Warszawa, 1999.10.14

Szanowna Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

Jednym z ważnych elementów państwa prawnego i demokratycznego jest cywilna kontrola nad jednostkami wojskowymi. Dowódca Wojskowej Formacji Specjalnej GROM, Pan Generał Petelicki, wstrzymał możliwość dokonania takiej kontroli, co dyskwalifikuje go z możliwości pełnienia funkcji dowódczych w demokratycznym państwie. Natomiast wszystkie decyzje ministra sprawującego nadzór nad wojskową Formacją Specjalną GROM, były zgodne z prawem.

Kazimierz Marcinkiewicz

Warszawa, dnia 20.X.1999 r.

Szanowna Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Warszawa

W nawiązaniu do pisma Pani Marszałek o nr AG/043/348/99/IV z dnia 16 sierpnia 1999 roku, przy którym nadesłane zostało oświadczenie złożone przez Senatora Grzegorza Lipowskiego podczas 41 posiedzenia Senatu RP w dniu 5 sierpnia 1999 roku w sprawie zaginięcia Ireny Urbańskiej, uprzejmie informuję, iż w Biurze Postępowania Przygotowawczego Prokuratury Krajowej zbadano akta ówczesnej Prokuratury Wojewódzkiej w Częstochowie o nr 1 Ds 10/92/Sw.

W jego toku ustalono, że w dniu 14 stycznia 1992 roku prokurator Prokuratury Rejonowej dla miasta Częstochowy przyjął od Mariana Kowalika ustne zawiadomienie o przestępstwie, z którego wynikało, że w dniu 26 lutego 1982 roku jego córka Irena Urbańska wyjechała z miejscowości Radostków do Częstochowy i do tej pory nie powróciła do miejsca swojego zamieszkania. Pokrzywdzony podał, że jego córka krytycznego dnia została zatrzymana przez funkcjonariusza Służby Bezpieczeństwa Romualda Rakocza jako działaczka opozycyjnej organizacji "Solidarność".

W dniu 11 grudnia 1992 roku w Prokuraturze Wojewódzkiej w Częstochowie Marian Kowalik został po prawie rocznym prowadzeniu śledztwa zapoznany ze zgromadzonym w postępowaniu materiałem dowodowym i nie zgłosił żadnych nowych wniosków dowodowych.

Postanowieniem z dnia 14 grudnia 1992 roku prokurator Prokuratury Wojewódzkiej w Częstochowie umorzył śledztwo w sprawie pozbawienia wolności Ireny Urbańskiej - to jest o czyn określony w art. 165 § 2 d.k.k. - wobec niestwierdzenia przestępstwa.

Odpis przedmiotowego postanowienia został doręczony w dniu 21 kwietnia 1993 roku p. Marianowi Kowalikowi.

Pomimo tego, uznano za konieczne podjęcie kolejnej próby pełnego wyjaśnienia jeszcze kilku okoliczności mających związek ze sprawą i w tym celu polecono Prokuratorowi Okręgowemu w Częstochowie dokonanie ponownej analizy akt sprawy poszukiwawczej i w zależności od poczynionych ustaleń podjęcie decyzji co do wykonania wskazanych przez tutejsze biuro czynności w trybie art. 327 § 3 kpk.

Dla przedstawienia Pani Marszałek wysiłków podjętych przez Prokuraturę w celu ustalenia miejsca pobytu Ireny Urbańskiej i wyjaśnienia przyczyn jej zaginięcia, pozwolę sobie na załączenie do niniejszego pisma, kopii postanowienia prokuratora w Ministerstwie Sprawiedliwości z dnia 14 kwietnia 1993 roku o nr I Dsn 2158/91H/Cz z uzasadnienia, którego wynika ustalony stan faktyczny w sprawie jak i powody, dla których zdecydowano o utrzymaniu w mocy postanowienia Prokuratora Wojewódzkiego w Częstochowie o umorzeniu śledztwa.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

W odpowiedzi na oświadczenie senatora Jana Chojnowskiego z dnia 23 września br. (DT-043/377/99/IV) w sprawie nieuwzględnienia województwa podlaskiego przy podziale rezerwy celowej, określonej w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 sierpnia 1999 r. w sprawie warunków wspierania środkami budżetu państwa na 1999 r. lokalnych programów restrukturyzacyjnych na 1999 r., pozwalam sobie poinformować Pana, co następuje:

Kolejnym kryterium wyboru obszarów wspieranych środkami z rezerwy celowej budżetu państwa lokalnych programów restrukturyzacyjnych był mocno akcentowany we wszystkich strategiach rozwojowych Polski Północnej problem bezrobocia popegeerowskiego. W związku z tym skonstruowany został wskaźnik określający "popeegerowskość" poszczególnych powiatów Polski Północnej.

Stosowną decyzję w tym względzie podejmie w przyszłym roku Rada Ministrów.

Pragnę zauważyć, że gminy powiatu suwalskiego oraz miasto Suwałki zostały umieszczone w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 stycznia 1999 r. w sprawie określenia wykazu gmin zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym (Dz.U. Nr 9, poz. 76). Z tego tytułu wymienione w ww. wykazie gminy województwa podlaskiego są uprawnione do korzystania z dotacji przydzielanej im na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 stycznia 1999 r. w sprawie trybu i warunków przyznawania dotacji z budżetu państwa na dofinansowanie inwestycji infrastrukturalnych realizowanych w systemie robót publicznych jako zadania własne gmin zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym (Dz.U. Nr 70, poz. 781). Oznacza to, że inwestycje realizowane przez gminy powiatu suwalskiego i miasto Suwałki, mające na celu zmniejszenie bezrobocia mogą zostać dofinansowane środkami tej dotacji. Pozwalam sobie przypomnieć, że na mocy ww. rozporządzenia województwo podlaskie otrzymało ze środków rezerwy dotację w wysokości 1 374 689 zł.

Odnosząc się do szerszego wątku działań MPiPS w zakresie wspierania inicjatyw samorządowych pragnę zwrócić Pana uwagę na fakt, że począwszy od roku 2000 województwo podlaskie będzie mogło korzystać ze środków Programu Phare "Zintegrowany Program Rozwoju Społecznego i Regionalnego". Program ten jest pilotażem funduszy strukturalnych w Polsce. Za projekty dotyczące infrastruktury technicznej i wsparcia dla małych i średnich przedsiębiorstw odpowiada Ministerstwo Gospodarki. Za projekty dotyczące rozwoju zasobów ludzkich (szkolenia, doskonalenie zawodowe, kształcenie ustawiczne) MPiPS. Samorząd województwa podlaskiego pracuje obecnie nad przygotowaniem konkretnych projektów, z których korzystać będą gminy i powiaty województwa podlaskiego.

Z wyrazami szacunku

Podsekretarz Stanu

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

W odpowiedzi na świadczenie senatora Krzysztofa Majki z dnia 7 września br. w sprawie nieuwzględnienia miasta Koszalin w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 sierpnia 1999 r. w sprawie warunków wspierania środkami budżetu państwa na 1999 r. lokalnych programów restrukturyzacyjnych informuję, iż ze względu na to, że rok 1999 traktowany jest jako przejściowy, w którym dokonuje się zmiana podziału administracyjnego kraju, a jednocześnie kontynuowane są działania podjęte jeszcze przed wejściem w życie reformy administracyjnej, przygotowany przez resort pracy projekt rozporządzenia bazował na programach - strategiach realizowanych przed 1999 r. Jedną z takich strategii jest "Strategia rozwoju gospodarczego województwa koszalińskiego".

Wskaźnik określający powiat popegeerowski opracowano w odniesieniu do danych agregowanych na poziomie gminy:

Za powiaty popegeerowskie uznane zostały te, które otrzymały najwyższe wartości wymienionych wskaźników. W przypadku miasta Koszalin wskaźniki te są niższe od średniej krajowej. Wobec powyższego ww. powiat nie mógł zostać uznany za "popegeerowski", a tym samym nie został uwzględniony w przedmiotowym rozporządzeniu.

Z wyrazami szacunku

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dn. 21.10.1999 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu

Zasady przeprowadzania przez lekarzy orzeczników ZUS kontroli stanu zdrowia osób, które uzyskały zwolnienie lekarskie od pracy, zostały uregulowane ustawą z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa oraz rozporządzeniem wykonawczym do tej ustawy, z dnia 27 lipca 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu wystawiania zaświadczeń lekarskich, wzoru zaświadczenia lekarskiego i zaświadczenia lekarskiego wydanego w wyniku kontroli lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Wyrażając zainteresowanie wszelkimi propozycjami działań zmierzających do przeciwdziałania nieprawidłowościom występującym przy orzekaniu o czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby oraz wystawianiu zaświadczeń o czasowej niezdolności do pracy i związanymi z tym przypadkami nieuzasadnionych wypłat zasiłków chorobowych nie mogę jednak podzielić stanowiska Pana Senatora w sprawie upoważnienia lekarzy zakładowych do kontroli zaświadczeń lekarskich wystawianych przez innych lekarzy.

Należy bowiem zwrócić uwagę, że zgodnie z przepisem § 1 ust. 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 sierpnia 1997 r. w sprawie orzekania o czasowej niezdolności do pracy dla celów rentowych (Dz.U. Nr 99, poz. 612) lekarzem orzecznikiem ZUS może być wyłącznie lekarz, który:

- odbył przeszkolenie w zakresie ustalanym przez naczelnego lekarza ZUS.

Nie jest jasne, czy w świetle propozycji pana Senatora nowa grupa lekarzy uprawnionych do przeprowadzania omawianych kontroli, nazywanych lekarzami zakładowymi, miałaby czynności kontrolne wykonywać obok swoich dotychczasowych zajęć, czy też Pan Senator proponuje powołanie kolejnej grupy lekarzy "zawodowo" zajmujących się kontrolą zaświadczeń lekarskich.

Powierzenie lekarzom orzecznikom ZUS kontroli prawidłowości orzekania o czasowej niezdolności do pracy ma swoje logiczne uzasadnienie w przepisach ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, zgodnie z którą:

- do zakresu działania ZUS należy, między innymi, kontrola orzecznictwa o czasowej niezdolności do pracy,

Pragnę jednocześnie zauważyć, że jeżeli lekarze zakładowi notują, jak to Pan Senator zauważył w swoim oświadczeniu, ..." znaczną liczbę zwolnień wystawianych za łapówki" to o każdym takim przypadku powinni zawiadamiać organy ścigania - zarówno dawanie jak i branie łapówek jest bowiem przestępstwem ściganym przez prawo.

MINISTER

SEKRETARZ STANU

Ewa Lewicka

Warszawa, dn. 21.10.1999 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu

Zasady wystawiania zaświadczeń lekarskich, stanowiących podstawę do wypłaty zasiłków z ubezpieczenia społecznego, zostały uregulowane ustawą z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa oraz rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 27 lipca 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu wystawiania zaświadczeń lekarskich, wzoru zaświadczenia lekarskiego i zaświadczenia lekarskiego wydanego w wyniku kontroli lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

MINISTER

SEKRETARZ STANU

Ewa Lewicka

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

w odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Andrzeja Mazurkiewicza złożone na 42. posiedzeniu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 23 września br. w sprawie przekazania części obiektów Jednostki Wojskowej w Jarosławiu na potrzeby Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Aktualnie, w wyniku prowadzonej restrukturyzacji Sił Zbrojnych, nieruchomość będąca przedmiotem zainteresowania Wyższej Szkoły Zawodowej w Jarosławiu uznana została za kompleks perspektywiczny dla potrzeb wojska.

W związku z powyższym, z przykrością informuję Panią Marszałek, iż z uwagi na niezbędność omawianego obiektu na cele obronności i bezpieczeństwa Państwa, nie występują możliwości zadośćuczynienia oczekiwaniom uczelni.

Z wyrazami szacunku

Janusz Onyszkiewicz

Warszawa, dnia 22.X.99 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do pisma z dnia 30 września 1999 r., znak sprawy DT-043/380/99/IV z załączonym oświadczeniem złożonym przez senatora Zbigniewa Gołąbka podczas posiedzenia Senatu RP w dniu 23 września 1999 r., przekazanym przy piśmie Wiceprezesa Rady Ministrów Ministra Finansów Leszka Balcerowicza z dnia 12 października 1999 r., znak sprawy FS6-44-642/1/99 w sprawie finansowania wynagrodzeń pielęgniarek świadczących pracę w Domu Małego Dziecka w Kozienicach uprzejmie informuję, iż w tej sprawie stanowisko zostało przekazane do ministerstwa Finansów w dniu 22 września 1999 r. (odpowiedź na zapytanie Starostwa Powiatowego w Kozienicach przekazane przy piśmie FS6-44-620/99 z dnia 16 września 1999 r. w sprawie finansowania pielęgniarek zatrudnionych w domach małego dziecka. Kopię odpowiedzi skierowano do Starostwa Powiatowego w Kozienicach).

Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 lutego 1994 r. w sprawie rodzajów, organizacji i zasad działania publicznych placówek opiekuńczo-wychowawczych i resocjalizacyjnych (Dz.U. 1994, nr 41, poz. 156) wydane na podstawie delegacji ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. 1996, nr 67, poz. 329 z późn. zm.) reguluje w § 7 ust. 1 cele, jakie realizują placówki opiekuńczo-wychowawcze: m.in. domy dziecka i domy dla małych dzieci.

Cele te zostały określone jako tworzenie właściwych dla prawidłowego rozwoju dzieci i młodzieży warunków wychowawczych, zdrowotnych, i materialnych oraz umożliwienie prawidłowego przebiegu procesu rozwoju i socjalizacji. Realizacja celów postawionych przez ustawodawcę, powinna być zorganizowana tak, aby umożliwić m.in. tworzenie właściwych warunków zdrowotnych. Środkiem do realizacji tych celów jest m.in. zatrudnienie kadry o stosownych kwalifikacjach.

W § 61 przedstawionego rozporządzenia przewidziano, iż w placówkach zapewniających opiekę całodobową organizuje się opiekę w porze nocnej pomiędzy godzinami 21 i 7. Opiekę nocną w domach dziecka zapewniają: dzieciom do 1 roku - pielęgniarka i salowa; dzieciom od 1 do 2 lat - pielęgniarka. Opiekę pielęgniarską w porze nocnej zapewnia się na wniosek lekarza. Należy dodać, że dyrektor placówki decyduje o zorganizowaniu opieki nocnej w zależności od potrzeb, na wniosek rady pedagogicznej.

W tym zakresie dyrektorzy placówek mają nie tylko prawo ale i obowiązek zatrudnienia pielęgniarek we własnym zakresie, bowiem wynika to z rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej cytowanego w piśmie. Jednoznaczne stwierdzenie, że chodzi o wykonywanie pracy polegającej na sprawowaniu opieki (a nie udzielaniu świadczeń zdrowotnych) wynika z ramowego statutu domu dziecka, stanowiącego załącznik nr 2 wyżej omawianego rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej.

Uprzejmie informuję, że rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 lutego 1994 r. w sprawie rodzajów placówek i zasad działania publicznych placówek opiekuńczo-wychowawczych i resocjalizacyjnych, daje dyrektorom tych placówek prawo, a nawet obowiązek zatrudnienia - wśród innych grup zawodowych, także pielęgniarek. Środki na zatrudnienie personelu pielęgniarskiego, pochodzą z tych samych źródeł jak środki na zatrudnienie pozostałego personelu.

Kasa Chorych finansuje wyłącznie realizację świadczeń zdrowotnych zgodnie z zapisami w ustawie o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, finansowanie pozostałych zadań placówek opiekuńczo-wychowawczych pozostaje w gestii samorządów terytorialnych. Kasa Chorych nie wspomaga finansowania etatów. Środki finansowe na świadczenia zdrowotne są określone - pochodzą ze składki członków Kas Chorych. Zadaniem Kas Chorych jest efektywne zarządzanie funduszami pochodzącymi ze składek ubezpieczeniowych.

Przedstawione stanowisko w sprawie domów małego dziecka jednoznacznie potwierdza, iż Kasy Chorych zgodnie z zapisem w ustawie o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym w celu zapewnienia ubezpieczonym świadczeń zdrowotnych określonych ustawą gromadzi środki finansowe, zarządza nimi oraz zawiera umowy za świadczeniodawcami. Świadczenia zdrowotne są udzielane ubezpieczonym w ramach środków finansowych posiadanych przez Kasę Chorych. Kasa Chorych nie może finansować etatów opiekunek dzieci, w tym przypadku pielęgniarek, które pełnią wyłącznie zadania opiekunek dziecięcych. W tym miejscu należy wskazać, iż zgodnie z zapisem w ustawie o pomocy społecznej do zadań z zakresu pomocy społecznej realizowanych przez powiat należy prowadzenie placówek opiekuńczo-wychowawczych.

Kasa Chorych - jak zostało podane na wstępie - jest zobowiązana do przestrzegania zrównoważenia wydatków z przychodami Kasy Chorych i zasady, że suma kwot zobowiązań Kasy Chorych wobec świadczeniodawców ze wszystkich zawartych umów musi się mieścić w planie finansowym Kasy Chorych. Jest to ważne w obliczu licznych głosów proponujących obciążyć Kasę Chorych dodatkowymi wydatkami.

Zadaniem wprowadzanych zmian w ochronie zdrowia jest doprowadzenie do normalności w opiece nad pacjentem - poprawę warunków leczenia, a jednocześnie poprawę bytu wszystkich tych, którzy są włączeni w sprawowanie opieki nad pacjentem. Osiągnięcie jakości usług medycznych wiąże się z nakładem finansowym - Kasa Chorych posiada określone środki; nie może przeznaczać ich na finansowanie etatów w placówkach opiekuńczo-wychowawczych.

Z wyrazami szacunku

Franciszka Cegielska

W nawiązaniu do pisma AG/043/400/99/IV z dnia 12 października 1999 r. - adresowanego do Prezesa Rady Ministrów, a przekazanego Ministrowi Sprawiedliwości celem ustosunkowania się - uprzejmie informuję, że dziedzina, która według załączonego do pisma oświadczenia jest przedmiotem troski senatora Jerzego Suchańskiego została szczegółowo uregulowana w ustawie z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz.U. Nr 121, poz. 769 ze zm. z 1998 r. Nr 155. poz. 1015).

Obecnie Ministerstwo Sprawiedliwości przygotowuje bazę materialną potrzebną do wdrożenia przepisów omawianej ustawy, która wejdzie w życie z dniem 1 stycznia 2001 r. (zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowym Rejestrze Sądowym - Dz.U. Nr 121, poz. 770), o ile w budżecie Państwa zapewnione będą środki finansowe niezbędne do uruchomienia systemu informatycznego, na którym będzie oparta Centralna Informacja Krajowego Rejestru Sądowego.

Janusz Niemcewicz

Podsekretarz Stanu

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Odpowiadając na wygłoszone podczas 42. posiedzenia Senatu RP i skierowane do Prezesa Rady Ministrów oświadczenie Pana Senatora Kuczyńskiego w sprawie finansowania przez Państwową Agencję Inwestycji Zagranicznych S.A. obchodów dwudziestolecia istnienia Ruchu Młodej Polski, które odbyły się we wrześniu br. w Gdańsku, pragnę wyjaśnić, że nie były one imprezą o charakterze partyjnym. Obchody rocznicy zgromadziły przedstawicieli różnych środowisk politycznych, gospodarczych i kulturalnych, dając okazję do włączenia ich w proces realizacji jednego z pozastatutowych zadań Agencji, jakim jest w tym roku zorganizowanie - wspólnie z krajową Izbą Gospodarczą - polskiej wystawy na EXPO 2000 w Hanowerze.

Rocznica Ruchu Młodej Polski, nie istniejącego już ruchu opozycyjnego z lat 70-tych i 80-tych, zgromadziła większość elit gdańskiego środowiska gospodarczego i była w związku z tym znakomitą okazją do przedstawienia problemów związanych z udziałem naszego kraju w EXPO 2000. Pragnę dodać, że PAIZ S.A. w zamian za sponsorowanie uroczystości otrzymała konkretne świadczenia zapisane w umowie cywilno-prawnej zawartej z organizatorem uroczystości, a konkretnym efektem działań podjętych przez Agencję wspólnie z innymi sponsorami, wśród których znajdują się m.in. BIG Bank Gdański, Mostostal Gdańsk, EB i PZU S.A., był wzrost zainteresowania wystawą EXPO w województwie pomorskim wśród przedstawicieli sfer gospodarczych, co znajduje swój wyraz w nawiązanych kontaktach i podjętych w tej sprawie rozmowach.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Widzyk

Warszawa 1999.10.27

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Z wyrazami szacunku

wz MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Andrzej Karwacki

Warszawa, 1999.10.28

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez pana Senatora Jerzego Cieślaka podczas 43 posiedzenia Senatu R w dniu 7 października 1999 roku w sprawie projektu nowelizacji ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, przekazane pismem z dnia 12 października br. znak: AG/43/404/99/IV - uprzejmie wyjaśniam, że podstawową intencją planowanych rozwiązań jest powiązanie systemu zachęt ekonomicznych, skierowanych do pracodawców, z potrzebami osób niepełnosprawnych.

W ocenie dotychczasowych doświadczeń dominuje przekonanie, że obecny system zachęt jest zbyt mało powiązany z rzeczywistym wkładem pracodawców w zatrudnianie osób o niepełnosprawności znacznie utrudniającej pracę zawodową. Podzielam ten pogląd. Ponadto kumulowanie różnych form wspierania zakładów pracy chronionej prowadzi często do nieracjonalnego wykorzystywania finansowych środków publicznych przeznaczonych na promowanie osób niepełnosprawnych na rynku pracy.

Zakłady pracy chronionej, w tym także spółdzielnie inwalidów i spółdzielnie niewidomych, stanowią jednak jedną z form zapewnienia miejsc pracy dla ciężej poszkodowanych osób niepełnosprawnych i niewątpliwie pracodawcy prowadzący te zakłady powinni korzystać z preferencji ekonomicznych. Preferencje te powinny być odpowiednie do skali zatrudnienia osób niepełnosprawnych i możliwe do uzyskania w ścisłym powiązaniu z rolą jaką konkretny zakład spełnia na rynku pracy.

MINISTER

Up.

SEKRETARZ STANU

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez pana senatora Krzysztofa Majkę na 42. posiedzeniu Senatu w dniu 23 września 1999 r., w sprawie przekazania Bałtyckiego Teatru Dramatycznego im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie zarządowi województwa zachodniopomorskiego, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów uprzejmie informuję, że ze względu na nie umieszczenie Bałtyckiego Teatru w załączniku do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów w sprawie wykazu instytucji kultury o charakterze regionalnym wpisanych do rejestrów prowadzonych przez wojewodów, podlegających przekazaniu do samorządów województw w celu ich prowadzenia, w ramach zadań własnych (Dz.U. z 1998 r. Nr 148, poz. 971) oraz braku podstawy prawnej do takiego przekazania, zmiana organizatora Teatru nie ma szansy na realizację.

Istnieje natomiast możliwość (zgodnie z ustawą o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej - Dz.U. 1997 r., nr 110, poz. 721 wraz z późniejszymi zmianami) zawarcia porozumienia, na podstawie którego instytucja ta prowadzona będzie wspólnie przez Prezydenta Miasta i samorząd województwa zachodniopomorskiego, o czym powiadomiony został pan senator Krzysztof Majka w piśmie z dnia 7 stycznia bieżącego roku, które pozwalam sobie przesłać w załączeniu.

Andrzej Zakrzewski

Warszawa, dnia 27.10.1999 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Jerzego Cieślaka podczas 42. posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 23 września 1999 r. uprzejmie informuję, że wykonaniem upoważnienia zawartego w art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o odpadach (Dz.U. Nr 96, poz. 592 ze zm.) jest rozporządzenie Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 11 sierpnia 1999 r. w sprawie warunków, jakie muszą być spełnione przy wykorzystywaniu osadów ściekowych na cele nieprzemysłowe. Przedmiotowe rozporządzenie zostało opublikowane w Dzienniku Ustaw Nr 72 z 31 sierpnia 1999 r. pod pozycją 813 i weszło w życie z dniem 15 września br.

Antoni Tokarczuk

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

- na katalog do wystawy Jana Dobkowskiego - kwotę 2.520 zł przekazano,

- Domańskiego - zarezerwowana kwota 2.280 zł nie może być przekazana, ponieważ brak jest wniosku z właściwym organizatorem.

Z tego samego powodu Ministerstwo nie mogło zrefundować wniosku o dofinansowanie X Przeglądu Pieśni Małomiasteczkowych, złożonego przez Regionalne Centrum Kultury w Jeleniej Górze. Natomiast Centrum to otrzymało dotację w wysokości 10 tys. zł z przeznaczeniem na III Dni Hiszpanii w porozumieniu ze współorganizatorem tj. Fundacją Kultury Gencjana, o czym pan senator Cieślak nie był łaskaw wspomnieć.

Uprzejmie informujemy, że zespoły ekspertów z Rady Sztuki i Rady Upowszechniania Kultury wypowiedziały się negatywnie odnośnie wartości merytorycznej innych przedsięwzięć wymienionych przez pana senatora i w związku z tym wnioski o dotacje zostały odrzucone.

Podsekretarz Stanu

Arkadiusz Rybicki

Warszawa, 26.10. 1999 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zawarta w oświadczeniu Pana senatora Kazimierza Drożdża sugestia o konieczności przyspieszenia wyeliminowania tego zagrożenia, w aktualnej sytuacji nie jest możliwa do zrealizowania, ponieważ prace te realizowane muszą być wg Przyjętego harmonogramu.

W wyniku realizacji przyjętego harmonogramu prac w wyznaczonych miejscach terenu Wałbrzycha i okolic prowadzone jest monitorowanie tego zjawiska, którego zakończenie nastąpi przypuszczanie w 2001 r.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 28.X.1999 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Po wejściu w życie przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz.U. Nr 133, poz. 872 z późn. zm.) wniosek o przekazanie Wojskowego Domu Wypoczynkowego w Augustowie na rzecz nowo tworzonego powiatu w trybie art. 72 wymienionej ustawy został zgłoszony przez Pełnomocnika ds. Organizacji Urzędu Powiatowego w Augustowie Pana Franciszka Wićniewskiego, późniejszego Starostę Powiatu Augustowskiego. Z wniosku tego wynikało, że obiekt ten powinien być przekazany powiatowi nieodpłatnie na cele związane z wykonywaniem przez powiat zadań wynikających z art. 4 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz.U. Nr 91, poz. 577), tj. zadań publicznych związanych z kulturą fizyczną i turystyką.

Odpowiadając na powyższe starania Starostwa Powiatu Augustowskiego, Zastępca Prezesa Agencji Mienia Wojskowego w piśmie Nr 1566 z dnia 22.12.1998 r. zaproponował Starostwu przekazanie nieruchomości na rzecz powiatu na podstawie umowy sprzedaży za cenę 2.457 zł, tj. 50% wartości nieruchomości oszacowanej przez rzeczoznawcę majątkowego. Starosta Powiatu w Augustowie powyżej propozycji Agencji nie przyjął, podtrzymując wcześniejsze stanowisko nieodpłatnego przekazania obiektu z przeznaczeniem na utworzenie Powiatowego Centrum Sportów Wodnych i Turystyki.

Zastępca Prezesa Agencji w kolejnej odpowiedzi przedstawionej w piśmie Nr 122 z dnia 27.01.1999 r. poinformował Starostę o podtrzymaniu dotychczasowego stanowiska Agencji, tj. sprzedaży przedmiotowej nieruchomości za cenę 50% jej wartości, uzasadniając jednocześnie to stanowisko, że Agencja obok realizacji zadań wynikających z powyższej ustawy ma również obowiązek realizowania zadań określonych w przepisach ustawy z dnia 30 maja 1997 r. o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego (Dz.U. Nr 90, poz. 405 z późn. zm.)

Dalsza korespondencja pomiędzy Agencją i Starostwem Powiatu Augustowskiego nie spowodowała zmiany stanowisk żadnej ze stron.

Po pierwszym przetargu nieruchomość została wpisana decyzją Podlaskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia 18.09.1999 r. do rejestru zabytków, jako zespół dawnego Oficerskiego Yacht Clubu Rzeczypospolitej Polskiej z lat 1934-1936, w skład którego wchodzi między innymi ww. Wojskowy Dom Wypoczynkowy. W uzasadnieniu powyższej decyzji wskazano, iż zespół ten powstał w latach 1934-1936 z dobrowolnych składek kadry oficerskiej Wojska Polskiego. Autorem projektu był architekt warszawski Juliusz Nagórski. W ramach tego projektu zrealizowano rozległe założenie przestrzenne będące jednym z nielicznie zachowanych na trenie województwa podlaskiego przykładów modernistycznej architektury kurortowej i towarzyszącego jej parku leśnego, powiązanego krajobrazowo z jeziorem. Nad całością góruje budynek Yacht Clubu będący jednym z najlepszych przykładów modernistycznej "architektury okrętowej" w Polsce.

W trakcie postępowania w sprawie wpisania powyższego zespołu do rejestru zabytków sprzeciw wniósł Starosta Augustowski, podnosząc, iż objęcie tego zespołu ochroną konserwatorską stworzy formalne bariery zarówno w jego nabyciu, jak również w jego wyremontowaniu i doprowadzeniu do stanu na miarę potrzeb XXI wieku. W tej sprawie Zarząd Miasta Augustowa oraz Starosta Augustowski złożyli odwołania do Generalnego Konserwatora Zabytków. Decyzją z dnia 29.09.1999 r. Generalny Konserwator Zabytków umorzył postępowanie odwoławcze ze względu, iż wymienione organy nie zostały uznane za stronę w postępowaniu.

W dniu 14.09.1999 r. odbył się drugi nieograniczony przetarg pisemny, w wyniku którego sprzedano nieruchomość za cenę 2000,5 tys. zł, stanowiącą 50% ceny ustalonej w wyniku przetargu wynoszącej 4001 tys. zł, obniżonej o 50% na podstawie art. 68 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, w związku z wpisem nieruchomości do rejestru zabytków.

Wniosek Pana Senatora dotyczący rozważenia możliwości przekazania przedmiotowej nieruchomości powiatowym władzom samorządowym w Augustowie wydaje się trudny do spełnienia. Przepisy art. 72 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. nakładają na Agencję Mienia Wojskowego obowiązek przekazania nieruchomości w drodze umowy wojewodzie lub organowi jednostki samorządowej na cele związane z wykonywaniem przez te organy zadań administracji publicznej. Przepis ust. 2 tego artykułu stanowi, że do przekazania nieruchomości stosuje się art. 23 ustawy z dnia 30 maja 1996 r. o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego (Dz.U. Nr 90, poz. 405 z późn. zm.).

- sprzedać lub zamienić albo oddać grunt w użytkowanie wieczyste,

Biorąc pod uwagę nałożone na Agencję inne ustawowe zadania dotyczące racjonalnego gospodarowania powierzonym jej mieniem Skarbu Państwa oraz przekazywania dochodów z zagospodarowanego mienia na inwestycje Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, realizowanie każdego wniosku organów samorządowych o przekazanie nieruchomości w ramach przepisu art. 72 cytowanej ustawy nie jest w pełni możliwe. Istotnym zatem warunkiem przy składaniu wniosków jest wskazanie konkretnego celu z zakresu zadań administracji publicznej oraz wykazanie, że na jego realizację niezbędne jest przeznaczenie wskazanej przez organ samorządowy nieruchomości.

Z wyrazami szacunku

Emil Wąsacz

Warszawa, dnia 28.X. 1999 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

W związku z oświadczeniem złożonym przez Senatora Janusza Bielawskiego podczas 42 posiedzenia Senatu RP w dniu 23 września 1999 roku uprzejmie informuję, że zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 2 listopada 1998 roku w sprawie wykazu wysokospecjalistycznych procedur medycznych finansowanych z budżetu państwa oraz zasad i trybu udzielania tych świadczeń - implanty kręgosłupa wymienione w załączniku do cytowanego rozporządzenia pod literą B pkt 6 finansowane są z budżetu państwa i udzielane pacjentom na podstawie skierowania właściwego lekarza specjalisty w zakładach opieki zdrowotnej, z którymi Minister Zdrowia zawarł odpowiednią umowę.

4. Prof. dr hab. Tomasz Trojanowski - Konsultant Krajowy w Dziedzinie Neurochirurgii

5. Prof. dr hab. Andrzej Górecki - Konsultant Krajowy w Dziedzinie Ortopedii

1. Kryterium historyczne

1) wykonanie w roku poprzedzającym przynajmniej 10 zbiegów dla stabilizacji pourazowych

3) wykonanie przynajmniej 50 zabiegów w przypadku skolioz.

3) Zakład Rehabilitacji - zwłaszcza w przypadku urazów z powikłaniami neurologicznymi.

3. Kadra specjalistyczna

4. Kryteria epidemiologiczne

2) Epidemiologia historyczna w przypadku urazów.

Kierując się powyższymi kryteriami oraz mając na względzie równomierny dostęp pacjentów do tych świadczeń na obszarze kraju Zespół dokonał podziału ogólnej liczby implantów, przy czym 10% implantów kręgosłupowych przyznano dla jednostek resortowych i pozostawiono niewielką rezerwę z uwagi na fakt wszczepiania implantów po 1 stycznia 1999 roku przez zakłady opieki zdrowotnej, z którymi umowa nie została zawarta, celem zabezpieczenia ewentualnych uzasadnionych interwencji.

Wobec powyższego uprzejmie informuję, że Ministerstwo Zdrowia czyniło wszelkie starania, aby rozdział implantów był merytorycznie właściwy i zasadny. Jednak należy zaznaczyć, że bieżący rok jest pierwszym rokiem wdrażania nowego systemu finansowania opieki zdrowotnej, a środki finansowe na ten cel w budżecie państwa ograniczone. Stąd też jeżeli podjęte decyzje dot. rozdziału wysokospecjalistycznych procedur medycznych wymagają ze względów merytorycznych zmiany, to na pewno będą korygowane. Wyrazem tego jest renegocjowanie wcześniej zawartych umów.

Franciszka Cegielska

Warszawa, dn. 20.10.1999 r.

Szanowny Panie Senatorze,

Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa udzielając odpowiedzi Prezesowi Fundacji "Polska się Upomni" nie "ustosunkowała się do jego wniosku negatywnie" - jak zechciał Pan Senator stwierdzić w swym wystąpieniu. Rada OPWiM nie jest bowiem ciałem mogącym zabronić lub nakazać dokonanie upamiętnienia, lecz jedynie formułuje na jego temat opinię, a w uzasadnionych przypadkach nadaje sprawie właściwy bieg lub nawet koordynuje jej dalszy tok. Tak też stało się w przypadku wspomnianego wniosku, dotyczącego dodatkowych tablic na Grobie Nieznanego Żołnierza Warszawie. Podjęcie decyzji w tym przypadku jest procesem znacznie bardziej złożonym, niż wydawało się to Prezesowi Fundacji "Polska się Upomni". Nie można bowiem przesądzać tak doniosłej sprawy, dotyczącej jednego z najświętszych dla Polaków miejsc pamięci narodowej, bez udziału Ministra Obrony Narodowej, Prezydenta Warszawy, Wojewody Mazowieckiego, Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, a także największych organizacji kombatanckich, reprezentatywnych dla środowiska żołnierzy powojennego podziemia niepodległościowego.

Rada OPWiM od początku zaistnienia sprawy, podzielała pogląd o potrzebie trwałego upamiętnienia w stolicy Polski żołnierzy powojennego zbrojnego podziemia niepodległościowego, ich walki z narzuconym siłą systemem komunistycznym oraz ich martyrologii w łagrach sowieckich i więzieniach rodzimych Urzędów Bezpieczeństwa i Informacji Wojskowej. Rada OPWiM wzięła na siebie ciężar koordynacji działań, zgromadziła też obszerną dokumentację w powyższej sprawie, zapoznając się z poglądami poszczególnych środowisk, instytucji i zainteresowanych gremiów. Prowadzone jesienią 1998 r. i wiosną br. rozmowy z przedstawicielami zainteresowanych gremiów zmierzały w kierunku wzniesienia odrębnego pomnika "Żołnierzy Wyklętych".

W dniach 26 maja, 24 czerwca i 9 września br. w siedzibie Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa zostały zorganizowane spotkania przedstawicieli zainteresowanych instytucji i środowisk kombatanckich, poświęcone upamiętnieniu żołnierzy niepodległościowego podziemia lat powojennych. Spotkania te stały się także okazją do wypracowania wspólnego poglądu na temat innych postulatów dotyczących ostatecznego, godnego wystroju Grobu Nieznanego Żołnierza.

Ponadto przedstawiciele zainteresowanych środowisk i instytucji uznali za celowe podjęcie działań zmierzających w kierunku wzniesienia w niedalekiej przyszłości odrębnego pomnika poświęconego żołnierzom podziemnych zbrojnych organizacji niepodległościowych, walczących ze zniewoleniem komunistycznym w latach 1944-1956. Patronat nad tym przedsięwzięciem objął Premier Rządu RP Pan Jerzy Buzek. Prace nad realizacją budowy pomnika "Żołnierzy Wyklętych" zostały już rozpoczęte.

Pragnę też nadmienić, iż wspomniany przez Pana senatora album "Żołnierze wyklęci - antykomunistyczne podziemie zbrojne po 1944 r.", wydany został dzięki pomocy finansowej Rady OPWiM, która była też współorganizatorem wystawy pod tym tytułem, prezentowanej w gmachu Sejmu RP. Mam nadzieję, że fakty te pozwolą Panu Senatorowi na wyodrębnienie sobie obiektywnego poglądu na temat stanowiska i roli Rady OPWiM wobec ważnego zagadnienia jakim jest upamiętnienie walki żołnierzy podziemia niepodległościowego w latach 1944-1956.

Z wyrazami szacunku

Sekretarz Generalny

Warszawa, dn. 29.10.1999 r.

Pani prof. dr hab.
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Tadeusza Michałowskiego podczas 43. posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 7 października 1999 r. - dotyczącego skutków reformy administracyjnej kraju, w kontekście ustawowo zapisanego terminu jej kompleksowego przeglądu oraz dokonania ewentualnych zmian, a ściślej w sprawie przynależności powiatowej i wojewódzkiej gminy Nowa Brzeźnica - uprzejmie przedkładam następujące wyjaśnienia.

Podczas prac nad reformą podziału terytorialnego kraju, sprawa przynależności administracyjnej gminy Nowa Brzeźnica była analizowana szczególnie wnikliwie. Wiązało się to z kwestią utworzenia powiatu w Pajęcznie, która wywołała wiele emocji społecznych, a także stanowiła przedmiot licznych wystąpień parlamentarzystów. Przy tworzeniu tego powiatu wzięto pod uwagę wielokrotnie wyrażane poparcie przedstawicieli władz gminy Nowa Brzeźnica dla przynależności do powiatu pajęczańskiego (m.in. uchwała Nr 1/I/93 Rady Gminy Nowa Brzeźnica z dnia 10 marca 1993 r., liczne pisma kierowane do ówczesnego Urzędu Rady Ministrów i Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji np. z dnia 24 lipca 1998 r. oraz wspólne z innymi gminami petycje). Ostatecznie o pozostawieniu gminy w projektowanym województwie łódzkim, a co za tym idzie w przyszłym powiecie pajęczańskim zadecydował Sejm RP.

Pragnę zaznaczyć, że ustawodawstwo związane z przeprowadzaną reformą administracji publicznej przewiduje już obecnie możliwość zmiany granic powiatów. Kwestię tę reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 15 kwietnia 1999 r. w sprawie zasad i trybu postępowania przy składaniu wniosków w sprawach tworzenia, łączenia, podziału i znoszenia powiatów oraz określenia ich granic (Dz.U. Nr 35, poz. 322). Przytoczone rozporządzenie określa m.in. podmioty właściwe do składania przedmiotowych wniosków, ich wzór i odnośną procedurę.

W związku z powyższym, ewentualna zmiana przynależności administracyjnej gminy Nowa Brzeźnica, będzie możliwa dopiero po przedłożeniu stosownego wniosku ministrowi właściwemu do spraw administracji publicznej. Wniosek ten zostanie wykorzystany przy opracowaniu zbiorczej oceny obowiązującego podziału terytorialnego kraju - do dokonania której zobowiązała Parlament i Radę Ministrów RP ustawa z dnia 24 lipca 1998 r. o wprowadzeniu zasadniczego trójstopniowego podziału terytorialnego państwa (Dz.U. Nr 96, poz. 603). Zgodnie z art. 7 ust. 2 przywołanej ustawy, na podstawie wyników ww. oceny (dokonanej nie później niż do dnia 31 grudnia 2000 r.), może być przeprowadzona korekta istniejącego podziału terytorialnego państwa.

Marek Biernacki

Warszawa, 1999-10-29

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek,

1. Odnośnie opóźnień powstałych w wypłacie świadczeń emerytalno-rentowych informuję, że zgodnie z art. 130 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) świadczenia z ubezpieczenia społecznego wypłaca się za miesiące kalendarzowe w dniu ustalonym w decyzji organu rentowego jako terminu płatności. Jednocześnie, zgodnie z zapisami ust. 2 wyżej wymienionej ustawy, świadczenia te wypłaca się za pośrednictwem osób prawnych prowadzących działalność w zakresie doręczania świadczeń, albo na wniosek świadczeniobiorcy przekazywane są na rachunek w banku lub w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-rozliczeniowej. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 lutego 1999 roku w sprawie szczególnych zasad ustalania odsetek za opóźnienie w ustalaniu lub wypłacie świadczeń z ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 12, poz. 104) za dzień wypłaty świadczenia uznaje się dzień przekazania środków do banku lub na pocztę, jeżeli świadczenia te wypłaca się za pośrednictwem tych instytucji. Jeżeli zatem Zakład Ubezpieczeń Społecznych przekazuje do instytucji bankowej lub na pocztę świadczenia emerytalno-rentowe w terminie wskazanym w decyzji, to nie odpowiada za termin przekazania świadczenia do rąk osoby uprawnionej.

Znając problemy organizacyjne instytucji obsługujących wypłaty świadczeń dokłada się wszelkich starań, aby środki na wypłaty przekazywane były na tyle wcześnie by dotarły one do świadczeniobiorców w dniu wskazanym w decyzji. W przypadku występujących w bieżącym roku zakłóceń płynności finansowej funduszu okazywało się to niemożliwym do zrealizowania. Mam nadzieję, że po przyjęciu ustawy umożliwiającej funduszowi Ubezpieczeń Społecznych zaciąganie pożyczek z budżetu państwa sytuacja taka nie powtórzy się więcej.

- z funduszu PHARE - INRED finansowani są eksperci, którzy biorą udział w pracach nad strategią rozwoju województwa warmińsko-mazurskiego. Eksperci ci uczestniczą w pracach diagnostycznych w następujących obszarach: wspieranie przedsięwzięć, restrukturyzacja obszarów wiejskich, rozwój turystyki, rozwój usług dla ludności,

- z funduszu PHARE - SPP będzie finansowany ekspert biorący udział w opracowywaniu programu operacyjnego, komplementarnego w stosunku do strategii, którego celem jest przełożenie strategii na konkretne działania służące rozwojowi regionu,

- z funduszu PHARE 2000 województwo warmińsko-mazurskie, jako jedno z pięciu wybranych regionów Polski, ma szansę otrzymać wsparcie finansowe na realizację projektów służących rozwojowi zasobów ludzkich, ze szczególnym uwzględnieniem mieszkańców terenów wiejskich (uzyskanie wsparcia uwarunkowane jest jakością proponowanych projektów oraz ich zgodnością z założeniami programu PHARE 2000, za co odpowiedzialny jest Urząd Marszałkowski w Olsztynie. Ze swej strony resort pracy zapewnia eksperta, którego zadaniem jest udzielanie pomocy przy opracowywaniu projektu).

Pragnę także nadmienić, iż wydane zostało rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 sierpnia 1999 r. w sprawie warunków wspierania środkami budżetu państwa na 1999 r. lokalnych programów restrukturyzacyjnych (Dz.U. Nr 72, poz. 808).

Określa ono działania, które mogą być podejmowane w ramach m.in. "Strategii rozwoju województwa suwalskiego na lata 1997-2002. Mazury i Suwalszczyzna". W przypadku województwa warmińsko-mazurskiego dotyczy to powiatów: bartoszyckiego, braniewskiego, legnickiego, działdowskiego, elbląskiego, giżyckiego, iławskiego, kętrzyńskiego, lidzbarskiego, mrągowskiego, nidzickiego, nowomiejskiego, olecko-gołdapskiego, olsztyńskiego, ostródzkiego, pilskiego i szczecińskiego (załącznik nr 2 pkt 6 do rozporządzenia).

Przy wyborze obszarów wspieranych środkami z rezerwy celowej budżetu państwa na lokalne programy restrukturyzacyjne szczególnie mocno zaakcentowano problem bezrobocia popegeerowskiego w regionie Polski Północnej. W związku z tym skonstruowany został wskaźnik określający "popegeerowskość" poszczególnych powiatów Polski Północnej i w oparciu o ten wskaźnik sporządzono wykaz powiatów, w których można wykorzystać środki z budżetu państwa.

W załączniku do niniejszej odpowiedzi pozwalam sobie przesłać Pani Marszałek załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 stycznia 1999 r. w sprawie określenia wykazu gmin zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym (Dz.U. Nr 9, poz. 76). Z tego tytułu gminy województwa warmińsko-mazurskiego wymienione w wykazie są uprawnione do korzystania z dotacji przewidzianej na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 stycznia 1999 r. w sprawie trybu i warunków przyznawania dotacji z budżetu państwa na dofinansowanie inwestycji infrastrukturalnych realizowanych w systemie robót publicznych jako zadania własne gmin zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym (Dz.U. Nr 70, poz. 781). Oznacza to, że inwestycje realizowane przez wymienione gminy województwa warmińsko-mazurskiego, mające na celu zmniejszenie negatywnych skutków bezrobocia, mogą zostać dofinansowane środkami tej dotacji.

Przyjęcie zasady, że środki Funduszu Pracy na roboty publiczne mogą być przeznaczone do wysokości 19% łącznego limitu na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu wynika właśnie z procentowej struktury tych wydatków ustalonej przez Parlament w planie Funduszu Pracy na 1999 r. Jednocześnie nadmieniam, iż przyjęta kwota środków na roboty publiczne na 1999 r. jest o 39,7% niższa od kwoty przyjętej w ustawie budżetowej na 1998 rok. Znacznie wyższe natomiast - niż w 1998 r. - przewidziane zostały w ustawie budżetowej na 1999 r. środki na inne bardziej efektywne formy aktywizacji zawodowej bezrobotnych. Przyjęcie w odpisywanych kontraktach zadaniowych 19% udziału wydatków na roboty publiczne nie oznaczało braku możliwości zmiany tego udziału przez dysponentów wyższego stopnia.

Odnośnie warunków do nabycia prawa do zasiłku dla bezrobotnych informuję, że Sejm II kadencji uchwalając w dniu 1996 r. ustawę o zmianie ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. Nr 147 poz. 687) wprowadził m.in. zmianę w art. 23 tej ustawy polegającą na wydłużeniu do 365 dni (ze 180 dni) okresu pozostawania w stosunku pracy (lub w stosunkach pokrewnych) jako wymaganego do otrzymania zasiłku dla bezrobotnych. Przepisy ustawy nie przewidują natomiast zróżnicowania warunków wymaganych do nabycia prawa do zasiłku w zależności np. od stopy bezrobocia, czy zaliczenia rejonu (powiatu) do zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym.

MINISTER

PODSEKRETARZ STANU

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Panią senator Annę Bogucką-Skowrońską podczas 42 posiedzenia Senatu RP w dniu 23 września 1999 r., przesłane przy piśmie Marszałka Senatu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 września 1999 r. znak: DT-043-365/99/IV, dot. składki na ubezpieczenie zdrowotne osób pobierających po zwolnieniu ze służby, działając z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów, wyjaśniam co następuje.

Jak wynika z treści art. 8 pkt 10 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28 poz. 153 z późn. zm.) osoby w stanie spoczynku pobierające uposażenie podlegają obowiązkowemu ubezpieczeniu. W związku z powyższym na mocy art. 168a ust. 2 powyższej ustawy, ponieważ odpowiadają warunkom rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 grudnia 1998 r. w sprawie utworzenia Branżowej Kasy Chorych dla Służb Mundurowych (Dz.U. Nr 148 poz. 969), mogły do dnia 31 grudnia 1998 r. złożyć pisemną deklarację członkostwa w branżowej Kasie Chorych. O ile tego nie uczyniły w wyżej wskazanym terminie, to zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 168a ust. 1 o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym stały się z mocy tej ustawy członkami regionalnej Kasy Chorych, właściwej dla ich miejsca zamieszkania. Należy podnieść iż dotychczasowy pracodawca ubezpieczonego pobierającego uposażenie po zwolnieniu ze służby ma wynikający z zapisu art. 24 ust. 1 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, obowiązek jako płatnik obliczać, pobierać i odprowadzać składkę na jego ubezpieczenie zdrowotne. Wprawdzie w ustawie brak zapisu wprost kto jest podmiotem zgłaszającym powyższe osoby do ubezpieczenia zdrowotnego, jednak na zasadzie analogi do zapisu art. 16 ust. 3 powołanej wyżej ustawy w praktyce przyjęto stanowisko, iż jest to podmiot wypłacający to uposażenie.

W przygotowanym obecnie projekcie zmian ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym znalazł się zapis który reguluje tę kwestię w sposób oczywisty wskazujący na w/w podmiot.

Ustawa o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym nie zawiera zapisu iż zasadą jest odliczanie składek na powyższe ubezpieczenie od podatku dochodowego od osób fizycznych. Jedynie w przypadkach ustalonych w art. 30 ust. 1 tj. ustawy i na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych i innych odrębnych przepisach wprowadzona została możliwość odliczenia składki od podatku. Możliwość taka nie została przewidziana w przypadku podatku ryczałtowego pobieranego od dochodów z tytułu uposażenia po zwolnieniu ze służby, jak również innych podatków ryczałtowych pobieranych od dochodów określonych w art. 30 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zaakceptowany przez Rząd projekt zmian o którym mowa wyżej nie zawiera propozycji nowych uregulowań w tym zakresie.

Z wyrazami szacunku

Franciszka Cegielska

Warszawa, dnia 02.11.1999 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z pismem Wicemarszałka Senatu - Pana Donalda Tuska - sygnatura DT-043/389/99/IV z dnia 30 września 1999 r., dotyczącym oświadczenia, które złożone zostało podczas 42 posiedzenia Senatu RP przez Pana Senatora Grzegorza Lipowskiego, po konsultacji z Dyrektorem Śląskiej Kasy Chorych, uprzejmie informuję:

W sprawie kontraktowania świadczeń rehabilitacyjnych w roku 2000, Śląska Kasa Chorych kontraktowanie usług medycznych przeprowadziła zgodnie z warunkami określonymi w ustawie z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym oraz w rozporządzeniu MZiOS z dnia 27 listopada 1998 r. w sprawie konkursu ofert na zawieranie przez kasy chorych umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych (Dz.U. z 1998 r. nr 148 poz. 978 ze zmianami). Na tej podstawie zostały ogłoszone szczegółowe warunki konkursu ofert oraz szczegółowe informacje o przedmiocie konkursu ofert poprzedzającego zawieranie umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych dla osób ubezpieczonych w Śląskiej Regionalnej Kasie Chorych na rok 2000, zawierające wykaz kontraktowanych świadczeń zdrowotnych. Zgodnie z tym dokumentem Śląska Regionalna Kasa Chorych nie przewiduje bezpośredniego kontraktowania zabiegów rehabilitacyjnych, traktując je jako część składową podstawowych jednostek rozliczeniowych: porada - w zakresie specjalistycznej ambulatoryjnej opieki zdrowotnej oraz hospitalizacja w zakresie lecznictwa stacjonarnego.

• badanie i porada lekarska

• badanie diagnostyczne

• leczenie (ambulatoryjne, w domu chorego)

• świadczenia pielęgnacyjne

• rehabilitacja lecznicza

• orzekanie o stanie zdrowia

- porada specjalistyczna udzielona w poradni specjalistycznej

Kategorie poradni specjalistycznych:

- rodzaj specjalności i stopnia lekarza

- rodzaj kwalifikacji innego personelu medycznego

W celu ograniczenia wykonywania jedynie prostych zabiegów, w zawartym przez ww kasę kontrakcie określony zostanie procent wykonania poszczególnych procedur, które zgodnie z warunkami konkursu świadczeniodawca obowiązany jest przedstawić w swojej ofercie. Przedstawiony powyżej sposób kontraktowania świadczeń z zakresu rehabilitacji, włączający zabiegi do porady lekarskiej, pozwoli lekarzowi nadzorować cały proces rehabilitacji oraz wcześniej zauważyć i eliminować skutki uboczne. Śląska Kasa Chorych podobnie jak w obecnym roku planuje w roku 2000 finansowanie ambulatoryjnej rehabilitacji leczniczej również poprzez podstawową opiekę zdrowotną zakresie lecznictwa podstawowego jednym z zadań lekarza poz jest orzekanie o konieczności rehabilitacji i jej zlecanie.

W stawce kapitacyjnej na podopiecznego w poz będą uwzględniane koszty niezbędnej rehabilitacji medycznej. Analogiczny sposób finansowania świadczeń rehabilitacyjnych dotyczy lecznictwa stacjonarnego, gdzie w koszcie hospitalizacji pacjenta - niezależnie od oddziału - będą zawarte koszty zabiegów rehabilitacyjnych niezbędnych w procesie leczenia. Planowana jest również kontraktacja hospitalizacji na oddziałach specjalistycznych: rehabilitacyjny, rehabilitacyjny dla dzieci, rehabilitacji kardiologicznej, neurologicznej oraz reumatologicznej dla dorosłych i dzieci. Ponadto w celu zapewnienia ubezpieczonym kompleksowej opieki oraz niezbędnych zabiegów rehabilitacyjnych w ośrodkach dla dzieci z upośledzeniem umysłowym, chorych na autyzm, mózgowe porażenie dziecięce oraz stwardnienie rozsiane, planowane jest przyjęcie osobodnia jako jednostki rozliczeniowej.

Mam nadzieję, że powyższa odpowiedź okaże się być satysfakcjonującą senatora Grzegorza Lipowskiego. Jednocześnie informuję, że wszystkie materiały dotyczące poruszanych zagadnień zostały przygotowane przez Biuro Pełnomocnika Rządu ds. Wprowadzania Powszechnych Ubezpieczeń Zdrowotnych oraz Biuro przy współpracy z Ministerstwem Zdrowia i konsultantami krajowymi. Materiały te zostały przekazane regionalnym Kasom Chorych i za ich pośrednictwem winny trafić do wszystkich zainteresowanych świadczeniodawców.

Z wyrazami szacunku

Franciszka Cegielska

Warszawa, 1999.10.29

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W Ministerstwie Obrony Narodowej prowadzone są wielokierunkowe prace studyjne i organizacyjne, które wychodzą naprzeciw społecznym inicjatywom zmierzającym do reaktywowania w Siłach Zbrojnych reprezentacyjnego pododdziału kawalerii. Ma nadzieję, że w najbliższym czasie podpisany zostanie Aneks do Porozumienia zawartego 12 listopada 1996 r. między Ministerstwem Obrony Narodowej a Stowarzyszeniem "Szwadron Jazdy Rzeczypospolitej", który to aneks określi szczegółowe zasady utrzymania i finansowania pododdziału kawalerii w m. Stara Miłosna (w ośrodku specjalnie na ten cel przekazanym przez MON Stowarzyszeniu "Szwadron Jazdy Rzeczypospolitej"). Aneks ten szczegółowo określa jakie zobowiązania finansowe może przyjąć na siebie resort Obrony Narodowej, a do jakich zobowiązuje się Stowarzyszenie. Jest to kluczowe zagadnienie, z uwagi na szczupłość budżetu. Podpisanie aneksu warunkuje podjęcie dalszych prac związanych z formowaniem Szwadronu. Będzie to niewielka jednostka wojskowa, w której żołnierze, oprócz normalnego przeszkolenia wojskowego, będą odbywali typowe przeszkolenie kawaleryjskie.

Oprócz wspomnianego przedsięwzięcia przygotowywane jest porozumienie z Polskim Klubem Kawaleryjskim, którego inicjatywa, znana zapewne także Panu Senatorowi Sławińskiemu, zmierza w kierunku stworzenia szerokiego zaplecza społecznego dla ww. jednostki kawaleryjskiej, poprzez organizowanie terenowych oddziałów "konnego przysposobienia wojskowego". Środowiska zrzeszone w Polskim Klubie Kawalerskim, reprezentujące polskie towarzystwa i kluby jeździeckie, stanowić mogą realne wsparcie działań mających na celu kultywowanie w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej polskiej tradycji polskiej kawalerii.

Z wyrazami szacunku

Janusz Onyszkiewicz

Warszawa, dnia 1999.11.03

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

Podstawowymi rządowymi programami kompleksowo nakreślającymi kierunki działań w rolnictwie i jego otoczeniu są opracowane w Ministerstwie Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej "Średniookresowa Strategia Rozwoju Rolnictwa i Obszarów Wiejskich" oraz "Spójna polityka strukturalna rozwoju obszarów wiejskich i rolnictwa" przyjęta przez Radę Ministrów w dniu 13 lipca br. Na podstawie w/w długookresowych programów sukcesywnie uruchamiane są i opracowywane programy szczegółowe, w tym m.in. dotyczące wspierania gospodarstw rolnych, tworzenia nowych miejsc pracy w działalnościach pozarolniczych na obszarach wiejskich itp.

Główną instytucją wspierającą ze środków publicznych różne przedsięwzięcia na obszarach wiejskich jest Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, która realizuje swoje zadania na rzecz rolnictwa i jego otoczenia określone szczegółowo w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30.11.1996 r. w sprawie szczegółowych kierunków działań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich realizacji (Dz.U. Nr 16, poz. 82 z późn. zm.). Agencja ta wspiera w/w przedsięwzięcia w formie pożyczek, dofinansowania przedsięwzięć oraz poprzez stosowanie dopłat do oprocentowania kredytów udzielanych przez współpracujące z nią banki.

- na zakup gruntów rolnych przez rolników,

- na tworzenie nowych, pozarolniczych miejsc pracy na wsi,

- na wznowienie produkcji w gospodarstwach rolnych i działaniach specjalnych produkcji rolnej znajdujących się na obszarach dotkniętych znacznymi rozmiarami klęsk żywiołowych,

6) dofinansowanie infrastruktury technicznej wsi (tj. budowy wodociągów i kanalizacji na terenach wiejskich oraz budowy i modernizacji dróg gminnych w gminach wiejskich i miejsko-wiejskich;

Ponadto ze środków budżetu państwa stosowane są dopłaty do oprocentowania kredytów udzielanych zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 21 lutego 1995 r. w sprawie szczegółowych zasad, zakresu i trybu udzielania dopłat do oprocentowania kredytów na cele rolnicze (Dz.U. Nr 19, poz. 92 z późn. zm.) na zakup rzeczowych środków do produkcji rolnej tj. kwalifikowanego materiału siewnego, środków ochrony roślin, pasz, nawozów, oleju napędowego, a także do kredytów na skup od producentów krajowych i przechowywanie płodów rolnych.

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra i Gospodarki Żywnościowej z dnia 19 marca 1999 r. w sprawie stawek dotacji przedmiotowych dla podmiotów wykonujących zadania na rzecz rolnictwa oraz szczegółowych zasad i trybu ich udzielania oraz rozliczania tych dotacji w 1999 r. (Dz.U. Nr 33, poz. 318 z późn.zm.) z budżetu państwa udzielane są na dotacje na dofinansowanie m.in. postępu biologicznego w produkcji roślinnej i zwierzęcej, upowszechnianie doradztwa rolniczego, prac geodezyjno-urządzeniowych na potrzeby rolnictwa, nawozów wapniowych, prac w zakresie chemizacji, ochrony roślin uprawnych i produkcji rolnej metodami ekologicznymi.

W bieżącym roku w ramach działań mających na celu przyspieszenie dostosowania polskiego sektora rolnego do wymogów Unii Europejskiej - wprowadzony został nowy system interwencji na rynku zbóż polegający na zastosowanie dopłat bezpośrednich dla tych rolników, którzy dokonali sprzedaży pszenicy i żyta konsumpcyjnego ze zbiorów bieżącego roku przedsiębiorcom skupującym zboże w ramach umów zawartych z Agencją Rynku Rolnego. W celu równomiernego rozłożenia podaży zbóż oraz zachęcenia rolników do dłuższego przechowywania zbóż w gospodarstwach - zróżnicowano wysokość dopłat poszczególnych miesiącach i tak dla pszenicy konsumpcyjnej: w sierpniu 60 zł/t, we wrześniu 70 zł/t i w październiku 90 zł/t, a dla żyta konsumpcyjnego odpowiednio: 40 zł/t, 55 zł/t i 70 zł/t.

1) inwestycje w gospodarstwach rolnych i przedsięwzięcia w zakresie poprawy struktury agrarnej,

6) tworzenia grup producenckich,

Aktualnie trwają prace nad zmianą systemu opodatkowania nieruchomości poprzez zastąpienie podatku od nieruchomości, podatku rolnego i podatku leśnego jednym podatkiem od wartości nieruchomości. Gotowy projekt ustawy o podatku od wartości nieruchomości będzie przedmiotem uzgodnień międzyresortowych oraz udostępniony zostanie do społecznej dyskusji.

Odnośnie kwestii dotyczącej kosztów znakowania zwierząt gospodarskich uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz Inspekcji Weterynaryjnej (Dz.U. z 1999 r. Nr 66, poz. 752) wysokość opłat za znakowanie zwierząt i wystawianie świadectw miejsca pochodzenia ustala rada gminy w drodze uchwały. Jednocześnie zgodnie z rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 11 lutego 1999 r. w sprawie sposobu i wymaganych kwalifikacji do znakowania oraz wzorów znaków identyfikacyjnych, wzoru świadectwa miejsca pochodzenia i wzoru świadectwa zdrowia zwierząt (Dz.U. Nr 13, poz. 120) znakowanie zwierząt może przeprowadzać osoba prowadząca gospodarstwo rolne, w którym prowadzona jest produkcja zwierzęca lub dział specjalny produkcji rolnej w zakresie produkcji zwierzęcej i posiada co najmniej wykształcenie podstawowe.

A zatem koszty badania sprzętu do zabiegów ochrony roślin, które pokrywa rolnik są częściowo rekompensowane za pośrednictwem powyższej dotacji.

Z wyrazami szacunku

Ryszard Brzezik

Warszawa, dnia 1999.11.03

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 30 września 1999 r. znak: DT-043/370/99/IV oświadczeniem senatora Grzegorza Lipowskiego wygłoszonym na 42 posiedzeniu Senatu RP w sprawie polityki kadrowej prowadzonej przez kierownictwo Zakładu Ubezpieczeń Społecznych uprzejmie informuję, że zgodnie z ustawą z dnia 13 października 1998 r. (Dz.U. nr 137, poz. 887 ze zm.) nadzór ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego nad działalnością Zakładu dotyczy wyłącznie zgodności działania Zakładu z obowiązującymi przepisami (art. 66 ust. 2). Oznacza to, że minister posiada jedynie uprawnienia nadzorcze w zakresie merytorycznej działalności Zakładu, a co za tym idzie nie ma możliwości ingerowania w politykę kadrową prowadzoną przez kierownictwo Zakładu jako pracodawcę.

Ustawa stworzyła jednak możliwość wpływania na obsadę stanowiska Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych poprzez wnioskowanie o powołanie lub odwołanie go z tej funkcji.

MINISTER

SEKRETARZ STANU

Ewa Lewicka

Warszawa, dn. 2 listopada 1999 r.

Szanowna Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Działalność w zakresie gier losowych i zakładów wzajemnych na terenie Rzeczypospolitej Polskiej regulowana jest przepisami ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach losowych i zakładach wzajemnych (Dz.U. z 1998 r. Nr 102, poz. 650, z późn. zm.) oraz przepisami - wydanych na jej podstawie - aktów wykonawczych. Zgodnie z definicją określoną w art. 2 ust. 1 przywołanej wyżej ustawy, grami losowymi są gry o wygrane pieniężne lub rzeczowe, których wynik zależy od przypadku, a warunki gry określa regulamin. Grami losowymi są między innymi gry w automatach losowych. Przepisy art. 2 ust. 1 pkt 6 cytowanej ustawy stanowią, iż grą w automatach losowych jest gra prowadzona na urządzeniach, które rozstrzygają o wygranej lub przegranej.

Zgodnie z § 10.1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 października 1993 r. w sprawie ogólnych warunków urządzania gier losowych i zakładów wzajemnych, warunków dopuszczenia do eksploatacji i użytkowania automatów losowych i innych urządzeń do gier losowych oraz warunków produkcji i sprzedaży kartonów do gry bingo pieniężne (Dz.U. nr 103, poz. 473), za automat losowy uważa się urządzenie realizujące grę o wygrane pieniężne lub rzeczowe w systemie o udowodnionym losowym przebiegu gry.

Powyższy stan prawny, stwarza warunki dla podmiotów gospodarczych do podejmowania prób prowadzenia działalności z pominięciem przepisów ustawy. Metodą stosowaną przez podmioty gospodarcze jest wykorzystywanie faktu, iż gra losowa musi wypełniać obie wyżej wymienione przesłanki. Podmioty podejmują próby udowadniania, że gry prowadzone na urządzeniach będących ich własnością, mają charakter zręcznościowy lub też, że automaty są co prawda losowe, ale brak jakichkolwiek wygranych sprawia, że nie są spełnione warunki konieczne do uznania danej gry za grę losową. Według otrzymywanych sygnałów, faktycznie prowadzona jest typowa działalność z zakresu gier losowych. Zjawisko to nasiliło się w ostatnim okresie do rozmiarów uzasadniających stwierdzenie, że powstaje w omawianym zakresie tzw. "szara strefa". Należy zauważyć, że działania prokuratur i policji napotykają na trudności związane z istniejącym stanem prawnym, w szczególności w zakresie wyżej opisanej definicji gry w automatach losowych, umożliwiającej niejednoznaczną interpretację charakteru gier w automatach. Sytuacja taka powoduje, że w trakcie postępowania przygotowawczego, występuje szereg trudności formalnych uniemożliwiających szybkie jej zakończenie.

Celem skutecznego ograniczenia nielegalnej działalności w zakresie gier losowych, w dniu 21 sierpnia 1998 r. został przekazany do Sejmu rządowy projekt nowelizacji ustawy o grach losowych i zakładach wzajemnych (druk nr 574).

W dniu 23 października 1998 r. na 32 posiedzeniu Sejmu, rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o grach losowych i zakładach wzajemnych oraz o zmianie innych ustaw został skierowany do Komisji Finansów Publicznych, w celu jego rozpatrzenia po zasięgnięciu opinii Komisji Integracji Europejskiej. Do dnia dzisiejszego, powyższy projekt nowelizacji ustawy jest przedmiotem prac Sejmowej Komisji Finansów Publicznych.

W 1998 r. i 1999 r. prowadził kilkanaście postępowań administracyjnych wszczętych z urzędu lub na wniosek strony, zakończonych wydaniem decyzji rozstrzygających, że gry w automatach będących własnością strony są grami losowymi - grami w automatach losowych, w rozumieniu przepisów ustawy o grach losowych i zakładach wzajemnych. Naczelny Sąd Administracyjny podzielił stanowisko Ministra Finansów w tym zakresie i wyrokami z dnia 19 marca 1999 r., z dnia 18 maja 1999 r. oraz z dnia 27 października 1999 r., oddalił skargi spółek "Allround", "Maxi Fun Group Poland Sp. z o.o. "Grapol" Sp. z o.o. oraz "Polmatic Ltd." Sp. z o.o., na decyzje Ministra Finansów rozstrzygające o losowym charakterze gier w automatach, będących ich własnością.

Ponadto nawiązana została współpraca z Komendą Główną Policji w omawianym zakresie. Na wniosek poszczególnych prokuratur lub komend policji, Minister Finansów wszczyna odpowiednie postępowania administracyjne rozstrzygające charakter organizowanych gier. Ministerstwo Finansów przekazało Komendzie Głównej Policji informacje o jednostkach badawczych upoważnionych do przeprowadzenia badań homologacyjnych i rejestracyjnych automatów i innych urządzeń do gier losowych eksploatowanych przez podmioty, które uzyskały zezwolenie Ministra Finansów na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych i zakładów wzajemnych oraz przekazuje informacje w tym zakresie wszystkim prokuraturom, które zwracają się z odpowiednimi zapytaniami.

PODSEKRETARZ STANU

Jan Wojcieszczuk