Warszawa, dnia 27 kwietnia 1998 r.

W związku z oświadczeniem senatora Kazimierza Drożdża z dnia 27.03.1998 r. dot. problemów mieszkańców wsi Stolec gm. Ząbkowice Śląskie z nabyciem od Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa zajmowanych lokali mieszkalnych po byłym gospodarstwie rolnym w Babolicach uprzejmie informuję, że w wyniku przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego ustalono co następuje.

Sprawa dotyczy mieszkańców wsi Stolec gm. Ząbkowice Śląskie, którzy są aktualnie najemcami lokali mieszkalnych w budynkach położonych w granicach obiektu wpisanego do rejestru zabytków. Zgodnie z wymogami ochrony konserwatorskiej określonymi w ustawie z dnia 15.02..1962 r. o ochronie dóbr kultury obiekt wpisany do rejestru zabytków nie może być dzielony i powinien posiadać jednego właściciela, w związku z czym lokale mieszkalne w tych budynkach nie zostały zakwalifikowane do sprzedaży. Art. 46 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 19.10.1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa stanowi, że prawo do dalszego zamieszkiwania na czas nieokreślony w lokalach mieszkalnych przejętych do Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa nie dotyczy najemców zajmujących domy i lokale w obiektach wpisanych do rejestru zabytków. Fakt ten nie pozbawia lokatorów tych budynków prawa do nabycia na zasadach preferencyjnych lokali mieszkalnych, gdyż zgodnie z przepisem art. 46 ust. 2 cytowanej ustawy lokatorom tym przysługuje pierwszeństwo w najmie innych mieszkań wchodzących w skład Zasobu.

W tej sytuacji lokatorzy tych budynków nie mają uprawnień do roszczeń o nabycie lokali w budynkach obecnie zamieszkiwanych. Mogą jednak zrealizować swoje uprawnienia (wynikające z art. 42 ust. 2 ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa) w lokalach innych niż obecnie zajmowane, wchodzących w skład Zasobu WRSP o ile w uzgodnieniu z Agencją dokonana zostanie odpowiednia zmiana lokali.

Podsekretarz Stanu

Szanowny Panie Senatorze,

W związku z Pana oświadczeniami złożonymi podczas 9 i 10 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniach 19 i 27 marca br. odnoszącymi się do prac nad reformą administracyjną kraju w części dotyczącej zasad elekcji organów wykonawczych jednostek samorządu terytorialnego oraz wnioskowanych zmian w ordynacji wyborczej do Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej oraz skrócenia kadencji Parlamentu, z upoważnienia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji Pana Janusza Tomaszewskiego, pozwalam sobie przedstawić łączne stanowisko do powyższych spraw.

Konsekwencją uznania za słuszną przedstawionej przez Pana Senatora idei bezpośredniej elekcji przewodniczących organów wykonawczych jednostek samorządu terytorialnego jest zreformowanie aktualnego wewnętrznego ustroju gmin oraz zdecydowana rekonstrukcja projektowanych regulacji odnoszących się do przedstawicielstwa ustawowego samorządu województwa i powiatu, w tym nowego rozdziału kompetencji między radę i zarząd. Pragnę przy tym zauważyć, że propozycja Pana Senatora pozostaje niejako w opozycji do przyjętych przez Komisje: Administracji i Spraw Wewnętrznych, Samorządu Terytorialnego i Polityki Regionalnej oraz Finansów Publicznych Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej projektów: ustawy o samorządzie województwa i ustawy o samorządzie powiatowym. Projekty tych ustaw mają być przedmiotem obrad najbliższego posiedzenia Sejmu.

Pozwolę sobie także wyrazić pogląd, że wprowadzenie tak daleko idących zmian w systemie samorządu terytorialnego, istotnie ingerujących w dotychczas przyjętą koncepcję ustrojową, wymaga szczególnej rozwagi tym bardziej, że efekty reformy samorządowej z 1990 r. oceniane są pozytywnie, a obowiązujący obecnie system wyborów sprawdził się i zakorzenił w zbiorowej świadomości.

Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Senatora, że kwestia bezpośredniego wyboru przewodniczącego organu wykonawczego gminy była już przedmiotem prac parlamentarnych podjętych z inicjatywy Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej pod koniec poprzedniej kadencji Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej. Z uwagi na zasadnicze zmiany modelu funkcjonowania samorządu terytorialnego, jakie musiałyby wiązać się z rekonstrukcją sposobu kreowania organu wykonawczego, projekt prezydencki stał się tematem szerokiej dyskusji i konsultacji społecznych. Wyniki tych konsultacji nie były, wbrew sugestiom zawartym w wystąpieniu Pana Senatora, jednoznaczne i przekonujące o konieczności wzmocnienia pozycji i zarządu poprzez zmianę zasad jego wyboru, a już na pewno nie upoważniały do generalnego stwierdzenia, iż jest to opinia reprezentatywna dla ogółu lokalnych środowisk i organizacji samorządowych. Podzielone były także opinie ekspertów - teoretyków prawa, dotyczące zgodności takiej regulacji z postanowieniami Europejskiej Karty Samorządu Terytorialnego. Najmniej, ostateczna decyzja co do kształtu regulacji określających zasady kreowania ustawowego przedstawicielstwa wspólnot lokalnych należy do posłów, zważywszy, że na najbliższym posiedzeniu Sejmu mają być omawiane projekty ustaw ustrojowych, a przedmiotem prac parlamentarnych pozostają wniesione na skutek inicjatyw poselskich, projekty ustaw dotyczących wyborów.

Pragnę zwrócić uwagę Pana Senatora, iż w świetle Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej posłowie i senatorowie z chwilą objęcia mandatu są przedstawicielami Narodu, nie zaś grupy wyborców z danego okręgu wyborczego. Przesądza o tym art. 104 ust. 1 w związku z art. 108 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz rota ślubowania zawarta w art. 104 ust. 2 Konstytucji. Zmiana podziału administracyjnego kraju w trakcie kadencji Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej, która może spowodować w konsekwencji zmianę podziału na okręgi wyborcze, nie ma zatem wpływu na umocowanie obecnych posłów czy senatorów do wykonywania praw i obowiązków wynikających z mandatu. Trudno także zgodzić się z poglądem Pana Senatora dotyczącym utraty moralnego prawa do sprawowania tychże funkcji publicznych w Państwie, gdyż - jak sądzę - wypływa ono z faktu wyrażenia zaufania określonej osobie dokonanego w akcie głosowania przez daną grupę wyborców i to bez względu na to, że grupa ta znajdzie się w granicach innej jednostki administracyjnej kraju.

Podzielam natomiast pogląd Pana Senatora o konieczności przygotowania nowelizacji ordynacji wyborczej do Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej celem dostosowania jej postanowień do zmian w podziale terytorialnym i spieszę poinformować, że obecnie w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji trwają prace nad odpowiednimi zmianami w tym zakresie. Wstępne założenia przewidują oparcie wyborów o dotychczas stosowany system większościowy, przy zachowaniu konstytucyjnie określonej liczby mandatów senatorskich. przygotowane założenia będą następnie konsultowane z ekspertami i senatorami - przed przygotowaniem ostatecznego tekstu projektu nowelizacji.

Warszawa, dnia 29 kwietnia 1998 r.

Z poważaniem

Jan Szyszko

Uprzejmie informuję, że obecnie trwają prace nad redakcją projektu rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie utworzenia Turnickiego Parku Narodowego. Ważną częścią składową tego Parku będą grunty znajdujące się w zarządzie Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa. Zabezpieczenie tych gruntów przed sprzedażą reguluje stosowne porozumienie pomiędzy Ministrem Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa a Prezesem Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa.

Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa do tej pory przekazała 3.200 ha gruntów, mających wejść w granice projektowanego Turnickiego Parku Narodowego, w zarząd Nadleśnictwa Bircza. Pozostała część gruntów będąca w zarządzie Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa, a mająca wejść w skład projektowanego Parku nie podlega trwałemu rozdysponowaniu i do czasu utworzenia Parku jest rozdysponowywana w innej formie, np. dzierżawy.

Jednocześnie informuję, że na podstawie orzeczenia z dnia 27 stycznia 1998 roku Komisji Majątkowej w Warszawie Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa przekazała nieodpłatnie majątek państwowy za zabrane mienie Kościołowi Greckokatolickiemu w formie gruntów o powierzchni 411 ha w gminie Fredropol.

Zgodnie z postanowieniami art. 16, art. 19 ust. 2 oraz art. 20 ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora ma Pan Senator prawo uzyskiwać od członków Rady Ministrów informacje i wyjaśnienia w sprawach wynikających z wykonywania obowiązków senatorskich. Członek Rady Ministrów - do którego się Pan zwróci - jest obowiązany niezwłocznie przyjąć Pana Senatora, jeśli przybył Pan w związku ze sprawą wynikającą z wykonywania Pańskiego mandatu. Ma też obowiązek udzielić informacji i wyjaśnień dotyczących sprawy.

Szanowna Pani Marszałek

Wielkość środków finansowych, które można przeznaczyć na refundację powoduje, że nie wszystkie oczekiwania zainteresowanych mogą być spełnione. Zmiany na listach leków objętych refundacją były szeroko dyskutowane. Poddano je szczegółowej analizie medycznej i ekonomicznej. Przy ostatecznym kształcie wykazów leków refundowanych korzystano z opinii specjalistów w znacznie szerszym zakresie niż przewiduje to ustawa. Ustawa zobowiązuje Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej do zasięgnięcia opinii Naczelnej Izby Lekarskiej i Naczelnej Rady Aptekarskiej.

Zgodnie z ustawą o zasadach odpłatności za leki i artykuły sanitarne Minister Zdrowia i Opieki Społecznej zobowiązany jest do okresowych publikacji wykazów leków objętych refundacją. Wykazy te są aktualizowane raz w roku. Nowe rejestracje leków, postęp wiedzy medycznej powodują, że część leków jest skreślana z wykazów inne zaś są dopisywane. Takie zmiany powodują z konieczności zmianę opłaty wnoszonej za dany lek. Jest to nieuniknione, gdyż żaden wykaz nie obowiązuje na stałe.

• leki podstawowe wydawane po wniesieniu opłaty ryczałtowej - 1,50 zł (jeżeli cena leku nie przekracza ustalonego limitu),
• leki uzupełniające wydawane po wniesieniu opłat w wysokości 30% lub 50% ceny leku z uwzględnieniem limitu ceny leku.

• mukowiscydozę
• choroby nowotworowe
• padaczkę
• miastenię
• choroby psychiczne
• upośledzenie umysłowe
• karłowatość przysadkową u dzieci
• gruźlicę
• jaskrę
• niektóre choroby układu krążenia
• cukrzycę
• fenyloketonurię
• celiaklię i zespoły wrodzonych defektów metabolicznych.

Dla racjonalizacji wydatków na dopłaty za leki na niektóre leki ustalono limit do którego budżet państwa refunduje koszty za wydany lek. Limit jest ustalany, kiedy na listach refundacyjnych znajdują się co najmniej dwa preparaty o tej samej nazwie międzynarodowej, mające różne nazwy i ceny lub preparaty różniące się budową chemiczną, ale wykazujące to samo działanie terapeutyczne (każdy wytwórca zgodnie z przepisami może ustalić własną cenę leku wynikającą z kosztów wytwarzania - dla wytwórcy krajowego Minister Finansów ustala cenę urzędową). Limit na leki ustalany jest w wysokości najtańszego dostępnego leku. Różnicę między ceną leku a limitem pokrywa pacjent. Ustawa nałożyła na aptekarza obowiązek informowania pacjenta o możliwości nabycia leku, którego cena nie przekracza ustalonego limitu.

Leki przeciwnowotworowe są nadal objęte refundacją, natomiast ograniczono refundację leków likwidujących działanie uboczne leków przeciwnowotworowych jakimi są między innymi środki przeciwwymiotne, w tym lek o nazwie Zofran. Opłata wnoszona przez pacjenta wynosi 30% wartości leku, a ponadto ustalono limit ceny do którego budżet państwa refunduje koszty za wydany lek.

W Polsce są stosowane trzy zasady tworzenia cen detalicznych na leki:

1. dla leków produkcji krajowej umieszczonych na wykazach leków refundowanych przez budżet oraz na wykazie leków dla lecznictwa zamkniętego ceny leków ustala Minister Finansów. Ceny urzędowe leków w zdecydowanej większości są na poziomie 20-50% cen ich odpowiedników w krajach zachodnich i są niższe od cen wolnorynkowych.
2. dla leków importowanych nie mających odpowiedników krajowych, a umieszczonych na wykazach leków refundowanych przez budżet, ceny CIF (przed przekroczeniem granicy) są negocjowane przez Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej z właścicielem rejestru na danych lek i na ogół są niższe o 20-30% od cen tych leków w kraju producenta. Do uzgodnionej ceny CIF dolicza się 5% opłaty granicznej, a następnie 14,3% urzędowej marży hurtowej i urzędową marżę detaliczną, która jest degresywna i wynosi od 16% - w zależności od wysokości ceny hurtowej,
3. dla leków nie refundowanych przez budżet wysokość ceny umownej leku jest wynikiem działania uczestników rynku: producentów hurtowników i aptekarzy. Tak ceny zbytu jak i marże handlowe są nierefundowane przez rząd i podlegają prawom rynku. Ceny te są nadzorowane przez Izby Skarbowe.

Zgodnie z przepisami rozporządzenia pomoc finansowa przysługuje jeżeli:

1. miesięczne wydatki na leki i artykuły sanitarne przekraczają kwotę równą wysokości 2% dochodu osoby samotnie gospodarującej lub rodziny, a dochód osoby samotnie gospodarującej lub rodziny nie przekracza 120% najniższej emerytury,
2. miesięczne wydatki na zakup leków i artykułów sanitarnych przekraczają kwotę równą wysokości 5% dochodu osoby samotnie gospodarującej lub rodziny, a po odliczeniu tych wydatków dochód osoby samotnie gospodarującej lub rodziny nie przekracza 120% najniższej emerytury.

Do wyżej wymienionych wydatków na leki nie wlicza się dopłat poniesionych ponad ustalony limit ceny przy lekach znajdujących się na listach refundacyjnych oraz wydatków poniesionych za leki, które nie zostały umieszczone na tych wykazach i pacjent zapłacił za nie 100% odpłatności.

Ponadto zgodnie z ustawą o pomocy społecznej z dnia 29 listopada 1990 roku (Dz. U. Nr 13, poz. 60 z 1993 r. z późniejszymi zmianami) osoba znajdująca się w trudnej sytuacji materialnej ze względu na wydatki związane z zakupem leków, może starać się o zasiłek celowy lub zasiłek specjalny z pomocy społecznej.

Wojciech Maksymowicz

Mając na uwadze zapytanie Pana Senatora Jana Chodkowskiego dotyczące przyczyn ustalenia wysokich cen za badania techniczne pojazdów uprzejmie informuję, że przygotowując powyższe rozporządzenie ustalono normy czasowe dla badań technicznych poszczególnych rodzajów pojazdów na podstawie: zakresów badań technicznych określonych w zarządzeniu Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 12 października 1995 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów stosowanych przy tym dokumentów (M.P. Nr 63, poz. 695) oraz pomiarów czasowych poszczególnych czynności kontrolnych wykonywanych przez Instytut Transportu Samochodowego.

Opracowując tabelę opłat za badania techniczne pojazdów przeprowadzanych w stacjach kontroli pojazdów, uwzględniono również opinie urzędów wojewódzkich i ceny stosowane wówczas za badania techniczne w stacjach kontroli pojazdów na terenie kraju, nad którymi nadzór sprawują wojewodowie zgodnie z w/w ustawą - Prawo o ruchu drogowym. Mając na uwadze powyższe ustalono stawkę za jedną roboczogodzinę (bez podatku VAT) w wysokości 38 zł i bazując na powyższym opracowano wyżej wymienioną tabelę opłat.

Ponadto wyjaśniam, że w roku 1995 w rozporządzeniu Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej zmieniającym rozporządzenie w sprawie warunków technicznych i badań pojazdów (Dz. U. Nr 45, poz. 236) określono nowe wymagania techniczno-organizacyjne dla stacji kontroli pojazdów dotyczące warunków ogólnych, stanowiska kontrolnego, kanału przeglądowego, wyposażenia technologicznego, stanowiska zewnętrznego do pomiarów akustycznych, niektórych urządzeń stanowiących wyposażenie pomiarowo-kontrolne. Dla części stacji kontroli pojazdów zaistniała konieczność dostosowania tych stacji do w/w wymagań i poniesienia stosownych nakładów finansowych.

Mając na uwadze kolejne zapytanie Pana Senatora Jana Chodkowskiego dotyczące możliwości zmniejszenia opłat za okresowe badania techniczne ciągników i przyczep rolniczych informuję, że nie przewidujemy zmniejszenia wymienionych wyżej opłat. Do Ministerstwa Transportu i Gospodarki Morskiej napływają liczne sygnały ze stacji kontroli pojazdów, wydziałów komunikacji i urzędów wojewódzkich o konieczności ustalenia jednolitej stawki za badania techniczne pojazdów w wysokości pozwalającej na amortyzację wyposażenia kontrolno-pomiarowego zamontowanego w stacjach kontroli pojazdów.

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia pragnę zapewnić, że mając na uwadze szczególną rangę badań technicznych i ich wpływ na bezpieczeństwo w ruchu drogowym - w prowadzonych pracach nad uregulowaniami prawnymi w tym zakresie, Ministerstwo Transportu i Gospodarki Morskiej będzie dążyć do określenia wymagań zapewniających odpowiednio wysoki poziom techniczno-organizacyjny funkcjonujących stacji kontroli pojazdów i przeprowadzanych w nich badań technicznych. Powyższe wymusza również konieczność dostosowania naszych przepisów w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz w zakresie warunków technicznych i badań pojazdów do obowiązujących uregulowań europejskich.

Warszawa, dnia 6 maja 1998 r.

Hanna Gronkiewicz-Waltz

Zgodnie z Ustawą o Narodowym Banku Polskim ustalenia dotyczące prowadzenia polityki pieniężnej podejmuje Rada Polityki Pieniężnej kierując się założeniami polityki pieniężnej. Ustalenia dotyczące polityki walutowej podejmowane są przez Radę Ministrów w porozumieniu z Radą Polityki Pieniężnej a realizowane przez NBP. Zasady ustalania kursu złotego w stosunku do walut obcych ustalane są także przez Radę Ministrów w porozumieniu z Radą Polityki Pieniężnej.

Oficjalny kurs złotego do walut obcych, kształtowany był w Polsce do początku okresu transformacji systemowej na podstawie decyzji administracyjnych. Dopiero wejście Polski w fazę reform rynkowych i liberalizacja obrotu zagranicznego wyzwoliły konieczność uelastycznienia polityki kursu walutowego NBP. Po okresie intensywnego tłumienia inflacji w polskiej gospodarce w latach 1990/91, kiedy kurs dolara spełniał rolę podstawowego parametru władzy monetarnej, wprowadzono system bardziej elastyczny, w którym uwzględniono rolę elementów rynkowych w bieżącym kształtowaniu się kursu walut obcych w polskiej gospodarce, a zatem wpływ wahań kursów walut obcych na rynku światowym oraz w pewnym zakresie wpływ czynników krajowych. Kursy walut, na rynku kantorowym były praktycznie rynkowe, kursy w obrotach handlu zagranicznego mogły wahać się w granicach +/- 2% wokół średniego kursu centralnego, ustalanego przez NBP, zgodnie z zasadą dewaluacji pełzającej złotego do koszyka walut wymienialnych - podstawowych w rozliczeniach płatniczych z zagranicą. Na kursy złotego do poszczególnych walut obcych miały i mają wpływ notowania tych walut na rynku światowym, od 16 maja 1995 roku, czyli w warunkach częściowego upłynnienia kursu złotego w stosunku do walut obcych, na te kursy wpływają także w sposób dużo silniejszy także czynniki krajowe, a zatem bieżące relacje popytu i podaży walut obcych na krajowym rynku dewizowym.

Należy podkreślić, że stopień oddziaływania NBP na powyższe czynniki jest albo zerowy (kursy krzyżowe), albo bardzo ograniczony (bilans płatniczy). W gospodarce rynkowej, szeroko zintegrowanej z rynkiem światowym, a taką już jest gospodarka Polski, kurs walutowy, jak również większość innych cen krajowych, nie mogą być przedmiotem decyzji administracyjnych. Kurs walutowy jest ponadto parametrem bardzo czule reagującym na różne dynamiczne procesy zarówno w kraju, jak i w otoczeniu. Naturalna zmienność i nieprzewidywalność tego wskaźnika wyrabia wśród podmiotów gospodarczych konieczną zdolność przystosowania się do reguł działania w warunkach ryzyka. W Polsce są już dostępne instrumenty zabezpieczenia się przed ryzykiem kursowym, uczestnicy handlu międzynarodowego nie są bezbronni wobec tych zagrożeń.

Jednocześnie NBP kontynuuje w obecnym mechanizmie kursowym zasadę dewaluacji pełzającej kursu parytetowego złotego wobec koszyka walut wymienialnych, uwzględniając tym samym zmiany w inflacji krajowej i jej wpływ na wartość złotego. W ostatnich dwóch latach NBP utrzymywał na nie zmienionym poziomie tempo dewaluacji parytetu centralnego, pomimo obniżającej się dynamiki inflacji krajowej. Kurs walutowy był w tym okresie głównie instrumentem wspomagającym politykę stóp procentowych w realizacji celu nadrzędnego ograniczania inflacji. Dylematy polityki kursowej w zakresie przywracania stabilizacji wewnętrznej przy rozszerzającej się nierównowadze w zakresie bilansu obrotów bieżących nasiliły się od 1997 roku. Sytuacja w obrotach bieżących była - obok wysokiego poziomu stół procentowych . jednym z czynników decydujących o utrzymaniu dewaluacji kroczącej na poziomie 1% w opisywanym okresie, pomimo słabnącej dynamiki wzrostu cen w gospodarce. Wyraźnie wzrosła także wrażliwość kursu złotego na zmiany stóp procentowych na krajowym, jak i zewnętrznym rynku.

Szybsze dewaluowanie złotego, wbrew tendencjom rynkowym oraz tendencjom w inflacji krajowej, odwróciłoby się przeciwko polskim producentom, a w szczególności eksporterom. Skutki dewaluacji krajowej waluty w postaci podrożenia importu, wzmocnienia oczekiwań inflacyjnych i osłabienia presji na wzrost efektywności gospodarowania, w szybkim czasie znacznie pogorszyłyby konkurencyjność sektora eksportowego. Dewaluacja oddziałuje ponadto w kierunku spadku skłonności do oszczędzania w złotych; powiększa budżetowe koszty obsługi zadłużenia zagranicznego, pogarszając również sytuację innych podmiotów spłacających kredyty dewizowe.

NBP dostrzega trudną sytuację niektórych przedsiębiorstw eksportujących, których specyficzna oferta eksportowa i warunki jej realizacji na rynkach zagranicznych, sprawiają, że są one w dużo większym stopniu uzależnione od kształtowania się kursu złotego wobec walut obcych. Jednakże kurs walutowy jest instrumentem makroekonomicznym i decyzje polityki kursowej nie działają na gospodarkę selektywnie. Oddziaływanie polityki kursowej nie może ograniczać się do sfery handlu zagranicznego, domeną wspierania eksporterów środkami administracyjnymi jest polityka rządu.

Konkurowanie na rynkach europejskich stawia rzeczywiście wiele wymagań przed polskimi przedsiębiorstwami. Jednak poprawa czy też utrzymanie warunków cenowych nie jest tu jedynym elementem. Barierą dla polskiego eksportu jest jego mało konkurencyjna struktura - eksportujemy głównie surowce i produkty słabo przetworzone. Zmiana tych warunków wymaga przede wszystkim zaangażowania kapitału, wprowadzenia technologii unowocześniających produkcję, zwiększenia efektywności w przedsiębiorstwach. Wzrostowi konkurencyjności cenowej sprzyja natomiast ograniczanie wzrostu cen (co oznacza jednocześnie ograniczanie wzrostu kosztów) co NBP konsekwentnie, kierując się konstytucyjnie wyznaczonym celem, realizuje.

Nawiązując do oświadczenia złożonego przez senatora RP p. Jerzego Markowskiego podczas 11 posiedzenia Senatu RP w dniu 16 kwietnia 1998 r. w sprawie udostępnienia dokumentu rządu RP pt. "Reforma górnictwa węgla kamiennego w Polsce w latach 1998-2002", przesłanego przez Panią Marszałek przy piśmie z dnia 23 bm., znak AG/043/56/98/IV uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

Nie ma jeszcze dokumentu rządowego pt. "Reforma górnictwa węgla kamiennego w Polsce w latach 1998-2002". Jest natomiast projekt programu rządowego pod takim właśnie tytułem. Projekt ten znajduje się jeszcze w fazie uzgodnień, m.in. z centralami związków zawodowych. Po uzgodnieniu i ostatecznym sformułowaniu zapisów projekt programu zostanie rozpatrzony przez Komitet Ekonomiczny Rady Ministrów, a następnie przez Radę Ministrów. Projekt omawianego programu po zaakceptowaniu przez Radę Ministrów stanie się rzeczywiście dokumentem rządowym, wówczas też zostanie przedstawiony posłom i senatorom RP.

Z wyrazami szacunku

Podsekretarz Stanu

Rafał Zagórny

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Mariana Żenkiewicza otrzymane przy piśmie nr AG/043/51/98/IV z dnia 23 kwietnia br., dotyczące zasad odpłatności za leki przeciwnowotworowe przedstawiam poniższe informacje.

Wielkość środków finansowych, które można przeznaczyć na refundację powoduje, że nie wszystkie oczekiwania zainteresowanych mogą być spełnione. Zmiany na listach leków objętych refundacją były szeroko dyskutowane. Poddano je szczegółowej analizie medycznej i ekonomicznej. Przy ostatecznym kształcie wykazów leków refundowanych korzystano z opinii specjalistów w znacznie szerszym zakresie niż przewiduje to ustawa. Ustawa zobowiązuje Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej do zasięgnięcia opinii Naczelnej Izby Lekarskiej i Naczelnej Rady Aptekarskiej.

Zgodnie z ustawą o zasadach odpłatności za leki i artykuły sanitarne Minister Zdrowia i Opieki Społecznej zobowiązany jest do okresowych publikacji wykazów leków objętych refundacją. Wykazy te są aktualizowane raz w roku. Nowe rejestracje leków, postęp wiedzy medycznej powodują, że część leków jest skreślana z wykazów inne zaś są dopisywane. Takie zmiany powodują z konieczności zmianę opłaty wnoszonej za dany lek. Jest to nieuniknione, gdyż żaden wykaz nie obowiązuje na stałe.

• leki podstawowe wydawane po wniesieniu opłaty ryczałtowej - 1,50 zł (jeżeli cena leku nie przekracza ustalonego limitu),
• leki uzupełniające wydawane po wniesieniu opłat w wysokości 30% lub 50% ceny leku z uwzględnieniem limitu ceny leku.

• mukowiscydozę
• choroby nowotworowe
• padaczkę
• miastenię
• choroby psychiczne
• upośledzenie umysłowe
• karłowatość przysadkową u dzieci
• gruźlicę
• jaskrę
• niektóre choroby układu krążenia
• cukrzycę
• fenyloketonurię
• celiaklię i zespoły wrodzonych defektów metabolicznych.

Zgodnie z art. 7 ww. ustawy Minister Zdrowia i Opieki Społecznej dla niektórych leków objętych refundacją ustala limity cen, do których budżet państwa refunduje koszty za wydany lek.

Każdy wytwórca zgodnie z przepisami może ustalić własną cenę leku wynikającą z kosztów wytwarzania - dla wytwórcy krajowego Minister Finansów ustala cenę urzędową. Limit na leki ustalany jest w wysokości najtańszego dostępnego leku. Różnicę między ceną leku a limitem pokrywa pacjent. Ustawa nałożyła na aptekarza obowiązek informowania pacjenta o możliwości nabycia leku, którego cena nie przekracza ustalonego limitu.

Decyzja ta podyktowana - jak już pisałem - jest niewystarczającą wielkością środków finansowych.

Szczegółowe zasady, warunki i tryb przyznawania tej pomocy określony został rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 lutego 1997 r. w sprawie rządowej programu systemowej pomocy finansowej na zakup leków, środków antykoncepcyjnych i artykułów sanitarnych oraz szczegółowych zasad, warunków i trybu przyznawania tej pomocy (Dz. U. Nr 14, poz. 73 z 1997 r.).

Wojciech Maksymowicz