Szanowna Pani Marszałek,

Budowa Górnośląskiego Szpitala Onkologicznego w Gliwicach została rozpoczęta w 1980 roku ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Zdrowia, a w latach 1983-1990 finansowana przez Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej z centralnej dotacji budżetowej. Począwszy od roku 1991, zadanie finansowane jest w ramach budżetu Wojewody Katowickiego.

Dzięki staraniom władz województwa katowickiego i Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej, inwestycji tej nadano priorytet - od roku 1992 została zaliczona do inwestycji centralnych Urzędu Wojewódzkiego w Katowicach.

Wynikało to z faktu istnienia w sąsiedztwie budowlanego Górnośląskiego Szpitala Onkologicznego w Gliwicach (inwestycja Urzędu Wojewódzkiego w Katowicach) - filii Instytutu Onkologii (jednostka podległa Ministerstwu Zdrowia i Opieki Społecznej).

Tworzenie dwóch szpitali o profilu onkologicznym zajmujących wspólny teren wpłynęłoby na zwiększenie kosztów administracyjnych obydwóch podmiotów, nie wspominając o ewentualnych konfliktach, które pojawią się pojawią się przy korzystaniu ze wspólnych mediów i infrastruktury.

Pozwoli to na pełne wykorzystanie potencjału fachowego funkcjonującego Instytutu Onkologii i nowego zaplecza techniczno-diagnostycznego.

Podsekretarz Stanu

Janusz Solarz

Szanowna Pani Senator,

Janusz Niemcewicz

Zgodnie z art. 26 ust. 10 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 1993 r. Nr 90, poz. 416 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 1997 r., jeżeli podatnik skorzystał z odliczenia od dochodów wydatków poniesionych na wkład mieszkaniowy lub budowlany do spółdzielni mieszkaniowej, a następnie wycofał wniesiony wkład ze spółdzielni, do dochodów uzyskanych w roku podatkowym, w którym nastąpiło wycofanie wkładu dolicza się kwoty uprzednio odliczone z tego tytułu.

Spółdzielnie mieszkaniowe były obowiązane pobierać jako płatnicy zaliczki na podatek dochodowy od wycofanych ze spółdzielni wkładów budowlanych i mieszkaniowych wniesionych do spółdzielni od dnia 1 stycznia 1992 r. w wysokości 20% wycofanego wkładu, chyba że osoba wycofująca wkład złożyła oświadczenie, że nie korzystała z odliczenia wniesionego wkładu od dochodu na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do przepisu art. 27a ust. 13 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 1997 r., jeżeli podatnik korzystał z odliczeń od dochodu (przychodu) lub podatku z tytułu wydatków poniesionych na wkład budowlany lub mieszkaniowy do spółdzielni mieszkaniowej, a następnie wycofał ze spółdzielni wniesiony wkład, ma obowiązek do dochodu, przychodu lub podatku należnego za dany rok, w którym zaistniały te okoliczności, doliczyć odpowiednio kwoty poprzednio odliczone z tego tytułu.

Przeniesienie wkładu do innej spółdzielni może nastąpić jedynie poprzez jego wycofanie, co wiąże się z ustaniem członkostwa w spółdzielni. Zatem podatnik, który odliczył od dochodu wydatki poniesione przed 1 stycznia 1997 r. na wkład budowlany lub mieszkaniowy do spółdzielni i wkład ten wycofał po 1 stycznia 1997 r., kwotę odliczoną od dochodu ma obowiązek doliczyć do dochodu uzyskanego w roku, w którym nastąpiło wycofanie wkładu, natomiast kwotę wpłaconą do innej spółdzielni może odliczyć od podatku w wysokości 19% wydatków poniesionych na ten cel nie więcej jednak niż 15.561 zł w 1997 r., natomiast w 1998 r. nie więcej niż 19.285 zł.

z up. Ministra Finansów

Podsekretarz Stanu

Jan Rudowski

Społeczeństwu polskiemu już wielokrotnie przedstawiano tragiczną sytuację górnictwa węgla kamiennego. Wyraża się ona ponoszeniem przed podmioty gospodarcze górnictwa coraz większych strat finansowych. Ujemny wynik finansowy górnictwa wzrastał w ciągu ostatnich lat systematycznie z - 191,8 mln zł w roku 1994 do ponad - 2,6 mld zł w roku 1997. Należy zaznaczyć, że strata uzyskana w 1997 roku jest już pomniejszona o rezultat umorzenia zobowiązań w kwocie 766 mln zł z tytułu art. 7 ustawy z dnia 27.08.1997 r. o restrukturyzacji finansowej jednostek górnictwa węgla kamiennego. Bez uwzględnienia skutków ww. umorzeń zobowiązań ujemny wynik finansowy wyniósłby - 3,4 mld zł.

W rezultacie ponoszenia przez górnictwo corocznie strat finansowych gwałtownie przyrastają jego zobowiązania, które na koniec 1997 r. przekroczyły 13,3 mld zł.

Przeprowadzona w ramach prac nad programem reformy diagnoza stanu górnictwa potwierdziła, że jedną z podstawowych przyczyn, która powoduje, że górnictwo węgla kamiennego ponosi straty i nie może wydźwignąć się ze stanu zapaści jest utrzymywanie nadmiernych zdolności produkcyjnych w porównaniu do wielkości możliwej sprzedaży węgla kamiennego w kraju i na eksport. Stąd w przyjętym przez Radę Ministrów RP w dniu 30 czerwca br. programie reformy górnictwa założono, że w latach 1998-2002 nastąpi zmniejszenie zdolności produkcyjnych górnictwa węgla kamiennego o 25,5 mln ton rocznego wydobycia.

Sytuacja jaka powstała w górnictwie węgla kamiennego w okresie 9 miesięcy 1998 roku w pełni potwierdza słuszność założeń w zakresie konieczności zmniejszania zdolności produkcyjnych. W okresie tym sprzedaż węgla kamiennego zmniejszyła się w porównaniu do analogicznego okresu 1997 roku o 20,3 mln ton, tj. o 20,7%. Sprzedaż węgla w kraju zmniejszyła się o 17,0 mln ton, tj. 22,9%, a w eksporcie 3,3 mln ton, tj. 13,7%, przy równoczesnym wzroście zapasów węgla w kopalniach na koniec września do poziomu 7,2 mln ton. Nadpodaż węgla powoduje utrzymywanie się cen zbytu węgla na niskim poziomie, czego wyrazem jest fakt, iż przy wskaźniku inflacji 12,7% po 9 miesiącach średnia cena zbytu węgla ogółem wzrosła jedynie o 6,1% w porównaniu do analogicznego okresu roku ubiegłego. Średnia cena węgla koksowego w kraju w kraju była przy tym niższa o 1,5%.

Powyższe dane potwierdzają, że przyjęty w rządowym programie kierunek działań mających na celu zmniejszenie nierentownych zdolności produkcyjnych górnictwa węgla kamiennego, znajduje pełne uzasadnienie. Oznacza to konieczność likwidacji kopalń, które charakteryzują się trwałą nierentownością, a także tych, w których eksploatowane zasoby zostały już w znacznej części wyczerpane a udostępnienie nowych wymagałoby poniesienia znacznych nakładów bez szansy ich zwrotu.

Kopalnia "Grodziec" Sp. z o.o. od wielu lat jest nierentowna i ponosi znaczne straty finansowe. W bieżącym roku za okres 9 miesięcy ujemna akumulacja na sprzedaży węgla wyniosła - 91,76 zł/t, a łączna strata finansowa netto - 37,9 mln zł. Stan zobowiązań wyniósł 63,9 mln zł i przekroczył wartość aktywów o 11,3 mln zł. Skomplikowana tektonika złoża oraz kończące się zasoby nie gwarantują uzyskania poprawy ekonomiczno-finansowej.

Likwidacja KWK "Niwka-Modrzejów" Sp. z o.o. wynika z braku perspektyw uzdrowienia złej sytuacji ekonomiczno-finansowej tej kopalni pomimo podejmowanych w ostatnim okresie wielokierunkowych działań zmierzających do jej poprawy. Opracowany przez kopalnię w lutym br. program poprawy sytuacji ekonomiczno-finansowej zakładał osiągnięcie poprzez głęboką restrukturyzację zmniejszenie straty netto w 1998 roku do - 16,3 mln zł. Aktualnie po 9 miesiącach 1998 roku ujemna akumulacja na sprzedaży węgla wynosi - 20,90 mln zł, a strata netto - 63,1 mln zł. Stan zobowiązań na 30.09.1998 r. wynosił 194,5 mln zł.

Udostępnione zasoby węgla kamiennego w kopalni są w znacznej części wyczerpane. Kolejno wykonane analizy wykazały, że z udostępnionego złoża kopalnia nie ma realnych szans na uzyskanie dodatniej akumulacji. W tej sytuacji podejmowane przez zarząd Katowickiego Holdingu Węglowego SA działania w kierunku likwidacji KWK "Niwka-Modrzejów" są w pełni uzasadnione.

W KWK "Morcinek" złoże charakteryzuje się skomplikowaną budową geologiczną, znacznie odbiegającą od założeń przyjętych przy opracowywaniu założeń techniczno-ekonomicznych budowy tej kopalni, co ma zasadniczy wpływ na kształtowanie się wysokich kosztów udostępnienia i wydobycia węgla. KWK "Morcinek" w ciągu swej dwunastoletniej działalności nigdy nie osiągnęła dodatniej akumulacji na sprzedaży węgla. Za 9 miesięcy 1998 roku ujemna akumulacja na sprzedaży węgla w KWK "Morcinek" wyniosła - 60,55 zł/t. Stan zobowiązań na 30.09.1998 r. wynosił 90,4 mln zł.

Z wyrazami szacunku

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Jerzego Suchańskiego podczas 21 posiedzenia Senatu RP w dniu 28 października 1998 r. przedkładam poniższe wyjaśnienia.

Osoba, która została wybrana na radnego, korzysta w związku z wykonywaniem przez nią mandatu, z ochrony prawnej przewidzianej dla funkcjonariuszy publicznych. Szczególnym rodzajem ochrony prawnej związanej z pełnieniem mandatu jest brak możliwości rozwiązania z radnym stosunku pracy bez uprzedniej zgody rady, zgodnie z art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (Dz.U. z 1996 r. Nr 13, poz. 74 z późn. zm.). Analiza przepisów ustawy z dnia 16 lipca 1998 r. - Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw (Dz.U. Nr 95, poz. 602) pozwala na przyjęcie stanowiska, iż ową szczególną ochroną prawną osoba taka jest objęta od dnia wyborów. Należy tu bowiem wziąć pod uwagę fakt, iż od tego właśnie dnia rozpoczyna się kadencja radnych, trwająca 4 lata. Nie bez znaczenia są również zapisy art. 128, 156 i 181 ordynacji wyborczej. Zgodnie z nimi, po obwieszczeniu wyników wyborów gminne, powiatowe i wojewódzkie komisje wyborcze wydają zaświadczenia o wyborze tym radnym, którzy uzyskali mandat w danych gminach, powiatach i województwach. Istotne jest, iż ustawodawca w stosunku do tych osób używa słowa "radni". Oznacza to, iż osoby te stały się radnymi w dniu wyborów i fakt ten miał znaczenie konstytutywne, natomiast wydanie zaświadczenia przez właściwą komisję wyborczą jedynie potwierdza uzyskanie mandatu - jest aktem deklaratoryjnym. W związku z powyższym wydaje się wskazane przyjęcie poglądu, iż osoba wybrana na radnego może korzystać z przysługującego jej prawa do ochrony prawnej od dnia, w którym odbyły się wybory do organów stanowiących poszczególnych szczebli samorządu lokalnego.

Uprzejmie informuję, iż właściwym rzeczowo ministrem w zakresie ubezpieczeń społecznych jest Minister Pracy i Polityki Socjalnej i do niego powinno należeć ostateczne stanowisko w sprawie odpowiedzi na pozostałe pytania. Jednocześnie pragnę zaprezentować następujący pogląd dotyczący zgłoszonych pytań.

Zgodnie z ustawą z dnia 25 listopada 1986 r. o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 1989 r. Nr 25, poz. 137 z późn. zm.), rada nadzorcza oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych jest organem kadencyjnym; jej członkowie i przewodniczący powoływani są na wyznaczony okres - 4 lat. Przypadki innego sposobu ustania członkostwa, niż upływ kadencji w radzie nadzorczej oddziału ZUS, określone zostały w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 kwietnia 1987 r. w sprawie rad nadzorczych Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 1989 r. Nr 53, poz. 319). Z analizy obu przepisów prawnych można wywieść wniosek, iż Wojewoda może odwołać przewodniczącego oddziału rady nadzorczej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, jako członka rady nadzorczej, w przypadkach określonych w ww. rozporządzeniu.

Z cytowanych wyżej przepisów nie wynika, czy niedotrzymanie terminu zawiadomienia o posiedzeniu rady nadzorczej oraz nieprzedstawienie porządku obrad są wystarczającymi przesłankami przemawiającymi za stwierdzeniem nieważności posiedzenia rady. Zgodnie z § 4 ust. 7 cytowanego wyżej rozporządzenia, szczegółowy tryb pracy rady określa uchwalony przez nią regulamin.