jednakże nie obejmowały uzupełnienia ewentualnych niedoborów dotacji, wynikających z jej rozliczenia za okres trzech kwartałów 1999 r. Na IV kwartał 1999 r. przekazano wojewodom kwotę 41.526.897 zł, wyczerpując limit wydatków planowanych na dotację na ten cel w ustawie budżetowej.

Biorąc pod uwagę fakt, że ww. kwota nie pokrywała pełnego zapotrzebowania na dotację w IV kwartale 1999 r. wynikającego ze złożonych przez wojewodów zbiorczych wniosków o przyznanie dotacji - kwoty dotacji dla poszczególnych województw obliczone zostały przez Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast proporcjonalnie do kwot zapotrzebowania, o które wnioskowali wojewodowie. Wojewodowie dokonali podziału dotacji pomiędzy gminy w analogiczny sposób, stosownie do zapisu art. 45 ust. 3 ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że ustawa z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000 obowiązuje do końca 2000 roku. Zgodnie z art. 64 tej ustawy Rada Ministrów jest zobowiązana do przedłożenia Sejmowi i Senatowi do dnia 31 maja 2000 r. informacji o skutkach obowiązywania ustawy wraz z propozycjami niezbędnych zmian.

W związku z powyższym Ministerstwo Finansów na bieżąco analizuje sytuację finansową jednostek samorządu terytorialnego, przygotowując się do opracowania ostatecznej informacji dla Parlamentu, o której mowa w ww. art. 64 ustawy. Obecnie została opracowana analiza sytuacji finansowej za trzy kwartały 1999 r. Po dokonaniu analizy za cały rok zostaną wypracowane wnioski, a na podstawie przyjętych założeń zostanie opracowany projekt ustawy regulującej zagadnienia związane z określeniem źródeł dochodów jednostek samorządu terytorialnego.

SEKRETARZ STANU

Jerzy Miller

Warszawa, dnia 11.02.2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

- W całym 1999 roku, w ciągu jedenastu miesięcy gromadzenia składek na ubezpieczenie zdrowotne faktyczne wpływy ze składek na ubezpieczenie zdrowotne były niższe od planowanych o 1.162,80 mln zł. Jest to niedobór w wysokości 5,8% kwoty, jaka winna była wpłynąć w tym czasie. Trzeba przy tym dodać, że na takim ukształtowaniu wskaźnika realizacji planu zaważyły szczególnie niekorzystne w tym zakresie wyniki I kwartału 1999 r. spowodowane m. in. wynikającymi z zapisów prawnych zmniejszeniami - w tym okresie - kwoty składek napływających do Kas Chorych. W drugim półroczu wpływy ze składek "unormowały się" i w miesiącach lipiec-listopad wyniosły 95,3-102,96% planowanych wpływów miesięcznych.

- W związku z powyższym niektóre kasy chorych sygnalizowały niedostateczny poziom środków pieniężnych. Z posiadanych informacji wynika, że niedobór ten w niewielkim stopniu powodował niewywiązywanie się przez kasy chorych z zobowiązań finansowych wobec któregokolwiek z partnerów, w tym świadczeniodawców. Rozwiązaniem doraźnym, stosowanym przez pewne z kas, była umowa o debecie bankowym w rachunku bieżącym, co pozwalało im zachowywać płynność finansową.

- Ponieważ w końcu roku wiadomo było, że wpływy ze składek w 1999 roku będą niższe od planów, w obawie o jego skutki dla równowagi finansowej kas chorych, Rada Ministrów rozważała wprowadzenie autopoprawki do ustawy budżetowej na rok 2000 oraz pilnego projektu rządowego ustawy o zmianie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym. Podjęto decyzję o uzupełnieniu niedoboru finansowego kas chorych z pożyczki z budżetu państwa w roku 2000 w wysokości nie przekraczającej wielkości niedoboru wpływów ze składek w stosunku do planu na 1999 rok.

- Wydatki poszczególnych kas również są dość zróżnicowane, co wynika m. in. z historycznie ukształtowanej bazy placówek służby zdrowia i udzielanych w nich świadczeń zdrowotnych, a także z poziomu kształtowania się cen i wynagrodzeń na terenie różnych województw. Należy przy tym dodać, że kasy mają swobodę w ustalaniu stawek alokacji środków finansowych między poszczególne typy świadczeń medycznych. Wszystko to powoduje, że sytuacja poszczególnych kas jest różna, jedne są w lepszej, drugie w gorszej sytuacji finansowej.

- Zmiana systemu finansowania ochrony zdrowia nie oznacza przekazywania zwiększonych środków finansowych wszystkim dotychczas funkcjonującym świadczeniodawcom oraz finansowania przez kasy chorych nowych świadczeniodawców. Uzasadnione potrzeby osób ubezpieczonych w systemie ubezpieczenia zdrowotnego powinny wyznaczać strukturę i finansowanie świadczeniodawców. Mam nadzieję, że jednostki ochrony zdrowia będą bardziej zdecydowanie reorganizować się uwzględniając powyższe potrzeby.

- Plan przychodów ze składek każdej z kas chorych na 2000 rok został przygotowany w oparciu o dane rzeczywiste o osobach ubezpieczonych i przypisach składek na ubezpieczenie zdrowotne przekazanych przez ZUS i KRUS w sierpniu 1999 r. Baza informacyjna była zatem zupełnie inna niż brana pod uwagę w przygotowaniu planu kas chorych na 1999 rok. W planie na rok poprzedni założono ściągalność składek na poziomie 98,9%. Plan na 2000 rok zakłada bardziej ostrożny poziom ściągalności 96,9% (w wersji wcześniejszej zakładano nawet tylko 95%). Jak powiedziano na wstępie, plan 1999 roku nie został zrealizowany w 100%. Ze wszystkich tych powodów plan składek na 2000 rok dla większości kas chorych nie wykazuje znaczącego wzrostu w stosunku do roku minionego.

- Elementem kształtującym poziom przychodów ze składek danej kasy jest wyrównanie finansowe. Kwoty wyrównania, przydzielone konkretnej kasie, wynikają z wielkości planowanych przychodów ze składek przed wyrównaniem, ilości osób ubezpieczonych oraz z ilości ubezpieczonych w wieku powyżej 60 lat dla tej kasy. Ponieważ wszystkie brane pod uwagę wielkości zmieniły się istotnie w rachunku kwot wyrównania na 2000 r. w stosunku do roku poprzedniego, również kwoty wyrównania uległy znaczącym zmianom dla wielu kas. Pamiętać należy, że obok zmiany wielkości planowanych przychodów ze składek w 2000 r. (w stosunku do 1999 r.), również dane o osobach ubezpieczonych zmieniły się. W rachunku kwot wyrównania na 2000 rok uwzględnia się nie wielkości symulowane (jak w rachunku na 1999 r.), lecz wielkości wynikające z baz danych o ubezpieczonych w ZUS oraz KRUS.

- Plan przychodów ze składek każdej z kas chorych opiera się na bazach danych, którymi dysponują instytucje zajmujące się poborem i gromadzeniem składek tj. ZUS oraz KRUS. Oczywiście bazy te budzą pewne zastrzeżenia, ale w obecnej chwili nie istnieją żadne bardziej wiarygodne źródła danych o osobach ubezpieczonych i płaconych przez nie składkach. Planowane przychody ze składek w całym systemie 17 kas chorych należy ocenić jako szacunek sensowny, zweryfikowany doświadczeniem pierwszego roku funkcjonowania kas chorych oraz rachunkiem sprawdzającym opartym na symulacji podobnej jak dla roku poprzedniego oraz opartym na badaniu wydatków budżetów domowych. W obecnej chwili nie ma natomiast możliwości dobrej weryfikacji planów przychodów ze składek poszczególnych kas chorych. Dopiero po półroczu 2000 roku będzie można dokonać pierwszych analiz sprawdzających realizację planu przychodów ze składek w układzie kas chorych.

- W 2000 r. obowiązuje rozporządzenie Ministra Zdrowia, na podstawie którego ZUS przekazuje kasom środki w postaci zaliczek w proporcji do planu przychodów, natomiast rozliczenie zaliczek - zgodne z rzeczywistym kierunkiem przekazywanych przez płatników składek - nastąpi za I kwartał w maju br. Do czasu pierwszego rozliczenia kasy otrzymują jednak od ZUS informacje bieżące o faktycznych kierunkach przekazywania składek. Formułowanie zatem w obecnej chwili jakichkolwiek ocen wysokości poboru składek danej kasy chorych oraz jej sytuacji finansowej w trakcie 2000 r. byłoby pochopne.

SEKRETARZ STANU

w Ministerstwie Zdrowia

Maciej Piróg

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o bezpieczeństwie imprez masowych (Dz.U. Nr 106, poz. 680 z późn. zm.) organizatorzy w sposób właściwy zabezpieczyli imprezę. Zapewnione zostały służby porządkowe i informacyjne, pomoc medyczna, zaplecza sanitarne oraz drogi umożliwiające dojazd pojazdom służb ratowniczych i Policji. Teren wokół Grobu Nieznanego Żołnierza został otoczony ochroną przez Biuro Ochrony Rządu, co wyeliminowało możliwość niestosownego w tym miejscu zachowania ze strony uczestników imprezy sylwestrowej.

Marek Biernacki

Warszawa, dn. 15.02.2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z aktualnie obowiązującymi uregulowaniami prawnymi, obowiązek wymeldowania się z pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad dwa miesiące, ciąży przede wszystkim na osobie, która opuszcza dotychczasowe miejsce pobytu (art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych - Dz.U. z 1984 r. Nr 32, poz. 174 z późn. zm.). Obowiązku tego należy dokonać w organie gminy właściwym ze względu na dotychczasowe miejsce pobytu, najpóźniej w dniu opuszczenia tego miejsca, podając nowe miejsce i adres pobytu.

W związku z powyższym, osoba wobec której orzeczono i wykonano eksmisję do mieszkania socjalnego, jest zobowiązana wymeldować się z dotychczasowego lokalu. Niewykonanie tego obowiązku upoważnia organ gminy do wymeldowania takiej osoby z urzędu, na podstawie decyzji administracyjnej wydanej w trybie art. 15 ust. 2 ww. ustawy.

Bogdan Borusewicz

Warszawa, 15 lutego 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Z wyrazami szacunku

Janusz Onyszkiewicz

Warszawa, 20000.02.16

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Wybrany Komitet Specjalistów ds. Oceny Środków Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy Europejskiego Komitetu Problematyki Przestępczości we wstępnym sprawozdaniu dotyczącym Polski stwierdził, że: "trudno jest uzyskać dokładne dane statystyczne na temat prania brudnych pieniędzy. Polska Policja wskazała jednak, że... od 30 grudnia 1994 r. przeprowadzono 61 dochodzeń, przy czym w 11 stwierdzono fakt popełnienia przestępczości ... w 9 spośród tych spraw wniesiono akty oskarżenia".

Poza tym brak jest prawnych podstaw dla korzystania przez Policję z informacji objętych tajemnicą bankową, ubezpieczeniową, skarbową i zawodową. Uniemożliwia to rozpoznanie przez Policję zjawiska prania brudnych pieniędzy poprzez takie instytucje jak: banki, towarzystwa ubezpieczeniowe, giełdę.

Analizując polskie ustawodawstwo pod kątem zobowiązania instytucji do informowania organów ścigania o wykorzystywaniu ich do prania pieniędzy należy stwierdzić, że cały ciężar tego obowiązku spoczywa obecnie na bankach. Brak jest m. in. zobowiązania do informowania notariatów przynajmniej w zakresie czynności dotyczących obrotu wartościami majątkowymi.

Ustawą Prawo bankowe z dnia 29 sierpnia 1997 r. (Dz.U. Nr 140, poz. 939) wprowadzony został art. 106, który stanowi o tym, iż: "bank jest obowiązany przeciwdziałać wykorzystywaniu swojej działalności dla celów mających związek z przestępstwem, o którym mowa w art. 299 kk". Jednakże redakcja art. 106 uzależnia działanie prokuratorskie w zakresie ścigania działalności przestępczej związanej z praniem pieniędzy od zawiadomienia z banku wykorzystywanego do tego procederu.

MINISTER

z up. Bogdan BORUSEWICZ

Sekretarz Stanu

W odpowiedzi na Pana oświadczenie złożone na 51 Posiedzeniu Senatu w dniu 5 lutego 2000 roku, które dotyczyło rozważenia możliwości spowodowania bezpośredniej relacji radiowej z obrad Senatu, przypuszczam, iż Pan Senator podziela opinię, że mediach publicznych - polskim radiu i telewizji działalność Senatu i jego organów, w tym także Marszałka Senatu, nie jest należycie przedstawiona. Sprawa ta była wielokrotnie przeze mnie podnoszona w trakcie spotkań z członkami Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, przedstawicielami zarządu Polskiego Radia i Telewizji.

Zgadzam się z opinią wielu senatorów, iż przedstawianie w polskim radiu działalności Senatu, w tym również w formie bezpośrednich sprawozdań z obrad plenarnych odgrywa istotną rolę w upowszechnianiu zasad funkcjonowania państwa prawa, a także służy samodzielnemu kształtowaniu poglądów i opinii obywateli. Zapewnienie możliwości współuczestniczenia obywateli w procesie tworzenia prawa, poprzez bezpośrednią transmisję z obrad Senatu, należy zaliczyć do podstawowych zadań radiofonii publicznej, finansowanej przecież przez społeczeństwo.

Mając to na uwadze należałoby oczekiwać, że kierownictwo spółki Polskie Radio sprawę transmisji radiowej obrad Senatu powinno traktować na zasadzie priorytetu. Tymczasem jeszcze prawie do połowy stycznia br. PR S.A. transmitowało obrady parlamentarne w tzw. dolnym paśmie UKF, utworzonym prowizorycznie po katastrofie masztu w Gąbinie, ostatnio niedostępnym już dla większości radiosłuchaczy, wyposażonych w radioodbiorniki nie zapewniające odbioru z tego pasma. Z informacji przekazanych przez Ministra Łączności wynika, iż władze spółki nie podejmowały jakichkolwiek kroków prowadzących do innej alokacji transmisji parlamentarnych w ogólnopolskich programach radia publicznego. Z tego względu powstała groźba nie transmitowania 49. Posiedzenia Senatu w dniach 12, 13, 14, 15 stycznia br. którego kluczowym punktem była debata nad ustawą budżetową na 2000 rok. Prezes zarządu Polskiego Radia S.A., na wniosek Kancelarii Senatu RP w sprawie przeprowadzenia bezpośredniej transmisji z obrad Senatu w tych dniach, udzielił odpowiedzi odmownej. Dopiero na skutek mojej interwencji u Ministra Łączności oraz w Krajowej Radzie Radiofonii i Telewizji, transmisja parlamentarna została przeniesiona z dolnego zakresu UKF na częstotliwość 198 kHz na falach długich. Dlatego była możliwa transmisja radiowa z posiedzenia Senatu w dniach od 12 do 15 stycznia br. Było to testowe nadawanie transmisji obrad Senatu na falach długich.

Alicja Grześkowiak

Warszawa, dn. 16.02.2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Problemy występujące w województwie łódzkim (podobnie jak na terenie innych województw) wynikają z faktu, iż w chwili przygotowywania reformy przewidywano mniejszą (w porównaniu z obecną) liczbę powiatów. Jednakże pod wpływem wielu czynników, m.in. presji społecznej liczba ta została zwiększona, bez jednoznacznego zabezpieczenia odpowiednich środków. Brak instytucji, które powinny funkcjonować na terenie powiatu, takich jak: jednostka policji, urząd skarbowy, czy też stacja sanitarno-epidemiologiczna, odczuwa znaczna część powiatów, a szczególnie te, które zostały utworzone z gmin znajdujących się poprzednio na terenie różnych województw. Taka sytuacja zaistniała m.in. we wskazanych w oświadczeniu powiatach - tj. Pajęczno i Wieruszów.

Opisywane zakłócenia będą ulegać eliminacji, poprzez stopniowe powoływanie wszystkich instytucji niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania tego szczebla administracji samorządowej. Nie oznacza to jednak w żadnym razie, iż brak na terenie powiatu jakiejkolwiek z omawianych instytucji, uniemożliwia temu powiatowi realizację ustawowych zadań i obowiązków. Zadania te realizuje bowiem odpowiednia instytucja powiatu sąsiedniego.

Należy zaznaczyć, iż w świetle uzyskanych informacji, bezpodstawnym jest zarzut Pana Senatora, jakoby brak omawianych instytucji wynikał z faktu zarządzania powiatów Pajęczno i Wieruszów, przez koalicję SLD-PSL. Jako dowód niech posłuży przykład z województwa mazowieckiego, gdzie stacja sanitarno-epidemiologiczna zlokalizowana w Nowym Dworze Mazowieckim jest właściwa dla powiatu legionowskiego. Pełen wykaz powiatów, które nie posiadają własnej stacji sanitarno-epidemiologicznej a obsługiwane są przez stacje z sąsiedniego powiatu zawiera załącznik nr 1 do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1998 r. w sprawie wykazu jednostek organizacyjnych powiatowych służb, inspekcji i straży, których kierownicy są właściwi do wykonywania zadań dla powiatu sąsiedniego, na którego obszarze przed dniem 1 stycznia 1999 r. nie było siedzib odpowiednich rejonowych jednostek organizacyjnych, oraz obszaru ich działania (Dz.U. Nr 162, poz. 1147).

Brak jest również podstaw do stawiania zarzutu nierównego traktowania poszczególnych powiatów w obrębie województwa. Nierównomierne rozmieszczenie siedzib inspekcji wynika z faktu ich zlokalizowania na obszarze byłych województw. W związku z powyższym usytuowanie wyżej wymienionych jednostek nie jest zależne od woli wojewody. W najbliższym okresie - w miarę potrzeb i możliwości finansowych - na terenie powiatów utworzone zostaną nowe jednostki, które ułatwią życie ich mieszkańcom.

Z informacji przekazanych przez Ministerstwo Finansów - dotyczących kwestii finansowania powiatowych stacji sanitarno-epidemiologicznych - wynika, że wydatki na rok 1999 związane tak z działalnością wojewódzkich jak i powiatowych stacji sanitarno-epidemiologicznych, zostały zaplanowane w budżetach wojewodów, zgodnie z propozycją Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej - który do końca 1998 r. finansował inspekcję ze swojego budżetu. Budżety dla poszczególnych stacji opracowano na podstawie przewidywanego wykonania wydatków stacji w 1998 r. Natomiast wydatki na działalność inspekcji sanitarnej na rok 2000, przyjęto do ustawy budżetowej zgodnie z propozycjami przedłożonymi przez wojewodów. Podziału dotacji na funkcjonowanie poszczególnych inspekcji sanitarnych dokonali wojewodowie w ramach posiadanych środków.

Zgodnie z art. 94 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 155, poz. 1014 z późn. zm.) zmiana kwot dotacji celowych na zadania z zakresu administracji rządowej - wykonywane przez powiaty, należy do kompetencji wojewody. O zmianie kwot dotacji celowych przeznaczonych jednostkom samorządu terytorialnego, wojewoda zawiadamia niezwłocznie jednostkę samorządu terytorialnego, Ministra Finansów oraz ministra właściwego do spraw administracji publicznej. Wojewodowie mogą dokonywać przeniesień między rozdziałami i paragrafami klasyfikacji budżetowej, w tym zwiększać (określone w załączniku nr 8 do ustawy budżetowej na rok 2000) kwoty dotacji celowych na zadania z zakresu administracji rządowej wykonywane przez powiaty - na podstawie art. 96 ustawy o finansach publicznych.

Marek BIERNACKI

Warszawa, dn.2000-02-16

Do końca 1999 r. wojewódzkie i powiatowe urzędy pracy funkcjonowały jako rządowa administracja specjalna (nie zespolona) i podlegały Prezesowi Krajowego Urzędu Pracy. Decyzję o podporządkowaniu urzędów pracy samorządom terytorialnym, podjął Parlament, przyjmując takie właśnie rozwiązanie w ustawie z dnia 24 lipca 1998 r. o zmianie niektórych ustaw określających kompetencje organów administracji publicznej w związku z reformą ustrojową państwa (Dz.U. Nr 106, poz. 668 z późn. zm.).

Odnosząc się do niektórych kwestii przedstawionych w oświadczeniu Pana Senatora Ireneusza Michasia pragnę podkreślić, że Konwencje Międzynarodowej Organizacji Pracy, a w szczególności Konwencje Nr 2 i 88, a także zlecenia Konferencji Ogólnej MOP nr 83 i 158, nie zawierają postanowień dotyczących bezwzględnego obowiązku funkcjonowania urzędów pracy jako administracji rządowej.

Pan Senator Ireneusz Michaś wyraża w swoim oświadczeniu również zaniepokojenie dotyczące dalszego funkcjonowania systemu informatycznego PULS. Trudno nie zgodzić się z przedstawionymi w tym zakresie obawami, jednak z uwagi na fakt, że całość prac związanych z wdrożeniem systemu informatycznego PULS jest koordynowana oraz nadzorowana przez Krajowy Urząd Pracy, wyrażam przekonanie, że dotychczas poniesione nakłady nie zostaną zmarnotrawione i funkcjonował będzie w urzędach pracy jednolity system informatyczny. Między innymi w tym celu w przepisach ustawy z dnia 21 stycznia 2000 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem administracji publicznej (oczekującej na podpis Prezydenta RP), zawarty został przepis upoważniający i zobowiązujący Prezesa Krajowego Urzędu Pracy do nadzorowania systemu informatycznego w organach zatrudnienia.

Odnośnie kontroli efektywności programów rynku pracy uprzejmie informuję, że zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 14 grudnia 1999 r. w sprawie algorytmu przekazywania środków Funduszu Pracy samorządom wojewódzkim i powiatowym (Dz.U. Nr 109, poz. 1237) - część środków Funduszu Pracy (do 50%) na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu przekazywana będzie samorządom po zawarciu kontraktów zawieranych z Prezesem Krajowego Urzędu Pracy. Kontrakty te określać będą między innymi założone wskaźniki efektywności wykorzystania przyznanych środków oraz ustalenia dotyczące standardu realizowanych programów. Istnieje również możliwość kontroli wykorzystania środków Funduszu Pracy.

z szacunkiem

Warszawa, 16.02.2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Obszar działania powiatowych urzędów pracy, po wprowadzeniu reformy administracyjnej kraju, nie uległ istotnym zmianom. Zmiany wynikały, przede wszystkim, w przypadku niektórych gmin, z przyporządkowania ich do innego rejonu (powiatu), niż rejon, który był objęty obszarem działania powiatowego urzędu pracy przed tą reformą. Konsekwencją tych nielicznych zmian było to, że niektóre gminy utraciły status zagrożonych szczególnym bezrobociem strukturalnym. Zgodnie z art. 2, ust. 1, pkt 11 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (tekst jedn. Dz.U. 25, poz. 128 z 1997 r., z późn. zm.), przez "odpowiednie zatrudnienie" rozumie się propozycję zatrudnienia, jeżeli łączny czas dojazdu i powrotu do pracy środkami komunikacji publicznej nie przekracza 3 godzin. Dlatego też obszar działania powiatowego urzędu pracy (wspólny dla powiatu ziemskiego i grodzkiego) traktuje się jako lokalny rynek pracy.

Informuję także, że zaliczenie lub niezaliczenie danego rejonu do zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym nie ma bezpośredniego wpływu na wysokość środków z Funduszu Pracy, przeznaczonych na finansowanie programów przeciwdziałania bezrobociu. Podział tych środków dokonywany jest wg algorytmu określonego w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 14 grudnia 1999 r. w sprawie algorytmu przekazywania środków Funduszu Pracy samorządom wojewódzkim i powiatowym (Dz.U. 109, poz. 1237 z 1999 r.).

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia

z szacunkiem

Warszawa, 17.02.2000 r.

Szanowna Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu

W odpowiedzi na oświadczenie Senatora Wiesława Pietrzaka złożone podczas 49 posiedzenia Senatu w dniu 15 stycznia 2000 r., przesłane pismem z dnia 18 stycznia 2000 r. (AG/043/12/2000/IV/ uprzejmie informuję, że reforma ochrony zdrowia miała na celu z jednej strony poprawę jakości i dostępności świadczeń zdrowotnych, z drugiej, racjonalne gospodarowanie posiadanymi środkami - wszystko to poprzez stworzenie rynku usług zdrowotnych w oparciu o zasadę konkurencyjności. Realizując ten cel odstąpiono od dotychczasowego finansowania podaży świadczeń (gwarantujących miejsce na rynku usług) na korzyść finansowania uzasadnionych potrzeb ubezpieczonych, które wyznaczają strukturę i liczbę świadczeniodawców. Przychody kas chorych, głównie ze składek ubezpieczonych, określają poziom finansowania świadczeń zdrowotnych, który jest ograniczony i nie jest w stanie spełnić wszystkich oczekiwań..

Podstawą zawierania kontraktów w 1999 r. było rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 27 października 1998 r. w sprawie wymagań i kryteriów jakim powinni odpowiadać świadczeniodawcy oraz zasad i trybu zawierania umów ze świadczeniodawcami na pierwszy rok działalności Kas Chorych. W praktyce Kasy Chorych zawarły kontrakty ze wszystkimi świadczeniodawcami sektora publicznego, aby m.in. umożliwić im "łagodne" przejście do nowego systemu i stopniowe przystosowanie do wymagań zmieniającego się otoczenia. Faktem jest, że kontrakty zawarte na 1999 r. umożliwiły przetrwanie w niezmienionej postaci wielu nieefektywnych, czy wręcz zbytecznych struktur. Kontrakty na 2000 r., zawarte zostały w drodze konkursu ofert, tak aby zagwarantować ubezpieczonym odpowiednią ilość, jakość i dostępność świadczeń udzielanych przez najlepszych i najefektywniejszych świadczeniodawców. Jednocześnie większa liczba świadczeniodawców na rynku usług zdrowotnych spowodowała zwiększenie liczby zakupionych świadczeń w porównaniu z rokiem ubiegłym, co w sytuacji mniejszych środków, spowodowanej głównie obniżoną ściągalnością składek, zmniejszyło nakłady na świadczenia zakupione w niektórych publicznych zakładach opieki zdrowotnej.

Regionalny program restrukturyzacji opracowany w Ministerstwie Zdrowia stwarza realne szanse stopniowego rozwiązania tego problemu.

Nie mogę zgodzić się ze stwierdzeniem, że zakłady opieki zdrowotnej kredytują świadczenia medyczne, z powodu niewypłacalności kas chorych oraz obniżki realnego ich budżetu. Fakt, że świadczeniodawcy wystawiają faktury na kwoty przekraczające umowy, ma wiele przyczyn. Po pierwsze jest to permanentne przekraczanie limitu wykupionych przez kasy świadczeń, określonych w kontrakcie. Nie dotrzymując w tym punkcie warunków kontraktu, świadczeniodawca podejmuje świadome ryzyko i nie może być to powodem kampanii (szczególnie medialnej) protestów i zarzutów. Kontrakt obowiązuje obie strony.

Dalszą ale nie mniej istotną sprawą, która opóźnia lub uniemożliwia przekazywanie środków, jest niejednokrotnie brak właściwej dokumentacji (np., adresu, PESEL-u, daty udzielonego świadczenia lub wypisu ze szpitala, kosztu usługi z dokładnym opisem przebiegu hospitalizacji) jako podstawy rozliczeń przekazywanych kasom.

Trzeba też dodać, że niejednokrotnie i tak już skromne środki są jeszcze pomniejszane przez nieprawidłowe działania zakładów opieki zdrowotnej. Kontrole kas wielokrotnie wykazywały hospitalizacje (i to na najdroższych oddziałach) pacjentów, którzy powinni leczyć się ambulatoryjnie lub jednodniowy pobyt pacjenta na oddziałach intensywnej terapii w miejsce normalnego oddziału szpitalnego. Takie "przemyślne" działania świadczeniodawców poszukujących dodatkowych środków uszczupla budżet kas i ogranicza finansowanie faktycznych potrzeb. Weryfikacja list pozytywnych wykazała deklaracje ubezpieczonych do dwóch, a nawet kilku lekarzy pierwszego kontaktu, co naraziło kasy na dodatkowe, nieuzasadnione wydatki.

W części dotyczącej świadczeń zdrowotnych kontraktowanych w województwach podlaskim i warmińsko-mazurskim uprzejmie wyjaśniam, że zarówno Podlaska jak i Warmińsko-Mazurska Kasa Chorych w toku postępowania konkursowego na udzielanie świadczeń zdrowotnych przez składających oferty świadczeniodawców, dokonały analizy złożonych ofert w porównaniu z planem zakupu świadczeń, przy uwzględnieniu ich jakości i ilości.

Na obszarze działania Warmińsko-Mazurskiej RKCh liczba szpitali znacznie przekracza zapotrzebowanie ubezpieczonych. Nadmierna podaż świadczeń szpitalnych spowodowała faktycznie rezygnację z ich zakupu na oddziałach zabiegowych w kilku placówkach. W związku z koniecznością planowej restrukturyzacji przedstawiciele Zarządu i Rady Kasy podjęli szereg spotkań z przedstawicielami Urzędu Wojewody, jednostek samorządu lokalnego jako organami założycielskimi, Izby Lekarskiej, specjalistami regionalnymi i dyrektorami restrukturyzowanych zakładów. Wspólnie podjęto decyzje opracowania regionalnego planu restrukturyzacji łóżek szpitalnych i określono poziom finansowania świadczeń w pierwszym półroczu 2000 r. Zgodzono się także na restrukturyzację pozostałych jednostek zgodnie z przyjętym harmonogramem zawartym w programie restrukturyzacji. Przedstawione w Ministerstwie Zdrowia propozycje zmiany profilu szpitali zyskały akceptację i wstępnie zaakceptowano możliwość pozyskania środków z rezerwy celowej. Ustalono powołanie komisji, która do końca lutego br. przygotuje projekt regionalnego planu restrukturyzacji w ramach "regionalnego programu restrukturyzacji 2000". Mógłby on zostać sfinansowany ze środków Ministerstwa Zdrowia przeznaczonych na ten cel.

A celem tych działań jest: przekształcenie części szpitali i oddziałów ostrych na placówki opieki długoterminowej, funkcjonujące znacznie taniej, efektywniejsze wykorzystanie wysokospecjalistycznych szpitali, tworzenie zakładów opiekuńczo-leczniczych, oddziałów dziennych, rehabilitacyjnych i hospicjów, likwidacja oddziałów o wąskiej specjalności w szpitalach II i I poziomu referencyjnego. Nie ma bowiem racjonalnego uzasadnienia, aby nadmierna podaż szpitalnych świadczeń wysokospecjalistycznych w szpitalach i poziomu referencyjnego była nadal finansowana w całości (wyjątkowo jako pododdziały).

Rezygnując z zakupu świadczeń szpitalnych i wskazując konieczność restrukturyzacji zakładów brano pod uwagę: wykorzystanie łóżek w relacji do kosztów świadczeń, stan techniczny obiektów, zaplecze diagnostyczne i poziom świadczeń diagnostycznych, zaplecze zabiegowe, poziom kwalifikacji kadr, warunki pobytu chorych, wyposażenie, możliwość wykorzystania pozyskanych powierzchni na inne cele, zapewnienie dostępności do świadczeń stacjonarnych mieszkańcom z rejonów, gdzie miała nastąpić likwidacja oddziałów i szpitali, zapewnienie dostępności do leczenia stacjonarnego w poszczególnych specjalnościach medycznych, czy ocenę możliwości prywatyzacji zaplecza logistycznego szpitala (pralnia, kuchnia).

Na podobnej zasadzie i w oparciu o te same kryteria odbyło się kontraktowanie świadczeń w innych kasach, zawsze z myślą o tym, ażeby działania wymuszające efektywność szły w parze z zapewnieniem pacjentom odpowiedniej jakości i dostępności świadczeń. Wprawdzie kasy chorych nie decydują o restrukturyzacji i likwidacji zakładów opieki zdrowotnej ale dotychczasowe doświadczenia, wymogi dotyczące warunków udzielania świadczeń oraz świadomość potrzeb ubezpieczonych wyznaczają im szczególną rolę w ramach ścisłej współpracy z organami samorządowymi.

Odnosząc się do poruszonego przez Pana Senatora problemu oddłużenia zakładów opieki zdrowotnej biorących udział w programie pilotażowym uprzejmie informuję, że zobowiązaniami Skarbu Państwa są zobowiązania jednostek ochrony zdrowia powstałe do dnia 31 grudnia 1998 r., nie później jednak niż do dnia przekształcenia jednostki w samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej. Reprezentantem Skarbu Państwa odnośnie zobowiązań powstałych w takich zakładach opieki zdrowotnej są właściwi wojewodowie, Minister Zdrowia przejął zobowiązania tylko tych jednostek, dla których był organem założycielskim. Odpowiedzialny za zobowiązania zoz-ów, które funkcjonowały jako jednostki budżetowe, a przejętych przez Skarb Państwa, jest Minister Finansów. Oddłużeniem tym nie zostały objęte jednostki biorące udział w programie pilotażowym.

SEKRETARZ STANU

w Ministerstwie Zdrowia

Maciej Piróg

Warszawa, 2000-02-18

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W ustawie budżetowej na rok 2000 kwota części oświatowej subwencji ogólnej określona jest w wysokości 19.277.285 tys. zł. Z podziału ogólnej kwoty pomiędzy jednostki samorządu terytorialnego wyłączona została 1% rezerwa. Pozostała kwota podzielona została zgodnie z rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej z dnia 16 grudnia 1999 r. w sprawie zasad podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 111, poz. 1284 i z 2000 r. Nr 6, poz. 74).

Rozporządzenie to wprowadza istotne zmiany w zakresie naliczenia na rok 2000 części oświatowej subwencji ogólnej, i tak:

- przyjmuje zasadę utrzymania 100% nominalnej wartości subwencji na ucznia w stosunku do bazowych kwot roku 1999 (mechanizm ten jest kompensowany ograniczeniem nominalnego wzrostu kwoty subwencji na ucznia 120% kwoty roku 1999);

Kwota subwencji na ucznia przeliczeniowego stanowi standard A podziału subwencji i jest swoistym, kalkulacyjnym bonem oświatowym na ucznia dla jednostki samorządu terytorialnego.

Jednocześnie informuję Panią Marszałek, że poruszona przez Pana Senatora Jana Chojnowskiego sprawa finansowania działalności szkół przyszpitalnych została głęboko przeanalizowana przez Ministerstwo Edukacji Narodowej. Uwzględniając specyfikę szkół przyszpitalnych oraz brak możliwości przekazywania środków finansowych "za uczniem" - pacjentem przez macierzystą jednostkę samorządu terytorialnego (jednostkowe zmniejszenie liczby uczniów nie wpływa na zmniejszenie kosztów prowadzonych przez samorząd szkół) Ministerstwo Edukacji Narodowej podjęło decyzję o sfinansowaniu działalności szkół przyszpitalnych z ustawowej 1% rezerwy części oświatowej subwencji ogólnej. Zwiększenie części oświatowej subwencji ogólnej dla poszczególnych jednostek samorządu terytorialnego będących organami prowadzącymi szkół przyszpitalnych nastąpi po zbilansowaniu potrzeb w tym zakresie w skali całego kraju.

Z wyrazami szacunku

wz MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Andrzej Karwacki