Warszawa, dn. 4 marca 1998 r.

Pan

Senator

Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Senatorze

W odpowiedzi na oświadczenie złożone na siódmym posiedzeniu Senatu w dniu 13 lutego br., uprzejmie informuję, iż Wicepremier Janusz Tomaszewski nie wyraził ani wstępnie, ani również po przesłaniu zaproszenia zgody na wystąpienie podczas seminarium poświęconego aktualnemu stanowi prac nad reformą samorządową w Polsce, które odbędzie się 6 marca br. w Instytucie Wzornictwa Przemysłowego w Warszawie.

Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji nie ma wpływu na indywidualne, również finansowe decyzje dyrektora Instytutu Wzornictwa Przemysłowego. Tak wysoki koszt uczestnictwa w otwarciu wystawy "Godło i barwa Polski samorządowej" oraz seminarium związanym z reformą administracji publicznej można by tłumaczyć dużym zapotrzebowaniem na aktualną informację w tej dziedzinie. Jednakże wobec dostępu do takich źródeł jak prasa, media elektroniczne, jak również poprzez śledzenie debat sejmowych poświęconych reformie samorządowej, wydaje się, iż niniejsze seminarium nie przesądza o obowiązkowym w nim uczestnictwie.

Z wyrazami szacunku

Ireneusz Wosik

Zgłoszone przez Pana Senatora Henryka Stokłosę propozycje należy rozpatrywać na tle przedłożonej w styczniu br. propozycji utworzenia 12 dużych województw, a także przekazanego w dniu 18 marca br. parlamentarzystom Rzeczypospolitej Polskiej projektu rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie określenia powiatów wraz z należącymi do nich gminami, które wchodzą w skład województw.

Niestety, nie zawsze jednak można było przyjąć ścisłą zasadę - jak to proponuje Pan Senator Henryk Stokłosa - aby przy tworzeniu nowych województw włączyć w całości dotychczasowe województwa, ponieważ należało brać pod uwagę również wiele innych bardzo istotnych argumentów i uwarunkowań, z których najważniejsze to:

- funkcjonalne,

- przestrzenno-geograficzne,

- kulturowo-historyczne,

- polskiej racji stanu.

Na tle przedstawionych wyżej kryteriów bardzo trudno byłoby uwzględnić wniosek Pana Senatora Henryka Stokłosy, aby całe obecne województwo pilskie, nie bacząc na istniejące w nim zróżnicowania - znalazło się w Regionie Wielkopolskim.

Janusz Tomaszewski

Warszawa, dnia 14 kwietnia 1998 r.

Szanowna Pani Marszałek

O propozycji utworzenia Turnickiego Parku Narodowego Agencja została poinformowana przez Wojewodę Przemyskiego w 1995 r. Przewidywany obszar projektowanego Turnickiego Parku Narodowego wynosi około 13.000 ha, w tym około 10.000 ha mają stanowić lasy i grunty leśne Lasów Państwowych oraz około 3.000 ha lasy i grunty wchodzące w skład Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa.

W tej sprawie organizowane były spotkania robocze z udziałem zainteresowanych instytucji, w których uczestniczyli także przedstawiciele Oddziału Terenowego Agencji w Rzeszowie. W wyniku dokonanych uzgodnień, Agencja zaoferowała do przekazania na rzecz projektowanego Turnickiego Parku Narodowego 3.200 ha lasów i gruntów. Zgodnie z dokonanymi ustaleniami, grunty te zostały, na wniosek Nadleśnictwa Bircza, przekazane w jego zarząd, a po utworzeniu parku, zostaną włączone w jego granice. Ponadto na rzecz Nadleśnictwa Bircza, przekazywane były grunty po byłym Państwowym Funduszu Ziemi z terenu przyległej gminy Fredropol, której część objęta jest również granicami projektowanego parku narodowego.

W zakresie "wstrzymania działań Komisji Majątkowej", na terenie objętym granicami projektowanego parku narodowego, związanych z zaspokojeniem roszczeń kościelnych osób prawnych, pragnę poinformować, że zakres działania tej Komisji regulują przepisy szczególne. Agencja nie ma podstaw do zmiany decyzji podejmowanych przez Komisję Majątkową.

Postępowanie regulacyjne, związane ze zwrotem gruntów wchodzących w skład Zasobu na rzecz Archidiecezji Przemysko-Warszawskiej obrządku greckokatolickiego w Przemyślu, jako gruntów zamiennych za nieruchomości stanowiące uprzednio własność kościelnych osób prawnych, prowadzone było przez Komisję Majątkową w Warszawie, przed ustaleniem granic projektowanego Turnickiego Parku Narodowego. W uzgodnieniu ze stroną kościelną oraz z Ministerstwem Skarbu Państwa ustalono, że na zaspokojenie roszczeń kościelnych osób prawnych, przeznaczone zostaną grunty o pow. około 350 ha. W dniu 27 stycznia 1998 r. przed Komisją Majątkową zawarta została ugoda, na podstawie której Parafiom Kurii Metropolitarnej Przemysko-Warszawskiej obrządku greckokatolickiego, przyznano jako nieruchomości zamienne ww. grunty, z których część objęta jest granicami projektowanego Turnickiego Parku Narodowego. Należy jednak wyjaśnić, że przekazanie tych działek na rzecz kościelnych osób prawnych, w świetle przepisów o ochronie przyrody, nie stanowi przeszkody w objęciu ich granicami parku narodowego.

Pragnę podkreślić, że Agencja odnosi się pozytywnie do wszelkich inicjatyw i propozycji obejmowania różnymi formami ochrony przyrody, cennych przyrodniczo obszarów, w tym również wchodzących w skład Zasobu. W dotychczasowej swej działalności, Agencja uwzględniała zgłaszane w tym zakresie wnioski i przekazała nieodpłatnie na potrzeby związane z powiększeniem istniejących i nowotworzonych parków narodowych, ponad 10.000 ha gruntów Zasobu.

Z wyrazami szacunku

W związku z przesłanym mi oświadczeniem Pana Senatora Zdzisława JARMUŻKA złożonym na posiedzeniu Senatu w dniu 19 marca 1998 r., skierowanym do Ministra Sprawiedliwości a dotyczącym działalności niektórych stowarzyszeń - uprzejmie proszę o spowodowanie nadesłania posiadanych przez Pana Senatora materiałów przygotowanych przez Stowarzyszenie "Nigdy więcej" mających świadczyć o naruszeniu obowiązującego prawa. Ministerstwo Sprawiedliwości nie dysponuje tego rodzaju materiałami i dlatego nie może podjąć żadnych działań prawnych w tym zakresie.

Kwestię rozwiązania stowarzyszenia reguluje przepis art. 29 ust. 1 pkt 3 ustawy, który stanowi, że sąd rejestrowy, tj. właściwy ze względu na siedzibę stowarzyszenia sąd wojewódzki, może rozwiązać stowarzyszenie, jeżeli jego działalność wskazuje rażące lub uporczywe naruszenie prawa albo postanowień statutu i nie ma warunków do przywrócenia działalności zgodnie z prawem lub statutem.

Wniosek taki do sądu może złożyć prokurator lub organ nadzorujący stowarzyszenie, który jest właściwy ze względu na siedzibę stowarzyszenia, terenowy organ administracji państwowej o właściwości szczególnej w sprawach społeczno-administracyjnych stopnia wojewódzkiego, to jest odpowiedni wydział urzędu wojewódzkiego. Na wnioskodawcy ciąży jednak obowiązek udowodnienia, że zachodzą przesłanki określone w art. 29 ust. 1 pkt 3 Prawa o stowarzyszeniach, dlatego niezbędne byłoby przesłanie przez Pana Senatora posiadanych materiałów.

Hanna Suchocka

Warszawa, dnia 14 kwietnia 1998 r.

• skutki powstania niezależnego organizacyjnie i finansowo od administracji rządowej samorządu terytorialnego,
• całkowita rozdzielność budżetów samorządowych od budżetu państwa oraz
• wyłączność kompetencji rad gmin w zakresie podatków i opłat lokalnych, jako dochodów własnych gmin.

Zakres zwolnień z podatku od nieruchomości ograniczony został do minimum, zachowując jedynie zagwarantowanie przestrzegania zobowiązań i zwyczajów międzynarodowych, a także zapewnienie właściwego działania niektórych podmiotów o szczególnym znaczeniu dla funkcjonowania całokształtu gospodarki krajowej. Dlatego też w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych zwolnione zostały z podatku od nieruchomości niektóre budowle energetyczne, budowle infrastruktury komunalnej, drogi, obiekty zabytkowe oraz budynki w gospodarstwach rolnych.

W 1996 r. w drodze nowelizacji omawianej ustawy wprowadzono dalsze ograniczenia zwolnień, a w szczególności wyłączono ze zwolnień grunty zajęte przez budowle liniowe takie jak linie elektroenergetyczne i rurociągi. Natomiast w latach 1991-1997 wprowadzono szereg zwolnień z podatku od nieruchomości ustawami szczególnymi.

Należy podkreślić, że zwolnienia ustawowe powinno się rozpatrywać w szerszym kontekście niż tylko utraty dochodów gmin. Funkcjonowanie na terenie gminy np. jednostek naukowo-badawczych, może stanowić dla gminy szansę na rozwój gospodarczy, zwiększenie zatrudnienia, aktywizację terenu. Zasada ustawowego zwolnienia z opodatkowania podatkiem od nieruchomości funkcjonuje w systemie finansów publicznych, w którym zwolnienie - skutkując obniżeniem dochodów gmin - jest rekompensowane z budżetu państwa w formie subwencji wyrównawczej ustalanej według zasad określonych w ustawie z dnia 10 grudnia 1993 r. o finansowaniu gmin.

Zgodnie z art. 14 ustawy o finansowaniu gmin - jeśli ubytek dochodów gmin, wynikający między innymi z ustawowo udzielonych ulg, spowoduje obniżenie dochodów gmin na tyle, że wskaźnik podstawowych dochodów podatkowych na 1 mieszkańca w tej gminie, będzie niższy od 85% analogicznego wskaźnika obliczonego łącznie dla wszystkich gmin w kraju - ustalona zostanie dla gmin kwota subwencji wyrównawczej, która częściowo zrekompensuje gminie ewentualnie utracone dochody.

Sekretarz Stanu

Warszawa, dnia 16 kwietnia 1998 r.

Szanowna Pani Marszałek

Tego rodzaju roszczenia nie mogą być włączone do projektu ustawy o reprywatyzacji i rekompensatach, ponieważ - zgodnie z przyjętymi założeniami Rządu - zakresem przedmiotowym ustawy reprywatyzacyjnej obejmuje się nieruchomości osób fizycznych (wyklucza się natomiast wszelkie stowarzyszenia, związki oraz inne osoby prawne), które zostały przejęte na Skarb Państwa w latach 1944-1962 na podstawie wówczas obowiązujących aktów nacjonalizacyjnych, oraz mienie obywateli polskich, pozostawione na obszarach nie wchodzących w skład obecnego terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w związku z wojną rozpoczętą w dniu 1 września 1939 r.

Biorąc pod uwagę powyższe założenia należałoby rozważyć możliwość podjęcia - zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr 73, poz. 350 z późn. zm.) - inicjatywy poselskiej w przedmiotowej sprawie. Powyższy rodzaj roszczeń wymaga regulacji odrębnym aktem prawnym.

Warszawa, dnia 17 kwietnia 1998 r.

W związku z oświadczeniem senatora Mariana Żenkiewicza, wygłoszonym na 7. posiedzeniu Senatu w sprawie niektórych problemów związanych ze stosowaniem ustawy z dnia 25 lipca 1985 r. o jednostkach badawczo-rozwojowych (Dz. U. z 1991 r. Nr 44, poz. 194 z późn. zm.) po wejściu w życie uchwalonej dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucji RP - pragnę poinformować, że Rząd podjął działania niezbędne dla dostosowania obowiązującego prawa do wymogów Konstytucji RP, w tym art. 241 ust. 6 Konstytucji. Przepis ten wyznacza Radzie Ministrów termin 2 lat na przedstawienie Sejmowi projektów odpowiednich ustaw pozwalających na dostosowanie podstawowych aktów prawnych do kryteriów ustalonych w art. 87 ust. 1, art. 92 i 93 Konstytucji.

Zgodnie z art. 93 ust. 1 i 2 Konstytucji zarządzenia są aktami prawnymi, wydawanymi przez Prezesa Rady Ministrów i ministrów w celu wykonania ustawy. Mogą one mieć jedynie charakter wewnętrzny i obowiązują tylko jednostki organizacyjne podległe organowi wydającemu te akty. Przy czym wydaje się, że pojęcia podległości jednostki organizacyjnej nie powinno się rozpatrywać na gruncie stanu prawnego sprzed wejścia w życie Konstytucji. Pojęcie to nie było bezpośrednio zdefiniowane, a w kontekście powyższych uwag dotyczących stanowienia aktów powszechnie obowiązujących należy przyjąć, że będzie ono dotyczyło podległości jednostek organizacyjnych o różnych formach organizacyjnych.

Wobec powyższego trzeba uznać, że na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy o jednostkach badawczo-rozwojowych mogą być wydawane zarządzenia dot. łączenia, podziału, reorganizacji lub likwidacji jednostek badawczo-rozwojowych. Zarządzenia te nie są aktami wykonawczymi do ustawy o jednostkach badawczo-rozwojowych w rozumieniu Konstytucji RP i nie zawierają norm o charakterze powszechnie obowiązującym. Przepisy wydawane na podstawie tego artykułu stanowią wykonanie kompetencji organu i są aktem stosowania a nie stanowienia prawa.

Z wyrazami szacunku

Sekretarz Stanu

Zbigniew Derdziuk

Pani prof. dr hab. Alicja GRZEŚKOWIAK
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Warszawa

Mani Mirosława RUKOWKSA-KRUPKA
Prezydent Miasta Piły
Piła

Pan gen. dyw. pilot Kazimierz DZIOK
Dowódca
Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej
Warszawa

Będą one polegały m.in. na zmniejszeniu liczebności sił zbrojnych oraz rezygnacji z użytkowania znacznej części obecnie wykorzystywanego zasobu nieruchomości. Zrealizowanie tych zamierzeń pozwoli na przeznaczenie większych środków finansowych na zakup nowoczesnej techniki wojskowej i intensyfikację szkolenia. Znacząca poprawa jakości sił zbrojnych, w tym dostosowanie do standardów obowiązujących w armiach zachodnioeuropejskich jest szczególnie istotna ze względu na bliską perspektywę naszego członkostwa w Sojuszu Północnoatlantyckim.

Realizacja "Założeń ..." wymagała będzie rozformowania szeregu jednostek i likwidacji wielu garnizonów. Decyzje takie należą do bardzo trudnych i bolesnych, zarówno dla wojska jak i lokalnych społeczeństw. Dlatego też poprzedzone zostały głębokimi analizami, w których uwzględniono nie tylko wymogi operacyjne, w tym m.in. wynikające z integracji z NATO, ale również ocenę zagrożeń klęskami żywiołowymi i awariami przemysłowymi, aspekty ekonomiczne, społeczne oraz wymogi ochrony środowiska itp.

Zdecydowano rozformować 2 Dywizję Lotnictwa Myśliwsko - Bombowego, oraz wchodzący w jej skład 6 Pułk Lotnictwa Myśliwsko - Bombowego. Na bazie lotniska oraz obiektów pułku sformowana zostanie 12 Baza Lotnicza. Decyzja o zmniejszeniu lotniczej części garnizonu PIŁA wynikała również z konieczności uwzględnienia licznych postulatów społeczeństwa odnośnie ograniczenia uciążliwości związanych z eksploatacją samolotów odrzutowych.

W celu zapewnienia właściwych warunków do planowego i bezkolizyjnego przeprowadzenia wymienionych przedsięwzięć, a jednocześnie umożliwienie władzom miasta podjęcia wyprzedzających działań zapobiegających ujemnym skutkom społecznym, o planowanych zmianach poinformowałem wojewodę pilskiego Pana Ireneusza MICHALAKA pismem z dnia 5.02.1998 r.

Jednocześnie chciałbym poinformować Panią Marszałek, iż w Siłach Zbrojnych RP podjęto stosowne działania zmierzające do uprzedzającego informowania kadry i pracowników wojska o przewidywanych zamierzeniach oraz łagodzenia skutków zmniejszania lub likwidacji garnizonów.

Niemniej jednak, wychodząc naprzeciw inicjatywie Pana Senatora Rzemykowskiego oraz Prezydenta Miasta Piły Pani Mirosławy Rutkowskiej-Krupka wyrażam gotowość udziału przedstawicieli wojska w proponowanym spotkaniu z parlamentarzystami oraz władzami województwa i miasta Piła w celu wyjaśnienia problemów wynikających z planowanych w tym garnizonie zmian organizacyjnych. Ze względu na fakt, że zmiany te dotyczą głównie jednostek lotniczych, stronę wojskową reprezentował będzie Dowódca Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej.

gen. broni Henryk SZUMSKI

Warszawa, dnia 20 kwietnia 1998 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

• wykształcenie wyższe,
• biegła znajomość języka zachodniego,
• umiejętność negocjowania i łatwość komunikowania się,
• doświadczenie na stanowiskach kierowniczych, w tym w zarządach spółek prawa handlowego.

Wg Rady Nadzorczej z pośród 3 kandydatów zaprezentował on najlepszą koncepcję funkcjonowania Spółki oraz spełnił wszystkie kryteria ustalone w Regulaminie sposobu przeprowadzania postępowania selekcyjnego wyłaniającego kandydatów na stanowisko Prezesa Zarządu Spółki Akcyjnej Specjalna Strefa Ekonomiczna - Starachowice S.A.

Z poważaniem

Podsekretarz Stanu

Jacek Ambroziak

Warszawa, dnia 20 kwietnia 1998 r.

Odpowiadają na pismo AG/043/18/98/IV z 25 marca 1998 r. uprzejmie informuję Panią Marszałek, że sprawy poruszane w oświadczeniu senatora Wiesława Pietrzaka dotyczące Jana Nowaka zamieszkałego w Suwałkach były przedmiotem zainteresowania Ministerstwa Sprawiedliwości z powodu licznych skarg wymienionego oraz podejmowanych na jego rzecz interwencji poselskich.

• 2 Ds. 1270/94 przeciwko Janowi Nowakowi podejrzanemu o przestępstwo przewidziane w art. 158 § 2 kk zakończonej wniesieniem w dniu 11 grudnia 1995 r. aktu oskarżenia; w sprawie tej nieprawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Suwałkach II K 217/95 z 10 kwietnia 1998 r. Jan Nowak został skazany na 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres lat trzech oraz nawiązkę w wysokości 200 zł.;
• 2 Ds. 1562/96 przeciwko Janowi Nowakowi podejrzanemu o przestępstwo przewidziane w art. 235, 236 i 268 kk zakończonej wniesieniem aktu oskarżenia; postępowanie sądowe w tej sprawie (sygn. II k 850/96) toczy się;
• 1 Ds. 69/97 przeciwko Stanisławie Nowak podejrzanej o występki przewidziane w art. 233, 235 i 236 kk zakończonej wniesieniem aktu oskarżenia; postępowanie sądowe sygn. II K 631/97 nie zostało w tej sprawie zakończone;
• 2 Ds. 155/97 przeciwko Janowi Nowakowi podejrzanemu o występek z art. 167 § 1 kk zakończonej prawomocnym postanowieniem 26 maja 1997 r. o umorzeniu dochodzenia na zasadzie art. 11 pkt 1 kpk;
• 1 Ds. 461/97 przeciwko Lidii, Beacie i Janowi Nowakom podejrzanym o występki z art. 233 § 1, 235 i 246 kk zakończonej prawomocnym postanowieniem z 2 kwietnia 1997 r. o umorzeniu dochodzenia na zasadzie art. 1 pkt 2 kpk i art. 26 § 1 kk;
• 3 Ds. 173/96 z doniesienia Jana Nowaka o przekroczeniu uprawnień przez funkcjonariuszy publicznych w toku prowadzonej egzekucji komorniczej zakończonej prawomocnym postanowieniem z 26 listopada 1996 r. o umorzeniu dochodzenia z powodu niestwierdzenia przestępstwa;
• 3 Ds. 410/96 z doniesienia Jana Nowaka o przekroczeniu uprawnień przez funkcjonariuszy publicznych podczas egzekucji komorniczej przeprowadzonej w dniu 18 października 1996 r. zakończonej prawomocnym postanowieniem z 10 kwietnia 1997 r. o umorzeniu dochodzenia wobec niepopełnienia przestępstwa;
• 1 Ds. 420/97 z doniesienia Jana Nowaka o kradzieży bezpieczników ze stacji transformatorowej zakończone prawomocnym postanowieniem z 30 kwietnia 1997 r. o umorzeniu dochodzenia wobec braku ustawowych znamion czynu zabronionego;
• 3 Ds. 86/97 z doniesienia Jana Nowaka przeciwko funkcjonariuszowi Policji o występek przewidziany w art. 142 ust. 1 ustawy o Policji polegający na bezprawnym - zdaniem zawiadamiającego - wejściu na posesję, zakończonym postanowieniem z 25 kwietnia 1997 r. o odmowie wszczęcia dochodzenia.

Dla zobrazowania powyższej tezy pozwalam sobie załączyć kopię pisma Prokuratury Krajowej w sprawach dotyczących Jana Nowaka.

Hanna Suchocka

Warszawa, dnia 23 kwietnia 1998 r.

1. Przed wejściem w życie (w dniu 27.05.1990 r.) ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (Dz. U. Nr 16, poz. 95 z póź. zmianami) terenowe organy administracji państwowej były zobowiązane do zapewnienie kompleksowej realizacji budownictwa mieszkaniowego, przy czym ta kompleksowość miała być "zapewniona w drodze realizacji i sfinansowania kosztów budowy" m.in. "komunalnego uzbrojenia do przyłączy do budynków, urządzenie terenu wraz z zapleczem oraz podstawowych obiektów oświaty, zdrowia i kultury (...) - przez terenowe organy administracji państwowej ze środków budżetowych..." (§ 4 ust. 3 i ust. 4 pkt 2 uchwały Nr 268 Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1982 r. w sprawie zasad realizacji i finansowania budownictwa mieszkaniowego (M.O. z 1983 r. Nr 4, poz. 24 z późn. zmianami).
   W związku z tym, w praktyce były zawierane umowy między terenowymi organami administracji państwowej a spółdzielniami mieszkaniowymi, określające m.in. inwestycje infrastrukturalne, przewidziane do wykonania pod nadzorem tych spółdzielni (jako tzw. inwestorów zastępczych) oraz sposób ich finansowania (z reguły - z kredytu bankowego, zaciągniętego przez spółdzielnie mieszkaniowe, lecz spłacanego ze środków budżetowych, których przekazanie na ten cel zapewniały w umowie wspomniane organy).
2. Stosownie do art. 36 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz.U. Nr 32, poz. 191 z późn. zmianami), zobowiązania terenowych organów administracji państwowej stopnia podstawowego stały się z dniem wejścia w życie ustawy o samorządzie terytorialnym (tzn. z dniem 27.05.1990 r.) zobowiązaniami gmin, natomiast zobowiązania terenowych organów administracji państwowej stopnia wojewódzkiego przejął Skarb Państwa (z wyjątkami określonymi w art. 36 ust. 2).
   Trybunał Konstytucyjny w dniu 12.10.1993 r. orzekł jednak, że powołane wyżej przepisy ustawowe są niezgodne z art. 1 Konstytucji w zakresie dotyczącym "przejścia zobowiązań rad narodowych i terenowych organów administracji państwowej stopnia podstawowego na właściwe gminy..."Orzeczenie to przyjął Sejm w dniu 4.03.1994 r.
   W związku z tym, Rada Ministrów przedłożyła Sejmowi rządowy projekt ustawy nowelizującej art. 36 wyżej powołany ustawy z dnia 10 maja 1990 r. W dniu 31.08.1995 r. do rozpatrzenia tego projektu została powołana sejmowa Podkomisja Nadzwyczajna, która przygotowała też poselski projekt ustawy. Poselski projekt ustawy przejął Sejm w dniu 18.01.1996 r.
3. Art. 36 ust. 3 pkt 2 ustawy - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych, w brzmieniu ustalonym w art. 1 ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. nowelizującej ten artykuł (Dz.U. Nr 23, poz. 102) stanowi, że Skarb Państwa przejmuje "zobowiązania i wierzytelności rad narodowych i terenowych organów administracji państwowej stopnia podstawowego i stopnia wojewódzkiego, dotyczące infrastruktury technicznej, socjalnej i usługowej oraz obiektów oświaty, zdrowia i kultury, zwanych dalej inwestycjami infrastrukturalnymi, w zakresie rzeczowym określonym w umowach zawartych przed dniem 27 maja 1996 r. przez te organy ze spółdzielniami mieszkaniowymi, w związku z kompleksową realizacją budownictwa mieszkaniowego, z zastrzeżeniem ust. 4-8", zgodnie z którymi przejęcie przez Skarb Państwa tych zobowiązań polega na spłacie kredytów bankowych zaciągniętych przez spółdzielnie mieszkaniowego i gminy na finansowanie realizacji inwestycji infrastrukturalnych (ust. 4 pkt 2) oraz na zrefundowaniu im "środków własnych wydatkowanych" na spłatę wspomnianych kredytów i odsetek (ust. 4 pkt 2) a także "na dotychczasowe finansowanie realizacji inwestycji infrastrukturalnych i na ich dokończenie, w zakresie rzeczowym określonym w umowach, o których mowa w ust. 3 pkt 2" (ust. 4 pkt 3).
   Jednocześnie omawiany art. 36 postanowił, że kredyty bankowe zaciągnięte na finansowanie realizacji inwestycji infrastrukturalnych są spłacane ze środków budżetowych państwa w trybie i terminach ustalanych w umowach zawieranych przez Ministra Finansów z prezesami zarządów banków (ust. 7), zaś tryb i terminy dokonywania refundacji, o których była mowa wyżej, określi Minister Finansów w drodze rozporządzenia (ust. 8).
   Umowa z Prezesem Zarządu PKO BP została zawarta przez Ministra Finansów w dniu 26.07.1996 r., zaś rozporządzenie Ministra Finansów wydane w dniu 19.04.1996 r. (Dz.U. Nr 49, poz. 213).
4. Powołany przez Pana Senatora art. 36 ust. 4 pkt 6 wyraźnie stanowi, że "refundacji ze środków budżetu państwa podlegają również środki własne gmin, które na podstawie wyroków sądowych były lub będą przekazane spółdzielniom mieszkaniowym w związku z regulowaniem należności za wykonanie inwestycji infrastrukturalnych, określonych w ust. 3 pkt 2".
   Cytowany przepis nie ma zastosowania do spółdzielni mieszkaniowych, ponieważ wyroki sądowe, o których mowa w przepisie, dotyczą wyłącznie gmin, zobowiązując je do uregulowania należności wobec danych spółdzielni mieszkaniowych za wykonanie inwestycji (określonych w umowach zawartych przed dniem 27 maja 1990 r. z tymi spółdzielniami przez właściwe terenowe organy administracji państwowej).
   Jeżeli zaś chodzi o refundowanie spółdzielniom mieszkaniowym środków własnych wydatkowanych na dokończenie inwestycji infrastrukturalnych, to jest ono dokonywane na podstawie art. 36 ust. 4 pkt 3, o czym również wyraźnie stanowi ten przepis. Środki własne wydatkowane przez spółdzielnie mieszkaniowe na dokończenie inwestycji infrastrukturalnych są corocznie refundowane jednocześnie z refundacją środków własnych wydatkowanych przez nie na inne cele (określone w art. 36 ust. 4 pkt 2 i 3). Uwzględnia się przy tym, z jednej strony - dane przedstawione przez wojewodów we wnioskach składanych zgodnie z § 6 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 kwietnia 1996 r. w sprawie trybu i terminów refundowania spółdzielniom mieszkaniowym i gminom środków własnych wydatkowanych na inwestycje infrastrukturalne (wydawanego na podstawie art. 36 ust. 8 ustawy) a z drugiej - rozmiary rezerwy ustalonej na ten cel w ustawie budżetowej na dany rok.
   Podkreślenia wymaga przy tym fakt, iż stosownie do art. 36 ust. 8 ustawy, refundacja będzie dokonywana do 2000 r. włącznie. Ustawodawca przyjął bowiem, iż do tego terminu powinny być zakończone omawiane inwestycje infrastrukturalne, zwłaszcza, że chodzi o inwestycje stosunkowo małe i nieskomplikowane, które są określone w umowach zawartych przez spółdzielnie mieszkaniowe przed 1990 r., a więc realizowane przeważnie dłużej niż 10 lat.
   W świetle powyższych stwierdzeń nie mogę podzielić opinii Pana Senatora, iż w cytowanych przepisach "nie sprecyzowano w jaki sposób spółdzielniom mieszkaniowym będą zwrócone środki na dokonanie takich inwestycji".
5. Zasadna jest natomiast uwaga Pana Senatora, że przepisy nie przewidują "zwrotu spółdzielniom mieszkaniowym długów, jakie spółdzielnie mają u wykonawców tych inwestycji". W związku z tym konieczne jest jednak zaznaczenie, iż zwrotowi (refundacji) mogą podlegać także jedynie środki własne spółdzielni mieszkaniowych wydatkowane na spłatę takich długów (co jednoznacznie wynika z art. 36 ust. 4 pkt 3 ustawy), a nie "długi". Ustawa wyraźnie ustala na czym polega przejęcie przez Skarb Państwa zobowiązań byłych rad narodowych i organów administracji państwowej dotyczących inwestycji infrastrukturalnych (art. 36 ust. 4).
   Ustawodawca przejął niewątpliwie, że skoro zgodnie z umowami zawartymi przez wspomniane organy ze spółdzielniami mieszkaniowymi, inwestycje infrastrukturalne miały być sfinansowane z kredytu bankowego (spłacanego następnie ze środków budżetowych, przekazywanych przez te organy), to dana spółdzielnia mieszkaniowa powinna mieć wystarczające środki na finansowanie inwestycji, a jeżeli nie uzyskała kredytu - finansować inwestycje ze środków własnych, a nie zlecać realizację inwestycji bez posiadania jakiegokolwiek źródła ich finansowania.
   Przepisy rozporządzenia Ministra Finansów nie mogły i nie mogą zaś przewidywań przekazywania spółdzielniom mieszkaniowym środków z budżetu państwa na regulowanie ich długów wobec wykonawców inwestycji infrastrukturalnych, ponieważ nie upoważnia do tego powołania ustawa. Zgodnie z art. 36 ust. 8 ustawy, rozporządzenie to określa wyłącznie tryb i terminy refundacji środków własnych wydatkowanych przez spółdzielnie mieszkaniowe na cele wymienione w art. 36 ust. 4 pkt 2 i 3 i ust. 6.
   Sugestia Pana Senatora, że sądy odrzucają powództwa w takich sprawach, "uznając, że droga sądowa w tych sprawach jest niedopuszczalna, skoro zwrot środków zagwarantowanych jest ustawą budżetową" - nasuwa również zastrzeżenia, gdyż w ustawach budżetowych właśnie ze względu na treść cytowanych wyżej przepisów ustawowych, są określane tylko wydatki na spłatę kredytów i na refundację środków własnych, o których mowa w art. 36 ust. 4-8 (por. poz. 54 załącznika nr 2 oraz poz. 22 załącznika nr 3 do ustawy budżetowej na rok 1998 z dnia 19 lutego 1998 r. Dz.U. Nr 28, poz. 156).
   Ze wszystkich powyższych względów nie jest także możliwe przyjęcie propozycji Pana Senatora, by "przyznać spółdzielniom mieszkaniowym lub wykonawcom prawo do otrzymania zapłaty za wykonane roboty bezpośrednio ze skarbu państwa w drodze indywidualnych decyzji ministra finansów".

Z upoważnienia MINISTRA FINANSÓW

SEKRETARZ STANU

W toku prac uwzględniane są stanowiska i koncepcje reprezentowane przez różne środowiska oraz poszukuje się rozwiązań, w których zaspokojenie słusznych roszczeń dotyczących reprywatyzacji i rekompensat za utracone mienie nie naruszyłoby potrzeby ochrony lasów jako dobra ogólnonarodowego, mającego istotne znaczenie ekologiczne i przyrodnicze oraz nie doprowadziłoby do zniszczenia i wyrębu lasów.