Warszawa, 1999-08-11

Odpowiadając na pismo Pani Marszałek z dnia 28 lipca br. Nr AG/043/307/99/IV dotyczące oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Jerzego Suchańskiego na 40 posiedzeniu Senatu w dniu 23 lipca 1999 r. w sprawie nieuwzględnienia przez rząd pomocy finansowej na przygotowania do uruchomienia gimnazjum w Mieście - Gminie Stąporków uprzejmie informuję co następuje.

Ponadto uprzejmie informuję Panią Marszałek, że w związku z rozpoczynającą się reformą oświaty, a w jej ramach zmianą ustroju szkolnego, w ustawie budżetowej na rok 1999 zaplanowane zostały niezbędne środki na wydatki związane z przygotowaniem warunków do rozpoczęcia we wrześniu br. działalności gimnazjów.

Są to rezerwy celowe budżetu państwa przewidziane między innymi na dofinansowanie prac modernizacyjnych i budowlanych związanych z uruchomieniem gimnazjów, zwiększonego kosztu dowożenia uczniów do szkoły oraz na dodatki funkcyjne dla dyrektorów gimnazjów.

Pismem z dna 6 sierpnia br. Nr DE-II-3117/12/99 zwróciłem się z prośbą do Ministra Finansów o zwiększenie części oświatowej subwencji ogólnej Miastu - Gminie Stąporków oraz przekazanie ww. kwoty.

Z wyrazami szacunku
PODSEKRETARZ STANU
Andrzej Karwacki

Warszawa,11.08. 1999 r.

Szanowna Pani Marszałek,

W początkowej części oświadczenia Pan Senator stwierdza, że o zwrocie mienia decydują obecnie najczęściej rady gmin. Z poglądem takim nie można się zgodzić, ponieważ w świetle obowiązujących przepisów, gmina reprezentująca administracją samorządową stopnia podstawowego, nie ma kompetencji do orzekania o zwrotach nieruchomości. Wspominając o sytuacji w stolicy, Pan Senator ma być może na myśli orzekanie w trybie administracyjnym w związku z przepisami tzw. dekretu o gruntach warszawskich z 1945 roku, który wciąż jest obowiązującym aktem prawnym. W praktyce zwrot nieruchomości następuje w wyniku stwierdzenia nieważności decyzji wydanych z rażącym naruszeniem prawa na podstawie ww. dekretu. Stwierdzenia nieważności tych decyzji dokonują jednak nie gminy, lecz Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, lub Samorządowe Kolegium Odwoławcze, w zależności od tego, kto jest obecnie właścicielem nieruchomości. Należy podkreślić, że wymienione organy działając zgodnie z obowiązującym prawem, a przede wszystkim z przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego, nie mogą odmówić rozpatrzenia wniosków, które wpływają w tych sprawach.

Natomiast w przedmiocie zwrotów nieruchomości wywłaszczonych, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. Nr 115, poz. 741 ze zm.) orzekają obecnie starostowie. Odnosząc się do zwrotów budynków mieszkalnych które - według słów Pana Senatora - dokonywane są przez burmistrzów i prezydentów w innych miastach, to nie sposób domyślić się, jaki dekret zezwalający na reprywatyzację ma Pan Senator na myśli. Dlatego też ustosunkowanie się do tego poglądu nie jest możliwe.

Zgodnie z art. 56 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. z 1998 r. Nr 120 z późn. zm.) najem nawiązany na podstawie decyzji administracyjnych o przydziale lub na podstawie innego tytułu prawnego przed wprowadzeniem w danej miejscowości publicznej gospodarki lokalami albo szczególnego trybu najmu jest, w rozumieniu ustawy, najmem umownym zawartym na czas nie oznaczony.

Niemniej jednak należy zaznaczyć, że powstały wątpliwości interpretacyjne w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku z dnia 11 grudnia 1997 r. W wyroku tym NSA stwierdził, że gmina jest uprawniona do ustalania stawek czynszu tylko dla najemców lokali tworzących mieszkaniowy zasób gminy, stawki te nie odnoszą się natomiast do najemców lokali w domach stanowiących własność osób fizycznych. Zgodnie z cytowanym wyrokiem właściciele takich domów mogą ustalać czynsz w granicach 3% wartości odtworzeniowej lokalu w stosunku rocznym. Rozstrzygnięcie wynikłych rozbieżności może nastąpić jedynie na drodze orzecznictwa Sądu Najwyższego. Od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku z dnia 11 grudnia 1997 r. wniósł do Sądu Najwyższego rewizję nadzwyczajną prezes NSA w dniu 22 lipca br. sygnatura akt III RN 96/98. Sąd Najwyższy w dniu 4 listopada 1998 r. postanowił przedstawić Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne dotyczące zgodności przepisów art. 56 ust. 2 z konstytucją.

Równocześnie pragnę poinformować, iż podstawowym celem ww. ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych było przeprowadzenie reformy czynszów polegającej na odejściu od ustalania stawek czynszu najmu na szczeblu centralnym i umożliwieniu stosowania czynszów ekonomicznych, pokrywających koszty eksploatacji mieszkań. Stworzenie warunków do ekonomizacji gospodarki mieszkaniowej (w tym do podnoszenia czynszów) miało też umożliwić zwiększanie nakładów na konserwację i remonty zasobów mieszkaniowych. Dla ochrony lokatorów, w tym zwłaszcza znajdujących się w trudnej sytuacji materialnej, ograniczono w ustawie pułap stawek czynszowych regulowanych do 3% wartości odtworzeniowej budynków (w stosunku rocznym) i wprowadzono obligatoryjny system dodatków mieszkaniowych.

W roku 1998 wypłacono dodatki mieszkaniowe dla 720 tysięcy gospodarstw domowych to jest 6,2% ogółu gospodarstw w kraju, a nie tych którzy złożyli wnioski, jak podaje w omawianym oświadczeniu Pan Senator. Przeciętna wysokość dodatku w skali roku wyniosła 106,10 zł. Należy także wyjaśnić, iż od 1 czerwca br. najniższa emerytura brutto wynosi 451,11 zł a nie 475 zł jak podano w cyt. oświadczeniu.

Wśród przepisów o projekcie ustawy o ochronie lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i lokalach socjalnych zawarte są unormowania przeniesione z ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych dotyczące czynszu regulowanego. Są to przepisy przejściowe, ponieważ dotychczasowe przepisy o czynszu regulowanym gwarantują utrzymanie takiego czynszu do dnia 31 grudnia 2004 r. Po tym dniu zakłada się, że w zasadzie w odniesieniu do wszystkich stosunków najmu lokali mieszkalnego (z wyjątkiem mieszkań zajmowanych przez funkcjonariuszy określonych służb) będą obowiązywały jednakowe regulacje prawne, w tym w zakresie ustalania wysokości czynszu.

1) 150%, jeżeli stosowana przez gminę w kwartale poprzednim maksymalna stawka czynszu w mieszkaniowym zasobie gminy za 1 m² powierzchni użytkowej lokalu, była mniejsza od obliczonej równowartości 1/12 kwoty stanowiącej 2,0% wskaźnika przeliczeniowego 1 m² powierzchni użytkowej budynku mieszkalnego ustalonego, w drodze zarządzenia, przez wojewodę dla tego kwartału,

2) 80%, jeżeli stosowana przez gminę w kwartale poprzednim maksymalna stawka czynszu w mieszkaniowym zasobie gminy za 1 m² powierzchni użytkowej lokalu, była mniejsza od obliczonej równowartości 1/12 kwoty stanowiącej 2,5% wskaźnika przeliczeniowego 1 m² powierzchni użytkowej budynku mieszkalnego ustalonego, w drodze zarządzenia, przez wojewodę dla tego kwartału.

3) 50%, jeżeli stosowana przez gminę w kwartale poprzednim maksymalna stawka czynszu w mieszkaniowym zasobie gminy za 1 m² powierzchni użytkowej lokalu, była wyższa od obliczonej równowartości 1/12 kwoty stanowiącej 2,5% wskaźnika przeliczeniowego 1 m² powierzchni użytkowej budynku mieszkalnego ustalonego, w drodze zarządzenia, przez wojewodę dla tego kwartału.

W ramach dotychczasowego systemu dodatków mieszkaniowych zaproponowano m.in. zmiany polegające na przyznaniu uprawnień do ubiegania się o dodatki mieszkaniowe również najemcom opłacającym czynsz wolny oraz podnajemcom lokali mieszkalnych. Dodatek nie będzie uzależniony od tego w jakich (czyich) zasobach się mieszka oraz czy ma się umowę na cały samodzielny lokal czy na jego część, a także od tego, czy umowa ta została zawarta na czas oznaczony, czy też nie. Będzie za to w każdym przypadku zależny od tego jaki jest dochód w przeliczeniu na jednego członka gospodarstwa domowego oraz od tego jakie są wydatki tego gospodarstwa na mieszkanie.

W projekcie przewiduje się także rozszerzenie kręgu gospodarstw domowych uprawnionych do dodatków mieszkaniowych o gospodarstwa, które obecnie - ze względu na osiągane dochody, nieznacznie przekraczające progi dochodowe uprawniające do otrzymania dodatku, dodatku nie otrzymują. Proponuje się podwyższenie progów dochodowych poprzez zwiększenie miesięcznego dochodu na jednego członka gospodarstwa domowego w okresie trzech miesięcy poprzedzających datę złożenia wniosku o przyznanie dodatku mieszkaniowego ze 150% do 175% najniższej emerytury w gospodarstwie jednoosobowym i ze 100% do 125% tej emerytury w gospodarstwie wieloosobowym. Termin wejścia w życie tego przepisu proponuje się od 1 stycznia 2003 r. Natomiast w latach 2001 i 2002 dodatek mieszkaniowy przysługiwałby osobom, jeżeli średni miesięczny dochód na jednego członka gospodarstwa domowego w okresie trzech miesięcy poprzedzających datę złożenia wniosku o przyznanie dodatku mieszkaniowego nie przekracza 160% najniższej emerytury w gospodarstwie jednoosobowym lub 110% tej emerytury w gospodarstwie wieloosobowym.

Warszawa, dn. 11 sierpnia 1999 r.

Szanowna Pani Marszałek

Stosowanie instrumentów regulujących obrót towarowy z zagranicą w ramach przyjętej strategii polityki celnej (kształtowanie poziomu stawek celnych) jest uwarunkowane przyjętymi przez Polskę zobowiązaniami traktatowymi. Są one wynikiem członkostwa Polski w WTO oraz zawartych umów o strefach wolnego handlu z krajami UE, EFTA, CEFTA, Litwą, Łotwą, Izraelem, Estonią i Wyspani Owczymi. Z tego też względu występuje traktatowe zróżnicowanie zasad dostępu do polskiego rynku. Umowy te stwarzają Polsce możliwości uzyskania dostępu do rynku tych krajów w zamian za przyznane, na zasadzie wzajemności, koncesje. W tej sytuacji autonomia strony polskiej w stosowaniu protekcjonizmu celnego została znacznie ograniczona.

Ustosunkowując się do propozycji Pana Senatora Jerzego Suchańskiego podniesienia do poziomu 30-40% stawek celnych na broń pochodzącą z importu pragnę wyjaśnić, iż zgodnie z Taryfą celną stanowiącą załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie ustanowienia Taryfy celnej (Dz.U. Nr 158, poz. 1036 z późn. zm.) broń wojskowa, rewolwery, pistolety, pozostała broń palna np. strzelby i karabinki sportowe oraz myśliwskie, pozostała broń np. pistolety i karabiny sprężynowe, pneumatyczne, gazowe oraz broń biała są obciążone następującymi stawkami celnymi:

- stawka celna automatyczna: 70%,

- stawka celna konwencyjna: 25%

Jednakże wycofanie preferencyjnych stawek celnych dla krajów, z którymi Polska zawarła umowy o strefach wolnego handlu w imporcie broni nie jest możliwe w krótkim czasie.

Wymagałoby to uprzedniego przeprowadzenia renegocjacji wszystkich podpisanych umów o strefach wolnego handlu w celu zrekompensowania partnerom handlowym większego poziomu ochrony celnej krajowego rynku producentów broni. Należy też dodać, iż zgodnie z obecną tendencją liberalizacji handlu poziom stawek celnych na towary przemysłowe ulega systematycznej redukcji.

Bardzo ważnym, dla oceny rozpatrywanej sprawy, jest fakt, iż rokrocznie na wniosek Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, Obrony Narodowej i Ministra Sprawiedliwości ustanawiany jest kontyngent taryfowy z preferencyjną zerową stawką celną na potrzeby wojska, policji, obsługi granicznej i więziennictwa. W 1999 r. obowiązuje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 15 czerwca 1999 r. w sprawie ustanowienia kontyngentu taryfowego na niektóre towary przywożone z zagranicy do celów wojskowych, ochrony bezpieczeństwa państwa, policyjnych, więziennictwa i obsługi granicznej (Dz.U. Nr 55, poz. 585). Wprowadzenie ww. preferencji celnych ma na celu umożliwienie realizacji zwiększonych wydatków na specjalistyczny sprzęt importowany dla przemysłu zbrojeniowego, które wynikają z przystąpienia Polski do NATO oraz z potrzeby zapewnienia odpowiedniego poziomu obsługi granicznej, związanego z procesem akcesji do Unii Europejskiej. Rezygnacja z ww. kontyngentów spowodowałaby konieczność przeznaczenia z budżetu państwa dodatkowych środków dla tych resortów (MON, MSWiA, MS) na zakupy z importu broni i specjalistycznego wyposażenia obciążonych cłem.

Zasady obrotu specjalnego z zagranicą bronią, amunicją, materiałami wybuchowymi oraz wyrobami i ich częściami technologiami o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym regulują szczegółowo: ustawa z dnia 11 grudnia 1997 r. o administrowaniu obrotem z zagranicą towarami i usługami oraz o obrocie specjalnym (Dz.U. Nr 157, poz. 1026) oraz ustawa z dnia 2 grudnia 1993 r. o zasadach szczególnej kontroli obrotu z zagranicą towarami i technologiami w związku z porozumieniami i zobowiązaniami międzynarodowymi (Dz.U. Nr 129, poz. 598 z późn. zm.)

Jedynie obrót towarowy z zagranicą bronią gazową podlega ogólnym przepisom regulującym działalność gospodarczą. Dopuszczona do obrotu broń gazowa podlega obowiązkowi zgłaszania do certyfikacji na znak bezpieczeństwa, zgodnie z zarządzeniem Dyrektora Polskiego Centrum Badań i Certyfikacji z dnia 20 maja 1994 r. w sprawie ustalenia wykazu wyrobów podlegających obowiązkowi zgłaszania do certyfikacji na znak bezpieczeństwa i oznaczania tym znakiem (M.P. Nr 39, poz. 335 z późn. zm.).

Niezależnie od powyższych wyjaśnień uprzejmie informuję również, iż w celu ochrony polskiego rynku producentów broni mogą zostać zastosowane środki ochronne przewidziane w ustawie z dnia 11 grudnia 1997 r. o ochronie przed nadmiernym przywozem towarów na polski obszar celny (Dz.U. Nr 157, poz. 1027). Zgodnie z ww. ustawą zastosowanie środków ochronnych jest możliwe w przypadku, gdy przywóz towaru nastąpi w tak zwiększonych ilościach bezwzględnych lub w stosunku do wielkości krajowej produkcji towaru podobnego lub towaru bezpośrednio konkurencyjnego, oraz na takich warunkach, że wyrządza poważną szkodę lub zagraża wyrządzeniem takiej szkody przemysłowi krajowemu wytwarzającemu towar podobny lub towar bezpośrednio konkurencyjny. Po przeprowadzeniu postępowania ochronnego Minister Gospodarki może podjąć decyzję o zastosowaniu środków ochronnych, które przyjmują postać opłaty celnej dodatkowej lub kontyngentu (ilościowego i wartościowego).

Natomiast w związku z sygnalizowanym przez Zakłady Metalowe "Łucznik S.A. w Radomiu zjawiskiem obrotu wierzytelnościami firm przemysłu obronnego informuję, iż Ministerstwo Finansów zleciło Urzędowi Kontroli Skarbowej zbadanie tego zagadnienia. Po uzyskaniu bliższych informacji i potwierdzeniu skali zjawiska podjęte zostaną niezwłocznie odpowiednie decyzje.

Warszawa, 1999-08-10

Jako Minister nadzorujący majątek Skarbu Państwa mam obowiązek zbadać przedstawione przez Pana Senatora zarzuty. Jednakże forma takiego badania musi być oparta o zakres kompetencji, który w polskim systemie prawnym przyznany jest akcjonariuszowi spółki akcyjnej. Kodeks handlowy wyraźnie w tym zakresie rozgranicza kompetencje organów spółki i jasno zakazuje wzajemnego substytuowania. Na gruncie prawa minister jako akcjonariusz spółki, chociażby większościowy, może jedynie postulować do swoich przedstawicieli w Radzie Nadzorczej o zbadanie określonych spraw spółki i wyrażenie opinii.

Inwestorzy zagraniczni, którzy dysponują znacznym pakietem akcji KGHM również nie mieli wątpliwości, że zakup i eksploatacja złóż miedzi i kobaltu w Kongo będzie dla KGHM korzystnym przedsięwzięciem.

Do udzielenia rzetelnej odpowiedzi na tak postawione przez Pana Senatora pytania należałoby zapoznać się z zawartymi kontraktami in extenso, a to ze względu na obowiązek przestrzegania tajemnicy handlowej i dobro Spółki nie jest możliwe. Ocena efektów dla polskiej gospodarki zakupu złóż w Afryce przez KGHM Polska Miedź S.A. musi być bardzo ogólnikowa z założenia. KGHM jest spółką prawa handlowego a nie zakładem budżetowym. Ponoszone przez nią ryzyko handlowe nie jest wprost absorbowane przez budżet Państwa. Analiza stanu finansów spółki nie pozwala na wysunięcie twierdzenia, że inwestycja w Kongo załamała gospodarkę Spółki, która przez swoją upadłość zmieni sytuację ekonomiczną regionu i per saldo wpłynie na gospodarkę państwową. Oceniając stopień dopuszczalnego ryzyka handlowego zawsze jest się narażonym na arbitralność zastosowanych kryteriów. Nie jest zatem możliwe uwzględnienie wszystkich czynników ryzyka. Ze stwierdzeniem, że przyjęte w chwili podpisywania kontraktów założenia nie były właściwe należy poczekać na wynik kontroli przeprowadzonej przez nowy Zarząd. Ocenę poprawności zastosowanych procedur prawnych może dokonać tylko ten organ Spółki, który ma dostęp do kompletnej dokumentacji projektu. Minister Skarbu Państwa samodzielnie nie może przeprowadzić takiej weryfikacji. Zważywszy na wynikające stąd ograniczenia liczę, że powyższą odpowiedź uzna Pan Senator za wyczerpującą.

Warszawa, dnia 11 sierpnia 1999 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

- park jest zaniedbany, ale jego właściciel, Władze Zwolenia, po interwencji Służby Ochrony Zabytków zobowiązały się uporządkować park do końca bieżącego miesiąca,

- kapliczka znajduje się na terenie prywatnym, od kilku lat władze Zwolenia starają się wykupić teren od prywatnego właściciela, lecz jego warunki są zbyt wygórowane i Gmina nie jest w stanie ich spełnić.

Zespół dworski w Czarnolesie został wpisany do rejestru zabytków dawnego województwa radomskiego pod numerem 42/A/80. W budynku dworu znajduje się Muzeum im. Jana Kochanowskiego, filia Muzeum Okręgowego w Radomiu. Muzeum Okręgowe, będąc użytkownikiem dworu, zobowiązane jest do utrzymywania go we właściwym stanie, nie budzącym zastrzeżeń turystów ani służb konserwatorskich. Od lat 80-tych środki finansowe na remonty Muzeum Okręgowe wykorzystuje na nie zakończoną jeszcze adaptację swojej zabytkowej siedziby w Radomiu.

W ostatnich latach właściciele obu zespołów dworskich nie starali się o dotacje konserwatorskie na pracę przy tych obiektach. W roku bieżącym nie ma możliwości udzielenia w ich sprawie pomocy finansowej, jednakże w roku przyszłym, o ile wnioski o dofinansowanie zostaną złożone w pierwszym kwartale za pośrednictwem Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, zostaną rozpatrzone podczas tworzenia planu konserwatorskiego na rok 2000.

Warszawa, dnia 12.08.1999 r.

Ustawą z dnia 24 lipca 1998 r. o zmianie niektórych ustaw określających kompetencje organów administracji publicznej w związku z reformą ustrojową państwa (Dz.U. Nr 106, poz. 668 ze zm.), nastąpiło przekazanie samorządom szeregu zadań wynikających z cytowanej ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. i wprowadzenie stosownych zmian do ustawy. Nowelizacja wymienionego rozporządzenia stała się więc konieczna z uwagi na usytuowanie w powiecie problematyki dotyczącej m.in. warsztatów terapii zajęciowej.

Odnośnie zakładów aktywności zawodowej uprzejmie informuję, że został przygotowany - zgodnie z delegacją wynikającą z art. 29 ust. 2 i 4 cytowanej ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. - projekt rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie zakładów aktywności zawodowej, regulujący:

2) stosunek liczby osób zaliczonych do znacznego stopnia niepełnosprawności do innych pracowników w zależności od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej,

W związku z nowelizacją ustawy zachodzi więc konieczność opracowania innych zasad funkcjonowania zakładów aktywności zawodowej.

Warszawa, 1999.08.13.

W związku z listem Pani Marszałek nr AG/043/282/99/IV i załączonym do niego oświadczeniem Senatora Zbigniewa Romaszewskiego złożonym na 38 posiedzeniu Senatu w dniu 1.07.1999 r. przekazuję informację i stanowisko w sprawie pożyczki Banku Światowego dla ChRL na realizację "Projektu zmniejszenia ubóstwa w Zachodnich Chinach" (China: Western Poverty Reduction Projekct).

1. Uwagi ogólne

Przestrzeganie praw człowieka w Chinach jest od wielu lat przedmiotem szczególnego zainteresowania społeczności międzynarodowej, zwłaszcza w krajach demokratycznych. Postawy są wobec tej kwestii zróżnicowane - od dość radykalnych po pragmatyczne, nawet w odrębnie samej Unii Europejskiej, gdzie zasadą pozostaje tzw. "konstruktywne angażowanie" i oddzielanie współpracy politycznej i gospodarczej, od stale utrzymywanego z władzami Chin, dialogu na temat uniwersalności praw człowieka.

Polskie stanowisko w kwestii poszanowania praw człowieka w Chinach zostało najdobitniej wyrażone podczas ostatniej sesji Komisji Praw Człowieka w Genewie w kwietniu br., podczas której Polska była współautorem projektu rezolucji potępiającej łamanie praw człowieka w tym kraju. Należy to podkreślić, ponieważ generalnie społeczność międzynarodowa zauważa poprawę sytuacji w Chinach pod tym względem w kilku ostatnich latach. W p. 3.9 projektu rezolucji wzywano rząd ChRL do zachowania i ochrony tożsamości etnicznej, religijnej, kulturalnej i językowej Tybetańczyków.

Bank Światowy jest instytucją finansową o powszechnym członkostwie, liczącą 181 krajów, która kieruje się w swej działalności kryteriami ekonomicznymi i udziela pożyczek kierując się walorami społecznymi i technicznymi finansowanych projektów. Statut Banku zabrania mu ingerowania w sprawy polityczne swoich członków i zawęża jego mandat do rozwoju i odbudowy terytoriów krajów członkowskich poprzez inwestycje produkcyjne, promowanie długookresowgo rozwoju handlu zagranicznego oraz wspieranie równowagi bilansów płatniczych.

Odpowiednie punkty statutu Banku Światowego odnoszące się do traktowania spraw politycznych brzmią:

3. Opis projektu.

Sam projekt w bardzo ścisły sposób wiąże się z realizacją podstawowego celu Banku Światowego jakim jest zwalczanie ubóstwa. Jest on kolejnym z serii pięciu projektów realizowanych z udziałem Banku Światowego w najuboższych regionach Chin. Celem krytykowanej części projektu jest wyprowadzenie ze skrajnego ubóstwa 61 800 osób w wyniku zwiększenia wydajności rolnictwa poprzez budowę tamy i związanego z nią systemu irygacyjnego, lepsze wykorzystanie nawozów sztucznych, środków ochrony roślin oraz wprowadzenie nowych gatunków nasion. Ponadto rozbudowane zostaną drogi, ujęcia wody pitnej oraz doprowadzona energia elektryczna.

W wyniku realizacji przedsięwzięcia zostanie sfinansowane dobrowolne przesiedlenie w ramach tej samej prowincji Qinghai - geograficznie znajdującej się w rejonie Tybetu północno-wschodniego, oddzielonej od Tybetańskiego Regionu Autonomicznego - 57 800 osób z wyjałowionych terenów prefektury Haidong, gdzie dochód na głowę mieszkańca wynosi 60 dolarów rocznie, do odległego o 500 km na zachód powiatu Dulan w prefekturze Haixi. Obszar przesiedlania jest obecnie słabo zaludniony (4000 mieszkańców), lecz charakteryzuje się dużym potencjałem rolnictwa, który zostanie uruchomiony w wyniku wspomnianych wyżej inwestycji. Natomiast teren, z którego nastąpi wysiedlanie jest w skrajny sposób wyczerpany ekologicznie i nie jest w stanie wyżywić ludności. Pozostanie na nim 112 000 osób, które obejmie program poprawy warunków życia na miejscu (irygacja, zalesianie).

Zarówno ludność regionu wysiedlanego jak i zasiedlanego jest wielonarodowościowa. Szacunkowy skład etniczny ludności wysiedlanej obejmuje 42% ludności chińskiej, 36% mniejszości etnicznej Hui, 9,4% mniejszości etnicznej Tu, 6,5% mniejszości etnicznej Salar oraz 6% mniejszości tybetańskiej. Na obszarze zasiedlanego powiatu Dulan ludność składa się obecnie z Chińczyków w 53,1%, Tybetańczyków w 22,7%, Mongołów (14,1%) i mniejszości Hui (7,2%). Po przesiedleniu ludność chińska wynosić będzie 47,5%, Hui 22,1%, Tybetańczycy 14%, a Mongołowie 6,7%. Należy jednak stwierdzić, że w całej prefekturze Haixi (autonomiczna prefektura mongolsko-tybetańska) udział ludności tybetańskiej spadnie jedynie z 11,1% do 10,3%. Natomiast w wyniku realizacji projektu nastąpi znacząca poprawa warunków życia wszystkich grup narodowościowych. Powstaną również szkoły dla mniejszości, które umożliwią zachowanie odrębności etnicznej oraz placówki służby zdrowia, obecnie nieistniejące.

Z 24-osobowej Rady Banku dwóch dyrektorów reprezentujących dwa kraje i 21,25% kapitału Banku wyraziło swój sprzeciw wobec projektu. Argumentowali oni swoją decyzję jedynie przyczynami formalnymi, tj. opóźnieniem opublikowania w Waszyngtonie oceny wpływu na środowisko (w Chinach została ona opublikowana w terminie) oraz niewłaściwym, zdaniem dyrektorów głosujących przeciw, zakwalifikowaniem projektu do kategorii, dla której wymagane są jedynie uproszczone analizy wpływu na środowisko i warunki życia ludności tubylczej. 18 dyrektorów reprezentujących 147 krajów i 62,43% kapitału projekt poparło, a 4 dyrektorów reprezentujących 32 kraju i 16,32% kapitału wstrzymało się od głosu.

5. Stanowisko konstytuanty (grupy członkowskiej).

Żaden z krajów konstytuanty nie zgłosił zastrzeżeń, co do głosowania za poparciem projektu. W przypadku Polski nie znaleziono merytorycznych argumentów, zgodnych z charakterem i statutem Banku Światowego, które uzasadniałyby odrzucenie projektu.

Dodatkowo trudno znaleźć powody, dla których Turkmenistan miałby zająć stanowisko przeciwne projektowi na tle mniejszości ujgurskiej, nawet gdyby taki argument mógł zostać podniesiony. Statystyki nie wskazują mierzalnego udziału mniejszości ujgurskiej w składzie ludności Turkmenistanu, a wspomniana w oświadczeniu prowincja chińska: Ujgurski Region Autonomiczny, zwana również Wschodnim Turkmenistanem, nie ma historycznych ani etnicznych związków z obecnym Turkmenistanem.

6. Stanowisko strony polskiej.

Przed głosowaniem Rady Banku nad realizacją projektu informacja o powyższym głosowaniu została przekazana przez przedstawicieli Polski - Zastępcę Dyrektora Wykonawczego Konstytuanty - do Ministerstwa Finansów, Ministerstwa Spraw Zagranicznych i Narodowego Banku Polskiego. Ministerstwo Finansów nie znalazło argumentów finansowych i gospodarczych przemawiających za odrzuceniem projektu. Ministerstwo Spraw Zagranicznych, w początkowej fazie oceny przedsięwzięcia, sugerowało wstrzymanie się od głosu. W wyniku dodatkowych konsultacji na szczeblu Wiceminister w MSZ - Wiceprezes w NBP, MZS przyjął stanowisko braku formalnych argumentów dla wstrzymania się od głosu. O stanowisku strony polskiej, co do tego projektu, strona szwajcarska została poinformowana w czasie uzgadniania stanowiska konstytuanty.

7. Spotkanie z organizacjami tybetańskimi.

8. Polityka demograficzna Chin.

W oświadczeniu pana Senatora Z. Romaszewskiego znalazły się pewne nieścisłości. Polityka demograficzna Chin już od lat sześćdziesiątych ogranicza liczbę urodzeń, ale proporcje dopuszczalnej liczby posiadanych dzieci są odwrotne: w przypadku ludności Han (rdzennie chińskiej) dopuszczalne jest posiadanie jednego dziecka, w przypadku mniejszości narodowych w tym Tybetańczyków), wolno mieć dwoje dzieci. To, jak się egzekwuje liczbę urodzeń - bywa często przedmiotem nadużyć urzędników lokalnych i dzieje się w stosunku do wszystkich obywateli Chińskiej Republiki Ludowej. Wbrew przedstawionym zastrzeżeniom, ludność tybetańska korzystająca z projektu, ma otrzymać znaczną pomoc finansową i dodatkowe ulgi demograficzne, podobnie jak reprezentanci pozostałych mniejszości należących do przesiedlanej grupy.

13 sierpnia 1999 r.

Dotyczy: ZM "TARNÓW S.A.

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez Senatora, pana Andrzeja Sikorę na 40. posiedzeniu Senatu w dniu 23 lipca 1999 roku uprzejmie informuję Panią Marszałek, że w "Planie dostaw uzbrojenia i sprzętu wojskowego dla Sił Zbrojnych RP na 1999 r." nie zostały ujęte wyroby produkcji Zakładów Mechanicznych "TARNÓW" S.A., gdyż kierownictwo Ministerstwa Obrony Narodowej przyjmując priorytety do realizacji w 1999 roku w zakresie osiągnięcia określonych celów Sił Zbrojnych RP i mając do dyspozycji określony (kolejny rok zmniejszony) budżet, musiało zapewnić ich zabezpieczenie poprzez zakup uzbrojenia i sprzętu dla wojsk, wyposażając przede wszystkim w pierwszej kolejności np. Siły Natychmiastowego i Szybkiego Reagowania.

Ministerstwo Obrony Narodowej wnikliwie przeanalizowało możliwość dokonania zakupu w bieżącym roku 3 zestawów ZUR-23-2S (wykonanych w 1998 roku) i 12 zestawów ZU-23-2T. Jednak mimo, że Siły Zbrojne RP są żywotnie zainteresowane dostawami uzbrojenia produkowanego przez ww. Zakłady, rezygnacja z zakupu 23 mm zestawów przeciwlotniczych w 1999 roku spowodowana została ograniczeniami finansowymi i alternatywą wyboru najbardziej korzystnych rozwiązań dla wojska, w tym modernizacji posiadanego potencjału sprzętowego. Aktualnie nie ma możliwości ujęcia w "Planie dostaw uzbrojenia i sprzętu wojskowego dla sił Zbrojnych RP na 1999 r." ww. sprzętu. Jednak z chwilą pojawienia się dodatkowych środków finansowych sprawa zakupu ww. wyrobów zostanie potraktowana priorytetowo.

Mając na uwadze uzyskanie skuteczniejszego środka obrony przeciwlotniczej, na lata 1999-2000 przewidziano fundusze na prowadzenie prac badawczo-rozwojowych i wdrożeniowych związanych z opracowaniem zestawu typu ZUR-23-2TG, których zakończenie jest planowane do 30. czerwca 2000 roku. Szacuje się (przy założeniu, że opracowana w MON /pierwsze półrocze 1999 roku/ prognoza budżetowa nie ulegnie zmianie), że od 2000 roku zakupy armat tego typu powinny wynieść po 6 kompletów rocznie.

W zakresie poruszonych przez Senatora Pana Andrzeja Sikorę zamówień "wymanifestowanych" przez Zakłady Metalowe "ŁUCZNIK" S.A. w Radomiu informuję Panią Marszałek, że środki na zakup 5.000 sztuk karabinków produkcji ww. Zakładów wydzieliła Agencja Rozwoju Przemysłu. a nie Ministerstwo Obrony Narodowej. Zakupy te nie stanowią dodatkowych dostaw lecz zostały zrealizowane na poczet 2000 i 2001 roku.

Ponadto pragną nadmienić, że podstawę formalno-prawną do podjęcia procedur o udzielanie zamówień publicznych na dostawy dla MON stanowił zaakceptowany przez Ministra ON w dniu 11.03.1999 r. "Plan dostaw uzbrojenia i sprzętu wojskowego dla Sił Zbrojnych RP na 1999 rok". Na etapie prac planistycznych (przełom 1998/99 roku), przedstawiciele ww. Zakładów w kontaktach roboczych byli informowani, że wobec ograniczonych środków finansowych wojsko nie zgłasza do planu dostaw zestawów przeciwlotniczych produkcji ZM "TARNÓW" S.A. Jednak oficjalnej informacji o planowanych zamówieniach w zakładach do chwili zatwierdzenia "Planu dostaw uzbrojenia i sprzętu wojskowego dla Sił Zbrojnych RP na 1999 rok" przez Ministra ON nie można było przesłać.

Projekt "Planu dostaw uzbrojenia i sprzętu wojskowego dla Sił Zbrojnych RP na 1999 rok" w okresie od października 1998 roku do lutego 1999 roku był wielokrotnie przedmiotem rozważań Sejmowej Komisji Obrony Narodowej i zakres rzeczowy tego planu nie powinien być dla zainteresowanych członków Parlamentu tajemnicą. Mając powyższe na uwadze, a także fakt, że Zakłady Mechaniczne "TARNÓW" S.A. działają w określonej rzeczywistości ekonomicznej i gospodarczej winny się one liczyć ze zmianą koniunktury.

SEKRETARZ STANU
I ZASTĘPCA
MINISTRA OBRONY NARODOWEJ
dr Romuald SZEREMIETIEW

Warszawa, dn. 16.08.1999 r.

Janusz Tomaszewski

Warszawa, 1999-08-16

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Podstawą ustalania wydatków, zarówno na zadania przekazane do powiatów jako własne, jak i kwot dotacji na zadania z zakresu administracji rządowej, były kwoty wydatków zaplanowane przez byłych wojewodów w poszczególnych działach klasyfikacji budżetowej - w ramach ustalonych limitów wydatków do opracowania projektu budżetu na 1999 r., powiększone o planowane środki na podwyżki wynagrodzeń osobowych (wraz z pochodnymi). Określone przez wojewodów kwoty wydatków dla powiatów były weryfikowane przez właściwe resorty. Limity wydatków dla poszczególnych dysponentów części budżetowych, zgodnie z zatwierdzonymi przez Radę Ministrów "Założeniami do projektu budżetu państwa na rok 1999", zostały określone na podstawie "Zasad wyznaczania limitów wydatków do opracowania projektu budżetu państwa na 1999 r." Zgodnie z tymi zasadami, przy planowaniu wydatków pozapłacowych w działach klasyfikacji budżetowej nie objętych priorytetami, obowiązywała zasada ich ustalania w wysokości 75% kwoty zaplanowanej w ustawie budżetowej na 1998 r.

W przypadku Miasta Szczecina, w stosunku do kwot projektowanych, zmiany polegały na zwiększeniu kwoty części wyrównawczej subwencji ogólnej oraz na zmniejszeniu kwot części oświatowej i części drogowej tej subwencji.

Odnosząc się do przyczyn zmniejszenia części oświatowej subwencji ogólnej, informuję Panią Marszałek, iż wstępna jej wysokość dla Miasta Szczecina, z uwagi na konieczność przekazania miastom na prawach powiatu informacji do projektu budżetu na 1999 r. w terminie do dnia 20 listopada 1998 r., została naliczona w oparciu o liczbę uczniów wykazaną w sprawozdawczości GUS za rok szkolny 1997/98 i określona na kwotę 68.474 tys. zł. Po zweryfikowaniu przez Miasto Szczecin, na prośbę Ministra Edukacji Narodowej, danych wykazanych w sprawozdaniach GUS za rok szkolny 1998/99 w zakresie wykazanych szkół, ustalono ostateczną kwotę części oświatowej subwencji ogólnej na 1999 r. na kwotę 67.507 tys. zł. Wstępna kwota części oświatowej subwencji ogólnej dla miasta Szczecina naliczona została dla 31.650 uczniów, natomiast ostateczna kwota subwencji dla 31.480 uczniów.

Ostatecznego podziału 10% rezerwy tej części subwencji dokonano natomiast w trybie przewidzianym w ustawie, to jest na wniosek Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej oraz po zasięgnięciu opinii strony samorządowej Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu. Rezerwa ta w 1999 r. została przeznaczona głównie na kontynuowane inwestycje drogowe, które przed rokiem 1999 były inwestycjami centralnymi. W podziale tej rezerwy uwzględniono również potrzeby Miasta Szczecina, przyznając na inwestycje drogowe kwotę 42.000 tys. zł.

Wojewoda jest dysponentem wyodrębnionej części budżetu państwa i odpowiada za jego prawidłową realizację. Odnosi się to również do dotacji z budżetu wojewody przekazywanych jednostkom samorządu terytorialnego.

Z poważaniem
Z upoważnienia Ministra Finansów
SEKRETARZ STANU
Jerzy Miller

Warszawa, 1999-08-16

- wysoki poziom kosztów,

- niska rentowność produktów,

- utrata rynków zbytu produkcji specjalnej i cywilnej,

Ministerstwo Skarbu Państwa, działając na podstawie obowiązującej od 1.01.1998 r. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, dokonało w kilku spółkach oddłużenia z tytułu zaległych podatków przez zamianę tych zobowiązań na akcje Skarbu Państwa. Z możliwości tej skorzystały m.in. Zakłady Metalowe "Łucznik" S.A. w Radomiu, dokonując konwersji wierzytelności z tytułu zaległych podatków (8.172.254,50 zł) będących dochodami budżetu państwa, na akcje w podwyższonym kapitale akcyjnym. Proces ten jest kontynuowany w kolejnych spółkach.

Na podstawie ww. ustawy, następuje również proces częściowego oddłużenia spółek z zaległych zobowiązań z tytułu podatków lokalnych, w zamian za przekazanie zbędnych składników majątku. Zakłady Metalowe "Łucznik" S.A. w Radomiu, korzystając z takiej możliwości, zostały oddłużone na kwotę 2.944.430,00 zł., z tytułu podatku od nieruchomości wobec Gminy Miasta Radomia.

Agencja Rozwoju Przemysłu S.A. zamierza przeznaczyć na restrukturyzację Zakładów Metalowych "Łucznik" S.A. około 30 milionów złotych. Dotychczas Agencja udzieliła "Łucznikowi" pomocy finansowej, w formie nisko oprocentowanych pożyczek, na łączną kwotę 3,3 mln zł. Kolejne 2,3 mln zł zostało przewidziane na udzielenie pomocy finansowej dla zarejestrowanej w czerwcu br. spółki - Zakład Maszyn do Szycia Sp. z o.o. Ponadto Agencja Rozwoju Przemysłu S.A. skredytowała dla Ministerstwa Obrony Narodowej zakup w ZM "Łucznik" S.A. 5.000 sztuk 5,56 mm karabinków "BERYL", wartości 12 mln zł., z planowanych dostaw w latach 2000-2001.

Przeciwdziałając trudnej sytuacji ekonomiczno-finansowej w spółkach sektora obronnego Rada Ministrów przyjęła "Program restrukturyzacji przemysłu obronnego i wsparcia w zakresie modernizacji technicznej Sił Zbrojnych RP". Program ten przewiduje m.in. prywatyzację określonych spółek oraz restrukturyzację ich zobowiązań przez:

Dostosowanie sprzętu będącego na uzbrojeniu Sił Zbrojnych RP do wymogów NATO, o czym wspomina Pan Senator Zbigniew Gołąbek, dotyczy wszystkich rodzajów uzbrojenia. MON musi dokonać modernizacji i wymiany sprzętu uzbrojenia w ramach posiadanych środków finansowych, przy czym priorytetem objęte są systemy dowodzenia i łączności. Dotychczasowe zakupy karabinków "BERYL" dokonywano tylko i wyłącznie w celu udzielenia pomocy ZM "Łucznik", gdyż aktualne zasoby karabinków i amunicji do nich w zupełności zabezpiecza wymagane potrzeby Sił Zbrojnych.

Z uwagi na przyjęte priorytety i uwarunkowania ekonomiczne, MON planuje wymieniać broń strzelecką stopniowo, po około 3.500 sztuk rocznie.

Działania osłonowe dla zwalnianych ze spółek sektora obronnego pracowników reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 kwietnia 1999 roku w sprawie ustalenia świadczeń przedemerytalnych dla osób zwalnianych z przyczyn dotyczących zakładu pracy i podmiotów gospodarki narodowej objętych programem restrukturyzacji przemysłu obronnego i wsparcia w zakresie modernizacji technicznej Sił Zbrojnych RP (Dz.U. Nr 38, poz. 363). Rozporządzenie stanowi akt wykonawczy do art. 37 k ust. 9 ustawy z dnia 14 grudnia 1996 r. o zatrudnianiu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. z 1997 r. Nr 25, poz. 128 wraz z późniejszymi zmianami). Zgodnie z postanowieniami ww. rozporządzenia pracownicy zostali uprawnieni do świadczenia przedemerytalnego, o którym mowa w art. 37 k ust. 9 pkt 1 ustawy, w wysokości kwoty emerytury określonej w decyzji organu rentowego ustalającej jej wysokość w celu ustalenia świadczenia przedemerytalnego, z zastrzeżeniem art. 37 j ust. 2 i 3 ustawy, tj. w wysokości nie niższej niż wysokość zasiłku przedemerytalnego. Jednocześnie skrócono o 5, 4, 3 i 2 lata okres uprawniający do emerytury w stosunku do ustawowego okresu, wynoszącego 35 lat dla kobiet i 40 lat dla mężczyzn.

Zakłady Metalowe "Łucznik" S.A. wykorzystały już w 1998 roku jednorazową formę pomocy w postaci pożyczki z FGŚP na wypłatę wynagrodzenia pracownikom. W tej sytuacji, zgodnie z przepisami przedmiotowej ustawy, jedynie postanowienie spółki w stan likwidacji lub zgłoszenie wniosku o upadłość, bądź też ogłoszenie upadłości spółki umożliwia pozyskanie środków z FGŚP na wypłatę należności głównie z tytułu:

- wynagrodzenia za czas urlopu wypoczynkowego,