Warszawa, 1999-07-24

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek

W odpowiedzi na oświadczenie Pana senatora Józefa Kuczyńskiego, złożone podczas 35 posiedzenia Senatu. RP w dniu 7 maja 1999 r. w sprawie obsady kadrowej dziewiętnastu Biur Radcy Handlowego, co do których jest brak stanowiska Ministerstwa Spraw Zagranicznych - działając z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów, przedstawiam poniższe wyjaśnienia.

Pytanie zadane przez Senatora Józefa Kuczyńskiego dotyczy jednego z ważniejszych zadań stojących przed Polską Służbą Zagraniczną. Rozwiązanie tej kwestii jest osobistą troską Pana Premiera Jerzego Buzka.

Jednakże, ze względu na proces uzgodnień międzyresortowych związanych z wchodzeniem w życie ustawy o działach administracji rządowej, prosiłbym o przełożenie terminu odpowiedzi na koniec września br. Udzielenie jej w chwili obecnej byłoby dalece niepełne i obarczone z góry możliwością popełnienia błędu, ponieważ proces uzgodnień toczy się i możemy mówić wyłącznie o intencjach a nie przyjętych rozwiązaniach.

Zobowiązuję się odpowiedzieć na to pytanie, gdy zacznie w pełni funkcjonować ustawa o działach.

Jednocześnie wyrażam ubolewanie z powodu zwłoki w udzieleniu odpowiedzi na oświadczenie Pana senatora Jerzego Kuczyńskiego, które podyktowane było próbą sformułowania wyczerpujących wyjaśnień.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Widzyk

Warszawa, dnia 23.07.1999 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Warszawa

Szanowna Pani Marszałek

Odpowiadając na przekazane przez Panią Marszałek przy piśmie z dnia 8 lipca 1999 r. znak: AG/043/294/98/IV oświadczenie złożone przez Senatora Janusza Bielawskiego podczas 38 posiedzenia Senatu w dniu 1 lipca 1999 roku - uprzejmie wyjaśniam:

Ustawa z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. z 1997 r. Nr 28, poz. 153 z późniejszymi zmianami) w art. 7 pkt 27 stanowi, że przez poziom referencyjny szpitali rozumie się podział szpitali w zależności od zakresu i rodzaju udzielanych przez nie świadczeń zdrowotnych.

Ze względu na wyżej wymieniony zapis ustawowy, w wydanym na podstawie delegacji zawartej w art. 31c ust. 1 cytowanej wyżej ustawy rozporządzeniu Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 22 grudnia 1998 r. w sprawie krajowej sieci szpitali oraz ich poziomów referencyjnych (Dz.U. Nr 164, poz. 1193) do poziomów referencyjnych zakwalifikowane zostały całe szpitale, a nie poszczególne oddziały, z uwzględnieniem zakresu i rodzaju udzielanych przez nie świadczeń zdrowotnych, a więc w zależności od liczby oddziałów i specjalności medycznych występujących w konkretnym szpitalu.

W związku z wejściem w życie z dniem 1 stycznia 1999 roku cytowanego wyżej rozporządzenia do tutejszego Ministerstwa wpłynęło wiele uwag i wniosków, między innymi dotyczących: zmiany poziomu referencyjnego szpitali, kwalifikacji oddziałów szpitalnych do poziomu referencyjnego innego niż zakwalifikowany został cały szpital, nie umieszczenia szpitala w załączniku do rozporządzenia, zmiany nazwy szpitala bądź umieszczenia szpitala zlikwidowanego, jak to miało miejsce w wymienionym przez Pana Senatora Bielawskiego przypadku Wojewódzkiego Szpitala Leczenia Zeza i Niedowidzenia w Sobótce.

Zdaję sobie sprawę z niedoskonałości obowiązującego rozporządzenia. W okresie pierwszego półrocza funkcjonowania rozporządzenia wszystkie wpływające uwagi i wnioski były poddawane wnikliwej analizie. Skutkowało to podjęciem decyzji o konieczności dokonania nowelizacji rozporządzenia oraz weryfikacji jego załącznika.

Potrzeba dokonania weryfikacji szpitali i wprowadzenia zmian w załączniku do omawianego rozporządzenia, po przeanalizowaniu struktury organizacyjnej szpitali i rodzaju udzielanych przez nie świadczeń zdrowotnych, wynika z faktu, że w 1998 r. zaistniało wiele nowych okoliczności, mogących mieć wpływ na kwalifikację szpitali do określonego poziomu referencyjnego.

Zaliczyć tu można zmiany strukturalne w jednostkach ochrony zdrowia związane z usamodzielnianiem zakładów opieki zdrowotnej, wydzielanie z zespołów opieki zdrowotnej samodzielnych szpitali, utrzymanie dotychczasowej struktury ze zmianą nazwy, a także zmiany w strukturze organizacyjnej danej jednostki np. utworzenie nowego oddziału, czy też rozwój świadczeń specjalistycznych.

Pomimo kilkakrotnego w okresie ostatnich lat uaktualniania danych rejestracyjnych zakładów opieki zdrowotnej, wiele wydziałów zdrowia ówczesnych urzędów wojewódzkich z opóźnieniem przekazywało informacje o zaistniałych zmianach, znaczna ich część w ogóle nie przekazała danych za okres ostatniego półrocza, a więc najistotniejszych dla prawidłowego zakwalifikowania szpitala do odpowiedniego poziomu referencyjnego.

Pragnę zwrócić uwagę, że dopiero Uchwałą Rady Społecznej Nr 4/98 z dnia 22 grudnia 1998 roku (a więc w dniu podpisania przez Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej omawianego rozporządzenia) dokonano zmian w funkcjonowaniu Zakładu Opieki Zdrowotnej w Lublinie, potwierdzonych statutem oraz dokonano wpisu do rejestru publicznych zakładów opieki zdrowotnej PZOZ 4 Postanowieniem Sądu Rejonowego w Legnicy Wydział V Gospodarczy z dnia 15.01.1999 roku. Wówczas to wyodrębniono w strukturze szpitala nowe oddziały: patologii ciąży (20 łóżek), patologii noworodka (10 łóżeczek i 10 inkubatorów), chirurgii dziecięcej (12 łóżek), chirurgii onkologicznej (17 łóżek).

Przedstawiając powyższe wyjaśnienie uprzejmie informuję Panią Marszałek, że w obecnie obowiązującym stanie prawnym nie znajduję stosownego uzasadnienia do przekwalifikowania Szpitala Zespołu Opieki Zdrowotnej w Lublinie do II poziomu referencyjnego, jak też zaliczenia do wyższego poziomu referencyjnego poszczególnych oddziałów specjalistycznych tego szpitala.

Podział szpitali według poziomów referencyjnych budzi wiele wątpliwości, dlatego też w ramach trwających prac nad nowelizacją omawianego rozporządzenia i weryfikacją szpitali wymienionych w załączniku do rozporządzenia, analizowane są wszystkie zgłaszane wnioski i uwagi, dla wypracowania jak najlepszego rozwiązania.

Przy rozpatrywaniu tych spraw należy pamiętać, że istnieje problem pacjentów, którzy z niewielkimi problemami zdrowotnymi powinni być leczeni w szpitalu I poziomu referencyjnego. Jeżeli nie będą mieli takiej możliwości, będą zmuszeni do niepotrzebnych dopłat za świadczenia szpitala II poziomu referencyjnego.

Z wyrazami szacunku

Franciszka Cegielska

Warszawa, 23 lipca 1999 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek,

W odpowiedzi na pismo Pani Marszałek nr AG/043/299/99/IV z dnia 1999.07.08 uprzejmie powiadamiam, że Najwyższa Izba Kontroli przeprowadziła kontrolę koordynowaną na temat: "Wykorzystanie środków publicznych na rozwój rynków hurtowych i giełd rolnych". Kontrolę przeprowadzono także w fundacji na Rzecz Giełdy Zbożowo-Paszowej w Warszawie oraz w Warszwskiej Giełdzie Towarowej S.A.

Kontrolą objęte zostały więc te jednostki o których w swoim oświadczeniu wspomina Pan Senator J. Suchański. Najwyższa Izba Kontroli opracowała Informację o wynikach kontroli, która - zgodnie z art. 64 ustawy z dnia 23 XII 1994 r. o Najwyższej Izbie Kontroli - obecnie przesłana została Ministrowi Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej, aby przedstawił swoje stanowisko.

Po otrzymaniu stanowiska Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej, Informację niezwłocznie prześlę Pani marszałek.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek,

Odpowiadając na list Pani Marszałek w sprawie oświadczenia złożonego przez Senatora Henryka Stokłosę podczas 38 posiedzenia Senatu w dniu 1 lipca 1999 r. poniżej przedkładam informacje na postawione pytania.

W dniu 13 lipca 1999 r. Rada Ministrów przyjęła dokument pt. Spójna polityka strukturalna rozwoju obszarów wiejskich i rolnictwa.

Spójna polityka strukturalna rozwoju obszarów wiejskich i rolnictwa stanowi rozwinięcie i uszczegółowienie Średniookresowej strategii rozwoju rolnictwa i obszarów wiejskich w części dotyczącej zmian strukturalnych i przekształceń obszarów wiejskich oraz rolnictwa.

Dokument Spójna polityka strukturalna rozwoju obszarów wiejskich i rolnictwa przedstawia zamierzone działania Rządu w odniesieniu do aspektów strukturalnych rozwoju obszarów wiejskich oraz rolnictwa na okres najbliższych kilku lat - czas przygotowań Polski do członkostwa w Unii Europejskiej oraz okres kilku lat po akcesji. Przedstawia charakterystykę obszarów wiejskich i sektora rolnego, określa obszary problemowe, cele zmian, przewidywane rezultaty oraz niezbędne instrumenty realizacji tej polityki. Wskazuje także na źródła finansowania oraz oddziaływanie instrumentów tej polityki na środowisko. Zakłada ścisłą współpracę z bezpośrednio zainteresowanymi środowiskami - z samorządami terytorialnymi, z mieszkańcami wsi.

Polityka strukturalna rozwoju obszarów wiejskich i rolnictwa zakłada, iż zmiany strukturalne w rolnictwie wymagają przekształceń na obszarach wiejskich. Służyć mają temu przede wszystkim działania poprawiające warunki życia i pracy na wsi. Spójna polityka strukturalna rozwoju obszarów wiejskich i rolnictwa ukierunkowana jest na poprawę następujących struktur:

• zatrudnienia na obszarach wiejskich, tj. zwiększenia zatrudnienia poza rolnictwem, przy jednoczesnym stworzeniu miejsc pracy dla uzupełnienia dochodów z rolnictwa (dwuzawodowość);
• wykształcenia ludności wiejskiej, tak aby posiadane kwalifikacje i umiejętności umożliwiły efektywną pracę w rolnictwie, zatrudnienie poza rolnictwem lub łącznie tych dwóch rodzajów zatrudnienia;
• infrastruktury technicznej i społecznej, tak aby obszary wiejskie były korzystną lokalizacją dla różnych rodzajów działalności gospodarczej i atrakcyjnym miejscem zamieszkania;
• agrarnej, w tym struktury obszarowej gospodarstw, struktury i jakości produkcji;
• organizacyjno-ekonomicznych powiązań producentów rolnych z rynkiem produktów rolno-spożywczych;
• ochrony krajobrazu, zasobów naturalnych i środowiska przyrodniczego obszarów wiejskich wraz z dziedzictwem kulturowym;
• administracyjnej i instytucjonalnej, służących rozwojowi obszarów wiejskich i rolnictwa.

Spójna polityka strukturalna rozwoju obszarów wiejskich i rolnictwa traktuje rolnictwo jako jedną z możliwych działalności gospodarczych na obszarach wiejskich i źródło utrzymania dla części ludności wiejskiej. Do tych, którzy swoją obecną pracę lub przyszłość wiążą w stopniu znaczącym z działalnością rolniczą (gospodarstwa rozwojowe), kierowane będą instrumenty ekonomiczne pomocy państwa, mające na celu restrukturyzację gospodarstw oraz zwiększenie efektywności produkcji.

22 lipca 1999 roku Rada Ministrów przyjęła dokument pt. Pakt dla rolnictwa i obszarów wiejskich, który obejmuje działania średnio i długookresowe na rzecz nie tylko rolnictwa, ale także innych dziedzin istotnych dla poprawy warunków życia na obszarach wiejskich.

Dla ochrony krajowego rynku, towarów rolno-spożywczych podjęto następujące działania:

- skrócono z 60 do 7 dni okres vacatio legis przy nakładaniu obowiązków naliczania dodatkowych opłat celnych,

- 2 czerwca br. opublikowano rozporządzenie nakładające obowiązek stosowania dodatkowych opłat przy eksporcie:

mięsa wieprzowego

mięsa drobiowego

cukru

kwiatów ciętych

- od 1 stycznia br. zwiększono stawki celne w imporcie mięsa wieprzowego (z 60% do 83,3% max. 0,98 EUR/kg),

- słodu (z 10% do 20%) kukurydzy i koncentratu pomidorowego z Węgier, Czech i Słowacji (cofnięto preferencje),

cukru z Czech i Słowacji

- w trakcie roku zwiększono stawki na:

pszenicę (z 20% do 70% min. 0,11 EUR/kg) z jednoczesnym wycofaniem preferencji w imporcie z Węgier, Czech i Słowacji,

jogurt z krajów UE (wycofano preferencje, co oznacza zwiększenie stawki z 9% do 35%).

3) wprowadzono zasadę podziału kontyngentów towarowych na przywóz mięsa wieprzowego, wołowego, drobiowego i pszenicy na kwartały.

Pozwolenie na przywóz ważne jest tylko przez 1 miesiąc.

4) ustanowiono automatyczną rejestrację przywozu: mięsa i przetworów, przetworów mlecznych, mąki i innych przetworów zbożowych.

5) wprowadzono opłaty tranzytowe - włączono mięso i przetwory z mięsa oraz mleko i przetwory z mleka do grupy towarów, na które nałożono obowiązek składania opłat tranzytowych (12 maja 1999 r.).

6) zwiększono kontrolę weterynaryjną, fitosanitarną i standaryzacyjną na granicy - przykładem szybka reakcja na zagrożenia importem skażonych dioksyną towarów belgijskich.

W ostatnim okresie, a zwłaszcza w bieżącym sezonie rynek rolny charakteryzuje wysoka podaż, znacznie przekraczająca, możliwość popytu wewnętrznego i ze względu na wysoką nadwyżkę produkcyjną na rynkach światowych, również możliwości eksportowe.

W takiej sytuacji, zgodnie z prawami ekonomicznymi spadają ceny i nawet przy stałych nakładach produkcja staje się mniej opłacalna. Dla złagodzenia tych skutków rząd podjął szereg działań. Na rynku mięsa czerwonego podjęty został interwencyjny skup wieprzowiny na rzecz ARR, poprzez zdjęcie 120 tys. ton, wobec przewidywanej nadwyżki ca 140 tys. ton, co spowodowało powstrzymanie spadającej przed interwencję poniżej 2,- zł/kg ceny żywca; przeciętna cena skupu na dzień 17 lipca br. wyniosła 2,97 zł/kg (GISiPAR, inf. Nr 24 z 21 lipca br.) Aktualnie występuje mała podaż żywca wieprzowego, co rokuje zwyżkę cen skupu.

Zgodnie z zatwierdzonym przez Radę Ministrów Programem działań interwencyjnych ARR na 1999 r. Agencja prowadzić będzie także bezpośrednie zakupy pszenicy, żyta, masła, miodu pszczelego.

Jednakże dla oddzielenia instrumentów wspierających dochody rolnicze od stabilizujących rynek wprowadzono skup zbóż z dopłatą ARR, który stanowi modyfikację formy interwencji z poprzedniego roku na tym rynku. Dopłaty stosowane będą dla tych producentów pszenicy i żyta, którzy dokonają sprzedaży zbóż krajowym przedsiębiorcom (posiadającym stosowne umowy z ARR).

Ponadto stosowane będą dopłaty do eksportu półtusz wieprzowych; wyrobów mięsnych z mięsa wieprzowego, odtłuszczonego mleka w proszku, skrobi ziemniaczanej.

Ministerstwo Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej nie ustala subwencji dla samorządów terytorialnych. Subwencje ustalane są wg zobiektyzowanych kryteriów określonych w ustawie o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000 (Dz.U. Nr 150 poz. 983).

Samorządy terytorialne mogą ubiegać się o subwencje rekompensujące lub wyrównawcze z budżetu państwa. Subwencje, o których mowa znajdują się w dyspozycji Ministra Finansów.

Właściwym do rozpatrywania wszelkich wniosków dotyczących pomocy w realizacji zadań ustawowych dla samorządów jest Minister Finansów.

Problematyka rynku pracy, w tym całokształt spraw związanych z rozwiązywaniem problemów bezrobocia w kraju (tak w miastach jak i na wsi) należy do statutowych obowiązków Ministra Pacy i Spraw Socjalnych oraz podległych mu agend rządowych, w tym przede wszystkim Krajowego Urzędu Pracy.

Ministerstwo Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej uczestniczy w działaniach MPiPS zmierzających do przeciwdziałania i ograniczenia bezrobocia m.in. na wsi, współtworząc programy związane z likwidacją bezrobocia na wsi.

Podstawowymi dokumentami rządowymi zawierającymi cały szereg konkretnych propozycji i kierunków działań mających na celu ograniczenie bezrobocia na wsi, są m.in.:

- Program promowania produktywnego zatrudnienia i zmniejszenia bezrobocia - przyjęty przez Radę Ministrów 3 czerwca 1997 r. i oceniany corocznie przez Sejm RP.

- Program "Promocja aktywności zawodowej młodzieży" - przyjęty 3 czerwca 1997 r. przez Radę Ministrów.

- Średniookresowa strategia rozwoju rolnictwa i obszarów wiejskich - przyjęta przez Radę Ministrów w dniu 21 kwietnia 1998 r.

• Spójna polityka strukturalna rozwoju obszarów wiejskich i rolnictwa" przyjęta 13 lipca 1999 r. przez Radę Ministrów.

Problematyka likwidacji bezrobocia na wsi w "Spójnej polityce strukturalnej rozwoju obszarów wiejskich i rolnictwa" ujęta jest w części dotyczącej tworzenia warunków dla prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej.

Działania i środki wspierające rozwój działalności gospodarczej na obszarach wiejskich koncentrują się przede wszystkim na rozwoju przedsiębiorczości i tworzeniu nowych miejsc pracy poza rolnictwem.

W celu uniknięcia niebezpieczeństwa związanego z rozpraszaniem środków oraz możliwości zakłócania kierunków rozwoju regionu proponowane inwestycje i realizowanie określonej działalności muszą być spójne ze strategią rozwoju regionalnego i/lub lokalnego.

Instrumentami służącymi rozwojowi działalności gospodarczej objęte zostaną następujące rodzaje działalności: działalność pozarolnicza na obszarach wiejskich, przetwórstwo rolno-spożywcze i marketing, turystyka wiejska oraz przedsięwzięcia podnoszące wartość obszarów wiejskich jako miejsca zamieszkania.

Wspieranie przedsiębiorczości na trenach wiejskich następuje i następować będzie poprzez:

• zachęty dla inwestorów i przedsiębiorców;
• rozbudowany system gwarancji i poręczeń;
• specjalne traktowanie inwestycji, które dodatkowo uzupełniają infrastrukturę techniczną;
• promocję wsi jako atrakcyjnego miejsca inwestowania;
• rozwój centrów przedsiębiorczości, rozwój doradztwa, w tym doradztwa ekonomiczno-finansowego dla osób podejmujących działalność gospodarczą;
• pożyczki, kredyty i dotacje na przedsięwzięcia tworzące nowe miejsca pracy;
• wspieranie "samo zatrudnienia" - mikropożyczki.

Ze wzglądu na zróżnicowanie regionalne i wynikające z niego różne strategie rozwoju, a tym samym i różne potrzeby poszczególnych obszarów, możliwości uzyskania wspierania na rozwój działalności gospodarczej na obszarach wiejskich będą zróżnicowane z zastosowaniem różnego poziomu preferencji.

Z up. MINISTRA ROLNICTWA

I GOSPODARKI ŻYWNOŚCIOWEJ

Leszek Kawski

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 1999.07.26

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z przesłanym przez Sekretariat Prezesa Rady Ministrów przy piśmie z 13.07.1999 r. znak: SJB 440-231/1/99 oświadczeniem złożonym przez senatora Jerzego Chróścikowskiego wygłoszonym podczas 38 posiedzenia Senatu RP w dniu 1 lipca 1999 r. - uprzejmie informuję Panią Marszałek, co następuje:

1. W dniu 9 lutego 1999 r. Rada Ministrów dokonała nowelizacji rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad, zakresu i trybu udzielania dopłat do oprocentowania kredytów na cele rolnicze (Dz.U. Nr 12, poz. 97), korzystając z upoważnienia zawartego w art. 8 ustawy i art. 6 ust. 4 ustawy z 5 stycznia 1999 r. o dopłatach do oprocentowania niektórych kredytów bankowych (Dz.U. Nr 13, poz. 60 z późn. zmianami).

Rozporządzenie z dnia 9 lutego 1999 r. w § 1 nadało nowe brzmienie § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 lutego 1995 r. w sprawie szczegółowych zasad, zakresu i trybu udzielania dopłat do oprocentowania kredytów na cele rolnicze (Dz.U. nr 19, poz. 92 z późn. zmianami). Przepis § 4 w nowym brzmieniu stanowił, że wysokość kredytów objętych dopłatami nie może przekroczyć łącznie równowartości:

1) 10q żyta na 1 ha użytków rolnych dla krajowych przedsiębiorców, prowadzących produkcję rolniczą, posiadających gospodarstwa o powierzchni do 100 ha,

2) 6q żyta na 1 ha użytków rolnych dla krajowych przedsiębiorców prowadzących produkcję rolniczą, posiadających gospodarstwa o powierzchni powyżej 100 ha - według cen przyjętych do naliczania podatku rolnego w roku, w którym zawarto umowy kredytowe.

Powyższe regulacje stanowiły realizację jednego z postanowień zawartych w protokole z rozmów przedstawicieli Rządu RP z przedstawicielami Central Związków Rolniczych podpisanym w dniu 8 lutego 1999 r.

2. W dniu 24 marca 1999 r. Rzecznik Praw Obywatelskich wystąpił do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o stwierdzenie, że § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9.02.1999 r. (Dz.U. Nr 12, poz. 97) narusza art. 92 ust. 1 Konstytucji RP albowiem pozostaje w sprzeczności z art. 3 ust. 2 ustawy z 5 stycznia 1995 r. o dopłatach do oprocentowania niektórych kredytów bankowych.

3. Mając na uwadze przepisy art. 3 ust. 2 ustawy o dopłatach do oprocentowania niektórych kredytów bankowych (zgodnie z którymi, dopłaty do oprocentowania kredytów bankowych na cele rolnicze, dla krajowych przedsiębiorców prowadzących produkcję rolniczą, udzielane są w jednakowych zasadach, bez względu na obszar użytków rolnych i formę ich własności) Rada Ministrów po dokonaniu dodatkowych ocen i analiz stwierdziła, że wprowadzone ww. rozporządzeniem zróżnicowanie wysokości dopłat do oprocentowania kredytów na zakup rzeczowych środków obrotowych do produkcji rolnej, może być uznane za niezgodne z tym przepisem ustawy i podzieliła zarzuty Rzecznika Praw Obywatelskich.

W tej sytuacji prawnej, należało spodziewać się, że Trybunał Konstytucyjny wyda orzeczenie o utracie mocy obowiązującej rozporządzenia Rady Ministrów z 9 lutego 1999 r., co oznaczałoby powrót do normy kredytu na 1 ha użytków rolnych w wysokości równowartości 6q żyta dla wszystkich podmiotów prowadzących produkcję rolniczą.

4. W świetle powyższego biorąc pod uwagę wielkość środków budżetowych przewidzianych w ustawie budżetowej na 1999 r. na dopłaty do oprocentowania kredytów na cele rolnicze, w dniu 8 czerwca 1999 r. Rada Ministrów przyjęła projekt rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad, zakresu i trybu udzielania dopłat do oprocentowania kredytów na cele rolnicze (Dz.U. Nr 53, poz. 550), zgodnie z którym wysokość kredytów na 1 ha użytków rolnych nie może przekroczyć łącznie równowartości 8q żyta.

5. Jednocześnie pragnę wyjaśnić, że przed przyjęciem przez Radę Ministrów rozporządzenia, o którym mowa w pkt 4, kwestie związane z koniecznością zmiany przepisów wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów z 9 lutego 1999 r. były przedmiotem spotkania przedstawicieli Central Związków Rolniczych, w tym, m.in. NSZZ Rolników Indywidualnych "Solidarność" z przedstawicielami Ministerstwa Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej.

Wówczas Strona Związkowa zaproponowała ustalenie normy kredytu na 1 ha użytków rolnych w wysokości równowartości 10q żyta dla wszystkich gospodarstw rolnych. Na ustalenie normy kredytu w ww. wysokości, o co wnosi także Pan senator Jerzy Chróścikowski, nie pozwala obecnie wielkość środków budżetowych przewidzianych na dopłaty do oprocentowania kredytów na cele rolnicze w 1999 r.

Zgodnie z ustaleniami z ww. spotkania rozmowy w sprawie określenia wysokości normy kredytów na zakup rzeczowych środków obrotowych do produkcji rolniczej, obowiązującej w 2000 roku, będą kontynuowane w we wrześniu br.

Artur Balazs

Warszawa, 1999.07.26

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek

W odpowiedzi na pismo z dnia 25 czerwca 1999 roku znak SJB 440-204(1)/99, w sprawie oświadczenia senatora Kazimierza Drożdża wygłoszonego podczas 37 posiedzenia Senatu w dniu 18 czerwca br., z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów przedstawiam wyjaśnienia w tej sprawie.

Powodzie ostatnich dwóch lat, katastrofalne w skutkach, objęły swym zasięgiem 29 byłych województw wyrządzając szkody w dolinach rzek głównie Polski południowej i centralnej. Zniszczeniu uległy urządzenia wchodzące w skład systemów zabezpieczających doliny rzek przed wielkimi wodami (wały, budowle wodne). W wyniku powodzi na urządzeniach melioracji wodnych nastąpiło:

- całkowite przerwanie wałów na odcinkach o łącznej długości ok. 35 km

- częściowe ubytki w korpusach wałów na odcinkach o łącznej długości ok. 350 km

- osłabienie w wyniku silnej filtracji wałów na odcinkach o łącznej długości blisko 510 km

- uszkodzenie koryta cieków na odcinku o łącznej długości ok. 3000 km.

Wielkość strat w urządzeniach melioracji wodnych wyrządzonych przez powodzie oszacowano na około 704 mln zł (w cenach 1997 roku) w tym w urządzeniach melioracji podstawowych na kwotę 667 mln zł i w urządzeniach melioracji wodnych szczegółowych na kwotę 37 mln zł.

W 1997 roku z budżetu państwa przeznaczono 137 mln zł na usuwanie skutków powodzi w urządzeniach melioracji wodnych podstawowych.

Powódź z 1998 roku, jakkolwiek nieporównywalnie mniejsza w rozmiarach i zniszczeniach, w porównaniu do tej z 1997 roku pozostawiła po sobie ponownie zniszczenia w urządzeniach melioracji wodnych podstawowych i szczegółowych.

Na dzień 31 grudnia 1998 roku na remont i modernizację urządzeń melioracji wodnych wykorzystano środki w wysokości 274.877 tys. zł.

W ramach tych środków służby wodno-melioracyjne wykonały m.in.:

- naprawę koryt rzek na długości ok. 697 km,

- naprawę i modernizację wałów na długości 261 km,

- naprawę siedmiu stacji pomp o wydatku 9,29 m³/sek.

- naprawę i zmodernizowanie 26,3 km dróg przywałowych,

- naprawiono uszkodzenia w dwóch zbiornikach wodnych o pojemności 11,5 mln m³.

Środki na realizację prac związanych z usuwaniem skutków powodzi w urządzeniach osłony przeciwpowodziowej na dzień 31 maja 1999 roku w ramach programu działań Narodowego Programu Odbudowy i Modernizacji pozwoliły zrealizować m.in. następujące zadania:

- remont lub modernizacja 324,5 km wałów (poniesione nakłady w wysokości ponad 232 mln zł),

- remont 44 obiektów hydrotechnicznych na kwotę ok. 83 mln zł,

- udrożnienie i przywracanie koryt rzecznych - 352,6 km (poniesione nakłady w wysokości 61,5 mln zł).

Ranga i znaczenie odbudowy i modernizacji urządzeń ochrony przeciwpowodziowej (wały, śluzy, jazy, zapory, suche zbiorniki przeciwpowodziowe) znalazły wyraz w opracowaniu przez resorty rolnictwa i gospodarki żywnościowej, ochrony środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa projektów inwestycyjnych i harmonogramów ich realizacji w tej dziedzinie.

Na przełomie lat 1997 i 1998 Rząd Rzeczypospolitej Polskiej zaciągnął pożyczkę w Europejskim Banku Inwestycyjnym z przeznaczeniem na sfinansowanie usuwania szkód powodziowych, w tym powstałych m.in. w:

- obiektach hydrotechnicznych, rzekach i potokach odgrywających ważną rolę w systemie zabezpieczenia przeciwpowodziowego,

- urządzeniach melioracji wodnych tworzących systemy zabezpieczenia dolin rzecznych przed powodziami.

Mając na uwadze potrzeby finansowe w zakresie odbudowy terenów powodziowych, w dniu 16 kwietnia br. Rząd Rzeczypospolitej Polskiej podpisał Ramową Umowę Pożyczki z Funduszem Rozwoju Społecznego Rady Europy (FRSRE) na współfinansowanie zadań w dziedzinie:

1. usuwania skutków powodzi w urządzeniach melioracji wodnych podstawowych (w tym wałów przeciwpowodziowych) z czego dla woj. dolnośląskiego przypada 20.421 tys. zł środków (pożyczka i budżet państwa);

2. odbudowy i modernizacji obiektów gospodarki wodnej, w tym dla województwa dolnośląskiego przeznaczono 31.693 tys. zł;

3. usuwanie skutków powodzi w obiektach służby zdrowia, w tym dla woj. dolnośląskiego 35.419,6 tys. zł.

W ramach środków kredytowych z Europejskiego Banku Inwestycyjnego, Funduszu Rozwoju Społecznego Rady Europy jak również z rezerwy celowej na usuwanie skutków powodzi na zadania w zakresie naprawy i modernizacji uszkodzonych obiektów hydrotechnicznych i regulacji rzek oraz odbudowę i modernizację urządzeń melioracji wodnych podstawowych do chwili obecnej (1998 r. i początek 1999 r.) przekazano:

- 77.275 tys. zł dla województwa dolnośląskiego,

- 28.479 tys. zł dla województwa opolskiego,

- ponad 132 mln zł dla ODGW we Wrocławiu (obszar działania obejmuje nie tylko woj. dolnośląskie).

W 1998 roku zgodnie z potrzebami finansowymi zgłoszonymi przez byłych wojewodów z obecnego woj. dolnośląskiego na zadania związane z odbudową i modernizacją urządzeń melioracji wodnych podstawowych, zostały przekazane środki z budżetu państwa i z Europejskiego Banku Inwestycyjnego w wysokości 67.300 tys. zł.

W roku bieżącym w rezerwie celowej na zadania w zakresie usuwania skutków powodzi w urządzeniach melioracji podstawowych przewidziano ogółem 342.393 tys. zł, w tym dla woj. dolnośląskiego 59.511 tys. zł.

Do chwili obecnej wystąpiłem z wnioskiem do Ministra Finansów o uruchomienie środków finansowych na powyższe cele na kwotę 86.500 tys. zł, w tym przewidziane są również środki dla woj. dolnośląskiego w wysokości 10.736 tys. zł. Kolejne środki będą sukcesywnie przekazywane, po rozliczeniu się z już otrzymanych kwot, zgodnie z procedurami określonymi przez EBI. W związku z tym przekazywanie kolejnych transz kredytu wymaga dużej mobilności służb Wojewodów, w szczególności Wojewody Dolnośląskiego, realizujących zadania z zakresu odbudowy i modernizacji urządzeń melioracji wodnych podstawowych (w tym wały przeciwpowodziowe).

Ze środków tych (kredyt EBI i FRSRE oraz środki budżetowe) finansowane są remonty i modernizacja zbiorników oraz budowa infrastruktury przeciwpowodziowej:

- zbiornik Stronie Śląskie na rzece Morawie (okres realizacji 1998-1999)

- zbiornik Mirsk na Długim Potoku (okres realizacji 1998-1999)

- zbiorniki Teresna i Czaniec na Sole (okres realizacji 1998-2000)

- zbiornik Kędzierzyn Koźle (okres realizacji 1998-2000)

- zbiorniki Topola i Kozielno (okres realizacji do czerwca 2001)

- kanał ulgi dla Opola (okres realizacji 1999-czerwiec 2001)

- polder "Buków" (okres realizacji 1998-2001)

- ważniejsze zadania realizowane przez ODGW Wrocław:

- węzeł Szczytniki (okres realizacji 1997-2001)

- węzeł Bartoszowicki (okres realizacji 1997-2001)

- zbiornik "Nysa" (okres realizacji 1997-2001)

- zbiornik Międzygórze i rzeka Wilczka poniżej zapory

- zlewnia rzeki Nysy Kłodzkiej, Bystrzycy.

Wojewoda Dolnośląski w ostatnich dniach wystąpił z wnioskiem o przekazanie pierwszej transzy środków pożyczki z Funduszu Rozwoju Społecznego Rady Europy oraz środków towarzyszących z budżetu państwa.

Wyrażam nadzieję, że powyższe informacje w sposób dostateczny wyjaśniają wielkość dofinansowania prac w zakresie melioracji wodnych podstawowych, odbudowy i modernizacji budowli hydrotechnicznych zniszczonych w wyniku powodzi.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Widzyk

Warszawa, dn. 26.07.1999 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek,

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez Senatora Rzeczypospolitej Polskiej Pana Mariana Cichosza na 37. Posiedzeniu Senatu w dniu 18 czerwca 1999 roku w sprawie procedury wydawania paszportów, uprzejmie przedkładam poniższe wyjaśnienie.

Zgodnie z dyspozycją § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 10 marca 1999 r. w sprawie wzorów oraz trybu wydawania paszportów, dokumentów wymaganych do ich otrzymania, a także trybu postępowania funkcjonariuszy Straży Granicznej w przypadku ujawnienia w czasie kontroli granicznej wad w paszportach (Dz.U. Nr 37, poz. 358), paszport odbiera się osobiście.

Przepis ten, wprowadzając obowiązek osobistego odbioru paszportu, nie wskazuje jednocześnie miejsca, gdzie może być odebrany ten dokument.

W § 2 ust. 1 pkt 3 cyt. rozporządzenia został również wprowadzony obowiązek złożenia w organie paszportowym odpisu skróconego aktu urodzenia - w przypadku ubiegania się o wydanie paszportu po raz pierwszy.

Przepisy te, od dnia wejścia w życie wyżej wymienionego rozporządzenia, spotkały się z negatywną opinią obywateli. Były także przedmiotem zapytań i interpelacji poselskich. Również oświadczenie Pana Senatora Mariana Cichosza przedstawia negatywną opinię odnośnie celowości i zasadności wprowadzenia tych przepisów.

Przekazując Pani Marszałek powyższe wyjaśnienie pragnę jednocześnie zaznaczyć, że nie jest intencją Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji podejmowanie działań, także legislacyjnych, zmierzających do nieuzasadnionej centralizacji wydawania paszportów obywatelom polskim i wprowadzania budzącego wątpliwość obowiązku przedstawiania dokumentów przy ubieganiu się o wydanie paszportu (w tym przypadku odpisu skróconego aktu urodzenia), jeżeli dane w nim zawarte znajdują się w innych dokumentach, a zwłaszcza w dowodzie osobistym.

Uprzejmie informuję Panią Marszałek, iż mając na względzie potrzebę wyeliminowania zaistniałych wad podjęte zostały czynności mające na celu nowelizację przepisów wymienionego wyżej rozporządzenia.

Janusz Tomaszewski

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek

W odpowiedzi na pismo Pani Marszałek z dnia 23 czerwca br., dotyczące oświadczenia złożonego przez senatora Józefa Kuczyńskiego w sprawie sytuacji polskiej mniejszości w Niemczech, chciałbym na wstępie zaznaczyć, że wysoko oceniam stan stosunków polsko-niemieckich. Dynamicznej współpracy politycznej, gospodarczej, kulturalnej i naukowej w skali całych naszych krajów towarzyszy ożywiona współpraca regionalna i przygraniczna. Dobrego stanu stosunków polsko-niemieckich dowodzi także wysoka częstotliwość kontaktów polskich i niemieckich polityków najwyższego szczebla.

Na tle tej ogólnie pozytywnej oceny naszych stosunków kontrowersje budzi - w opinii społecznej - realizacja przez stronę niemiecką tych zapisów Traktatu między RP a RFN o dobrym sąsiedztwie i przyjaznej współpracy z 1991 r., które odnoszą się do obywateli niemieckich deklarujących polską tożsamość.

Przedstawiciele Polonii w Niemczech bardzo często reprezentują pogląd, że niejednakowe nazwanie w Traktacie obu grup mniejszościowych objętych gwarancjami jest głównym powodem niewystarczającego postępu w realizacji gwarancji traktatowych przez stronę niemiecką. Na tej podstawie wysuwany jest postulat przyznania Polakom w Niemczech statusu mniejszości narodowej.

Ministerstwo Spraw Zagranicznych nie podziela tego stanowiska. Brak określenia w Traktacie grupy polskiej w RFN mianem mniejszości narodowej nie przesądza braku ochrony w stosunku do tej grupy. W Traktacie (art. 20-22) zostały bowiem dokładnie zdefiniowane podmioty podlegające ochronie, jak również zakres oraz cele tej ochrony. Przyjęta w Traktacie zasada indywidualnego określania przynależności do "grupy narodowej" (tzw. zasada "samostanowienia") jest identyczna dla grupy zwanej mniejszością niemiecką w Polsce, jak i dla grupy polskiej w Niemczech i w pełni odpowiada współczesnym standardom międzynarodowym.

Również stosunkowo szczegółowo sprecyzowane w Traktacie cele i zakres ochrony są identyczne dla osób należących do obu grup mniejszościowych. W art. 20 tego dokumentu zaznaczono ponadto, że obie umawiające się strony "realizują prawa i obowiązki zgodnie ze standardami międzynarodowymi dotyczącymi mniejszości".

Zakres ochrony wzorowany jest na tej części Dokumentu kopenhaskiego KBWE z 29 czerwca 1990 r., która wyraźnie dotyczy mniejszości narodowych.

Ministerstwo Spraw Zagranicznych wyraża zatem przekonanie, że zapisy traktatowe stwarzają możliwości rozwoju działalności Polonii w RFN zgodnie ze standardami międzynarodowymi dotyczącymi mniejszości narodowych. Problemy Polonii niemieckiej i trudności w realizacji odpowiednich gwarancji Traktatu wynikają, w opinii MSZ, nie z treści tego dokumentu, lecz z polityki prowadzonej przez niektóre urzędy niemieckie oraz z braku dobrej woli i właściwego zrozumienia zapisów traktatowych. Trzeba również zaznaczyć, że "mniejszość polska" funkcjonuje w niemieckiej świadomości społecznej, w tym również urzędniczej, w niewystarczającym zakresie, a jej obecność jako takiej w życiu społecznym Niemiec jest mało dostrzegana.

Rozumiejąc wyrażane niezadowolenie z powodu opieszałości we wdrażaniu postanowień traktatowych na różnych, szczególnie niższych szczeblach administracji RFN, pragnę wskazać jednak na przedsięwzięcia strony niemieckiej, które są wyrazem realizacji Traktatu w części dotyczącej grupy polskiej w Niemczech.

Sprawy oświatowe pozostają w Niemczech w gestii władz lokalnych, co powoduje zróżnicowanie stopnia realizacji zobowiązań traktatowych w tym zakresie. Z każdym rokiem rozszerzają się jednak możliwości pobierania nauki języka polskiego w systemie szkół publicznych w RFN. Wyraża się to przede wszystkim wprowadzeniem w ostatnich latach nauczania języka polskiego jako języka ojczystego ("Muttersprachlicher Ergänzungsunterricht") do niemieckich szkół publicznych w niektórych miastach, które zamieszkane są przez osoby pochodzenia polskiego, np. w Bremie, Düsseldorfie, Bonn, Kolonii, Bergisch-Gladbach, Duisburgu, Bremerhaven. Czynione są dalsze starania w tym kierunku, m.in. w Hamburgu, Getyndze oraz Frankfurcie n. Menem. Pewien postęp w zakresie wprowadzania nauczania j. polskiego do szkół publicznych odnotowano w okręgu berlińskim. W 1998 roku rozpoczęła działalność niemiecko-polska Szkoła Europejska w Berlinie-Charlottenburgu. Również we wschodnich krajach związkowych, przede wszystkim w Saksonii, podjęto ostatnio starania o poszerzenie zakresu nauczania języka polskiego w miejscowych szkołach publicznych, zgodnie z zainteresowaniem miejscowej Polonii. Należy tu zauważyć, że wprowadzeniu nauki języka polskiego do niemieckiego systemu oświaty publicznej nie sprzyja rozproszenie społeczności polonijnej na terenie RFN; osiągnięcie postępu w omawianej dziedzinie wymaga zatem - niezależnie od wsparcia udzielanego przez polskie służby dyplomatyczno-konsularne - zdecydowanej i konsekwentnej postawy środowisk polonijnych.

Realizacji gwarancji traktatowych ze strony niemieckiej służyć miało też powołanie w ostatnich latach na szczeblu krajów związkowych instytucji "pełnomocników ds. współpracy z osobami pochodzenia polskiego". Pełnomocnicy ci nie zostali jednak - jak dotąd - wyposażeni w konkretne prerogatywy, które pozwoliłyby im w wymiernym stopniu wpływać na polepszenie sytuacji Polonii w RFN.

Jako wyraz realizacji Traktatu polsko-niemieckiego należy uznać także asygnowanie przez federalne władze niemieckie corocznie określanej kwoty na dotacje dla "ogólnofederalnych" polonijnych projektów kulturalnych. W bieżącym roku strona niemiecka przeznaczyła z budżetu federalnego na finansowanie polonijnych projektów kulturalnych, obejmujących swym zasięgiem co najmniej trzy kraje związkowe, kwotę 391 tys. marek; do tej pory zakwalifikowała do dofinansowania sześć wniosków na ogólną kwotę 70 tys. marek. Dodać należy, że organizacje polonijne w RFN mogą starać się w poszczególnych krajach związkowych o dotacje na cele kulturalno-oświatowe o znaczeniu lokalnym. I tak np. działalność kulturalno-oświatowa polonijnych organizacji berlińskich dofinansowana została w 1998 roku kwotą około 270 tys. marek.

Należy przyznać, że ubiegły rok był okresem zastoju we współpracy federalnych władz niemieckich z organizacjami polonijnymi w Niemczech, a tym samym w realizacji projektów kulturalnych Polonii. Przyczyniły się do tego wątpliwości władz niemieckich co do zgodności z prawem zmian statutowych i personalnych dokonanych w Polskiej Radzie w Niemczech - Zrzeszeniu Federalnym, która dotąd opiniowała wnioski o dotacje, oraz co do reprezentatywności nowo powołanego Konwentu Organizacji Polskich w Niemczech. Nie można tu pomijać faktu, że z pięciu federacji i organizacji polonijnych o zasięgu ogólnoniemieckim, które w kwietniu 1998 r. utworzyły Konwent, dwie (Związek Polaków w Niemczech i Związek Polaków "Zgoda" w Niemczech) już w pierwszych miesiącach po jego powołaniu wycofały dlań poparcie. Mimo to mamy nadzieję, że najważniejsze stowarzyszenia polskie w Niemczech zechcą jednak wspólnie występować wobec władz niemieckich, co powinno ułatwić wspieranie działalności kulturalnej Polonii.

Strona polska konsekwentnie zabiega, by władze niemieckie coraz pełniej realizowały prawa społeczności polonijnej zagwarantowane w Traktacie oraz by utrzymywały bieżące kontakty z reprezentacją organizacji polskich. W marcu 1998 r. kierownik Wydziału Konsularnego Ambasady RP przekazał na ręce dyrektora właściwego departamentu w bońskim MSW stanowisko Ambasady RP w tych sprawach; w maju 1998 r. Ambasador RP złożył pro memoria oraz odbył rozmowę z podsekretarzem stanu w MSZ w Bonn; w czerwcu 1998 r. Ambasador RP w rozmowie z sekretarzem stanu w federalnym MSW zdecydowanie podkreślił prawo społeczności polonijnej do w pełni suwerennego określania formy swej reprezentacji wobec władz niemieckich. Po tej interwencji doszło do spotkania przedstawicieli MSW RFN z Zarządem Polskiej Rady w Niemczech - Zrzeszenia Federalnego. Nie doprowadziło to jednak do nawiązania trwałych i efektywnych kontaktów PRwN-ZF z niemieckimi władzami federalnymi. Mimo wyrażonej przez stronę niemiecką oficjalnie, w trakcie spotkania Premiera J. Buzka z Ministrem M. Kantherem w sierpniu 1998 r., aprobaty dla Konwentu Organizacji Polskich w Niemczech jako nowej federacji polonijnej, nie doszło do zapowiedzianego spotkania delegacji tej organizacji z Federalnym Ministrem Spraw Wewnętrznych, w gestii którego do końca 1998 r. pozostawały sprawy finansowe i prawno-polityczne Polonii w RFN. Problematyka finansowania polonijnych projektów kulturalnych została przejęta po ostatnich wyborach w Niemczech przez Pełnomocnika ds. Kultury i Mediów w Federalnym Urzędzie Kanclerskim. W dniu 1 lipca 1999 r. delegacja Konwentu (w składzie trzech federacji) została przyjęta w Federalnym Urzędzie Kanclerskim, uzyskując m.in. informacje o obowiązujących po reorganizacji zasadach finansowania projektów kulturalnych. Związek Polaków w Niemczech oraz Związek Polaków "Zgoda" w Niemczech zdecydowały się na oddzielne spotkanie w Urzędzie Federalnym, do którego doszło 30 czerwca 1999 r. W dniu 7 lipca 1999 r. odbyła się w Berlinie narada z udziałem dyrektora Departamentu Polonii MSZ, ambasadora RP i szefów polskich placówek konsularnych w Niemczech, w czasie której omówiono aktualny stan współpracy organizacji polonijnych z władzami niemieckimi. Ambasador A. Byrt wyraził zamiar odbycia w najbliższym czasie bezpośredniej rozmowy z M. Naumannem, Pełnomocnikiem ds. Kultury i Mediów w Federalnym Urzędzie Kanclerskim, poświęconej ocenie tej współpracy.

W kontaktach ze stroną niemiecką MSZ podkreśla znaczenie Polonii w Niemczech dla rozwoju stosunków polsko-niemieckich. W 1998 r. tematyka ta wprowadzona została do agendy bilateralnych rozmów politycznych na najwyższym szczeblu. I tak w sierpniu 1988 r. Prezes RM RP Jerzy Buzek przeprowadził na ten temat rozmowę z Federalnym Ministrem Spraw Wewnętrznych RFN Manfredem Kantherem; problematyka ta stanowiła także przedmiot rozmowy Ministrów Spraw Wewnętrznych RP i RFN w marcu 1998 r. Szczególnym wyjściem naprzeciw staraniom MSZ w tym zakresie było oficjalne podkreślenie przez Premiera J. Buzka, w trakcie spotkania z Kanclerzem H. Kohlem w Krzyżowej 11.06.1998 r., równorzędnej roli osób pochodzenia polskiego w RFN oraz mniejszości niemieckiej w Polsce jako pomostu w budowaniu dobrych stosunków polsko-niemieckich.

Podsumowując należy podkreślić, że chociaż Ministerstwo Spraw Zagranicznych ocenia Traktat polsko-niemiecki jako skuteczny, z prawnego punktu widzenia, instrument ochrony praw grupy polskiej w Niemczech i odnotowuje - zwłaszcza w niektórych krajach związkowych - istotny postęp w realizacji gwarancji traktatowych, zakres przestrzegania przez stronę niemiecką zapisów Traktatu dotyczących praw grupy polskiej nadal oceniamy jako niewystarczający.

Pragnę zapewnić, że resort z uwagą śledzi rozwój sytuacji, podejmując stosowne interwencje, a w uzasadnionych przypadkach zwracając się o wsparcie własnych działań do innych organów władz Rzeczypospolitej Polskiej.

Bronisław Geremek

Warszawa, 1999-07-28

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek

Z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów p. Jerzego Buzka przekazuję Pani w załączeniu szczegółową odpowiedź na oświadczenie Senatora Jerzego Pieniążka wygłoszone podczas 38 posiedzenia Senatu RP w dniu 1 lipca 1999 roku w sprawie sytuacji w ZPW Prospan S.A. w Wieruszowie

Z poważaniem

MINISTER

z upoważnienia

Sekretarz Stanu

Alicja Kornasiewicz

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Jerzego Pieniążka w sprawie sytuacji w Zakładach Płyt Wiórowych "Prospan" S.A. w Wieruszowie uprzejmie przekazuję co następuje:

Prywatyzacja przedsiębiorstwa Zakłady Płyt Wiórowych "Prospan" miała miejsce w wyniku umowy o wspólnym przedsięwzięciu zawartej w Kaliszu w dniu 5 sierpnia 1997 roku. W imieniu Skarbu Państwa negocjacje i podpisanie umowy było realizowane przez ówczesnego wojewodę kaliskiego Pana Eugeniusza Małeckiego. Do zawiązanej spółki Skarb Państwa wniósł mienie przedsiębiorstwa. W imieniu jednego z inwestorów tj. NFI Hetman występował Prokurent Pan Krzysztof Sędzikowski. Struktura kapitałowa nowo utworzonej spółki, dawała podmiotom powiązanym z NFI Hetman zdecydowaną kontrolę właścicielską. Skład akcjonariuszy określał bowiem, że NFI Hetman obejmie 33% akcji, Zakłady Płyt Wiórowych Grajewo S.A. (podmiot, w którym NFI Hetman był funduszem wiodącym) obejmuje 10% akcji a Fabryka Dywanów Kowary S.A. (też podmiot, w którym NFI Hetman był funduszem wiodącym) obejmuje 7% akcji + 2 akcje.

Zawarta w 1997 roku umowa zawiera jednakże kilka szczególnych zapisów, które stały się przyczyną obecnej sytuacji:

• Umowa określa w swoim załączniku pakiet socjalny jednakże dopuszcza zwolnienia pracowników po wypłaceniu im dodatkowej odprawy.

- Umowa pozwoliła na zaliczenie do Programu Inwestycyjnego działań polegających na nabywaniu akcji spółki Zakłady Płyt Wiórowych S.A. w Grajewie. W ten sposób umowa pozwala na to, aby nowa spółka (ZPW "Prospan" S.A. w Wieruszowie) wydatkowała środki wniesione przez inwestorów na zakup akcji podmiotu, który stał się jednym z inwestorów i miał realizować program inwestycyjny. W umowie stworzono zatem możliwość krzyżowej własności między obu podmiotami i pozorowania wykonania inwestycji poprzez przepływy finansowe pomiędzy tymi spółkami. Oczywistym jest, że takie "inwestycje" nie powodują realnie żadnych zmian i modernizacji technologicznej. Zarząd spółki ZPW "Prospan" S.A. w Wieruszowie dokonał nabycia znacznej ilości akcji ZPW S.A. w Grajewie w momencie ich emisji publicznej. Zakup tych akcji był dokonywany po cenie przekraczającej 100 zł za akcję (obecna cena giełdowa akcji ZPW Grajewo S.A. wynosi 31 zł - kurs z 19.07.1999 r.).

- Umowa przewiduje, że w okresie 3 lat inwestorzy nie mogą zbyć swoich udziałów na rzecz zagranicznego inwestora branżowego.

Zastrzeżenie to jednakże nie ogranicza w żaden sposób przed podniesieniem kapitału w spółce ZPW "Prospan S.A. i objęciu akcji przez takiego inwestora lub przeciwko pośredniemu objęciu kontroli np. poprzez wykup akcji jednego z inwestorów lub upoważnieniu takiego inwestora do wykonywania praw z akcji.

Umowa z 1997 roku nie przewiduje zatem istnienia w ZPW "Prospan" S.A. jednego wyraźnego inwestora finansowego lub branżowego ale raczej prowadzi do rozproszenia struktury właścicielskiej.

Ministerstwo Skarbu Państwa w zdecydowany sposób wkroczyło na początku 1999 roku, gdy ówczesny zarząd spółki próbował przedstawić Walnemu Zgromadzeniu Akcjonariuszy bilans spółki z nieprawidłowymi danymi o jej sytuacji finansowej. Na wniosek Ministerstwa Skarbu Państwa Państwa bilans spółki został skorygowany i została w nim ujawniona prawdziwa obecnie wartość nabytych akcji spółki ZPW S.A. w Grajewie. Skorygowany bilans spółki ZPW "Prospan" S.A. w Wieruszowie wykazał stratę netto około 22 mln złotych. Z tego powodu Skarb Państwa wstrzymał się od głosu podczas udzielania pokwitowania zarządowi spółki z jego działalności w roku 1998. Pokwitowanie to zostało udzielone głosami pozostałych akcjonariuszy.

W dniu 1 lutego 1999 roku NFI Hetman S.A. podpisał z Pfleiderer Holzwerkstoffe GmbH w Peiting umowę w sprawie sprzedaży akcji ZPW S.A. w Grajewie oraz umowę przedwstępną, na mocy której Fundusz zobowiązał się do sprzedaży 917 862 akcji imiennych ZPW "Prospan" S.A. w Wieruszowie. Obydwa pakiety stanowiły po 33% akcji każdej ze spółek. Cena sprzedaży akcji ZPW S.A. Grajewo była ustalona na 35 złotych.

Akcje ZPW Prospan S.A. w Wieruszowie są od połowy 1998 roku zastawione przez NFI Hetman S.A. jako zabezpieczenie kredytu udzielonego przez Powszechny Bank Kredytowy.

Na przełomie maja i czerwca br. nastąpiły zmiany w składach Rad Nadzorczych ZPW S.A. w Grajewie i ZPW "Prospan" S.A. w Wieruszowie w taki sposób, że w obu radach większość objęły osoby będące reprezentantami firmy Pfleiderer AG.

Przedstawione powyżej informacje są publicznie dostępne za pośrednictwem Komisji Papierów Wartościowych i Giełd gdzie spółki NFI Hetman S.A. oraz ZPW S.A. w Grajewie mają obowiązek dostarczania informacji okresowych i raportów rocznych.

W marcu 1999 roku NFI Hetman zwrócił się do Ministra Skarbu Państwa z prośbą o wyrażenie zgody na wcześniejsze zbycie posiadanych przez NFI Hetman akcji na rzecz Pfleiderer Holzwerke GmbH.

Ministerstwo Skarbu Państwa w odpowiedzi na wniosek NFI Hetman zaproponowało kilka zmian do kontraktu z 1997 roku. Jak na razie brak jest odpowiedzi w tej sprawie.

W oświadczeniu Pana Senatora Jerzego Pieniążka znalazło się kilka szczegółowych pytań. I tak:

- Czy kierownictwo tego zakładu, który kiedyś był perełką naszej gospodarki w zakresie produkcji płyt wiórowych, realizuje dzisiaj politykę zgodną z polską racją stanu?

W chwili obecnej, w wyniku umów zawartych przez NFI Hetman S.A., realne kierownictwo i zarządzanie spółką są pośrednio w rękach firmy Pfleiderer Holzwerke GmbH i wyznaczonych przez tę firmę osób. Skarb Państwa w żaden sposób nie mógł przeciwdziałać posunięciom inwestora. ZPW Prospan S.A jest zwykłą spółką prawa handlowego a ewentualne realizowanie "polskiej racji stanu" może być osiągnięte poprzez sterowanie parametrami makroekonomicznymi całej gospodarki a nie indywidualnymi decyzjami właścicielskimi.

- W jakim stopniu ten zakład ma szansę wypełnić zobowiązania zawarte w pakiecie socjalnym?

Trudna sytuacja rynkowa spółki, może rzeczywiście utrudnić wypełnienie pakietu socjalnego.

- Czy spółka ma szansę zrealizować podpisaną dwa lata temu umowę o wspólnym przedsięwzięciu, aby skutecznie prowadzić swe działania na polskim rynku płyt wiórowych?

W ocenie Ministerstwa Skarbu Państwa istnieje szansa na realizację ww. umowy o wspólnym przedsięwzięciu. Wymaga to jednak współpracy z inwestorem branżowym i oszczędnego gospodarowania środkami.

Emil Wąsacz

Warszawa, 29 lipca 1999 r.

Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak

Szanowna Pani Marszałek

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Jana Chojnowskiego podczas 38 posiedzenia Senatu w dniu 1 lipca 1999 r. w sprawie "ujednolicenia numerów kierunkowych w ramach nowego podziału terytorialnego kraju", przedstawiam poniższe wyjaśnienia.

Zgodnie z art. 21 ustawy o łączności (Dz.U. z 1995 r. nr 117, poz. 564 z późn. zm.) Minister Łączności ustala dla sieci telekomunikacyjnej plany numeracji krajowej oraz przydziela numerację operatorom sieci telekomunikacyjnych użytku publicznego. Plan numeracji nie zawiera zapisów określających zasady taryfikacji. Zgodnie z art. 39 ust. 1 opłaty za usługi telekomunikacyjne ustala operator, a Minister Łączności może wprowadzić (art. 39 ust. 2) opłaty maksymalne za usługi telekomunikacyjne o charakterze powszechnym.

Nowy podział administracyjny kraju nie zmienił podziału sieci telekomunikacyjnej użytku publicznego.

Stacjonarna sieć telefoniczna w Rzeczypospolitej Polskiej jest podzielona na 49 Stref Numeracyjnych. Połączenia strefowe z zaliczaniem 3 minutowym są to połączenia pomiędzy dwoma abonentami zlokalizowanymi w tej samem strefie numeracyjnej. Połączenia strefowe są zestawiane po wybraniu przez abonenta numeru strefowego abonenta żądanego. Połączenia międzystrefowe są uzyskiwane po wybraniu (po prefiksie "0") numeru krajowego abonenta, składającego się z wskaźnika strefy numeracyjnej i numeru strefowego. Połączenia takie w zależności od odległości (L) siedzib central międzystrefowych zaliczane są wg 4 taryfy (przy L £ 100 km) lub 5 taryfy (przy L > 100 km).

Biorąc pod uwagę sposób wybierania numeru (plan numeracji krajowej) i realizację techniczną połączeń (budowę sieci telekomunikacyjnych) nie jest uzasadnione dostosowanie stref numeracyjnych do nowego podziału administracyjnego kraju tak, aby abonenci mieli skrytą numeracją strefową i każde z 16 nowych województw charakteryzowało się nowym Wskaźnikiem Strefy. Każda zmiana granic stref numeracyjnych powoduje konieczność dokonania przebudowy sieci i zmiany numeracji abonentom. Koszty zmiany numeracji poniesione łącznie przez operatora i abonentów szacuje się na ok. 1000 - 500 PLN na abonenta a przy konieczności wymiany central analogowych lub budowy nowych wzrastają do 3000 PLN.

Gdyby sieć krajowa w 100% była siecią cyfrową (a jak wiadomo nie jest), podatną na zmiany numeracji, to przy 8 mln abonentów TP S.A. koszty dostosowania planu numeracji a dokładniej SIECI TELEFONICZNEJ RP do nowego podziału administracyjnego kraju wyniosłyby 0,8 mld PLN - 4 mld PLN.

Ponieważ mamy obecnie w kraju 3,5 mln abonentów dołączonych do central analogowych (z tego 0,8 mln przyłączonych do central Strowger'a - zupełnie niepodatnych na zamianę numeracji), to powyższe szacunki należy uzupełnić kosztami wymiany central analogowych na cyfrowe i łączny koszt zadania pt: "utworzenie 16 stref numeracyjnych" może wynieść:

a) 3,12 mld PLN - 5 mld PLN (wymiana tylko central Strowger'a wraz ze zmianą numeracji, pozostali abonenci tylko zmiana numeracji - o ile w ogóle będzie możliwa), lub

b) 11,95 mld PLN - 12,75 mld PLN (wymiana wszystkich central analogowych wraz ze zmianą numeracji, pozostali abonenci dołączeni do central cyfrowych - tylko zmiana numeracji).

Mając na uwadze przedstawiony wyżej szacunek kosztów dostosowania planu numeracji i liczby stref numeracyjnych do nowego podziału administracyjnego można dopuścić jedynie niewielkie korekty granic stref numeracyjnych związane z utworzeniem powiatów i przebiegiem dotychczasowych granic stref numeracyjnych. W całym kraju 84 powiaty są podzielone granicami stref numeracyjnych i abonenci telefoniczni w tych powiatach łącząc się z abonentami z tego samego powiatu, umiejscowionymi za granicą strefy, wykonują obecnie połączenia międzymiastowe (z prefiksem "0" i wskaźnikiem międzymiastowym) zaliczane wg 4 lub 5 taryfy.

W Ministerstwie Łączności i w Telekomunikacji Polskiej S.A. pracują zespoły specjalistów, których zadaniem jest określenie wymaganego zakresu zmian w planach numeracji i taryfikacji.

W pierwszej kolejności określa się jakie zmiany w konfiguracji sieci, numeracji abonentów byłyby konieczne do wykonania w przypadku włączenia wspomnianych obszarów do strefy numeracyjnej w której znajduje się siedziba powiatu. Prace komplikuje fakt niepokrywania się granic powiatów z granicami Okręgów Telefonicznych dla których zostały przyznane określone zasoby numeracyjne. Różna bywa długość numerów abonentów a i przy tej samej długości (np. 7 cyfr) występują konflikty numeracyjne tzn. numeracja abonentów na obszarze powiatu "poza strefą numeracyjną" występuje już w strefie numeracyjnej, do której ten obszar powiatu zamierza się włączyć.

Rozważa się również możliwość innego taryfikowania połączeń telefonicznych (wykonywanych po wybraniu prefiksu "0" i wskaźnika międzymiastowego) między abonentami położonymi w podzielonych granicą strefy numeracyjnej powiatach bez konieczności zmiany numeracji, lecz obecnie sieć krajowa taryfikuje połączenia na podstawie analizy 4 cyfr numeru krajowego. Przy tego typu połączeniach i dwucyfrowym wskaźniku strefy analiza tylko dwóch pierwszych cyfr numeru strefowego jest niewystarczająca do określenia, że połączenie jest zestawiane pomiędzy abonentami tego samego powiatu położonymi w różnych SN.

Jak z powyższego wynika, ewentualne zmiany przyporządkowania obszarów sieci telefonicznych i zmian taryfikacji wymagają dokładnej i pracochłonnej analizy wielu parametrów technicznych, ekonomicznych i dodatkowo dokonania przeglądu koncesji udzielonych operatorom lokalnym.

W przypadkach, gdy zmiana numeracji abonentów okaże się możliwa do wprowadzenia, na wniosek TP S.A. Minister Łączności dokona zmian granic stref numeracyjnych i planu numeracji, jednak będzie to dotyczyło korekty granic stref numeracyjnych związanych z utworzeniem powiatów i przebiegiem dotychczasowych granic stref numeracyjnych a nie zmiany granic 49 stref w celu dostosowania do granic 16 województw.

Ustalenie zmian zasad taryfikacji, jak już wspomniano na wstępie niniejszego pisma, nie leży w kompetencji Ministra Łączności, gdyż opłaty za usługi telekomunikacyjne, zgodnie z art. 39 ust. 1 ustala operator.

Maciej Srebro