Wielu właścicieli małych i średnich firm zatrudniających do kilkudziesięciu pracowników zwraca się do mnie z następującym problemem. Zgodnie z rozporządzeniem ministra pracy i polityki socjalnej, z dnia 4 grudnia 1998 r., w sprawie określenia wzorów zgłoszeń do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego, płatnicy składek mają obowiązek przekazywać ubezpieczonym na formularzu ZUS - RMUA, raport miesięczny dla osoby ubezpieczonej. Raport taki płatnicy muszą przekazywać ubezpieczonemu również w tych miesiącach, w których są zwolnieni z obowiązku przekazywania raportu miesięcznego do ZUS.

Dodatkowym utrudnieniem dla tych firm jest konieczność ręcznego wypełniania dokumentacji. Firmy te nie mają często programów kadrowych czy księgowych, a właścicieli nie stać po prostu na dodatkowe zatrudnienie osób zajmujących się wyłącznie problematyką ubezpieczeń społecznych. Zaś duże firmy, zatrudniające po kilkaset pracowników, w większości doręczają im wydruki z list płac, na których są dane dotyczące wszystkich potrąceń, w tym tych na ubezpieczenia społeczne.

Dnia 3 września 1969 r. skarb państwa, na mocy umowy kupna-sprzedaży - akt notarialny nr 8042/69 - nabył między innymi działkę nr 179/3, położoną w Kielcach, w Białogonie, a mającą powierzchnię 1040 m². Na wymienionej nieruchomości wybudowana została bocznica kolejowa, będąca własnością Przedsiębiorstwa Handlu Sprzętem Rolniczym "Agroma" w Kielcach. Dla tej nieruchomości prowadzony jest zbiór dokumentów o numerze ZD 6885 w wydziale ksiąg wieczystych Sądu Rejonowego w Kielcach.

W dniu 15 kwietnia 1975 r. wydany został na podstawie ustawy, z dnia 26 października 1971 r., o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych, akt własności ziemi - znak PBG-ON-4512/222/75 - w którym stwierdzono, że pani Helena Ratajewicz stała się z mocy prawa właścicielem nieruchomości oznaczonej w ewidencji gruntów miasta Kielce jako działka nr 3/2, o powierzchni 0.8639 ha, położonej w Kielcach.

W wyniku błędu popełnionego przez geodetę w czasie dokonywania pomiarów nieruchomości przyznana aktem własności ziemia pani Helenie Ratajewicz objęła także wymienioną wyżej działkę o powierzchni 1040 m², stanowiącej własność skarbu państwa i nie podlegającą w związku z tym uwłaszczeniu, na mocy przepisów ustawy z dnia 26 października 1971 r. Przedsiębiorstwo Handlu Sprzętem Rolniczym "Agroma" nie brało udziału w postępowaniu dotyczącym stwierdzenia nabycia własności nieruchomości przez panią Helenę Ratajewicz i nie była mu znana treść tego aktu.

W związku z prowadzeniem czynności zmierzających do prywatyzacji przedsiębiorstwa okazało się, że działka o powierzchni 1040 m² ma potrójną numerację i jest następująco oznaczona: na mapie miasta Kielc - obręb 020, arkusz 8, jednostka rejestrowa 30 - numerem 396/2; w księdze wieczystej KW 15998, w której jako właścicielka wpisana jest Helena Ratajewicz - numerem 3/3/2; i w zbiorze dokumentów ZD6885, jako własność skarbu państwa w użytkowaniu PHSR "Agroma" - numerem 179/3.

Z uwagi na istniejącą niepewność stanu prawnego PHSR "Agroma" wystąpiło w dniu 12 grudnia 1997 r. do sądu o ustalenie tego, iż skarb państwa jest właścicielem, a PHSR "Agroma" użytkownikiem wieczystym wymienionej działki, a także o nakazanie wykreślenia z działu pierwszej księgi wieczystej KW 19998 działki nr 3/3/2 o powierzchni 1040 m². Sąd Wojewódzki w Kielcach, wyrokiem z dnia 12 listopada 1998 r., sygnatura akt 1C582/98, oddalił powództwo, stwierdzając w uzasadnieniu, że pomimo zasadności twierdzeń pozwu, sąd jednak nie mógł uwzględnić powództwa z uwagi na treść żądania.

Od tego wyroku PHSR "Agroma" złożyło apelację. Sąd Apelacyjny w Krakowie, wyrokiem z dnia 14 kwietnia 1999 r., sygnatura akt 1ACA127/99, apelację oddalił, podając w ustnym uzasadnieniu, że uzasadnienie wyroku sądu w Kielcach jest błędne. Wywody zawarte w uzasadnieniu apelacji są słuszne, jednak Sąd Apelacyjny nie może uwzględnić roszczeń PHSR "Agroma" z uwagi na treść art. 63 §2 ustawy z dnia 19 października 1991 r., o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi skarbu państwa oraz o zmianie niektórych ustaw - "Dziennik Ustaw" nr 107 poz. 464. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, art. 63 §2 powołanej ustawy wyłącza sądową kontrolę aktu własności ziemi.

Rozstrzygnięcie Sądu Apelacyjnego w Krakowie narusza prawo, ponieważ sankcjonuje istnienie dwóch tytułów własności do jednej nieruchomości, a ponadto narusza interes Rzeczypospolitej Polskiej, polegający na ochronie prawa własności, w tym przypadku chodzi o własność skarbu państwa.

Sąd uznał, co było oczywiste, że zwolnienie pana Tadeusza Fatalskiego nastąpiło z naruszeniem zasad formalnych, gdyż powodowi, jako radnemu, przysługiwała szczególna ochrona prawna. Wiele razy interweniowałem w tej sprawie, zwracając się również do pana premiera, iż pan prezes Stanisław Alot łamie prawo i nie liczy się z samorządem. Kolejny raz okazało się, że mam rację. Cóż z tego, skoro pan Tadeusz Fatalski pozostaje bez pracy, bo prezes Stanisław Alot specjalnie, w pośpiechu, nie czekając na rozstrzygnięcia sądowe, powołał nowego dyrektora. Pan prezes Stanisław Alot z całą premedytacją odwołał dyrektora Tadeusza Fatalskiego, gdy ten został członkiem Rady Miejskiej w Kielcach. Takie zachowanie prezesa Stanisława Alota, który nie zna podstaw prawa albo nie liczy się z nim, w moim przekonaniu nie budzi zaufania klientów Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Spektakularne odwołanie pana Tadeusza Fatalskiego wywołało w kraju wiele protestów, a jego koszty zostaną pokryte z kieszeni podatników. W moim przekonaniu taka osoba, jak pan prezes Stanisław Alot, nie powinna pełnić dalej swoich obowiązków.

W ustawie budżetowej na 1999 r. wyżej wymieniona rezerwa celowa przeznaczona jest na rozwój miejsc pracy poza rolnictwem na terenach wiejskich oraz na rozwój infrastruktury będącej w dyspozycji Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, w tym 30 milionów zł na rozwój sieci elektroenergetycznych na wsi. Uprzejmie proszę o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania.

Środowisko byłych żołnierzy I Armii Wojska Polskiego przyjęło oburzeniem przemilczenie pięćdziesiątej czwartej rocznicy ponownych zaślubin z Bałtykiem, dokonanych przez żołnierzy I Armii Wojska Polskiego w marcu 1945 r. po ciężkich bojach o Gdańsk i Kołobrzeg. Ta postawa władz państwowych III Rzeczypospolitej źle świadczy, zarówno moralnie, historycznie, jak i politycznie, bo potwierdza, że według nich są gorsi oraz lepsi żołnierze, bez względu na przelaną krew i ofiary poniesione dla ojczyzny. Politycy, miast integrować społeczeństwo, dzielą je i skłócają ze sobą. Bez wkładu oręża polskiego podczas II wojny światowej nie byłoby odzyskania ziem piastowskich, gdzie żyje, uczy się i pracuje dziesięć milionów obywateli.

Drugie oświadczenie.

Z licznych kręgów dochodzą głosy na temat planowanego wprowadzenia od 2000 r. podatku katastralnego w wysokości 2% wartości budynków i mieszkań. Przybliżę wyliczenia: w przypadku średniego domku jednorodzinnego o wartości około 100 tysięcy zł podatek będzie wynosił 2 tysiące zł rocznie, czyli jedna rata wyniesie 500 zł. Przy średniej zagrodzie rolnika o wartości około 200 tysięcy zł podatek wyniesie 4 tysiące zł rocznie, czyli na jedną ratę przypadnie około 1 tysiąca zł. Przy mieszkaniu spółdzielczym o średniej wartości około 80 tysięcy zł podatek wyniesie 1 tysiąc 600 zł, a jedna rata - około 400 zł. Wysoki podatek katastralny doprowadzi, iż bardzo wzrosną koszty. Jak będą za to płacić emeryci, renciści, a szczególnie ludzie o średniej płacy krajowej? Na ile ten podatek powiększy biedę w społeczeństwie?

Dokładnie 8 grudnia 1995 r., podczas sześćdziesiątego posiedzenia Senatu RP poprzedniej kadencji, wygłosiłem oświadczenie, w którym zawarłem cały dramatyzm sytuacji państwowych gospodarstw rolnych. Od wielu lat posłowie i senatorowie alarmują w związku z tą sytuacją, bardzo krytyczne uwagi zgłaszały wszystkie związki zawodowe. Naganne opinie o przekształceniach rolnictwa państwowego wyrażali ówczesny wicemarszałek Sejmu, rzecznik praw obywatelskich i inne osoby o wysokim autorytecie moralnym i społecznym.

Rezultaty tych przekształceń wskazują jednocześnie, że były one prowadzone nieodpowiedzialnie i cynicznie, na zasadzie wyniszczenia, nieliczenia się z następstwami i skutkami. Miały też wyraźny aspekt polityczny. Żaden nawet najbogatszy kraj nie mógłby sobie pozwolić na taką niegospodarność. Efekty tych działań to bezrobocie kilkuset tysięcy pracowników, proces degradacji gruntów, rozgrabienie majątku, spadek areału upraw, degradacja hodowli zarodowej i nasiennictwa, nędza, brak perspektyw rozwojowych dla byłych pracowników PGR i ich rodzin.

Powodowany lekturą dramatycznego apelu Zjazdu Delegatów najbliższego mi Oddziału Warmińsko-Mazurskiego Stowarzyszenia "Związku Byłych Pracowników PGR", wyrażającego protest przeciwko znowu politycznej decyzji Sejmu RP, odrzucającego nowelizację ustawy dotyczącej udziału byłych pracowników PGR w prywatyzacji ich zakładów pracy, wnoszę o przyjęcie ustawy w pierwotnym proponowanym kształcie, pozwalającym na zrekompensowanie poniesionych strat materialnych i moralnych tego środowiska.

W połowie ubiegłego roku faktycznie został zahamowany cały dotychczasowy proces doskonalenia zawodowego kadry lekarskiej w kraju. W następstwie tego setki młodych lekarzy bezskutecznie czaka na taką możliwość, co z pewnością odbije się w przyszłości na poziomie ich wiedzy zawodowej, a w konsekwencji na jakości świadczonych przez nich usług medycznych. Jednocześnie toczy się w tej sprawie nadmiernie w moim przekonaniu przeciągająca się dyskusja, która nic nowego już nie wniesie. Ostatecznie w dniu 19 marca Naczelna Rada Lekarska wyraziła w tej sprawie bardzo krytyczne stanowisko. Dysponujmy dokumentem, który został przyjęty przez radę.

Swoje oświadczenie kieruję na ręce pana profesora Jerzego Buzka, prezesa Rady Ministrów.

Jestem zaniepokojony dramatyczną, wręcz katastrofalną sytuacją gminnych ośrodków pomocy społecznej w powiecie kłodzkim. W porównaniu z ubiegłym rokiem drastycznie, średnio o 30%, zmniejszono dotacje na zadania zlecone. Zlikwidowano też dotacje na zasiłki osłonowe przeznaczone na częściowe zrekompensowanie najuboższym skutków podwyżek opłat za czynsz i energię, a jednocześnie obciążono ośrodki pomocy społecznej dodatkowymi zadaniami, to jest składką ZUS od zasiłków stałych oraz składką na ubezpieczenia zdrowotne, nie przeznaczając na ich realizację dodatkowych środków finansowych. W tej sytuacji ośrodki te nie mają wręcz pieniędzy na realizację zadań wynikających z ustawy o pomocy społecznej, czyli na to, co państwo gwarantuje obywatelom. Z tego powodu w wielu gminnych ośrodkach pomocy społecznej nie wypłaca się zasiłków okresowych bądź też są one wypłacane w kwotach dość symbolicznych. Jak nazwać zasiłek w kwocie 20 zł, 50 zł lub nawet 100 zł miesięcznie na rodzinę? Dodatkiem, jałmużną? Nie mówię tutaj o rodzinach patologicznych, choć i tym rodzinom należy się pomoc, ale o rodzinach normalnych, tylko biednych, często wielodzietnych, niepełnych, o niskich dochodach bądź też bez żadnego dochodu, rodzinach, w których występują choroby.

Niebagatelny wpływ na zubożenie części mieszkańców powiatu miała również katastrofalna powódź, która dwukrotnie, w 1997 r. i w 1998 r., dotknęła wszystkie gminy powiatu kłodzkiego. Wiele osób i rodzin do dziś boleśnie odczuwa skutki tego kataklizmu, borykając się z różnymi problemami, których do dzisiaj nie załatwiono, mimo licznych obietnic i deklaracji.

Na zubożenie części mieszkańców miał również wpływ brak miejsc pracy, redukcje i zwolnienia oraz wysoki, stale rosnący wskaźnik bezrobocia w powiecie kłodzkim. Według rejonowego urzędu pracy do dnia 31 stycznia 1999 r. było zarejestrowanych szesnaście tysięcy pięćset bezrobotnych, a już w dniu 31 marca 1999 r. - osiemnaście tysięcy bezrobotnych. Wynika z tego, iż powiększa się obszar nędzy i ubóstwa. W wielu przypadkach zagrożony jest wręcz biologiczny byt tych rodzin. One czekają na pomoc i powinni tę pomoc otrzymać.

Po dokładnej analizie budżetu miasta Bydgoszczy w dziale 79 "Oświata i wychowanie" proszę o korektę budżetu, gdyż budżet ten nie spełnia podstawowych warunków.

Kwoty te są na takim poziomie. Dotacja celowa na zadania oświatowe z zakresu administracji wykonywana przez powiat w rozdziale 8221 "Zakłady opiekuńczo-wychowawcze" jest w wysokości 104,7% w stosunku do roku 1998. Z kolei dotacja celowa na zadania własne powiatów w rozdziale 8011 "Szkoły zawodowe" ma 77,9% wykonania budżetu za 1998 r., w rozdziale 8071 "Jednostki pomocnicze szkolnictwa" - 97,6% wykonania budżetu za 1998 r., w rozdziale 8221 "Zakłady opiekuńczo-wychowawcze" są przyznane środki w wysokości 98,9% za 1998 r., zaś w rozdziale 8231 "Placówki wychowania pozaszkolnego" - w wysokości 99,4% w stosunku do 1998 r.

Należy nadmienić, że wskaźniki wzrostu przyjęte w budżecie państwa na 1999 r. wynoszą odpowiednio: dla płac - 110,5%, a dla wydatków rzeczowych - 108,5% wykonania budżetu za ubiegły rok.

Jednocześnie należy dodać, że w rozdziale 8011 "Szkoły zawodowe" dotacje celowe na zadania własne powiatu stanowią zaledwie 2 miliony 296 zł i nie zabezpieczają nawet płac i pochodnych. W pozostałych rozdziałach brakuje na wydatki rzeczowe, nawet na te, które wynikają z umowy o pracę, jak odpisy na fundusz świadczeń socjalnych, wypłaty odszkodowań, zagwarantowane zasiłki i inne.

W ciągu roku gmina dofinansowywała zadania oświatowe. W 1998 r. kwota dofinansowania jednostek subwencjonowanych wynosiła 17 milionów 149 tysięcy 253 zł, co oznaczało dodanie 19,4% ogółem przyznanych środków. W grupie jednostek finansowanych udziałem w podatku dochodowym od osób fizycznych udział gminy w 1998 r. był na poziomie 17,9%, co daje kwotę 12 milionów 512 tysięcy 480 zł.

Przypadek drugi. Młody mieszkaniec powiatu wieruszowskiego z gminy Sokolniki leczył się od dłuższego czasu w prywatnej klinice okulistycznej w Poznaniu. Prowadzący go lekarz nakazał mu poddanie się tamże dwóm operacjom. Zwrócił się on więc do sieradzkiego oddziału Łódzkiej Kasy Chorych o wyrażenie zgody na refundację ich kosztów. Argumentował to ciągiem leczenia w tamtejszej klinice, a także faktem posiadania przez nią stosownej umowy z Wielkopolską Kasą Chorych. Niestety, gmina Sokolniki, do 31 grudnia ubiegłego roku należąca do województwa kaliskiego, które dziś jest częścią Wielkopolski, znalazła się wraz z powiatem wieruszowskim właśnie w województwie łódzkim. Sieradzki oddział Łódzkiej Kasy Chorych odmówił pacjentowi poznańskiej kliniki refundacji kosztów leczenia. Pacjent ten zwrócił się więc o interwencję do mnie, tym bardziej że przed nim są jeszcze kolejne zaplanowane operacje.

Pytam więc panią minister. Po pierwsze, na jakiej podstawie Łódzka Kasa Chorych odmówiła refundacji kosztów wyżej wymienionym pacjentom, powodując w pierwszym przypadku opóźnienie operacji - nie wiem, jakie były tego skutki dla zdrowia - a w drugim przypadku narażenie na dodatkowe obciążenia finansowe, pomimo opłacania składek w systemie ubezpieczeń zdrowotnych? Po drugie, czy pacjenci ubezpieczeni w kasach chorych - chodzi o oba wymienione i inne, podobne przypadki - nie powinni mieć prawa decydowania o miejscu poddania się operacjom, które były efektem długotrwałego procesu leczenia? Dziękuję za uwagę.

Drugie oświadczenie kieruję do prezesa Rady Ministrów Jerzego Buzka.

Panie Premierze!

W swym oświadczeniu pragnę podjąć problem dopłat budżetowych dla przewoźników komunikacji autobusowej, honorujących przepisy ustawy z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego. Na podstawie tej ustawy, przed jej nowelizacją, przewoźnicy komunikacji autobusowej otrzymywali na cele przez nią określone dotacje przedmiotowe z budżetu państwa za pośrednictwem ministra transportu i gospodarki morskiej, do którego składali stosowne wnioski. Tryb składania wniosków i warunki udzielania dotacji określone były w rozporządzeniu ministra finansów z dnia 5 czerwca 1998 r. w sprawie ustalania stawek dotacji przedmiotowych do pasażerskich przewozów autobusowych i kolejowych. Procedura rozliczania wyżej wymienionych dotacji wynikała z rozporządzenia ministra finansów z dnia 11 maja 1991 r. w sprawie zasad i trybu udzielania dotacji przedmiotowych i była stosunkowo prosta. Dotacje z budżetu państwa docierały bowiem bez większych przeszkód do PKS podporządkowanych na początku Ministerstwu Transportu i Gospodarki Morskiej, a potem wojewodom.

Jednak te proste w realizacji zasady zmienił art. 16 ustawy z dnia 29 grudnia 1998 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z wdrażaniem reformy ustrojowej państwa. Polega to na tym, że dopłaty dla przewoźników stały się zadaniami własnymi samorządów województw, jednak środki na dopłaty dla przewoźników wciąż planowane są w budżetach organów administracji rządowej, a więc wojewodów nowych szesnastu województw, jako dotacje celowe przekazywane z budżetu państwa na realizację wyżej wymienionych zadań. Samorządy województw zobowiązane są do przekazywania dopłat przewoźnikom na zasadach określonych w cywilnoprawnych umowach, zawieranych pomiędzy samorządami a wymienionymi podmiotami. Dodatkowo w piśmie Ministerstwa Finansów z dnia 5 marca 1999 r., skierowanym do wszystkich wojewodów, zawarte zostały warunki, na jakich wojewodowie mogą przekazywać środki do budżetów województw samorządowych.

Jednym z tych kuriozalnych warunków przekazania z budżetów wojewodów do dyspozycji marszałków województw wyżej wymienionych środków na dopłaty za ulgowe przejazdy dla przewoźników samochodowych minister finansów uczynił tak zwane zestawienia sprzedaży biletów, dokonywane przez stosowne kasy fiskalne. Przewoźnicy, w oczekiwaniu na refundację, zastanawiają się, cóż znaczą te ministerialne zestawienia.

Pytam więc w imieniu przedsiębiorstw i załóg pracowniczych, czekających na należne im z tytułu ulgowych przewozów środki. Po pierwsze, czy reforma nie miała przybliżyć dysponenta budżetowych pieniędzy do celu ich przeznaczenia? Po drugie, czy z dniem 1 stycznia 1999 r. nie mieliśmy obudzić się w lepszej, odbiurokratyzowanej Polsce? Po trzecie, czy wreszcie nie można było zunifikować materii zadań własnych danego organu władzy państwowej w terenie, w tym przypadku samorządu województwa, z zawartością jego budżetu, i tak obecnie kreowanego przez Ministerstwo Finansów?

Panie Premierze! W trosce o zapewnienie płynności finansowej przewoźników komunikacji samochodowej i bezpieczeństwo socjalne ich załóg proszę pana o pilne podjęcie takich działań legislacyjnych, które umiejscowią zarówno zadania związane z dopłatami do ulgowych przejazdów, jak i środki na ich realizację, w kompetencji jednego organu, to jest wojewody lub samorządu województwa, a może wręcz, zgodnie z kierunkiem reformowania struktur władzy w kraju, w starostwach powiatu. Wszak właśnie w strukturach jednego lub kilku powiatów działają w większości przewoźnicy komunikacji samochodowej w Polsce.

Moje oświadczenie kieruję, nie po raz pierwszy w obecnej kadencji, do szefa Kancelarii Sejmu. Dotyczy ono bowiem współpracy, a ściślej złej, moim zdaniem, koordynacji współpracy między Kancelarią Sejmu i Senatu.

Otrzymaliśmy dzisiaj do skrytek senackich pakiet druków sejmowych oznaczonych kolejnymi numerami. Zwróciłem uwagę, że dwie inicjatywy senackie, datowane na 20 stycznia bieżącego roku, sygnowane przez panią marszałek Alicję Grześkowiak, trafiły do naszych skrytek w dniu dzisiejszym, z numerami kolejnych druków sejmowych: nr 1062 i 1063. Zainteresowałem się tą sprawą, dlatego że w tym samym pakiecie otrzymaliśmy także inne druki o numerach wcześniejszych, na przykład nr 1052 datowany na 14 kwietnia czy nr 1053 datowany na 19 kwietnia.

* * *

W dniu dzisiejszym uczestniczyłem w konferencji na temat oceny stanu realizacji umowy między rządem Rzeczypospolitej Polskiej a rządem Republiki Federalnej Niemiec o oddelegowaniu pracowników polskich przedsiębiorstw do realizacji umów o dzieło z dnia 31 stycznia 1990 r., organizowanej przez Porozumienie Organizacji Pozarządowych Budownictwa i Stowarzyszenie Polskich Przedsiębiorstw Usługowych w RFN. Poruszone na tym spotkaniu problemy bardzo mnie zaniepokoiły, gdyż zagrażają interesom ekonomicznym naszego państwa.

W załączeniu pozwalam sobie przesłać panu premierowi otrzymane oświadczenie Porozumienia Organizacji Pozarządowych Budownictwa, które, moim zdaniem, jest bardzo ważne w przededniu spotkania pana premiera z kanclerzem Niemiec, które ma nastąpić jeszcze w tym miesiącu. Jeżeli będą potrzebne bliższe informacje na ten temat, to jestem gotów je przekazać lub może to uczynić każda z osób, które są podpisane pod treścią stanowiącą załącznik do mojego oświadczenia.

Ostatnio śląska Wojewódzka Stacja Sanitarno-Epidemiologiczna sięgnęła po samochód terenowy Renault "Kangoo" oraz telefon komórkowy, które to zostały zakupione nie ze środków budżetowych, a ze środków wypracowanych przez pracowników byłej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Częstochowie. To dzięki rozumnemu kierowaniu placówką przez dyrektora, doktora Marka Grabowskiego, oraz dzięki zrozumieniu przez pracowników, że konieczne jest dla poprawy funkcjonowania doposażenie ze środków przez nich wypracowanych, te zakupy zostały zrealizowane.

Podstawą mojego wystąpienia jest list, który otrzymałem od rady pedagogicznej Zespołu Szkół Zawodowych nr 1 w Starachowicach. Pozwolę sobie tutaj ten list przytoczyć. Chcę powiedzieć, że w tym liście są wymienione dwie nazwy własne, które w moim przekonaniu nie zasługują na to, aby były wymieniane z trybuny Senatu Rzeczypospolitej Polskiej. Jednak bez wymienienia tych dwóch nazw własnych moje wystąpienie byłoby bezprzedmiotowe. Jedna z tych nazw dotyczy tytułu prasowego, druga zaś nazwa określa personę wydawcy tegoż tytułu prasowego.

W wyniku obrad podjęto decyzję o zwróceniu uwagi władz na szkodliwość i niebezpieczeństwo wynikające z rozpowszechniania miesięcznika ŤZłyť przez Ruch SA i spowodowanie zakazu wydawania tych pism. W piśmie tym można między innymi zobaczyć gwałt na skatowanej i zakrwawionej kobiecie oraz serię kolorowych zdjęć ukazujących ćwiartowanie zwłok mężczyzny przez roznegliżowaną parę. Uważamy, że tego typu czasopisma należy traktować jako prowokację i namawianie do wynaturzeń i agresji, tym bardziej że jego czytelnikami bywają ludzie młodzi, bo pismo jest dostępne w koskach z gazetami.

Jak można wnioskować z podanego przez nas na wstępie przykładu, nie wystarczy włożyć ŤZłegoť w foliowaną koszulkę i napisać, że zawiera treści drastyczne. Pismo trafia między innymi do młodzieży i wywiera druzgocący wpływ na jej psychikę.

Wnoszę do pani minister sprawiedliwości, aby zainteresowała się tą sprawą i w razie uznania, że czyn popełniony przez wydawcę tego pisma nosi znamiona czynu zabronionego, zechciała nakazać podrzędnemu prokuratorowi wszczęcie postępowania w tej sprawie. A pana ministra kultury i sztuki bardzo proszę o zajęcie się tą sprawą również i spowodowanie takich działań, jakie prawo dozwala, aby ewentualnie w innej jeszcze procedurze, o ile są takie możliwości prawne, spowodować wyeliminowanie tego pisma z publicznego obiegu.

Połczyn Zdrój jest miastem o dużym potencjale przyrodoleczniczym i bogatej infrastrukturze uzdrowiskowej. Funkcjonują tu trzy szpitale uzdrowiskowe i cztery sanatoria, dysponujące łącznie ponad tysiąc trzystoma miejscami. Pacjentami połczyńskich uzdrowisk są w dużej mierze osoby niepełnosprawne. Działa tu także Centrum Rehabilitacji Dzieci z Porażeniem Mózgowym oraz Pomorskie Centrum Osteoporozy i Mammografii. Dostępność komunikacyjna jest jednym z podstawowych czynników warunkujących realizację strategii rozwoju miasta, opartej na jego podstawowych atutach, czyli lecznictwie sanatoryjnym i turystyce.

Samorządy lokalne Połczyna Zdroju, Barwic i Grzmiącej od roku 1989 negocjują z DOKP Szczecin w sprawie utrzymania linii kolejowej, wykazując daleko idące zaangażowanie. Świadczy o tym fakt, że Dyrekcja Okręgowa Lasów Państwowych w Szczecinku wyprodukowała i przekazała DOKP sześć tysięcy trzysta sześćdziesiąt sześć sztuk podkładów kolejowych, które miały być przeznaczone na remont linii kolejowej Połczyn Zdrój-Grzmiąca. Barwice zobowiązały się zapewnić pomoc przy pracach remontowych poprzez skierowanie określonej liczby osób w ramach robót publicznych. Pomorska DOKP sprawować miała nadzór nad robotami oraz zapewnić wszystkie metalowe akcesoria. Do tej pory jednak do remontu linii nie doszło, a przekazane podkłady zostały przeznaczone na remont innych linii kolejowych.

Władze Połczyna Zdroju, poszukując optymalnego rozwiązania, wystąpiły w roku 1998 do dyrektora Departamentu Kolejnictwa o przekwalifikowanie linii Połczyn Zdrój-Grzmiąca na państwową. Pozwoliłoby to na sfinansowanie remontu torowiska ze środków budżetu państwa. Do tej pory nie otrzymano odpowiedzi. Podobnie nie zareagowano na prośby samorządowców o skomunikowanie ruchu pasażerskiego na linii Połczyn Zdrój-Grzmiąca z ruchem dalekobieżnym, co może świadczyć o świadomym dążeniu do "udowodnienia" niskiej efektywności linii.

W imieniu lokalnych samorządów miasta i gminy Połczyn Zdrój zwracam się do pana premiera z prośbą o interwencję, której efektem będzie utrzymanie istniejącego połączenia kolejowego, a tym samym stworzenie właściwych warunków rozwojowych dla Połczyna Zdroju. W moim przekonaniu, tylko polityka oparta na spójnym programie rozwoju turystyki i miejscowości uzdrowiskowych oraz dogodnych połączeń komunikacyjnych może być szansą rozwoju gmin uzdrowiskowych.

Z wyrazami szacunku
Krzysztof Majka

Szanowny Panie Premierze!

Rada Miejska w Polanowie, wspólnie z zarządem miasta i gminy, od dłuższego czasu podejmuje, nieskuteczne jak dotąd, inicjatywy zmierzające do uzyskania dodatkowych środków finansowych na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu oraz prace publiczne i interwencyjne w bieżącym roku. Sytuacja w tej gminie jest szczególna i dlatego pozwalam sobie zwrócić na nią uwagę pana premiera, prosząc o interwencję.

Drastyczne i bezwzględne obcięcie środków na wymienione cele postawiło wiele rodzin w bardzo trudnej sytuacji materialnej, a praktycznie pozbawiło je jakichkolwiek dochodów. Gmina Polanów jest obszarem, na którym istniały cztery duże kombinaty rolne, dające zatrudnienie blisko tysiąc dwustu osobom. W chwili obecnej na terenie gminy zarejestrowanych jest tysiąc trzysta siedemdziesięciu siedmiu bezrobotnych, z czego osiemset siedemdziesiąt siedem osób nie ma prawa do zasiłku. Większość tych ludzi nie posiada innego wykształcenia niż podstawowe, niewielu zaś ukończyło kursy specjalistycznie. Wysoka stopa bezrobocia, ponad 25%, obniżenie środków na pomoc społeczną, a obecnie obcięcie środków na aktywne formy walki z bezrobociem, może doprowadzić do ostrych protestów ludzi stojących na progu ubóstwa.

Z wyrazami szacunku
Krzysztof Majka

Z uzyskanych informacji wynika, że została zmniejszona część oświatowa subwencji ogólnej dla miasta Bytomia z 37 milionów 419 tysięcy zł do 32 milionów 403 tysięcy zł. Ustalenie części oświatowej subwencji w takiej wysokości oznacza jej zmniejszenie o 5 milionów 16 tysięcy zł w stosunku do pierwotnej kwoty, o której władze miasta Bytomia zostały poinformowane w piśmie Ministerstwa Finansów z dnia 20 listopada 1998 r.

Z szacunkiem
Jerzy Markowski

Przedstawiciele rządu RP w dniu 8 lutego 1999 r. na spotkaniu z Zespołem Negocjacyjnym Ochrony Zdrowia KK NSZZ "Solidarność" omówili i przyjęli w celu realizacji postulaty dotyczące ochrony zdrowia. Do dzisiaj żaden z tych postulatów nie doczekał się realizacji i konkretnych rozwiązań. Tworzy to bardzo zły klimat dla realizacji reformy zdrowia.

Z wyrazami szacunku
Tadeusz Lewandowski, senator RP

W województwie podlaskim, z którego terenu jestem senatorem, ziemniaki uprawia około siedem tysięcy gospodarstw rolnych, dając podstawę egzystencji dla kilkudziesięciu tysięcy osób. Wyprodukowane w tym województwie ziemniaki przetwarzane są w Przedsiębiorstwie Przemysłu Spożywczego "PEPEES" w Łomży. Zakład ten jest jednym z nielicznych, które jeszcze pozostały w województwie łomżyńskim, gdzie wskaźnik bezrobocia sięga 30%, i zatrudnia tysiąc osób. Obecna sytuacja, w której wzrasta import produktów skrobiowych, grozi tym, iż już w czerwcu zakład ten będzie musiał ograniczyć zawarte z rolnikami umowy kontraktacyjne, a w roku następnym zaprzestać produkcji. Spowoduje to upadek największego zakładu w Łomży, dalszy wzrost bezrobocia, a także pogorszenie sytuacji materialnej gospodarstw rolnych w województwie typowo rolniczym, jakim jest województwo podlaskie.

Zwracam się do pana premiera z prośbą o spowodowanie podjęcia zdecydowanych działań rządu w celu wprowadzenia zakazu importu dotowanych wyrobów skrobiowych oraz w celu wykupu nadwyżki skrobi przez Agencję Rynku Rolnego. Jednocześnie w imieniu przedstawicieli zarządu "PEPEES" oraz związku zawodowego "Solidarność" przedkładam w załączeniu propozycję działań prowadzących do poprawy sytuacji w sektorze ziemniaczanym. Przedkładając powyższe oświadczenie zwracam się do pana premiera z prośbą o jak najszybszą interwencję w kwestii tak bardzo istotnej zarówno dla mego województwa, jak i całego kraju.

Szanowna Pani Minister!

Ustawa o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej z dnia 12 grudnia 1997 r., DzU nr 160 poz. 180, dotyczy jednostek sfery budżetowej, ale ze względu na art. 23¹ § 1 kodeksu pracy, odnosi się także do samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, ponieważ nie nastąpiło wypowiedzenie dotychczasowych warunków płacy. Wypowiedzenie dotychczasowych warunków wynagrodzenia nie mogło nastąpić, ponieważ dotychczas nie został uzgodniony ponadzakładowy zbiorowy układ płacy, a nadto brak pewności finansowej co do uregulowania wszystkich dotychczasowych uprawnień pracowniczych, tak nisko wymiernych w porównaniu do innych zawodów.

Wyżej wymieniona ustawa uchyliła poprzednią, to jest tą z dnia 10 lipca 1985 r., ustawę o rocznych nagrodach z zakładowego funduszu nagród w państwowych jednostkach organizacyjnych nie będących przedsiębiorstwami państwowymi, która dotyczy także samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej i weszła w jej miejsce, tworząc ciąg prawny uprawnień pracowników w zakresie dodatkowego wynagrodzenia rocznego nie tylko jednostek sfery budżetowej, ale i samodzielnych zakładów opieki zdrowotnej przez art. 23¹ § 1 kodeksu pracy. Nie można inaczej interpretować tych przepisów, ponieważ zostałaby naruszona konstytucyjna zasada równości wszystkich wobec prawa oraz art. 11² § 1 kodeksu pracy, który stanowi, że pracownicy mają równe prawa z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków pracy. Z tego wynika wniosek, że pracownicy samodzielnych i niesamodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej mają równe prawa do dodatkowego rocznego wynagrodzenia.

Należy zaznaczyć, że mimo różnych form organizacyjnych zakładów samodzielne i niesamodzielne w 1998 r. finansowe były z tego samego źródła, to jest z budżetu państwa, i dlatego nie mogą być finansowane w sposób bardziej i mniej korzystny.

Szanowny Panie Premierze!

Ustawa preferuje zwrot VAT, a więc i dokonywanie zakupów w sklepach, w których roczny obrót przekracza 400 tysięcy zł. Takie rozwiązanie, przez wielu fachowców i ekspertów uważane za absurdalne, przez swą odmienność wobec tych stosowanych na zachodzie Europy, gdzie podatek VAT zwracany jest w każdej placówce handlowej będącej jego płatnikiem, różni nas od niej. Tymczasem w Polsce, gdzie większość sklepów i punktów sprzedaży to płatnicy VAT, wyposażeni w kasy fiskalne, handlowcy nie są w stanie osiągnąć wyznaczonego progu rocznych obrotów, co z góry skazuje ich na dyskryminację. Do tych sklepów i punktów sprzedaży nie zawita turysta z innego kraju, co pogłębi spadek obrotów, a w skrajnych przypadkach nawet spowoduje likwidację placówek. Ma to duże znaczenie dla wielu obszarów naszego kraju, objętych bezrobociem i restrukturyzacją przemysłu.

Moje wątpliwości i pytania kieruję do pana wicepremiera, ministra finansów Leszka Balcerowicza. Jak te rozwiązania mają się do deklarowanej przez rząd równoprawności podmiotów gospodarczych i wspierania małych i średnich firm? Czy dokonano na przykład symulacji, która potwierdziłaby słuszność przyjętych rozwiązań i czy nie trzeba będzie ich zmieniać w momencie naszego wejścia do Unii Europejskiej?

Szanowny Panie Premierze!

Z poważaniem
senator RP, Wiesław Pietrzak

Szanowny Panie Premierze!

Zdaniem zainteresowanych, proponowane przez Ministerstwo Finansów projekty budżetów wykazują spore niedoszacowania i braki w granicach 30 - 35% w stosunku do potrzeb.

Szanowny Panie Ministrze!

W związku z tym, że otrzymuję szereg interwencji w tej sprawie, proszę pana ministra o odpowiedź na dwa nurtujące samorządy gminne i dyrektorów szkół pytania. Jakie jest na dzień dzisiejszy zapotrzebowanie na autobusy i ile tego typu pojazdów gminy otrzymają? Na jakich zasadach będą one przyznawane, a jeżeli odpłatnie, to proszę o wyjaśnienie zasad partycypacji w kosztach zakupu.

Szanowna Pani Minister!

W latach poprzednich, podczas wprowadzania pilotażu reformy służby zdrowia, wiele zespołów opieki zdrowotnej, szczególnie tych znajdujących się w byłym województwie suwalskim, uzyskało samodzielność. W wyniku tego, że środki, jakie ZOZ na ten cel otrzymały, były niedostateczne, popadły one w zadłużenia, chociaż należy przyznać, że długi te były dużo mniejsze niż długi jednostek, które nie były samodzielne. Otrzymuję sygnały, że zadłużenia te nie będą przejmowane przez skarb państwa. Dlatego zwracam się z następującymi pytaniami.

Szanowny Panie Ministrze!

Od 1 stycznia 1999 r. w wyniku zmian administracyjnych w kraju dotychczasowe województwo radomskie jest w województwie mazowieckim. Mimo że Warszawa jest siedzibą Dyrekcji Okręgu Poczty, to Rejonowy Urząd Poczty w Radomiu nadal jest podporządkowany Dyrekcji Okręgu Poczty w Lublinie. Brak jednoznacznych decyzji wprowadza załogę w stan niepokoju. Mam poważne obawy, czy Dyrekcja Okręgu Poczty w Lublinie obiektywnie będzie dostrzegała potrzeby i oczekiwania inwestycyjne, organizacyjne i związane z zatrudnieniem.

W ramach nowego podziału administracyjnego kraju część terenów byłego województwa radomskiego została podporządkowana województwom świętokrzyskiemu i łódzkiemu, a urzędy pocztowe na tych terenach podlegają pod nasz RUP, choć jestem przekonany, że przekazanie tych placówek do odpowiednich RUP, zgodnie z podziałem administracyjnym, przyspieszyłoby terminowość przebiegu przesyłek oraz uprościłoby ich opracowanie. Dotyczy to gmin Drzewica i Gowarczów.

Jednym z bardzo ważnych problemów reformy państwa jest przekazanie mienia zakładów opieki zdrowotnej, które z mocy prawa od 1 stycznia 1999 r. zostały przekazane samorządowi województwa. Jest to konieczne ze względu na prawidłowe wypełnianie przez samorząd województwa jego ustawowych obowiązków. Dotyczy to wszystkich samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, nie tylko w województwie kujawsko-pomorskim, ale również na terenie całego kraju. Wymóg formalnego przekazania mienia tych jednostek wynika z art. 60 ust. 1, 3 i 4, w związku z art. 47 ustawy z dnia 29 października 1998 r. "Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (DzU nr 133, poz. 827 z póź. zm.). Przekazanie to powinno nastąpić w drodze decyzji wojewody.

Do dnia dzisiejszego w województwie kujawsko-pomorskim nie zostało przekazane mienie żadnej z tych placówek. Jest to spowodowane między innymi brakiem wskazania trybu przekazywania tego mienia. Ustawodawca określił bardzo szczegółowo tę procedurę w przypadku przekazywania mienia do powiatów, natomiast w przypadku samorządu województwa poprzestał na lapidarnym stwierdzeniu. "Nabycie mienia stwierdza wojewoda w drodze decyzji..." Niemniej jednak minister skarbu zaproponował procedurę przejęcia mienia, która w istocie stanowi powtórzenie trybu przewidzianego dla powiatów.

Ministerstwo Finansów, a wraz z nim koalicja, zapowiedziały przystąpienie do reformy systemu podatkowego w Polsce. Moja wiara w pozytywne społeczne tego skutki jest znikoma, ale załóżmy, że koalicji uda się je wywołać. Co pewien czas w mediach, ale też w wypowiedziach niektórych polityków koalicji, pojawia się złowrogie hasło: podatek katastralny, już w wielu kręgach społecznych funkcjonujący jako podatek katastrofalny.

Wedle wciąż nieoficjalnych informacji ma być wprowadzony już w przyszłym roku i ma zastąpić dotychczasowe podatki: od nieruchomości, rolny i leśny. Od nich różnić się ma przede wszystkim podstawą. Jego wysokość ma być obliczana od wartości, nie zaś od powierzchni nieruchomości. Przewiduje się, że gdyby został wprowadzony już teraz, objąłby 28 milionów działek, 4,1 miliona budynków mieszkalnych i lokali użytkowych. Pogłoski mówią, że ma wynieść 1-3% wartości nieruchomości. Mimo zapewnień - co jest charakterystyczne dla tej koalicji, a dla pańskiego ugrupowania w szczególności - że nie będzie on wyższy od poprzednich podatków, przewiduje się, że dochody gmin wzrosną o 30-40%. Z czego? Skąd?

- drastyczne podniesienie czynszów dla wynajmujących;

Szanowna Pani Minister!

Do pani minister dotarła zapewne również Uchwała nr VII/25/99 Rady Powiatu Tureckiego z dnia 31.03.1999 r. w sprawie oceny sytuacji w tureckim SP ZOS. Ponieważ podstawy merytoryczne podjęcia tej uchwały zostały w pełni zaprezentowane w uzasadnieniu, czuję się zwolniony z ich przytoczenia, natomiast - tak, jak w pierwszym przypadku - liczę na to, iż odpowiedź pani minister także zostanie do mnie skierowana.

Po drugie, w ślad za stwierdzeniami zawartymi w skardze z Urzędu Miejskiego w Koninie, a także w ślad za bardzo wieloma przypadkami sygnalizowanymi niemal każdego dnia w moim biurze, mam już nie podejrzenie, a przekonanie, że reforma ochrony zdrowia łamie konstytucyjną zasadę zapewnienia przez państwo każdemu obywatelowi równego dostępu do podstawowej opieki zdrowotnej. Najprostszym tego przykładem jest powszechna praktyka, że w danym miesiącu stomatolog może przyjąć 10 pacjentów, bo na tyle kasa chorych przyznała mu pieniądze, zaś pozostali.... No, właśnie, co mają zrobić pozostali?

Liczę na uargumentowanie odpowiedzi i pozostaję z szacunkiem