W sejmowym exsposé mówiłem: "Razem zbudujemy Polskę godną XXI wieku, kraj, z którego będziemy mogli być dumni. Chciałbym, żeby tę Polskę budowali nie tylko ci, którzy poparli Akcję Wyborczą "Solidarność" i Unię Wolności. Chciałbym, żeby była to Polska dla wszystkich ludzi dobrej woli i budowana przez wszystkich ludzi dobrej woli". Dziś, słysząc częste pokrzykiwania polityków i rosnące natężenie niepoważnych często swarów, proszę, przypomnijcie sobie, że kampania wyborcza już się zakończyła. Pamiętajcie o tym, że nasz kraj, nasza Polska, potrzebuje dziś wielkiej pracy nas wszystkich, nie tylko tych, którzy wzięliśmy za nią odpowiedzialność w rządowej i parlamentarnej koalicji. Oby dzieci i wnuki wspominały was jako tych, którzy przyłączyli się do wielkiego zadania naprawy naszego kraju.

Pani Marszałek! Panie i Panowie Senatorowie!

Dziękuję raz jeszcze za możliwość odbycia tego spotkania. Już wkrótce, jeszcze dziś, spotkam się z panem Helmutem Kohlem, kanclerzem Republiki Federalnej Niemiec. Polacy i Niemcy razem przeżywali wielkie radosne chwile upadku muru berlińskiego, tragicznej żelaznej kurtyny oddzielającej politycznie nasz kraj od Europy. Podejmujemy kolejne wielkie zadanie i nasz wielki cel - integrację naszego kraju z Unią Europejską. Jestem przekonany, że tak jak w 1989 r. Polska i "Solidarność" stały się synonimem wyzwolenia z totalitaryzmu, tak teraz staniemy się symbolem kraju, który podołał wielkim wyzwaniom końca XX wieku.

Była gościem pierwszego zjazdu "Solidarności", a w stanie wojennym została internowana, jako jedyna kobieta w regionie. Po uwolnieniu była współzałożycielką i przewodniczącą Ośrodka Słupskiego Biskupiego Komitetu Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i Ich Rodzinom, współpracującego z Komitetem Prymasowskim. Była zatrzymywana, inwigilowana i szykanowana przez Służbę Bezpieczeństwa. Pełniła funkcje w naczelnych organach samorządu adwokackiego, była obrońcą w kilkudziesięciu procesach politycznych, między innymi, broniła Lecha Wałęsy, Zbigniewa Romaszewskiego, Annę Walentynowicz, Bogdana Lisa i innych.

Jest znanym adwokatem i społecznikiem, od wielu lat pomaga biednym i walczy o prawa człowieka. Jest członkiem Komisji Praw Człowieka przy Naczelnej Radzie Adwokackiej, a także samej rady. Od lat jest również członkiem Amnesty International, organizacji walczącej o prawa więźniów sumienia. Cechami jej charakteru są poczucie sprawiedliwości i wyczulenie na ludzką krzywdę, co powoduje, że jest szanowana w środowisku szeroko rozumianego wymiaru sprawiedliwości.

Pan senator Marian Cichosz urodził się w dniu 18 czerwca 1954 r. w Mościskach. Ukończył Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu imienia Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie oraz podyplomowe studium w zakresie prawa administracyjnego. W latach 1977-1981 oraz 1990-1994 pracował w organach prokuratury, ostatnio jako prokurator w Prokuraturze Wojewódzkiej w Lublinie. Wykonywał też zawód radcy prawnego. W okresie od marca 1994 r. do października 1997 r. pełnił funkcję wojewody chełmskiego.

Pan senator Marian Cichosz aktywnie uczestniczy w działalności społecznej. Jest członkiem prezydium wojewódzkiego oddziału Stowarzyszenia "Wspólnota Polska" i wiceprezesem zarządu wojewódzkiego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych. Był członkiem założycielem Związku Zawodowego Pracowników Prokuratury. Był również wykładowcą nauk prawnych na Wydziale Pielęgniarstwa Akademii Medycznej w Lublinie.

Ma 63 lata. W 1961 r. uzyskał dyplom lekarza medycyny na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Łodzi. Pracę rozpoczął w szpitalu psychiatrycznym w Ciborzu w województwie zielonogórskim. Kontynuował ją od 1963 r. w szpitalu psychiatrycznym w Międzyrzeczu Wielkopolskim. Tu uzyskał pierwszy i drugi stopień specjalizacji z psychiatrii oraz medycyny społecznej i organizacji ochrony zdrowia. Od dwudziestu pięciu lat jest doktorem nauk medycznych, uzyskał ten tytuł za pracę nad etiopatogenezą depresji. Przez 16 lat był dyrektorem szpitali psychiatrycznych w Ciborzu i Międzyrzeczu. Przez wiele lat sprawował funkcję konsultanta wojewódzkiego oraz biegłego sądowego w dziedzinie psychiatrii.

Został wybrany na senatora w trzeciej kadencji. Był wiceprzewodniczącym Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej oraz członkiem Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia w Senacie trzeciej kadencji. Z ramienia Senatu jest członkiem Rady Ochrony przy Sejmie. Należy do Związku Zawodowego Pracowników Ochrony Zdrowia. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego oraz Polsko-Niemieckiego Towarzystwa Zdrowia Psychicznego. Należy do Polskiego Związku Łowieckiego. Jest członkiem Rady Naczelnej i wiceprzewodniczącym Rady Wojewódzkiej Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej w Gorzowie Wielkopolskim.

Dlaczego Senat? Proszę państwa, chciałbym przypomnieć fakt, który być może jest już po 8 latach mało znany i został zapomniany. Otóż w momencie, gdy powstawała idea odbudowania Senatu, w porozumieniach okrągłego stołu potrzeba jego stworzenia była prezentowana jako potrzeba zbudowania izby, której zadaniem byłoby badanie praworządności procesu stanowienia prawa, badanie procesów przestrzegania w państwie praw człowieka. Wydaje się więc, że rola Senatu w obchodach Światowego Roku Praw człowieka jest dosyć szczególna. Bardzo namawiałbym panie i panów senatorów do włączenia się w jego obchody i rozpoczęcia tego działania od przyjęcia przedłożonej deklaracji.

Przed rokiem Prokuratura Wojewódzka w Toruniu wszczęła śledztwo z litery prawa karnego przeciwko dyrektorowi naszego radia, Radia "Maryja", ojcu Tadeuszowi Rydzykowi.

Profesor Nathanson w latach sześćdziesiątych był inicjatorem grupy o nazwie "NARAL", która dokonując różnych manipulacji przeforsowała legalizację aborcji w Stanach Zjednoczonych. Założył nawet klinikę aborcyjną. Jak sam twierdzi, jest odpowiedzialny za śmierć około siedemdziesięciu pięciu tysięcy istnień ludzkich, w tym za śmierć własnego dziecka, które zabił swoimi rękoma.

Po wprowadzeniu ultrasonografii do diagnostyki medycznej przez cztery lata obserwował zachowanie się dziecka w łonie matki. Widział, jak ono oddycha, jak ssie kciuk, jak połyka, oddaje mocz, a nawet jak śni. Zaczął rozumieć, że ludzki płód jest konkretną osobą i że w łonie matki spędza pierwsze dziewięć miesięcy swojego życia, być może najważniejszych. Przestał dokonywać aborcji. Zainteresował się tym, co naprawdę dzieje się podczas aborcji. Na monitorze USG widział, jak dziecko robi uniki przed narzędziem ginekologicznym; jak przyjmuje postawę wyrażającą lęk; jak rączki i nóżki są wyrywane przez maszynę ssącą: jak pęka jama brzuszna, a organy są wysysane na zewnątrz; jak za pomocą specjalnego instrumentu miażdżona jest czaszka. Jeszcze bardziej barbarzyńskim aktem jest tak zwana aborcja przez częściowy poród, dokonywana między dwudziestym szóstym a trzydziestym tygodniem ciąży. Wtedy przerywa się pęcherz płodowy i wyciąga nóżki dziecka. Cały płód jest urodzony prócz główki, która jest zbyt duża. Do tyłu główki przykłada się specjalne urządzenie i wbija się je w mózg, który zostaje przez nie wyssany; czaszka zapada się i zostaje urodzone martwe dziecko. Tą metodą dokonuje się zabójstwa nawet dziewięciomiesięcznego nie narodzonego dziecka. Właśnie o tym wszystkim mówił w polskim parlamencie profesor Nathanson. Specjalnie przyjechał do polski, by uświadomić posłom, że pod terminem "aborcja" kryje się barbarzyńska zbrodnia.

Posłowie głosujący za liberalizacją ustawy aborcyjnej głosowali świadomie, zdając sobie sprawę z tego, co robią. A w języku polskim człowieka odbierającego komuś życie nazywa się po prostu zbrodniarzem. Tym bardziej na miano zbrodniarza zasługuje ten, kto uchwala prawo legalizujące zbrodnię.

21 listopada bieżącego roku, kiedy media doniosły o kompromitującym wyroku uniewinniającym dwudziestu dwóch milicjantów strzelających do górników na terenie kopalni "Wujek" i oskarżonych o zamordowanie dziewięciu z nich, prokurator wojewódzki w Toruniu, pani Grażyna Roszkowska, wydaje nakaz doprowadzenia ojca Rydzyka do prokuratury siłą. Jak to się dzieje, że - jak powiedział ksiądz profesor Janusz Nagórny - w jednym dniu uniewinnia się zomowców, a z taką siłą zatroskania o porządek prawny oskarża się ojca Tadeusza Rydzyka, dyrektora Radia "Maryja". Obawiamy się, że nie chodzi tu tylko o osobę ojca Tadeusza Rydzyka. Przede wszystkim zagrożone jest jego dzieło, Radio "Maryja". Radio, które stoi na straży ortodoksyjnego Kościoła katolickiego, które uczy nas poznawać i kochać Boga zgodnie z Ewangelią. Radio, które stoi na straży kultury polskiej, rozbudza w nas tożsamość narodową i aktywność społeczną. Radio, które podaje prawdę. Polacy są przekonani, że faktyczną przyczyną szykanowania ojca dyrektora nie jest jego osoba, ale Radio "Maryja", które sprzeciwia się moralnej, społecznej i gospodarczej degradacji naszego państwa.

* * *

Wielotysięczne środowisko emerytów i rencistów wojskowych, a także innych służb mundurowych jest wielce zaniepokojone propozycjami rządu utworzonego przez koalicję Akcja Wyborcza Solidarność - Unia Wolności, dotyczącymi zmiany obecnego systemu waloryzacji emerytur i rent wojskowych, wynikającego z ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin z grudnia 1993 r. Protestuję więc przeciwko tym propozycjom.

W stanowisku przesłanym na moje ręce przez Zarząd Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego napisano między innymi: "Mieliśmy pewność, że uregulowania obecnej ustawy dadzą trwałe poczucie bezpieczeństwa żołnierzom zawodowym oraz obecnym emerytom i rencistom wojskowym. Zastosowanie w tym systemie zasady waloryzacji proponowanej przez rząd doprowadzi do ponownego powstania starych portfeli emerytalnych, i to co roku innych. Tymczasem większość rozwiniętych demokratycznych krajach świata, doceniając wagę odpowiednich motywacji do pełnienia służby wojskowej jako ważnego komponentu potencjału obronnego, dba o stabilność warunków jej pełnienia oraz odpowiednie honorowanie przez system płacowy, w tym odrębny, uwzględniający specyfikę zawodu wojskowego, system emerytalno-rentowy. Takie rozwiązania obowiązywały od 1923 r. również w II Rzeczypospolitej. Stosuje je też większość państw należących do NATO.

Stawiając wymagania kadrze zawodowej wojska, państwo w zamian powinno stworzyć godziwe warunki egzystencji żołnierzowi zawodowemu i jego rodzinie, zarówno w czasie służby, jak też po jej zakończeniu. Obowiązująca obecnie ustawa, na miarę możliwości ekonomicznych kraju, taką pewność daje. Odpowiada ona również ogólnie przyjętym standardom międzynarodowym. Dlatego też - czytam dalej fragment oświadczenia - opowiadamy się za utrzymaniem obowiązującego od 1923 r. odrębnego wojskowego systemu emerytalno-rentowego oraz za obecnie obowiązującym systemem waloryzacji.

Wojskowe świadczenia emerytalne stanowią w większości przypadków jedyny dochód w rodzinach emerytów i rencistów wojskowych. Proponowane zmiany w wojskowej ustawie emerytalnej doprowadzą do drastycznego obniżenia poziomu życia emerytów i rencistów wojskowych. W dodatku czyni się to w okresie, kiedy toczy się wielka batalia o wprowadzenie Polski do struktur Paktu Północno-Atlantyckiego. W strukturach NATO będą bowiem uczestniczyć nie tylko żołnierze w służbie czynnej, ale również odpowiednio zorganizowani oficerowie rezerwy i w stanie spoczynku.

Usilne starania o zachowanie dotychczasowych zasad waloryzacji emerytur i rent wojskowych podejmowane są już po raz drugi. Pierwszy raz w latach 1995-1996. Władze ustawodawcze i wykonawcze, w tym Sejm RP, w którym większość stanowiła koalicja SLD-PSL, prezydent RP Aleksander Kwaśniewski oraz premier rządu Włodzimierz Cimoszewicz - przyjęły argumentację środowiska wojskowego i nie zmieniły zasad waloryzacji".

Pragnę oświadczyć o mojej pełnej solidarności z przytoczonym tu we fragmentach stanowiskiem i zwracam się do prezesa Rady Ministrów, by wycofał się z tej fatalnej propozycji uderzenia w rodziny emerytowanych wojskowych. To nieludzkie sięgać znów, jak to czyniły rządy wyłaniane przez parlamenty lat 1989-1993, tak dziś wychwalane przez pana Jerzego Buzka, do kieszeni bezbronnych emerytów i rencistów. Rodzi się również niebezzasadne przypuszczenie, że uderzenie w tę grupę jest odwetem politycznym podejmowanym przez tych, którzy werbalnie deklarują się jako obrońcy praw człowieka, a w praktyce czynią całkowicie co innego.

* * *

Komisja Trójstronna do Spraw Społeczno-Gospodarczych jest wprawdzie organem niekonstytucyjnym, ma jednak bardzo istotny wpływ na konstrukcję budżetu państwa, ustawy okołobudżetowe i procesy transformacji systemowej w naszym kraju.

Od kilku miesięcy w czasie spotkań z wyborcami i w moim biurze senatorskim słyszę opinie emerytów i rencistów, że przedstawiciele związków zawodowych w Komisji Trójstronnej reprezentują przede wszystkim interesy ludzi aktywnych zawodowo. Zgadzam się z tą opinią. Myślę, że nieobecność reprezentantów środowisk weteranów pracy w Komisji Trójstronnej była jednym z istotnych powodów powołania w ostatniej kampanii wyborczej dwóch ugrupowań emerytów i rencistów, co, moim zdaniem, spowodowało rozdrobnienie sceny politycznej i nie sprzyjało dojrzewaniu naszej młodej demokracji.

W tej kadencji parlamentu trudno wyobrazić sobie wdrożenie bardzo trudnych reform ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych bez wysłuchania opinii i uzyskania poparcia kilkumilionowej rzeszy weteranów pracy. Dlatego zwracam się do pana premiera Jerzego Buzka z wnioskiem o wprowadzenie do składu Komisji Trójstronnej do Spraw Społeczno-Gospodarczych przedstawicieli najbardziej reprezentatywnych organizacji zrzeszających emerytów i rencistów, jakimi niewątpliwie są Polski Związek Emerytów, Rencistów i Inwalidów oraz Krajowe Porozumienie Emerytów i Rencistów.

* * *

W związku z powyższym powstaje co najmniej kilka fundamentalnych pytań. Pierwsze z nich: jakie motywy legły u podstaw decyzji rządowej? Przecież nie można tego usprawiedliwić dodatkowymi oszczędnościami budżetu. Może jest to więc swoista kara, jaka wymierzona została przez rząd temu środowisku? Za jakież to przewinienia zamierza się wprowadzić tę karę?

I trzecie to pytanie o to, dlaczego nowy rząd nie dostrzega, że emerytury wojskowe w krajach należących do NATO mają charakter odmienny od cywilnych i bardzo stabilny. Czy nie jest to zły sygnał dla naszych nowych sojuszników? A z drugiej strony, czy nowy rząd nie zdaje sobie sprawy z tego, że takie postępowanie osłabia szeroko rozumiany potencjał obronny naszego kraju?

Panie Marszałku! Wysoki Senacie! Nie tylko ja oczekuję od nowego rządu szybkiej, jasnej i klarownej odpowiedzi na te pytania. Oczekuje na nie bardzo wielu obywateli. Liczę więc na to, że pan marszałek, zgodnie z art. 42a pkt 4 Regulaminu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej, spowoduje, iż rząd nie tylko niezwłocznie udzieli odpowiedzi na te pytania, ale również że wycofa się z tych tak niefortunnych decyzji. Decyzji, które powodują mój zdecydowany i stanowczy protest. Decyzji, które są niesprawiedliwe i niezgodne z zasadami demokratycznego państwa prawnego, jakim zgodnie z art. 2 Konstytucji powinna być Rzeczpospolita. Decyzji, które godzą w prawa nabyte i dotychczasowy porządek prawny w tej sprawie.

Wystąpienie premiera Jerzego Buzka przed Wysoką Izbą miało być nawiązaniem do tradycji II Rzeczypospolitej. Tradycja to niewielka, bowiem w międzywojennym dwudziestoleciu tylko raz, w styczniu 1923 r., na ósmym posiedzeniu Senatu, przemawiał premier Władysław Sikorski. I wtedy senatorom nie zakneblowano ust. Na następnym posiedzeniu odbyła się dyskusja nad tym przemówieniem.

Przemówienie pana premiera zawierało wiele deklaracji i haseł, bardzo mało konkretów. A to, że nie dawno mam możliwości debaty nad jego treścią, dowodzi obawy szefa rządu co do słabości tychże haseł. Świadczy także o słabości programowej i braku koncepcji rozwiązywania podstawowych spraw państwowych i społecznych.

Pod protestem widnieje 25 podpisów.

Wysoki Senacie!

Dzisiaj nasze górnictwo przechodzi trudne procesy restrukturyzacyjne, ale jest nadal niezwykle ważną i żywotną dziedziną gospodarki narodowej.

Od wielu lat pracuję pośród górników naftowych i stąd też z problemami polskiego górnictwa spotykam się często i niepowierzchownie. Myślę, że upoważnia i zobowiązuje mnie to do pozdrowienia polskich górników i życzenia im: stabilizacji zawodowej, postępu organizacyjnego i technicznego oraz utrzymania tradycyjnego społecznego szacunku dla ich pracy. Jestem przekonany, że moje pozdrowienia i życzenia podzielają wszyscy członkowie Senatu Rzeczypospolitej Polskiej.