W odpowiedzi na Pani pismo z dnia 4.06.1998 r. w sprawie oświadczenia senatora Zbigniewa Antoszewskiego informuję, że merytoryczna i prawna część wywodu Pana Senatora Zb. Antoszewskiego jest nieprawdziwa.

Celem przedstawienia faktycznych okoliczności sprawy przesyłam w załączeniu: pismo UKFiT do Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z dnia 21.05.98 w sprawie o ustanowienie kuratora oraz odpis postanowienia sądu z dnia 21.05.98 wraz z uzasadnieniem decyzji. Oba ww. dokumenty w całej rozciągłości dowodzą legalności drogi obranej przez UKFiT w sprawie PZPN. Ponadto opinia Biura Studiów i Ekspertyz Kancelarii Sejmu z dnia 5.05.1998 potwierdza w całości prawomocność podejmowanych przez UKFiT działań.

Pozwolę sobie stwierdzić, że Senator Zb. Antoszewski składając stosowne oświadczenie w Senacie w dniu 29.05.98 nie kierował się racjami merytoryczno-prawnymi ale politycznymi do czego wprost przyznał się w rozmowie ze mną podczas spotkania w Łodzi w dniu 30.05.1998. Jednocześnie pozwolę sobie poinformować, iż p. senator Antoszewski wprowadził Panią Marszałek w błąd traktując załącznik do swojego pisma jako postanowienie Sądu Najwyższego. Nie jest to postanowienie (na takowe cały czas oczekujemy), ale wyłącznie stanowisko rzecznika prasowego Sądu Wojewódzkiego w Warszawie.

Gdyby przyjąć udział wydatków na naukę w budżecie roku 1999 na poziomie 0,47% PKB, to nastąpiłby wzrost realny o ok. 9,38% (spowodowany ponad 6-cio procentowym wzrostem PKB oraz niższym niż 0,47% udziałem nauki w budżecie tegorocznym). Jest to jednak dalece niewystarczające, biorąc pod uwagę niezbędność stosowania aktywnej polityki naukowej państwa, oraz koszt restrukturyzacji dużych obszarów nauki. Jest to też zbyt mało jak na zdecydowane stanowisko wyrażone w Umowie Koalicyjnej AWS-UW i w expose Premiera, zakładając "...potraktowanie nauki jako jednej z najważniejszych dziedzin inwestowania w przyszłość, której rozwój musi wyprzedzać rozwój gospodarczy i społeczny."

Uchwała sejmowa z roku 1995 postulowała wzrost budżetowych środków na naukę do poziomu 1% PKB już w roku 1997. Niestety koalicja SLD-PSL nie czyniła niczego dla zrealizowania tej uchwały. Obecnie stanowisko KBN jest znacznie bardziej umiarkowane: widząc ogrom potrzeb Państwa postulujemy zwiększenie nakładów na naukę w roku 1999 do poziomu 0,6% PKB i sukcesywny ich wzrost tak, by w perspektywie 3-5 lat osiągnąć poziom 1% PKB. Uważam, że jest to niezbędne ze względów ekonomicznych, społecznych i cywilizacyjnych. Dlatego z uznaniem odbieram bardzo liczne głosy domagające się takiego właśnie finansowania. Zaangażowanie Senatu RP w tym duchu może mieć ogromne znaczenie.

Prof. Andrzej Wiszniewski

W odpowiedzi na Pani pismo znak: AG/043/76/98/IV z dnia 28 maja 1998 r. zawierające prośbę o zajęcie stanowiska do oświadczenia złożonego przez senatora Janusza Bielawskiego podczas 12 posiedzenia Senatu RP w dniu 23 maja br. w sprawie ponownego rozpatrzenia wniosku Gminy Przemków o uznanie gminy za rejon zagrożony bezrobociem strukturalnym pozwalam sobie wyjaśnić co następuje:

W sprawie włączenia gminy Przemków do wykazu gmin zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym 24 stycznia 1998 r. wystąpił Pan Władysław Rak, Poseł na Sejm RP. Stanowisko resortu przedstawił Podsekretarz Stanu w MPiPS Piotr Kołodziejczyk w piśmie skierowanym do Pana Posła 12 lutego 1998 r. (znak pisma: BDG.I.0700-17/98). Ponieważ w kilka dni później wpłynęło do Ministerstwa wystąpienie Pana Czesława Sawy, Burmistrza Miasta i Gminy Przemków datowane 6 lutego 1998 r. Departament Polityki Regionalnej i Sektorowej 20 lutego 1998 r. przesłał kopię odpowiedzi Wiceministra udzielonej Panu Posłowi, tytułem powiadomienia o stanowisku zajętym przez członka Kierownictwa Ministerstwa (co wyjaśniam z uwagi na pewne nieporozumienie co do szczebla udzielonej odpowiedzi - które zaistniało w wystąpieniu Pana Senatora).

Kiedy następnie 16 marca br. Pan Czesław Sawa, Burmistrz Miasta i Gminy Przemków ponownie wystąpił w tej samej sprawie - nie będąc przekonanym argumentacją Wiceministra przedstawioną w piśmie z lutego br. - odpowiedzi udzielił 3 kwietnia 1998 r. Podsekretarz Stanu Piotr Kołodziejczyk. Główną przesłanką wystąpienia Pana Burmistrza był problem zwolnień grupowych dokonywanych przez zakłady pracy położone na terenie gminy Przemków. Wiceminister odniósł się do tego problemu wyjaśniając, iż ustawa o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu umożliwia pracownikom (spełniającym warunki określone w ustawie), z którymi stosunek pracy lub stosunek służbowy został rozwiązany z przyczyn dotyczących zakładów pracy w wyniku jednorazowego (lub w okresie nie dłuższym niż 3 miesiące) zmniejszenia zatrudnienia o co najmniej 100 pracowników - skorzystanie z zasiłku przedemerytalnego w wysokości 160% zasiłku dla bezrobotnych, określonego w przepisach ustawy. Przepis ten jest stosowany na terenie całego kraju, zatem status gminy zagrożonej bezrobociem strukturalnym nie jest już wymogiem skorzystania z tych uprawnień - jak miało to miejsce wcześniej (przed nowelizacją ustawy).

Pani Przewodnicząca podniosła sprawę nikłej skali wydatków z Funduszu Pracy, które należałoby ponieść w związku z ewentualnym ujęciem gminy Przemków w wykazie gmin zagrożonych bezrobociem strukturalnym - co również nie wniosło nowego aspektu do całości sprawy.

Wykazy gmin zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym określane były przez Rząd w latach 1991 - 1993, 1995 i 1996. Podstawę do określenia tych wykazów stanowiły wskaźniki charakteryzujące poziom bezrobocia w kwartale poprzedzającym analizę (w latach 1991-1993 i 1995). Wskaźnikiem podstawowym była stopa bezrobocia ustalana na szczeblu rejonowych urzędów pracy.

Ocena sytuacji na lokalnym rynku pracy (utożsamianym z rejonem urzędu pracy a nie gminą), dokonywana była poprzez porównanie stopy bezrobocia w danym RUP ze średnią krajową stopą bezrobocia, jak również ze stopą bezrobocia w innych rejonach. Dokonywano bowiem przeglądu poziomu bezrobocia we wszystkich rejonach w kraju.

Jak więc widać identyfikacja dokonywana była w sposób systemowy, na podstawie obiektywnych kryteriów, przy wykorzystaniu jednolitej, ogólnopolskiej bazy danych statystycznych - zapewniającej porównywalność informacji o wszystkich Rejonach Urzędów Pracy w kraju.

Przyjęta zasada wyklucza możliwość podejmowania fakultatywnych decyzji dotyczących uznania bądź nie danej gminy za zagrożoną bezrobociem strukturalnym. Również weryfikacja wykazu gmin nie odbywała się nigdy w trybie "rozpatrywania podań" czyli wniosków zainteresowanych gmin.

Identyfikacja rejonów zagrożonych bezrobociem strukturalnym dokonana w 1996 r., oparta była na wieloletniej analizie poziomu bezrobocia. Porównano stopę bezrobocia poszczególnych RUP w kolejnych kwartałach w latach 1993-1995. Badano tendencje zmian poziomu bezrobocia w relacji do pozostałych rejonów kraju oraz w stosunku do stopy średniej krajowej. Przekrojowa analiza sytuacji na lokalnych rynkach pracy była konieczna. Po latach aktywnej polityki wobec rejonów zagrożonych bezrobociem strukturalnym nastąpiły istotne zmiany na mapie bezrobocia w Polsce. Należało też uwzględnić tendencję spadku bezrobocia w 1995 roku. W tej sytuacji i przy tym sposobie identyfikacji rejonów "zagrożonych" - nawet wahnięcie poziomu bezrobocia w pierwszych miesiącach 1996 roku nie zmieniło obrazu nakreślonego analizą kilkuletnią.

Prace nad kolejnymi identyfikacjami "zagrożonych rejonów" każdorazowo prowadzone były przez zespół złożony z przedstawicieli kilku ministrów, central związkowych, organizacji pracodawców, nie leżały więc w gestii jednego resortu tj. Ministerstwa Pracy i Polityki Socjalnej. Przyjęta zasada wykluczała możliwość podejmowania fakultatywnych decyzji. Delegacja ustawowa do określenia wykazu drogą rozporządzenia odnosi się również do Rady Ministrów.

Warto przy tym przypomnieć, iż gminy województwa legnickiego zostały wpisane przez rząd na listę rejonów zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym dopiero w 1993 roku. Początkowo były to wyłącznie gminy należące do RUP z Złotoryi, natomiast w latach 1995 i 1996 również gminy przyporządkowane RUP w Chojnowie. Grupa gmin należących do RUP w Głogowie, w tym również gmina Przemków w sprawie której występuje Pan Senator, nie spełniała, w całym analizowanym okresie, warunków opisanych wyżej a niezbędnych do zaliczenia tego RUP do rejonów "zagrożonych" szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym.

- wprowadzenie w życie ulg i preferencji ekonomiczno-finansowych na nowych terytoriach po raz pierwszy w 1998 r. (co dotyczyć by miało gminy Przemków) byłoby bezzasadne z uwagi na postanowienia dokonanych z dniem 1.01.1997 r. nowelizacji ustaw: o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tymi nowelizacjami przepisy wydane na podstawie ustaw obowiązujących do 31 grudnia 1996 r. dotyczące odliczeń od dochodu wydatków inwestycyjnych oraz obniżek podatku dochodowego przez podatników mających swą siedzibę w rejonach administracyjnych (gminach) zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym oraz województwach lub rejonach administracyjnych (gminach) określonych jako zagrożone recesją i degradacją społeczną - zachowują moc tylko do dnia 31grudnia 1998 r.,

- zgodnie z obowiązującymi przepisami rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie trybu i warunków przyznawania dotacji z budżetu państwa na dofinansowanie inwestycji infrastrukturalnych realizowanych w systemie robót publicznych jako zadania własne gmin zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym - mającymi zastosowanie do rezerwy celowej ustalonej w budżecie państwa na 1998 r. - uprawnienie do ubiegania się o dotacje mają wyłącznie gminy ujęte w wykazie zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym obowiązującym w dniu 1 stycznia roku budżetowego (zatem 1 stycznia 1998 r.); skorzystanie ze środków przysługuje zatem wyłącznie gminom określonym jako zagrożone szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 25 czerwca 1996 r.,

z wyrazami szacunku

Szanowna Pani Marszałek,

Rzeczypospolita Polska nie zawarła z żadnym z w/w państw (prócz RFN) Umowy o wzajemnym uznawaniu stopni naukowych. Zatem uznanie brytyjskiego "higher doctorate" lub francuskiego dyplomu "habilitation" za odpowiednik polskiego stopnia naukowego "dr hab." może nastąpić jedynie w drodze nostryfikacji przez kompetentną jednostkę organizacyjną uczelni. Podstawę prawną stanowi Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 22 lipca 1991 r. w sprawie zasad i trybu nostryfikacji stopni naukowych, uzyskanych za granicą (Dz.U. z 1991 r. Nr 69, poz. 296).

W nawiązaniu do przesłanego oświadczenia senatora Jerzego Pieniążka, w sprawie rozwoju mleczarstwa w Polsce w aspekcie podjęcia działań na rzecz wstąpienia Polski do Unii Europejskiej, wygłoszonego na 13 posiedzeniu Senatu w dniu 29 maja 1998 r. uprzejmie informuję Panią Marszałek, że od 1994 roku realizowany jest "Program restrukturyzacji i modernizacji mleczarstwa", którego głównym zadaniem jest stworzenie nowoczesnego systemu produkcji i przetwórstwa mleka. Program określa kompleksowo kierunki i sposoby działania zapewniające rozwój bazy surowcowej i przetwórstwa mleka. Wsparcie wymienionych działań kredytami preferencyjnymi wpłynęło wyraźnie na unowocześnienie skupu mleka, przyczyniło się również do poprawy jakości mleka i produktów mleczarskich. Wymieniona linia kredytowa dla mleczarstwa została w bieżącym roku utrzymana i jest realizowana przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w oparciu o środki finansowe, które zostały przewidziane w budżecie państwa na rok 1998.

Jednocześnie pragnę poinformować Panią Marszałek, że mając na uwadze konieczność restrukturyzacji sektora mleczarskiego i dostosowanie go do wymogów Unii Europejskiej program mleczarski został rozszerzony o możliwość finansowania zakupu urządzeń do wprowadzania systemów kontroli jakości w produkcji i skupie mleka przez podmioty tworzące laboratoria oceny mleka jak również została wprowadzona możliwość dla zakładów mleczarskich skorzystania z kredytu preferencyjnego na zakup urządzeń chłodniczych z przeznaczeniem na wyposażenie punktów skupu mleka.

Jeśli chodzi o kredyty preferencyjne na przechowywanie oraz zakup masła, mleka w proszku i serów dojrzewających informuję, że Ministerstwo Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej uruchomiło limity dopłat do oprocentowania kredytów na te cele. Wkrótce Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa rozdysponuje limit dopłat do tych kredytów na poszczególne banki z nią współpracujące.

W nawiązaniu do oceny przez Krajowe Porozumienie Spółdzielni Mleczarskich przygotowania strony polskiej do negocjacji z Unią, uprzejmie informuję Panią Marszałek, że w Ministerstwie Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej funkcjonują Grupy Robocze, których zadaniem jest opanowanie wiedzy o metodach zarządzania produkcją i rynkami, szczegółowe zapoznanie się z ustawodawstwem UE, analiza i porównanie odpowiadającego prawa polskiego, a następnie merytoryczne określenie dokładnych ram obszaru negocjacyjnego i przygotowanie propozycji negocjacyjnej. Jedną z grup ds. integracji z Unią Europejską jest Grupa robocza ds. mleka i jego przetworów. W skład jej wchodzą między innymi przedstawiciele Krajowego Porozumienia Spółdzielni Mleczarskich, Krajowego Stowarzyszenia Mleczarzy, Krajowej Izby Rolniczej, a więc organizacji reprezentujących przetwórców i producentów mleka.

Nawiązując do problemu utworzenia laboratoriów oceny mleka, uprzejmie informuję, że w Ministerstwie prowadzone są obecnie rozmowy z przedstawicielami sektora mleczarskiego, które pomogą w wypracowaniu systemu organizacyjnego laboratoriów oceny mleka, których zadaniem byłoby dostarczanie zarówno dla producentów jak i zakładów przetwórczych wiarygodnych informacji o składzie i jakości mleka. Wprowadzenie systemu niezależnej oceny mleka powinno przede wszystkim zagwarantować obiektywne określenie jakości surowca co będzie podstawą do rozliczeń finansowych między producentem a zakładem mleczarskim. Określenie jakości higienicznej mleka, jego składu chemicznego powinno być wykorzystywane również w procesie doskonalenia ras bydła w kierunku zwiększenia produkcji mleka, jego składu chemicznego i jakości.

Jacek Janiszewski

Szanowna Pani Marszałek,

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez Senatora Zbigniewa Kulaka na posiedzeniu Senatu w dniu 23 maja 1998 roku, w sprawie budowy mostu przez rzekę Odrę w miejscowości Ciechanów, w ciągu drogi krajowej nr 323, uprzejmie informuję, że w pełni podzielam potrzebę realizacji tej inwestycji. Doceniam również starania czynione, z wielkim zaangażowaniem, przez mieszkańców i władze administracyjne regionu, na rzecz budowy w/w mostu. Chciałbym jednocześnie poinformować, że na ukończeniu są prace nad opracowaniem programu budowy mostów uwzględniającym zagęszczenie przepraw mostowych przez duże rzeki. W opracowaniu tym jest uwzględniana również przeprawa w rejonie Ciechanowa. Poszczególne zadania ujęte w programie będą indywidualnie wprowadzane do planu inwestycji centralnych ujętych w ustawach budżetowych na poszczególne lata ich realizacji w tempie dostosowanym do możliwości budżetu państwa.

Z wyrazami szacunku

Witold Chodakiewicz

Szanowna Pani Marszałek

Również projekt rozporządzenia w sprawie określenia rzadkich grup krwi, rodzajów surowic diagnostycznych i leczniczych preparatów krwiopochodnych wymagających przed pobraniem krwi zabiegu uodpornienia dawcy lub innych zabiegów oraz wysokości ekwiwalentu pieniężnego za pobraną krew i związanych z tym zabiegów (art. 11 ust. 2) znajduje się w końcowej fazie prac legislacyjnych i w najbliższych dniach zostanie przekazany do uzgodnień międzyresortowych.

Opracowanie aktów wykonawczych przewidzianych w art. 7 ust. 4 oraz art. 8 ust. 3 ustawy było uzależnione od uzgodnień z Polskim Czerwonym Krzyżem oraz koniecznością zagwarantowania w budżecie Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej środków finansowych na wybicie odznak w Mennicy Państwowej.

W zakresie podjęcia szczegółowych regulacji dotyczących przekształcania wojewódzkich stacji krwiodawstwa w regionalne centra - prace zostały wstrzymane do czasu uchwalenia ustaw dot. reform ustrojowych Państwa.

Wojciech Maksymowicz

Szanowna Pani Marszałek,

1. Podatek od środków transportowych.

W wyniku podjętej inicjatywy ustawodawczej przez grupę posłów w pierwszej połowie 1997 r. została uchwalona ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o finansowaniu dróg publicznych (Dz.U. Nr 123, poz. 780), której przepisy weszły w życie od dnia 1 stycznia 1998 r.

Z tej samej inicjatywy ustawodawczej wymienioną ustawą dokonano znowelizowania przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w części dotyczącej przepisów podatku od środków transportowych. Zasadnicza zmiana tych przepisów polega na zlikwidowaniu obowiązku podatkowego od samochodów osobowych i ciężarowych o ładowności do 2 ton bez wprowadzania w to miejsce innego tytułu podatkowego. Natomiast samochody o ładowności powyżej 2 ton, autobusy i przyczepy o ładowności powyżej 5 ton, których posiadanie ma ścisły związek z prowadzeniem działalności gospodarczej, wolą Ustawodawcy w dalszym ciągu podlegają opodatkowaniu podatkiem od środków transportowych na dotychczasowych zasadach.

W związku z wprowadzoną zmianą zasad finansowania dróg, której główną przesłanką było zwiększenie środków finansowych na utrzymanie dróg oraz inwestycje drogowe, w celu zapewnienia środków finansowych na te zadania niezbędne było podwyższenie podatku akcyzowego od paliw silnikowych. Podwyższenie podatku akcyzowego od paliw silnikowych obejmuje wszystkich kupujących paliwa, a więc właścicieli samochodów osobowych jak i ciężarowych.

2. Kontrola nacisków osi pojazdów na drogę.

Pojazd poruszający się po drogach publicznych musi spełniać wymagania zawarte w rozporządzeniu Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 1 lutego 1993 r. w sprawie warunków technicznych i badań pojazdów (jedn. tekst Dz.U. z 1996 r. Nr 155, poz. 772), które jest przepisem wykonawczym do ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 1997 r. Nr 98, poz. 602). Oprócz wymiarów i dopuszczalnej masy całkowitej również dopuszczalne naciski poszczególnych osi pojazdu nie mogą być przekroczone. Zgodnie z przepisem § 4 ust. 1 przytoczonego rozporządzenia nacisk osi pojedynczej nie może przekraczać 80 kN, a nacisk osi składowej odpowiednio mniejszej wartości w zależności od odległości między osiami. Pojazdy, których nacisk osi przekracza te wielkości, lecz nie przekracza 100 kN w odniesieniu do osi pojedynczej i odpowiednio mniej do osi składowej dopuszcza się do ruchu na:

• drogach krajowych oznaczonych numerami jednocyfrowymi i dwucyfrowymi,
• odcinkach dróg krajowych oznaczonych numerami trzycyfrowymi, ze znakami z obrzeżem składającym się z białych i czarnych kwadratów, wymienionych w załączniku nr 1 do ww. rozporządzenia,
• odcinkach dróg oznaczonych znakami zakazu wjazdu pojazdu o nacisku osi większym niż 100 kN,
• drogach leżących w ciągu dróg wyżej wymienionych oraz na trasach regularnej komunikacji autobusowej w granicach administracyjnych miast.

Konstrukcja nawierzchni drogowej jest zaprojektowana do ruchu pojazdów, których parametry techniczne - w tym naciski osi - są zgodne z obowiązującymi przepisami. Pojazdy o przekroczonych dopuszczalnych naciskach osi, bądź masie całkowitej powodują nadmierne i przedwczesne zużycie nawierzchni dróg oraz obniżają stan bezpieczeństwa ruchu drogowego. Niekontrolowany ruch pojazdów o przekroczonej masie dopuszczalnej lub przekroczonym nacisku osi pojazdu może spowodować katastrofy budowlane mostów, które zostały zaprojektowane dla przenoszenia ściśle określonych obciążeń. Wartość uszkodzeń nawierzchni dróg krajowych, wynikających z ruchu pojazdów nienormatywnych, szacuje się na 200 mln zł rocznie, tj. około 0,5% wartości odtworzenia tych dróg. Tylko 24% dróg krajowych nie wymaga natychmiastowych napraw, a 30% dróg jest w stanie złym. Budżet państwa nie jest obecnie w stanie sprostać wszystkim potrzebom bieżącego utrzymania i odnów dróg. Dlatego w celu chociaż częściowego wyeliminowania z ruchu na drogach publicznych pojazdów nienormatywnych prowadzone są kontrole drogowe i w przypadku stwierdzenia, że przejazd obywa się pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia, nakładane są opłaty drogowe w wysokości określonej w § 9 ust 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 marca 1998 r. w sprawie opłat drogowych (Dz.U Nr 40, poz. 230). Dotychczasowe kontrole zostaną znacznie rozszerzone tak, aby w ciągu 3-4 lat ruch pojazdów nienormatywnych został zmniejszony do niezbędnego minimum (np. przewozu niepodzielnych konstrukcji) i odbywał się po uzyskaniu zezwolenia wraz z wytyczeniem trasy.

Stwierdzenia Pana Senatora Jerzego Pieniążka, że przewoźnik nie ma dostępu do urządzeń pomiarowych jest niezasadne, bowiem może on m.in. wystąpić do zarządu drogi z prośbą o przeprowadzenie badań symulacyjnych właściwego rozmieszczenia ładunku pod kątem nacisku poszczególnych osi pojazdu na drogę. Przewoźnicy, którzy takie badania przeprowadzili, nie mają na ogół problemów podczas kontroli nacisków osi pojazdów prowadzonych przez służby drogowe.

1. Remont mostów przez Wisłę.

Dla ruchu tranzytowego na kierunku wschód - zachód Ministrowie Transportu państw europejskich uzgodnili korytarze transportowe, z których przez Polskę przebiegają:

Korytarz nr II przebiega drogą krajową nr 2 (E-30) i przekracza Wisłę w Warszawie po Moście Łazienkowskim zarządzanym przez Wojewódzką Dyrekcję Dróg Miejskich podległą Prezydentowi Warszawy. Do 18 sierpnia 1977 r. funkcjonował zalecany objazd Warszawy dla transportów TIR drogą krajową nr 717 z przejazdem przez Wisłę mostem w Górze Kalwarii. Z uwagi na awarię mostu w lipcu 1997 r. droga krajowa nr 717 przestała być zalecana dla transportu TIR a dla zapobieżenia katastrofie budowlanej w maju br. służby Ministerstwa Transportu i Gospodarki Morskiej zamknęły go dla przeprowadzenia koniecznego remontu na okres 6 miesięcy.

W maju br. rozpoczęły się ponadto remonty dwóch przepraw mostowych przez Wisłę: w Płocku i Krakowie nie leżących w/wym korytarzach transportowych i zarządzanych przez Wojewódzkie Dyrekcje Dróg Miejskich w Płocku i Krakowie, które podejmują decyzje niezależne od resortu transportu i gospodarki morskiej.

1. Budowa autostrad.

Na przestrzeni lat 1944-1996 wydano szereg aktów prawnych zamierzeniem których było przygotowanie warunków do realizacji programu budowy autostrad. Program przewiduje wybudowanie 2600 km autostrad w systemie koncesyjnym w ciągu około 20 lat. Przyjęcie takiego systemu wynikało z braku możliwości zabezpieczenia odpowiednich nakładów w budżecie Państwa. Podstawą finansowania projektów inwestycyjnych jest wykazanie, na podstawie studiów ruchu wykonanych wg standardów banków zachodnich, ich efektywności finansowo-ekonomicznej i na tej podstawie pozyskanie potencjalnych kredytodawców. W oparciu o te założenia Agencja Budowy i Eksploatacji Autostrad, jednostka powołana dla przygotowania budowy i eksploatacji autostrad płatnych, uruchomiła realizację programu. Począwszy od 1995 roku rozpoczęto proces lokalizacji autostrad. Do końca maja br. Agencja uzyskała:

1. Autostrada Wielkopolska S.A. - A-2 odc. Świecko - Stryków.
2. Stalexport Katowice S.A. - A-4 odc. Katowice - Kraków.
3. Gdańsk Transport Company S.A. - A-1 odc. Gdańsk - Toruń.

W trakcie jest pierwszy etap dwuetapowego przetargu koncesyjnego na budowę i eksploatację autostrady A-4, odcinek Wrocław - Katowice.

Z pożyczki Europejskiego Banku Inwestycyjnego finansowana aktualnie trwająca budowa autostrady A-4 od Wrocławia do Nogawczyc k/Gliwic o długości 126 km. Cykl inwestycyjny będzie trwać 30 miesięcy. Inwestycję prowadzi Biuro Budowy Autostrady A-4 w Opolu, jednostka organizacyjna Generalnej Dyrekcji Dróg Publicznych. W ubiegłym roku zakończono modernizację autostrady A-4 odcinek Katowice - Kraków z pożyczki udzielonej przez Europejski Banku Odbudowy i Rozwoju.

Ujawniły się również zagrożenia programu. Negocjacje warunków umów koncesyjnych na budowę i eksploatację odcinka autostrady A-2 Świecko-Stryków i odcinka autostrady A-1 Gdańsk - Toruń ujawniły, że realizacja programu budowy płatnych autostrad w Polsce tylko poprzez kapitał prywatny w warunkach polskich nie sprawdza się. Głównym tego powodem jest wysokie ryzyko inwestycyjne, związane przede wszystkim z niskim przewidywanym natężeniem ruchu oraz poziomem stawek opłat za przejazd autostradą, akceptowanym przez użytkowników. Jak wykazują prognozy ruchu liczba pojazdów na autostradzie płatnej nie jest wystarczająca dla pełnej samodzielności finansowej tych inwestycji w początkowym okresie eksploatacji (tuż po wybudowaniu), a z kolei stawki planowanych opłat nie mogą wynikać tylko z potrzeby bilansu finansowego, ale powinny uwzględniać realne możliwości ich ponoszenia przez użytkowników autostrad. Stawki opłat muszą uwzględniać poziom zamożności społeczeństwa, nie powodując znacznego odpływu ruchu z autostrad na drogi alternatywne.

Dla powodzenia programu jest niezbędna pomoc państwa, zarówno w zakresie ustalonym w ustawie o autostradach płatnych, prace studialne i dokumentacja, nabywanie nieruchomości, odszkodowania, prace scaleniowe i wymienne, przebudowa infrastruktury technicznej, badania archeologiczne i ekologiczne, jak i realizowana poprzez gotowość do warunkowego pokrycia ewentualnych lub w bilansach okresowych w początkowych latach eksploatacji (tzn. już po wybudowaniu i oddaniu autostrady do eksploatacji) oraz zmniejszenia takich niedoborów poprzez np. ulgi podatkowe. Pomoc państwa może również polegać na współfinansowaniu kosztów budowy.

Praktyka światowa oraz dotychczasowe doświadczenia z negocjacji warunków umów koncesyjnych na budowę i eksploatację odcinków autostrad jw. wskazują, że udana realizacja programu budowy płatnych autostrad w Polsce jest możliwa poprzez uruchomienie przedsięwzięcia o charakterze publiczno-prywatnym, tj. zaangażowania do realizacji inwestycji kombinacji środków publicznych oraz prywatnych (tzw. "PPP, Public - Private - Partnership"). Ze względu na brak odpowiednich uregulowań prawnych odnoszących się do form wsparcia budowy autostrad płatnych, istnieje konieczność kompleksowego rozwiązania kwestii zaangażowania finansowego Skarbu Państwa.

Na całym świecie budowa autostrad obywa się przy dużym udziale państwa gdyż inwestycje infrastrukturalne stwarzają warunki rozwoju gospodarczego. Bez zaangażowania kapitałowego państwa zazwyczaj nie ma możliwości wybudowania zaplanowanych odcinków autostrad, także w przypadku długich odcinków na których znajdują się zarówno rentowne jak i nierentowne segmenty.

Analizy finansowe wykazują wyraźnie, że w całym okresie koncesji (30/35 lat), przy początkowym wsparciu państwa, projekty mogą zbilansować się i przynieść zyski ich inwestorom. Okresem największych trudności finansowych jest początkowy okres eksploatacji (niedostateczne przychody nie pozwalają na spłaty odsetek i rat kapitałowych zaciągniętych kredytów). Odpowiedni podział generowanych w późniejszym okresie zysków w postaci uzgodnionego mechanizmu podziału zysków pomiędzy koncesjonariuszem i państwo oraz wpływy z tytułu pobieranych podatków stanowią rekompensatę dla Skarbu Państwa za wydatki w początkowym okresie. Dodatkową korzyścią dla państwa jest ponoszenie w całym okresie koncesji wszelkich kosztów związanych z utrzymaniem i remontami autostrady przez koncesjonariusza.

Biorąc pod uwagę, że proponowana nowelizacja idzie w kierunku nowatorskich rozwiązań dla zdynamizowania tak dużego przedsięwzięcia infrastrukturalnego, liczę, że Senat RP będzie wspierać wysiłki legislacyjne resortu a następnie działania zmierzające do uzyskania zarówno jak największych ilości środków pomocowych jak również odpowiedniego poziomu finansowania z budżetu państwa.

Eugeniusz Morawski

W związku z przesłanym przy piśmie z dnia 28 maja br., zn. AG/043/83/98/IV oświadczeniem senatora Pana Tadeusza Rzemykowskiego w sprawie niewystarczających środków na dopłaty do preferencyjnych kredytów na rozwój i modernizację rolnictwa w województwie pilskim - uprzejmie Panią Marszałek informuję, że środki finansowe na dopłaty do oprocentowania kredytów inwestycyjnych dla rolnictwa, przetwórstwa rolno-spożywczego i usług na rzecz rolnictwa jakimi dysponuje Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w bieżącym roku - w porównaniu z rokiem 1997 - są znacznie mniejsze, gdyż wyeliminowane zostały - stosowane w latach ubiegłych - zasilenia Agencji środkami pochodzącymi z oprocentowania obowiązkowych rezerw bankowych oraz wyczerpane zostały środki z pożyczki z Banku Światowego ASAL-300 na dofinansowanie rozwoju infrastruktury wsi. Równocześnie Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w 1998 r. zobowiązana jest do realizacji dopłat do kredytów udzielonych w ciągu 4 poprzednich lat, które angażują około 87% środków jakie zgodnie z projektem budżetu na 1998 r. były w dyspozycji Agencji.

Pragnę przypomnieć, że w 1997 r. dostępnych było praktycznie bez ograniczeń 35 linii kredytowych, z których poważna część była wykorzystywana przez różnego rodzaju spółki a nie przez rolników. Taka polityka była możliwa, ponieważ poza dotacjami budżetowymi Agencja wykorzystywała pozostałości środków z lat poprzednich i zasilana była środkami Narodowego Banku Polskiego, pochodzącymi z oprocentowania obowiązkowych rezerw bankowych, a także wydatkowała środki z pożyczki Banku Światowego ASAL-300, uruchomionej w 1993 r. Natomiast na 1998 r. rząd poprzedniej koalicji w projekcie budżetu przewidywał dla Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa środki na dopłaty do oprocentowania kredytów inwestycyjnych na poziomie zapewniającym sfinansowanie tylko ok. 50% zobowiązań Agencji z tytułu udzielonych kredytów w latach poprzednich. W tej sytuacji, wobec zagrożenia całkowitej blokady kredytowania rolnictwa, Ministerstwo Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej wspólnie z Agencją Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa podjęło działania w kierunku zmiany umów z bankami, w wyniku których banki obniżyły oprocentowanie kredytów i marże bankowe. Uzyskane w efekcie tych działań oszczędności, łącznie z dodatkowymi środkami dla Agencji przeznaczonymi przez Parlament na bieżący rok, umożliwiły uruchomienie - w ograniczonym zakresie - następujących 8 linii kredytowych:

1. na zakup gruntów rolnych przez rolników,
2. na utworzenie lub urządzenie gospodarstw rolnych przez osoby, które nie przekroczyły 40 roku życia,
3. na utworzenie lub urządzenie gospodarstwa rolnego w ramach realizacji zaakceptowanego przez Ministrów Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej oraz Finansów programu osadnictwa rolniczego na gruntach Skarbu Państwa,
4. na realizację przedsięwzięć objętych branżowym programem restrukturyzacji i modernizacji mleczarstwa,
5. na utworzenie nowych, pozarolniczych miejsc pracy na wsi,
6. na realizację przedsięwzięć objętych programem wspólnego użytkowania maszyn rolniczych w gospodarstwach rolniczych,
7. na wznowienie produkcji w gospodarstwach rolnych i działania socjalnych produkcji rolnej znajdujących się na obszarach dotkniętych znacznymi rozmiarami klęsk żywiołowych na wnioski wojewodów,
8. kredytów inwestycyjnych podstawowych na realizację inwestycji związanych z rozwojem i modernizacją gospodarstw rolnych.

Kredyty te nie są jednak dostępne w tak szerokim zakresie jaki wyznaczają potrzeby rolnictwa, głównie z powodu rozmiaru środków, które Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa może zaangażować na dopłaty.

Równocześnie należy zauważyć, że ze względu na znaczny wzrost zadłużenia krajowego w ciągu 4 poprzednich lat, przy nie spłaconym zadłużeniu zagranicznym i obciążeniu budżetu obsługą tych długów (starych i nowych), ograniczone zostały możliwości zwiększenia wydatków budżetowych między innymi na pomoc w formie dopłat do oprocentowania kredytów rolniczych.

Odnosząc się do pytania dotyczącego polityki obecnego rządu w zakresie restrukturyzacji rolnictwa i terenów wiejskich pragnę poinformować, że opracowana w Ministerstwie Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej i przyjęta w dniu 21 kwietnia br. przez Radę Ministrów "Średniookresowa Strategia Rozwoju Rolnictwa i Obszarów Wiejskich", określa cele, uwarunkowania realizacyjne oraz instrumenty polityki rolnej. Aktualnie opracowywane są strategie cząstkowe i propozycje wdrożeniowe w zakresie zastosowania właściwych instrumentów ekonomicznych i organizacyjnych, które rozwiną przyjęte założenia dotyczące zmian w sytuacji rolnictwa i gospodarki żywnościowej oraz rozwoju obszarów wiejskich i wzrostu konkurencyjności tego sekatora gospodarki.

Jacek Janiszewski

Szanowna Pani Marszałek

W odpowiedzi na Pani pismo z dnia 28 maja 1998 r. znak: AG/043/84/98/IV dotyczącego oświadczenia Pana Senatora Ryszarda Sławińskiego w sprawie finansowania sieci wypożyczalni sprzętu rehabilitacyjnego, złożonego podczas 12 posiedzenia Senatu w dniu 23 maja br. pragnę wyjaśnić, że Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, rozumie trudności w dostępie do sprzętu służącego rehabilitacji, zorganizował i wyposażył sieć wypożyczalni, powierzając ich prowadzenie innemu podmiotowi.

Zasada powszechnego dostępu osób niepełnosprawnych do sprzętu służącego rehabilitacji istotnie wymaga ustalania niskich cen i niewielkich opłat za usługi świadczone przez wypożyczalnie. Porozumienie o współpracy, zawarte pomiędzy Państwowym Funduszem Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych a Dolnośląską Spółką Inwestycyjną S.A. w Lublinie stanowi, że "Fundusz dołoży starań zmierzających do udzielenia Spółce w okresie pięciu lat pomocy finansowej, w miarę posiadanych środków oraz zgodnie z zasadami i warunkami określonymi w ustawie z dnia 9 maja 1991 r. o zatrudnianiu i rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych, na cele związane z prowadzeniem wypożyczalni sprzętu rehabilitacyjnego".

Szanowna Pani Marszałek

W związku z oświadczeniem Pana Senatora Ryszarda Sławińskiego dotyczącym założeń reformy sądownictwa uprzejmie informuję, że w Ministerstwie Sprawiedliwości nadal trwają prace nad reformą sądownictwa powszechnego.

Celem przygotowywanych zmian jest dostosowanie struktury organizacyjnej i terytorialnej sądów powszechnych do aktualnych potrzeb wymiaru sprawiedliwości, z uwzględnieniem przejęcia przez sądy spraw o wykroczenia rozpoznawane obecnie w kolegiach ds. wykroczeń.

Przygotowywane zmiany organizacyjne poprzedzane są dokładną analizą funkcjonowania działających obecnie sądów wszystkich szczebli.

Z wyrazami szacunku

Szanowna Pani Marszałek

Natomiast wydatki na cele mieszkaniowe podatnika przeznaczone na zakup nowo wybudowanego budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego w takim budynku od gminy albo od osoby, która wybudowała ten budynek w wykonywaniu działalności gospodarczej, podlegają odliczeniu od podatku. Powołane wyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych konstruują dwie różne i nie zależne od siebie ulgi podatkowe, gdyż pierwsza z nich dotyczy wydatków na budowę budynków mieszkalnych z lokalami przeznaczonymi na wynajem, druga zaś wydatków na własne potrzeby mieszkaniowe podatnika.

W przypadku zawarcia przez podatnika umowy trójstronnej z firmą developerską i współinwestorami realizującymi budowę budynku mieszkalnego z lokalami przeznaczonymi na wynajem, podatnikowi nie przysługuje żadna z omawianych ulg podatkowych, gdyż podatnik ten nie ponosi wydatków na budowę budynku wielorodzinnego z przeznaczeniem znajdujących się w nim lokali mieszkalnych na wynajem ani wydatków na zakup lokalu mieszkalnego w nowo wybudowanym budynku. Z przesłanych do Ministerstwa Finansów umów trójstronnych wynika bowiem, że zakup danego lokalu następuje po wieloletnim okresie jego użytkowania na podstawie umowy najmu (zwykle po upływie 10 lat od wybudowania budynku). W tej sytuacji najemca-nabywca nie dokonuje zakupu lokalu mieszkalnego w nowo wybudowanym budynku.

Podsekretarz Stanu

Szanowna Pani Marszałek

W związku z przesłanym przy piśmie AG/043/95/98/IV z dnia 4 czerwca 1998 r. oświadczeniem Pana Senatora Jerzego Cieślaka, złożone na 13. posiedzeniu Senatu w dniu 29 maja 1998 r. w sprawie potrzeby utrzymania funduszu ochrony środowiska i gospodarki wodnej jako jednostki samodzielnej w formie rejonowego funduszu uprzejmie informuję Panią Marszałek, że nowelizacja ustawy o ochronie i kształtowaniu środowiska jest przedmiotem rozważań Sejmu RP w ramach rządowych projektów ustaw określających kompetencje organów administracji publicznej.

1. cztero-szczeblowego systemu finansowania ochrony środowiska i gospodarki wodnej ze środków funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej tj.: gminnych, powiatowych, wojewódzkich oraz Narodowego Funduszu,
2. nowego podziału wpływu na poszczególne fundusze z tytułu opłat i kar za gospodarcze korzystanie ze środowiska.

Podsekretarz Stanu

Szanowna Pani Marszałek

Przedsiębiorstwo HORTEX było własnością Centrali Spółdzielni Ogrodniczych i Pszczelarskich, która jako związek spółdzielni, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 stycznia 1990 r. o zmianach w organizacji i działalności spółdzielni (Dz.U. 6 z 07.02.90 r., poz. 36), została postawiona w stan likwidacji. Likwidator wyznaczony przez Ministra Finansów działał w zakresie ściśle określonym przepisami cytowanej wyżej ustawy, tzn. przekazanie zakładów Centrali Spółdzielni Ogrodniczych i Pszczelarskich mogło nastąpić jedynie na rzecz spółki z ograniczoną odpowiedzialnością bądź spółki akcyjnej utworzonej przez spółdzielnie zrzeszone w Centrali.

Minister

Sekretarz Stanu

Alicja Kornasiewicz