Warszawa, dnia 22.10.1999 r.

W nawiązaniu do pisma z dnia 30 września 1999 r., znak sprawy DT-043/380/99/IV z załączonym oświadczeniem złożonym przez senatora Zbigniewa Gołąbka podczas posiedzenia Senatu RP w dniu 23 września 1999 r., przekazanym przy piśmie Wiceprezesa Rady Ministrów Ministra Finansów Leszka Balcerowicza z dnia 12 października 1999 r., znak sprawy FS6-44-642/1/99 w sprawie finansowania wynagrodzeń pielęgniarek świadczących pracę w Domu Małego Dziecka w Kozienicach uprzejmie informuję, iż w tej sprawie stanowisko zostało przekazane do Ministerstwa Finansów w dniu 22 września 1999 r. (odpowiedź na zapytanie Starostwa Powiatowego w Kozienicach przekazane przy piśmie FS6-44-620/99 z dnia 16 września 1999 r. w sprawie finansowania pielęgniarek zatrudnionych w domach małego dziecka. Kopię odpowiedz skierowano do Starostwa Powiatowego w Kozienicach). Uprzejmie informuję, iż w tej sprawie wystąpili z zapytaniem do Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej Posłowie Danuta Grabowska i Marek Wikiński. Odpowiedź na interpelację poselską została udzielona w dniu 24 września 1999 r. Marszałkowi Sejmu Maciejowi Płażyńskiemu.

W związku z wprowadzeniem po 1 stycznia 1999 r. reformy ubezpieczeń zdrowotnych, administracji publicznej oraz oświaty i wychowania zmieniły się kompetencje i zadania organów centralnych odpowiadających za zapewnienie świadczeń zdrowotnych i warunków w jakich mają być wykonywane, przekazując tym samym większą liczbę kompetencji na szczeble samorządowe.

Cele te zostały określone jako tworzenie właściwych dla prawidłowego rozwoju dzieci i młodzieży warunków wychowawczych, zdrowotnych, i materialnych oraz umożliwienie prawidłowego przebiegu procesu rozwoju i socjalizacji. Realizacja celów postawionych przez ustawodawcę, powinna być zorganizowana tak, aby umożliwić m.in. tworzenie właściwych warunków zdrowotnych. Środkiem do realizacji tych celów jest m.in. zatrudnienie kadry o stosownych kwalifikacjach.

Nie powinno budzić wątpliwości, że zakres określony w cytowanym rozporządzeniu § 68 a więc: podstawową opiekę zdrowotną, świadczenia specjalistyczne, diagnostyczne, i rehabilitacyjne zapewnić i finansować musi właściwa Regionalna Kasa Chorych.

Czym innym jest jednak obowiązek zatrudnienia pielęgniarek w celu zapewnienia całodobowej opieki - w tym nocnej, przez personel odpowiednio przygotowany zawodowo, ale spełniający w istocie funkcje opiekuńcze.

W tym zakresie dyrektorzy placówek mają nie tylko prawo ale i obowiązek zatrudnienia pielęgniarek we własnym zakresie, bowiem wynika to z rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej cytowanego w piśmie. Jednoznaczne stwierdzenie, że chodzi o wykonywanie pracy polegającej na sprawowaniu opieki (a nie udzielaniu świadczeń zdrowotnych) wynika z ramowego statutu domu dziecka, stanowiącego załącznik nr 2 wyżej omawianego rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej.

Uprzejmie informuję, że rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 lutego 1994 r. w sprawie rodzajów placówek i zasad działania publicznych placówek opiekuńczo-wychowawczych i resocjalizacyjnych, daje dyrektorom tych placówek prawo, a nawet obowiązek zatrudniania - wśród innych grup zawodowych, także pielęgniarek. Środki na zatrudnienie personelu pielęgniarskiego, pochodzą z tych samych źródeł jak środki na zatrudnienie pozostałego personelu.

Kasa Chorych finansuje wyłącznie realizację świadczeń zdrowotnych zgodnie z zapisami w ustawie o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, finansowanie pozostałych zadań placówek opiekuńczo-wychowawczych pozostaje w gestii samorządów terytorialnych. Kasa Chorych nie wspomaga finansowania etatów. Środki finansowe na świadczenia zdrowotne są określone - pochodzą ze składki członków Kas Chorych. Zadaniem Kas Chorych jest efektywne zarządzanie funduszami pochodzącymi ze składek ubezpieczonych.

Uprzejmie informuję, iż z mocy prawa świadczenia zdrowotne są finansowane przez Kasy Chorych, zaś realizacja i finansowanie zadań placówek opiekuńczo-wychowawczych pozostaje w gestii samorządów terytorialnych. Nie ma przeciwwskazań do zatrudniania pracowników medycznych, w tym pielęgniarek. Jest to ważne przypomnienie, zwłaszcza w obecnej sytuacji, kiedy samorządy na nowo identyfikują swoje zadania a także przystępują do tworzenia projektów budżetu na 2000 r.

Przedstawione stanowisko w sprawie domów małego dziecka jednoznacznie potwierdza, iż Kasy Chorych zgodnie z zapisem w ustawie o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym w celu zapewnienia ubezpieczonym świadczeń zdrowotnych określonych ustawą gromadzi środki finansowe, zarządza nimi oraz zawiera umowy za świadczeniodawcami. Świadczenia zdrowotne są udzielane ubezpieczonym w ramach środków finansowych posiadanych przez Kasę Chorych. Kasa Chorych nie może finansować etatów opiekunek dzieci, w tym przypadku pielęgniarek, które pełnią wyłącznie zadania opiekunek dziecięcych. W tym miejscu należy wskazać, iż zgodnie z zapisem w ustawie o pomocy społecznej do zadań z zakresu pomocy społecznej realizowanych przez powiat należy prowadzenie placówek opiekuńczo-wychowawczych.

Zadaniem wprowadzanych zmian w ochronie zdrowia jest doprowadzenie do normalności w opiece nad pacjentem - poprawę warunków leczenia, a jednocześnie poprawę bytu wszystkich tych, którzy są włączeni w sprawowanie opieki nad pacjentem. Osiągnięcie jakości usług medycznych wiąże się z nakładem finansowym - Kasa Chorych posiada określone środki; nie może przeznaczać ich na finansowanie etatów w placówkach opiekuńczo-wychowawczych.

Efektywne zarządzanie składkami ubezpieczonych jest bardzo ważne - polskie społeczeństwo u progu wejścia do Unii Europejskiej zasługuje na jakość usług medycznych odpowiadającym unijnym standardom.

Z wyrazami szacunku

Franciszka Cegielska

Warszawa, dnia 3 listopada 1999 r.

Od kilku już lat przebiega w kraju proces restrukturyzacji istniejących szpitali, będący częścią długofalowego procesu przemian systemowych w ochronie zdrowia, polegający na dostosowaniu ich struktury i działalności do aktualnych i prognozowanych potrzeb zdrowotnych populacji, w oparciu o przekazane w 1995 r. założenia metodyczne w tym zakresie.

Do uzyskania prawidłowej transformacji stacjonarnej opieki zdrowotnej opracowany został przez zespół ekspercki i przyjęty przez Kierownictwo resortu w końcu 1998 r. projekt zaleceń ogólnych kształtowania zasobów szpitalnych i konstrukcji ogólnokrajowej sieci szpitali, w ramach których przyjmuje się krótko-i średniookresowe (dwuetapowe) zmniejszenie zasobów szpitalnych opieki krótkoterminowej, z jednoczesnym przekształceniem części szpitali (oddziałów) w jednostki opieki długoterminowej, opieki paliatywnej i pielęgnacyjno-opiekuńczej.

Pragnę ponadto poinformować, że w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz. U. z 1997 r., Nr 28, poz. 153 z późn. zm.), resort nasz uważnie analizuje prawidłowość funkcjonowania wprowadzonych na podstawie delegacji ustawowej przepisów prawnych, w tym dotyczących szpitali. Dokonana analiza wpływających w okresie pierwsze półrocza br. krytycznych uwag i ocen dotyczących kwalifikacji szpitali do poziomów referencyjnych, zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Zdrowia i Opieki społecznej z dnia 22 grudnia 1998 r. w sprawie krajowej sieci szpitali oraz ich poziomów referencyjnych (Dz. U. z 1998 r., Nr 164, poz. 1193), wykazała, że rozporządzenie to nie daje możliwości dokonywania prawidłowej kwalifikacji szpitali do odpowiednich poziomów referencyjnych, bowiem nie uwzględnia wielu istniejących sytuacji. Z tego też względu dokonano szczegółowej analizy obowiązujących przepisów prawnych regulujących problematykę działalności szpitali.

Całościowa, pogłębiona analiza funkcjonowania w praktyce tego przepisu spowodowała przedstawienie w przygotowanym projekcie nowelizacji ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym propozycji odejścia od określania przez Ministra Zdrowia krajowej sieci szpitali oraz ich poziomów referencyjnych.

Z przeprowadzonej analizy ekonomicznej za rok 1998 wynika, że wraz z przyrostem w opiece ambulatoryjnej lekarzy specjalistów z medycyny rodzinnej, zmienia się struktura placówek lecznictwa otwartego - przychodni rejonowych i ośrodków zdrowia - liczba których ulega zmniejszeniu na rzecz praktyk grupowych lekarza rodzinnego w mieście i na wsi oraz praktyk indywidualnych lekarza rodzinnego. Następuje stopniowy wzrost tej formy opieki nad pacjentem.

Podobnie przebieg procesu restrukturyzacji szpitali napotyka na trudności związane m.in. z oporem zatrudnionej kadry lekarskiej przed zmianami prowadzącymi do ograniczenia dotychczasowej podaży świadczeń oferowanych przez szpital, jak i z brakiem dostatecznej liczby odpowiednio wyszkolonych menedżerów opieki zdrowotnej, szczególnie ekonomistów (w tym zakresie następuje powoli poprawa).

Przekształcenie ambulatoryjnej opieki zdrowotnej (a przede wszystkim upowszechnianie się modelu lekarza rodzinnego) oraz stacjonarnej opieki zdrowotnej są procesami wieloletnimi, wymagającymi stałego monitoringu. Przebieg tych procesów w znacznym stopniu zależy od zatrudnienia w ochronie zdrowia kadr kierowniczych odpowiednio wyszkolonych w zakresie zarządzania zakładami opieki zdrowotnej.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, "Kasa Chorych w celu zapewnienia ubezpieczonym świadczeń określonych ustawą gromadzi środki finansowe, zarządza nimi oraz (w ramach posiadanych środków pochodzących przede wszystkim ze składek na ubezpieczenie zdrowotne) zawiera umowy ze świadczeniodawcami, o których mowa w art. 7 pkt. 23", tj. zakładami opieki zdrowotnej wykonującymi zadania określone w jego statucie oraz osobami wykonującymi zawód medyczny w ramach indywidualnej lub specjalistycznej praktyki albo osobami, które uzyskały fachowe kwalifikacje do udzielania świadczeń zdrowotnych i udzielają ich w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Wpływ na kontraktowanie świadczeń zdrowotnych mają samorządy medyczne. Współpraca z samorządami jest zagwarantowana ustawowo. Zgodnie z art. 53 ust. 2, kasa chorych, określając warunki dotyczące udzielania świadczeń zdrowotnych, zapewnienia właściwej jakości i dostępności świadczeń, rozliczania kosztów świadczeń i mechanizmów ograniczania wzrostu tych kosztów, a także zasad kontroli realizacji umowy, zobowiązana jest zasięgnąć opinii samorządów medycznych. Należy dodać, że określenie warunków, które przewiduje art. 53 ust. 2, jest bardzo istotne, gdyż na tej podstawie formułowane są oczekiwania kas chorych wobec oferentów w toku postępowania konkursowego.

Przy podpisywaniu umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych, zakład opieki zdrowotnej jest reprezentowany przez kierownika zakładu, który - zgodnie z art. 44 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 1991 r., Nr 91, poz. 408 z późn. zm.) - ponosi odpowiedzialność za zarządzanie publicznym zakładem opieki zdrowotnej, kieruje zakładem i reprezentuje go na zewnątrz. Wpływ na decyzje kierownika zakładu ma działająca w zakładzie rada społeczna (której skład został określony w art. 45 ust. 2 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej), realizując zadania wymienione w art. 46 przedmiotowej ustawy, tj. m.in.: przedstawianie kierownikowi publicznemu zakładu opieki zdrowotnej wniosków i opinii w sprawach:

4. planu finansowego i inwestycyjnego,

b) rocznego sprawozdania z realizacji planu inwestycyjnego i finansowego,

c) kredytów bankowych lub dotacji,

Przytoczony przepis art. 53 ust. 4 określa jedynie niektóre - podstawowe - elementy umowy o udzielanie świadczeń zdrowotnych. Używając sformułowania "w szczególności", ustawodawca wskazuje, że katalog elementów umowy nie jest zamknięty i oprócz elementów wskazanych bezpośrednio, może być rozszerzony i inne elementy, które nie będą sprzeczne z przepisami ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym i ogólnymi przepisami prawa. Natomiast, określając wyraźnie niektóre z możliwych elementów umowy, ustawodawca wskazuje, że elementy wymienione w art. 53 ust. 4 nie mogą zostać pominięte w żadnej umowie o udzielanie świadczeń zdrowotnych.

Szczególną uwagę należy zwrócić na ust. 4 pkt 7 wymienionego artykułu. Umowa o udzielanie świadczeń zdrowotnych określa zasady prowadzenia dokumentacji przez świadczeniodawców na potrzeby realizacji ubezpieczenia zdrowotnego i jej udostępniania kasie chorych. Wprowadzenie nowych zasad prowadzenia dokumentacji wiąże się ze zmianą sposobu finansowania ochrony zdrowia. Zbieranie i analiza danych są potrzebne nie tylko dla celów obliczeń statystycznych, ale także samym kasom chorych, które ustawowo zobowiązane są do płacenia tylko i wyłącznie za potrzebne, wykonane na rzecz ubezpieczonych świadczenia zdrowotne. Wskazany przepis pokazuje jak dalece umowa może ingerować w strukturę organizacyjną świadczeniodawcy. Kasa chorych wymaga prowadzenia (określonej w umowie) dokumentacji, która pozwoli jej na rzeczywistą kontrolę udzielonych świadczeń i własnych wydatków. Przyjęcie przez obie strony umowy zasad rozliczeń wykonanych świadczeń, powoduje więc konieczność dostosowania struktury zakładu opieki zdrowotnej tak, aby od początku realizacji umowy uzyskiwać potrzebne informacje.

Prowadzenie wymaganej dokumentacji gwarantuje sprawne funkcjonowanie systemu i pozwala na eliminowanie nieprawidłowości w realizacji warunków umowy zarówno ze strony zamawiającego, jak i świadczeniodawcy. Zasady gromadzenia niezbędnych danych reguluje Rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 15 stycznia 1999 r. w sprawie ustalenia zakresu niezbędnych danych gromadzonych przez świadczeniodawców oraz w systemach informatycznych Kas Chorych, a także zakresu i procedury wymiany danych między Kasami Chorych oraz Kasami Chorych a świadczeniodawcami, Urzędem Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych i Krajowym Związkiem Kas Chorych. (Dz. U. Z 1999 r., Nr 7, poz. 66). Koszty sprawozdawczości dokonywanej przez zakłady opieki zdrowotnej stanowią część kosztów udzielanych świadczeń i - w konsekwencji - są finansowane z budżetu kas chorych.

Aktualnie trwa procedura zakupu świadczeń zdrowotnych udzielanych od 1 stycznia 2000 r. Rozwiązania przyjęte przy obecnym kontraktowaniu oparte zostały na doświadczeniach wynikających z pierwszych miesięcy wprowadzanej reformy ochrony zdrowia. Pozwolą one jasno określić obowiązki obu stron kontraktu - świadczeniodawcy i kasy. Są zasadniczym krokiem ku uściśleniu reguł działania stron, określeniu zakresu ich praw i odpowiedzialności oraz profesjonalizacji stosunków partnerskich i stosowanych procedur.

Standardy opracowano w dwóch grupach zagadnień: standardy świadczenia usług zdrowotnych nabywanych przez kasy chorych opisywane przez określone parametry (np. kwalifikacje personelu wykonującego świadczenia określonego rodzaju, minimalne doświadczenie kliniczne w leczeniu określonych schorzeń, konieczny zakres wyposażenia w sprzęt medyczny itp.) oraz standardy (wytyczne) postępowania medycznego.

W związku ze zbliżającym się okresem podpisywania umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych na następny rok (lata), w pierwszej kolejności rozpoczęto prace nad standardami świadczenia usług zdrowotnych. Opracowany materiał posłużył jako materiał wspomagający tworzenie dokumentacji konkursowej w konkursach na wykonywanie świadczeń zdrowotnych oraz do zapisów kontraktów ze świadczeniodawcami. Poprzez zdefiniowanie zakresu kompetencji poszczególnych grup specjalistów w ochronie zdrowia, jest także próbą odpowiedzi na wątpliwości, jakie pojawiały się w związku z istniejącymi tegorocznymi kontraktami, dotyczące poszczególnych świadczeniodawców. Ponadto posłuży określeniu bardziej precyzyjnych mechanizmów finansowania tak, by środki przekazywane przez kasy chorych do świadczeniodawców w większym stopniu związane były z wysiłkiem, jaki lekarze i pielęgniarki wkładają w opiekę nad danym pacjentem. Opracowano standardy postępowania w 41. Dziedzinach medycznych.

W nawiązaniu do tej części oświadczenia, która dotyczy zasad funkcjonowania i finansowania kolumn transportu sanitarnego oraz zasad korzystania przez ubezpieczonych z bezpłatnego transportu sanitarnego, należy wyjaśnić, że funkcjonowanie kolumn transportu sanitarnego reguluje zapis w ustawie o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. Z 1998 r., Nr 162, poz. 1115 oraz Dz. U. Z 1999 r., Nr 28, poz. 256). Kolumny transportu sanitarnego do chwili usamodzielnienia się funkcjonowały jako jednostki budżetowe. Uzyskiwały środki finansowe na swoją działalność z różnych źródeł, świadcząc usługi transportowe dla jednostek służby zdrowia. Natomiast od momentu uzyskania osobowości prawnej, Kolumny Transportu Sanitarnego uzyskują środki na swoje funkcjonowanie z jednostek służby zdrowia, z którymi podpisały umowy cywilno-prawne na świadczenie usług transportowych.

(Ponadto), "Ubezpieczonemu na podstawie zlecenia lekarza ubezpieczenia zdrowotnego przysługuje bezpłatny przejazd środkami transportu sanitarnego w przypadkach przewozu osób z dysfunkcją narządu ruchu uniemożliwiającą korzystanie ze środków transportu publicznego w celu odbycia leczenia do najbliższego zakładu udzielającego świadczeń w tym zakresie i z powrotem". Możliwość skorzystania z prawa bezpłatnego przejazdu środkami transportu sanitarnego jest uwarunkowana łącznym wystąpieniem tych 3 przesłanek. Natomiast koszty wszelkich innych przejazdów mogą być pokrywane w części lub w całości przez ubezpieczonego na zasadach określonych w statucie kasy chorych, do której należy ubezpieczony.

Opisany stan faktyczny w przytoczonym przez Pana Senatora konkretnym przypadku 15. Letniej dziewczynki z chorobą nowotworową, korzystającej z leczenia specjalistycznego w CZD w Warszawie, nie pozwala na szersze odniesienie się do przedstawionej sytuacji. Wymaga ona rzetelnego wyjaśnienia w porozumieniu z kasą chorych, w której ubezpieczone są dziewczynka i jej matka. Od dnia 1 września br. We wszystkich kasach chorych funkcjonują Rzecznicy Praw Pacjenta. Do nich należy się zwracać w sytuacjach naruszenia praw pacjenta. Rolą Rzecznika jest m.in. pomoc ubezpieczonym w rozwiązaniu konkretnego problemu.

Zgodnie z art. 31 ust. 2, kasa chorych zapewnia ubezpieczonemu m.in. zaopatrzenie w przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze oraz lecznicze środki techniczne. Zasady zaopatrzenia w wymienione przedmioty reguluje Rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 6 listopada w sprawie szczegółowego wykazu przedmiotów ortopedycznych, środków pomocniczych i leczniczych środków technicznych oraz wysokości udziału własnego ubezpieczonego w cenie ich nabycia, opublikowane w Dz. U. Z 1998 r., Nr 140, poz. 912. Rozporządzenie nie uwzględnia naprawy przedmiotów ortopedycznych. Wychodząc naprzeciw licznym prośbom osób korzystających ze sprzętu ortopedycznego i reprezentujących ich organizacji, podjęto prace nad zmianą rozporządzenia. W projekcie zmian uwzględnione zostały naprawy przedmiotów ortopedycznych. Będą one refundowane przez kasy chorych, na zasadach określonych w rozporządzeniu. Jego ostateczny kształt będzie znany po zakończeniu prac. Obecnie projekt został złożony do Centrum Legislacyjnego Rządu.

Także sprawy dotyczące zaopatrzenia pacjentów w leki i materiały medyczne reguluje ustawa o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym i stosowne akty wykonawcze. Na mocy tej ustawy wszyscy obywatele, którzy są objęcie ubezpieczeniem lub posiadają uprawnienia do bezpłatnej opieki leczniczej mają zagwarantowany równy dostęp do leków refundowanych. Pacjenci nabywają te leki w aptekach ogólnodostępnych na podstawie recepty za odpłatnością ulgową. Cytowana ustawa zobowiązała Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej do określenia wykazów leków refundowanych. Wykazy te obowiązują od 1 stycznia 1999 r.

Na mocy tej ustawy utraciły moc niektóre dotychczas obowiązujące przepisy, m.in. uległy likwidacji recepty wzoru Mz-Pom/32, tzw. "zielone recepty". W zamian rozszerzona została lista jednostek chorobowych w wykazie chorób przewlekłych, jak również asortyment leków stosowanych w tych chorobach. Lista ta obejmuje 30 podstawowych jednostek chorobowych uznanych jako przewlekłe i została ustalona w oparciu o opinie lekarzy specjalistów z poszczególnych dziedzin medycyny.

Leki znajdujące się na wykazach leków refundowanych (wykaz leków podstawowych, wykazy leków uzupełniających oraz wykaz leków stosowanych w chorobach przewlekłych) objęte są limitami cenowymi; limitem dla leków o identycznym składzie w oparciu o cenę najtańszego z nich lub limitem terapeutycznym dla grupy leków o analogicznym mechanizmie i zakresie działania terapeutycznego ustalonym na podstawie ceny najtańszego leku.

W wykazie chorób przewlekłych oraz w pozostałych wykazach leków refundowanych, w każdej grupie leków objętych tą samą nazwą międzynarodową jest lek (według oceny specjalistów o takiej samej skuteczności), który mieści się w limicie ceny i ten lek pacjent otrzymuje bez dopłaty. Do pozostałych leków z danej grupy (z reguły są to leki zagraniczne i droższe) wnosi dopłatę wynikającą z różnicy cen preparatów. Ustawa nałożyła na aptekarzy obowiązek informowania pacjentów o możliwości nabycia leku, którego cena nie przekracza ustalonego limitu.

Przekazując powyższe, należy dodać, że rzeczywista wielkość środków finansowych, które można przeznaczyć na refundację za leki powoduje, że niestety nie wszystkie oczekiwania ubezpieczonych mogą być spełnione. Dla osób, które znajdują się w trudnej sytuacji bytowej istnieje możliwość uzyskania zwrotu poniesionych kosztów za niektóre leki nabyte w trybie częściowej odpłatności. Warunki uzyskania takiej pomocy zostały określone w ustawie o pomocy społecznej z dnia 29 listopada 1990 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 13, poz. 60 z późn. zm.).

Stałe monitorowanie systemu jest zadaniem Pełnomocnika Rządu do Spraw Wprowadzenia Powszechnego Ubezpieczenia Zdrowotnego, ustanowionego przez Radę Ministrów na mocy art. 167 przedmiotowej ustawy, oraz Biura Pełnomocnika i Departamentu do Spraw Wprowadzenia Powszechnego Ubezpieczenia Zdrowotnego w Ministerstwie Zdrowia. Pełnomocnik składa Radzie Ministrów co 6 miesięcy sprawozdanie z przebiegu wdrażania w życie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (art. 167 ust. 5). Sprawozdanie Pełnomocnika Rządu za I półrocze 1999 r. zostało przekazane Radzie Ministrów. Natomiast "po rocznym okresie obowiązywania ustawy Rada Ministrów przedstawi Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej sprawozdanie z wykonania ustawy wraz z wnioskami dotyczącymi wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne" (art. 169d przedmiotowej ustawy).

Po analizie pierwszych kilku miesięcy funkcjonowania systemu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, biorąc pod uwagę napływające przez ten czas opinie, propozycje zmian i uwagi dotyczące przyjętych rozwiązań, przygotowano kolejny projekt nowelizacji ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym. Uwzględnia on m.in. poszerzenie zakresu podmiotowego ustawy, uwzględnienie w gronie świadczeniodawców grupowych praktyk lekarskich oraz grupowych praktyk pielęgniarek i położnych środowiskowych - rodzinnych, zniesienie obowiązku posiadania skierowania do lekarza okulisty i wiele innych zmian. W chwili obecnej projekt ten został przekazany do Sejmu RP

Podjęcie przez Rząd decyzji o wdrożeniu reformy ochrony zdrowia, opartej na systemie powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, było i nadal jest dowodem na gotowość strony rządzącej do aktywnego rozwiązania problemów służby zdrowia w Polsce, narosłych przez ostatnie dziesięciolecia. Przez cały okres trwania protestów środowisk medycznych, Rząd z najwyższą uwagą odnosił się do postulatów zgłaszanych przez te środowiska. Podjęto następujące działania zmierzające do poprawy sytuacji wszystkich pracowników zatrudnionych w zakładach opieki zdrowotnej.

Celem realizacji zadań określonych w pkt. 1 Protokołu uzgodnień podjętych dnia 28 stycznia między stroną rządową, stroną społeczną i przedstawicielami pracodawców, został powołany i rozpoczął pracę Zespół złożony z przedstawicieli Rządu oraz członków Zarządu Krajowego Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Pielęgniarek i Położnych, przedstawicieli Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych oraz pracodawców ze Związku Pracodawców Służby Zdrowia, Konfederacji Pracodawców Polskich i Stowarzyszenia Menedżerów Opieki Zdrowotnej.

Przy tworzeniu projektu Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla Pracowników Zatrudnionych w Państwowych Publicznych Zakładach Opieki Zdrowotnej utworzonych przez Ministra Zdrowia i Wojewodów, w części dotyczącej warunków kształcenia, pracy oraz płacy pielęgniarek i położnych, uwzględnione zostały zapisy kształtujące nowe zasady funkcjonowania rynku usług zdrowotnych. Obecnie zakończyły pracę wszystkie resortowo-związkowe zespoły robocze przygotowujące projekt układu. Został on przekazany do konsultacji do Ministerstwa Pracy i Polityki Socjalnej, Ministerstwa Finansów oraz Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji.

W ramach działań osłonowych dla zwalnianych pracowników służby zdrowia, Rada Ministrów zatwierdziła pod koniec kwietnia br., "Program działań wspierających dla pracowników zakładów opieki zdrowotnej jako element restrukturyzacji zatrudnienia związany z reformą ochrony zdrowia", który jest wynikiem prac ministerialno-związkowych Zespołu ds. Osłon, powołanego w czasie rozmów negocjacyjnych w Jachrance. Program opracowano na podstawie ankiety przeprowadzonej wśród dyrektorów zakładów opieki zdrowotnej przez COiEOZ w Warszawie. W ramach pracy Komisji Trójstronnej został przedstawiony i uzgodniony szczegółowy harmonogram, zawierający zasady i tryb uruchomienia środków finansowych dla realizacji poszczególnych części programu. Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej przygotowało projekt ustawy umożliwiającej uzyskania kredytów preferencyjnych przez tych pracowników, którzy zadeklarują podjęcie pracy na własny rachunek.

Zgodnie z zapisem pkt. 7 Protokołu uzgodnień z dnia 28 stycznia br., pod koniec kwietnia br. Minister Zdrowia zwrócił się do Wojewodów z prośbą o poinformowanie w trybie pilnym o efektach działalności powołanych na szczeblu wojewódzkim zespołów ds. monitorowania reform w ochronie zdrowia. Z nadesłanych informacji wynika, że nie wszędzie takie zespoły pracują, a Wojewodowie poinformowali MZiOS tylko ogólnie o trudnościach związanych z wdrażaniem reformy. Należy podjąć działania intensyfikujące prace tych zespołów.

25 maja 1999 r. kasom chorych przekazano dotację w wysokości 150 mln zł przeznaczoną na jednorazowe zwiększenie wartości świadczeń zdrowotnych zakupionych w samodzielnych zakładach opieki zdrowotnej. Kwotę tę, podzieloną między kasy chorych w zależności od liczby etatów w samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej, z którymi dana kasa podpisała umowy, przeznaczono na zwiększenie środków w 1999 r. na wynagrodzenia (od stycznia do końca marca br.) dla pracowników tych zakładów oraz pracowników Wojewódzkich Kolumn Transportu Sanitarnego po ich usamodzielnieniu.

Protesty pielęgniarek i położnych, dotyczące przede wszystkim nadwyżki wynagrodzeń w 1999 r. zakończyły się w dn. 11 lipca br.; 12 lipca doszło do zawieszenia akcji protestacyjnej. Obie strony podpisały ustalenia. Decyzją rady Ministrów z dn. 10 lipca br. kasy chorych zostały zwolnione z obowiązku zwrotu pożyczki, a to umożliwiło odstąpienie od rozliczenia zaliczki (pożyczki) udzielonej zakładom opieki zdrowotnej. Środki z umorzonej pożyczki miały służyć sfinansowaniu podwyżki wynagrodzeń pracowników zoz-ów.

Wdrażana od 1 stycznia br. reforma ochrony zdrowia w Polsce polegała głównie na wdrożeniu systemu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego. Ubezpieczenia te realizowane są przez kasy chorych - niezależne od Rządu podmioty publiczne. Rolą kas chorych jest zapewnienie ubezpieczonym świadczeń zdrowotnych tak, aby zgodnie z zapisem art. 4 ust. 4 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz. U. z 1997 r., Nr 28 m poz. 153 z późn. zm.), zmieścić się w ramach środków finansowych posiadanych przez kasę chorych i jednocześnie zapewnić taki poziom świadczeń, który odpowiadałby aktualnej wiedzy i praktyce medycznej oraz nie przekraczał granic koniecznej potrzeby. W celu zapewnienia ubezpieczonym świadczeń zdrowotnych określonych ustawą, kasy chorych zawierają umowy ze świadczeniodawcami. Przy podpisywaniu umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych na 1999 rok, kasy chorych postępowały zgodnie z uregulowaniami Rozporządzenia rady Ministrów z dnia 28 października 1998 r. w sprawie wymagań i kryteriów, jakim powinni odpowiadać świadczeniodawcy oraz zasad i trybu zawierania umów ze świadczeniodawcami na pierwszy rok działalności kas chorych (Dz. U. z 1998 r., Nr 134, poz. 873 z późn. zm.).

Zgodnie z zapisem § 7. wymienionego rozporządzenia, w umowie między kasą chorych a świadczeniodawcą nie ma obowiązku wskazywania jak przekazane przez kasę sumy należności z tytułu realizacji umowy mają być przez świadczeniodawcę zużytkowane. Jedynie w ust. 2 § 7. zawarte jest sformułowanie, że wspomniana suma należności w przypadku samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej winna obejmować wynagrodzenie za dyżury zakładowe pełnione w grudniu 1998 r. oraz dodatkowe roczne wynagrodzenie przysługujące na podstawie odrębnych przepisów. Nie ma tam mowy - w szczególności - o konieczności zapewnienia pracownikom podwyżek o 2% powyżej zaplanowanej inflacji, do jakich zobligował się Rząd wyłącznie w stosunku do państwowej sfery budżetowej, w tym do zakładów opieki zdrowotnej zaliczonych do tej sfery, tj. jednostek budżetowych ochrony zdrowia oraz zakładów budżetowych i gospodarstw pomocniczych przy jednostkach budżetowych.

W związku z usamodzielnieniem, a więc swobodą gospodarowania posiadanymi środkami i uzyskiwanymi przychodami, zakłady te mogą samodzielnie kształtować wynagrodzenia, które stanowią składowe kosztów udzielania świadczeń zdrowotnych finansowych m.in. przez kasy chorych. Decyzja o podwyżkach wynagrodzeń dla pracowników tych zakładów leży w gestii dyrektora zakładu. Samodzielny zakład opieki zdrowotnej ma osobowość prawną i bezpośrednia ingerencja innych podmiotów prawnych w jego postępowanie jest niewłaściwa. Jeżeli więc przewiduje się podwyżki wynagrodzeń na podstawie regulaminu wynagradzania, czy też zakładowego układu zbiorowego, muszą być one finansowane z własnych środków, stosownie do przepisów o zakładach opieki zdrowotnej.

Franciszka Cegielska

Warszawa, dnia 3 listopada 1999 r.

1. Osoby niewidome mają prawo do korzystania ze świadczeń zdrowotnych stosownie do zapisów ustawy z dnia 6 lutego 1997 roku o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym.

Rehabilitacja lecznicza jest prowadzona w systemie opieki stacjonarnej w oddziałach rehabilitacji szpitali ogólnych, specjalistycznych i klinicznych. W warunkach ambulatoryjnych w ramach specjalistycznego leczenia rehabilitacyjnego udzielane są świadczenia z zakresu kinezyterapii, fizykoterapii itp. w gabinetach, pracowniach, działach zabiegowych przychodni rehabilitacji - stosownie do potrzeb zdrowotnych osoby ubezpieczonej (na podstawie skierowania lekarza ubezpieczenia zdrowotnego).

Odnośnie sprzętu rehabilitacyjnego, czyli różnego rodzaju pomocy technicznych ułatwiających osobom z uszkodzeniem wzroku samodzielne funkcjonowanie, zgodnie z § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 marca 1995 roku w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. nr 35, poz. 173 z późn. zm.) - odliczeniu od dochodu podlegają wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. I tak np. ust. 3 cytowanego rozporządzenia uwzględnia zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności wynikających z niepełnosprawności, a ust. 7 uwzględnia opłacanie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa. Osoby korzystające z odpisów, powinny posiadać orzeczenie o zaliczeniu do jednego z trzech stopni niepełnosprawności (znacznego, umiarkowanego lub lekkiego lub decyzję przyznającą rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy albo rentę szkoleniową).

Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej w ramach współdziałania ze stowarzyszeniami zajmującymi się problematyką ochrony zdrowia zleca Polskiemu Związkowi Niewidomych zadania i przeznacza na ich realizację konkretne środki finansowe.

3) prowadzenie poradnictwa z zakresu terapii widzenia,

2. W ramach powołanego w Ministerstwie Zdrowia - Zespołu do spraw Standardów i Procedur utworzone zostały w 42 specjalnościach grupy robocze, które opracowały standardy świadczenia usług zdrowotnych. Wyniki tych prac przekazywane były na bieżąco Kasom Chorych w celu ich wykorzystania w trakcie postępowania konkursowego i kontraktowania świadczeń zdrowotnych. Materiały te będą pomocne przy szacowaniu przez Kasy Chorych kosztów świadczeń zdrowotnych. Materiały publikowane są głównie w wersji elektronicznej (strona Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej www. mzios. gov.pl).

Zgodnie z ustawą z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz. U. Nr 28, poz. 153 z późn. zm.) świadczenia zdrowotne wszystkim osobom ubezpieczonym, w tym całej populacji wieku rozwojowego od 0 do 18 roku życia w zakresie profilaktyki, a w szczególności: powszechne lekarskie badania profilaktyczne, badania przesiewowe, obowiązkowe szczepienia ochronne, orzekanie o stanie zdrowia dzieci zostały zakontraktowane w samodzielnych publicznych zakładach lecznictwa otwartego, niepublicznych zakładach opieki zdrowotnej, praktycznych grupowych i indywidualnych do 31 grudnia 1999 roku na terenie działania Kasy Chorych. Świadczenia te realizowane są zgodnie z zakresem kompetencji lekarza podstawowej opieki zdrowotnej (rodzinnego), pielęgniarki środowiskowej rodzinnej. W związku z tym nie może wystąpić podwójne finansowanie świadczeń to jest w podstawowej opiece zdrowotnej i jednocześnie w środowisku nauczania i wychowania.

Organizacja miejsc, w których świadczenia zdrowotne są wykonywane należy do kompetencji świadczeniodawcy, który podpisując kontrakt z Kasą Chorych odpowiada za jakość i sposób ich wykonania. Część zadań realizowanych w szkołach przez pielęgniarki środowiskowe środowiska nauczania i wychowania z zakresu promocji zdrowia powinna być finansowana przez samorządy terytorialne z budżetu przeznaczonego na realizację zadania własnego jakim jest ochrona i promocja zdrowia, w tym sprawowanie opieki nad uczniami z problemami zdrowotnymi, szkolnymi, społecznymi, udział w planowaniu i realizowaniu edukacji zdrowotnej uczniów, pracowników szkoły i rodziców, nadzór nad kontrolą warunków sanitarno-higienicznych szkoły, współpraca z wychowawcami, psychologiem, pedagogiem szkolnym, z rodzicami.

Kasa Chorych zapewnia uczniom świadczenia, nie wspomaga finansowania etatów pielęgniarek środowiskowych w środowisku nauczania i wychowania, za które odpowiada pracodawca.

Projekt ustawy budżetowej na 2000 rok został zaakceptowany przez Radę Ministrów w dniu 30 września 1999 r. i przesłany do rozpatrzenia przez Parlament RP. Zwiększenia środków na kontynuację budowy Szpitala będą mogli dokonać parlamentarzyści w trakcie prac nad projektem budżetu na rok przyszły.

Z wyrazami szacunku

Franciszka Cegielska

Warszawa, dnia 4 listopada 1999 r.

W dniu 9 kwietnia 1997 r., w obecności ówczesnego Podsekretarza Stanu w MSWiA Pani Katarzyny Marii Piekarskiej, zawarto porozumienie pomiędzy Komendantem Głównym Państwowej Straży Pożarnej a Krajową Sekcją Pożarnictwa NSZZ "Solidarność", Związkiem Zawodowym Strażaków "Florian" i NSZZ Pracowników Pożarnictwa. W oparciu o program opracowany zgodnie z ww. porozumieniem, Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, na etapie opracowywania projektów budżetu na 1998, 1999 i 2000 r., występował do Ministra Finansów o dodatkowe środki finansowe. Niestety, ograniczone możliwości budżetu państwa sprawiły, że możliwy był jedynie niewielki wzrost wskaźnika wielokrotności stanowiącego przeciętne uposażenie strażaków (z 1,9 w roku 1997 do 1,43 w roku 1999). Tym samym etapowe zrównanie do 2000 roku uposażeń strażaków PSP z uposażeniami policjantów stało się niemożliwe.

W związku z powyższym, w dniu 12 kwietnia 1999 r. zawarte zostało kolejne porozumienie pomiędzy Ministrem Spraw Wewnętrznych i Administracji a związkami zawodowymi działającymi w Państwowej Straży Pożarnej. Zgodnie z postanowieniami porozumienia, termin zrównania uposażeń funkcjonariuszy PSP z poziomem uposażeń policjantów został przesunięty na rok 2002. Ustalono również, iż w przyszłym roku poziom uposażeń strażaków PSP powinien wynieść 93% poziomu uposażeń funkcjonariuszy Policji (w 2001 r. - 97%, w 2002 r. - 100%). W związku z określonym w porozumieniu terminem, Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji dwukrotnie występował do Wiceprezesa Rady Ministrów - Ministra Finansów Pana Leszka Balcerowicza o uwzględnienie w projekcie budżetu MSWiA na rok 2000 dodatkowych środków w wysokości 84.378 tys. zł na uposażenia strażaków. Umożliwiłoby to podniesienie wskaźnika wielokrotności do poziomu 1,63 na realizację tego przedsięwzięcia. Wobec braku możliwości uzyskania tych środków, resort spraw wewnętrznych i administracji, składając projekt budżetu na rok 2000, zwrócił się do Wiceprezesa Rady Ministrów - Ministra Finansów o środki umożliwiające podwyższenie wskaźników dla wszystkich grup funkcjonariuszy resortu o 0,05 (dla funkcjonariuszy PSP do poziomu 1,48).

Problem dodatkowych środków na uposażenia funkcjonariuszy PSP był podnoszony także na posiedzeniach Rady Ministrów, poświęconych projektowi budżetu państwa na rok 2000. Niestety, trudna sytuacja finansowa budżetu państwa uniemożliwiła w przedłożonym przez Rząd Sejmowi RP projekcie ustawy budżetowej na 2000 r. zaplanowanie zwiększonych środków, pozwalających na szybsze tempo wzrostu wynagrodzeń strażaków w porównaniu z innymi służbami mundurowymi. Możliwe było jedynie ujęcie w pozycji 63 - rezerwy celowe budżetu państwa, kwoty 50 mln zł, przeznaczonej na poprawę motywacyjnego charakteru uposażeń funkcjonariuszy Policji. Tempo wzrostu uposażeń funkcjonariuszy PSP oraz pozostałych funkcjonariuszy oraz żołnierzy resortu spraw wewnętrznych i administracji wyniesie w przyszłym roku 6,7% (w przypadku uruchomienia ww. rezerwy 50 mln zł, tempo wzrostu uposażeń policjantów wyniesie 8,52%). Zatem relacja przeciętnego uposażenia funkcjonariuszy PSP na tle pozostałych grup funkcjonariuszy będzie kształtowania się następująco:

- PSP - 100,

Ponadto informuję, że zarządzeniem nr 88 Prezesa Rady Ministrów z dnia 18 grudnia 1998 r. powołany został - pod przewodnictwem ówczesnego Ministra Pracy i Polityki Socjalnej - Zespół do spraw wynagrodzeń służby mundurowych. Celem prac tego zespołu jest przygotowanie i przedłożenie do akceptacji Prezesa Rady Ministrów projektu zmian systemu wynagradzania służb mundurowych. Bazą do ustalenia relacji wynagrodzeń pomiędzy ww. służbami będą wyniki wartościowania pracy.

Z wyrazami szacunku

Marek Naglewski

Warszawa, dnia 5 listopada 1999 r.

Rozpoczęcie procesów restrukturyzacyjnych w ochronie zdrowia umożliwiło wejście w życie z dniem 1 stycznia 1999 r. ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym. Ustawa określiła nowe zasady finansowania ochrony zdrowia, co ma zapewnić równy dostęp do świadczeń zdrowotnych, ponoszenie ich kosztów przez ogół ubezpieczonych, uzależnienie wysokości składki od dochodu pacjentów.

Do najważniejszych zaliczyć należy poprawę dostępności świadczeń podstawowej opieki zdrowotnej poprzez wydłużenie czasu pracy niektórych zakładów opieki zdrowotnej, wzrost znaczenia i roli lekarza podstawowej opieki zdrowotnej i możliwości jego wyboru przez pacjenta, rozpoczęcia procedur konkursowych w Kasach Chorych umożliwiających dokonywanie wyboru najlepszych świadczeniodawców, usprawnienie organizacji pracy w wielu placówkach, zwiększenie efektywności finansowej placówek służby zdrowia i racjonalizacja kosztów itp.

Wprowadzony właśnie w życie przez Ministerstwo Zdrowia "Program Zintegrowane Ratownictwo Medyczne na rok 1999-2000" ma za zadanie poprawić w sposób radykalny standardy (szybkość i jakość) działań ratujących zdrowie i życie ludzkie w stanach nagłego zagrożenia. Środki budżetowe w ramach tego programu posłużą zakupowi specjalistycznego sprzętu medycznego dla tworzonych Szpitalnych Oddziałów Ratunkowych oraz na zakup ambulansów sanitarnych z wyposażeniem, sprzętu łączności dla służb ratowniczych. W ramach programu przewidziane są również środki na potrzeby Lotnictwa Ratunkowego.

W związku z usamodzielnieniem gospodarki finansowej publicznych zakładów opieki zdrowotnej w 1997 r. uruchomiono proces restrukturyzacji zadłużenia w ochronie zdrowia. Na regulację zobowiązań wymagalnych zakładów opieki zdrowotnej, dla których organami założycielskimi byli wojewodowie przeznaczono 812 065 860 zł. Niezależnie od powyższego zakłady opieki zdrowotnej były wspierane finansowo z rezerw celowych budżetu państwa na stworzenie warunków do przekształcenia jednostek budżetowych ochrony zdrowia w samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej, m.in. w celu dostosowania działalności do systemu ubezpieczeń zdrowotnych. Od czasu uzyskania przez zakłady opieki zdrowotnej osobowości prawej, zakłady te prowadzą samodzielną gospodarkę finansową, pokrywając z posiadanych środków i uzyskiwanych przychodów koszty działalności i zobowiązań (art. 35b ust. 1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej). W bieżącym roku uruchomiono, przyjęty przez Rząd "Program działań wspierających dla pracowników zakładów opieki zdrowotnej jako element restrukturyzacji zatrudnienia związany z reformą ochrony zdrowia". W ramach 22. programu przyznawane były środki na restrukturyzację zakładów, w tym na tworzenie zakładów opiekuńczo-leczniczych, pielęgnacyjno-opiekuńczych i opieki paliatywno-hospicyjnej oraz na odprawy dla pracowników samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej. W chwili obecnej dobiegają końca prace nad podziałem środków dla organów założycielskich samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej na kontynuację inwestycji, przeprowadzenie remontów oraz zakup aparatury i sprzętu medycznego w celu poprawienia wyposażenia placówek służby zdrowia.

Funkcjonujące na rynku usług medycznych samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej otrzymują środki finansowe na podstawie umów zawieranych z Kasami Chorych, jak również mogą pozyskiwać (zgodnie z art. 54 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej) dodatkowe środki z odpłatnych świadczeń zdrowotnych udzielanych w szczególności na zlecenie:

- instytucji ubezpieczeniowych,

- zakładów pracy, organizacji społecznych i innych instytucji,

Z wyrazami szacunku

Franciszka Cegielska

Warszawa, dnia 9 listopada 1999 r.

W odpowiedzi na pismo z dnia 27 października br. znak: AG/043/99/IV dotyczące oświadczenia złożonego przez Senatora Krzysztofa Głuchowskiego podczas 44 posiedzenia Senatu RP w dniu 22 października 1999 r. w sprawie wydatkowania środków powiatowych funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej, przedstawiam poniżej wyjaśnienia resortu ochrony środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa w przedmiotowej sprawie:

Zgodnie z art. 88j ustawy z dnia 31 stycznia 1980 roku o ochronie i kształtowaniu środowiska, środki powiatowych funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej można przeznaczyć tylko na realizację przedsięwzięć związanych ze składowaniem i unieszkodliwianiem odpadów, w tym współfinansowanie inwestycji ekologicznych o charakterze ponadgminnym (też związanych ze składowaniem i unieszkodliwianiem odpadów), a więc nie jest możliwe kierowanie tych środków na inne cele niż przewidziane w ustawie.

- praktyczne doświadczenia krajowe i zagraniczne wskazują dobitnie, że szczebel powiatu (ponadgminny) jest najodpowiedniejszą terytorialnie skalą dla realizacji zadań związanych ze składowaniem i unieszkodliwianiem odpadów, co dodatkowo uzasadnia rezerwowanie w powiatowych funduszach ochrony środowiska właśnie środków na współfinansowanie inwestycji ekologicznych w tym zakresie.

Antoni Tokarczuk

Warszawa,1999-11-05

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Gmina prowadzi gospodarkę finansową samodzielnie na podstawie uchwalonego budżetu. Samodzielność ta istnieje w granicach obowiązującego prawa. Tryb opracowywania, uchwalania i wykonywania budżetu gminy określony jest ustawami. Podstawowe znaczenie w tym zakresie mają ustawy: z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. Nr 13, poz. 74 z późniejszymi zmianami), z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 155, poz. 1014 z późniejszymi zmianami) z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000 (Dz. U. Nr 150, poz. 983 z późniejszymi zmianami).

Budżet gminy jest rocznym planem finansowym obejmującym dochody i wydatki budżetu gminy. Sposób, w jaki ujęte są w budżecie gminy jej dochody, nie wpływa bezpośrednio na wykonanie budżetu. Gmina bowiem utrzymuje dochody nie dlatego, że zostały one ujęte w budżecie, ale dlatego, że z ustaw i innych aktów prawnych wynika obowiązek do dokonywania wpłat na rzecz budżetu gminy. Rozmiary dochodów gminy nie zależą więc od tego, jak zostaną one ujęte w budżecie gminy, ale od tego jak ukształtują się podstawowe dochody podatkowe gminy oraz od tego, na ile uda się osiągnąć wszystkie należne gminie dochody. Dopiero analiza poszczególnych źródeł dochodów pozwala stwierdzić czy stopień realizacji dochodów jest na odpowiednim poziomie, czy też jest wynikiem naturalnych nierównomierności rozkładu dochodów, będzie to miało wpływ na wysokość subwencji ogólnej przyznanej gminie w roku następnym. Np.: jeżeli wskaźnik podstawowych dochodów podatkowych na 1 mieszkańca gminy (wskaźnik G) będzie niższy od 85% analogicznego wskaźnika, obliczonego łącznie dla wszystkich gmin (wskaźnika P) - gmina otrzyma kwotę wyrównawczą stanowiącą element składowy części podstawowej subwencji ogólnej (zgodnie z art. 21 ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000).

Zasady opodatkowania poszczególnymi podatkami regulują odrębne ustawy. W wielu przypadkach ustawy podatkowe określają jedynie górne granice stawek podatkowych, pozostawiając sprawę wymiaru podatku do decyzji rady gminy. Niezależnie od tego wójtowi (burmistrzowi), w odniesieniu do podatków wpłacanych bezpośrednio na rachunek gminy i zarządowi, w odniesieniu do dochodów gminy realizowanych przez urzędy skarbowe przysługuje prawo udzielania ulg, odroczeń i umorzeń oraz zaniechania poboru należnych gminie podatków. Np.: zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych rada gminy określa wysokość stawek podatków lokalnych, natomiast Minister Finansów, w drodze rozporządzenia, określa górne granice stawek kwotowych na każdy rok podatkowy (art. 20 ust. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych).

Sekretarz Stanu

Jerzy Miller

Warszawa, dnia 5 listopada 1999 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Przedsiębiorstwo, o którym mowa w oświadczeniu, w dniu 27 listopada 1995 r. zostało przekształcone w Jednoosobową Spółkę Skarbu Państwa. W dniu 1 lutego 1996 r., na podstawie ustawy z dnia 30 kwietnia 1993 r. o narodowych funduszach i ich prywatyzacji (Dz. U. NR 44, poz. 202 z późn. zm.) zostało wniesione do NFI MAGNA POLONIA S.A. Wojewoda nie ma żadnych uprawnień w tej spółce, a decyzje - co do składu zarządu spółki - podejmuje Rada Nadzorcza, w której, zgodnie ze statutem, większość posiadają Narodowe Fundusze Inwestycyjne.

Marek Biernacki

Szanowna Pani Marszałek

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Andrzeja Krzaka na 42 posiedzeniu Senatu RP w dniu 23 września 1999 r. w sprawie wysokości dofinansowania, ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, zakupu sprzętu ortopedycznego - pragnę wyjaśnić, że w dniu 2 czerwca 1999 r. Zarząd Funduszu uchwałą nr 244/99 zatwierdził ofertę skierowaną do jednostek samorządu powiatowego dotyczącą realizacji programu dofinansowania zaopatrzenia osób niepełnosprawnych w przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze, realizowanego przez powiatowe centra pomocy rodzinie.

Oferty zostały wysłane do wszystkich samorządów powiatowych. Potwierdzenie przyjęcia oferty do dnia 31 lipca br. umożliwiało zawarcie umowy na warunkach przedstawionych w ofercie.

Biorąc pod uwagę trudności kas chorych i placówek służby zdrowia w realizacji zaopatrzenia osób niepełnosprawnych w sprzęt ortopedyczny i środki pomocnicze oraz skalę niezaspokojonych potrzeb w tym zakresie, Zarząd Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych zmienił cytowany przez Pana Senatora Andrzeja Krzaka zapis rozdziału V uchwały nr 244/99 z dnia 2 czerwca 1999 r.

Mam nadzieję, że wprowadzona zmiana umożliwi osobom niepełnosprawnym uzyskanie znaczącej pomocy finansowej przy zakupie koniecznych przedmiotów ortopedycznych w ramach programu celowego realizowanego przez powiatowe centra pomocy rodzinie.

Z poważaniem

Minister

Up. Sekretarz Stanu

Warszawa, dnia 8 listopada 1999 r.

W odpowiedzi na pismo Pani Marszałek, dotyczące oświadczenia złożonego na 44 posiedzeniu Senatu RP przez senatora Jerzego Suchańskiego o zbadanie sprawy zaciągnięcia przez ZUS na rzecz Funduszu Ubezpieczeń Społecznych kredytów w bankach komercyjnych, uprzejmie informuję, że Najwyższa Izba Kontroli prowadzi obecnie kontrolę realizacji wniosków pokontrolnych po kontroli wykonania budżetu przez ZUS w 1998 r. oraz wykonania budżetu państwa w części 58 - Zakład Ubezpieczeń Społecznych i planów finansowych Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w pierwszym półroczu 1999 r., w toku której zostanie zbadana sprawa kredytów zaciągniętych przez FUS.

Warszawa, dnia 9 listopada 1999 r.

Szanowny Panie Marszałku

Od dnia 1 lipca 1999 r. Kuratorium Oświaty w Kielcach niestety boryka się z trudną sytuacją w zakresie zabezpieczenia środków finansowych na płace w stosunku do ustalonego stanu zatrudnienia. Na potrzeby ww. kuratorium ustalono 116 etatów kalkulacyjnych, jednakże przyznane środki finansowe na płace zabezpieczają jedynie 87 etatów. Wobec powyższego, z dniem 1 lipca br. nastąpiła redukcja etatów, w tym siedem osób podjęło decyzję o przejściu na emeryturę (wśród nich znalazł się również wicekurator oświaty i wychowania). Podjęte decyzje spowodowały obowiązek wypłaty należnych ekwiwalentów i odpraw, które z kolei dodatkowo obciążyły fundusz płac.

W tej sytuacji, nie chcąc dopuścić do przekroczenia funduszu płac na koniec 1999 r. a tym samym do naruszenia dyscypliny finansów publicznych, Świętokrzyski Kurator Oświaty podjął decyzję, aby do końca bieżącego roku pozostał wakat na stanowisku wicekuratora oświaty i wychowania. Jednocześnie zadecydował, iż obowiązki wicekuratora będzie realizował osobiście, przy udziale dyrektorów wydziałów przedmiotowego kuratorium. Ponadto zadeklarował, że wszystkie zadania ciążące na Kuratorium Oświaty w Kielcach, w tym prace związane z wdrażaniem reformy szkolnictwa, będą przebiegały bez zakłóceń i zostaną w pełni zrealizowane.

Marek Biernacki

Warszawa, dnia 9 listopada 1999 r.

RAR "Odnowa" Sp. z o.o. działa od 1994 r. jako podmiot zajmujący się przede wszystkim zagospodarowaniem mienia trudnozbywalnego pozostałego po procesach likwidacji lub upadłości przedsiębiorstw państwowych, przygotowywaniem drogi prywatyzacji oraz programów naprawczych, restrukturyzacji itp. Spółka dobrze wywiązywała się z powierzonych jej zadań. Największym zleceniodawcą byli Wojewoda Suwalski i Ministerstwo Skarbu Państwa.

W związku z powyższym Regionalna Agencja Restrukturyzacji stanęła przed koniecznością całkowitej zmiany profilu działania i zarządzania. Ten problem był wielokrotnie dyskutowany na posiedzeniach Rady Nadzorczej. Biorąc powyższe pod uwagę w dniu 22.05.1999 r. Rada Nadzorcza postanowiła dokonać zmiany na stanowisku Prezesa. Z funkcji Prezesa RAR "Odnowa" Sp. z o.o. został odwołany p. Kłaczkowski (nie rozwiązano z nim umowy o pracę) a na jego miejsce powołano p. Zbigniewa Filipkowskiego. Jednocześnie p. Kłaczkowski odmówił objęcia funkcji Wiceprezesa.

Prezes Filipkowski zamierza całkowicie zmienić profil działania Spółki. Organizuje polsko-litewskie misje gospodarcze, szkolenia, tworzy komputerowy system informacji o gminach, ich walorach turystycznych i możliwościach gospodarczych.

Warszawa, dnia 9 listopada 1999 r.

2. Odnosząc się do zarzutu co do pospiesznego przyjęcia przez Rząd w dniu 22 września br. własnego projektu ustawy o obywatelstwie polskim wyjaśniam, że prace nad rządowym projektem wyżej wymienionej ustawy trwały wiele miesięcy o czym Senat RP był wielokrotnie informowany. Przypomnę, że już w dniu 30 czerwca 1998 r. Podsekretarz Stanu w MSWiA, Pan Krzysztof Laga, przedstawiając wstępne stanowisko MSWiA w odniesieniu do senackich projektów ustaw o obywatelstwie polskim, repatriacji i o Karcie Polaka (...), poinformował o przygotowywaniu przez Rząd projektu ustawy o obywatelstwie polskim. Również w marcu br., przekazując stanowisko resortu w odniesieniu do wyżej wymienionych projektów senackich. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji informował, iż trwają prace nad projektem MSWiA. Od początku także prac nad projektem ustawy Rząd zdecydował się na kompleksową regulację problematyki obywatelstwa polskiego łącznie z repatriacją, w jednym akcie prawnym. Tym samym zarzut Pani Senator o pospiesznym przyjęciu przez Rząd własnego projektu ustawy wydaje się niezrozumiały.

3. Odpowiadając na pytanie odnośnie nagłośnienia przez Rząd w mediach własnego projektu korzystającego - według Pani senator - w dużej części z propozycji senackich - wyjaśniam, że nie dostrzegam żadnych przeciwwskazań dla prezentowania w mediach przez Rząd własnego projektu ustawy o obywatelstwie polskim. Naturalnym jest bowiem, że w tak istotnej sprawie jaką jest obywatelstwo, jego nabycie i utrata, społeczeństwo powinno być poinformowane o planowanych przez Rząd nowych regulacjach ustawowych. Z tego samego założenia wychodzili prawdopodobnie również autorzy senackich projektów ustaw prezentując w mediach inicjatywy senackie.

Pragnę również zwrócić uwagę, że projekt rządowy i projekty senackie o obywatelstwie polskim i repatriacji jakkolwiek podobne w sferze ideowej - znacznie różnią się od siebie przyjętymi rozwiązaniami. Dla przykładu pragnę tu wskazać na rozbieżne podejścia obydwu projektów do kwestii "podwójnego obywatelstwa", odmienne uregulowanie sposobów nabywania obywatelstwa polskiego, zapisy dotyczące jego utraty, określenie organów właściwych w sprawach obywatelstwa czy w końcu uregulowanie repatriacji będącej w projekcie rządowym jednym ze sposobów nabycia obywatelstwa polskiego.

W 1998 r. w budżecie państwa, przygotowanym przez Rząd koalicji SLD i PSL nie przewidziano żadnych środków na repatriację. Zarówno w 1997 jak i 1998 roku MSWiA występowało do Rady Ministrów o przyznanie środków na ten cel z rezerwy ogólnej Rady Ministrów. W efekcie jednak środki te zostały przeznaczone na likwidację skutków kolejnych powodzi. Dopiero w 1999 r. Rząd przeznaczył kwotę 10 ml zł. na pomoc dla przybywających do Polski repatriantów. Została ona zapisana w budżecie MSWiA w rozdziale 8695 Opieka Społeczna pod następującymi pozycjami:

8-375/1 - szkolenia repatriantów -- 1,97 mln zł

W dniu 12 października 1999 r. Rada Ministrów wydała rozporządzenie w sprawie pomocy dla osób przybyłych do Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie wizy repatriacyjnej, które stwarza podstawy prawne do uruchomienia środków przewidzianych w budżecie państwa na pomoc dla repatriantów. Rozporządzenie weszło w życie w dniu 27 października br. (Dz. U. Nr 87, poz. 968). Pragnę podkreślić, że przygotowywanie wyżej wymienionego rozporządzenia trwało tak długo ponieważ istniały wątpliwości co do jego zgodności z Konstytucją RP z uwagi na brak wytycznych w art. 97 ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o cudzoziemcach; wątpliwości budziła również możliwość nałożenia w drodze rozporządzenia obowiązków na jednostki samorządu terytorialnego.

Szacuje się, że na terytorium RP do końca 1999 r. przybywać będzie 2500 repatriantów i uprawionych do zasiłków członków ich rodzin. Stanowi to grupę ok. 500 rodzin. Rozporządzenie przewiduje wypłacenie w bieżącym roku repatriantom, ich małżonkom i małoletnim dzieciom przybyłym do RP po 27 grudnia 1997 r., trzech jednorazowych zasiłków pieniężnych:

- na zagospodarowanie się i bieżące utrzymanie w pierwszym okresie pobytu. Zasiłek ten pomyślany jest jako pomoc w dokonywaniu pierwszych drobnych remontów i niezbędnych zakupów - mebli, sprzętu domowego etc. W wysokości stanowiącej równowartość dwukrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego ogłaszanego co kwartał przez Prezesa GUS w Monitorze Polskim (wg ogłoszenia w sierpniu br. Kwota ta wynosi 1.659 zł i 48 gr.).

Repatrianci przybywający do Polski znają słabo bądź wcale nie znają języka polskiego i posiadają zaledwie elementarną wiedzę o swojej nowej ojczyźnie czego potwierdzeniem jest raport z badań socjologicznych nad repatriacją polskich rodzin z Kazachstanu, sporządzony przez dr Bronisława Kozłowskiego z Instytutu Socjologii Uniwersytetu Szczecińskiego. Niedostateczna znajomość języka polskiego, brak rozeznania co do podstaw obowiązującego w Polsce porządku prawnego, ekonomicznego i kultury narodowej, utrudnia im adaptację w nowym miejscu zamieszkania.

MSWiA dążąc do rozwiązania tego problemu i ułatwienia repatriantom szybkiej integracji ze środowiskiem lokalnym podjęło współpracę ze Stowarzyszeniem "Wspólnota Polska", z którym wynegocjowany został projekt pomocy polegającej na zorganizowaniu i przeprowadzeniu szkoleń dla repatriantów z zakresu języka polskiego i szkoleń adaptacyjnych w środowisku polskim, których tematyka obejmowałaby zagadnienia z zakresu ustroju RP, porządku prawnego, historii Polski. MSWiA przeznaczyło na ten cel - 2,64 mln zł. Stosowna umowa została już zawarta ze Stowarzyszeniem.

Od 1 stycznia br. - zgodnie z ustawą z dnia 17 grudnia 1998 r. o rentach i emeryturach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - okresy zatrudnienia repatriantów poza granicami RP zaliczane są jako okresy składkowe, od których zależy wymiar emerytury i renty. Budżet ponosi także koszty przekwalifikowania zawodowego repatriantów, zasiłków z pomocy społecznej i innych świadczeń przewidzianych dla ogółu obywateli polskich.

Minister

Spraw Wewnętrznych i Administracji

Podsekretarz Stanu

Warszawa,1999.11.10

1) Pociąg ekspresowy "Kujawiak" należy do grupy pociągów kwalifikowanych. Pociągi kwalifikowane realizują przewozy między centrami dużych aglomeracji miejskich, a ich dostępność jest ograniczona do większych miast na trasie przejazdu i niektórych stacjach węzłowych. Ze względu na konieczność samofinansowania się tej kategorii pociągów są one przedmiotem szczególnych badań marketingowych, obejmujących zarówno ciągłą analizę danych o wykorzystaniu miejsc pochodzących z systemu rezerwacji, jak i z okresowych badań wykonywanych bezpośrednio w pociągach. Kursowanie każdego pociągu kwalifikowanego musi być uzasadnione wielkością potoku podróżnych i generowanymi przez ten potok wpływami przewozowymi.

3) Pociągiem tym, na wyżej wymienionym odcinku, podróżowało średnio 24 osoby za dobę, co dawało PKP przychody w wysokości średnio 967 zł w dobie. Zarówno wielkość bezpośredniego potoku Piła-Warszawa, jak i wpływy na pociąg "Kujawiak" nie stanowią uzasadnienia dla ewentualnego przywrócenia bezpośredniego połączenia pociągiem kwalifikowanym w tej relacji. Koszt kursowania pociągu ekspresowego "Kujawiak" wynosi:

4) Przedsiębiorstwo państwowe "Polskie Koleje Państwowe" posiada pełną samodzielność w zakresie kształtowania oferty przewozowej. Ustawa z dnia 15 listopada 1984 roku Prawo przewozowe, upoważnia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej do nałożenia na przewoźnika obowiązku wykonania określonego zadania dotyczącego przewozu tylko jeśli jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa, bądź w przypadku klęski żywiołowej.

6) Obowiązujące przepisy prawne (§ 3 ust. 1 rozporządzenia MT i GM z dnia 23 maja 1996 roku w sprawie przewozu osób i bagażu - Dz. U. Nr 64, poz. 312) dopuszczają możliwość wprowadzenia zmian do rozkładów jazdy, pod warunkiem ich podania do publicznej wiadomości co najmniej na 7 dni przed terminem obowiązywania. Przy skracaniu relacji pociągu ekspresowego "Kujawiak" - warunek ten został dotrzymany.

7) Istnieją alternatywne połączenia pomiędzy Piłą a Warszawą przez Poznań, (z przesiadką z pociągu Inter City "Lech" do pociągu pospiesznego nr 78 103). Jest to połączenie pod względem czasu przejazdu krótsze o 30 minut, przy porównywalnym koszcie przejazdu.

Podsekretarz Stanu

Witold Chodakiewicz

Warszawa, 1999.11.10

2) Powodem podjęcia takich działań jest konieczność ograniczenia kosztów przedsiębiorstwa. Zgodnie z obowiązującymi uregulowaniami prawnymi przedsiębiorstwo Państwowe "Polskie Koleje Państwowe" zobowiązane jest do prowadzenia działalności na zasadach rynkowych. W tej sytuacji z dniem 1 października 1999 roku Zarząd PKP podjął decyzję o zawieszeniu przewozów na najbardziej deficytowych relacjach. Są to relacje, na których stopień pokrycia kosztów przychodami jest najniższy lub wykonywanie przewozów z przyczyn technicznych linii kolejowej nie gwarantuje odpowiedniej jakości ruchu pociągów (obniżenie prędkości handlowej) i jego bezpieczeństwa.

3) Przewidywane zawieszenia przewozów dotyczą kilkudziesięciu odcinków linii kolejowych, na których przychody z istniejących potoków podróżnych w niewielkim stopniu pokrywają ponoszone koszty.

- Chełm - Włodawa, 3 pary pociągów z potokiem podróżnych 752 osób/dobę, przy kosztach 184 500,0 zł i przychodach 33 840,0 zł stanowiących 18,3% pokrycia kosztów.

- Zamość - Hrubieszów 23 trasy PKS i 8 innych,

5) Pociągi kwalifikowane (InterCity, EuroCity, ekspresowe) - w tym "Czartoryski" i "Bystrzyca" są, z niewielkimi wyjątkami, również deficytowe i nie mogą stanowić źródła finansowania ruchu regionalnego.

Zarówno kierownictwo resortu, jak również Zarząd PKP, ma świadomość, że powyższe zawieszenia przewozów są wielkim utrudnieniem dla znacznej części tamtejszego społeczeństwa. Niestety, niezwykle trudna sytuacja finansowa przewoźnika, jakim jest PKP, zmusza do podejmowania takich niepopularnych kroków. Jednocześnie trwają prace nad przygotowaniem projektu umowy pomiędzy samorządami, zamawiającymi usługi w zakresie regionalnych przewozów pasażerskich a przewoźnikami kolejowymi.

- zakres odpowiedzialności, kompetencje i środki finansowe muszą podlegać decentralizacji do poziomu władz regionalnych w tym samym czasie; muszą one być określone dla okresów kontraktowych,

Podsekretarz Stanu

Witold Chodakiewicz

Warszawa, dnia 10 listopada 1999 r.

W odpowiedzi na pismo nr AG/043/427/99/IV z dnia 27.10.99 r. dotyczące oświadczenia złożonego przez senatora Stanisława Gogacza podczas 44 posiedzenia Senatu RP w dniu 22.10.99 r., uprzejmie informuję, że Fabryka Maszyn Sp. z o.o. w Janowie Lubelskim jest ujęta i rozpatrywana w ramach prac nad projektem nowelizacji ww. rozporządzenia. Rozszerzenie wykazu było omawiane w dniu 20.10.99 r. na posiedzeniu Zespołu Trójstronnego ds. restrukturyzacji przemysłu obronnego i lotniczego. W najbliższym czasie odbędzie się konsultacja, związana z określeniem wszystkich procedur i drogi prawnej dla rozwiązania problemów dotyczących restrukturyzacji zatrudnienia w spółkach proponowanych do objęcia nowelizacją rozporządzenia Rady Ministrów.

Równocześnie informuję, że zgodnie z podziałem kompetencyjnym, wiodącym resortem w dziedzinie rozwiązywania problematyki restrukturyzacji zatrudnienia i związanego z tym przygotowania nowelizacji ww. rozporządzenia Rady Ministrów, jest Ministerstwo pracy i Polityki Społecznej.

Z wyrazami szacunku

Minister

Janusz Steinhoff

Warszawa, dnia 10 listopada 1999 r.

Komponent I - "Instytucje publiczne". Celem tej części Programu było zebranie propozycji utworzenia delegatur i jednostek zamiejscowych byłych instytucji wojewódzkich. W ramach tego komponentu do Koordynatora Programu napłynęły z różnych miast 284 postulaty dotyczące utworzenia delegatur instytucji administracji wojewódzkiej w miastach które utraciły status wojewódzki. Wszystkie te postulaty zostały przekazane zgodnie z kompetencjami do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji. Z analizy, zatwierdzonych przez Prezesa Rady Ministrów, statutów urzędów wojewódzkich wynika, że w każdym byłym mieście wojewódzkim powstała delegatura urzędu wojewódzkiego.

Komponent II - to "Pracownicy urzędów". Ta część programu jest prowadzona przez Krajowy Urząd Pracy. W związku z obawą bezrobocia wśród pracowników zlikwidowanych instytucji wojewódzkich Prezes KUP powołał we wszystkich Wojewódzkich Urzędach Pracy zespoły ds. programu "Dialog i Rozwój". W wyniku prac tych zespołów, w grudniu 1998 r., została przeprowadzona ankieta obejmująca wszystkie instytucje wojewódzkie na terenie 33 miast. W grudniu 1998 r. zostało znowelizowane rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej na temat programów specjalnych. Nowelizacja pozwoliła na przygotowywanie programów specjalnych dla zwalnianych urzędników przez wojewódzkie i powiatowe urzędy pracy.

Komponent III - "Rozwój". Ideą tego komponentu było udzielenie wsparcia finansowego na rzecz projektów zgłoszonych przed przedstawicieli miast tracących status wojewódzki. Koordynator Programu od maja do września 98 roku zbierał propozycje przedstawicieli miast które to mogłyby uzyskać wsparcie ze środków Programu. Budżet Programu wynosił 3 100 000 zł i pochodził ze środków Counterpart Funds. Zarządzanie tym funduszem powierzone zostało Polskiej Agencji Rozwoju Regionalnego. Do końca września 1998 r. Koordynator otrzymał ponad 200 projektów o charakterze rozwojowym. Zgłoszone projekty (propozycje) miast zostały przekazane komisji powołanej przez Koordynatora. W efekcie prac Komisji ds. wyboru projektów - wybrano 24 projekty które były zgodne z kryteriami Programu. Każdy wybrany projekt otrzymał wsparcie w wysokości 120 000 zł. Realizacja wszystkich projektów zakończy się do 31 grudnia br.

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 15 listopada 1999 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Marek Biernacki

Warszawa, 1999.11.15

Zajmując z upoważnienia prezesa Rady Ministrów stanowisko wobec oświadczenia Pana Senatora Lecha Feszlera w sprawie przedłużenia terminu obowiązywania planów zagospodarowania przestrzennego uchwalonych pod rządami ustawy o planowaniu przestrzennym oraz podjęcia działań, umożliwiających wypełnienie przez wszystkie podmioty wymogów ustawowych w zakresie gospodarki przestrzennej wyjaśniam, co następuje.

Zgodnie z art. 67 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jednolity Dz. U. Nr 15 z 1999 r., poz. 139 i Nr 41, poz. 412) miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego, obowiązujące w dniu wejścia w życie tej ustawy, tzn. 1 stycznia 1995 r. mają utracić moc w dniu 31 grudnia 1999 r. Mając to na względzie oraz realizując program określony w dokumencie "Gospodarka Przestrzenna, Nieruchomości, Budownictwo Mieszkaniowe, Średniookresowa strategia sektorowa". Urząd Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast opracował projekt nowej ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Przepisy w nim zawarte mają zapobiec sytuacji, w której gminy pozostałyby bez instrumentów prawnych pozwalających na kształtowanie ładu przestrzennego i realizację inwestycji celu publicznego. Projekt zakłada przedłużenie ważności miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, które weszły w życie przed 1 stycznia 1995 r. o rok, tzn. do 31 grudnia 2000 r.

Przedłużenie to będzie połączone z jednoczesną zasadniczą przebudową systemu planowania przestrzennego zwłaszcza na poziomie gminy. Wprowadza się w nim m.in. nowe rodzaje dokumentów planistycznych - plan zabudowy oraz plan rozwoju przestrzennego gminy, który jako akt prawa miejscowego będzie stanowił podstawę do wydawania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Obawiając się jednak, że Sejm RP nie będzie miał możliwości uchwalenia ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym do końca roku - wykorzystano inicjatywę legislacyjną, związaną z opracowaniem projektu ustawy o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem administracji publicznej i zamieszczono w niej zapis o przedłużeniu ważności ww. planów miejscowych o rok. Projekt ten został przyjęty przez Rząd i przekazany do Sejmu RP, który obecnie nad nim pracuje. Przewiduje się, że ustawa ta zostanie uchwalona do końca roku - a zatem nie ma niebezpieczeństwa, że gminy znajdą się w sytuacji braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, co stanowiłoby zagrożenie dla zachowania zasad ciągłości planowania przestrzennego oraz utrudniłoby prowadzenie procesów inwestycyjnych na ich terenie.

Równocześnie uprzejmie informuję, że Rada Ministrów przyjęła dokument pn. "Koncepcja polityki zagospodarowania przestrzennego kraju" na posiedzeniu w dniu 5 października 1999 r. wypełniając tym samym procedurę ustawową określoną w ustawie o zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 7 lipca 1995 r. (art. 56, ust. 3), poprzedzającą przedstawienie "Koncepcji" Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej. Do "Koncepcji" dołączony jest Załącznik, dotyczący ustalenia zakresu, w jakim "Koncepcja" stanowi podstawę do sporządzania programów zadań rządowych, służących realizacji ponadlokalnych celów publicznych wpływających na przestrzenne zagospodarowanie kraju. Na podstawie art. 56 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym ustalenie zakresu, w jakim Koncepcja stanowi podstawę do sporządzania programów zadań rządowych, należy do Rady Ministrów. Przyjęcie przez nią "Koncepcji" wraz z Załącznikiem należy rozumieć jako ustalenie aktualnego zakresu w jakim obydwa wymienione dokumenty stanowią podstawę do sporządzania programów zadań rządowych. "Koncepcja" jest dokumentem ukierunkowującym rozwój kraju a ustalenia w niej zawarte będą musiały być uwzględniane w strategiach rozwoju województw oraz w planach zagospodarowania przestrzennego tych województw - które to z kolei dokumenty będą wykorzystywane przy sporządzaniu studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin i miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego.

W październiku br. Urząd Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast zebrał materiały i dokonał oceny stanu realizacji ustawowego obowiązku uchwalenia przez gminy studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Z analizy tej wynikało, że na ogólną liczbę 2489 gmin w Polsce 18,1% uchwaliło już studia, 66,2% podjęło uchwałę o przystąpieniu do sporządzania tego dokumentu planistycznego a jedynie 15,7% gmin nie podjęło jeszcze żadnych kroków w celu jego sporządzenia. Należy stwierdzić, że projektowane przedłużenie ważności "starych" miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego umożliwi gminom, które podjęły uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium jego wykonanie lub co najmniej istotne zaawansowanie prac planistycznych - a to z kolei umożliwi w sytuacji wejścia w życie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stosunkowo szybkie uzyskanie przez gminy podstawowego dokumentu planistycznego jakim będzie plan rozwoju gminy.

Prezes

Warszawa, dnia 1999-11-15

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 27 października 1999 r., znak: AG/043/420/99/IV oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Henryka Stokłosę podczas 44 posiedzenia Senatu RP, w sprawie przekazania urzędów pracy samorządom terytorialnym uprzejmie informuję, co następuje:

Pragnę poinformować Panią Marszałek, że w kwestii usytuowania urzędów pracy wyrażane są rozbieżne stanowiska. Za przekazaniem urzędów pracy samorządom opowiadają się przede wszystkim organy samorządu terytorialnego. Z kolei za utrzymaniem funkcjonowania urzędów pracy jako administracji rządowej (specjalnej) opowiadają się między innymi KK NSZZ "Solidarność", OPZZ, Konfederacja Pracodawców Polskich oraz Naczelna Rada Zatrudnienia.

Pragnę podkreślić, że Ministerstwo Pracy i Polityki Socjalnej nie blokuje i nie ma możliwości zmienić rozwiązań Parlamentu zawartych w przyjętych ustawach. Dlatego też odpowiadając na pytanie Pana Senatora Henryka Stokłosy, kiedy uprawnienia (urzędy pracy) przekazane zostaną samorządom, odpowiedź jest prosta - z dniem 1 stycznia 2000 r. zgodnie z wymienioną na wstępie ustawą, chyba że Parlament dokona zmian w aktualnie obowiązujących przepisów.

Z szacunkiem

Warszawa, 1999.11.15

W związku z przesłanym przy piśmie z dnia 13 października 1999 r. znak AG/043/402/99/IV oświadczeniem złożonym przez Pana Jerzego Cieślaka Senatora RP podczas 43 posiedzenia Senatu w dniu 7 października 1999 r. wyrażającym protest przeciwko rządowemu projektowi nowelizacji ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, który to projekt - według stwierdzenia zawartego w oświadczeniu - przed skierowaniem do laski marszałkowskiej był konsultowany z posłami sejmowej Komisji Polityki Społecznej - pragnę zauważyć, że:

Komisja Polityki Społecznej w dniu 23 lipca 1999 r. uchwaliła na wniosek Komisji Finansów Publicznych opinię nr 10 dotyczącą rządowych projektów ustaw podatkowych w części odnoszącej się do likwidacji zwolnień podatkowych przysługujących prowadzącym zakłady pracy chronionej oraz w części dotyczącej likwidacji ulg podatkowych przysługujących osobom prawnym i fizycznym zatrudniającym osoby niepełnosprawne. W opinii tej Komisja Polityki Społecznej negatywnie zaopiniowała propozycje rządowe w wyżej wymienionym zakresie, postulując jednocześnie pozostawienie dotychczasowych rozwiązań podatkowych do czasu przedstawienia przez Rząd projektu zmian ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, zmierzających do uszczelnienia systemu podatkowego, likwidujących występujące zjawiska patologiczne.

W rządowym projekcie ustawy proponuje się zniesienie zwolnień i ulg podatkowych przysługujących pracodawcom prowadzącym zakłady pracy chronionej oraz pracodawcom, u których wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych wynosi co najmniej 7%, z jednoczesnym skierowaniem mechanizmów ekonomicznych promujących zatrudnienie osób niepełnosprawnych do wszystkich pracodawców funkcjonujących na rynku pracy (bez podziału na rynek zakładów pracy chronionej i pozostałych pracodawców) i powiązanie preferencji ekonomicznych z liczbą zatrudnionych osób niepełnosprawnych oraz strukturą niepełnosprawności zatrudnionych pracowników.

Projekt przewiduje preferencje dla pracodawców zatrudniających osoby niepełnosprawne w postaci:

- dofinansowania zadań określonych w projekcie ustawy (np. refundacji części wynagrodzeń osób niepełnosprawnych, u których stwierdzono chorobę psychiczną, upośledzenie umysłowe lub epilepsję, kosztów: szkolenia i przekwalifikowania prowadzonego przez pracodawcę, uczestnictwa osób niepełnosprawnych w turnusach rehabilitacyjnych, ponadstandardowych świadczeń medycznych i rehabilitacyjnych),

Uważam, że propozycje zawarte w rządowym projekcie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie tylko nie zmierzają do likwidacji miejsc pracy dla osób niepełnosprawnych, jak podano w oświadczeniu, lecz będą motywować pracodawców do zatrudniania osób niepełnosprawnych.

Ponadto niezrozumiałe jest stwierdzenie zawarte w oświadczeniu Pana Senatora mówiące o trzech znacznie różniących się od siebie wersjach projektu przygotowanych przez Rząd w krótkim czasie, co wskazuje na brak jasnej koncepcji proponowanych zmian.

Pragnę zauważyć, że projekt ustawy o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz o zmianie innych ustaw zawierających m.in. propozycje likwidacji zwolnień i ulg podatkowych dla pracodawców prowadzących zakłady pracy chronionej oraz pracodawców zatrudniających co najmniej 7% osób niepełnosprawnych i jednocześnie proponujący dotacje dla zakładów pracy chronionej i pracodawców zatrudniających co najmniej 7% osób niepełnosprawnych - został przekazany przez Ministra Pracy i Polityki Socjalnej do uzgodnień międzyresortowych 15 lipca br. Po przeanalizowaniu zgłoszonych uwag i postulatów zasadniczą zmianą dokonaną w projekcie było wprowadzenie preferencji ekonomicznych kierowanych do wszystkich pracodawców funkcjonujących na rynku pracy i zatrudniających osoby niepełnosprawne (bez podziału na rynek zakładów pracy chronionej i pozostałych pracodawców). Po przyjęciu przez Radę Ministrów projekt ten został przekazany 18 października br. Marszałkowi Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej.

Z wyrazami szacunku

Leszek Balcerowicz

Warszawa, dnia 15 listopada 1999 r.

W odpowiedzi na oświadczenie senatora Wiesława Pietrzaka złożone podczas 44 posiedzenia Senatu w dniu 22 października 1999 r., przesłane pismem z dnia 27 października 1999 r. (AG/043/416/99/IV), z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów uprzejmie informuję, że zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 27 października 198 r. w sprawie wymagań i kryteriów jakim powinni odpowiadać świadczeniodawcy oraz zasad i trybu zawierania umów ze świadczeniodawcami na pierwszy rok działalności Kas Chorych (Dz. U. Nr 134, poz. 873 ze zm.), Kasy Chorych przekazywały publicznym samodzielnym zakładom opieki zdrowotnej zwiększoną kwotę transzy pieniężnej, z przeznaczeniem na wypłaty dodatkowego rocznego wynagrodzenia dla pracowników sfery budżetowej, które uzyskały samodzielność po dniu 1 stycznia 1998 r.

Cytowane wyżej rozporządzenie mówi o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym wypłacanym na podstawie odrębnych przepisów tj. ustawy z 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej, (Dz. U. nr 160, poz. 1080 ze zm.). Zakres podmiotowy ustawy, określony w art. 1, nie obejmuje pracowników jednostek prowadzących samodzielną gospodarkę finansową.

Proces przekształcenia jednostek budżetowych w samodzielne zakłady opieki zdrowotnej wspierany był dodatkowymi środkami z budżetu państwa przeznaczonymi głównie na oddłużenie, zmiany organizacyjne i dostosowawcze. SP ZOZ w Węgorzewie otrzymał w 1997 r. środki finansowe w wysokości 2.136.784,- zł na restrukturyzację zobowiązań wymagalnych wykazywanych wg stanu na koniec 1996 r. i stworzenie warunków do przekształcenia jednostek budżetowych w samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej.

Równocześnie zwracam uwagę na fakt, że organy założycielskie sp zoz-ów, na których spoczywa obowiązek prowadzenia i utrzymywania zakładów opieki zdrowotnej, mogły składać we wrześniu br. wnioski o dotacje dla tychże zakładów na pokrycie kosztów restrukturyzacji, kontynuacji inwestycji, remontów, zakupu aparatury, a także odpraw pieniężnych dla zwalnianych pracowników. Podstawą prawną było rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 4 sierpnia 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania i sposobu rozliczania dotacji z rezerwy celowej budżetu państwa na 1999 r. dla organów założycielskich samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej na zadania własne, bieżące i inwestycyjne, związane z dofinansowaniem kosztów wdrażania reformy w ochronie zdrowia (Dz. U. 1999 r. Nr 68, poz. 760). Dotacja taka stanowi z pewnością poważne odciążenie budżetu zakładów z możliwością wykorzystania pozostających środków np. na podwyżki wynagrodzeń i nagrody pieniężne.

Chciałabym również poinformować Panią Marszałek, że w Ministerstwie Zdrowia powstał zespół analizujący zobowiązania zakładów usamodzielnionych przed 1 stycznia 1998 r., w których brak środków jest wynikiem zadłużenia w latach ubiegłych. W chwili obecnej trwają prace zespołu nad ustaleniem sposobu oceny wielkości zadłużenia tych zakładów. Po zakończeniu prac wojewodowie zostaną powiadomieni o przyjętej metodologii i będą mogli służyć zainteresowanym zakładom opieki zdrowotnej szczegółową informacją.

Franciszka Cegielska

Warszawa, dnia 15 listopada 1999 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zagadnienia związane z budową gazociągów tranzytowych Jamał - Europa Zachodnia były wielokrotnie przedmiotem obrad Rządu RR i Sejmu RP. W roku 1998 w wyniku dyskusji na posiedzeniu Sejmowej Komisji Gospodarczej w Ministerstwie Gospodarki przeprowadzono rozpoznanie odnośnie uwarunkowań ekonomicznych i prawnych, które legły u podstaw podpisania "Porozumienia z dnia 25 sierpnia 1993 r. między Rządem RP a Rządem FR o budowie systemu gazociągów dla tranzytu gazu rosyjskiego przez terytorium RP i dostawach gazu rosyjskiego do RP" oraz "Protokółu z dnia 18 lutego 1995 r. między rządem RP a Rządem FR w sprawie przedsięwzięć organizacyjnych zmierzających do zapewnienia realizacji Porozumienia..." dokumentów, które doprowadziły w efekcie do zawarcia wieloletniego kontraktu na dostawy gazu do Polski.

Z wynikami prac zapoznano Sejm RP, Kancelarię Premiera, Rządowe Centrum Studiów Strategicznych oraz NIK.

W związku z tym zostaną podjęte rozmowy pomiędzy PGNiG S.A. a GASPROM S.A. m.in. w sprawie korekty harmonogramu dostaw gazu do Polski. W trakcie prowadzonych rozmów PGNiG S.A. będzie informowała organy statutowe spółki (Rada Nadzorcza, Minister Skarbu Państwa) oraz inne organy Rządu odnośnie stanu i propozycji nowelizacji ustaleń kontraktowych.

Pod pojęciem tranzyt rozumie się transport gazu ziemnego przez terytorium Polski od wschodniej do zachodniej granicy kraju. W kontraktach na tranzyt gazu przez terytorium Polski używa się określenia transport z uwagi na to, że PGNiG S.A. nie może pobierać opłaty za wykonywaną przez siebie usługę transportu w tranzycie. Uzgodniono, że do czasu zakończenia budowy i przygotowania do eksploatacji całego gazociągu tranzytowego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wybudowane od strony granicy zachodniej odcinki będą sukcesywnie wprowadzane do eksploatacji dla tranzytu niewielkich ilości gazu z Rosji do Niemiec z wykorzystaniem istniejących gazociągów sieci krajowej.

Wielkość i ranga przedmiotowej inwestycji, realizowanej zgodnie z systemem zapewnienia jakości opracowanym i wdrożonym specjalnie dla potrzeb budowy gazociągu tranzytowego, wymaga bardzo precyzyjnego wyboru firm odpowiedzialnych za poszczególne zadania. Ostra selekcja odbywała się na podstawie konkursu ofert. Generalnym projektantem inwestycji jest Biuro Studiów i Projektów Gazownictwa "Gazoprojekt", firma posiadająca wieloletnie doświadczenie przy projektowaniu gazociągów w Polsce i zagranicą. "Gazoprojekt" pełni również nadzór autorski nad realizacją robót.

W realizacji poszczególnych zadań inwestycyjnych, głównie przy robotach budowlano-montażowych, brały udział polskie firmy takie jak: GAZ-2000 S.A. - w województwie wielkopolskim, Mega Gaz S.A. - w woj. wielkopolskim i kujawsko-pomorskim, Budownictwo Urządzeń Gazowniczych GAZOBUDOWA Sp. z o.o. - w woj. kujawsko-pomorskim, mazowieckim, Nafto-Gazowe Przedsiębiorstwo Budowlano-Montażowe "Karpaty" S.A. - w woj. mazowieckim i podlaskim. Wykonawcami przekroczeń gazociągiem rzek zostały następujące firmy: Freytag Budopol Sp. z o.o., Habau Polska Sp. z o.o., BUG Gazobudowa Sp. z o.o. oraz NGPBM "Karpaty" S.A. .

Przed przystąpieniem do składania zamówień na materiały zainteresowano polskich producentów. Żadna z polskich hut nie posiada w swoim profilu produkcyjnym rur w wymaganych parametrach, a wdrożenie ich produkcji byłoby trudne technicznie i nieuzasadnione ekonomicznie. Nadzorowanie produkcji rur i wydawanie certyfikatów potwierdzających żądaną jakość należało do obowiązków Towarzystwa Klasyfikacyjnego Bureau Veritas. Polska Huta Ferrum dostarczyła komory nadania i odbioru tłoka oraz rury osłonowe stosowane jako rury ochronne przy realizacji przekroczeń przeszkód terenowych oraz polska firma ARMATECH była dostawcą wsporników do rur osłonowych.

Odnośnie problemu interesu strategicznego i bezpieczeństwa energetycznego państwa w zakresie zaopatrzenia w gaz ziemny uprzejmie informuję, że zagadnienia te są analizowane przez specjalny Zespół powołany na mocy Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 2.06.1999 r. ds. dywersyfikacji kierunków dostaw gazu. Ponadto informuję, że w zakresie dostaw gazu w 1/3 z danego kierunku nie istnieją takie wymagania w Unii Europejskiej. Głównym celem jest bezpieczeństwo energetyczne kraju poprzez zapewnienie ciągłych dostaw gazu. W krajach UE osiągane jest to różnymi sposobami m.in. poprzez budowę podziemnych magazynów gazu, wymianę przygraniczną. W Polsce stosowane są również te same rozwiązania dla osiągnięcia celu bezpieczeństwa energetycznego.

Jednocześnie odnośnie podpisania umowy z firmą GASUNI (Holandia) na import gazu, pragnę poinformować, że w marcu 1999 r. podjąłem decyzję o wstrzymaniu podpisania kontraktu, którego realizacja w formie "swap" oznaczałaby przyjęcie przez Polskę gazu rosyjskiego, w ramach kontraktu GASUNI - GAZPROM. Do czasu przyjęcia przez Radę Ministrów, aktualnie opracowywanych "Założeń polityki energetycznej do roku 2020", poza kierunkiem norweskim, żadna transakcja na import gazu nie będzie zawarta.

Z wyrazami szacunku

Minister

Janusz Steinhoff

Warszawa, 1999.11.16

Pan
Donald Tusk
Wicemarszałek Senatu RP

W uzupełnieniu przekazanych informacji pragnę dodać, że uruchomienie środków z rezerwy celowej budżetu państwa na dofinansowanie bieżących zadań własnych gmin, związanych z usuwaniem skutków powodzi nastąpić może po umieszczeniu ich w wykazie stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 maja 1999 r.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Widzyk