Warszawa 6 lutego 1998 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Sekretariat Prezesa Rady Ministrów przekazał mi oświadczenie senatora Jerzego Suchańskiego wygłoszone na 6. posiedzeniu Senatu w dniu 23 stycznia 1988 r. z prośbą Premiera o udzielenie odpowiedzi na to oświadczenie na ręce Pani Marszałek.

Przede wszystkim stwierdzenie, że sprawa dotyczy "decyzji podejmowanych w latach 1988-1996 przez Centralną Komisję Kwalifikacyjną Kadr Naukowych w stosunku do doktora Janusza Jarosińskiego" jest nieścisłe i ma to istotne konsekwencje dla oceny stanu tej sprawy.

Centralna Komisja, jako instytucja powstała faktycznie w 1991 r. nie mogła więc podejmować z 1988 r. decyzji w stosunku do dr. Janusza Jarosińskiego. Decyzję ostateczną w sprawie habilitacji dr. Janusza Jarosińskiego podjęła natomiast b. CKK.

Nie jest tak, jak stwierdza się w oświadczeniu senatora Jerzego Suchańskiego, że "postępowanie Centralnej Komisji rozpatrywał Naczelny Sąd Administracyjny, który w jej działaniach w stosunku do doktora Janusza Jarosińskiego dopatrzył się bałaganu kompetencyjnego i organizacyjnego". By nie wdawać się w szersze komentowanie tego stwierdzenia załączam (zał. 1) tekst wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 1996 r. (sygn. akt I SA 191/96) zawierającego ostateczne rozstrzygnięcie omawianej sprawy. Z uzasadnienia tego wyroku wynika, że wznowienie postępowania w sprawie habilitacji dr. Jarosińskiego i podejmowanie w ramach wznowionego postępowania decyzji co do istoty sprawy to działanie sprzeczne z prawem, natomiast zgodna z prawem jest decyzja o odmowie wznowienia postępowania.

Z tego względu przedstawiam kilka szerszych uwag do omawianej sprawy, zgodnych z jej obrazem wynikającym z faktów i dokumentów.

Z tych opinii wynika całkiem odmienna ocena osiągnięć dr. Jarosińskiego niż przedstawia się to w omawianym oświadczeniu, chociaż nie można też wykluczyć, że obecny stan tych osiągnięć różny jest od tego, który był brany pod uwagę przy podejmowaniu kwestionowanej decyzji b. CKK.

Przede wszystkim nie jest to opinia Centralnej Komisji i kierowanie pod naszym adresem zarzutów jest bezpodstawne.

B. CKK przekazując swoje decyzje nie była, odmiennie niż my, związana przepisami k.p.a. W związku z tym jej decyzje negatywne nie zawierały w swej treści uzasadnienia, a zamiast tego do decyzji dołączano fragmenty odpowiednich opinii rzeczoznawców b. CKK prezentujące zarzuty, które mogły uzasadniać podjętą decyzję. Z tego względu były to fragmenty opinii negatywnych. Podobnie było w sprawie dr. Jarosińskiego. Załączam kopię pisma skierowanego wraz z decyzją b. CKK do ANS (zał. 9).

W zakończeniu tego pisma faktycznie sugerowaliśmy dr. Jarosińskiemu przygotowanie nowej rozprawy habilitacyjnej i przeprowadzeniu nowego przewodu. Od badacza, który już 10 lat temu miał, według swej oceny, kwalifikacje doktora habilitowanego można oczekiwać, że po tak długim czasie swe kwalifikacje naukowe wydatnie powiększył i z przeprowadzeniem nowego przewodu nie powinno być problemu. Byłoby to na pewno prostsze niż pisanie wielu skarg, odwołań, interwencji.

Ze swej strony, nie bacząc na ewentualne komplikacje prawne, jesteśmy gotowi rozpatrzyć wniosek o zatwierdzenie habilitacji dr. Jarosińskiego, nawet jeśli obok jego dorobku w aktualnym stanie pojawi się rozprawa habilitacyjna w poprzedniej postaci (jeśli nie w postaci uzupełnionej). Musi jednak znaleźć się w kraju przynajmniej jedna instytucja naukowa (uprawniony wydział, instytut), która zechce uznać wartość rozprawy i dorobku dr. Jarosińskiego i przeprowadzi mu nowy przewód. W świetle informacji zawartych w omawianym oświadczeniu senatora Jerzego Suchańskiego, wskazujących na wysoką ocenę osiągnięć dr. Jarosińskiego, nie powinno z tym być kłopotów.

W myśl obowiązującego obecnie stanu prawnego nikt w naszym kraju nie może uzyskać stopnia czy tytułu naukowego, bez zgody odpowiedniego środowiska naukowego.

Kończąc te wyjaśnienia chciałbym podzielić się z Panią Marszałek pewną refleksją. Od roku kieruję pracami Centralnej Komisji i z tego tytułu częściej docierają do mnie różne informacje i opinie o jej działalności. Bierzemy je pod uwagę, chcemy pracować jak najlepiej. Zdumiewa mnie jednak liczba i skala informacji nieprawdziwych, niesprawdzonych, jawnie tendencyjnych opinii przyjmowanych niestety bezkrytycznie przez niektórych polityków i dziennikarzy.

Cieszę się więc, że przynajmniej w tej sprawie mogłem przedstawić wyjaśnienia.

Z wyrazami szacunku

Prof. dr hab. Janusz Tazbir

Warszawa, 1998.02.09

Przepis par. 54 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1995 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U Nr 154, poz. 797 z późn. zm.), określający iż w przypadku, gdy nabywca posiada fakturę nie potwierdzoną kopią u sprzedawcy, nie stanowi ona podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku, o którym mowa w art. 21, został wydany w ramach upoważnienia ustawowego zawartego w art. 23 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.).

Wyżej wymieniony przepis ustawowy art. 23 pkt 1, upoważnia Ministra Finansów do określenia w drodze rozporządzenia listy towarów i usług lub przypadków, w których nabycie towarów lub usług nie uprawnia do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym.

Należy przy tym podkreślić, że w kwestionowanym przepisie nie chodzi o braki w dokumentacji u sprzedawcy, a o fakt zapłacenia przez sprzedającego podatku wynikającego z tej faktury, dlatego też ustanowiono przepis (§ 54 ust. 8 ww. rozporządzenia), że w przypadku, gdy wystawca faktury uwzględnił wykazaną w niej sprzedaż i podatek należny w deklaracji dla podatku od towarów i usług, nie stosuje się wyżej omawianego przepisu § 54 ust. 4 pkt 2.

Konieczność stosowania tego przepisu wynika z konstrukcji podatku VAT polegającej na tym, że sprzedawca wystawia fakturę i płaci do budżetu podatek z niej wynikający, a nabywca ma prawo do potrącenia ze swego podatku kwoty zapłaconej przez sprzedawcę, lub do jego zwrotu. Gdyby nie było przepisu zabraniającego odliczania podatku wynikającego z oryginału faktury nie potwierdzonej kopią u wystawcy, podatnicy powszechnie podrabialiby faktury, podając jako wystawcę istniejący podmiot, podczas gdy w rzeczywistości podmiot ten nie dokonywał sprzedaży wykazanej na podrobionej fakturze. Byłaby zatem możliwość odliczania podatku, którego nikt nigdy nie zapłacił, a nie należy zapominać, że każda luka w prawie podatkowym jest bezwzględnie wykorzystywana przez podatników.

Należy również podkreślić, że organy podatkowe są obowiązane do stosowania się do przepisów ustawowych jak również do przepisów wykonawczych, wydanych na ich podstawie, nie może więc być mowy, aby takie działania urzędów i izb skarbowych naruszały zasadę konstytucyjną, wyrażoną w art. 2 konstytucji, a mówiącej o tym, że Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej.

Ponadto należy podkreślić, iż podatnik który rzeczywiście otrzymał fakturę nie potwierdzoną kopią u sprzedawcy, ma prawo domagać się od tego sprzedawcy odszkodowania za poniesione straty na drodze cywilnoprawnej. Przyjęcie innego rozwiązania w przepisach o podatku od towarów i usług mogłoby spowodować, iż podatnik byłby zainteresowany uzyskaniem prawa do odliczeń (zwrotu) kosztem budżetu państwa, a nie dochodzeniem swoich roszczeń na drodze cywilnoprawnej. Powstałyby również warunki sprzyjające rozwojowi tzw. szarej strefy i niesprawdzania wiarygodności partnerów w obrocie handlowym. Warto poza tym podkreślić, iż sprawdzanie wiarygodności kontrahentów leży nie tylko w interesie budżetu państwa. Znane są bowiem przypadki wyłudzania towaru bez zapłaty, pobierania zaliczek na dostawę towaru, który nigdy nie zostanie dostarczony itp.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż ww. przepis par. 54 ust. 4 pkt 2 nie narusza praw obywateli. Wręcz przeciwnie, przepis ten zapewnia płacenie podatku VAT w prawidłowej wysokości. Zrezygnowanie z tego przepisu doprowadziłoby natomiast do powszechnych nadużyć, ograniczenia wpływów budżetowych i w konsekwencji braku możliwości zrealizowania wydatków budżetowych, umożliwiających realizację praw obywateli zagwarantowanych Konstytucją.

Z upoważnienia Ministra Finansów

Podsekretarz Stanu

Jan Rudowski

Warszawa, 10 lutego 1998 r.

Wielce Szanowna Pani Marszałek!

W związku z oświadczeniem Senatora Rzeczypospolitej Polskiej, Pana Jerzego Suchańskiego, w sprawie zwiększenia środków budżetowych na finansowanie - w 1998 roku - inwestycji centralnej p.n. "Budowa Szpitala Onkologicznego w Kielcach", nadesłanym przy piśmie Pani Marszałek z dnia 27 stycznia 1998 r., Nr AG/043/5/98/IV, pragnę uprzejmie wyjaśnić, co następuje.

W tej sytuacji stało się niezbędne dokonanie zmian również w pierwotnie zaplanowanych wydatkach majątkowych - w tym dotyczących dziedziny ochrony zdrowia. Zmiany te polegały, między innymi, na przemieszczeniu środków, w pierwotnej wysokości 104.180 tys. zł, z inwestycji centralnych realizowanych przez Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej i wojewodów - do nowoutworzonej rezerwy, ujętej w projekcie ustawy budżetowej na rok 1998 jako tytuł "Dofinansowanie inwestycji centralnych i innych w służbie zdrowia oraz na wynagrodzenia wraz z pochodnymi dla 1.600 etatów kalkulacyjnych przeznaczonych na nowe zadania w jednostkach ochrony zdrowia".

Niezbędne jest również podkreślenie, że w ustawie budżetowej na rok 1997 z dnia 21 lutego 1997 r. (Dz.U. Nr 19, poz. 106 i Nr 80, poz. 510) całkowita wartość kosztorysowa budowy Szpitala Onkologicznego w Kielcach - zaakceptowana przez Parlament Rzeczypospolitej Polskiej - określona została na 201.600 tys. zł, a rok 1998 miał być rokiem kończącym realizację tej budowy. W związku z czym w 1997 r. przyznano na finansowanie tej inwestycji 26.000 tys. zł, a więc 19,9% nakładów niezbędnych do zakończenia projektu.

Planowane środki zostały w pełni przekazane na rachunek finansowania inwestycji, na którym stan ich wynosił na koniec grudnia 1997 r. - 126 tys. zł. Jednocześnie pozostawały zobowiązania do uregulowania w kwocie 4.000 tys. zł. Nie występowały, określone szacunkowo, roboty budowlano-montażowe wykonane, lecz nie zafakturowane.

Rezerwa celowa na dofinansowanie inwestycji centralnych i innych w służbie zdrowia oraz na wynagrodzenia wraz z pochodnymi dla 1.600 etatów kalkulacyjnych przeznaczonych na nowe zadania w jednostkach ochrony zdrowia została ograniczona do 99.180 tys. zł, w tym na wydatki majątkowe - do 71.574 tys. zł.

Podsekretarz Stanu

Halina Wasilewska-Trenkner

Warszawa 10 lutego 1998 r.

Szanowna Pani Marszałek

Zagadnienia struktury handlu wewnętrznego w Polsce, w tym udziału w niej super i hipermarketów są przedmiotem stałej obserwacji i analizy. Polski handel detaliczny charakteryzuje się bardzo dużym, w porównaniu z krajami Europy Zachodniej, rozdrobnieniem a także mniejszą niż na innych rynkach, np. Czech lub Węgier, koncentracją sprzedaży. Z badań GUS wynika, że w Polsce w 1996 r. funkcjonowało 927.000 punktów sprzedaży detalicznej, w tym sklepów detalicznych 405.563, z czego sklepy o powierzchni poniżej 50 m² stanowiły 91,2%, a sklepy o powierzchni powyżej 400 m² - 0,6%.

Dlatego w roku ubiegłym prowadzone były prace nad przygotowaniem programu rozwoju handlu wewnętrznego, który wytyczy kierunki działań, jakie powinny być podjęte dla wprowadzenia polskiego handlu w struktury gospodarcze Unii Europejskiej. Program, który został przygotowany w Ministerstwie Gospodarki diagnozuje stan handlu w Polsce, przedstawia bariery i szanse jego rozwoju oraz instrumenty i narzędzia stymulujące ten rozwój.

Jednym z elementów tego programu są sprawy związane z tworzeniem wielkopowierzchniowych obiektów handlowych. Prace nad projektem ustawy, o której wspomina senator Jan Chojnowski, określającej procedury jakie powinny poprzedzać wydawanie zezwoleń na utworzenie na terenie gminy wielkopowierzchniowego obiektu handlowego, będą podjęte po przyjęciu przez Radę Ministrów programu rozwoju handlu wewnętrznego, nad którym jeszcze prace trwają.

Jak z niego wynika, w większości krajów - poza Francją, Belgią, Hiszpanią, Portugalią i Grecją - wydawanie zezwoleń na utworzenie super- i hipermarketów oparte jest na przepisach dotyczących zagospodarowania przestrzennego. Natomiast w tych pięciu krajach wprowadzono szczególny tryb postępowania przy udzielaniu zezwoleń na tworzenie dużych obiektów handlowych, ale przepisy te jednolicie stosowane są dla inwestorów krajowych i zagranicznych, którzy muszą spełniać wymagane warunki.

Z wyrazami szacunku

Janusz Steinhoff

Warszawa, 10 lutego 1998 r.

Szanowna Pani Marszałek

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Wiesława Pietrzaka na 6. posiedzeniu Senatu w dniu 23 stycznia 1998 r. uprzejmie informuję, że resort rolnictwa podejmuje szereg działań, których celem jest zmniejszenie skutków niekorzystnej sytuacji produkcyjno-cenowej w rolnictwie. W warunkach ograniczonych środków publicznych i skumulowania zobowiązań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z tytułu kredytów udzielonych w ostatnich 4 latach wystąpiła potrzeba racjonalizacji wydatkowania środków i ich koncentracji na wspieranie tylko kilku celów. W 1998 roku przewidziane budżetem środki pozwolą na uruchomienie 8 preferencyjnie oprocentowanych linii kredytowych (z dopłatami do stopy procentowej) realizowanych przez banki za pośrednictwem ARiMR. Są to linie, na które jest największe zapotrzebowanie ze strony rolników, a jednocześnie gwarantują racjonalne i efektywne ich wykorzystanie.

W projekcie budżetu na 1998 r. przejętym przez Sejm i aktualnie rozpatrywanym przez Senat przeznaczono dla Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa 583,9 mln zł tj. nominalnie więcej o 19% w stosunku do roku ubiegłego. W 1998 r. ograniczone zostaną natomiast ogólnie przychody Agencji, ponieważ wykorzystano już środki z pożyczki ASAL-300 i na konto Agencji nie są już przekazywane wpływy z oprocentowania obowiązkowych rezerw bankowych.

- na zakup gruntów rolnych. Oprocentowanie dla kredytobiorcy wynosi 0,25 stopy redyskonta weksli, aktualnie - 6,13% w skali roku. Z kredytów korzystają przede wszystkim rolnicy, dla których praca w rolnictwie jest jedynym źródłem utrzymania.

- na utworzenie lub urządzenie gospodarstw przez młodych rolników. Linia ta cieszy się największą popularnością wśród rolników, umożliwiając utworzenie od podstaw gospodarstwa rolnego poprzez zakup gruntów rolnych, zakup lub budowę budynków, budowli gospodarczych oraz wyposażenie w ruchome środki trwałe bądź urządzenie już funkcjonującego gospodarstwa poprzez budowę, rozbudowę, modernizację budynków i budowli gospodarczych, zakup maszyn, urządzeń i stada podstawowego inwentarza żywego. Ponadto, część kredytu może być przeznaczona na sfinansowanie niezbędnych nakładów rzeczowych na uruchomienie pierwszego cyklu produkcyjnego oraz budowę budynku mieszkalnego, przy czym całkowity koszt jego budowy nie może przekroczyć 30% całkowitego kosztu realizacji przedsięwzięcia. Podobnie jak przy kredytach na zakup ziemi, kredytobiorca obciążony jest oprocentowaniem w wysokości 0,25 stopy redyskonta weksli przyjmowanych od banku do redyskonta przez NBP.

- na utworzenie lub urządzenie gospodarstwa rolnego w ramach realizacji zaakceptowanego przez Ministrów Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej oraz Finansów programu osadnictwa rolniczego na gruntach Skarbu Państwa. Linia kredytowa przeznaczona jest głównie dla rolników podejmujących działalność na nieruchomościach rolnych Skarbu Państwa. Adresowana jest przede wszystkim do rolników z małych gospodarstw Polski południowo-wschodniej, którzy decydują się na efektywne zagospodarowania ziemi na terenach północno-zachodnich, a więc w rejonie, gdzie istniały kiedyś największe państwowe gospodarstwa rolne. Kredytobiorca obciążony jest oprocentowaniem w wysokości 0,25 stopy redyskonta weksli.

- na wznowienie produkcji w gospodarstwach rolnych i działach specjalnych produkcji rolnej znajdujących się na obszarach dotkniętych klęskami żywiołowymi. Kredyty przeznaczone są na przywrócenie produkcyjności gospodarstw rolnych i działów specjalnych produkcji rolnej poprzez zakup środków do produkcji; przywrócenie funkcji użytkowych zniszczonych lub uszkodzonych budynków inwentarskich, magazynowo-składowych, szklarni i innych budynków i budowli służących do produkcji poprzez ich odbudowę lub wykonanie niezbędnych remontów kapitalnych; odbudowę i kapitalne remonty zniszczonych lub uszkodzonych budynków mieszkalnych, zakup lub remonty kapitalne zniszczonych lub uszkodzonych ciągników, maszyn i urządzeń rolniczych; zakup stada podstawowego inwentarza żywego. Oprocentowanie dla kredytobiorcy wynosi 0,25 stopy redyskonta weksli.

- podstawowych kredytów inwestycyjnych na realizację przedsięwzięć w rolnictwie i usługach dla rolnictwa (bez przetwórstwa rolno-spożywczego). Kredyty mogą być przeznaczone na: modernizację, adaptację, budowę i rozbudowę gospodarstw rolnych oraz zakładów świadczących usługi dla rolnictwa; urządzanie gospodarstw rolnych; zakup nieruchomości rolnych zabudowanych i niezabudowanych, zakładów, maszyn i urządzeń oraz stada podstawowego inwentarza żywego; działalność w zakresie agroturystyki w gospodarstwie rolnym. Oprocentowanie dla kredytobiorcy wynosi max 0,75 stopy redyskonta weksli, nie więcej niż 20% w skali roku, aktualnie - 15,31%.

- na realizację przedsięwzięć objętych branżowym programem restrukturyzacji i modernizacji mleczarstwa. Kredyty przeznaczone s¹ dla podmiotów gospodarczych prowadz¹cych gospodarstwo rolne oraz zajmuj¹cych siź przetwórstwem mleka. Oprocentowanie dla kredytobiorcy ustalone jest w wysokoœci ¼ oprocentowania stosowanego przez bank, aktualnie - 7,66%.

- na realizację przedsięwzięć inwestycyjnych objętych programem wspólnego użytkowania maszyn i urządzeń rolniczych. Linia kredytowa służyć ma rozwojowi zespołowych form użytkowania maszyn i urządzeń rolniczych w gospodarstwach rolnych i działach specjalnych produkcji rolnej oraz rozwojowi usług rolniczych świadczonych przez osoby fizyczne i prawne. Zakłada się, że wspólne użytkowanie maszyn stanie się niebawem czynnikiem aktywizującym tworzenie grup producenckich. Oprocentowanie dla kredytobiorcy wynosi ¼ oprocentowania stosowanego przez bank, aktualnie - 7,66%.

Jak z powyższych informacji wynika, w warunkach ograniczonych środków zabezpieczono w pierwszej kolejności potrzeby rolników, na cele angażujące dotychczas najwięcej środków kredytowych. W ramach zachowanych linii możliwa jest realizacja przedsięwzięć związanych z rozwojem agroturystyki i tworzeniem nowych miejsc pracy, a także inwestycjami związanymi z produkcją rolniczą, których potrzebę podniósł w oświadczeniu Pan Senator Wiesław Pietrzak. Nie zawsze są to linie z dopłatą z budżetu w dotychczasowej wysokości. Pragnę jednak zwrócić uwagę, że dla oszczędności środków i obniżenia obciążeń rolników wynegocjowano z bankami obniżenie oprocentowania kredytów z 1,5 do 1,25 stopy redyskonta weksli przy zadaniach inwestycyjnych i z 1,2 do 1,15 przy kredytach obrotowych realizowanych przy dopłatach z budżetu za pośrednictwem Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Podejmowane działania, a także spodziewane zmniejszenie inflacji może w przyszłości spowodować zwolnienie środków na wspieranie innych celów, ważnych dla potrzeb sektora rolno-żywnościowego.

Ustawa o finansowaniu dróg publicznych wprowadziła zmiany polegające na włączeniu podatku od środków transportowych w cenę paliwa, podnosząc tym samym jego cenę dla użytkowników. Zrekompensowanie wzrostu cen paliwa rolnikom, w związku z ograniczeniami budżetowymi, nie jest możliwe. Resort rolnictwa prowadzi aktualnie intensywne prace nad zmianą systemu podatkowego, poprzez objęcie rolnictwa 0% stawką podatku VAT, która umożliwiłaby zwrot części kosztów zakupu paliwa, materiałów budowlanych itp., w które wliczony jest ten podatek.

Dla zrekompensowania gminom zniesienia podatku od środków transportowych, na mocy ustawy o finansowaniu dróg publicznych wprowadzono subwencję drogową, której wartość będzie równa kwocie utraconego dochodu z tytułu częściowej likwidacji podatku od środków transportowych z roku 1997, zwaloryzowanej wskaźnikiem ustalonym zgodnie z przepisami ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Ministerstwo Finansów przekaże subwencję drogową gminom w dwóch ratach - w terminach do 31 maja i 31 października. Na początku lutego br. odbyło się posiedzenie Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego, na którym ustalono zasady i tryb przyznawania gminom subwencji drogowej. Jej wysokość w stosunku do pierwotnie zapisanej w projekcie ustawy budżetowej w związku z uzyskaniem bardziej precyzyjnych danych uległa znacznemu zwiększeniu.

Jacek Janiszewski

Warszawa 10 lutego 1998 r.

Wielce Szanowna Pani Marszałek!

W związku z przekazanym w dniu 27 stycznia 1998 r. przy piśmie AG/043/5/98/IV, tekstem oświadczenia Pana Senatora Zbigniewa Gołąbka w sprawie nowelizacji ustawy z dnia 24 listopada 1995 r. o zmianie zakresu działania niektórych miast oraz o miejskich strefach usług publicznych, uprzejmie informuję, że Ministrowi Finansów znane są problemy tzw. dużych miast. Dość regularne są spotkania pracowników Ministerstwa z przedstawicielami tych miast. W ich efekcie nastąpiła dość istotna nowelizacja zasad finansowania zadań przejętych przez "duże miasta".

Postulowane zwiększenie środków na inwestycje z 2% do 10% oznacza obciążenie budżetu państwa w 1998 r. kwotą około 220.000 tys. zł (a przy jednoczesnej postulowanej korekcie wskaźnika U - kwotą ok. 415.000 tys. zł). Budżety miast, obejmujące zarówno ich wydatki jako "zwykłych" gmin, jak i tzw. dużych miast, umożliwiły w 1996 r. przeznaczenie na inwestycje 1.677.466 tys. zł, co stanowi 16,9% wydatków z ich budżetów ogółem. W 1997 r. miasta zaplanowały wydatki inwestycyjne na kwotę 2.315.794 tys. zł, co stanowi 15% wydatków ich budżetów. Natomiast z budżetów wojewodów, na terenie których zlokalizowane są duże miasta, poniesione zostały w 1996 r. wydatki inwestycyjne w wys. 1.858.503 tys. zł, co stanowiło 13,9% ich wydatków ogółem. W roku 1997 planowane wydatki inwestycyjne z budżetów tych wojewodów wynosiły 2.253.206 tys. zł, co stanowi 13,4% planowanych wydatków ogółem. W ustawie budżetowej na 1998 r. planowane wydatki w budżetach tych wojewodów wynoszą 3.050.308 tys. zł i stanowią zaledwie 10% ogółu planowanych wydatków.

Podsekretarz Stanu

Halina Wasilewska-Trenkner

Warszawa 11 lutego 1998 r.

Cieszy mnie dokonana przez Panią Senator pozytywna ocena aktywności pracowników Kuratorium Oświaty i nauczycieli. Informacje o Pani stanowisku przekażę na ręce Kuratora Oświaty w Słupsku.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 11 lutego 1998 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Wzrost kontyngentów wywozowych jest wynikiem realizacji zaleceń jakie zostały podjęte w 1995 i 1996 r. na posiedzeniach Komitetu Stowarzyszeniowego RP-UE dotyczących konieczności stopniowej liberalizacji handlu złomami metali przez stronę polską. Ma to na pewno pewien wpływ na bilans złomu w kraju, ale zdaniem Ministerstwa Gospodarki najistotniejszą przyczyną trudności w zakupie przez huty potrzebnych ilości złomu, jest ich słaba kondycja finansowa. Odbiorcy zagraniczni oferują eksporterom złomu korzystniejsze warunki zakupu (wyższe ceny, natychmiastowa zapłata) niż mogą obecnie zapewnić huty krajowe.

Potwierdzeniem, że złom stalowy jest "towarem" a decyzje o sprzedaży podejmowane są w oparciu o kształtowanie się poziomu zyskiwanych cen jest sytuacja jaka wystąpiła w 1996 roku, w którym eksport był mniejszy od wydanych pozwoleń wywozu, gdyż w II połowie roku ceny złomu na rynku europejskim były mniej korzystne w porównaniu z cenami uzyskiwanymi w kraju. Niższy eksport złomu w 1996 roku nie spowodował jednak wzrostu produkcji stali w porównaniu do 1995 roku (1996 - 10,4 mln ton, 1995 r. - 11,8 mln ton), ponieważ wielkość produkcji zależy nie tylko od posiadanych zamówień ale przede wszystkim od posiadanych środków finansowych na zakup surowców zarówno na rynku krajowym jak i zagranicznym.

Funkcjonująca do roku ubiegłego ustawa o ochronie środowiska na pewno utrudniała import złomów, gdyż wymagane było uzyskiwanie indywidualnych zezwoleń Głównego Inspektora Ochrony Środowiska. Zezwolenia na import złomu stalowego są wydawane od 1996 roku, lecz ich stopień wykorzystania jest bardzo niski. Przyczyną tego mogą być wyższe ceny złomu na rynkach zagranicznych lub brak środków finansowych na jego zakup.

Systemowe uregulowanie możliwości importu złomów żeliwa i stali oraz utrzymanie jeszcze ograniczeń w eksporcie poprzez ustalanie rocznych kontyngentów wywozowych i usprawnienie ich podziału, stworzy warunki do stabilizacji krajowego rynku złomu i zabezpieczenia interesów polskiego przemysłu hutniczego.

Janusz Steinhoff